Afsh!

[Zombi]

I dashur frymi, kjo eshte copeza e meditimeve. Shkruajm ashtu sic ndjejme. Nje mik i mire me ka thene: shkruajm ashtu siç mendojme, siç ndjejme, ai shkruan bukur. Dikush shkruan bukur, dikush marezira!

Andaj po sjell pak çaste nga Spasse, çaste qe me ngjasojne edhe mua, sonte.

Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse PsePse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse Pse
Pseeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee eeeeeeeeeeeeeeeeeeee!

[frymi]

zombi une vetem desha qe te zgjoj kete PSE-ne!
.....................................ndoshta mremjen qe e ke lexuar je prekur !po PSE je prekur me trego! nga se une dua qe ti te me shkruash me thjeshte ashtu si ndjeje se je ne esence!
zombi te lutem shkruaj si mendon ! do te shofesh se ka nje mrekulli ne ty!
ja se PSE!
pershendetje!

[Zombi]

Frymi, nuk u preka me ty jo, perkundrazi te falenderoj per sinqeritetin, qe besoj se eshte i rendesishem. Po te ishte ashtu do te shkruaja vetem nje Pse, jo me dhjetera te tilla, mbase edhe me qindra, por s'do te me mjaftonin. Kam udhetuar gjate! Ke degjuar per cenzure ndjenjash? Edhe kjo ndodh, ndonjehere.

Te pershendes.

[Zombi]

Dialog virtual

Ajo: Jam ulur në nje tavolinë afër dritares, jashtë bie shumë borë.
Ai: borë?
Ajo: shumë borë.
Ai: sa mirë.
Ajo: pi verë të kuqe me një gotë të madhe.
Ai: çka!?
Ajo: pamjen e bukur me fjolla bore e shoh në gotën e madhe.
Ajo: e me gishta e lëmoj bishtin e gjatë të gotës.
Ajo: a është e lirë?
Ajo: më pyeti një zë i njohur, e hija e tij mbuloi pamjen e bukur të natyrës.
Ajo: edhe hijen e njihja.
Ajo: ishe shtat lartë.
Ajo: edhe pse vendi ishte lire ai nuk u ul.
Ajo: por mori dorën time.
Ai: o Zot
Ajo: atë çast filloi magjia, ai e udhëhiqte.
Ai: kërkonin drunj, donin të ecin nën hijet e drunjve.
Ai: ai hiqte shallin e tij dhe e mbështjellte.
Ai: ajo strukej nën atë shall të madh, e shikonte në sy.
Ai: dhe sërish e hiqte, i bëheshte se ia zën frymën.
Ajo: e hapte pallton e saj, të shohë si valviten kindet e palltos.
Ajo: si valvitet shalli në qafën e tij, ia kapte kindet e shallit dhe e afronte kah vetja.
Ai: ngadaaaale...
Ajo: lëvizte me duart e saja shallin e tij sikur nxjerr nga thellësia e detit dicka që pret ta shohë.
Ai: ai rrinte i qetë, e shikonte në sy dhe i buzëqeshte nga pak.
Ai: shikonte si i afrohet fytyra e saj engjëllore.
Ai: kur iu afrua shume afër e mbërtheu me duar për qafë.
Ai: ia merrte kokën e saj në duar.
Ai: dhe iu frynte fjollave të borës prej jakës së saj.
Ai: afronte buzët e tij të tharra në fjollat mbi flokë.
Ai: i pinte lehtë, i shkrinte me buzë.
Ai: kur iu ftohën paksa buzët, kërkonte buzët e saja të ngrohta.
Ai: ia merrte lehtë në gojë.
Ai: ndjente ngrohtësinë e saj.
Ai: dikur i doli një ofshamë nga goja, një ohhhh i thellë.
Ai: dhe e zaptoi me duart e tij të mëdha, e përqafonte fort.
Ai: me kokën e mënjanuar ia shtrëngonte kokën e saj.
Ai: dëshironte ta marrë brenda në vete.
Ajo: të dy avullonin.
Ai: e rreth tyre bora binte prajshëm.
Ajo: dikur ajo u largua, filloi të vrapoje në hapesiren e bardhë.
Ajo: hapat e saj shkelnin për herë të parë borën, duke lënë gjurmë që do ti ndiqte ai.

[Yrref]

4.
S'e vras dot.

(Fundi i pjeses se 4-te)

[Yrref]

Dhoma me nje orendi

Ajo hyri ne jeten time ratesisht. Hyri si nje orendi e bukur ne shpirtin tim, orendi e vendosur ne nje dhome bosh. Hyri per te mbetur aty. Hyri dhe zuri vendin e natyrshem, vend te cilin i ka takuar, pasi qe me bukurine e saj ka qene e maruar per kete dhome. Hyri per t'i dhene dhomes se shprazet kuptimin e saj burimor, hyri per ta bere dhome per banim. Sa do qe me
pare huja e dilja ne kete dhome, nga mungesa e orendive une ulesha , ose me mire te them, strukesha ne nje kend te dhomes, tash e shoh kete orendi, i afrohem, e ledhatoj dhe mbeshtetem per saj. E ndiej se shpina nuk eshte ftohte si me pare kur mbeshtetesha per muret e dhomes. Tashme e kam me ngrohte.
Deri sa fillimisht kete orendi vetem e "shikoja" dhe me pelqente me formen dhe brendine e saj, nje dite vendos ta hapi. Me mbyti kureshtja se cka ka brenda, cka fsheh kjo orendi e bukur. Ne catet e vetmise sime, atehere kur mbyllesha ne kete dhome, kureshtja behej
edhe me e madhe. Dale-ngadale nisa ta hapi nje dollap te kesaj orendie: brenda kish bukurite e kesaj bote. Paraqitej nje sfond i bukur, nje liqe i kthjellet dhe i paster , i rrethuar perreth me pyje dhe drunj te gjelbert. "Parajsa", thashe, dhe bera te hy brenda. Me
joshte pamja. Per nje cast pashe veten duke ia dhene doren nje vajzeje te bukur te veshur me tesha te bardha dhe me nje kackete te bardhe ne koke. Ia dhashe doren dhe e hypa ne nje anije. Lundronim ngadale. Une u jepja lopatave ajo luante me ujin dhe here pas here
me freskonte me pikat e ujit. Kur dolem ne anen tjeter te liqenit, zbritem nga anija, ajo u ndal per nje cast, u kthye kah liqeni per te pare ate kthjelltesi, une i shkove nga mbas, e perthakova me dy duar per beli, ia ndieja eren e flokeve dhe ashtu e ngurosem kete pamje ne vehte si nje fotografi.....

[frymi]

zombi ! .......cenzure ndjenjash apo do te thoshim autocenzure............!
eshte me e keqja qe mund te ja servojme vetevehtes ! pajtohem se ndjenjat duhet shfaqur !
secili ka menyren e vet!..........nje rregull nuk ka !
mvaret se sa kemi shetitur si thua ti ..........sa kemi shetitur ne brendi !
fontane deshirash zombi!!!!!!!

[Zombi]

…me frikove pranveren, iku u largua. Uroj qe afshi i ftohte nuk do ti ngrij lulet qe sapo çelen.

[Zombi]

Ajo ngiste makinën më shpejtë seç duhej. Ikte nga asgjë, ikte drejt asgjëje, por nëse ndalonte anësh autostradës për të kthjelluar mëndjen e saj, sytë do t’i mbusheshin me lot, andaj ajo vazhdonte ti ngas makinës. Zemra i godiste aq fort në kraharorin e saj, sa që nuk arrinte të dëgjojë fjalët e tij, fjalët e saj, që i thanë njëri tjetrit. Ajo e dinte se ky ishte çasti, çasti për te sakrifikuar gjithçka. E shikonte veten si një mi që vrapon e rrotullohet në një rrotë, ajo e dinte se nuk shkonte askund, por sërish po ikte, nga gjithçka dhe asgjë. Kishte ngulur sytë në vijën e bardhë të asfaltit, për të mos dredhuar rrugën, por ajo nuk shikonte shiritin, ajo kishte ateruar në një kohë tjetër, jo shumë larg nga e tashmja. Ajo ishte në dhomën e bardhë, e veshur me fustanin e artë që zakonisht e eksitonte shumë, atë, ashtu siç e eksitonte edhe modeli kleopatrian i flokëve. Donte të ndjej sërish vuajtjet e ëmbla, shtrëngimet e kafshimet. I mungonte shikimi i tij i egër. Por ishte vonë, atë çast ajo e shkelte me gomat e makinës, e turbullonte me tymin që lëshonte pas, ai çast kishte shkuar.




(Postimi im nr.406, edhe 1000 presin radhë)

[frymi]

…me frikove pranveren, iku u largua. Uroj qe afshi i ftohte nuk do ti ngrij lulet qe sapo çelen.

.......eshte ne fillimin me gjitha stinet ne vehte !................eshte me diell, me fryme me bore dhe me lulet qe sapo celen!
asnje natyre nuk kishte njohur ndonjehere afshin e ftohte...........!

nga njeri krah i kornizes qe kishte levizur era dukeshin ngjrnat e lehta te luleve
dielli kishte rezuar hijen ne forme kryqi nga dritarja.
pranvera dukej hyjnore.................