Perkthime nga Aleko Ballauri

[mondishall]

Ne librin me perkthime, "Poete nga bota", z.Aleko Ballauri shkruan keto vargje ne vend te parathenies:

Kaluan vite dhe tingujt nuk u thane
Po s'ishte e thene te shuhen pergjithmone
E di, tashme te fresket me nuk jane
Po shpesh ne bote degjon tinguj te vone.

Qe heret shpirti ka fluturuar
Vetem ne hapesire ndjen gezim
Tashme qe boten ke pushtuar
Ku do shkosh o shpirti im?

Sa shume ishin ata qe nuk u lane
Te thoshin fjalet qe mbanin ne zemer
Ne vend te tyre poete-sharlatane
Gjoksit i bini, therrisnin-kemi emer.

Po vargjet per britma te tilla nuk pyesin
Si drita e diellit, ata vijne ne toke
Poetet vocerrake, pa lindur mire vdesin
Te tjere jane ata qe mbesin ne kete bote.

Shume thone, c'te duhet ty tani
Poet te behesh, kur shpirti eshte tharre
Dy fjale do t'u them dhe une me qesendi:
Po digjet ai, po digjet, zjarr ka marre.
* * *

Vazhdojme me tej me perkthimet nga ky liber....

[mondishall]

Vasili Zhukovski(1783-1852), i pari poet rus i njohur dhe ne bote. Sipas Visarion Bjelinskit, ai e nxorri letersine ruse nga boshlleku, e pasuroi ate, e beri ta duartrokasin.

Atje, duke gjemuar, fillon jeta
Po hijet para teje, akoma qendrojne.
Mes tyre krenar shko, si shkon e verteta,
tashme pranvera dhe vjeshta, bashke lodrojne.
Atje deshirat e tua presin agimin,
ne krahet e tyre, ti nis fluturimin.
* * *

Dita erresohet, fshihet prapa malit,
nje tufe delesh, zbret prane lumit.
Barinjte te lodhur, ulen afer zallit
Presin te vije, prape or' e gjumit.

Ne erresiren e nates, gjithshka po zhduket
Kudo ka qetesi, endrrat po flene
Nje brumbull i vogel, here-here duket
Nje tingull i trishtem, nuk dihet nga vjen.
* * *

Anton Delvig(1798-1831)

Perse ti shpirtin me helmove
Me s'mundem plagen te sheroj
Si nje femije me lendove
me thoshe: "Te dua, te dashuroj"

A mundesh ti te besosh
se c'zjarr ka ne shpirtin tim?
A mundesh valle te kuptosh
Sa vuaja larg, ne mergim?

Nese dua, dua me zjarr
kete shpejt e kam provuar
Oh! Ta dish se me sa mall
Nenen time kam kujtuar.

Sa ka vuajtur, zemer' e shkrete
sa here, eshte poshteruar
Kuptoje, pra o mike e shtrenjte
me sa zjarr kam dashururar.
* * *

A. S. Pushkin(1799-1837)

Endem rrugeve me tallaz
Mes tempujve te lashte shkoj
Qendroj mes njerezve plot me gaz
Me ta une prape enderroj.

E di, vitet po kalojne
megjithese jemi ne, plot jete
Presim fundin qe te shkojme
Atje ku njerez, me s'do kete.

Po shoh nje lis te vetmuar
Nje zot, te pyjeve pa kufi
Kur nga bota te kemi shkuar
ai do jete prape aty.

Ju lutem!-tashme po perulem
Dhe rrugen juve do t'ju le
Iku koha,-drejt fundit sulem
Ejani, miq ku jemi ne.

Cdo dite iken dhe mendoj
Qe tashme enderrat, me lane
Nje cast dhe prape, po kujtoj
Qe fundi im eshte prane.

Ashtu si do te jete shkruar
Ne lufte, a ne udhetim
Ne nje lugine barmbuluar
Po me pret, fundi im.

Atehere, trupi, krejt i shuar
Njelloj do tretet dhe do prehet
Kudo qe une te kem shkuar
Ai ne hi do te kthehet.

Do desha qe mbi dhe
te shfaqet jeta perseri
Dhe natyra, qe s'pyet per ne
te ndricoje gjithcka aty.
* * *

[mondishall]

Jevgeni Baratinski(1800-1844)

Ivan Turgenievi i dhuroi ne Paris, shkrimtarit te madh francez Prosper Merime veprat e plota te Baratinskit, qe djemte e tij i kishin botuar me rastin e 25 vjetorit te vdekjes se atit te tyre. Ne kopertinen e librit Turgenievi shkruante: "Nje nga njerezit me te medhenj ne letersine koheve moderne".

Me buzeqeshjen plot magji
Poetin, kerkon ta beje theror
Ajo nuk ndjen me dashuri
Kete syri ia tregon.

Poeti endrren dashuron
vetem ate do te pershkruaje
Ate qe zoti Apollon
I sjell ne shpirt, qe te vuaje.
* * *

Me besoni! Shpirti eshte shuar
Dashuri te dyte s'mund te kete
Ai qe ka qene i dashuruar
Kupen e Zotit e piu per jete.
* * *

Satire

Salloni digjet i teri ne zjarr
Po sillet ne te, turma e ndritur
Mes salles veshur e gjitha ne ar
Qesh, buzeqesh, flet-degjon, duke bertitur!
Zoterinjte defrehen! Keta te shkrete
Veshur me rrobe qe s'dihet sa vlejne
Ne fytyre, nje buzeqeshje-vdekja e zbehte
Thone dicka, me shume genjejne
Dhe vajzat- plaka, me buzet pa jete
Te murret e salles, vrenjtur qendrojne
shikojne, degjojne, veshtrojne, s'pushojne
Vajzat e reja, vertiten, vallzojne
Veten e tyre tashme se ndjejne
Me gishta brilantesh qe vetem shkelqejne
Kapin supet qe prane u qendrojne
Kudo kane lidhur te bukurat kordele
me rroba mendafshi te lehta si ere
Rreshqasin, bertasin dhe qeshin ngahere
presin nje puthje, dikush t'i perkedhele.
Fluturimthi sillen, belin perdredhin. Gezuar!
Dhe gjaku i ndezur ne yjet i shpie
Buzeqeshin me sy, krejt te shqetesuar
Shikojne-degjojne, me ndjenje xhelozie
Tallen me ata qe fatkeqe jane!
Tallen me ata qe jane te lumtur!
Digjen si prush, po ne zemer kane,
vetem ndjenja, sa per t'u dukur.
Ne qoshe i heshtur, mustaqet dredh, nje husar
Me tej veshtron i lodhur, i perhumbur
me tmerr...nje shkrimtar.
* * *

[mondishall]

Fjodor Tjutcev(1803-1873)

Poeti

Ai te gjithe i pershendet
Nga maja, ku tashme qendron
Te gjithe i do, eshte poet
Me zjarrin e endrrave jeton.

Askush nga njerezit se largon
Ne vuajtje me ta, endrrat i tret
Dhe zemr' e tij nuk i pranon
Ata qe jane ne pushtet.

Para idhujve pa vlere
Kalon, pa dashur te veshtroje
Se shpirti-flake, tashme ka ndjere
Qe bot' e tij eshte tjeter lloj.

Dhe nese kenga, plot me zjarr
Nga zemer' e dridhur do te dale
Per vajzen e dashur, flokear
Do thote ai te bukuren fjale.

Tanime krejt i shqetesuar
Per bukurine qe te jep jete
Per vajzen qe ka dashuruar
Me mijra fjale do te kete.

Si do digjet zemr' e shkrete
dhe shpirtin drithma do mbuloje
Poeti s'do asnje pushtet
Vetem per vajzen do kendoje.
* * *

Nuk di nese shpirti mekatar
Do gjeje paqe perseri
Nese do shkoje ne qiell, lart
Te prehet ne pafundesi.

Kur te ike nga kjo bote
Ky shpirt me mekate shume
Per cka bera ne toke
Mall do kem, perjete une.
* * *

Veshtroj kete album te dashur
Lulet ne te, tashme jane thare
Sa endrra nga to dikur kam pasur
sa net me to, une kam qare!

Po si dikur vargjet, prape i dua
Megjithese i ngjajne nje altari te zbehte
Qe tashme u zbraz, zjarri u shua
Po tymi endet, akoma ka jete.
* * *