Afsh!

[Zombi]

Heshtja të bën të dëgjosh urinë e shpirtit, që është ngrënë pak e nga pak nga ujërat, nga shirat, nga erërat. Nga kjo zgavër e thellë dëgjon tingujt e boshllëkut. Por kur, ku, si…?!
Në një ditë që ne të gjithë e meritojmë, një ditë lirie duke vrapurar në gjirin e natyrës, parajsën e gjallë që shpesh e harrojmë. E përjetova, e preka, e shijova lumturinë, kishte formë të ashkëlt, shije të fortë që ti mpin dhëmbët. Aq më shumë që e shtrëngoja aq më shumë ndjeja dhimbje. Edhe lumturia dhemb! Të ther, të sëmbon si një dhëmballë. Më kot që murmuritja, ajo vazhdonte të më gërryej si thika koren e djegur të bukës. Nuk e kisha ndjerë më parë, nuk e njihja. Ndonëse e panjohur unë ia shtrëngova dorën dhe nuk e lëshoja, përderi sa ajo shpalonte të panjohurat që dikur kishin qenë në mua, unë thithja thellë ajrin e saj të pastër, përsëri me dhimbje, ngaqë boshllëku mbushej e mua më zihej fryma, ndjenjë e rëndë, nuk duronte më. Jo gjithkush e meriton, jo gjithkush bëhet pjesë e saj, por mjafton ta prekësh njëherë lumturinë, një vrull shpirtëror, një afsh, i mbledhur i bërë kruspull!

[land]

Pas nje puthje te zjarrte ata i ze gjumi ngjitur me njeri tjetrin,ai te nesermen duhet te nisej me aeroplan per te shkuar larg, ishte i lodhur dhe gjumi e zuri si i vdekur.
dhe ajo ishte e lodhur por gjumin ja prish nje enderr e bukur,shikon diellin qe futet ne dhome dhe zgjohet ne enderr e tronditur shikon oren,10 e 30 por ai ne kete ore duhet te ishte ne aeroport,ajo e zgjon ate,dhe ai me nje te puthur ja mbyll gojen duke i thene qe nuk do niset,dhe bejne dashuri mrekullisht.befasisht ajo zgjohet endrra prishet,ajo shikon oren,ishte rreth 7, pra kishte kohe dhe e zgjon ate por kesaj radhe realisht,dhe e mbyt me te puthura,bejne dashuri vrullshem
mberrij ne milano pasdite ne nje dite me shi te ftohte nentori,dite qe filloi bukur ne mengjes dhe malinkonike ne perendim.

[Zombi]

Ç’ngrohje globale, sot më ngrinë faqet tek kthehesha nga puna. Të paktën kështu ndodh në botën time të vogël, në pjesëzën mikro-mikroskopike të univerzit. Sa më shumë që harxhohen ditët aq më e vogël bëhet, shtrydhet si limon. avullohen ndjenjat, shijet, aromat, ngjyrat, madje edhe mendimet më dredhojnë, bredhin si të çmendura në këtë hapësirë të ndrydhur.

Eh Herakle!..."Eheu fugaces labuntur anni!"

[land]

Pak perpara se aeroplani te niset,ai e merr ne telefon dhe i thote qe pas 2 oresh eshte atje,2 ore qe i duken si 2 vjet,ajo mezi e pret ate qe e donte aq fort.
2 oret kalojne, e sheh ate por nuk mund ta takoje menjehere,i duhet te marri bagazhet,zemra i rreh fort,i dalin djerse te ftohta,ajo eshte vajza e jetes se tij, e do ate me shume se veten.
me ne fund nje perqafim i gjate,i rrjedhin dy pika lot,e kishte marre malli shume,por ne keto sekonda ishte i lumtur,nuk kishte qene kurre kaq i lumtur ne jeten e vet.
dhome e ngrohte,bejne dashuri pa mbarim,afsh hyjnor,ata te dy i perkasin njeri tjetrit.
kane kaluar 2 muaj,me duket si dy ore me pare.

[ujkus]

afsh dhe me pas qetesi ,je ne mes te dhomes por nuk ndjen krevat posht teje thjesht ajer nuk keme pjes trupi qe ndien thjesht pluskon dhe ne koke te rregjistrohen mendime .per nje afsh te tille te duhet nje femer qe te jep shqpirtin

[Zombi]

Dy vite pritje, dy orë dhimbje, e përmalluar, si nje bishë e uritur pret me padurim dy minutat që do të kthejnë akullin në zjarr dhe hijen e ftohtë të trishtimit në një afsh të nxehtë!

Pas dy viteve, dy orëve, dy minutave: Ajo qëndron nën mbulesë, e bërë qull, e gurrëzuar nga kënaqësia dhe vrulli i brendshëm, e qetësisht vështron nëpër ag të mjegullës sytë e tij të ngopur!

[Zombi]

Sot, kalova një sfidë (të pritur) me shumë ankth. Nganjëherë jemi të detyruar të veprojmë jashtë ngjyrimeve të përditshmërisë. Sa mirë ndjehesha në këndin tim, në padukshmërinë time, larg syve ngacmues. Por, më duhej ti përballesha publikut, ishte fjala ime ndaj tyre. Rrënjësisht e detyrueshme.
Oh, ndjenjat, emocionet, mendimet na tradhëtojnë, na tradhëton dhe vetvetja, të braktis në çastet e fundit duke të dhënë një puthje të ftohtë dhe një buzëqeshje falso. Ajo iku, unë mbeta e shtangur pëpara publikut, në sallën përplot me mendjemëdhej e hundëpërpjetë, që më shumë më ngjanin në një tufë ujqërisht të uritur, të gatshëm për të më sulmuar. Më ishin prerë gjunjët, duart më vibronin, fletët që mbaja në duar përplaseshin si dallgë të furishme deti, fyti më ishte tharë, nuk nxjerrja as edhe një tingull, as nuk mundesha të fshihesha, isha vetem, vetvetja më tradhëtoi!
Por jo, nuk ishte as fundi im as fundi i botës, mua më duhej një fuqi shpirtërore të theja heshtjen, të hiqja pengën, ti lutesha vetvetes të kthehej në mua, të isha unë e jo ajo fantazma e krizës. Por mbi të gjitha më duhej kohë, më duhej një minutë. Nuk e kërkova, nuk ma dhanë por ja fala vetes. Më mjaftoi ajo minutë, të mbyllja sytë, të merrja frymë thellë, të përtypja lëmshin që më ishte nguruar në fyt...pra një minutë bën edhe çudira, mjaftoi të mendoja ndryshe, të preceptoja ndryshe, të gjithë njerëz jemi. Hapa sytë, vështrova sallën edhe njëherë, tashmë gjithçka ishte ndryshe...fundja, thash me vete:"they all use toilet", buzëqesha dhe vazhdova.

[Zombi]

Jo, nuk ngopem, nuk do të ngopem asnjëherë me ty.

Mijëra puthje. Ritual mëngjesi. Fillimisht puth buzët, njëherë buzën e sipërme pastaj tjetrën, po pastaj faqet, hundën, ballin, vetullat, veshët, qafën, gushën, krahun, duart, gishtat, pëllëmbën, sërish nuk ngopem. Filloj nga fillimi, puth, puth e puth. Dhe së fundmi puth sytë e tu blu! Përsëri.

Por, nuk ngopem, kurrë!

[land]

Pas nje mremjeje fantastike,nen tingujt shperthyes te muzikes dhe avujve te whiskey-t, ai ishte pothuajse i dehur,dhe ajo e mban per krahu,ne trurin e tij te mpire nuk kishte asgje tjeter,egzistonte vetem ajo.
bejne dashuri me nje afsh te papare,truri i te dyve ka arritur nirvanen.dhe ajo kishte pire,e habitshme, ku e gjente ajo gjithe ate energji!gjithe ate zjarr,si nje vullkan.
zgjohem ne mengjes duke nuhatur aromen e mrekullueshme te trupit te saj.

[Yrref]

Afsh me vrasje

Rrugën për në Bungur Gjini e kish shkelur edhe një herë më parë, por për Fjollën kjo ishte një rrugë e panjohur, e vështirë dhe pa fund. Ishin ulur të dy në karrigen e mbasme të veturës së shokut të tij që e dinte këtë rrugë dhe secili nga dritarja e vet shihnin peizazhet e bukura që u shfaqeshin para syve. Kishin frikë të shikohen në sy sepse ashtu mendonin se do të ballafaqohen me realitetit, me enigmën e tyre, me vendosmërinë e tyre. Ai ndërroi dy-tri fjalë me shoferin e veturës dhe me cepin e syrit zuri profilin e Fjollës e cila dukej si një statujë e ngurtë. Pa i folur gjë lëshoi dorën e tij të ngrohtë mbi dorën e saj të mbledhur grusht dhe për një çast vërejti se ajo e kish pritur këtë prekje, duke liruar grushtin e saj i cili u shndërrua në një trung me pesë degë të njoma.
Ia ledhatonte lehtë dorën e saj, i ledhatonte si me frikë gishtërinjtë e saj, ndërsa Fjolla kishte mbyllur sytë dhe mundohej ta mbyste lotin para se të dale.
Gjini kish lënë krejt jetën e tij sikur ai duhanxhiu kur e len duhanin dhe tash kërkonte dicka që do t'ia hiqte mendjen nga ai ves. S'kish zgjidhje tjetër përveç duarve të tij. Pa mos nguruar nga prezenca e shokut të tij ia lëshoi dorën lehtë në kokën e saj, i zhyti gishtërinjtë në flokët e saj të shkurta dhe vetëm ia ledhatonte si në dalldi. Fjolla, duke hapur sytë, sikur u zgjua nga një ëndërr. E shikoi Gjinin në sy me ato sytë e saj të bukur dhe të gjelbër dhe iu afrua në vesh: "Më thuaj se nuk është ëndërr", i pëshpëriti lehtë por iu bë se këtë e dëgjoi edhe ai udhëtari i tretë dhe e kafshoi buzën. I rrodhi një lot. Nuk e dinte prej nga ky lot! E kish pritë gjatë këtë ditë, e kish planifikuar dhe ëndërruar netëve të gjata pa gjumë, e kish dëshiruar këtë ditë, por sërish i rrodhi loti.
Deri sa Gjini me gishtin e tij ia priti lotin në fund të faqes së saj që ia pëlqente aq shumë, u dukën shtëpitë e para të fshatit Bungur. Si çdo fshat i Rekës aty nuk banonte tashmë askush, por Gjini kish siguruar shtëpinë e shokut të tij të përshtatur për banim pasi që babai i shokut të tij, një kurbetçi i vjetër, me shpresë se ajo do të shndërrohet në parajsën e tij të pleqërisë , i kish meremetuar dy dhoma dhe banjën.
Çelësi që ai e mbante në dorë ish lagur nga djersa që i rridhte dorës së Gjinit, por për habi e hapi drynin e madh të vendosur në derën e asaj shtëpi e cila para vetes nuk kishte kopsht, por një peizazh të madh me gjelbërim, me livadhe e qershia të egra, një krua e një korie. Pa kufij. Deri sa Gjini shikonte shtëpinë, vërtetonte a ka rrymë dhe ujë, Fjolla me shokun e tij i sollën qeset e najlonit me gjërat e nevojshme për ushqim dy-tre ditore dhe disa shishe verë. Gjini kur pa se ato sollën zahiretë vrapoi shpejt e shpejtë, e morri njërën hejbe, e futi dorën brenda dhe u sigurua në diçka. Kur vërejti se ata dy serish dolën për të marr edhe diçka, ai hoqi revolen prej hejbe dhe me shpejtësi e futi në brez duke lëshuar me shpejtësi
këmishën mbi pantallona....fundi i pjeses se pare.