Dija nuk fitohet duke ndenjur

[LOGIC]

Dija nuk fitohet duke ndenjur
Shikoni këtu dhe atje. A shikoni ndonjë gjë të ngjashme apo që t'i afrohet atyre gjigandëve? Cilat janë shqetësimet dhe shpresat e studentëve të sotëm?


Njëherë unë po mendoja për përpjekjet shkencore për të cilat gjenerata e parë e muslimanëve është e njohur. Unë isha tmerrësisht i habitur me fuqinë e memorizimit që ata posedonin dhe aftësinë e tyre për të marrë informacione dhe për të nxjerrë konkluzione.

Unë fillova të kërkoj prapa këtyre aftësive të jashtëzakonshme.

Një aspekt i rëndësishëm menjëherë më ra në sy, seriozitetin ekstrem me të cilin ata mësonin dhe u mësonin të tjerëve. Studenti betohej të mësonte që në një moshë të vogël. Ai nuk kishte kohë për lojra të lejuara apo të palejuara. Ai nuk kishte kohë për shqetësimet e jetës dhe përgjegjësitë përveçse atyre të nevojshmet. Ai i largohej kënaqësive të jetës, e pastronte veten nga çdo gjë të kësaj bote dhe shkonte me gjithë zemër për të kërkuar dijen.

Nëse ne shikojmë thellë tek jeta e Imam Ahmed Ibn Hanbelit, ne gjejmë mësimet dhe shembujt më të mirë. Imam Ahmedi ka thënë: "Unë doja të shkoja që herët në takimet studimore. Nëna ime do të m'i mbante rrobat prej meje dhe do të më thoshte:" Jo, derisa njerëzit të zgjohen dhe të thirret Ezani për namaz".

Kutejbah Ibn Said e përshkruan sinqeritetin e Imam Ahmedit në kërkimin e dijes. Ai ka thënë: "Ahmed Ibn Hanbeli dilte me Uakiun pasi ata kryenin namazin e jacisë natën. Ai do të rrinte tek dera dhe uakiu do ta mësonte atë. Një natë, Uakiu qëndroi tek dera dhe tha: "O Ebu Abdullah, a dëshiron të të tregoj për fjalimet e Ebu Sufjanit? Ahmedi pastaj ju përgjigj: "Po, më trego". Ata qëndruan, duke biseduar derisa shërbëtori erdhi dhe tha: "Dielli do të lind së shpejti".

Takimet studimore të Imam Ahmedit ishin plotë më lavdi dhe bindje ndaj Allahut, të cilat i dhanë paqje dhe dinjitet të bollshëm.
Studenti i tij Imam Ebu daudi, i cili e njihte mirë ka thënë: "Unë kam takuar rreth 200 dijetarë asnjëri nuk ishte si Ibn Hanbeli. Ai nuk ishte përfshirë në asgjë të kësaj dynjaje si shumë të tjerë por nëse ishte një diskutim rreth dijes ai fliste".

Për këtë devotshmëri, dijetarët e kanë vlerësuar dhe nderuar Imam Ahmedin. Halef Ibn Selim ka thënë: "Ne ishim tek ligjëratat e Jezid Ibn Harunit dhe Jezid bëri shaka me të pranishmit. Ahmed Ibn Hanbeli çliroi fytin e tij. Jezidi e goditi ballin e tij me dorë dhe tha: "Ju duhet të më kishit treguar se Ahmedi është këtu, unë nuk do ta kisha bërë atë shaka".

Kjo dëshirë dhe durim në kërkimin e dijes e ka bërë Imam Ahmedin një nga më të mirët në memorizimin e hadithit. Imam Ebu Zu'ah er-Razi njëherë i thë Abdullah Ibn Ahmedit: "A e di që babai yt ka ditur një milion hadithe?" "Si e di ti?" Abdullahu e pyeti. Ebu Zur'ah ju përgjigj: "Unë kam studjuar me të dhe kam numëruar pas tij".

Kur ne shikojmë gjeneratat e para të dijetarëve tanë ne shohim shumë shembuj të njëjtë. Po le të meditojmë për situatën aktuale në kërkimin e dijes. Na bën të çuditemi. Ajo është sikur të rrëshqasim nga një majë e lartë mali poshtë tek fundi i një fushe të thellë.
Shikoni këtu dhe atje. A shikoni ndonjë gjë të ngjashme apo që t'i afrohet atyre gjigandëve? Cilat janë shqetësimet dhe shpresat e studentëve të sotëm? Në sa gjëra ata tregohen neglizhues, derisa neglizhimi bëhet metoda jonë.

Cili e ka durimin dhe insistimin për të studjuar dhe kërkuar dhe të bëjë gjueti në librat pa pushim e të mërzitet? Kush e ka durimin dhe aftësinë për të qëndruar natën gjatë duke menduar dhe nxjerrë konkluzione?

Dija është një det i gjërë me kufi të shpërndarë dhe thellësi të mëdha. Vetëm të fuqishmit mundet të lundrojnë përmes tij. Një person nuk do të arrijë perlat dhe thesaret më përpara, së pari, duke ndenjur atyre afër bregut të detit. Jahja Ibn Ebu Kethir ka patur të drejtë kur ka thënë:

"Dija nuk fitohet duke ndenjur".

forum-islamik