Maskat, tregim kriminalistik

[OBX]

Kritikat gramatikore dhe drejtshkrimore jane te mire se ardhura.

Cdo te mire,
Teuta

Maskat

Ishte ditë tregu në Mitrovicë. Qyteti ishte i ngarkuar nga turma fshatarësh që kishin sjellur produktet e tyre për t’i shitur. Në hyrje të tregut ishin vendosur tregtarët e zakontë, që shitnin çdo ditë. Ata paguanin taksa ditore vetëm që të kishin të njëjtën tavolinë ku vendosnin gjërat për shitje. Aty shiteshin pemët dhe perimet. Në hyrje të tregut në anën e djathë, shiteshin produktet e qumështit. Brenda asaj hapsire vinte era djathë, kos, mazë, mandej speca, domate e lakra turshi sa që të shkonte lëng gojës nga thartira. Në anën e majtë, të tregut ishin vendosur tavolina me rroba nga më të ndryshme si dhe kozmetikë. Në pjesën dalëse të tregut nga ana e kundërt shiteshin dru për ngrohje dhe prodhime druri si, lugë, pirunë druri, tavolina, karrige, djepa për fëmijë por edhe djepa lodër për vajzat e vogla.
Sabit Dalani jetonte në lagjen Illirida në Mitrovicë. Ai ishte ndërtimtar shtëpish por pasi që shumica e shtëpive të shkatërruara nga lufta ishin ndërtuar nga shoqata humanitare dhe kompani të mëdha ndërtimi, ai shumë pak gjente punë. E shtuna ishte dita e tij të vinte kontakt me njerëzit që kishin nevojë për të ndërtuar shtëpi, ose për të riparuar diçka. Ai u soll tërë ditën rreth e përqark nëpër qytet por pa fat. U kthye në shtëpi i lodhur e i rraskapitur me shpresë se gruaja e tij, Lana, kishte përgatitur diçka të ngrohtë. Ai ishte në të pesëdhjetat me flokë të thinjura, fytyrë rrumbullake me sy të vegjël të gjelbër, trup mesatar dhe pakëz i shëndosh për gjatësinë e tij.
Bubi, qeni i tyre, sillej rreth e përqark duke dredhur bishtin nga gëzimi që erdhi pronari. Sabiti iu afrua dhe ia lëmoi qimen ngjyrë ari dhe mandej iu afrua gruas së tij.
“Çfarë kemi moj grua?” iu drejtua ai duke e përqafuar. Ajo ishe pesë vite më e re se Aliu por dukeshin sikur të ishin të një moshe. Vetëm se Lana ishte e dobët dhe elastike pasi ushtronte Yoga çdo mëngjes me programet e RTK-së.
“Joni më mori sot në telefon,” i tha ajo me buzëqeshje.
“Si ishte?” pyeti Sabiti.
“Mirë dhe tha se i kishte dërguar 500 Euro në Western Union dhe se të hënën mund t’i tërheqësh.”
“Shumë mirë qenka bërë,” tha ai dhe filloi t’i ndihmonte gruas së tij të shtronin tavolinën. Mbi stufën elektrike ishte një tenxhere me fasule dhe pranë saj një gjygym çaji duke vluar.

*****

Dera e korridorit bëri një grrëëë të vogël por Sabiti mendoi se doli qeni i tyre, Bubi. Ai kishte bërë shprehi të hapte derën e korridorit dhe të dilte vet jashtë kur kishte nevojë. Qeni bëri një ham-ham të lehtë dhe papritmas u ndalë. Mbretëroi qetësi absolute për dita minuta. Sabiti priti që të dëgjonte hapat e qenit duke u kthyer brenda, por asgjë. Ai mendoi se ndoshta Bubi kishte shkuar në kuzhinë dhe u rrotullua në krahun e kundërt. Mundohej të gjente një pozitë të përshtatshme. Papritmas, dikush shqelmoi derën, Sabiti dhe Lana u trembën por ende pa pasur kohë të ngitnin kokën nga jastëkët, dy persona u futën në dhomë. Njëri ishte i gjatë tjetri i shkurtë. Të dytë ishin veshur me të zeza dhe me maska të zeza në kokë, ku vetëm sytë iu dukeshin.
Lana filloi të bërtiste, por personi i gjatë, iu afrua dhe ia vuri revolen tek koka.
“Ne vetëm duam, 500 Euro. Më jap parat dhe ju do të kaloni mirë, nuk ka para, dikush do të hanë një plumb në kokë,” tha ai me një zë të trash por të ulët saqë Lana dhe Sabiti mezi dëgjonin. Sy të vegjël hajduti që të fuste frikën vetëm ta shikoje, e lëre më toni i ashpër edhe pse i ulët. Ai lëvizte revolen herë tek koka e Lanës, herë tek e Sabitit.
“Ne nuk kemi para,” mezi arriti të thoshte Sabiti.
“Të vjen turp të plaçkitësh dy pleq,” tha Lana pasi mori pakëz veten.
“Pensionist, por ju i keni 500 Euro në shtëpi. Ku janë ato? Sjelli këtu ose tregomë ku janë, menjëherë,” bërtiti ai dhe futi revolen edhe më thellë në kokën e Sabitit saqë e bëri t’i shtrembërohej anash.
Lana e shikoi Sabitin, ia bëri me kokë dhe lëvizi buzët duke thënë, “Jepja.”
Sabiti u ngrit me duart lart mbi kokë. Hajduti i shkonte pas me revolen në kokë të tij, kurse hajduti i shkurtë, mbante Lanen nën kontroll.
Ata u afruan pranë një dollapi. Sabiti u përkul në gjunjë që ta hapte, por hajduti e shtyu për toke dhe u mundua ta hapte dollapin vet. Nuk e kishte parë se ai ishte me kod.
“Kodin, menjëherë,” iu kërcënua ai posa e pa duke e ngritur pak zërin por jo aq sa të dëgjohej jashtë dhomës.
“E hapi unë sepse përveç kodit, duhet të dish nga ta dredhesh drynin,” tha Sabiti. Hajduti nuk foli vetëm ia bëri me shenjë që ta hapte. Sabiti sikur mori maksimumin e kohës duke u ngadalësuar por hajduti ia vuri revolen në qafë.
“Më shpejt,” i tha ai.
Sabiti përshpejtoi dukshëm, hapi dollapin dhe para se të kapte parat, ai kapi një revole të vogël. Ende pa u kthyer kah hajduti, ai veç mori një shqelm në kokë dhe u përplas në dysheme. Goditi kokën në skajin e shtratit me kornizë metali dhe nëmi. Lana bërtiti dhe tentoi të ngrihej nga shtrati dhe të shkonte pranë Sabitit.
”Mos lëviz!” bërtiti hajduti që e shikonte atë. Sabiti dhe Lana u befasuan se ishte zë femre. Lana mund të betohej se e kishte dëgjuar atë zë diku por nuk i kujtohej. Hajdutja iu afrua Sabitit dhe ia dha një shqelm. Ajo kishte veshur çizme të zeza lëkure me taka të larta, gjë që Sabiti dhe Lana nuk i kishin vënë re deri tani. Hajduti i madh, mori të gjitha parat, arin dhe revolen. Sabitin dhe Lanen i lidhën për shtrati, iu mbyllën gojët dhe dolën. Sabiti dhe Lana shikonin njëri tjetrin të tmerruar. Nuk dinin se çfarë të bënin por ndiheshin më mirë tani që ishin vetëm edhe pse të lidhur. Lana zgjati këmbët tek goja e Sabitit. Me gishtërinjtë të këmbës ia hoqi shaminë nga goja Sabitit. U mundua t’ia zgjidhte duart. Nyja ishte më e fortë prapa duarve dhe Lana nuk arriti ta zgjidhte. Telefoni ishte në tavolinën pranë shtratit dhe ajo e kapi me gishtërinjtë e këmbës dhe mundohej të shtypte 92. Kishte frikë se do ta rrëzonte telefonin në tokë, mandej me të vërtet do të ishin në telashe të madhe. Por ajo arriti të thërriste 92. Problemi ishte se nuk mund të afrohej dhe të fliste. Ajo kapi telefonin me dy këmbët dhe ia afroi Sabitit te goja.
“Ndihmë!Rruga Artim Jashari, numër 13. Hajdutet na kanë plaçkitur, rrahur dhe lidhur,” tha ai posa një police ngriti receptorin.
“Qe sa kohë ka ndodhur?”
“Para 5 minutash,” u përgjigj Sabiti.
“A jeni të lënduar?” pyeti ajo me nxitim.
“Jo vetëm pak shqelma kam marrë,” u përgjigj Sabiti.
“A keni nevojë për ndihmë mjekësore?”
“Jo, jo, vetëm të na zgjidh dikush dhe të raportojmë plaçkitjen.”
“A mendon se janë larguar hajdutët?” pyeti policja.
“Besoj se po, por ishin të armatosur. Le të kenë kujdes policët nga hajdutët dhe nga qeni pasi që ka dalë jashtë dhe ende nuk është kthyer.”

“Në rregull zotëri, policia e patrullës veç është gjatë rrugës duke ardhur. Ju lutem rrini i qetë dhe mos lëvizni nga vendi.”
“Natën e mirë!” tha Sabiti.
“Natën e mirë!” ia ktheu policja.

Vazhdon...[/SIZE][/FONT]

[desaparacidos]

Me pelqen.

Mezi po pres pjesen tjeter, te lutem mos e vono shume.

[OBX]

Me pelqen.

Mezi po pres pjesen tjeter, te lutem mos e vono shume.

Darien faleminderit shume. Tani eshte drafti i korigjuar pasi mora keshillat tua shume te vlefshme.

Cdo te mire,
Teuta

Ishte ditë tregu në Mitrovicë. Qyteti ishte i ngarkuar nga turma fshatarësh që kishin sjellur produktet e tyre për t’i shitur. Në hyrje të tregut ishin vendosur tregtarët e zakontë, që shitnin çdo ditë. Ata paguanin taksa ditore vetëm që të kishin të njëjtën tavolinë ku vendosnin gjërat për shitje. Aty shiteshin pemët dhe perimet. Në hyrje të tregut në anën e djathë, shiteshin produktet e qumështit. Brenda asaj hapsire vinte era djathë, kos, mazë, mandej speca, domate e lakra turshi sa që të shkonte lëng gojës nga thartira. Në anën e majtë, të tregut ishin vendosur tavolina me rroba nga më të ndryshme si dhe kozmetikë. Në pjesën dalëse të tregut nga ana e kundërt shiteshin dru për ngrohje dhe prodhime druri si, lugë, pirunë druri, tavolina, karrige, djepa për fëmijë por edhe djepa lodër për vajzat e vogla.
Sabit Dalani jetonte në lagjen Illirida në Mitrovicë. Ai ishte ndërtimtar shtëpish por pasi që shumica e shtëpive të shkatërruara nga lufta ishin ndërtuar nga shoqata humanitare dhe kompani të mëdha ndërtimi, gjente shumë pak punë. E shtuna ishte dita e tij të vinte kontakt me njerëzit që kishin nevojë për të ndërtuar shtëpi, ose për të riparuar diçka. U soll tërë ditën rreth e përqark nëpër qytet por pa fat. Kur u kthye në shtëpi i lodhur e i rraskapitur me shpresë se gruaja e tij, Lana, kishte përgatitur diçka të ngrohtë. Sabiti ishte në të pesëdhjetat me flokë të thinjura, fytyrë rrumbullake me sy të vegjël të gjelbër, trup mesatar dhe pakëz i shëndosh për gjatësinë e tij.
Bubi, qeni i tyre, sillej rreth e përqark duke dredhur bishtin nga gëzimi që erdhi pronari. Sabiti iu afrua dhe ia lëmoi qimen ngjyrë ari dhe mandej iu afrua gruas së tij.
“Çfarë kemi moj grua?” iu drejtua duke e përqafuar. Ajo ishe pesë vite më e re se Aliu por dukeshin sikur të ishin të një moshe. Vetëm se Lana ishte e dobët dhe elastike pasi ushtronte Yoga çdo mëngjes me programet e RTK-së.
“Joni më mori sot në telefon,” i tha ajo me buzëqeshje.
“Si ishte?” pyeti Sabiti.
“Mirë dhe tha se i kishte dërguar 500 Euro në Western Union dhe se të hënën mund t’i tërheqësh.”
“Shumë mirë qenka bërë,” tha ai dhe filloi t’i ndihmonte gruas së tij të shtronin tavolinën. Mbi stufën elektrike ishte një tenxhere me fasule dhe pranë saj një gjygym çaji duke vluar.



*****

Dera e korridorit bëri një grrëëë të vogël por Sabiti mendoi se doli qeni i tyre, Bubi. Qeni kishte bërë shprehi të hapte derën e korridorit dhe të dilte vet jashtë kur kishte nevojë. Bubi bëri një ham-ham të lehtë dhe papritmas u ndalë. Mbretëroi qetësi absolute për dita minuta. Sabiti priti që të dëgjonte hapat e qenit duke u kthyer brenda, por asgjë. Mendoi se ndoshta Bubi kishte shkuar në kuzhinë dhe u rrotullua në krahun e kundërt. Mundohej të gjente një pozitë të përshtatshme. Papritmas, dikush shqelmoi derën, Sabiti dhe Lana u trembën por ende pa pasur kohë të ngritnin kokën nga jastëkët, dy persona u futën në dhomë. Njëri ishte i gjatë tjetri i shkurtë. Të dytë ishin veshur me të zeza dhe me maska të zeza në kokë, ku vetëm sytë iu dukeshin.
Lana filloi të bërtiste, por personi i gjatë, iu afrua dhe ia vuri revolen tek koka.
“Ne vetëm duam, 500 Euro. Më jap parat dhe ju do të kaloni mirë, nuk ka para, dikush do të hanë një plumb në kokë,” tha ai me një zë të trash por të ulët saqë Lana dhe Sabiti mezi dëgjonin. Sy të vegjël hajduti që të fuste frikën vetëm ta shikoje, e lëre më toni i ashpër edhe pse i ulët. Ai lëvizte revolen herë tek koka e Lanës, herë tek e Sabitit.
“Ne nuk kemi para,” mezi arriti të thoshte Sabiti.
“Të vjen turp të plaçkitësh dy pleq,” tha Lana pasi mori pakëz veten.
“Pensionist, por ju i keni 500 Euro në shtëpi. Ku janë ato? Sjelli këtu ose tregomë ku janë, menjëherë,” bërtiti ai dhe futi revolen edhe më thellë në kokën e Sabitit saqë e bëri t’i shtrembërohej anash deri te supi.
Lana e shikoi Sabitin, ia bëri me kokë dhe lëvizi buzët duke thënë, “Jepja.”
Sabiti u ngrit me duart lart mbi kokë. Hajduti i shkonte pas me revolen në kokë të tij, kurse hajduti i shkurtë, mbante Lanen nën kontroll.
Ata u afruan pranë një dollapi. Sabiti u përkul në gjunjë që ta hapte, por hajduti e shtyu për toke dhe u mundua ta hapte dollapin vet. Nuk e kishte parë se ai ishte me kod.
“Kodin, menjëherë,” iu kërcënua, posa e pa duke e ngritur pak zërin por jo aq sa të dëgjohej jashtë dhomës.
“E hapi unë sepse përveç kodit, duhet të dish nga ta dredhesh drynin." Hajduti nuk foli vetëm ia bëri me shenjë që ta hapte. Sabiti sikur mori maksimumin e kohës duke u ngadalësuar por hajduti ia vuri revolen në qafë.
“Më shpejt."
Sabiti përshpejtoi dukshëm, hapi dollapin dhe para se të kapte parat, ai kapi një revole të vogël. Ende pa u kthyer kah hajduti, veç mori një shqelm në kokë dhe u përplas në dysheme. Goditi kokën në skajin e shtratit me kornizë metali dhe nëmi. Lana bërtiti dhe tentoi të ngrihej nga shtrati dhe të shkonte pranë Sabitit.
”Mos lëviz!” bërtiti hajduti. Sabiti dhe Lana u befasuan se ishte zë femre. Lana mund të betohej se e kishte dëgjuar atë zë diku por nuk i kujtohej. Hajdutja iu afrua Sabitit dhe ia dha një shqelm. Ajo kishte veshur çizme të zeza lëkure me taka të larta, gjë që Sabiti dhe Lana nuk i kishin vënë re deri tani. Hajduti i madh, mori të gjitha parat, arin dhe revolen. Lidhën çiftin për shtrati, iu mbyllën gojët dhe dolën. Sabiti dhe Lana shikonin njëri tjetrin të tmerruar. Nuk dinin se çfarë të bënin por ndiheshin më mirë tani që ishin vetëm, edhe pse të lidhur. Lana zgjati këmbët tek goja e Sabitit. Me gishtërinjtë të këmbës ia hoqi shaminë nga goja. U mundua t’ia zgjidhte duart. Nyja ishte më e fortë prapa duarve dhe Lana nuk arriti ta zgjidhte. Telefoni ishte në tavolinën pranë shtratit dhe ajo e kapi me gishtërinjtë e këmbës dhe mundohej të shtypte 92. Kishte frikë se do ta rrëzonte receptorin në tokë, mandej me të vërtet do të ishin në telashe të madhe. Por ajo arriti të thërriste 92. Problemi ishte se nuk mund të afrohej dhe të fliste. Ajo kapi telefonin me dy këmbët dhe ia afroi Sabitit te goja.
“Ndihmë!Rruga Artim Jashari, numër 13. Hajdutet na kanë plaçkitur, rrahur dhe lidhur,” tha ai posa një police ngriti receptorin.
“Qe sa kohë ka ndodhur?”
“Para 5 minutash,” u përgjigj Sabiti.
“A jeni të lënduar?” pyeti ajo me nxitim.
“Jo vetëm pak shqelma kam marrë,” u përgjigj Sabiti.
“A keni nevojë për ndihmë mjekësore?”
“Jo, jo, vetëm të na zgjidh dikush dhe të raportojmë plaçkitjen.”
“A mendon se janë larguar hajdutët?” pyeti policja.
“Besoj se po, por ishin të armatosur. Le të kenë kujdes policët nga hajdutët dhe nga qeni pasi që ka dalë jashtë dhe ende nuk është kthyer.”

“Në rregull zotëri, policia e patrullës veç është gjatë rrugës duke ardhur. Ju lutem rrini i qetë dhe mos lëvizni nga vendi. Natën e mirë!”
“Shpresoj se do të kem net më të mira se kjo!” ia ktheu ai.