Afsh!

[ABSOLUTE]

si lulet me lot, ne ket mengjes,
copat po i mbledh' ne shkretetiren e dhembjes,
heshtur, kur ti flen ne enderrat e trazuara...
asgje nuk shoh, dielli me than ngadal\........................................... ........
.................................................. ..........................................

[land]

Poker.
e pse duhet te luanim?pse?ti je nje lojtare e shkelqyer por jo si une,mua nuk me pelqen pokeri dhe pse jam nje lojtar i jashtezakonshem,shume me i mire se ty.

rregulli nr 1-ti nuk luan me kartat qe ke ne dore,ti luan me personat qe ke perballe,e dije mire,ne menyre te plote, ke lojtar ke perballe?,me njihje mire kush jam une?jam kampioni i pokerit,pse dreqin kerkon te luash me mbretin e pokerit kur ai nuk ka deshire!aha e kuptova ti nuk dije me ke kishe te beje!ok mesoje tani.

rregulli nr 2- ne poker fiton ai qe bluff-on ne menyre spektakolare,pra pokeri behet dhe nje loje nervash,nje loje psikologjike,duhet te njohesh mire syte,ti kujtoje se mi mundje syte!jo,asgje nuk kuptove, je mashtruar nga syte e mi te sprovuar.duhet te kuptosh bluff-in ne 1 te qindeten e sek,ai qe eshte lojtar madheshtor e ben.

rregulli nr 3-me jeten dhe ndjenjat mos luaj kuuuuuuuuuurre poker,se rezikon te humbasesh gjithshka,nuk dihet kurre cilin ke perballe,fjala bie ke nje njeri te kulluar,te paster, pa piken e djallezise i cili ne momentin qe kupton se ti po luan me jeten e tij sikur te ishte nje loje pokeri, menjehere i vjen ne mendje superioriteti i tij si kampion pokeri,shnderohet ne bishe,ne nje demon shume te keq i cili te shkaterron ne menyren me mizore te mundur......por ca ndodh?

vjen momenti i showdown( shifen letrat) wow ti ke humbur.po, ti ke humbur,por une nuk te le te humbesh,te jap shancin qe te mos luash me me jeten sikur te ishte nje poker.
no,no,never do it again.
po e bere perseri do te te shpartalloj krejtesisht,egersisht,te mallkosh diten qe ke lindur.


ps.ah se harrova po te mesoj nje rregull jete tani,mos urre kurre sepse te erreson gjykimin.kur te hakmerresh beje me gjakftohtesi,pa
urrejtje.

I love you

[Çaushi]

Vetvetja ime më ka braktisur. E shikoj të zngjyrosur në nuanca magjike. I flas nuk më dëgjon, e shkund e ajo nuk më përgjigjet. E çuditshme! Asnjëherë se kam parë, përveç se në pasqyrë. Kjo formë tre dimenzionale e të pamurit vetveten po më çmënd. Nuk e njoh. Gjithnjë kemi jetuar bashkë, i kemi bërë hyzmet arsyes, por tani…jemi ndarë në dysh.

Zombi!
Te pergezoj per shkrime tuja ...Ti shkruan bukur dhe me pasion...kam kenaqesine te te lexoj gjithmone.

Me respekt!

[Zombi]

Më në fund i dhash kënaqësinë vetes time, të dilte e të sorrollajet nëpër rrugët e qytetit pa ndonjë valixhe të tejngarkuar. Rrugët akoma ishin të lagura nga shiu. Më pëlqete të përplas këpucët në ndonjë pellg rastësie. E vetmja gjë që më mbante lidhur nga imja liri absolute ishin duart të rasura thellë në xhepat e pantallonave dhe i shtypja me gjithë fuqinë time për të mbajtur baraspeshën e trupit që më lëkundej nga era e ndryshimeve. Doja të isha e padukshme. Doja të mos takoja asnjë njeri. Andaj zgjodha trotuarin rreth lumit, mbaja kokën ulur dhe luaja zigzagun më këmbët e mia. Me këmbën e djathtë shkelja pllakën e majtë, dhe me këmbën tjetër bëja të kundërtën. Kënaqesha si një fëmijë përderisa magjia iku kur dëgjova një zë femre që po thëriste emrin tim. Vazhdova të vallëzoja me pllakat, bëja sikur nuk dëgjoja. Nuk kishte vend për zëra, për femra, në botën time të krijuar enkas. Por, dreqi a marrtë, ajo insistonte dhe zëri po më afrohej. Pastaj më preku lehtë në sup dhe unë ktheva kokën.
Nuk e njihja, nuk i fola, por vetëm e shikoja pa asnjë ndjenjë këtë femër monstër që më prishi të vetmen maratonë nga e cila do të dilja fituese.
E di që më ke harruar. Më tha ajo. Por, sapo e tha emrin unë shkova tek porta e shkollës ku para shumë viteve i kishim thënë lamtumirë njëra tjetrës, sepse ajo iku me familjen në Danimarkë. Ajo nuk kishte ndryshuar, vetëm se tani më fytyra e saj kishte pamjen e një të rituri, siç kishte edhe imja. Pastaj më përqafoi fort, sa nuk filloi dhe të qajë. Kjo nuk ishte nga që i kisha munguar unë, ne kishim kohë që kishim futur njëra-tjetrën në dosjen e harresës. Ajo donte të qante për rrugën që kishte kaluar, për kohën që kishte ikur.
Shkuam të pinim kafe dhe atje më rrëfeu jetën e saj për dy gllënjka. Ishte martuar me filanin e bukur që dhe unë e njihja, kishte dy fëmijë, kishte ndërtuar një shtëpi, kishte blerë një Audi titi, dhe sapo ishte kthyer nga pushimet. Huh, më dukej sikur po më dënon universi të dëgjoja zhurmën e saj. Pastaj bla-bla-bla, nuk ndalej së shituri sukseset dhe arritjet e saj. Unë nuk kisha dalë në shopping. Vonë, vonë ju kujtua t’më pyeste për mua. Kjo ishte pjesa më e rëndë. Ti thoja e kundërta e jetës tëndë të lumtur, nuk do të më besonte. Andaj zgjodha thënien e Hesse-së që të mos më kuptonte. Nuk desha të jetoja gjë tjetër, veç asaj që donte të shpërthente nga unë. Përse ishte aq e vështirë.
Ajo i dha një të qeshure të llahtarshme, të gjithë kthyen kokët nga ne. Ishte ajo që gënjente, nuk isha unë!

[augusta b]

Dorezohem sot.Pa kushte.Dorezohem tek nje Zot,qe meshire nuk dinte te tregonte.Por une nuk doja meshire,prandaj u dorezova.U kapa prej teje,per te gjetur nje fije shprese.Nje dite te bardhe te shihja kerkoja.O Zot!Perse tani te te dorezohem?Une ,qe kurre nuk dija skllaveri c'do te thote.
Dorezohem sot si skllavja jote.E thjeshte.E perulur une,kokeshkreta!
Nje tempull krijova per ty,o Zot!Tempull qe i ka te gjitha.Ka brenda tij dhe nje altar.Atje do te bej sakrifica.Atje dhe lutje,per nderin tim.Te mos humbas,pas teje te lidh shpresat e mia.Me lart,krijova shikimin tend.Te me ndjeke kudo.Te me sjelle prane ngrohtesi.Me rreze dielli te zbukurova,se ashtu te perfytyroj.Eshte tempull i thjeshte ky.Une ,Ti,altari dhe syte me rreze.
Nje afsh ndjej brenda meje kur te drejtohem Ty.Mallkim te jete dorezimi?Urim te jete skllaveria?Shprese te jete urimi?Une te pyes dhe lutem te pranosh sakrificat e mia.
Nje thike mora sot o Zot.Shpova lehte doren time dhe gjaku rrodhi mbi altar.Gjak i paster virgjerie.Gjak i paster dedikuar ty.
Sa larg qe je!Shikim yt me ngroh,o Zot i bardhe i endrres sime!

[Zombi]

I dashur, sot do të të flas për dashurinë. Ndonëse unë asnjëherë nuk kam arritur që ta përcaktoj ashtu siç duhet. Madje, ajo s’ka përcaktim. E pse duhet të ketë? Ajo është e ndryshueshme, siç janë dhe valët e jetës. Dashuria në jetën time asnjëherë nuk ka ardhur e plotë, ajo vinte më prekte dhe ikte. Pikërisht sot vendosa të të flas për dashurinë, ngaqë sot jam e pa prekur. Sot nuk kam nevojë për të. Kam nevojë vetëm të flas për të. Jo si një ndjenjë, as si një rëfenjë por si një formë, formë njeriu.
Ishte e pamundur të mos e hetoje, ndonëse plazhi ishte i tejmbushur. Njerëzit ecnin e lëviznin pa ndonjë qëllim. Të tjerët vetëm po vrisnin kohën. Ai jo. Ai ishte mbështetur në shtyllën e dritave i drejtuar nga deti. Deti atë ditë ishte shumë i qetë. Të bënte përshtypjen sikur po flen. Mua më pëlqente ajo ndjejsi. Andaj mundohesha të meditoja. Të mënjanoja gjithçkanë që jetojnte. Të isha vetëm unë dhe bota ime. Por, nuk arrija të përhumbesha. Ai më tërhiqte edhe pse nuk bënte asnjë lëvizje. Vazhdonte të qëndronte në pikën A.
Ishte ndryshe, ndryshe nga të gjithë të tjerët. Madje edhe kostumin e larjes e kishte ndryshe. Asgjë nuk i bënte përshtypje, asnjë kalimtar. Ai vazhdonte të shikojë detin, ai priste. Priste diçka.
Nuk kishte nevojë as për ujë, as për hije, as për fjalë. Ai gjithçkanë e kishte në det, ajo e ushqente, ajo e përmbushte, ajo e mbante gjallë.
Ai ndjeti pa lëvizur me orë të tëra. Ndërsa mua nuk mu durua. Shkova dhe ju ula pranë.
‘Sot ajo nuk vjen’ – i thash unë.
‘Nesër’-u përgjigj shkurt ai.
Të dy heshtëm, nuk folëm më asgjë. Vetëm sodisnim hapësirën e qetë e të pafund. E ndjeja se ai kishte shumë mall. Ai do ta priste edhe nesër, edhe pasnesër. Do ta priste deri sa ta tradhëtonin fuqitë, deri në muzgun e jetës. Ajo ishte dashuria e tij e vetme.
Më në fund më buzëqeshi dhe iku bashkë me dërrasën e surfimit. Jo vetëm ai por edhe unë e dinim se, mos sot, mos nesër, ajo një ditë do të vinte dhe ato do të vallëzonin bashkë nën muzikën përplasëse në margjënorët e dallgëve. Do ta prekte dhe do ta shijonte deri në palcë. Afshin. Dhimbjen e ëmbël të dashurisë.
I dashur, prandaj dashuria nuk ka një përkufizim të vetëm. Ajo ka lloj-lloj forme. Formë njeriu, qetësie, dallge, deti…është vështirë vetëm për ta gjetur se cila është ajo.

[mondishall]

Mos kujto Zombi se nuk te lexoj. Vecantia pershkruese me nenkuptimet e dometheniet per jeten, me ndalin gjithmone rruges se forumit ne kete rrugice te kendshme takimi me ty. Urime!

[Zombi]

Sa e pafuqishme më duket vetja nganjëherë, dhe kjo nganjëhera ndodh shumë shpesh. Ndërsa ti je i lirë. Natyra të ka privilegjuar të më sundosh. Ndërsa unë të pres, të pres me orë të tëra. Shpesh edhe mëngjesi të pret bashkë me mua. Nga pamundësia për të vepruar, unë kthej gjithë fuqinë time në mendime. Të kërkoj gjithandej. Spitalet dhe morgu janë vendi i parë, deri sa të ndjej frymëmarrjen tënde. Pastaj të kërkoj rrugëve, të kërkoj rrugicave, parqeve dhe lulishteve. Të kërkoj nëpër klube, të kërkoj nëpër turma njerëzish. Nëpër mjegullira e aromë duhani. Edhe pse të gjithë më duken si ti. Ti nuk je asnjëri.
Pastaj më mbeten edhe disa vende. Por atje nuk dua të të kërkoj. Më ngulfat ajo aroma e fëlliqur e parfumeve e përzier me spermë e me djerrsë. Dhe më në fund, nuk të kërkoj më. Por, kjo nuk më bën defetiste. Sepse ti, ngado që të sorrollatesh, serish vjen tek unë. Më gjen të shtrirë në shtratin e madh, gjysmë të vdekur. Ashtu siç vjen dhe ti, si një hije. Dhe lehtë pushton trupin tim pa asnjë prekje. I shtrij duart, kapem fort për kornizën e shtratit dhe jam e gjitha e jotja.

[ABSOLUTE]

Qe nga mengjesi isha i turbullt, por me nje humor te quditshem, qe s'di kah me vinte...
Mbase ne ate mjegullnajë mendimesh e ndjenjash, duke pire espresso, ne kafenen "Papa", njerezit i zinja ne shikim!
Ne syte e tyre kerkoja enderren, enderren qe me perpine leht, e me dehë si lule opiumi.
Por jo ishte kot dhe plotesisht isha i vetedijshem, qe asgje s'do gjej as enderr as lule, vetem ate pavetedijen kolektive.
Ti nuk je ne ket qytet, ke ikur moti!?
Dhe une vazhdoja te pija cigare e espresso panderpre...Doja ta zinja medeomos dhe shikimin tend. E di se do e njihja qe nga larg. Sepse jane sy Ulkonje. Tmerrsisht me trazojne dhe me shkaktojne aritmi.
Doja te te ndertoja nga qindra sy te tyre te pavetedijshem, por jo me dilte vetem nje abstraksion..
Nuk erdhe se nuk erdhe! Larg, ke ikur... Aq larg sa ne asnje menyre nuk mund te te kapja me duar.
Eh, c'mu kujtuan duart, Une spo i shoh as syte tu.
Ndoshta keshtu ndertohen enderrat, si embrioni kur fillon pas nje orgazme te thelle shume te thelle.
E di qe edhe pse kisha sot humor ne brendsinë time, ketu nuk kam! Me humb ma merr dikush pahetueshem...
Jo! Nuk te shohe askund as tani. Por e di se do te gjej, ne erresiren e shpirtit tim ku je fshehur. Do te te nxerr jasht, e me duart tona ta vrasim Pikasson e Napoleonin.

[jessi89]

...dhe ja muzgu i nates me gjeti perjasht,buze liqenit te pafund.
Sa kohe kisha pa pi cigare,qe kur s'mbahet mend.Nje shoqe me solli nje paket Slim...nga Shqiperia......se di po, po me shijon, ne shoqerine e henes se plote pesembedhjeteshe dhe ngrohtesise tende gjithashtu.......kisss