Islami ne bote

[biligoa]

Islami ne bote

Disa personalitete shqiptare të shekullit 15. në veprën e Nahravalit


Muhammed Ibn Ahmad al_Nahravali është një prej figurave shumë të njohura të Arabisë në shekullin 16. Ishte mufti dhe kadi në Mekke, në vendin më të shenjt islam. Aty ai bëri emër si diplomat, historian, poet e përkthyes.Me një fjalë ishte autor i shumë veprave nga disa lëmenj dhe falë kësaj kishte lidhje me shumë figura të njohura të kohës se tij. Prandaj është me interes të shikohet vepra e tij mbi historinë e Mekkes në të cilën ai bën fjalë edhe për tre personalitete shqiptare që i kishte njohur për së afërmi.




Emri i plotë i këtij autori është Muhammed Ibn Ahmad Al-Nahravali Al-Makki. Ai mban dy llagape, që sinjalizojnë lidhjen e tij me dy vende të ndryshme: Nahravala në Indi dhe mekka në Arabi. Në Nahravala u rrit kurse në Mekke fitoi famë, jetoi dhe aty ndërroi jetë. Duhet theksuar se Nahravala, Anhilvara e dikurshme e cila tani quhet Patan, ishte qendra e shtetit mesjetarë Kuxhurat të Indisë që me pozitën e tij si Port i indisë në mes të Indonezisë, Persisë, Arabisë dhe Afrikës kishte fituar famë dhe ishte bërë i njohur. Në vitin 1193 Kuxhurati hyn në kuadër të shtetit musliman të Mahmud Gurit,kurse në vitin 1299 bëhet pjesë përbërse e sulltanatit muslima të Delhit.




Me shkatrrmin e këtij sulltanati nga Timuri (1397) Kuxhurati bëhet shtet i pavarur në krye me Ahmed Shahun, i cili në vitin 1411 themeloi një kryeqytet të ri Ahmadabadin dhe një dinasti të re, që mbajti sundimin një shekull e gjysmë. (*1) Në këtë kohë u krijua një koloni bukur e madhe arabe dhe Ahmadabadi u shndërrua në një qendër e kulturës arabe-islame. Në këtë mënyrë lidhjet e Kuxhuratit me Arabinë u thelluan.(*2) Stërgjyshi i Nahravalit, Muhammed Ibn Ismail, nga Adeni i Jemenit shkoi e u vendos në Nahraval. Nga kjo familje dolën shumë tregëtarë e dijetar të dalluar.. Njëri prej tyre ishte Ahmed Ibn Muhammedi, babai i autorit për të cilin flasim. Ishte i dalluar në fushën e sheriatit prandaj sulltani i Kuxhuratit, Mahmud Shah, e emroi myfti të këtij vendi. Në vitin 1452 ky shkoi në haxh dhe atje vdiq.(*3)




Muhammed Ibn Ahmed lindi në Lahor,në vitin 1511 dhe aty i kreu mësimet e para ku mësoi gjuhët klasike të kohës: arabisht, persisht dhe turqisht. Studjoi edhe të drejtën islame,sheriatin.Tregoi interesim edhe për diplomaci ,kështu që lidhet me oborrin mbretëror dhe qysh si i ri ngarkohet me mision diplomatik jasht vendit. Në vitin 1536/ 37, Asif Han, ministër i sulltanit Bahadur Shah, niset për në Stamboll me Al-Nahravalin për të kërkuar ndihmë ushtarake që ta shpëtonte koxhuratin nga rreziku që i kërcnohej nga portugezët dhe mongolët.(*4) Megjithëse Sulltan Sulejmani Ligjdhënës dërgoi në Koxhurat një flotë të pajisur mirë,prapseprapë Kuxhurati nuk mundi të vazhdojë luftën në dy fronte, ashtu që në vitin 1572 humbi pavarsinë dhe u bë pjesë përbërse e shtetit mongol në Indi.(*5)




Kjo gjendje jostabile në vend, e shtyri Nahravalin të largohet nga vendlindja dhe të vendoset në Arabi, e cila tanimë ishte bërë pjesë e perandorisë Osmane. Gjatë viteve 1536/37 qëndroi në Kairo,ku pati rastin të kontaktojë me shumë dijetarë të kohës dhe pastaj u vendos në Mekke ku edhe vdes në vitin 1582.Në Mekke u afirmua si poet, historian dhe si gjuhëtarë,madje edhe në sheriat. Me 1552 i digjet shtëpia dhe biblioteka shumë e pasur, me ç‘rast i digjen edhe disa dorëshkrime,por ai nuk u demoralizua, vazhdoi punën e tij. Në vitin 1567 emrohet muderriz (profesor)në medresen e Sulltan Sulejmanit e cila me shumë bujë e filloi punën pikërisht në këtë vit. Pikërisht në atë kohë ky bëhet edhe myfti i Mekkes me çka fitoi autoritet të veçant dhe në këtë post qëndroi deri në vdekje.(*6)




Al-Nahravali duke qenë në këtë pozitë kishte raste të shpeshta të takohet me personalitete të njohura të perandorisë Osmane që vinin në haxh. Në këtëmënyrë bëhet i njohur edhe në Stamboll në qarqet e larta shoqërore e politike. Në saje të kësaj ai niset në një mision diplomatik në vitin 1537 dhe në këtë mision takohet edhe me sadrazemin e sulltanit. Nga princi vendas i Mekkes, Sherif Hasan (*7) ishte i autorizuar që t’i paraqesë Sulltanit ankesën kundër valiut të Medines,Piri Pasha.(*8)




Djegja e bibliotekës, në vitin 1552, e Muhammed Ibn Ahmad Al-Nahravalit që ishte e pasur me dorëshkrime, tërhoqi vëmendjen e autorëve bashkëkohorë. Shavkani tregon se Al-Nahravali blente libra dhe dorëshkrime dhe “ ia afronte çdokujt për shërbim” ashtu që ai “ mblodhi libra sa askush tjetër” (*9) Veprat e ndryshme të tij tregojnë edhe famën që kishte arritur ai në gjuhësi,letërsi,histori dhe në fushën e të drejtës islame.. Kështu që përveç tri veprave,prej të cilave dy janë djegur në zjarrin e përmendur, kurse njëra është shfrytëzuar deri vonë (*10), tani dihet për dhjet vepra të Nahravalit që gjenden në dorëshkrim në vende të ndryshme të botës (*11) Nga ato vepra këtu do të përmendim këto:




Dorëshkrimi me pozi




Përkundër faktit se shumë poezi të tij janë djegur , biografët e shekullit 16-17., ruajtën shumë poezi të tij në veprat e ture biografike për Nahravalin. Ata e konsideronin këtë një poe të mirë (*12)




Tezkeret e Nahravalit




Kjo përmbledhje shenimesh, sipas traditave të kohës përfshinte shenime të ndryshme që shfrytëzonte e përpunonte autori për përgatitjen e ndonjë vepre. Kështu për shembull, këtu kemi disa shenime për Sinan Pashën (fq.67), shenime për disa vizita të tij në Medine (f.1,44,56,57,71,), disa poezi të tij (f.114-116) etj. (*13)




Udhëpërshkrimet e tij




Kjo vepër e titulluar Al-Favaid al-sunnijje fi al-rihla al- madanijje va al-rumijje konsiderohet ndër veprat më të vlefshme të Al-Nahravalit. Këtu ai paraqet shenime shumë interesante për rrugën e tij nga Mekkeja për në Stamboll dhe anasjelltas. Autori është nisë nga Mekka me 29.10.1557 rrugës tokësore ( Damask – Haleb- Stamboll) kurse për t’ u kthyer shkoi rrugës detit ( Stamboll- Aleksandri) dhe arriti në Mekke me 7.9.1558. Ky udhëpërshkrim është plot shenime me interes si për vendet ashtu edhe për personalitetet që i kishte takuar,por për fat të keq akoma është në dorëshkrim.(*14)




Pushtimet Osmane të Jemenit




Kjo është padyshim vepra më e njohur e autorit. Verzioni i parë mbante titullin Al-futuhat al-luthmanijje li- al aktari-l-jemenijje” dhe i kushtohet Sulltan Selimit të dytë (1566-1574), kurse më vonë e zgjëroi dhe ia paraqiti Sulltan Muratit tretë (1574-1595) me titull të ri Al-Bark al-Jemeni fi al-fat-hi-l-uthmani. Kjo vepër flet kryesisht për Sinan Pashën, i njohur si “pushtues i jemenit”. Këtu vlen të përmendet se autori u takua me Sinan Pashën kur erdhi në Mekke për haxh, në shkurt 1571. Ky rast e nxiti autorin të shkruaj një histori të vëllimshme për pushtimin e Jemenit nga Osmanlinjët.Për këtë vepër ka edhe shenime tjera në gjuhën shqipe.(*15)




Përveç këtyre veprave kemi edhe një tjetër që ka një rëndësi të posaqme dhe pikërisht ajo është objekt i këtij punimi.




Vepra paraqet historinë e Mekkes dhe mban titullin Al-Ilam bi alam bajtil-lahi-l-haram. Kjo vepër u shndërrua në një burim të dorës parë për historinë e Mekkes në fillim të periudhës osmane (1517-1577),pasi që autori e kishte përfunduar veprën e përmendur me 26 maj 1577. Kjo është burim edhe për historinë e perandorisë Osmane në ato vite të stuhishme.




Vepra e përmendur e Nahravalit përjetoi fat interesant. Ështe përkthyer në gjuhën turke nga poeti Baki (1526-1600) (*16) dhe është botuar për herë të parë në Laipzig në vitin 1857 me titull Kronika e qytetit të Mekkes , nën kujdesin e orientalistit F.Ëustenfeld.(*17),ndërsa në gjuhën arabe është botuar në vitin 1888 në Kairo,pa emër të autorit, në margjina të librit të historianit Ahmad Ibn Zajni Dahlan,në të cilin ky flet për Mekken.(*18). Ky botim u bë aq i rrallë sikur të ishte ndonjë dorëshkrim. Përve[ kësaj botimi në fjalë është bërë në mënyrë joshkencore. Nuk është bërë përpjekje për të vërtetuar se kush ishte autori, nuk ka shenime përcjellëse të cilat për këso rastesh janë shumë të nevojshme. Duke marrë parasyshë se verzioni i botuar nuk është ai përfundimtarë i autorit, aty-këtu ka edhe disa zbrazëti. Mungojnë emra dhe data të ndryshme, që është dashur të plotësohen.




Sidoqoftë,ne këtu do të ndalemi vetëm në një kaptinë të kësaj vepre e cila mban titullin Sadrazemat e Sulltan Sulejmanit ( Kryeministrat e Sulltan Sulejmanit)(f.199-207) Me sa shihet nga titulli, autori këtu bën fjalë për të gjith sadrazemat e S.Sulejmanit, duke filluar nga Piri Pasha (1518-1523) e deri te Sokol-lu Mehmet Pasha (1565-1579). Ër punimin tonë me interes janë vetëm tre, për të cilët ai thotë shprehimisht se janë shqiptarë dhe që i kishte njohur për së afërmi, e ata janë: Ajas Pasha (1536-1539), Lutfi Pasha (1539-1541) dhe Sulejman Pasha (1541-1544).




Sa i përket të parit, vlen të përmendet këtu, se ai u lind në Vlorë me 1482 dhe qysh në kohën e Sulltan Selimit I (1512-1520) ishte aga i jeni[erëve. Ai mori pjesë në pushtimin e Sirisë dhe të Egjiptit ( 1516-1517) dhe u bë më vonë vali i Sirisë (1521). Në vitin 1522 mori pjesë në pushtimin e Rodosit dhe në vitin 1526 edhe në Moha[ dhe u emrua ministër i dytë i sulltanit.(*19) Al-Nahravali e prezenton në këtë kaptinë Ajas Pashën si një shqiptarë (arnaut) që “ka simpati për dervishë, besim në dijetarët, i matur në shprehje, besnik në fjalën e dhënë, i vendosur në mendime e veprime”. Autori këtu zbulon edhe faktin se Ajas Pasha e kishte njohur mirë babain e autorit të dorëshkrimit, Ahmad Ibn Muhammad, që e përmendëm më sipër, dhe se kishte pasur korespondencë me të. Si po duket kjo lidhje daton nga qëndrimi i hershëm i Ajas Pashës në Kairo (1517) ose në Damask (1521). Nhravali këtu tregon se me Ajas Pashën u takua gjatë vizitës së tij të parë në Stamboll ku qëndroi në misionin diplomatik si i deleguar i sulltanit të Koxhuratit. Ai këtu e thekson se Ajas Pasha e priti këtu shumë mirë dhe kur ia prezentoi sulltanit i foli fjalë të mira,lavdëroi, edhe të jatin e tij (*20). Kjo me sa duket ndikoi që misioni i Nahravalit të përfundojë me sukses,ngase dihet se S/Sulejmani urdhëroi që të dërgohet një flotë osmane për në Kuxhurat. Për këtë do të behet fjalë më poshtë.




Lidhur me Lutfi Pashën (1488-1563) vlen të përmendet se ishte një ndër shkrimtarët e njohur të shekullit 16. në peërandorinë Osmane. Ndër veprat e tij dy janë me vlerë të ve[ant : Historia e Perandorisë Osmane ( Tevarih-i al-i Osman) dhe Asafname që përmban letra me këshilla për Sulltan Sulejmanin në lidhje me gjendjen e shtetit. Me këtë fillon një traditë e re në mesin e intelektualëve ( Mustafa Ali efendi, Ajn-i Ali efendi etj.) që shprehnin mendimet e tyre reformiste në formë të letrave që ua drejtonin sulltanëve të kohës. (*21) Al-Nahravali thotë shprehimisht për Lutfi Pashën se është shqiptarë (arnaut) dhe e lavdron për urtësi, por “kishte shumë simpati për femra”. Duke marrë parasyshë se ai e kishte për grua motrën e sulltanit,në fund u detyrua (1541) të jap dorëheqëje nga posti i sadrazemit. Në fillim të vitit 1543 shkon në haxh dhe takohet me Nahravalin, në Mëkke. Autori këtu zbulon faktin se Lutfi Pasha kishte shkruar një koment në gjuhën turke për veprën e themeluesit të shkollës hanefite, Abu Hanifa (700-767), dhe kërkoi që kjo vepër e tij të përkthehet në arabisht dhe persisht. Këtu na jep të kuptojmë se ky e kreu përkthimin e parë dhe të dytë të librit , sa ishte Lutfi Pasha ende në Mekke, për [ka edhe u shpërblye bukur mirë.(*22).




Sadrazemi tretë që prezentohet në këtë kaptinë si shqiptarë është Sulejman Pasha, valiu i Sirisë (1525) dhe i Egjiptit për dhjet vjet me radhë (1525-1534), ku ka lënë shumë vepra.(*23). Nga Egjipti bashkohet me Sulltan Sulejmanin për pushtimin e Bagdadit (1534) dhe në dhjetorë të vitit 1536 kthehet përsëri në Egjipt. Ai mbeti në krye të kësaj detyre deri në qershor, kur me urdhërin e sulltanit niset nga Suezi në krye të një flote për në Indi. Nahravali kishte ardhur,si[ dihet, në Stamboll me 1537, në emër të Sulltanit të Kuxhuratit, Bahadur Shah për të kërkuar ndihmë ushtarake. Ndërkohë, sulltani merr vesh për vrasjen e Bahadurit në luftë me portugezët,andaj jep urdhër që nga Egjipti të niset një flotë në krye me Suljeman Pashën për në Kuxhurat. Flota në fjalë përbëhej nga 80 anije të tipave të ndryshme me 20 mij ushtarë.(*24)




Al-Nahravali nuk tregon ndonjë simpati për të. Përkundrazi, ai e cilëson si “zullum[ar, tiran, gjakpirës, që nuk ka besë as burrëri dhe vret kënd e zë”. Në të vërtetë, këto fjalë të ashpra janë të lidhura me sjelljet e Sulejman Pashës,përkatsisht me dështimin e tij në Kuxhurat. Kështu, në rrugën e tij për në Kuxhurat u ndal në Aden. Aty doli sunduesi vendës Amir Ibn Davud, në anije të Sulejman Pashës për t’i shprehur mirëseardhje e simpati. Mirëpo Sulejman Pasha e vari menjëherë në anije dhe e mori Adenin duke shpallur sovranitetin e sulltanit osman. Kjo sjellje, sipas Al-Nahravalit, bëri që Sulejma Pasha të pritet me rezervë në Kuxhurat, prej nga u kthye pa u ballafaquar me flotën e Portugalisë.




Me të kthyer në Detin e kuq, Sulejman Pasha ndalet në portën Muha të Jemenit, ku e zuri dhe e vrau sunduesin e vendit, Ahmedin, duke shpallur sovranitetin e sulltanit osman edhe në Jemen.Sulejman Pasha, siç thotë Nahravali, u kthye në Stamboll me suksese të reja për perandorinë Osmane, me pushtimin e Adenit dhe Jemenit por pa i prekur fare portugezët në Indi.(*25). Për këto “suksese” thotë Nahravali, sulltan Sulejmani e emroi Sulejman Pashën sadrazem në vitin 1541 (*26),

[biligoa]

Fusnotat:


1. H.S p o d e k, “Gujrat”, Enciklopedia of Asian History, vol.2.Neë York-London, 1988,pp.3-4; Sir Edëard Clive Bayley, History of Gijrat, Neë Delhi, 1970.


2. K.S.Mathev, Portuguese and the Sultanate of Gujrat, Delhi, 1986,pp.249-250 and passim. Dr Muhammed Ismail al-Nadvi, Tarih al-silat bayna-l-hind va-l-biladi-l-arabiyya, Bairut,s.a. p.164-166.


3. A b d u-l-h a y a l-H u s n i, Nuz-hatu-l-havatir va bahjatu-l-masami va-l-mnazir, vol.IV, Lahore, 1923,pp.254-256.


4. Ibid.


5. J.R. B l a c k b u r n, “Al-Nahravali “ Enciclopedia of Islam, neë edition, vol.VII, Leiden,1992, pp.911-912; Spodek, f.34.


6. J.R. B l a c k b u r n, “Al-Nahravali”, po aty. Shih edhe: Kutbuddin Muhammed Ibn Ahmad al-Nahravali al-Makki, al-Barku-l-jamani fi fat-hi-l-uthmani, Rijad, 1967.


7. Fjala eshte për sherifët (ar. Ashraf) që filluan të sundojnë Hixhazin qysh nga viti 1200. Më 1517 sullatan Selimi I, pa e shkelur fare Hixhazin u kënaq me shprehjen e lojalitetit të tyre ndaj shtetit osman. Kështu, ata vazhduan të sundojnë praktikisht Hixhazin deri në fillim të shekullit XX, kur Sharif Husejn (1908 – 1916) u ngrit me ndihmën e anglezëve kundër pushtetit osman.


8. S a l i h M u h a m m e d al-A m r , The Hijaz under Ottoman Rule, Rijad, 1978; Randall Baker, King Husain and the Kingdom of Hejaz, London, 1979; Dr. Muhamed Mufaku, Shqiptarët në botën arabe, Prishtinë, 1990, f.88.


9. Al-S h a v k a n i, al-badr al-tali bi mahasin ma ba’d al-karni-l-sabi’, II, Beyrut,s.a.p.57.


10. Fjala është për një histori që e kishte shfrytëzuar një historian i vendit, Abdullah Mirdad, në shkrimet e tij. Mirdadi u vra në vitin 1924 e me atë rast u zhduk vepra e përmendur.


11. Lidhur me përshkrimin e këtyre dorëshkrimeve shih: Prof,dr. Brockelman, Geschichte der Arabischen Litterature, supplement.II, Leiden, 1938, pp.514-515.Po ashtu ka shenime edhe në parathënien e e historianit saudit al-Xhasir, f.39.


12. Al-G a z z i , a l-K a v a k i b al- saira bi a’yan al-mia al-ashara, III, Bejrut, 1959, pp. 44-48. Ibn al-Imad al-Hanbali, Shadharat al-dhahab fi ahbari man dhahab, VIII, Bejrut, s.a.pp.420-422.


13. Shih parathënien e historianit al_Xhasir,f.41-45.


14. Po aty.


15. H a s a n K a l e s h i , Gazavat al-Garakisa va-l-atrak fi ganubi-l-gazire, Gjurmime Albanologjike, 1,Prishtinë, 1968, f.256-257.


16. Më gjërësisht shih: Fahir Iz, “Baki”, The Enciclopedia of Islam, neë edition, vol.I, Leiden – London, 1960, p.956.


17. F W u s t e n f e l d, Die Chroniken der Stadt Mekka, Laipzig, 1857.


18. Al’i’alam bi ‘a’lam baytu-ll-llahi-l-haram, Al-Kahire, 1305. Ky është botim shumë i rrallë sa Blackburn dhe al-Xhasir nuk e përmendin fare në punimet e tyre të përmendura.


19. V.J. P a r r y, “Ayas Pasha “ Enciclopedia of Islam, neë edition vol.I, Leiden – London, 1960, pp.779-780; Skender Rizaj, Kosova gjatë shekujve XV,XVI dhe XVIII, Prishtinë, 1982, f.286.


20. Al’i’lam, f.201.


21. S.R i z a j, vepër e cituar, f.286.; Stanford J.Shaë, History of Ottoman Empire and Modern Turkey I, Cambridge, 1987, p.290.


22. Al ‘i’ lam, f.202.


23. A h m a d Xh a l a b i A b d u -l-g a n i, Avdahu-l-isharat fi man taval-la Misr al-Kahire mina-l-vuzara va-l-bashat, Kairo,1977, f.146.


24. Al ‘i’lam, f. 202-203. Më gjerësisht shih: Dr. Assjjid Mustafa Salim, al-fat-hu-luthmani-levvel li-l-Jemen, 1538-1635, Kairo, 1969, f.138-153.


25. Al’i’lam, f.203.


26. Autori ka shkruar një vepër të veçsnt për pushtimin e Jemenit nga Osmanët dhe atje flet gjërësisht për Sulrjman Pashën. Për Sulejmna Pashën dhe ekspeditën e tij është botuar një libër që jep shumë të dhëna për të. Shih Ahmad M.Batti, Assira al-burtugali-l-uthmani fi-l-karni-s-sadisa ashara, Dubai, 1991, p.157-170.

[biligoa]

Rreth 30 000 femra Zvicerane janë kthyer në Islam



Monica Nur Sammour-Wust



Rreth 30 000 femra Zvicerane janë kthyer në Islam sipas një raporti të një

organizatë të femrave Muslimane.

Në një intervistë me swissinfo, Monica Nur Sammour-Wust, një nga ato që është

kthyer në Islam, flet rreth besimit të saj dhe jetës së saj si myslimane në Zvicër.

Edhe pse e rritur si Protestante, 35 vjeqarja Nur Samour-Wust ndjehet sikur

gjithmonë kishte qenë myslimane.

Ajo u kthye në Islam para një dekade dhe e rikujton tani një ngjarje gjatë

shkollës të së dielës, si një paralajmërim të ndërrimit që do të ndodhte me të.

“Mësuesi në kishë na tha se Perëndia sheh dhe dëgjon gjithçka, por se e ka

dërguar birin e Tij Jezusin si një ndërmjetësues për botën” rikujton ajo.

“Kur u ktheva në shtëpi i thashë nënës sime se nëse Zoti sheh dhe dëgjon

gjithçka atëherë unë nuk kam nevojë për ndonjë ndërmjetës”

“Tani si myslimane, nëse lutem për ndihmë, unë lutem direkt,”,

thotë Nur Sammour-Wust. “Komunikimi direkt me Perëndinë është shtylla

themelore e Islamit”



Frika nga vdekja



Më 1991 në moshën 22 vjeçare ajo u martua me një Libanez, burrin e saj të parë.

”Gjatë asaj kohe, unë e mundoja gjithmonë vetveten, veçanërisht me gjëra rreth

vdekjes. Nuk po i gjeja përgjigjet në Krishterim – vdekja është temë tabu aty.”

Burri i saj në anën tjetër, i cili e kishte përjetuar luftën nuk po e kuptonte frikën

perëndimore për vdekjen edhe pse sikur ajo ai i kishte vetëm 22 vite.

“Për të gjithçka ishte e qartë sepse në Islam vdekja është qartë e definuar” thotë ajo.

“Fillova të mësoj më shumë për Islamin dhe në një periudhë befas e kuptova se

gjithmonë unë veçse e kisha besuar Zotin, profetët, engjëjt, paracaktimin dhe ringjalljen;

unë isha myslimane vetëm se kurrë nuk e kisha definuar këtë. Më 1992 zyrtarisht

u ktheva në Islam”

Pas vdekjes së burrit të saj të parë në një aksident trafiku,

Nur Sammour – Wust u martua sërish me një Libanez.

Por pas gjashtë vitesh ata u shkurorëzuan.



Familja myslimane



Si e vetme tani, ajo po e rritë birin e saj dhe të dy vajzat si muslimanë.

“Unë jam përgjegjëse për ta – gjithashtu fetarisht – deri sa ti bëjnë 18 vjetë” thotë ajo.

“Në shtëpi ne e jetojmë dhe e praktikojmë Islamin, dhe fëmijët e pranojnë këtë.

Mendoj se është normale për ta.”

Po sikur njëri nga fëmijët nuk do të dëshironte të vazhdonte më me Islamin?

“Dëshira më e madhe e imja drejtuar Zotit është që kjo të mos ndodhë kurrë.

Do të ishte e dhimbshme për mua sepse për mua Islami është rrugë jete.

Nuk është si një këmishë të cilën thjeshtë mund ta ndërrosh.”

Ajo është e mendimit se besimi dhe feja nuk mund ti imponohen askujt.

“Nëse ndonjë nga fëmijët nuk dëshiron të ketë diçka me Islamin atëherë me

arritjen e pjekurisë ai do të duhet ta marrë vetë përgjegjësinë për një vendim të tillë”



Pa përjashtime



Të menduarit e rëndomtë është se gratë myslimane qëndrojnë në shtëpi dhe

nuk janë të lejuara që të dalin në publik. Nur Sammour-Wust e cila ka një

jetë aktive, e mohon që ajo të jetë vetëm një përjashtim duke qenë Zvicerane.

“Në kohën e Profetit Muhamed para 14000 vitesh femrat ishin politikisht dhe

intelektualisht aktive. Nocioni i femrës së lidhur për shtëpie është patriarkal, jo fetar.

Sipas Nur Sammour-Wust gratë myslimane në Zvicër shpesh ankohen se ballafaqohen

me më shumë probleme se sa motrat e tyre zvicerane të cilat janë kthyer në Islam.

Fajin kryesor për këtë ajo e vë në dështimin e të mësuarit të gjuhës.

“Definitivisht ato duhet ta mësojnë gjermanishten,” thotë ajo. “Profeti Muhamed

gjithashtu ka thënë se kur ti jeton diku duhet ta mësosh gjuhën të cilën njerëzit

e flasin në mënyrë që të komunikosh me ta.”

“Sipas mendimit tim nëse femrat myslimane jetojnë në Zvicër, ato duhet të jenë

të afta që flasin gjuhën lokale. Nëse mësojnë gjermanisht do të mund të marrin

vendime konstruktive”

[biligoa]

Rritja fenomenale e Islamit

Zgjerimi:

Islami u përhap nga vendi ku vuri rrënjët në gadishullin arabik gjer në pjesën e Azisë paraqëndrore dhe asaj qëndrore, në nënkontinentin indian, në Azinë Juglindore dhe në Filipine; Bregdeti Lindor i Afrikës dhe i tërë veriu i kontinentit, në veri dhe në jug të Saharës janë vende islame. Në Evropë, gjegjësisht në Ballkan sundimi osman ka lënë ishuj me popullsi islame. Janë për tu përmendur: Turqia evropiane, Bosnja, Shqipëria dhe Kosova. Që nga shek. XIX është formuar një diasporë islame në të gjithë botën, e sidomos në Evropën Perëndimore dhe në Amerikën Veriore përmes emigrantëve dhe atyre që kanë shkuar atje për të punuar.

Ditëve tona:

Është e njohur në SHBA dhe në tërë botën se Islami është feja me rritje më të shpejtë.

Pjesë të shkëputura nga mediat më të njohura me shkrim në SHBA lidhur me këtë:

"Islami është feja me rritje më të shpejtë në Amerikë, guidë dhe shtyllë stabiliteti për shumë prej njerëzve tanë." (Hillary Rodman Clinton, "Los Angelos Times", 31 Maj 1996, fq. 3).

Muslimanët janë grupi me rritje më të shpejtë në botë..." (The Population Reference Bureau, "USA Today").

"Islami është feja me rritjen më të shpejtë në vend." (Geraldine Baum, "Newsday" Religion Writer).

"Islami është feja me rritjen më të shpejtë në Shtetet e Bashkuara." (Ari L. Goldman, "NEW YORK TIMES", 21 Shkurt 1989, fq. 4 A).

Në kohën e fundit po rritet qartë edhe numri i grave latine të konvertuara në Islam, para së gjithash në qytetin New Jersey të Shteteve të Bashkuara të Amerikës:

Gratë e konvertuara njoftojnë se njëri nga shkaqet e zgjedhjes së tyre ishte vlera e grave në islam. Pos kësaj thonë se ndihen të lira duke bartur mbulesën.
Përmes një lajmi të "Christian Science Monitor" muslimaneja e konvertuar Yasemin Pinet thotë se ajo kishte fituar respektin e vërtetë në Islam. Ne si muslimane i vizitojmë edhe xhamitë shtonte ajo dhe thoshte se ndihet më e sigurtë dhe më e qetë kur është me shoqet e saja muslimane.
Sikurse Jasemina poashtu edhe gra të tjera gjejnë një mënyrë më të mirë të jetës në Islam, andaj konvertohen vazhdimisht. Sipas një botimi të Bashkësisë Islame të Amerikës Perëndimore në tërë SHBA-në janë konvertuar rreth 40 mijë latinoamerikanë në Islam.
Gratë në fjalë, të cilat mbajnë shami tregojnë se ato ndihen shumë më të lira dhe se mund të lëvizin shumë më mirë në shoqëri. Lidhur me këtë Jenny Yanez thotë: "Kur më shohin njerëzit të cilët i takoj se unë mbaj shami, e dinë se jam fetare, andaj nuk më bezdisin. Gjithashtu nuk kemi konfrontime me modën."

Përveç kësaj, në Islam gratë përvetësojnë fort vlerën e bashkëshortësisë dhe të familjes. Pasi që të mirren mirë me Islamin dhe ta kuptojnë realitetin, thonë se njerëzit, të cilët kanë marrë dituri të gabuar mbi Islamin e trajtojnë atë me sy krejt tjerë.
Poashtu thuhet se Islami mund të kuptohet më së miri, nëse lexohet Kur'ani dhe kjo vlen edhe për pozitën e grave në Islam.
(31.12.2004 Yeni Asya)

Japoni:

Imami turk Nimetullah Hoxha Efendi, pas 36 vjet shërbimi në Mekke, u shpërngul në Japoni me kërkesën e muslimanëve të atij vendi. Pothuaj qe shtatë vjet ai qëndron atje dhe ishte dëshmitar se si mijëra japonezë bëheshin muslimanë: "36 vjet kam vepruar në Mekke. Kam punur 20 vjet në xhaminë Sultan Ahmet në Stamboll. Isha imam në xhami të ndryshme. Përderisa jetoja në Mekke njoftohesha me njerëz të ndryshëm nga kombe të ndryshme. Atje jam munduar të japë më të mirën nga vetja në mënyrë që puna ime të jetë e frytshme. Isha edhe në Evropë. Tash, pothuaj qe shtatë vjet jam në Japoni. Kam ardhur këtu me kërkesën e tyre. Deri para 20 vjetëve në Japoni kishte vetëm dy xhami, ndërsa tash janë mbi tre qind sosh."

"Japonezët ankohen, ju muslimanë përse keni ardhë kaq vonë tek ne, edhepse fqinjët tanë Filipinet, Indonezinë, Malajzinë, Tajlandën dhe Singapurin i keni njoftuar shumë më heret me Islamin, ju po vini tek ne me vonesë?!"

"Ata shënojnë predikimet tona, vijnë në qendrën islame, na bëjnë pyetje lidhur me Islamin dhe krejt këtë e shfaqin në televizion. Shumë japonezë janë kthyer në Islam vetëm nëpërmjet këtyre emisioneve. Poashtu, shumë profesorë japonezë janë bërë muslimanë."

"Edhe në Kore për çdo ditë bëhen nga 60-70 njerëz muslimanë."

...thotë Nimetullah Hoxha Efendi

(Ebubekir Gülüm, 04.09.2004 Milligazete)

Gjermani:

Për çdo vit kalojnë rreth 300 gjermanë nga krishterizmi në Islam. Numri i përgjithshëm i të konvertuarve arrin rreth 14.000. Këtë njoftim e bëri drejtori i Arkivës Islame në Soest, Muhammed Selim Abdullah gjatë një anketimi.

Numri grave të dikurshme krishtere, të cilat pas martesës me një musliman pranuan Islamin nuk është bërë i njohur. Ky lloj ndërrimi i fesë është bërë pa regjistrim shtetëror. Pas sulmeve terroriste të 11 shtatorit 2001 ka pasur një valë më të madhe konvertimi në New York dhe Washington. Për këtë instituti nuk ka kurrfarë sqarimi.
Sipas Abdullahut në Islam hyjnë kryesisht gratë me arsimim të lartë shkollor. Prapa ndërrimit të fesë qëndron më së shumti një biografi tashmë e kuptueshme "Dashuria e madhe për Lindjen". Studimi i gjuhës arabe shpie shumë më tepër në marrjen intensive me Islamin e herë pas herë edhe në dëshirën për ta përqafuar këtë fe. Shumë të konvertuar që u bënë muslimanë i kryejnë të gjitha detyrimet fetare, lutjet e disahershme ditore qind për qind.

Prej personaliteteve të shquara që e ndërruan fenë janë ambasadori i dikurshëm gjerman në Marokë, Murad Hofmann dhe botuesi i gazetës Islame "Islam-Zeitung", Ebu Bekr Rieger. Kryesuesi i Bashkësisë së Muslimanëve Gjermanishtfolës, Amir Muhammed Herzog (Berlin), u kthye nga krishterimi në islam në vitin 1979. Më parë ishte misionar i rinisë i një Vepre Misionare evangjelike.

Statisktikat:

Wikipedia, 2002 (freie Wissensdatenbank):
Popullësia e botës: 6.234.000.000
Gjithësejt muslimanë: 1.218.100.000

Remid, 2003 (Mediat Shkencore për Fe dhe Shërbime Informative e. V.)
Numri i përgjithshëm i muslimanëve në Gjermani: 3.300.000
Me pasaportë gjermane: 732.000

Fjalë përmbyllëse:

Çdo njeri me arsye të shëndoshë do të duhej pyetur veten se a e njeh njëmend Islamin. Gjithsecili do të duhej ta pyeste veten se ku bazohen mediat kur flasin lidhur me Islamin, a mbështeten në fakte, gjegjësisht në burimet e Islamit apo nga frika e shpërbërjes së sistemit të padrejtë kapitalist bëjnë propagandë antiislame, ashtu që me vetëdije përhapin pavërtetësi për të ngjallë frikë ndaj Islamit. Sistemi i sotëm ekonomik i perëndimit është ndërtuar në atë mënyrë që njerëzit e thjeshtë që i përkasin shumicës absolute, të cilët nuk marrin mjaft duhet të punojnë gjatë tërë jetës së tyre për pakicën e pasur. Andaj, duhet pyetur veten se përse ata njerëz që konvertohen në fenë Islame e bëjnë një gjë të tillë nëse ajo është me të vërtetë një fe e dhunës, e urrejtjes, fe terrorizuese, shtypëse dhe e padrejtë siç pretendojnë shumë njerëz! Nga ana tjetër duhet ta kuptojmë se cilët nga njerëzit do të humbasin nëpërmjet Islamit dhe cilët do të fitojnë. Profesorë, ambasadorë, studentë, politikaj, këngëtarë, artistë, të pasur, të zinj e të bardhë, njerëzit e thjeshtë dhe ata inteligjent e përqafojnë Islamin! Nëse do të merreni me Islamin pa paragjykime do të jeni në gjendje ta kuptoni përse!

[biligoa]

Islami në Gjermani



Islami në Gjermani është feja e dytë më e madhe, pas krishterizmit

me 2.8 - 2.9 milionë anëtarë të saj me origjinë të huaj. Në Gjermani

ka shumë musliman, kryesisht nga Turqia, Tunizia dhe Afganistani,

pastaj nga Kosova, maqedonia, Shqipëria, Algjeria, Bosna, Jordani,

Iraku, Libani, Maroku, Pakistani. Vlerësohet, se shifra e muslimanëve

gjermanë është rreth 200.000.



Islami për herë të parë në Gjermani mendohet se erdhi me emigrimin e

lidhur me punën. Megjithatë, muslimanët në Gjermani kanë jetuar për

më shumë se 300 vite. Por, këto ishin grupe të vogla dhe kanë luajtur

një rol minorë. Me bumin ekonomik të viteve 1950 dhe me nevojën e

mbushjës së tregut të brenshëm të punës me anë të punëtorëve të

huaj, në Gjermani muslimanët erdhen në numër shumë të madhë.



Nga vitet 1960, përveç muslimanëve të ardhur nga Turqia, Tunisia

dhe Maroko, në vitin 1970 nisi një valë e re emigrimi nga një numër

i madhë shtetesh, e sidomos nga ato shtete të përfshira në luftë

si Libani, Palestina,Afganistani dhe Algjeria. Në vitin 1980 në Gjermani

filluan të vijnë refugjatë nga Irani dhe kurdë nga Iraku dhe Turqia.

Me shpërbërjen e ish Jugosallavisë dhe luftën e cila përfshiu atë vend,

refugjatë të ri filluan rrugën për në Gjermani, kështu që në fillim të

vitit 1990 emigrantët nga Bosna u bënë grupi i dytë më i madh i

muslimanëve pas turqve.



Në Gjermani popullsia emigrante zakonisht jeton në qendra urbane.

Kjo ka të bëjë me afërsinë e vendeve të punës, aeroporte etj.

Xhamitë dhe dyqanet e muslimanëve u përqendruan kryesisht

në këto zona. Kështu që popullsia muslimane u bë e dukshshme.

Sot për sot turqit janë grupi më i madh i muslimanëve

(dhe emigruesve) në Gjermani me 70.2%, pastaj vijnë muslimanët

nga Bosna, Irani, Afganistani, Libani, Maroku, Pakistani dhe Tunizia.



Vitet e fundit praktika e Islamit për “shoqërinë e shumicës” ka qenë

pak a shumë e “pa dukshme” muslimanët sot gjithnjë e më shumë po

kërkojnë të drejtën e tyre për të praktikuar fenë e tyre hapur dhe i

artikullojnë interesat e tyre nëpërmjet ndërtimit të xhamive, të qendrave

islame duke festuar festat e tyre fetare etj. Pasi që një numër

i madh muslimanësh vendosin të qëndrojnë në Gjermani përgjithmonë,

çështja e bashkëekzistencës së kristianëve dhe muslimanëve fiton një

rëndësi edhe më të madhe. Në lidhje me këtë çështje, zhvillimet

socio-ekonomike dhe politike në Gjermani në këto vitet e fundit nuk

duhet anashkaluar, pasi këto janë shkak i politikës së imigrimit,

politikës së jashtme, politikës së punës dhe politikës sociale

dhe kështu interaksionet midis shoqërisë pritëse dhe shoqërisë

imigruese. Në këtë aspekt bashkimi i Gjermanisë në vitin 1990

shënoi fillimin e një kapitulli të ri në historinë e imigrimit në Gjermani.

Për grupet e emigrantëve Islami shërben si një mjet identifikimi.

Ndërkohë që muslimanët vendosen gjithnjë e më shumë në

Gjermani dhe konsolidojnë strukturën e tyre organizative, interes

i publikut gjerman për subjektin ‘Islam dhe muslimanët në Gjermani’

është rritur. Studimet e bërë deri tani zakonisht kanë qenëtë

fokusuara në organizimin sociologjik të Islamit. Ndërsa subjekte si

përjashtimi social dhe diskriminimi fetar nuk e kanë tërhequr aspak

vëmendjen. Arsye për këtë mund të jetë fakti se diskriminimi

kundër emigrantëve në Gjermani shihet deri diku i lidhur ngushtë me

origjinën etnike ose vendin e origjinës së minoritetit në fjalë.

Me dukshmërinë në rritje të Islamit në Gjermani në vitet e fundit,

që e shfaq veten me ndërtimit të xhamive, në njëfarë mënyre në

shoqërinë pritëse vërehet frikë e infiltrimit të huaj, gjë që i bën

tendencat e reja drejt përjashtimit edhe më të dallueshme.



Në kontrast me bashkësitë çifute dhe të krishtere, komunitetet

muslimane në të gjithë vendin vonë filluan të dizajnonin objektet

e tyre fetare. Shumë emigrant musliamnë duke kuptuar se nuk

do të kthehen në vendet e tyre të origjinës, si pasojë filluan t’i lënë

xhamitë e sajuara, që deri më sot numërohen deri në 2000, dhe

filluan të kalojnë në xhami të reja më të përshtatshme. Pas luftës

së Dytë Botërore, deri në fillim të vitit 1999 ishin ndërtuar vetëm

tri Qendra Islame. Ato mund të gjenden edhe sot në Aachen,

Hamburg dhe Munich. Procesi i planifikimit të tyre nisi në vitet

e 50-ta. Këto janë xhami të para të vërteta (dhe jo pseudoxhami

si ato të shekullit 19), dhe sfondi etnik i komuniteteve është

pak a shumë heterogjen. Një valë tjetër e ndërtimit të xhamive

filloi para 10 vitesh. Në 1992, një komunitet turk në Pforzheim përuroi

një xhami në stilin osman, me kube të madhe dhe me minaret.

Tre vjet më vonë, në Mannheim, u përfundua edhe një xhami tjetër

turke e cila ende është më e madhja në Gjermani, me kapacitet të

rregullt për 2500 besimtarë. Mund të shihet se xhamitë e brezit të

parë janë shumë të larmishme në stilin dhe gjuhën arkitekturore,

ndërsa xhamitë e ndërtuara më vonë i përshtaten pak a shumë stilit

tradicional të arkitekturës osmane.



Intergrimi gjithashtu përfshin edhe mundësinë e mësimit të fesë

tënde, kjo është motoja pas lëvizjes për futjen e mësimit islam në

shkollat e Gjermanisë. Rreth 17% të nxënësve turq në kryeqytet

ndjekin shkollat Kur’anore, zakonisht pas shkolle. Tre milonë

musliman të gjermanisë, shumica nga Turqia ia kalojnë me 1/3

muslimanëve nga Franca dhe poashtu janë tre herë më shumë se

muslimanët në Britani. Por, prapëseprap besohet se muslimanët

në Gjermani janë më pakë të intergruar në shoqërinë mikpritëse

se ata në Britani dhe Francë.

Shumë shtete nën sistemin federal të edukimit po bëjnë hapa

përpara në drejtim të futjes së Islamit në shkolla si një

alternativë ndaj shkollave në xhami. Në Bavari, ku feja është e

detyrueshme në shkolla, shteti ka ofruar disa orë mësimi të Islamit

në gjuhën turke nën një marëveshje me qeverinë turke. Por kjo do të

zgjerohet me mësime në gjuhen gjermane.

Që nga shtatori i vitit 2002 në shkollat e Berlinit ka fiiluar mësim

besimi i fesë Islame vetëm në dy shkollat elementare, por

pritet që të zgjerohet edhe në 20 shkolla të tjera.

Gjermanishtja është bërë gjuha e parë e muslimanëve që jetojnë në

Gjermani, qofshin ata arabë, turq, apo boshnjakë. Ndërkohë Unioni i

qendrave Kulturore Islame për nxënësit e vet ka siguruar mësimet e

shkollave kur’anore në gjuhën gjermane. Ky union kohëve të fundit

botoi edhe versionin në gjuhën gjermane të Ilmihalit, një manual lutjesh,

për t’u përdorur në këto shkolla.

Fëmijë nga e gjithë bota islame ndjekin Institutin për

Pedagogjinë dge Diktatikën Internacionale, një qendër private e

studimit të Kur’anit në Këln, ku mësuesit jo që vetëm japin

mësim në gjermanisht por përdorin metoda inovative për të

paraqitur bazat themelore të Islamit.



Studimet orientale dhe studimi i Islamit kanë standarde të larta

akademike. Në shumë fusha, si gjuhësore, kulturore dhe të historisë

fetare si dhe gjeografi, kontributi gjerman zotëron një prestigj të

lartë, madje edhe në vetë botën islame. Sot, 24 universitete gjermane

ofrojnë kurse studimi për Islamin dhe të gjuhëve orientale dhe me

rreth 3.000 studentë të regjistruar. Për shembull, në Universitetin e

Erfurtit, i cili u rihap në vitin 1999, studimi i Islamit mbulon kërkime të

fokusuara në minorancat islame në Evropë. Ditët kur studimi i Islamit

shihej si “subjekt ekzotik” kanë mbaruar.

Institute të tilla përfshijnë Gjerman Orient-Institut në Hamburg,

Zentrum Moderner Orient Në Berlin dhe Institutin qeveritar

Orient-Institut i lidhur me German Oriental Society në Beirut,

me nje department të jashtëm në Stamboll, ku kërkimet në burimet

historike që lidhen me studimin e Islamit kombinohen më studimet

moderne të vendeve bashkëpunuese. Shoqëria më e vjetër për

kërkime akademike për gjithçka islame është në Gjermani Oriental

Society e themeluar në 1845.



Për shumë vjet në Gjermani një pjesë e madhe e kërkimeve i

kushtohej studimeve të Islamit përqëndruar më shumë në

shqyrtimin e dokumenteve tradicionale dhe të historisë kulturore

të botës islame. Perspektiva e sotme tregon se hulumtimet e sotme

synojnë më shumë mentalitetin islam në realitetin e sotëm, duke

marrë në konsideratë burimet historike dhe standarde të kulturës islame.

Akademikët islamistë gjermanë me vëmendje të madhe po ndjekin

debatin e sotëm mbi justifikimet teologjike dhe sociale për një Islam

Evropian dhe po hyjnë në debat me akademikët muslimanë nga e gjithë Evropa.

[biligoa]

Islami në Çeki



Republika Çeke u formua më 01.01.1993, pas ndarjës së Çekosllvakisë.

Vendi ndodhen në Evropën e mesme. Përveç çekëve në këtë vend

banojnë edhe kombësi të tjerasi: moravianët, silezianët, sllovakët,

gjermanët, polakët, romët etj.



Në vitin 1934, nën udhëheqjen e gazetarit çek Muhamed Brikcius

themelohet Komuniteti Fetar Musliman për Çekosllovakinë, më qendër

në Pragë. Në krijimin e këtij komuniteti morën pjesë jo vetëm

çekët e konvertuar në Islam, por edhe institucionet e huaja islame dhe

misionet diplomatike të disa vendeve islame. Gjatë periudhës së

regjimit komunist, aktivitetet e këtij komuniteti nuk ishin ndakuar krejtësisht.

Në dritën e marrëdhënieve të mira mes Çekosllovakisë komuniste dhe

disa vendeve muslimane me regjime të majtë, ishte e vështirë për

komunistët shtypja e plotë e komunitetit musliman

(edhe pse i vogël në numër), dhe për këtë komunistët e

“toleruan” ekzistencën e tij.

Pas 1989, aktivitetet e muslimanëve çekë u intensifikuan.

Disa të rinjë çekë ishin mjaft të interesuar për botën islame dhe

ky interes u mbështet edhe nga komuniteti musliman çek.

Në vitet 1990, muslimanët me shtetësi çeke ranë në kontakt me

muslimanët e sapoardhur në territorin në territorin e Çekisë.

Marrëdhëniet e mira të sipërpërmendura mes regjimit komunist

çekosllovak dhe qeverive të majta të vendeve islame bëri të

mundur ardhjen e studentëve dhe punëtorëve nga këto vende.

Disa prej tyre qëndruan në territorin çek, ose sepse u martuan

me shtetas/ e çekë, ose për arsye të tjera.

Për shkak të migrimit dhe pozicionit gjeografik të Çekisë, numri i

të huajve që vijnë nga vendet muslimane dhe vendosen në territorin

çek është në rritje. NJë rol të veçantë luajnë muslimanët e vendeve

të Azisë Qendrore dhe të Kaukazit, që më parë kanë qenë në

ish-Bashkimin Sovjetik, port ë shumtë janë edhe të ardhurit

nga Bosna dhe Hercegovina, Afganistani, Pakistani, Sri Lanka

e kështu me radhë.

Në ditët e sotme, numri i muslimanëve në Çeki është rreth

pesëmbëdhjetë mijë, prej të cilëve mbi 500 janë çekë etnikë.



Muslimanët e Çekisë kanë disa organizata. Më e rëndësishmja prej

tyre-Qendra e Komuniteteve Fetare a Muslimane, e cila, megjithatë,

nuk është e regjistruar si një komunitet fetar - u themelua në vitin 1991.

Ajo udhëhiqet nga Muhamed Ali Šilhavỳ, nga Tøebíè.

Suksesi më i madhë i kësaj qenre ka qenë hapja e një xhamie në Bërno,

në vitin 1998, me gjithë valën e protestave në nivelin komunal në

vitet që i paraprinë ndërtimit të kësaj xhamie. Në vitin 1996, edhe në

Teplice u planifikua ndërtimi i një xhamie, por për shkak të

protestave të banorëve vendas ajo nuk u ndërtua.

Në Pragë gjenden edhe disa vendnamaze islame. Njëra prej tyre, që i

shërben nevojave të qytetarëve turq, u themelua nga Qendar Kulturore

Islame për Çekinë.

Për të përfituar status ligjor, muslimanët çekë themeluan Fondacionin

Islam në Pragë dhe Fondacionin Islam në Bërno. Organizata të tjera janë:

Unioni Musliman, i regjistruar në vitin 2000 si një komunitet civil;

Unioni Gjeneral i Studentëve Muslimanë; Lidhja e Muslimanëve Çekë dhe

Unioni Islam-Klubi Miqtë e Kulturës Islame.



Organizatat e mësipërme fokusohen më shumë në jetën fetare islame.

Ato janë të përfshira në negociatat politike si një grup interesi veçanarisht

dhe kryesisht gjatë regjistrimit të vendnamazeve dhe ndërtesave të tjera

që i shërbejnë komunitetit islam. Përveç kësaj, këto organizata mbajnë

leksione dhe organizojnë ekspozita mbi aspektet e ndryshme të

Islamit (përfshirë qëndrimin e islamit ndaj demokracisë dhe të

drejtave të njerut), dhe komentojnë ngjarje të mëdha që lidhen me

islamin ose muslimanët.



Në kërkimin e tyre për qetësinë shpirtërore, shumë çekë po pranojnë

islamin dhe po formojnë një komunitet të vogël port ë gjallë musliman

në njërin prej vendeve më pak fetar të Evropës.

Islami çekëve iu prezentua kryesisht nga emigrantët e vendeve

islame që erdhën të jetonin dhe të studionin në këtë vend pas

Luftës së Dytë Botërore.

Vladimir Sanka, udhëheqës i Qendrës Islame, me seli në kryeqytetin

Çek, në Pragë, është njëri nga disa qindra të konvertuarve të rinjë në

Islam në mbarë vendin dhe njëri prej 15 mijë muslimanëve që banojnë

në Çeki. Ky vend kryesisht ateist dhe katolik ran ë kontakt me

islamin disa dekada më parë, në find të regjimit komunist.

Sanka, 40 vjeçar, lindur në një familje ateiste, mori një arsimim ateist

në shkollë dhe në universitet si të gjithë çekët. Nëntë vjet më parë

ai pranoi islamin. Në vitin 1995, Sanka bëhet drejtues i Qendrës

Islame dhe imam në xhaminë e vetmë të Pragës. Sipas tij, çdo gjë në

shoqërinë çeke ishte e orientuar drejt gjërave dhe aktiviteteve

materiale. Ai vetë e ndiente mungesën e shpirtërores. Në këtë mënyrë

ai gjeti Zotin. Ai sot beson se ka Zot. Ai Zot krijoi universin dhe është

mbi çdo gjë, Ai na sjell drejtësi dhe çdo gjë tjetër.

Sipas Sankës, vetëm islami i përshtatet plotësisht vizionit të

tij dhe njëkohësisht nuk hedh poshtë mesazhet e Judaizmit dhe të

Krishterimit.



Sipas tij, islami është shumë i thjeshtë, shumë i qartë, praktik dhe

përfaqëson një mënyrë logjike të jetës së përditshme. Komuniteti

Musliman në Republikën Çeke, një ndër vendet më pakë fetare

të Evropës, është i vogël, por shenjat e rritjes mund të shihen

fare qartë. Shumë musliman ende vijnë për të jetuar dhe studijuar

në Çeki. Sot në Çeki ekziston një tendencë e të rinjëve për t’u

konvertuar në Islam në kërkim të shpirtërores.

Ondrej Mashatov është një tjetër çek, 34 vjeçarë, që u konvertua në

Islam pas një kërkimi të gjatë shpirtëror. Ai ishte ateist gjatë tërë jetës

së tij, por kur mbushi 17 vjeç filloi të kërkojë për ndonjë

hapësirë për shpirtëroren në jetën e tij. Dhe ndër shumë, shumë

eksperienca-disa vjet në një manastir katolik shumë strict në Francë-ai

e gjen të vërtetën. Ai vizitoi Egjiptin dhe kultura arabe nisi të bëhej më

e qartë për të.

Mashatov thotë se udhëtimi i tij shpirtëror ishte e cekët deri në atë

ditë kur takoi një grua arabe, e cila do të bëhej gruaja e tij e ardhme.

Mashatov thotë se jeta e tij e tanishme është balancuar, por preferon

të mos e shprehë shumë hapur besimin e tij fetar. “Ju mund ta tregoni

atë me veprimet tuaja të përditshme. Nuk keni nevojë të thuani

‘Jam musliman.’ Ju veproni si i tillë dhe nuk ka nevojë që të gjithë ta

dinë se çfarë jeni dhe kush jeni. E rëndësishme është që të

veproni, të rëndësishme janë marrëdhëniet tuaja me njerëzit, me

Zotin, me pjesën tuaj shpirtërore.”

Sipas Tomas Halikut, professor i filozofisë dhe i fesë në Charles

University në Pragë, mungesa e njohurive të përgjithshme rreth

fesë i bën çekët më të ndikueshëm.

Sipas tij, çekët nuk janë shumë të informuar rreth historisë së feve.

Dhe situata në Çeki është pak e veçantë, duke qenë se të gjitha

fetë u shtypën nga regjimi komunist. Edhe sot kultet fetare nuk kanë

shumë vend në jetën publike të Çekisë. Të shumtë janë njerëzit që

nuk kanë asnjë eksperiencë të jetimit të një besimi fetarë dhe ende

kanë disa paragjykime ndaj fesë. Në këtë mënyrë, nëse hasin në persona

fetarë interesantë, ata janë të hapur për konvertim.



Dyzet vjet pas shtypjes zyrtare, në regjistrimin zyrtar përfshihet

edhe një pyetje mbi besimin fetar. Rezultatet tregojnë se më shumë

se 50% e popullsisë e përshkruan vetveten si ateiste dhe

jofetare. Në Boheminë veriore ky grup shkon deri në tre të

katërtat e popullsisë. Rezultatet e regjistrimit janë si më poshtë:

Përqindja e popullsisë që e përshkruan veten “fetare”: 43.9%; prej

tyre katolikë romanë janë 39%, protestantë 2%, husitë çekë 1.7%,

të tjerë 0.7%, ateistë 39.9%, të paidentifikuar 16.2%.

Islami nuk është një fe e njohur nga shteti në kushtëtutën çeke dhe

muslimanët po përpiqen, me përkrahjen e diplomatëve të vendeve

islame, që të gjejnë një rrugë për të fituar disa të drejta.

Shumë prej qyteteve çeke kanë pasur vendnamaze, por ngjarjet

pas 11 shtatorit 2001 kanë bërë që shumë prej tyre të mbyllen.

Ebu Derar Omari, imam i xhamisë së kryeqytetit, shprehet se rreth

400 deri 500 muslimanë vijnë çdo të premte për të falur namazin e

xhumasë në xhaminë e tij, e cila qëndron hapur 24 orë për besimtarë

që duan të falin pesë vaktet e namazit, që duan të mësojnë

arabisht, të lëxojnë libra islame të përkthyera në gjuhën çeke ose

thjesht të mësojnë diçka më shumë rreth islamit.

Këto aktivitete më shumë zhvillohen gjatë muajit të shenjtë të

Ramazanit, kur çdo natë falet namazi i Taravisë dheë njerëzit i

përkushtohen më shumë besimit të tyre, duke kaluar më shumë kohë

në xhami, duke u falur dhe duke lexuar Kur’an.

Por shteti, megjithatë, zyrtarisht nuk e njeh islamin. Regjimi komunist

ia hoqi islamit statusin e një besimi të njohur nga shteti pas Luftës

së Dytë Botërore. Për rrjedhojë , muslimanët falen vetëm në

“qendra kulturore”. Ata nuk mund të organizojnë martesa fetare,

nuk mund të kenë shkolla të tyre dhe nuk mund të sigurojnë

mbështetje shpirtërore në spitale, burgje ose kampe refugjatësh.

Ata nuk mund të veprojnë si një etnitet ligjor në vete, çka e

vështirëson shumë punën e tyre.

Por, qeveria çeke kohët e fundit ka miratuar një ligj mbi lirinë fetare,

që do ta bëjë më të lehtë për komunitetet e vogla fitimin e statusit

zyrtar. Nëse do të aprovohet edhe nga parlamenti, muslimanët e

Çekisë do të rifitojnë status zyrtar. Ligjet e tanishme i japin status

zyrtar vetëm komuniteteve fetare që arrijnë të sigurojnë 10.000

nënshkrime të rezidentëve të përhershëm të rritur dhe besimtarë.

Për komunitetin Islam të Çekisë, i përbërë më së shumti nga

studentë dhe emigrant të huaj, kjo ka qenë nnjë detyrë tepër e

vështirë. Nën ligjin e ri, kjo gjë do të jetë e mundur me vetëm

300 nënshkrime.

Sipas zëdhenëses së MInistrisë së Kulturës, kjo situatë është në

dobi të islamit. Çdokush duhet të jetë i lirë të ketë komunitetin

e vet. Kjo është një gjë e mirë për kulturën e Çekisë.

Mëgjithatë, nuk është gjithçka kaq e lehtë. Fitimi i të drejtve më

të mëdha që muslimanët të kërkojnë-ngritja e shkollave, kryerja

e martesave etj.-do të kërkojë një periudhë pritjeje 10 vjeçare

dhe 20.000 nënshkrime.

Edhe imëmi i Qendrës Kulturore Islame të Pragës është i kënaqur

që një ditë qendra e tij në Pragë do të mund të quhet një xhami,

por sigurimi i 20.000 nënshkrimeve është një goditje për komunitetin

e tij, i cili nuk mund t’i siguroj ato. Të drejtat e vërteta vijnë

vetëm me regjistrimin e dytë.

Megjithëse duket si një hap i madh në ndihmë të komunitetit

islam., në të vërtetë muslimanët nuk mendojnë ashtu.



Xhamia e parë në Republikën Çeke ishte caktuar të hapej në qytetin

jugor të Bërnos. Hapja e kësaj xhamie erdhi pas një fushate disa

vjeçare të komunitetit islam të këtij qyteti, fushatë që u përball me

një opozitë të ashpër nga banorët vendas.

Kjo xhami tani shërben si një vend ku falet namazi jo vetëm për

turistët dhe njerëzit nga vendet e tjera islame që banojnë në Çeki,

por edhe për komunitetin musliman vendas të përbërë nga

disa qindra besimtarë.

Xhamia, gjithashtu ka një librari dhe përdoret edhe për mësimin e

Kur’anit dhe gjuhes arabe. Komuniteti musliman i këtij qyteti përfshin

studentë dhe biznesmenë që qëndrojnë aty përkohësisht ose

përgjithmonë, e sidomos kur janë me familje. Komuniteti musliman

në Berno, qyteti i dytë i Republikës Çeke, e ka pritur me padurim

këtë xhami. Udhëheqësi i këtij komuniteti, Muhamed Ali Silhavy,

thote se deri më tani muslimanët kanë qenë të detyruar t’i kryejnë

ceremonitë e tyre fetare në ambiente të sajuara dhe të marrura

me qira. Fushata për ndërtimin e kësaj xhamie ka zgjatur disa vjet,

ndërkohë që kundërshtarët e saj kishin frikë se xhamia do ta

ndryshonte karakterin e Bërnos, që njihet për krenarinë e theksuar

lokale. Sipas Muhamed Ali Silhavyt, ideja e xhamisë në Bërno ka

patur sukses pasi ky qytet ka numrin më të madh të muslimanëve

në gjithë vendin. Ai nuk lë pa përmendur se xhamia në Bërno e

shoqëruar nga një library fetare dhe një qendër studimi, u ndërtua

me paratë e dhuruesve të ndryshëm të komunitetit musliman vendas.

[biligoa]

Islami ne Rumani




Rumania shtrihet në Evropën Juglindore. Fqinjët e saj janë Bullgaria (në jug), Serbia (jug-perëndim, Hungaria (veri-perëndim, Ukraina (veri, Moldavia (lindje).

Rumanishte i përket gjuhëve romane me disa forma arkaike dhe me fjalë sllavonike, turke, frënge dhe hungareze.

Feja kryesore në Rumani është Ortodoksizmi Rumun (86.9%), pastaj pasojnë Katolicizmi (5%), Luteranizmi (1%), Kalvinizmi (1%), Pentekostalizmi (1%), Baptizmi (0,5%), Islami (0,3%) dhe Judaizmi (0.04%).

Popullsia islame e Rumanisë, që është ose turke, ose tatare ose shqiptare, është e drejtimit sunit. Praktika e Islamit në Rumani është e lidhur me popullsinë turko-tatare të vendosur në këtë territory që nga shekulli 13. Kështu, më 1241, tatarët e “Hordhisë së Artë” kishin fuqizuar pushtetin e tyre në disa zona pranë maleve karpate. Ndërmjet 1262 dhe 1264, perandori bizantin Mikhail i 13-të, Pateologu, u dha të drejtë komandantëve turq Izettin Keyaus dhe Saru Saltak Dede të ngrenin kampe ushtarake në rajonin e Dobrogeas, me qëllim të mbrojtjes së kufijve të Bizantit nga sulmet e mundshme nga veriu. Kështu u shfaqën turqit në rrethinat e qytetit të sotëm të Babadagit.

Komunitetet e qëndrueshme islame në territorin rumun gjenden vetëm në shekujt 14-15, si pasojë e vendosjes së sovranitetit të Perandorisë Osmane mbi principatat rumune, por këto komunitete lulëzuan veçanarisht në Dobrogea dhe në disa qytete përgjatë Danubit.

Sot liria e besimit në Rumani garantohet me kushtetutë dhe këtyre feve u akordohen nga shteti ndihma në raport me numrin e besimtarëve. Një statistikë jozyrtare flet për 70.000 muslimanë turqë, tatarë, shqiptarë etj., që jetojnë në rreth 80 komunitete në zona rurale e urbane.

Sot në Rumani numërohen rreth 50 komunitete islame dhe 20 njësi më të vogla. Në Konstancë jetojnë 80% muslimanë, në Tulcea 12%, kurse të tjerët në qendrat urbane, si: Bukuresht, Braila, Galati, Kalarasi, Giurgiu, Otlenita, Turnu Severini etj. Komuniteti islam rumun numëron rreth 35 imamë.

Mbështetja materiale e komunitetit islam përbëhet nga donacionet e vetë besimtarëve, nga subvencionet e shtetit dhe të organizatave të huaja islame, nga shitja e librave dhe kartolinave, nga vizitat në qendrat historike islame etj.





Komuniteti islam i vendosur historikisht në Rumani (rrteh 56.000 nëtarë sipas regjistrimit të 1992) është rritur nga të ardhurit e rinjë, të cilatë mund të jenë refugjatë, biznesmenë, studentë etj.

Një statstikë jozyrtare e dhënë nga Lidhja për Islam dhe Kulturë në Rumani e çon këtë numër në 70.000 muslimanë: turq, tatarë, shqiptarë…Të cilët jetojnë në rreth 80 komunitete në zona rurale e urbane.

Sipas regjistrimit të 1992 numri i tatarëve ishte 24.649 d.m.th. 0.11% e popullsisë. Por, shoqatat tatare pretendojnë se shifra reale është mbi 55.000 persona. Ata jetojnë në Konstanca, Tulcea dhe Bukuresht. Numri i turqve në Rumani është 29.080, pra 0.13% e popullsisë së përgjithshme rumune. Ata jetojnë në Tulcea, Nukuresht, Kalaria, Braila …

Sipas dokumenteve, viti 1595 është data që dokumenton vendosjen e shqipëtarëve në trojet rumune. Shumë shqiptërë të shquar kanë dhënë kontributin e tyre për zhvillimin e shtetit rumun.

Sot, shqiptarët e Rumanisë përbëjnë një minoritet të konsiderueshëm. Ata kanë një gazetë, një shoqatë e cila mbron të drejtat e tyre dhe kanë të drejtën të kenë një përfaqësues në Parlament.

Një tjetër grup aktiv, që nuk lidhët me minoritetet tradicionale, është Liga Islame dhe Kulturore e Rumanisë, e cila u krijua në vitin 1990, si Asosacioni i Studentëve Muslimanë të Rumanisë, e cila ka si qëllim mbrojtjen e të drejtave të studentëve muslimanë dhe përhapjen e Islamit.

Kjo shoqatë është person juridik. Ajo u themelua nga studentët rumunë muslimanë para 14 vjetësh. Në mars të vitit 1999, kjo shoqatë u shëndrua në Lidhjen Islame dhe Kulturore të Rumanisë. KJo shoqatë degët e saja i ka në Bukuresht, Timisoara , Isasa, Cluj-Napuca dhe Costanta. Objektivi kryesorë i kësaj Lidhjeje është prezantimi i fesë islame në shoqërinë rumune. Kjo lidhje kujdeset edhe për shtresat e pafavorizuara të shoqërisë. Për të interesuarit, adresa e saj në internet është www.islam.ro .

Në Rumani vetëm 15 fetë e njohura nga shteti mund të mbajnë lëndë fetare në shkollat publike. Ndërkohë që ligji lejon arsimin në bazë të fesë së prindërve të nxënësve, minoritetet ankohen se nuk kan mundur të mbajnë orë fetare në shkollat shtetërore. Sipas grupeve fetare minoritare, kjo ndodhë për shkak se priftërinjët ortodoks janë ata që ua mohojnë mësuesve të feve tjera të japin mësim në ato shkolla. Në vitin 1995, pas një marrëveshje në mes të qeverive të Rumanisë dhe Turqisë u rihao seminari islam në Medgidija (i thmeluar në vitin 1901, i mbyllur në vitet 60-ta).

Përveç myftiut, Bagas Sanghirait, në Rumani ekziston një këshill islam me 23 anëtarë, të cilët mblidhen rregullisht për të trajtuar probleme administrative dhe disiplinore që kanë të bëjnë me fenë. Klerikët islam të Rumanisë përfshijnë hatibët, imamët dhe muezinët. Sot, vendi ka 35 imamë, të cilët janë edhe haxhi.

Asetet e komunitetit islam bazohen në kontributet vullnetare nga anëtarët, donacionet dhe ndihmat shtetërore, nga shitjet dhe të ardhurat nga vizitat në objektet historike.

Me gjithë numrin e madhë të organizatave joqeveritare që përfaqsojnë komunitetin islam në katalogjët e ojq-ve të pakta janë ato oprganizata që funksionojnë plotësisht. Nga njëra anë këto organizata janë përfaqësuese të komuniteteve minoritare (turke e tatare) dhe kanë përparësinë e përfaqësimit në parlament, njhjen e të gjitha të drejtave kushtetuese, përdorimin e gjuhës amtare në administratën publike etj.

P.sh. Unioni Demokratik i Muslimanëve Turq është krijuar në vitin 1990 me qëllim të veprimit si një “organizatë etnike fetare e popullsisë turko-tatare në Rumani”. Mëpastaj kjo organizatë u nda në dysh, në Unionin Demokratik Turk dhe Unionin Demokratik të Turqve dhe Tatarëve Muslimanë.

Në vitin 1990, vetëm në Dobrogea gjendeshin 238 xhami, ndërsa sot në Rumani ka rreth 77 vendnamaze, prej të cilave një xhami në Konstanca.

Por Rumania ka edhe monumente historike që lidhen me trashëgiminë islame në këtë vend, si: xhamia qendrore dhe xhamia Hunchiar, që gjendet në Konstanca, xhamia Esmahan Sulltan në Mangalia, xhamia e Medgidias, Harsovas, Amzaceas, Babadagut dhe Tulceas.

[biligoa]

Muslimanet nga Burma



Prej 48 000 000 banorëve sa ka Burma (emri i ri Myanmar) 15% prej tyre janë

musliman. Ndërsa shumica tjetër e popullatës janë budistë. Muslimanët jetojnë

në zonën e cila quhet Arakan.



Në Arakan, zonë e cila është e pasur me petrol dhe gaz natyror, në vitin 1430

është formuar shteti islam i cili mbronte ekzistimin 350 vite me rradhë, por në

fund të kësaj periudhe budistët me pushtimin e Arakanit e shkatërruan këtë shtet.



Menjëherë pasi që muslimanët në vitin 1783 humbën qeverisjen politike, budistët filluan

me anë të presionit të zbatojnë politikën me qëllim të shkatërrimit fizik të muslimanëve.



Në shekullin 20 kampanja kundër muslimanëve u zhvillua me një shpejtësi të madhe

dhe në vitin 1942 është kryer një masakër në Arakan i cili përfundoi me vrasjen e

100.000 muslimanëve. Në këtë masakër mijëra muslimanë janë sakatosur dhe

janë detyruar të zhvendosen…



Pas përfundimit të administrimit anglez në vitin 1928 Burma fitoi pavarësinë.

Gjenerali Ne Win, i cili në pushtet erdhi me grushtshtet, në vitin 1962 i mobilizoi

të gjitha mundësitë shtetërore dhe forcat për shkak të shkatërrimit të muslimanëve. «Programi i përgatitur i partisë socialiste» kishte për çëllim përdorimin e të gjitha

formave për largimin e muslimanëve nga feja e tyre. Muslimanët mbeten pa të drejta politike, institucione edukative muslimane dhe xhami të cilat ishin mbyllur.



Ishte e ndaluar shkuarja në haxh, prerja e kurbanit, namazi në xhemat. Krahas shpërnguljeve muslimanët përbëjnë shumicën në Arakan. Si shkaktarë i burgosjeve

dhe torturave më shumë se një milion musliman ishin të detyruar të braktisin Burmën. Rezhimi në Burmë për shkak të fshehjes sw barbarizmit të kryer nuk ka pranuar

gazetarë të jashtëm, bile edhe tregëtarë.



Sipas të dhënave të organizatës për të drejtat e njeriut në periudhën 1962 – 1988 në Arakan janë vrarë 20.000 musliman, qindra gra janë dhunuar, ndërsa e gjithë pasuria

e muslimanëve është konfiskuar. Mediat shtetërore janë përdorur për dhënjen e lajmeve

të rrejshme për Islamin. Në verën e vitit 1978, 200 000 nuslimanë ishin detyruar të shpërngulen në Bangladesh.



Pas dorëheqjes së gjeneralit Ne Wina në vitin 1988 janë ndërruar rezhimet civile dhe ushtarake, por, nëvendse të ndalet barbarizmi, përkundrazi, ajo vetëm se është rritur.



Në këtë periudhë është zbuluar se 700 persona të cilët i përkasin pakicës

muslimane të përmbytur në afërsi të Bangladeshit. Në vitin 1994 më shumë se 100 000

janë mbytur pa u gjykuar fare. (Harun Yahya - Dimri i Islamit dhe pranvera e cila pritet)



Njëri ndër problemet më të mëdha të muslimanëve të pambrojtur në Burmë

është mosegzistimi i lidhjes me botën e jashtme dhe pamundësia e

paraqitjes së barbarizmit, sepse qeveria kishte ndaluar hyrjen e të huajve në

disa zona. Pas vitit 1990 përsëri ndodhi një gjakderdhje e madhe dhe 200 000

musliman në vitin 1992 janë detyruar të shpërngulen për në Bangladesh e cila

si shtet me shumicë islame krahas vështirsive të veta ishte detyruar t’u ofrojë

strehim dhe ushqim për refugjatët nga Burma.



Apeli për ndihmë i cili vie nga Burma dhe Bangladeshi duhet ta ndëgjojë e gjithë bota.

All-llahu i Madhërishëm në Kur’an urdhëroi që t’i ndihmohet atyre të cilët gjinden

në vështirësi dhe të cilët janë të dëbuar nga vendlindja e tyre.



Ja, kështu! Në pushtet ishte ateisti, komunisti, erdhi budisti - kurrfarë ndryshimi.

E shikon botën - Në Lindje përralla të vjetra, në Perëndim asgjë të re…

[biligoa]

Muslimanët e Afrikes perëndimore




Regjioni i Afrikes perëndimore sot përbëhet prej 18 shteteve të pavarura,

në 12 prej tyre muslimanët janë shumicë absolute (Mauritanija dhe Sahara perëndimore -- 100%, Senegali 94%, Mali dhe Gambija 90%, Gvineja – 85%, Nigeri –80%, Siera Leone – 60%, Nigerija – 50%, Burkina Faso- 50%, Gvineja-Bisau – 45%. Në Kamerun, Benin, Togo dhe Liberi jetojnë rreth 20 % musliman, ndërsa në Gabon dhe Ganë më pak se 10%. Ajo që e karakterizon ekonominë e këti regjioni është se bujqësia dhe blegtoria janë degë kryesore të ekonomisë, më shumë se gjysma e popullsisë jetojnë nën kufijtë e varfërisë dhe i përket shteteve më të varfëra në botë. Problem të madh në vendet e Afrikës Perëndimore paraqet moti i ligë i cili shpesh herë godet këtë regjion. Nëvend të parë janë thatësirat e mëdha gjatë sezonës verore, dhe vërshimet gjatë dimrit. Posaqërisht pasoja të rënda në popullatën e këtyre hapsirave kanë luftimet e shpeshta ndëretnike të cilat marrin mijëra viktima dhe rëndojnë shtetet fqinje edhe ashtu të varfëra, me numër të shumtë të refugjatëve. Por, pengesa më e madhe e zhvillimit janë rezhimet diktatoriale (disa janë në pushtet prej 1967) të cilët tiranizojnë popullatën dhe me aparatet e tyre të korruptuara shtetërore përherë betonizojnë varfërinë dhe mjerimin e shteteve afrikane.


Mauritania - vendi me përqindje më të madhe të muslimanëve




Mauritania pavarësinë nga Franca e fitoi në vitin 1960. Në vitin 1970 aneksoj (bashkoj) një pjesë të ish Saharës Spanjollle (sot Sahara Perëndimore), për tu tërhequr pas tre viteve për shak të sulmeve guerile e cila kërkonte pavarësi të teritoreve. Opozita është legalizuar me marrjen e kushtetutës së re në vitin 1991. Në të vërtetë Mauritania mbetet vend një partiak. Vazhduan përleshjet ndëretnike në mes të pakicës zezake dhe shumicës së popullatës arabo-berbere.



Karakteristikat gjeografike:



Lokacionet: Afrika veriperëndimore; ka dalje në Oqeanin Veriatlantik;

gjendet në mes të Senegalit dhe Sahares Perëndimore.

Sipërfaqja: gjithsejtë: 1,030,700 km2

Tokë: 1,030,400 km2

Ujë: 300 km2

Gjatësia kufitare: gjithsejtë: 5,074 km, kufizohet me: Algjerinë 463 km,

Mali 2,237 km, Senegalin 813 km, Saharen Perëndimore 1,561 km.

Bregdeti: 754 km

Klima: Shkretinore, konstant e nxehtë, me thatësira.

Trualli: Shumica rrafshina të Sahares jopjellore , me disa kodrina në mes.

Pasuritë natyrore: xehe të metalit, gips, fosfat, dijamant, ari, vaj, peshqi.

Koha: Erërat e thata, të nxehta të cilët paraqiten zakonishtë gjatë marsit

dhe prillit; thatësira periodike.



Problemet ekologjike: Sasi të kufizuara të ujit të pijes, mungesë e pyjeve, thatësira të mëdha të cilat kontribojnë shumë në dezertifikimin e vendit.



Dendësia e popullsisë: Shumica e popullatës është e koncentruar në qytetet Nuakshotu dhe Nuadibuu dhe përreth lumit Senegal në pjesën jugore të vendit.



Popullësia: 2,828,858 (shënimet - korrik 2002)

Struktura në bazë të moshës: 0-14 vite: 46.1%

15-64 vite: 51.7%

65 vite e më shumë: 2.2%

Nataliteti: 2.92%

Mortaliteti i fëmijëve: 75.25 të vdekur/1,000të lindur



Përqindja në moshë: popullata në përgjithësi: 51.53 vite

femrat: 53.71 vite

meshkujt: 49.42 vite



Nacionaliteti: Mauritanët/Mauritanet

Grupet etnike: mulatët në mes Maurëve dhe zezakëve 40%, Maurë 30%, zezakë 30%



Besimi: muslimanë - 100%

Gjuhët: hassaniya arabisht (zyrtare), pulaar, soninke, ëolof , frengjishti Të arsimuar: popullsia në përgjithësi 41.2%

meshkujt:51.5%

femrat: 31.3%



Administrata:



Emërtimi i shtetit: Emërtimi zyrtarë: Republika Islame e Mauritanisë

Emërtimi i shkurtë: Mauritania

Sistemi: Republikë

Kryeqyteti: Nuakshot

Ndarja administritative: 12 regjione dhe një distrikt* ( Adrar, Assaba,

Brakna, Dakhlet Nouadhibou, Gorgol, Guidimaka, Hodh Ech Chargui, Hodh El Gharbi, Inchiri, Nouakchott*, Tagant, Tiris Zemmour, Trarza)



Festat shtetërore: Dita e pavarësisë (28. nëntor)

Kushtetuta: 12. korrik 1991.

Sistemi juridik: Kombinim i Sheriatit dhe të drejtat qytetare franceze

Pushteti ekzekutiv: Shefi i shtetit: Kryetari Maaouya Ould Sid Ahmed TAYA (prej 12. 12. 1984)

Në krye të qeverisë: Kryeministri Cheikh El Avia Ould Mohamed KHOUNA

Qeveria: Këshilli i ministrave

Zgjedhjet: Kryetari zgjedhet në zgjedhjet për periudhën 6 vjeçare; zgjedhjet

e fundit u mbajten 12.12.1997.; zgjedhjet e ardhëshme duhet të mbahen në dhjetor 2003

Flamuri: (Ngjyrat) Gjelbër me yllë të verdhë dhe gjysmë hënë të verdhë horizontale; hëna, ylli dhe ngjyra e gjelbër janë symbol i islamit



Ekonomia:



Karakteristikat e përgjithshme: Gjysma e popullsisë edhe sot varen nga bujqësia dhe blegtoria. Mauritania posedon rezerva të xeheve të hekurit të

cilat përbëjnë gjysmën e eksprtit të përgjithshëm. Zona bregdetare i përket zonave më të pasura me peshk në botë, por eksploatimi jasht mase të cilët e bëin të huajt ky resurs kryesorë mauritan është dobësuar me të madhe.



Degët e ekonomisë: bujqësia: 25%

industria: 29%

shërbimet: 46%

Popullsia nën kufujtë e varfërisë: 50%

Përqindja e inflacionit: 4.4% (2001)

Fuqia punëtore: 786.000

Përqindja e papunësisë: 21%

Industria: Përpunimi i peshkut, nxjerrja e zeheve të hekurit dhe gipsit

Prodhimet bujqësore: Hurmët, meli, orizi, misri, prodhimete qumështit,

blegtori (rritja e deleve dhe lopëve)

Eksporti: xehet e hekurit, peshku dhe produktet e peshkut, ari

Vendet në të cilat eksporton: Franca 18%, Japonia 16%, Italia 13%,

Spanja 10%

Vendet nga të cilat importon : Franca 33%, Sh.B.A. 19%, Spanja 9%, Algjeria 6%, gjermania 6%, Benelux 5% (2000)



Komunikimi:



Internet kodi: .mr

Numri I shfrytëzuesve të internetit: 7,500 (2001)

[biligoa]

Muslimanët e Koresë Jugore.




Islamgjakova - Islami në Korenë Jugore deri në luftën koreane të

vitit 1950 ishte i panjohur. Njëra ndër shtetet të cilat kishin luftuar

në koalicion me Amerikën në atë luftë ishte edhe Turqia.

Dy ushtarë turk, Zubejri dhe Abdurrahmani e shfrytëzuan rastin

duke bërë da’ve (ftesë në islam) tek Koreanët. Transmetohet nga

disa të dhëna se ata e kishin edhe një mesxhid (xhami) të vogël në

të cilën ua mësonin njerëzve Islamin. Mundi i tyre u kurorëzua me

sukses, sepse 20-30 koreanë e pranuan Islamin. Rritja më e madhe e muslimanëve në Kore filloj me shkuarjen e Koreanëve me punë të

përkohshme në shtetet arabe, ku si fuqi e lirë punëtore punonin në

ndërtimtari. Organizimi i parë i shkuarjes në Haxh nga Koreja ishte

në vitin 1960, përderisa atë grup e kishte udhëhequr një haxhi i quajtur

Sabri Seo Jung.
Sot në kore jetojnë 70.000 muslimanë, me xhami të shumta.

Është interesante se edhe sot Islami në Kore përhapet pikërisht

duke iu falënderuar një lufte tjetër.
Korea e Jugut merr pjesë në luftë kundër “terorizmit Islam”, prandaj sot

në Irak janë të stacionuar rreth 3.000 ushtarë Korean. Çdo kontingjent ushtarak i cili e zëvendëson tjetrin duhet të përgatitet për “aventurat” kulturore në Irak. Aty merr pjesë edhe mësimi i ushtarëve Korean për Islamin.
Një gazetë koreane para disa kohësh e përhapi lajmin se 30 ushtarë të rinjë të cilët duhet të dërgohen në Irak e kishin pranuar Islamin në një xhami të Seulit.

“Ata përpiqen me gojët e tyre ta shuajnë dritën e All-llahut, e

All-llahu nuk do tjetër, pos ta përsosë dritën e Tij, ndonëse

jobesimtarët e urrejnë.”
(Et Tevbe, 32)