Pjesë libri në shkrim...

[mondishall]

"E di si më vjen kur lexoj këtë kartën këtu, "E rezervuar"? Të ulem dhe mos lëviz nga vendi!".
Dhe ndonëse nuk u ul, Leko Pula morri një qëndrim të palëvizshëm para tavolinës së rezervuar në klubin e Markos. Markoja s'ju kushtoi rëndësi fjalëve të tij, se ja njihte mirë tipin shakator, por këtë rradhë Lekoja po shfaqej më serioz dhe nervoz.
Me mendimin se s'do zgjaste shumë kjo lojë, Markoja u muarr me klientët e tjerë, por kur u ndodh para banakut, kuptoi që çdo gjë mund të ishte, por kursesi lojë, ky qëndrim pingul i Leko Pulës. Atëhere i shqetësuar shpejtoi hapat drejt tij dhe i bëri shenjë të largohej. Po pse, lëvizte nga vendi Lekoja? Për të qarë e për të qeshur pamja e tij, tamam si shartimi i emrit me nofkën e ngjitur. Që s'i bënte tër syri, kuptohej menjëherë, por që të mos i lëvizte as një pjesë trupore, zor të shpjegohej për momentin.
"Mor po ky s'është dhe aq i pirë sonte! C'pati vallë?", mendoi Markoja, pa vendosur akoma se si të vepronte me të. Ju afrua më shumë dhe me marifet i foli afër veshit, "Ajde tani, shko ulu me shokët se po të presin!"
"Këtu më pëlqen të rri, në të rezervuarit! Ka ndonjë të keqe? Njerëz ata, njeri dhe unë!" Dhe avancoi të thënën me të bërën, se menjëherë u ul në karrike.
E thëna dhe e bëra e Lekos, tërhoqi vëmendjen e të gjithëve, gjë që e sikletosi deri në skuqje Markon e mbetur të vetëm më këmbë, para tavolinës së rezervuar. Zhurma mërmëritëse e njerëzve dhe e qeshura e shokëve të Leko Pulës, dukej sikur e kishin vënë atë në qendër të talljes. Dhe nga kush pa, nga një tekë e tejkaluar keqazi e një njeriu, që ai i kishte qëndruar sa e sa herë në krah, kur të tjerët talleshin e luanin me të.
"O paska roitur dhe Zoti e ndjeftë, o sot diçka ka dhe s'di ku ta shkarkojë!", tha me vete Markoja dhe vendosi që këtë rradhë mos tërhiqej.
Ju bëri shenjë shokëve të Lekos që ta ndihmonin, me mendimin se kështu respektonte miqësinë mes tyre, por ata me sa dukej ishin përfshirë nga dëshira për t'u argëtuar me veprimin e shokut. Jo vetëm s'lëvizën nga vendi, por qeshnin si me zor për të ngacmuar më shumë tekën e Lekos.
Kaq mjaftoi për të, që ta bënte më të avancuar në fjalë e xheste. Kjo ishte pika e tij më e dobët, që ndonëse e bënte pishman pas të vjelash,
ishte e pamundur ta frenonte ndonjëherë në fillesën e saj. Mjaftonte një tekë, një tiposje për diçka, apo ngacmim nga diçka, që pa pritur e pa kujtuar ta vinte në një lëvizje të pakontrolluar, sa qesharake, aq dhe provokuese. Mbase inercia e kësaj lëvizjeje do mbetej në masën e një humori të teprueshëm, por të pranueshëm për momentin, po të mos ishte ama, ajo fuqia shtytëse e nxitëse e shokëve, që ja humbnin krejt toruan Lekos.
Për herë të parë Markoja ndjeu pafuqishmëri dhe frikë bashkë. Ta kapte për krahu dhe ta nxirrte jashtë, o mund të bëhej gazi i botës, o mund të kërciste ndonjë dru i papritur. E morri lumi pastaj, atë dhe emrin e mirë të klubit.
"Sot i qëras unë të rezervuarit. Sa janë? Një, dy, tre, katër,...karrike, si gjashtë më dalin! S'qenkan shumë! E morrët vesh mo!? Sot të rezervuarit i qëras Leko Pula!"
Vërtiti kokën rreth e qark, për të parë efektin e fjalëve të tij, por asnjë s'ja vari, veç ca të qeshurave të shokëve të tij. Bile dhe atyre ju fsheh e qeshura, kur nga një tavolinë në goninë e klubit, panë të ngriheshin dy trupa të bëshëm djemsh dhe të drejtoheshin për nga Lekoja.
I gjori Leko, as e morri vesh si i humbi forca e rëndesës, kur u përfshi mes tyre, i shtrënguar fort në kockat e krahëve. Me këtë mungesë peshe torturuese, për herë të parë në jetën e tij përshkoi klubin, deri sa e pa veten të futur brenda në një xhip. Edhe në minusin më të ulët dimëror, s'kish provuar të tillë të dredhur. Ndërsa as gëk, as mëk, nuk nxorri nga goja, nuk mundi dot të përmbante të lagurën mes këmbëve.
"Hë, folë tani! Ke ndonjë problem me të rezervuarit? U bëre ti të tallesh me pushtetin popullor!?"
Një shtrëngesë më e fortë e krahëve e bëri të lëshonte një, "Oooh!" të gjatë e për një çast të ndjente sikur kishte mbetur pa to. Të mbaronte me kaq, shyqyr Zotit, po ç'ishte ajo e cimbithur në mes, që ja mblodhi dhe deformoi atë pak pjesë të mishtë të trupit dhe fytyrës? Mos po vdiste? Bah! Pse kështu ardhka vdekja? Të mos kishte parë në filma si vdisnin njerëzit, e po ajde! Rrinin shtrirë, thoshin nja dy llafe, hidhnin një shikim rreth e qark e pastaj pasi i ngulnin në një vend sytë, kthenin pak anash kokën dhe, kaq! Kurse me të po ndodhte si ndryshe! Lëshoi një, "Oh!" dhe nuk vdiq. Ja tani, i erdhi një e thirrur tjetër, "Oolele!" dhe prapë nuk vdiq! Këta qenkan, ç'qenkan! Të bëjnë për të vdekur, por s'të lënkan të vdesësh!
Pas një shuplake fytyrës, që çuditërisht s'ishte e dhimbshme si të parat, dëgjoi fjalët, "Ajd' ik tani! Dhe vëri gishtin kokës, dëgjon? Të jep dorën njer, dy her Partia, po pastaj! Ke të bësh me diktaturën e proletariatit, morre vesh!?"
"Po, po! Kuptova! Më falni!"
I vetëm në errësirën e natës harroi për pak dhimbjen e trupit, pas gëzimit që ndjeu për ekzistencën e zërit të tij. Sepse ato çaste tkurjeje trupore dhe pasthirmash dhimbjeje, i dukej sikur po i ikte zëri dhe po memecohej për tërë jetën. Sa e tmerrshme që ishte!
Nuk kuptoi nëse foli me zë, apo me mendje, "Leri pelivanllëqet Leko Pula! Nuk të shkokan më tani!" Me ftohtësinë që ndjeu nga pantallonat e lagura, ju duk vetja vërtet si pulë, por e lagur ama!

[mondishall]

Shirat e vjeshtës korçare duket sikur i komandon një dorë e padukshme, fshehur aty diku në zemër të Moravës. Pasi i shpërndan në qindra rrëkera brinjëve të gurtë të saj, i shpejton furrishëm shpatullave kodrinore, për t'i lëshuar pastaj me një papërmbajtshmëri kataraktore, pjerrësive gati vertikale të rrugicave me kalldrëm guror. Ajo ç'ka mbetet më pas nga kjo rrjedhje ujore e baltuar, i lihet në dorë krijesës njerëzore për ta kumandarur. Porsa fillon të shfaqet dielli vjeshtor, mëhallat e qullura e të baltuara, fillojnë të heqin pisllëkun plehror, me një fshirje e pastrim gati festiv, nga gjyshet, gratë, çupat e nuset korçare.
Fill pas kësaj kozmetike gjigande femërore, ato rrugica të ngjajnë si gjerdanë gurësh të çmuar, që hijeshojnë gjoksin e qytetit korçar.
Lere pastaj atë pamje parajsore, që dhe Zotin e ka zilepsur me siguri, me shfaqjen para portave të shtëpive të vajzave korçare, që si shtojzavallet e përrallave, ashtu të ulura në fronin e gurtë, qëndisin magjishëm ëndrën për princin sykaltër.
E kur kjo shtojzavalle del papritur nga përralla dhe ulet aty para shtëpisë së Lefterisë, edhe vetë Zoti s'ka si mos ngacmohet nga ky lloj cënimi njerëzor i parajsës së tij.
Por kur sheh sytë e saj me ngjyrën më mahnitëse të jeshillëkut parajsor dhe po aq të krahasueshme me këtë bukuri, çdo tipar të fytyrës e trupit të saj, për një çast dëshiron të mos jetë më Zot, por princi i ëndërruar i Dhimitrullës së bukur.
Kur dëgjon aq lutshëm zërin e shpirtit të saj, t'i drejtohet Atij për ndihmë, e humb për një çast toruan dhe le mënjanë punët e tjera të Perëndisë.
"Ah sikut të ishte çdo lloj ndihme, veç kësaj që po më kërkon, moj Dhimitrulla ime!", thotë i brengosur Ai, që me siguri xheç dinte për fatin e princit të saj.

[mondishall]

Forma paraqitëse në permanent, i imponoi Dhimitras ndrimin ngjyror të veshjes zezore. Por më shumë se ky ndrim i pjesshëm ngjyre, i kufizuar brenda orarit punësor, ndodhi për herë të parë ulja para pasqyrës dhe bërja e një tualete zbutëse në fytyrën e saj.
As vetë s'po dinte ç'të bënte, aq sa për një çast po i dukej sikur shembëlltyra e saj, filloi e para tualetosjen.
Dhe kështu po ndodhte çuditërisht. Gjithshka lëvizte mes një force shtytëse të pakontrollueshme, që sa vinte dhe e shkëpuste nga shembëlltyra e vet. E përfshirë në magjinë e këtij dualiteti të vetvevtes, ishte e pamundur të shfaqte, qoftë dhe sadopak, pishmanllëkun e uljes para pasqyrës.
Në çastin kur gishtat e dorës hapën kutinë e pudrës dhe filluan lehtazi pudrosjen e fytyrës, gjithshka shkëlqeu para syve të Dhimitras, duke shfaqur një botë kristalore ngjyrash të pafundme. Mjaftonte një lëvizje e vogël e atyre gishtave, që kjo botë të ndronte kristalitetin e saj, në pafundësi formash e shkëlqimesh mahnitëse.
Ndërsa për çdo qënie tjetër njerëzore ky shkëlqim do ishte verbues, për Dhimitran ishte përjetim i zakonshëm i një realiteti të jashtzakonshëm. Kur ndjeu bashkë me këtë përjetim, shtimin e rrahjeve të zemrës, filloi të kuptonte ekzistencën e vetes mes një bote reale dhe ireale njëkohësisht.
Gjithshka përreth po bëhej pjesë e kësaj bote të përzjerë, duke u komanduar nga gishti mbajtës i unazës së diamantë. Kodin e sinjaleve ndriçuese të saj, vetëm shpirti i Dhimitras mund ta zbërthente e kuptonte, ashtu sikurse vetëm sytë e saj mund të shihnin atë çast, shfaqjen e fytyrës së Pandit, mes kurorës rrethuese të unazës.
Ishte ai, ashtu si atëhere, kur i bëri dhuratën e çmuar, pak buzëqeshës, pak folës e shumë domethënës.
Ishte ajo, ashtu si atëhere, pak e turpshme, pak e heshtur e shumë skuqëse në fytyrë.
Ishin të dy, ashtu si atëhere, pak të guximshëm, pak të ndrojtur, por shumë të dashuruar.
Ishin buzët e tyre në afrimin e parë prekës, që merrnin e jepnin shijen e magjishme të puthjes së parë.
C'po ndodhte me trupin e saj, as vetë nuk mund ta ndalonte si atëhere. Lejoi prekjen e gjoksit nga duart e tij dhe provoi ç'është sinjali ndezës i gjakut, në gjithë trupin e saj. Shtyu tutje turpin dhe bëri lëvizjen hapëse të këmbëve, duke u zhytur në një botë ndjesore e energjish shpërthyese, të strukura prej vitesh në qënien e saj.
"Mos fol, Dhimitrulla ime e bukur! Ndalimi i një jete, nuk duhet vazhduar me një jetë të ndaluar, ashtu sikurse ndalimi i një dashurie, me një dashuri të ndaluar".
Bashkë me jehonën e zërit të Pandit, gjithë ai ndriçim kristalor morri rrugën drejt unazës, duke i kthyer Dhimitras realen e vetes së saj.
Gjithshka e ndodhur pak më parë mes tyre, tashmë morri formën e një kodi të mistershëm, që vetëm ai bashkim trupor-unazor, mund ta vinte në lëvizje.

[mondishall]

Thonë që një kryevepër është e papërsëritshme në arritjen e saj.
Për një çast edhe Zotit kështu ju duk, kur ju shfaq para sysh qyteti korçar tërësisht i borëzuar. Vetëm kur solli ndërmend krijimet e tij stinore nga arshiva mijravjeçare e gjithësisë, kuptoi që kryeveprat i përkasin vetëm kënaqësisë njerëzore. Ato s'qenkan gjë tjetër, veçse një tentim njerëzish më të aftë, për t'ju afruar sa më shumë sekretit krijues të Tij.
E megjithatë çuditej me përmasat që po merrte fantazia e njerëzve, aq sa nganjëherë i ndodhte të besonte të pabesueshmen e të shikonte të pashikueshmen e saj, më shumë bile edhe se bota e fëmijëve.
Mjaftonte afrimi i Krishtlindjeve dhe ndrimit të viteve, për ta shijuar dhe Ai këtë kulm festiv njerëzor, në misionin e magjishëm të Shën Vasilit. As vetë s'e kishte imagjinuar, qoftë dhe në kulmin e qejfit dimëror, këtë lloj udhëtimi dhe fluturimi sekondar rreth tokës, të asaj slite magjike, tërhequr po nga drerë magjikë, nën ritmin tingëllues të një, "Oh, oh, oh!", të Shën Vasilit, aq të njohur e të dashur për tokësorët.
"Kur qenkan kaq të aftë për të mira, ç'dreq i shtyn xhanëm për të liga?"
Mbeti për një çast i shtangur nga pyetja e bërë, aq sa desh ta kthente prapa, ta harronte, jo, më mirë ta zhdukte, por as kulmi i fuqisë së tij, nuk mund t'i lëvizte asnjë presje.
Sepse aty mes saj, vetëm në një fjalë të vetme, ekzistonte një tjetër fuqi kulmore e keqe, një Dreq, domethënë një antizot, që gjithmonë do shtynte e do shtynte krijesën njerëzore për të liga.
--------------------------------------------------------------

Me lejoni ta mbyll me kaq, kete teme me pjese nga libri ne shkrim, pasi ngjarjet dhe protagonistet mezi po me presin t'i ve ne levizje.
Mirupafshim miq forumiste ne temat e njohura. Pershendetje mondishall(Edmond Shallvari)

[^AngeL^]

Pershendetje Mondi, me kaq e le ti,,do te kisha shume deshira te lexoja me shume nga libri,pasi qenka vertet interesant dhe terheqes. nuk e them aspak me ta bere qefin por keto qe ke shkruar me siper i lexova dhe me kan pelqyer shume,dhe jam e sigurt qe dhe pjesa e tjeter eshte po kaq e mrekullueshme si fillimi i saj.

ajo me Leko Pula me pelqeu,e dhimbshme pak a shume por nje ngjarje qe ndodh shpesh ne shoqerine shqiptare.

[mondishall]

Nuk ta prish deshiren, une, jo dhe meqe dicka aty te pelqeu me shume, po jap nje pjese ku shfaqet perseri Leko Pula. Faleminderit AngeL per fjalet e mira! Mos me kerko per me tej, se c'burre jam pastaj ne mbajtjen e llafit te dhene?

"Në dyqan të Tasitë, të Tasitë
Për karshi Mitropolis, Mitropolis
Dalin vajzat e stolis..
Nga sevda e dashu.."
Pa mundur të mbarojë fundin e fjalës, "dashuris", më këngëtari i katërshes së mbetur akoma në klubin e Markos, të hyri me stonim Lekoja, i njohur me nofkën Pula. Sikur e kishte të shkruar në ballë këtë nofkë, kaq shpejt mund t'ja vishte dhe ai që e takonte për herë të parë.
Një e folur me buzët e mbledhura si sqep, në një fytyrë ku faqet dukej sikur bashkoheshin brenda gojës, për të mos shtuar pastaj pjesën si foleçkë poshtë syve të skuqura në periferinë e tyre. Nëse kaq s'mjafton për këtë nofkë, mjafton ta ftoni për të ngrënë dhe do dëgjoni gjithmonë nga goja e tij, porosinë për kraçka pule. Nëse akoma ndonjerit i mungon aftësia krahasuese vetëm nga tiparet, apo preferenca e gjellëve, le t'ja nisë një kënge me Lekon dhe atëhere s'ka më nevojë për ndihmë tjetër.
"O moj ti që rri tek poortaaa
Mos dëgjooo seç thonë botaaa...'
Ishte ndërhyrja kushedi sa ton më lart e Lekos, me një ndërprerje çjerrëse të fjalëve, që e lëvizi shpejt Markon nga vendi drejt tavolinës së tij. Po pse, desh t'ja dinte Leko Pula atë çast, ku zëri dukej sikur po e tërhiqte drejt tavanit? T'u ngrit me një përplasje të krahëve dhe hipi mbi karrike, duke i ftuar jo vetëm tre shokët, por edhe Markon, të këndonin së bashku, "Më thot zemra rik, tik, tak, s'di se ç'xhuvap të të jap!"
As Markoja s'e kuptoi si hyri në lojë, por ama shpejt i erdhi në mendje si ta shpëtonte nga shëmtimi i mëtejshëm këngën e tij më të preferuar. E ngriti më lart zërin e tij kumbues dhe i dha një zgjatje tej mase, që i bëri të tjerët të mos e ndiqnin dot, duke bërë një lëvizje duarsh si puna e dirigjentit, që lajmëron mbarimin e një simfonie. Dhe ashtu ndodhi.
Pas pak katërshja e fundit u ngrit dhe u largua mes një mishmashi fjalësh e tingujsh të lodhshëm e të dehshëm tej mase.
"Vangjel, mund të ikësh se u bëre vonë!"
"Punë e madhe. Bashkë do ikim sot. E në po më vinte pak gjumë, tani jam esëll fare".
Ju afrua Markos ta ndihmonte në mbledhjen e pjatave, gotave e ç'ka kishte mbetur tavolinave dhe siç ishte me dhiskun në dorë, i tha:
"Nuk e dija të kishe kaq zë melodioz".
"S'të ka thënë Eli që kam kënduar në korin e kishës?"
"Më ka thënë, por s'kam patur rastin të të dëgjoj aty".
"Ke të drejtë, djali im. Ka vite që puna më largoi. Do ti që më ka marrë malli? Akoma i di përmendësh fjalët, kur të tjerët s'i ndanin sytë nga ungjilli. Nejse. Aj të mbarojmë, se ja, erdhi për ca orë mëngjesi".
E shihte në çdo lëvizje Vangjelin dhe tundte kënaqshëm kokën.
"Po vazhdoi kështu, do t'ja mësoj edhe sekretin e fundit të zanatit. C'them dhe unë kështu?! Se mos ka zanati sekrete. Të panjohura po, ka me okë. Kush i mban për vete ato, duket për të tjerët sikur mban ndonjë sekret. Avash! C'sekrete ka more?! Mua m'i shisni këto?!"
Se si i dolën me zë fjalët e fundit, vetëm kur dëgjoi zërin e Vangjelit, "Pyete gjë?", e kuptoi dhe u mundua të shpjegohej.
"Edhe po, edhe jo! Megjithatë po ta them se më ke hyrë në zemër...".
Më të kënaqur se Vangjeli, zor të kishte ndonjë tjetër atë natë në qytet. Të paktën atij kështu po i dukej vetja, pas atyre fjalëve të rangut prindëror që dëgjoi nga Markoja.
Kur bie nata, duket sikur gjithshka fle, sipas mënyrës dhe formës që i ka dhënë Zoti.
Të vonuarit e mbrëmjes, Vangjeli dhe Markoja, ecnin shpejtuar, për t'ju nënshtruar dhe ata fenomenit të gjumësisë së vonuar, këtë rradhë nga puna në restorant.
Por edhe dëbora, me sa dukej, ishte në pagjumësinë e saj tekanjoze dhe me javashmërinë e saj rënëse, kishte ndërmend ta gdhinte këtë natë.
Ndërsa kur ecnin bashkë lëshohej një krap-krup i përzjerë, nga shkelja e dëborës së porsarënë mbi të ngrirën e mëparshme të saj, më pas, kur rrugët e tyre u ndanë, ky krap-krup hyri në ritmikën e zakonshme të hapave të sejcilit.
Vangjelit, as që i duhej ai rrotullim i shallit rreth qafës dhe gojës, jo vetëm nga e nxehura ecëse, por edhe nga që nuk frynte pikë ere, që e bën ciknuese rënien e dëborës.
Tek çbështillte shallin, duke e kthyer në formën e tij varëse në qafë, ju duk sikur ishte përfshirë mes mijra bardhësive fluturake të dëborës. Ngriti lart kokën për të kundruar më qartë formën e tyre rënëse dhe ju duk vetja sikur po lëvizte në të kundërt me to. Ishte ai që po shkëputej nga toka dhe po futej asaj pafundësie zezore qiellore të ngacmuar nga mijra e miliona kristale bore, apo pangopshmëria rënëse e tyre, po luante me pangopshmërinë shikuese të syve të tij?
Vetëm e gjendura para portës së shtëpisë i ktheu realitetin tokësor, bashkë me një ngacmim nostalgjik, të atij realiteti fantastik të jetuar pak çaste më parë.
Edhe sikur i padukshëm të ishte në lëvizjen e hyrjes në shtëpi, s'mund t'i shpëtonte ndjesisë njohëse të mamasë, që po e priste pranë sobës të mbajtur akoma me zjarr.
"Më merakose o bir! Thashë të dërgoja Thomanë në puna, por më erdhi keq ta zgjoja. C'u bëre kaq vonë? S'ka bërë vaki ndonjëherë!"
Vangjeli në vend të përgjigjes së menjëhershme, i dha puthjen e zakonshme dhe duke fërkuar duart para sobës, e sqaroi me zë të ulët për katërshen e famshme, që s'lëvizte e s'lëvizte nga tavolina.
"Edhe Markos i vinte keq t'ja u linte në mes qejfin, sidomos Lekos, atij me, që i thërrasin Leko Pula. I kishte hipur në kokë të këndonte e veç ta dëgjoje si e nxirrte zënë. Lere aman, lere! U desh Markoja pastaj, që me marifet i përcolli".
"Domethënë e mbyllët bashkë klubin?"
"Po moj mama! Nuk desha ta lija vetë, ndonëse më tha të ikja. S'ta merr mendja ç'shpirt njeriu që është. I kam hyrë në zemër. E merr me mend si e ndjej veten tani? Ja kaloj dhe vetë lumturisë!"
"Kështu qofsh gjithmonë, t'u bëftë nëna, t'u bëftë!"
"Prit, prit, si e thashë atë më parë?", i ndërhyri menjëherë Vangjeli, duke marrë pozën e të menduarit.
"Po ja, që ja kalon dhe lumturisë vetë, më duket se e the. Aj tani, bëju gati të flesh, se u bë vonë!"
"Mirë, mirë, do fle, por mbaje mend mirë si e thashë, se unë dhe mund ta harroj. Ta dijë dhe Thomaj dhe Dhimitra, që dhe unë them ca të forta, apo jo? Natën e mirë, natën e mirë, se të lashë dhe ty pa gjumë".
Lefteria e tha "Natën e mirë!", duke trazuar për herë të fundit prushin e mbetur në sobë. Më shumë se e ngrohta e tij, ndjente të ngrohtën në shpirt, që i shkaktoi me xhestet dhe fjalët e tij Vangjeli, këtë nate dëbore, të tejkaluar në mesin e saj.
--------------------------------------

* * *

[ajzberg]

Shume bukur Mondi ,me pelqen sidomos fjalori qe ke perdorur dhe emerat tipike pe Korce.