Ditari : Kurora e Shpirtit

[naqeta]

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT


3.

AI vinte ngadalë si rreze vezullimi!

uleshte si Hana kur del në maj mali! Dhe heshtëte! Me shikim, ia përgdhelja vetullat që i shtriheshin si dy ushujza mbi fytyrën e buzëqeshur! Mbi pamje i shfaqeT butësia sa herë që bie në mjetime ! Kushedi nga i derdh mendimet mbi të kaluarën që dilte e kërleshej si zezonë! Megjithatë, qëndronte në skajin e tavolinës së mbuluar me xham! AI kristali i formësuar i buzëqeshjes së vrarë nëpër kohën që ikte befas dhe të falte kujtimet!

Sa herë që ma linte lamtumirën, vetmia më shtrihej mbi për të më mbuluar errësira!

Dhe grindesha me vetveten dhe me vetminë! Vargani i gjatë i frymëzimeve për jetën më bëhej një mal pa fund! E unë e mbetur cung , e prisja të kthehet tek Lauresha! Ashtu siç më përgëzoi duke më lëshuar dorën në faqe! Ai që hynte përditë në thellësitë e damarëve dhe zinte vendin me pamje , si pushteti i madh i një perandorie blerake !

- Të çlirohem?! Jo kurrë, pëshpërita! Dhe e ndjeva se jam e pushtuar përjetshën nga sytë dhe shikimet e tij . Nga buzëqeshja që i vezullonte dhe më përflakte me kthjellësi. Si blerimi i pranverës që ia ndryshon pamjen natyrës!

- Do ta pres t’ia dëgjoj zërin në mesnatë!
-
-Nëse nuk të përgjigjet?, më oshtiu një zë !

-Do ta pres! Do ta pres! Sepse vetëm ajo mi kupton domethëniet ! E unë ia lexoj gjuhën që e flet me sy ! Me buzëqeshje...!

[naqeta]

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT

4.

Nëpër këto mendime kalova natën tunxh që filloi të pushtohet nga rrezet e dritës që vinte! Përmes këngës së gjelave që paralajmëronin ditën, hyri cingërrima e telefonit në dhomë!
- Alo! Jam unë! Më pret apo bën gjumë!

-Nuk e di!, ia ktheva!

Dhe heshta për një çast e mbërthyer me vargonjt e fuqishëm të drithmave! Mu bë se kalova përtej anësive që kurrë s’të kthejnë në takim. Dhe endesha përmes pritjes së zërit që vinte i llastuar e ma kërcënonte ndjenjën! M’u bë se jam në ëndërr !U ktheva gjithkah nëpër dhomë për t’i parë muret e saj që më mbërthenin në mesnatë!

-Do të flasim nesër !, tha, dhe heshti !

Mbeta si karremi i ngulur në grep për të hy në detin e shqetësuar të kapë peshkun e artë!

E dëgjuesja e telefonit më ngriu në dorën e majtë! Sërish vetmia u shtri si akullnajë me përmasat pushtuese! Ndërsa vargani i lotëve më rridhte nga sytë që bëheshin gurra pikëllimi! Frymëzimet për mallin më derdheshin gjithkah! Në vargje poezishë të pa shkruara. Në skica e fragmente rrëfimesh për Pirgun e dhembjes që hapte kaptinën e re!

Ndërsa unë, Lauresha e kthyer në aktin e veprimeve, digjesha në zjarrin e dashurisë që të bëhem shkrumb e hi blerimi! Të bëhesha kërcu i djegur në brendi!

- Si do të takohem me të ?, pëshpërita duke drejtuar pamjen matanë dritares që ma sillte dritën e mëngjesit e më lajmëronte se koha për në punë ishte bërë tamam!

Një ndjenjë frige më përshkonte gjymtyrët. Bashkë me rëqethjen që më pushtoi në trup dhe malli që më përvëlonte! Isha bërë udhëtare shtegtimesh në pafundësinë e rrugëve të misterit!

As dija ku ndalem , as dija ku shkoj! Në rrugën time nuk kishte adresë qytetesh, as numra shtëpishë! Vetëm një pamje që rrinte diku e vetmuar dhe rrezatonte bardhësi. Dhe natën tunxh që më dilte mburojë ! Ai aty i shkruante mesazhet për shpirtin tim flakë ...!

[naqeta]

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT

5.


Nëpër këto vargane dëgjova trokitjen e hapave sikur ai hynte në gjerdek. E unë e mbuluar me pajë nusërie! Prisja !

- EI vrejtur apo i gëzuar do të jetë? I buzëqeshur apo i përlotur ?, nuk e dija.

E shtangur qëndrova për një çast! Rretherrotull endesha nëpër mendime e s’dija nga ta nis!

Sy përlotur dhe e kërleshur nga vërdallisja e vrullit të dashurisë isha kthyer në zjarr e flakë që s’shuhet ! E kisha humbur durimin e s’më zinte vendi vend! Ndaj desha sa më shpejt të takohem e t’ia thosha troç:

- E shikon! Jam unë ajo që bëj netët pa gjumë! S’më ka mbetur asgjë prej varganit të vuajtjes që nuk ka fund! Jam ngritur deri në kulmin e çmendisë duke të pritur ! Dhe në pritje vdekja le t’më gjejë aty ku do të takohem me ty!

Kisha hijen e tij përpara përderisa mbytesha nga pëshpëritjet. Sytë i mbante poshtë ! Ishte i shtangur si zogu që ik nga skifteri ! Dhe tek rrinte pa zë fliste:

-Ti je fajtore për gjithçka ! Ke bërë hallakamë gjithë rrugën time të jetës! Ke derdhur shqetësimin në shpirt! Dhe nuk e di nëse jam i çmendur apo... !

-Jo! Mos më fajso! Vetmia m’i ka verbuar sytë e t’i ma ke përvëluar zemrën! Ndaj të pres t’i sjellish gjithë gëzimet që m’i rrëmbeve ngadalë - ngadalë!

Tashti nuk e di në je shpëtimtarë apo pushtues i përherëshëm! Nuk e di çfarë stinësh e lulesh mund t’ia sjellish blerimit tim të shkrumuar! Dhe mos më pyet kurrë për atë që s’mund të të përgjigjem! Jam një cung i shkrumuar që mund të flas për hirin ! Dhe gurrën e lotëve që e derdh për t’u kthyer në gur qëndrese, që pret ndër shekuj!

- Ti je e marrë !

- Po!, ia ktheva!

- Atëherë largohu!më tha duke buzëqeshur.

- Nuk kam forcë! Kam mbetur e ngurosur ! Vetëm frymëmarrja dhe trokitja e zemrës s’më kanë pushuar! Dhe ato në shekuj do të mbesin statujë. E ti në brendinë e thellë do mbetesh përjetësi! Edhe kur të rend nëpër stinët e vargjeve për Pirgun e dhembjes! Edhe nëpër ngricat e Stacionit të ndarjes! Lamtumirën dhe takimin njësoj do t’i bëj ! Me mall e me dhembje! Me lot...!

[naqeta]

Bije DANI URORA E SHPIRTIT


6.


e përmbytur nga mendimet u përmenda befas se jam diku larg .

Rikthehesha të hyjë në brendinë e vetvetes që më shkonte purtekë nga zjarrmia. Nga vullkani i mallit dhe dashurisë!

- Nuk e di!, pëshpërita! Do të jetë I buzëqeshur apo I ngrysur ? .

E ngujuar në rrugën e pritjes renda gjithkah ! Me trokun e mendimeve kaptova male e fusha. Hyra në thellësi detesh e hipa në lartësi. Gjithkah një pamje më dilte përpara ! Një zë ! Një buzëqeshje! Sërish një frigë apo mall ma ligshtonte trupin nëpër dihatjen e rëndë të frymëmarrjes ! Dhe oshëtima e natës që më kthehej në frymëzime:

-Ti endesh kotsive! Je kthyer kokë e këmbë e çmendur. Ai nuk i ndjen as klithmat as fjalët. I ka binarët që e shpiejnë në shtegtime të largëta. Kurrë s’do ta pushtosh me ndjenja. As s’do ta bindish me fjalë!

- Jo! nuk besoj në oshëtimën e kësaj nate! Nuk më bind ajo. Ai ka binarë që hyjnë në zemrën time! Ia kam lexuar në sy ! Ia kam kuptuar në buzëqeshje!

Nuk më kujtohet nëse kisha bërë ndonjë hap derisa grindesha me vetveten! Por, e ndjeja se ai jeton thellë në zemrën time! Ndaj me të endesha gjithkah! Me sytë e zesë! Me buzëqeshjet. Me vetullat që bëhen kipc e ma ringjallin...!

Për to ai ka ngulur themelin e pushtimit për ta kthyer përjetësinë që shkonte vërdallë nëpër frymëzime për t’ia shkruar të gjitha ato që bëheshin shfrim i vrullit të dashurisë! Dashurisë që lind pas një shkrumi e që befas bie në shtratin e vdekjes të përmbytet prej shtojzavallës që shitonte me djallëzi dhe më kafshonte me gjuhën e nëpërkës shtrigë...!

[naqeta]

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT


7.

E katandisur renda ta hap faqen e re për ta shkruar kaptinën e Pirgut të dhembjes për gjithë atë batërdi që më binte mbi e më thërmonte të krijojë shkrumin apo blerimin në shpirtin tim ! Ndaj u ula në karrigën që rrinte pranë tavolinës dhe nisa:

-E di! Për të gjithë këtë që ndodh më ka mbetur vetëm forca e mendjes që t’i derdh frymëzimet në letër.

Është jeta ime që shkoi duke u praptuar ! Dhe malli që më ka kapluar për dashurinë ! Copat e saj janë bërë bulëza të përditëshme që ujiten me lotët e pikëllimit! Më kot i pres të kthehen ta përmbushin gjithë atë zbrazëtirë që shtrihet si shkretëtirë! As fjalët, as buzëqeshjen nuk mundem t’i kthej. Më kanë mbuluar rrudhat dhe thinjat këto çaste! Këngët kanë tha në burimin e gëzimit! E cilit mund t’ia them këto! Kush i ndjen plagët që më kullojnë vrer ! Kush mundet ta ndezë atë rrezeshpresë të vyshkur e të përdjegur si lulja e brymosur!

Ti Laureshë! Ti dhe vetëm ti!

E ndjejë qyshkur se damarit të zemrës për ty diçka i ndryshohet! Për të nuk dua prekesh ! As të pushtohesh nga brengat e të derdhish lot !Mos u trishto i dashuri im Rilindi ! Ti kthehesh në ditët e pikëllimit të madh të shikosh se si është venitur Lauresha jote! Si lulja që vuan për dritë e lagështi! Sepse , unë s’kisha nga t’i nis ato vargane brengash që më mbesin peng për takimin me Ty !

Vullkane më shkojnë vërdallë të dalin si shfrim ! Për të kam mbetur duke u përflakur nga ankthi kur isha në shtratin e vdekjes! Aty ku shtojzovallja e djallëzuar më shitoi me djallëzi!Sa kohë u enda nëpër vargjet e heshtjes për ta mbuluar fushëbetejën e rënieve. Heshta e shituar nga ajo djallëzi e mallkuar!

Nuk e di si hyra në atë log ! Më beso se jam djeg në ferrin e atij shtrati të vdekjes! Kurrë s’mendova se do të kem blerim! Edhe fjalët më shterrën! Edhe buzëqeshjet! U bëra njeri meit! Me heshtje kapërdija gjithë atë zymtësi që e mbolli shtojzavalla e djallëzisë!

E tashti kur ti më derdh puhizën e blerimit, të dua përse hesht e më kupton!

Ndaj, të lutem më dëgjo për gjithë ato që dua të t’i them e s’kam as fjalë e shprehje! Përmes shikimeve lexoje gjithë atë libër të pashkruar të durimit!

Dhe hy në brendi të domethënieve se jeta është e gjatë në vetmi! Ajo i ka përmasat e shëmtisë! Ndaj të zgjodha për të të mbajtur thellë në zemrën time të t’i them rrëfimet gjatë netëve kur të dua pranë! E t’i kaloj çastet në ledhatime e qesëndi për t’i shëruar vrragët që më kanë bërë copë e grimë! E t’i kuptoj dhembjet që më ndrydhin në damar!

Megjithatë e di se fati i lumturisë sime është i përkufizuar!

Ndaj endem e ndrydhur kësaj bote jallane. Ik nga sytë e xhindosur të njerëzve që më vështrojnë gjithkah! Dhe thurrin rrjetën e thashethënave! Edhe atëherë kur e vërteta ec gjithkah... !
Kush e di të vërtetën time Laureshë?!

[feneri]

Eleganca e postimeve të këtyre prozave poetike, reciprociteti i plotësimit të ndodhive, përmbushja e dialogëve me copëza miniaturale, e kanë shndërruar naqeta_tung, në një figurë që luan një rol me domethënie të madhe ! E para se ka shije në redaktim ! Dhe e dyta, se di çka t'u sjellë lexuesëve : Pak dhe sak !

Ndërsa autorja Bije Dani, bëhet po aq e përafërt me ngjarjen që ka shtjelluar në këto shkëndija farfuritëse të prozës poetike, saqë, për shumë arsye, duket sikur hap itinerarin prej ku mund të nxjerrin drejtimet të gjithë ata dhe ato që i përflak dashuria!

Të parit, se si të bëjnë ofertën , ndërsa të dytat, si ta miratojnë atë. Ndërsa, për ata që përballen me rrugë ndarjesh, përse grindja u ka hy në mes, të gjejnë dozë qetësie, që në vend të ndarjes dhe rrugës së vetmisë, të shkëmbejnë përqfimet , dhe dashurinë...

Vërtet, më kënaqësi apo me dashuri, u shpreh suksese !

[Çaushi]

Keto shkrime....ky ditare!....te duket sikur dhembja dhe dashuria kane te njejten gjuhe ne miliona shpirtra te tjere, ne miliona zemra te tjera... ku dashuria perjetohet ne miliona forma ...jane momente qe mund te shprehen ne te njejten menyre.

Faleminderit Bije!

[bili99]

Bije,
Shume shkrime te bukura ke sjelle ketu.Ke nje shpirt skofiar por edhe stoik njikohesisht.Dashuria dhe dhimbja ne keto " prozat poetike" qe ke sjelle ketu,sa te argetojne ne lexim aq here edhe te pikellojne, sa here qe te bejne te ndjehesh dashnor aq edhe te bejne ta duash vetmine.Te ledhatojne shpirtin me ngjenja te embla dhe te gerryejn shpesh me dhimbje.Te bejne te dashurosh nese je i ri, dhe te rinojne per nje ngjenje nostalgjike ne retrospektive..sigurisht qe te lene te shqetsuar te gjitha shkrimet ne kete teme...
Perfundimisht sa i takon dashurise nje shpirt qe shprehet keshtu , une te them me fjalet e tua " digje librin e pashkruar te durimit..." dhe jeto jeten e lumtur, njeri dashuron per aq sa edhe jeton....Cliro fronin ne zemren tende dhe pushto dashurine ...ne ardhmeri.
Kurora e shpirtit tend do te plotesohet edhe me me shume gure te cmuar ne ardhmerine tende te lumtur.
Dhe per shkrimet: shpirtit te tille kurre nuk do ti mungojne motivet...Te lumt!

me nderime,
bili99

[naqeta]

[B]Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT


Është jeta ime që shkoi duke u praptuar ! Dhe malli që më ka kapluar për dashurinë ! Copat e saj janë bërë bulëza të përditëshme që ujiten me lotët e pikëllimit! Më kot i pres të kthehen ta përmbushin gjithë atë zbrazëtirë që shtrihet si shkretëtirë! As fjalët, as buzëqeshjen nuk mundem t’i kthej. Më kanë mbuluar rrudhat dhe thinjat këto çaste! Këngët kanë tha në burimin e gëzimit! E cilit mund t’ia them këto! Kush i ndjen plagët që më kullojnë vrer ! Kush mundet ta ndezë atë rrezeshpresë të vyshkur e të përdjegur si lulja e brymosur!

!

Isha unë ajo Lauresha e Rilindit që më shkruante mesazhet. Dhe unë prisja një ditë të lirë, të qetë e të blertë për takimin!

Por, ja qielli i Atdheut gjithkah ngrysej ! Ngrysej!

Vargani i gjatë i bisharve pushtues endeshin me egërsi. Kishin hy në çdo rrugë të përgjimit! Edhe këngët i përgjonin! Edhe dukjet! Edhe ngjyrat ! Edhe buzëqeshjet!

I frigohem gjithë kësaj perandorie mos më rrëmbejnë Rilindin ! pëshpërita kur isha duke lexuar në revistën Qëndresa vargjet që ai i shkruante vazhdim :

Si të kuptohemi për dëshirat që nuk mund t'i shprehim
akoma një muzg bën hije rrugës sonë,
dhe ëndërrat e lumturisë na i rrëmbejnë furtunat...

Eh Rilind , klitha! Sa dëshirë kam këto çaste t'më pëshpërisish në vesh...

[naqeta]

Bije DANIURORA E SHPIRTIT

1.

Repertoari : EPOKA PARA GJYQIT!

Është jehonë e shqetësimit repertoari poka para gjyqit!

Rëqethje përshkon nëpër trupin tim dhe të e spektatorëve !

Aktet e kësaj drame të stërgjatur nga njëmendësia sërish dirigjohen nga Gishti i madh!

I veshur në të zeza del e dirigjon gjykatësi Kire! Si mumje heshtin e përcjellin me vështrim lubie porotët! Përpin prokurori i procesit duke hapur kaptinën e perandorisë Drejtësi! Mbi qafën e të pandehurve Shpata e Demokleut - akt i stërzgjatur i një ripërsëritje nga njëmendësia...!

Dhe heshtja bie! Trajta paralajmëruese e kobit me akte e nene ndërsehet mbi Rilindin ! Mbi zemrën që ia bleva unazën e nuk ia vuna në gisht!

Klith e rënkon në brendi shpirti i familiarëve! Nëna, babai, vëllezërit, farefisi...!

Kushedi në cilën variantë të përshkrimit del malli, dashuria , dhembja! Vetëm kurthat e ndarjes shifen! Ngujimi i të pandehurit Rilind, që rri në Bangën e Zezë pa pasur mundësi të kthehen për një përshëndetje! Për një shikim!Dhe, unë Lauresha e tij ! Vetëm nëna e tij ndjeu dhembje të pakarahasuar. As më pyeti përse jam këtu. Më shtërngoi shumë me dy duar dhe më puthi në faqe !
Ishte puthje ajo apo interpretimi i misterit ! Absurdi më shpërfillte atë çast!

Kaptina e meridianeve për horizonte shqetësimi! Për kurtha e dredhi. Paraloja e djallit me theks dhe dimension të ri. Ka caktuar pozitat në hyrje-dalje të kësaj premiere. Hyn duarlidhur aktori i pandehur! Rilindi ! Të rrëfehen përpara drejtësisë. Kërbaçët, dhunën , terrorin e paparë i kanë dhënë dhuratë! Dhe nënshtrimin simbol lirie! Ashtu siç duan dhe kërkojnë prokurorët - përgatitësit e skenarit të djallëzisë!

T'i duartrokis kësaj pamje apo ?! E vulosa përjetë shpirtin tim me të! Me një shikim që më bëri u kuptuam:

- Unë do të ngadhnjej më tha ! Dasmën do ta bëjmë...!