Afsh!

[Zombi]

Sot që në mëngjes binte shi. E ndjeja ndikimin e vitaminës B në gjak, më rëndonte kapakët e syve dhe më jepte atë ndjesinë e dembelisë. Por më duhej të zgjohem, të dëgjoj të dërdëllisurat e lektorëve për shtatë orë të tëra. Ndonëse unë duhej të rrija në shtrat, të mjekoja zemrën time, të thyer si një gotë e kristaltë. Copëzat e xhamave të spërkatura gjithandej në gjoksin tim më shponin fort, sa herë që frymoja. Pak e kam, unë budallaqja, nuk më lejon as mosha të besoj në mrekulli, andaj zemra thehet, copë-copë. Ky duhet të jetë mësimi im i fundit. Uroj të sanoj gotën, të qep copëzat. Që të mundem të paktën të pi një gllëtkë verë, sa për të vazhduar. Shiu nuk pushoi sot, as edhe dhimbja ime.

[Zombi]

Ke vetëm një të drejtë, të heshtësh. Më kujtohen vetëm këto fjalë të fundit, dhe më mbyllën prangat!

[Zombi]

Nuk ishte dielli që lëvizi, por ishte era që fryu një tufë re të ngrysura dhe sollën papritur atë dizgë shi. Disa pushues nuk u trazuan, u pëlqente të bënin dush natyror në dallgët e liqenit, që lehtë fërkonin trupin e tyre. Disa të tjerë vraponin të mblidhin fëmijët, çadrat, plaçkat e t'ia mbathnin sa më shpejtë. Edhe ne vrapuam për tek vetura jonë. Ishte krijuar një gjendje kaotike. Kështu bëhet vetëm kur bie shi me rrëshekë dhe kur mbahen mitingje politike. Njerëzit lëvizin si të dehur, të çorroditur. Ngaqë nuk dinë ku janë dhe ku duhet të shkojnë. Kolona kishte arritur deri në qytet. Ishte e pamundur të çanim rrugën. Andaj, unë ktheva timonin kah një rrugicë dhe e dija shumë mire se ku do të na shpiente. Shoqja ime vonë e kuptoi që unë kisha humbur rrugën, por kjo nuk ishte e vërtetë. Unë isha nisur për tek fshati i të kaluarës time, tek vend i dallëndysheve, që tashmë kishin migruar dhe s’kishin lënë as edhe një pupël të vetme. Përpos mallkimit. hijeve dhe fantazmave. Kanë kaluar shumë vite që aty më s’ka jetë. Të rinjtë e braktisën, pleqtë vdiqën. Përgjatë rrugës ajo mundohej t’më bind që të ktheheshim, ai vend nuk i fliste asgjë. As që e degjoja. Unë më veç kisha shkelur pragun e të kaluarës dhe gjithçka vështroja me sytë e fëmijërisë. Fshati ishte po ai, po me atë emër, po ato rrugica, po ato drita që tashmë ishin ndezur nga hija e përhirtë. Shiu kishte pushuar. Por retë akoma mbulonin diellin dhe kishin thurur një velo të ngrysët, nga ditë në natë. Nganjëherë edhe bubullonte. Shoqja ime kishte frike dhe vendosi t’më priste në makinë. Disa herë më përsëriti të mos vonohesha, ndërsa unë me padurim prisja t’i afrohesha shtëpisë së gëzimeve dhe kujtimeve. Por, jo vetëm unë kisha ndryshuar. Gjithçka kishte ndryshuar. Liqeni nuk dukej më nga kallëmët murranë. Mollat dhe kumbullat që dikur më shijonin fort, ishin tharrë. Ai vend kishte vdekur. Shpirtërat sorolateshin lirshëm ngaqë varret i kishin larg. Të ngecur në mes dy botëve, as këtu, as atje. Mezi dallova shtëpinë, ishte mbuluar nga shkurret kacavarëse. Rrugica e hollë me pllaka, që dikur e laja çdo ditë, ishte thurur si rrjetë marimange nga kullosat e egrra. U shtanga tek porta duke vështurar. Nuk kisha nga të hyja, e shtyja portën fort, me tërë fuqinë time, por ajo më kundërshtonte. Ishte gozhduar. Sapo u nisa të kërcej mbi gardh, dëgjova zërin e gjyshit tim. “Mos! Sa herë të kam thënë kujdes nga gjarpërrijtë.” U rrënqetha nga zëri i tij, ktheva kokën ta kërkoja nga më fliste, por asgjë nuk dukej. Kishte vetëm mjegull e turbullirë. “Eja, të thëret gjyshja, llokumet janë gati” më foli përsëri. Tashmë porta ishte hapur, pllakat e rrugicës shkëlqenin, aroma e llokumeve kundërmonte gjithandej. Gjyshja dhe tezja Nurie ishin ulur në verandë dhe me buzëqeshnin. Ndjeva shumë mall, oh sa shumë mall. Vrapova drejt tyre që ti përqafoja fort, por zilja e celularit më riktheu nga përhumbja ime e vragshme. ”Kthehu, ky vend është i mallkuar.” ishte shoqja e tmerruar. Edhe unë dridhesha si fletët e plepit, përderisa tërhiqja këmbët për tek vetura. Jo nga frika, por nga zhgënjimi vrasës. Fëmijëria ime kishte vdekur bashkë me bukuritë e saj. Kisha mbetur vetëm unë me dhembjet e jetës, e bërë xurxull. “Ikim, shpejtë” i thash. Ktheva kokën për ta parë për të fundit herë. Ishte vetëm tezja Nurie që na shikonte e përshëndette nga dritarja e dhomës së saj. Ajo kishte njëmbëdhjetë vite që kishte vdekur.

[Zombi]

Vetëm ti më bën të prek lumturinë. Gëzimi në sytë e tu, është edhe gëzimi im. Hera e parë që moti nuk i ngjason ndjenjës sime. Qielli është i ngrysur, por unë ndjehem ngrohtë. Urime ditëlindjen jeta ime!

[Zombi]

Të zgjoj një çikë këtë pjesëzën time të ndjenjave të anash kaluar për një kohë. Mbase edhe s’kam ndjerë gjë prej gjëje, dhe kjo duhet të jetë arsyeja. Çdo gjë që ka të bëjë me mua qëndron ‘on the air’ si një urë që ndan shpejtësinë e kohës përgjatë udhëtimit tim dhe mungesën e kohës për të arritur qëllimin. Nganjëherë s’kam kohë edhe të ndalem në ndonjë shitore dhe të kërkoj kohë për të blerë. Madje edhe të ishte e mundur të bleja kohën, une sërish s’do të kisha kohë ta bleja atë. Oh, sa shumë më ka munguar kjo pjesëz. Më ka munguar të zbrazurit e çfardoqofshin ato budallalliqe. Të paktën këtu nuk kërkohen referenca për të përforcuar mendimin. Them, më ka lodhur jeta dhe këtë nuk është e thëne ta ketë thënë edhe ndonjë ekspert që ka bëre një hulumtim të tillë. Sa shumë e kemi rënduar jetën. A thua për çdo gjë duhet shkruar faqe e faqe që askush s’do ti lexojë. Më vjen ti braktis të gjitha dhe të bëj atë që unë dua. Por, aq më shumë kalojnë ditët aq më shumë bindem se unë nuk jetoj për veten time. Jetoj për të qenë pjesë e shoqërisë, ligjeve të zgjebura, për një ardhmëri po më të shpifur se kjo e sotmja.
Ju kërkoj ndjesë publikisht ndjenjave të mia. I kam shkelur e shtypur. I kam bërë rrëmuje, ashtu sic është bërë edhe dhoma ime. Një oqean me dallgë të forta; mendime të çmendura, cigare të pira një pas një, rroba, libra, punime, gota të zbrazta dhe letra gjithandej. Ndërsa unë i shtyj tutje duke dashur të kaloj oqeanin me not. Përderi sa dikush tjetër më përshendet nga jahta milionëshe. Sa shumë vite duhej të kalonin që të kuptoja në thelb mesazhin e Pink Floyd”Teacher leave them kids alone” por më kot unë duhet të vazhdoj ta injoroj dhe t’ju bindem ligjeve të zgjebosura shoqërore.

[elsaa]

Zombi pergezime , ke vertet nje stil te vecante te shkruarit . I lexoj gjithmone shkrimet e tua dhe me pelqejne shume . Bravo .

[Zombi]

Sa mirë që ndjenjat janë të padukshme. Do të tmerroheshim. Unë kam shumë nevojë, shumë, të rihap dyert e bodrumit të shpirtit tim. Të paktën të ju ofroj një freski pranvere. Pëndryshe do të më helmojnë edhe trurin, edhe shpirtin. Por, sot, kam vendosur t’ju hap vetëm një dritare. Aq sa të del aroma e qelbur e xhelozisë së sëmurë. Kaq.






Falemnderit Elsaa

[Zombi]

Sot natyra ka marrë një pamje parajsore dhe na mundëson të marrim frymë lirshëm. Tek po e vështroja të veshur me petkun e saj të ri jeshil, për pak do të thoja “Jeta është e bukur”. Por, jo gjithmonë sytë reflektojnë shpirtin. Sot jam zgjuar e shqetësuar, minutat dhe orët që kalojnë më shqetësojnë akoma më shumë. Unë s’di ku jam nisur dhe ku do të vete, aq sa e ndjej se si rrotullohem në një vend. Kurrë se kam bërë një gjë të tillë. Akoma pa pirë kafenë e mëngjesit, dola të sodisja natyrën, të flisja me të, kisha shumë nevojë. Por, ose unë isha e shurdhër ose ajo ishte memece. Qëndronim dhe shkionim njëra tjertën. Dhe nuk ndodhi as njëra as tjetra. Unë e dëgjoja përderisa ajo më fliste në heshtje dhe nganjëherë lënkundte dhe kokën. Të gjitha mesazhet që mi përcillte kishin të bëjne me vdekjen time. U rrënqetha. E ndjeva aq afër, e ndjeja si me hudhin tokën mbi suratin tim dhe më flisnin ca rreshta në një gjuhë qe se kuptoja. Pse vallë duhet të përfundoj kështu? Rruga ime s’duhet të mbarojë këtu. Rruga ime është mbi tokë, ku puthitet edhe parajsa edhe ferri. E di që jam vetëm një copë mish, e di që s’jam e përjeteshme, megjithatë e di edhe se nuk dua të përfundoj nën dhe. Nuk i perkas. Dua të vazhdoj të jem pjesë e pandarë e jetës, dua të digjem, dua hiri im të shpërndahet gjithandej. Nuk është me rëndesi se ç’thonë fetë apo ligjet. Unë dua të jem shpirt i lirë.

[Zombi]

Mbaroi edhe qëllimi 1a, me ka mbetur edhe 1b. Gjatë jetës time kam realizuar me mijëra qëllime, por kurrë atë primar. Sa më shumë qëllime që i vë vetes aq më shumë lindin ato. Rriten e shtohen si hithra. Këto qëllime e nën qëllime janë vetëm sa për të arsyetuar të frymuarin tim. Nuk është se më plotësojnë në një far mënyre apo tjetër. Shikoja sot listën e dhëshirave. Vetëm një ishte realizuar për gjashtë mujorin e parë. Por jam e sigurë, që së shpejti do t’ju zhgaravis nga një kryq të gjithave. Ndërsa kryedëshira do ti mbetet besnike listës sime shumë vite me rradhë.

[Zombi]

...
Drania: -Mirëserdhe. Ulu!
Këshilli miratoi kërkesën tuaj. Kam edhe disa pyetje formale për ju dhe besoj që përgjigjet tua nuk do të ndikojnë në vendimin përfundimtar. Vulosjen e mirëseardhjes. Mos u brengos e dashur. Të gjitha e kanë kaluar këtë sfidë. Ajo që na bëri përshtypje nga kërkesa juaj, ishte shumë prekëse. Ku e keni takuar djallin?!
Oreada: -Në shtëpinë time.
Draina: -Ëhë, edhe…?
Oreada: -Kishte fytyrë femre. Kishte lindur katër vite përpara meje. Kur nëna mungonte ajo kujdesej për mua. Kur ajo mbushi pesëmbëdhjetë, takoi një djalë. Dhe ai shpesh vinte tek shtëpia jonë. Mua s’më pëlqente aspak. Andaj për te mbajtur gojën time të mbyllur, ata abuzuan me mua për shumë vite me rradhë.
Draina: -Në ç’mënyrë?
Oreada: -Të gjitha. Shpirtërore dhe fizike. Shumë shpesh zgjohesha natën nga ulërimat e saj. Çdo qëllim e arrinte në këtë mënyrë. Një hërë më dogji trupin me ujë të vëluar, një herë me hodhi shkallëve. Shenjat akoma i kam në trup. U rrita nën hijen e saj, gjithnjë e heshtur.
Draina: -Do të kemi kohë për detajet. Që tani të shoh si pjesë e jona. Por kur u rrite e dashur, nuk u bëre e zonja e vetes tënde, ia the dikujt?
Oreada: -Isha e suksesshme vetëm në shkollë, ndërsa në shtëpi isha vetëm një frymor i tepërt. Shpesh herë mundohesha të flisja. Por, askush nuk më besonte. Ajo kishte mbuluar fytyrën me petk ëngjullor.
Draina: -Po ajo ç’bënte?
Oreada: -Ajo merrej me biznes bashkë me burrin e saj. Gënjyen, shkelën, tradhëtuan dhe arritën në majen e suksesit. Sërish isha dëshmitare e heshtur. Pastaj, i blenë të gjithë, edhe prindërit e mi. Paraja të bën të fortë, këtë e dija, por paraja të blejë dhe dashurinë këtë e mësova nga ajo. Përsëri mbeta nën pushtetin e saj.
Draina: -Provove të dashurosh?
Oreada: -Nuk takova një njeri të mirë. Vetëm njerëz.
Draina: -Përse zgjodhe komunitetin tonë?
Oreada: -Jeta më dha vetëm dy rrugë. Nuk dëshiroja që mishi im të ishte ushqim djajsh. Dua të ndihmoj, ashtu si ç’bëni dhe ju.
Draina: -Dicka tjetër që do të thuash?
Oreada: -Nuk jam e virgjër.
Draina: -Mbetem e shurdhër… Maria do të të shoqërojë deri tek dhoma juaj. Formalitetet tjera do t’i bëjmë në darkë.
Oreada: -Amin!
...