Afsh!

[land]

Sot natyra ka marrë një pamje parajsore dhe na mundëson të marrim frymë lirshëm. Tek po e vështroja të veshur me petkun e saj të ri jeshil, për pak do të thoja “Jeta është e bukur”. Por, jo gjithmonë sytë reflektojnë shpirtin. Sot jam zgjuar e shqetësuar, minutat dhe orët që kalojnë më shqetësojnë akoma më shumë. Unë s’di ku jam nisur dhe ku do të vete, aq sa e ndjej se si rrotullohem në një vend. Kurrë se kam bërë një gjë të tillë. Akoma pa pirë kafenë e mëngjesit, dola të sodisja natyrën, të flisja me të, kisha shumë nevojë. Por, ose unë isha e shurdhër ose ajo ishte memece. Qëndronim dhe shkionim njëra tjertën. Dhe nuk ndodhi as njëra as tjetra. Unë e dëgjoja përderisa ajo më fliste në heshtje dhe nganjëherë lënkundte dhe kokën. Të gjitha mesazhet që mi përcillte kishin të bëjne me vdekjen time. U rrënqetha. E ndjeva aq afër, e ndjeja si me hudhin tokën mbi suratin tim dhe më flisnin ca rreshta në një gjuhë qe se kuptoja. Pse vallë duhet të përfundoj kështu? Rruga ime s’duhet të mbarojë këtu. Rruga ime është mbi tokë, ku puthitet edhe parajsa edhe ferri. E di që jam vetëm një copë mish, e di që s’jam e përjeteshme, megjithatë e di edhe se nuk dua të përfundoj nën dhe. Nuk i perkas. Dua të vazhdoj të jem pjesë e pandarë e jetës, dua të digjem, dua hiri im të shpërndahet gjithandej. Nuk është me rëndesi se ç’thonë fetë apo ligjet. Unë dua të jem shpirt i lirë.

ti je nje shpirt i lire...shpirtrat e lire takohen gjithmone,dhe ne largesi.

shpirtrat e burgosur jo,dhe afer fare te jene.

[land]

...
Drania: -Mirëserdhe. Ulu!
Këshilli miratoi kërkesën tuaj. Kam edhe disa pyetje formale për ju dhe besoj që përgjigjet tua nuk do të ndikojnë në vendimin përfundimtar. Vulosjen e mirëseardhjes. Mos u brengos e dashur. Të gjitha e kanë kaluar këtë sfidë. Ajo që na bëri përshtypje nga kërkesa juaj, ishte shumë prekëse. Ku e keni takuar djallin?!
Oreada: -Në shtëpinë time.
Draina: -Ëhë, edhe…?
Oreada: -Kishte fytyrë femre. Kishte lindur katër vite përpara meje. Kur nëna mungonte ajo kujdesej për mua. Kur ajo mbushi pesëmbëdhjetë, takoi një djalë. Dhe ai shpesh vinte tek shtëpia jonë. Mua s’më pëlqente aspak. Andaj për te mbajtur gojën time të mbyllur, ata abuzuan me mua për shumë vite me rradhë.
Draina: -Në ç’mënyrë?
Oreada: -Të gjitha. Shpirtërore dhe fizike. Shumë shpesh zgjohesha natën nga ulërimat e saj. Çdo qëllim e arrinte në këtë mënyrë. Një hërë më dogji trupin me ujë të vëluar, një herë me hodhi shkallëve. Shenjat akoma i kam në trup. U rrita nën hijen e saj, gjithnjë e heshtur.
Draina: -Do të kemi kohë për detajet. Që tani të shoh si pjesë e jona. Por kur u rrite e dashur, nuk u bëre e zonja e vetes tënde, ia the dikujt?
Oreada: -Isha e suksesshme vetëm në shkollë, ndërsa në shtëpi isha vetëm një frymor i tepërt. Shpesh herë mundohesha të flisja. Por, askush nuk më besonte. Ajo kishte mbuluar fytyrën me petk ëngjullor.
Draina: -Po ajo ç’bënte?
Oreada: -Ajo merrej me biznes bashkë me burrin e saj. Gënjyen, shkelën, tradhëtuan dhe arritën në majen e suksesit. Sërish isha dëshmitare e heshtur. Pastaj, i blenë të gjithë, edhe prindërit e mi. Paraja të bën të fortë, këtë e dija, por paraja të blejë dhe dashurinë këtë e mësova nga ajo. Përsëri mbeta nën pushtetin e saj.
Draina: -Provove të dashurosh?
Oreada: -Nuk takova një njeri të mirë. Vetëm njerëz.
Draina: -Përse zgjodhe komunitetin tonë?
Oreada: -Jeta më dha vetëm dy rrugë. Nuk dëshiroja që mishi im të ishte ushqim djajsh. Dua të ndihmoj, ashtu si ç’bëni dhe ju.
Draina: -Dicka tjetër që do të thuash?
Oreada: -Nuk jam e virgjër.
Draina: -Mbetem e shurdhër… Maria do të të shoqërojë deri tek dhoma juaj. Formalitetet tjera do t’i bëjmë në darkë.
Oreada: -Amin!
...

stil i jashtezakonshem,proze e persosur.

[land]

gji i zhveshur,i zbehur ne driten e vet
asnje fjale nuk ben jehone ne nate
asnje frymemarje nuk prek me kohen e saj
veshtronte gjate syte qe qanin
ne nje pasqyre te quajtur
"projekt hyjnor"
-shume shpesh zemra e saj ndalonte per nje çast-
asnje vuajtje nuk kulloi me ne gjoksin e saj
nuk ka me hapesire per dhimbjen
...as dridhje ne kofshet e saj
ka humbur harmonine,gjethe dhe lule
dhe tani ky trung nuk eshte veçse nje tra
degjon te gelltitet nga gjuhet e flakes
nga i cili ne nje kohe te humbur i kishte dhuruar frymemarje
[me nguli thiken ne gryke me qeshjen e saj te paqete]
ajo arratiset ne male...dhe kendon çmenduri
ka delirin qe i pushton gjithe koken
...asaj ju dhurua tehu i kohes
per te prere rrugen e eres
hije,spekter mozaiku i shperbere nga toka
kafshon gishtat per te gervishtur torturen
por eshte toka pa naten
..dhe dita pa driten
vetem nje engjell i shperbere ne frike ekstreme
qe ngadale zhvesh lekuren
ka fytyren te vulosur plot me shenja
dhe zemren qe vret ne çdo rrahje
nuk ka mbetur me prej saj asgje prej gruaje
as e bardha e zbehte,ngjyra e pritjes
del nga goja cdo gje qe mbetet nga mishi
perkedhel kofshet e saj
...dhe zhytet ne delir

[thunderstruck....9.janar.2008]

ps.per ty qe thith çdo germe te ketyre vargjeve,per ty qe njeh dhe skutat me te thella te shpirtit tim

[land]

endrra
kujtime
precipitojne,
te dobeta
fruta te pjekura.

mendime,
qe vendosen,
mbi duar te ftohta bosh.

zbuloj deboren,
pa uje.
e shkrire nga dielli

(thunderstruck21.07.2008)

[land]

sa fjale dalin
nga buzet e tua...
si gjethe te zverdhura
qe bien nga nje peme
gjysem e kalbur..

si nata e nje kenge
romantike
gervisht veshet e mi
duke premtuar shpresa boshe...

ja....atje poshte!

mund ti shikoj...
te pikturuara nga dora e nje mjeshtreje
me boje te kuqe!

mund ti degjoj
mund ti shoh
mund ti prek...
...te shkruara ne librin e jetes time

(thunderstruck21.07.2008)

[Xhuxhumaku]

bukur L.....

[ABSOLUTE]

Nuk ishte dielli që lëvizi, por ishte era që fryu një tufë re të ngrysura dhe sollën papritur atë dizgë shi. Disa pushues nuk u trazuan, u pëlqente të bënin dush natyror në dallgët e liqenit, që lehtë fërkonin trupin e tyre. Disa të tjerë vraponin të mblidhin fëmijët, çadrat, plaçkat e t'ia mbathnin sa më shpejtë. Edhe ne vrapuam për tek vetura jonë. Ishte krijuar një gjendje kaotike. Kështu bëhet vetëm kur bie shi me rrëshekë dhe kur mbahen mitingje politike. Njerëzit lëvizin si të dehur, të çorroditur. Ngaqë nuk dinë ku janë dhe ku duhet të shkojnë. Kolona kishte arritur deri në qytet. Ishte e pamundur të çanim rrugën. Andaj, unë ktheva timonin kah një rrugicë dhe e dija shumë mire se ku do të na shpiente. Shoqja ime vonë e kuptoi që unë kisha humbur rrugën, por kjo nuk ishte e vërtetë. Unë isha nisur për tek fshati i të kaluarës time, tek vend i dallëndysheve, që tashmë kishin migruar dhe s’kishin lënë as edhe një pupël të vetme. Përpos mallkimit. hijeve dhe fantazmave. Kanë kaluar shumë vite që aty më s’ka jetë. Të rinjtë e braktisën, pleqtë vdiqën. Përgjatë rrugës ajo mundohej t’më bind që të ktheheshim, ai vend nuk i fliste asgjë. As që e degjoja. Unë më veç kisha shkelur pragun e të kaluarës dhe gjithçka vështroja me sytë e fëmijërisë. Fshati ishte po ai, po me atë emër, po ato rrugica, po ato drita që tashmë ishin ndezur nga hija e përhirtë. Shiu kishte pushuar. Por retë akoma mbulonin diellin dhe kishin thurur një velo të ngrysët, nga ditë në natë. Nganjëherë edhe bubullonte. Shoqja ime kishte frike dhe vendosi t’më priste në makinë. Disa herë më përsëriti të mos vonohesha, ndërsa unë me padurim prisja t’i afrohesha shtëpisë së gëzimeve dhe kujtimeve. Por, jo vetëm unë kisha ndryshuar. Gjithçka kishte ndryshuar. Liqeni nuk dukej më nga kallëmët murranë. Mollat dhe kumbullat që dikur më shijonin fort, ishin tharrë. Ai vend kishte vdekur. Shpirtërat sorolateshin lirshëm ngaqë varret i kishin larg. Të ngecur në mes dy botëve, as këtu, as atje. Mezi dallova shtëpinë, ishte mbuluar nga shkurret kacavarëse. Rrugica e hollë me pllaka, që dikur e laja çdo ditë, ishte thurur si rrjetë marimange nga kullosat e egrra. U shtanga tek porta duke vështurar. Nuk kisha nga të hyja, e shtyja portën fort, me tërë fuqinë time, por ajo më kundërshtonte. Ishte gozhduar. Sapo u nisa të kërcej mbi gardh, dëgjova zërin e gjyshit tim. “Mos! Sa herë të kam thënë kujdes nga gjarpërrijtë.” U rrënqetha nga zëri i tij, ktheva kokën ta kërkoja nga më fliste, por asgjë nuk dukej. Kishte vetëm mjegull e turbullirë. “Eja, të thëret gjyshja, llokumet janë gati” më foli përsëri. Tashmë porta ishte hapur, pllakat e rrugicës shkëlqenin, aroma e llokumeve kundërmonte gjithandej. Gjyshja dhe tezja Nurie ishin ulur në verandë dhe me buzëqeshnin. Ndjeva shumë mall, oh sa shumë mall. Vrapova drejt tyre që ti përqafoja fort, por zilja e celularit më riktheu nga përhumbja ime e vragshme. ”Kthehu, ky vend është i mallkuar.” ishte shoqja e tmerruar. Edhe unë dridhesha si fletët e plepit, përderisa tërhiqja këmbët për tek vetura. Jo nga frika, por nga zhgënjimi vrasës. Fëmijëria ime kishte vdekur bashkë me bukuritë e saj. Kisha mbetur vetëm unë me dhembjet e jetës, e bërë xurxull. “Ikim, shpejtë” i thash. Ktheva kokën për ta parë për të fundit herë. Ishte vetëm tezja Nurie që na shikonte e përshëndette nga dritarja e dhomës së saj. Ajo kishte njëmbëdhjetë vite që kishte vdekur.

nje prej tregimeve me te mira qe kam lexuar... ;
pahetueshem- estetikisht-artistikisht, deperton ne mendjen e lexuesit, ngjall emocionin gradualisht, te fut brenda, te amorf-izon, te jep formen, te dergon larg, te kthen ne aktualen...te jep komplet atmosferen-dramen e brendeshme-dikotomine ne subjekt te personazhit, te fut thelle aty, te nzjerr dhe lotet...
ky esht ART, me nje fjale.

[ABSOLUTE]

Kush më mer ëndërrën
heshtje e pathën
ti vetvete, qe me vret pa meshire
fije bari pa uje, qe e digjesh ngadal
ëndërrat janë ndjenjë,
jane klithmë e shurdhër,
errësirë e pafund, ku ajo nuk është…,
Ka ikur
Ka ikur…

O ëndërr e harbuar, s’mund të të ndal,
Pse më ngulfat, pa mëshirë…
Pse me vjen, dua te vdes dhe pa ty!
Ajo ka ikur,
Ka ikur
Me shiun e atij muzgu.

Larg, shumë larg ësht…..
Ne ket zbrazetire, askund nuk duket…
E mori nata dhe se ktheu kurre me…
Ka ikur,
Ajo ka ikur,
Si ky gjeth i mekur, qe bie ne ket,
….Vjeshte…,m’ësht bër kjo zemer…
Ajo ka ikur,
Ka ikur
Me shiun e atij muzgu….

Dhe ti enderr, prap me vie pa meshire
T’me vrasesh me makthin e saj…,
ka ikur me valet e detit,
Ka ikur,
me perendimin e diellit,
kur ret, mberthyen qiellin,
Ne ate muzge me shi,
Asnjëher s’preka trupin e saj

[jessi89]

Sot gjithe diten ka rene shi.......E vetme,kam qendrua dhe sodit liqenin nga xhamat e makines.
Veshtrimin e kam ngulitur te pikat e shiut.Disa perplasen ne xham ,te tjerat treten ne ujin e pafund te liqenit.
Ato mbi xham, i shof ne ngjyre blu.......interesant.......ato kane te njejten ngjyre te ndenjes time......A mos valle e kuptojne, ate, cka mua me shqeteson?
Dhe si per cudine time dhe kenga ne vazhdim ishte...o mami mami blu.....
U ndjeva e lumtur se mu duk sikur te gjithe jetonin me ndjenjen time.......dhe kjo ma zbuti dhimbjen.

[land]

e coptuar zemra dhe truri
nga nje afeksion i vdekur,
me lote mbolla pasionin
dhe mbi driten e forte hodha erresiren.
ripreka jeshilen e gjetheve
pergjate rruges ne kte ecje te shkurter.
duke mbledhur nje thes me ndjenja te thyera si copa xhamash
mendimet e mia te lodhura dhe te shkaterruara
programi ndryshoi

(thunderstruck21.07.2008)