E Diela e parë e kreshmeve

[toni77_toni]

Zoti nuk ia donë vdekjen njeriut

Mag. Don Kolë Gjergji,

10. shkurt. 2008
L 1. Zan 2,7-9; 3,1-7 ; Ps 51 (50); L 2. Rom 5, 12-19; Ungjilli Mt 4, 1-11


Kemi filluar një kohë të re, kohën e hirit, kohën e pendesës, të kthimit dhe një kohë të shenjt liturgjike, e cila në kalendarin kishtar quhet „koha e kreshmeve“. Kjo kohë, të cilën e filluam të Mërkuren e përhime gjindet për çdo vit në rrjedhim, por për çdo vit me porosi dhe qëllime të ndryshme dhe të nevojshme për jetën e secilit prej nesh.

Ungjilli i fillimit të kreshmeve na i paraqiti tri elemente, të cilat duhet që gjatë kësaj kohe t´i mbajmë si shenja jetwsore dhe sipas atyre edhe të jetojmë. Jezu Krishti na mësoi se si ne duhet të japim lëmoshë, se si të lutemi dhe se si ne duhet të agjërojmë. Këtu kemi të bëjmë me një dashuri, e cila duhet të tregohet ndaj të afërmit dhe ndaj Zotit. Me një mënyrë duhet t´a duam Zotin, të afërmin tonë si vetvetën, duke ia falur tërë zemrën tonë (lexo Mt 6,1-6.16-18). Kreshmet na mundësojnë që ta ringjallim jetën tonë, ndërgjegjën tonë të mbrendshme krishtere. Ne jemi në prag apo kemi hyrë mbrenda në këtë kohë të shenjt të mëshirës, të kthimit, të hirit dhe jemi në udhëtim, jemi në udhëtim nëpër këtë kohë të shenjt drejt Pashkëve. Neve gjatë këtij udhëtimi pyesim vetvetën se kush jemi dhe kah shkojmë dhe kush dëshirojmë të jemi ne si të krishter? Këto pyetje teolo-antropologjike mund t'u përgjigjemi vetëm atëherë nëse ne e pranojmë vetvetën ashtu si jemi, të krijuar prej Zotit dhe kjo është dhuratë vetëm e atij e askujt tjetër.

Leximi i parë na e paraqiti “Provën e lirisë. Parajsën e humbur për njeriun”.
Kjo histori krijimtarie në librin e Zanafillës e përshkruan më së pari qëllimin rrjedhor të Zotit, njëriun në parajsë në egsistencën e vet jetësore, në lumturi e paqe. Njeriu e shkatërron këtë botë të mirë, apo e keqpërdorë këtë liri që Zoti ia dhuroi. Gruaja këtu paraqitet si “një rast për hyrje në mëkat”. Njeriu e njofton mëkatin. Ai e njef të keqën dhe të mirën. Njeriu mëkaton! Edhe pse këtë njeriu e bëri e humbi lirinë dhe jetën më Zotin. Zoti nuk ia donë vdekjen njeriut, por dëshiron që ai të jetonë. Zoti nuk dëshiron t´i kundërshtoj krijimtarisë së vet. Zoti përkujdeset për njeriun. Njeriu vet e zgjedh vdekjen, i cili dëshiron të largohet prej Zotit, prej burimit të jetës. Njeriu shëlbohet prej Jezu Krishtit, dhe që përseri e bashkësinë gjenë në Zotin, nuk e përjeton vdekjen si shkatërrim, por si një kalim dhe shëndrrim.

“Jezusi erdhi në botë që të gjithë ta kenë jetën e këtë jetë ta kenë në plotësi” (Gjn 10,10). Jezusit, i cili neve me ringjalljen e vet na ringjalli, që edhe ne të jetojmë sëbashku me të në amshim. „Unë jam Ringjallja dhe Jeta: kush beson në mua, edhe nëse vdes, do të jetoj. Edhe kush jeton e beson në mua, nuk do të vdesë askurrë“ (Gjn 11, 25-26).

Në të është bërë i pashëm njeriu i ri, njeriu i rrjedhshëm, si Zoti në fillim ka menduar dhe e ka krijuar: «i cili nuk jeton vetëm prej buke, por prej çdo fjale që del nga goja e Hyjit të gjallë dhe të pranishëm». Shën Pali në letrën e vet drejtuar Romakëve na e paraqet Adamin dhe Krishtin. Në njeriun e parë (Adamin) mbretëroi vdekja dhe mëkati, në Krishtin (Adamin e dytë) fillon një fillim i ri shëlbimprurës. Në Krishtin Zoti e filloi një krijim të ri. “Kështu, pra, nëse me anë të mëkatit të një njeriu të vetëm, mbretëroi vdekja për shkak të një njeriu të vetëm me më shumë arsye do të mbretërojnë në jetë ata që marrin begatinë e pamasë të hirit e të dhuratës së drejtësisë nëpër një të vetmin Jezu Krishtin”. Me Krishtin na u është hapur rruga përseri për një bashkësi permanente me Zotin. JEZUSIN E TUNDON DJALLI: Jezu Krishti fill pas pagëzimit prej Gjonit në Jordan, e filloi veprimtarin e vet mesianike - shëlbimprurëse që mbarë popullit t´ia predikon ungjillin dhe t´iu sjell të gjithëve shëlbimin. Por, para se t´a fillon këtë veprimtari duhet të ballafaqohet më një kohë mundimi, që ai të bie në provë apo në tundim. “Atëherë Shpirti i Hyjit e çoi Jezusin në shkretirë që ta tundojë djalli”. Këtu Jezusi duhet t´a tregon qendrueshmërinë e vet se me të vërtetë ai është Zot e njeri. Dhe, pasi agjëroi dyzet ditë e dyzet net, në fund u urit. Numëri 40 është një ndër numrat më simbolik të Biblës dhe shënon një periudhë të gjatë kohore apo plotësimi. (krhs. Zan 7,4.12; Nr 13,25; Mt 4,2).

Shkretia në aspektin biblik përshkruhet si një vend i demonëve dhe në etimologji e ka kuptimin e thahtësisë, e pa jetesës, e rërës, e gurit, pa ujë, mundim, vdekje.
Jezusi hynë në këtë vend, në shkreti dhe gjindet në mbiluftim me djallin. Djalli, greqisht: “Διάβολος“- „diábolos” është fuqi botërore, i cili bënë kaos dhe që e shkatërron dhe dëmton rendin e jetës njerëzore. Jezusi bie në tundim! Adami nuk mund t´i qëndroi tundimit në parajsë. Izraeli ishte vet prej Zotit në shkreti i sprovuar dhe këtë provë nuk mund ta mbante. Nëpër Jezu Krishtin i kthehet Izraeli dhe mbarë njerëzimi rrugës kah fjala e Zotit dhe Mbretërisë së tij.
Në ungjill i vërejmë tri elemente të urisë: Uri për mbretëri, nderë dhe fuqi: Jezu Krishti e përjetoi dhe e mundi këtë uri të trefishtë:

a. Atëherë Shpirti i Hyjit e çoi Jezusin në shkreti që ta tundojë djalli. Dhe, pasi agjëroi dyzet ditë e dyzet net, në fund u urit. Atëherë iu afrua tunduesi dhe i tha: "Nëse je Biri i Hyjit, urdhëro që këta gurë të shndërrohen në bukë!" - Por, Jezusi i përgjigji: "Shkrimi Shenjt thotë: `Njeriu nuk jeton vetëm prej buke, por prej çdo fjale që del nga goja e Hyjit`".

b. Atëherë djalli e mori dhe e çoi në Qytetin e shenjtë, e vuri në majë të Tempullit dhe i tha: "Nëse je Biri i Hyjit, hidhu poshtë, sepse Shkrimi shenjt thotë: `për ty Hyji do t`u urdhërojë engjëjve të vet, dhe ata do të mbajnë para duarsh, që këmba jote të mos vritet në ndonjë gur`!" - Jezusi i përgjigji: "Porse Shkrimi shenjt thotë edhe: `Mos e sprovo Zotin, Hyjin tënd!"

c. Djalli e çoi serish në një mal shumë të lartë, ia dëftoi të gjitha mbretëritë e kësaj bote dhe madhërinë e tyre e i tha: "Të gjitha këto do t`i jap nëse bie përmbys para meje e më adhuronë." - Atëherë Jezusi tha: "Ik, o djallë, sepse Shkrimi shenjt thotë: `Adhuro Zotin, Hyjin tënd, dhe shërbej vetëm Atij`!"

Njeriu nuk jeton vetëm prej ushqimit që na u ofrohet për çdo ditë, por njeriu ka më me shumë nevojë dhe është i uritur për fjalën e Zotit, për Zot, për kremtimin e sakramenteve shenjta, për përkushti të ndryshme, është i uritur për bisedë me njëri tjetrin, mund të themi edhe këtë se njeriu është i uritur më tepër për dashuri ndaj Zotit, krijuesit tonë dhe ndaj të afërmit, njeriut, vëlla e motër. Të mundohemi që të jetojmë me Zotin, sepse vetëm në të është gjithmonë burimi i pashtërrshëm i jetës, i hireve, bekimeve, i dashurisë, i fesë, i shpresës. Në të është, pra jeta dhe nëse jetojmë me të dhe për të, atëherë jemi në jetën e pavdekshme, në jetën e pakalueshme, jemi në vet Zotin.

Jetojmë në një jetë moderne, shumë moderne me oferta të ndryshme dhe të shumta, por të rrejshme dhe të kalueshme. Në këtë botë ballafaqohemi me ato gjëra që janë të nevojshme për jetën njerëzore, pra ta pranojmë atë, por nëse ballafaqohemi me atë që na shpie në shkatërrim jetësor! Mos të lejojmë të na gënjej bota, por ta kërkojmë dhe të jetojmë me Zotin dhe mbretërinë e tij qiellore. Ta adhurojmë vetëm Atin tonë që është në qiell, atij t'i shërbejmë gjatë tërë jetës sonë, pa marrë parasysh së ç'farë profesioni në jetë kryejmë. Pasi që quhemi bijtë e Hyjit, a jemi, të mundohemi që të tregohemi në jetën tonë se jëmi bijtë e Hyjit, duke dëshmuar këtë të vërtetë në veprat tona, duke i kryer veprat e mëshirshme të shpirtit dhe të trupit.

Shpesh herë gjindemi edhe ne në tundim dhe në mënyra apo aspekte të ndryshme të jetës sonë. Tundimet mund të jenë nganjëherë edhe të dobishme. Ato janë pastrim i shpirtit. Në tundim shihet sa kemi përparuar në virtyte, dhe është shenjë se jemi në hirin e Zotit. Shën Augustini thotë: “S`ka festë pa fitore, s`ka fitore pa luftë, s`ka luftë pa armik dhe s`ka njeri pa tundim”. Ne në jetën tonë disi jemi në krizë dhe nuk dijmë se ka të shkojmë, gjindemi në udhëkryq, jemi pa shpresë dhe mendojmë se jeta jonë është pa ardhmëri dhe e pa kuptimtë. Mos të harrojmë se targa e jetës sonë është Zoti e askush tjetër. Djallit, tunduesit të jetës sonë mos t'i gjejmë vend në zemra tona, por ta largojmë brumin e vjetër të mëkatit prej zemrave tona dhe kështu ta vëmë brumin e ri e të shëndosh në jetën tonë që në këtë mënyrë të përgatitemi dhe ta presim dhe ta kremtojmë sa më mirë e zemër të pastërtë misterin e Pashkëve, Jezu Krishtin, Qengjin e Ringjallur! Amen