Afsh!

[Zombi]

Jo çdo ditë me diell na sjell ngrohtësi. Por sot, edhe dielli kishte frikë. Veshi mantelin e reve të errëta, u struk nën hijen e tyre. Në këtë mëngjes të zymtë që më zgjoi ankthshëm, shikoja veten të përgjakur, duart, fytyrën e qafën. Aq më shumë që mundohesha të pastrohem aq më shumë ngjyhesha me gjak. Andaj, ngula sytë në sytë e mi dhe shikoja ngjarjen si në film, gjithçka më pasqyrohej aq qartë. Nuk dëshiroja të besoja, andaj i rashë pasqyrës me tërë fuqinë time, por ajo nuk u thye, realiteti ishte i qartë, i pathyeshëm. U ndjeva aq e dobët, sa s’më ra të fikët. Mundohesha të mbështetem për murret e banjos, ndonëse përplasesha nga njëra anë në tjetrën. U rrëkulleva më në fund në vaskë, bëra një dush të nxehtë. U vesha ashtu siç isha e lagur dhe u nisa drejt tek shtëpia e saj. Rrugës dëgjoja zërat e hutuar të njerëzve, klithma, ofshama habie, alarme, sirena, zhurma, zhurma…zhurma! Nuk di pse ulërinin, a thua do të ngjallnin të vdekurin apo do vdisnin të gjallin. Koha nuk kishte pritur. Ajo kishtë ikur, përpara të gjithëve.
Ndërsa unë e dija. Kishte shumë kohë që e dija. E kisha parë në iridën e saj. E kisha parë sa herë që më nënqeshte brishtë, e kisha parë edhe në buzët që gjithmonë i dridheshin. Sa herë që unë kaloja rreth oborit të saj, ndaloja dhe e shikoja gjatë. Ajo çdo ditë qëndronte e strukur në pragun e derës, e frikësuar dhe e përvuajtuar. Ndonëse unë dhe ajo nuk kemi folur kurrë, e ndjeja se çfar bluante ajo në shpirt, e lexoja në çdo rrudhë të fytyrës, në çdo plagë, në çdo të nxirë, në çdo pulsim.
Ishte hera e parë që sot shkela në oborin e saj. Ajo ishte ulur në të njëjtin vend, kishte mbërthyer duar kryqt dhe sa më pa, më buzëqeshi. Sot, ajo ishte ndryshe. Ndërsa unë u drunjëzova mu në atë vend, sikur më thithi një fuqi e llahtarshme nëntokësore, nuk beja dot as edhe një hap. Pastaj, e shikova edhe unë. E mëshirova. Në atë çast, isha shumë e sigurtë. Ajo e kishte vrarë maskaraun. Ajo kishte mëkatuar që ai të mos mëkatonte më.
Jo gjithmonë vrasja është një krim.

[land]

Zemra eshte kryeqyteti i mendjes.
mendja eshte nje shtet i vetem.
zemra dhe mendja se bashku bejne
nje kontinent unik.

nje- eshte populli-
i madh aq sa mjafton-
ky komb estatik
kerko-je ti.

[land]

mendja jeton ne zemer
si nje parazit i cfardoshem-
nese ky eshte i ngopur me ushqim
mendja ze dhjame-

por nese zemra varferohet
mendja me e shquar lengon-
per ushqimin e saj
kaq absolut

[augusta b]

A thua qe afshi kercenohet me akuj te perhershem?
A thua qe toka ime me avuj nuk do ndjeje?
A thua naten nje agim nuk do ta ndjeke?
Apo mbremja yllin e pare kurre nuk do takoje?

[land]

A thua qe afshi kercenohet me akuj te perhershem?
A thua qe toka ime me avuj nuk do ndjeje?
A thua naten nje agim nuk do ta ndjeke?
Apo mbremja yllin e pare kurre nuk do takoje?

nje afsh i tille kurre nuk shuhet...
toka jote?jam une,
pas nje nate te erret
We will see the light,
I will be a morning star

[Zombi]

Takova Zanen, nene e papune. E di eshte nje mallkim. E degjova, u shfry, vetem e degjova, nuk i ndihmova dot.
Takova Blerten, nene me dy pune. E di eshte e veshtire. E degjova, u shfry, e degjova dhe nuk i ndihmova dot.
Takova Linden, politkane. E di, eshte futur ne llum e nuk del me. E degjova, u shfry, e degjova dhe nuk i ndihmova dot.
Takova mamin, e lodhur, e semure. E di, i di madje permendesh te gjitha barrerat qe mer. E degjova, u shfry, por as asaj si ndihmova dot.
U lodha, u lodha. U lodha duke luajtur rolin e veshit...Po mua, pse askush s'me degjon?!

[isLand]

Po te degjojme Zombi, ja po provoj i here te behem une veshi... Ti ste paska ndjekur fati, dhe je shume i/e duruar haha. Shume interesante kjo tema, po ashtu dhe shkrimet e tua. Urime!

Ishulli )

[crazy_diamond]

...Po mua, pse askush s'me degjon?!

.............dejavu........nuk degjohet vetem me veshe...remember!!

[Zombi]

Përse mos shkruaj edhe në vjeshtë, kur vjeshta jam unë. Dhimbja ime bashkë me fishkëllimat e erës, fluturon e luhatet e çmendur si gjethet e vdekura. Dhe kështu do të lodhet, do të shtrihet, do të paloset e do bëhet tokë. Kjo stinë më ftoh ndjenjat, më bën të kërrusem. Më bën të kërkoj një mantel të ri apo një strehë të ngrohtë. Kjo stinë më vdes, ndërsa tjetra më ngrinë. Por unë sërish mbijetoj. Ndonëse kam vdekur shumë herë, ndonëse jam ringjallur shumë herë. Unë përsëri vazhdoj, i shkel, i shtyp me çizmet e mia të zeza dhe nuk i lë as të bëzëjnë.

[dust]

Përse mos shkruaj edhe në vjeshtë, kur vjeshta jam unë. Dhimbja ime bashkë me fishkëllimat e erës, fluturon e luhatet e çmendur si gjethet e vdekura. Dhe kështu do të lodhet, do të shtrihet, do të paloset e do bëhet tokë. Kjo stinë më ftoh ndjenjat, më bën të kërrusem. Më bën të kërkoj një mantel të ri apo një strehë të ngrohtë. Kjo stinë më vdes, ndërsa tjetra më ngrinë. Por unë sërish mbijetoj. Ndonëse kam vdekur shumë herë, ndonëse jam ringjallur shumë herë. Unë përsëri vazhdoj, i shkel, i shtyp me çizmet e mia të zeza dhe nuk i lë as të bëzëjnë.

Nuk e di a te kam dhene rep.me kete dust qe me mori ne qafe.Po pse te ta shkruaj ne rep,dhe jo ketu,ta shohin te gjithe.Zombi,po ta them ketu.Nje nga gjerat qe bej gjithmone sa here hyj ne forum,eshte te futem tek tema "Afsh",Qe te shoh cfare tjeter ke shkruar,qe te mbetem une e kenaqur.Per te mos thene,e mrekulluar.Je nje force e qete,thuajse e heshtur e asaj fushe qe quhet krijimtari letrare.Perkulem para teje!

Ps.Po e provoj tani per rep.