GJUHA E BIRIT TIM
Tota është gotë,
Ndoshta bëhet gota në mot,
Lali është mami –
Dhe ju mos u tallni,
Buka është pape,
Kështu thotë edhe për domate,
Mishi është lisi,
Për atë edhe plisi është lisi,
Për pantallonat thotë tole,
Këtë punë mos e bëni të madhe,
Çokollata është lata,
Fjalë nuk ka për sallata...
Po, kështu flet plot gëzim –
Albioni i vogël, biri im!
1985
GJYSH, A NUK JAM UNË TRIM?
Halla i solli Albit një qese me biskota, të cilat ia bleu në vetëshërbim. Albi zuri t’i hajë me shije. Së pari e hëngri një luan, pastaj me të shpejtë një ujk e në fund, me lezet e kallofiti edhe një dhelpër.
- Gjysh, a nuk jam unë trim?
- Pse Albi?
- Si pse, gjysh? Kam ngrën një luan të madh me dhëmbët si sharrë, një ujk të rrezikshëm, e besa edhe një dhelpër, si thua ti, dinake.
Halla e mami qeshën.
- Që të bëhesh trim, duhet t’i hashë së paku edhe tri biskota! – ia ktheu gjyshi. Albi shpejt e shpejt i hëngri edhe tri biskota.
- Tani je trim, Albi!
Albi, në shenjë ngadhënjimi, ngriti grushtin lart . . .
QERSHITË
Dielli sot nxeu shumë. Qershitë u skuqën. Albi hypi shkallët dhe i mbushi duart me qershitë e skuqura. Pastaj si shigjetë shkoi në dhomë.
Dy grushta i fshefur prapa shpinës.
- Gjysh!
- Urdhëro, Albi!
- Cilën dorë e do?
- Të djathtën!
Albi e qiti grushtin përpara gjyshit dhe i tha:
- Ja, gjysh, për ty! - ia derdhi qershitë në shuplakë.
- E për mua, Albi? - i tha e ëma.
- E për mua? – iu drodh e motra.
Të gjithë i kërkuan qershi Albit.
- Për juve nuk ka!
- E pse? – e pyeti e ëma me shpoti.
- Sepse ju nuk keni punuar!
- Si ashtu, Albi? - shtoi gjyshja.
- Ashtu, nuk ka!
Gjyshi tërë kohën e ka ujitur qershinë, unë i vola, kurse ju nuk keni bërë asgjë!
Të qeshurat e pushtuan dhomën.
Gjyshi ia dhuroi Albit edhe qershitë e veta...
MAMI PSE NUK E LIND NJË VAJZË
- Albi, sillma qumështin!
Mami më thotë.
- Albi, nuk të thërras kot!
Më thotë gjyshi –
- Merre shatin te axha Fadil!
- Albi, pak ujë më sill!
Më thotë gjyshja Mrikë.
Babi më thotë me të shpejtë:
- Ma bjer poçin elektrik!
Shko,
Eja,
Shko,
Eja…
Më bëhet rruga –
Më larg se Peja.
Shko,
Eja,
Shko,
Eja….
Një ditë mamin e bind
- Mami, pse një vajzë nuk e lind?
1984
SHUMË PROGRAME
Unë kam tre djema,
Unë jam trung, ata janë rremba.
Në shtëpi kemi një televizor -
Bardhezi, jo kolor.
Preferenca ime,
Preferenca e djalit të madh,
Preferenca e djalit të mesëm,
Preferenca e djalit të vogël.
Një televizor,
Bardh e zi dhe jo kolor,
Një televizor dhe shumë programe,
Një televizor dhe shumë dëshira:
Unë ditarin e dua,
Djali i madh filmin ustern,
Djali i mesëm këngën popullore,
Djali i vogël filmin vizatimor...
Një televizor,
Bardhezi dhe jo kolor,
Një televizor dhe shumë programe,
Një televizor dhe shumë dëshira,
Secila se tjetra më e madhe
Besoni, edhe shumë halle...
1984
ALBI DHE ZOGJTË E
DALLËNDYSHES
Albi i vogël tashmë i ka mbushur plot katër vjet. Të gjithë e duan pa masë, sepse është i vetmi fëmijë i vogël në shtëpi, kështu që herë e merr gjyshi duke ia lëmuar butas flokët e mëndafshtë, herë gjyshja për t’i rrëfyer ndonjë përrallë të bukur, dhe në ndërprerje, ia puthë faqet e skuqura si të qershisë…
Pastaj rreshtohen të tjerët: babai, e ëma, i vëllai i madh, vëllai tjetër, e motra…, kurse Albi vazhdimisht e ndien veten ngadhënjimtar, si ndonjë princ i rrallë.
Një ditë të bukur pranvere, Albi me gjyshin, dolën në kopsht. Gjyshi mbillte preshin, ndërsa Albi vraponte herë pas një fluture të bukur pikaloshe e herë pas hijes së vet, herë majtas dhe herë djathtas, sikurse një kec i vogël, mirëpo assesi ta zinte as fluturën pikaloshe, as hijen e vet.
Në fund, edhe vetë u pajtua duke iu afruar gjyshit. Papritmas pau një dallëndyshe. U gëzua pa masë.
- Gjysh, gjysh! Shiko dallëndyshen!
Gjyshi e drejtoi shpindën duke i lidhur të dyja duart mbrapa dhe shikoi dallëndyshen. Dallëndyshja herë shkonte e herë vinte, duke sjellë herë baltë, herë ndonjë fije bari të tharë. Nuk prante dallëndyshja e bukur.
- Gjysh, o babagjysh! Ç’bën dallëndyshja që sillet ashtu si e tërbuar?
- Bën folenë! – ia ktheu gjyshi duke fshirë djersën nga balli!
- E, ç’i duhet foleja dallëndyshes, gjysh?
- Aty do t’i çeli zogjtë e vet! – ia ktheu gjyshi i mbushur frymë.
- Do të cicërojnë edhe ata si dallëndyshja, gjysh?
- Si jo pëllumbi i gjyshit!
Albi i vogël i parashtroi edhe shumë pyetje gjyshit për dallëndyshet dhe zogjtë, pastaj së bashku shkuan në shtëpi, për të ngrënë drekën.
... Kaluan disa javë. Në folenë e dallëndyshes, kishin çelur katër zogjtë e bukur.
Një ditë të nxehtë vere, Albi me gjyshin dolën në kopsht. Pas pak u dëgjuan cicërimat e buta të zogjve të dallëndyshes.
- Gjysh, gjysh! – kërceu Albi befasishëm:- Kanë çelur, kanë çelur zogjtë, babaxhan!
Fytyrën e Albit të vogël e përshkroi një gëzim i papërshkruar. Qeshi edhe gjyshi nën mustakët me gëzimin e të nipit. Pastaj Albi e kapi gjyshin për dore:
- Eja gjysh të shkojmë e t’i shohim zogjtë!
Gjyshi ia shtriu dorën, së bashku iu afruan folesë. Folenë e kishte kapluar harmonia e cicërimave të zogjve si të korit. Zogjtë hapnin gojët e tyre të njoma me sqepat e brishtë. Cicërimat s’ndaleshin, ndërsa Albit i gufonte zemra, sytë nuk i ndante nga zogjtë – duke shikuar herë njërin e herë tjetrin, të gjithë me radhë, ndërsa buzëqeshja ia përshkronte ballin tejpërtej...
- Gjysh, janë zogjtë e mi?
- Po, po! Për një vit do të rriteni dhe të këndoni këngë të njoma dhe gëzimin do ta ndani bashkë, deri në vjeshtën vonë...
Albi në shenjë fitoreje, lart ngriti grushtin e vockël.
... Ditët kalonin, ndërsa zogjtë përditë rriteshin dhe rriteshin. Dikur u mbushën edhe me pupla të argjenta. Filluan edhe fluturimin e parë. Të gjitha këto ndryshime, Albi i vogël i përcillte me kujdes, duke i parashtruar gjyshit pareshtur pyetjet dhe kështu mësonte për çdo ndryshim të zogjve.
Dhe tashmë të rritur fare, për çdo mbrëmje, zogjtë rreshtoheshin mbi telin e telefonit, duke cicëruar ëmbël-ëmbël, pastaj kur nata lëshohej me pelerinën e zezë, iknin në fole. Në mëngjes zgjoheshin herët, që me agun e parë dhe rreshtohen prapë mbi telin e telefonit duke cicëruar melodi të llojllojshme, të komponuara ku të dihet nga cili kompozitor dallëndyshe.
Derisa nuk u rritën zogjtë e dallëndyshes, Albi kishte orar të caktuar të gjumit. Binte shumë herët, ndërsa në mëngjes e ëma e zgjonte fare vonë. Mirëpo, me rritjen e zogjve të dallëndyshes, sa herë në mbrëmje e ëma e merrte për ta vënë në gjumë, ai bënte naze mbase zogjtë e dallëndyshes ende nuk kanë rënë, ndërsa në mëngjes zgjohej me cicërimën e parë të zogjve.
Një mbrëmje, kur të gjithë grumbulloheshin në dhomë, e ëma duke parë se Albi kishte prishur orarin e gjumit, i thoshte:
- Nëse nuk fle më shumë biri i mamit, ti fare s’do të rritesh!
- Mami, mami! I dëgjon cicërimat e zogjve të dallëndyshes? Ato ende s’kanë rënë në gjumë, ndërsa për çdo mëngjes, i ke parë se zgjohen herët? I ke parë mami sa janë rritur ato?
Dhomën e pushtoi gazi dhe gëzimi. Nga ajo mbrëmje, Albit ia ndërruan orarin e gjumit. Ai në mbrëmje binte në gjumë me cicërimën e fundit të zogjve të dallëndyshes, ndërsa në mëngjes, zgjohej me cicërimën e parë.
Kështu Albi me zogjtë e dallëndyshes, përditë rritej me cicërimën e këngës, ndërsa folenë dhe dhomën gëzimi i pushtonte fare...
2003
PARKU NË LËNDINË
Ishin lëndina,
Me trëndelina;
Unë shkollar -
Në klasë të parë,
Më kujtohet si sot,
Mësuesi Hamdi,
Fëmijët e shkollës,
Dhe aksioni!
- Fidana, fidana...
Ujë binim me kazana,
Dielli rrezitte,
Kënga buçitte...
Në lëndinat -
Me trëndelinat!
...Shumë kohë kaluan -
Nga ajo ditë,
Bashkë me mua -
Edhe fidanet janë rritë.
Tash edhe emër tjetër,
Këtij vendi i prin:
- Parku në lëndinë.
SHTËPITË QË ECIN
- Mami, kush e kush ecën?
- Ecin milingonat, ec kali, ec ti e shoku yt Luli, ecën treni, ecën edhe ...
- Po mami, a ecin shtëpitë?
- Jo, shpirti i mamit, shtëpitë nuk ecin! - ia ktheu e ëma duke ia lëmuar flokët si të mëndafsht.
- Po, mami, ecin!
- Jo, shpirti i mamit, shtëpitë nuk ecin!
- Po, mami ecin! – këmbënguli Albi.
– Unë vetë i kam parë nga dritarja e autobusit atë ditë kur me gjyshin ktheheshim nga fshati.
Mami vuri buzën në gaz.
- Ndoshta shikuar nga autobusi, mund të ecin shtëpitë! - dhe vazhdoi t’i lajë enët e gëzuar për imagjinatën e Albit...
MACJA I LANË DHËMBËT
- Mami!
- Urdhëro, Fitore!
- Ke parë, ti, mami, macen duke i larë dhëmbët?
- Jo, bija e mamit, macja nuk i lanë dhëmbët!
- Po mami, po, i lanë!
- Jo bija e mamit, kupto. Macja nuk i lanë dhëmbët!
- Po mami, po! - përsërit Fitorja me këmbëngulje duke mos u tërhequr as për një milimetër.
- Jo, pëllumbesha ime, jo!
- O, mami, di ti më shumë apo televizori?
- Jo, televizori, lulëkuqja ime!
- Atëherë mami, është e vërtetë! Unë kam parë macen duke i larë dhëmbët në filma vizatimor!
- E, moj e llastuara e mamit, ti ma kalove fare!
Mami, e kënaqur, zuri t’ia qepë me makinë një fustan të bukur...
NUK JAM GJUMASH SI MACJA
- Albi!
- Urdhëro, mami!
- Eja të flesh, shpirt!
- Mami, nuk është natë tash! - ia ktheu Albi duke vazhduar lojën me makinën që ia kishte blerë babi.
- Vërtet, nuk është natë, pëllumbi im, por për t’u rritur fëmijët duhet fjetur edhe gjatë ditës!
- Mami, unë nuk jam gjumash si macja jonë!
Mami shikoi macen mbi minder, e cila flinte ëmbël.
Fytyrën e mamit dhe të Albit i përshkoi një dritë si e diellit në agim.
Albi vazhdoi lojën e vet...
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt