Agim Metbala - vjersha për fëmijë

[Agim Metbala]

K U R


Kur ylberi me laps të blertë,
Vizatohet mbi qytet;
Poeti i hap duart e qiellit -
Thur vargje për shpirt t’vet!

Kur heret mbi lulet në mëngjes,
Lëshohet ngadalë nga një pikë vesë;
Poeti me kureshtje i shikon -
Vargje nga zemra u dhuron!

Kur ëmbël cimcimon zogu,
Në A-dur dhe C-dur... te shtogu;
Poeti e dëgjon me dashuri -
Dhe thur vargje për liri!

Kur fatosat n’klasë të parë,
Mësojnë shkronjat me mall;
Poeti gëzohet si kurrë në jetë -
Dhe një varg ua dhuron shpejt!

Kur yllkat me të bukurat kordele,
Nënave si përherë u ndihmojnë;
Poetin të tërin hareja e kaplon –
Vargje atyre ua dhuron!

Kështë të pastra si loti,
Lindin vargje varg e vi;
Poeti pastaj i lidh mes vete -
U jep kuptim e dashuri!

1985

[Agim Metbala]

P I K T O R I T


Piktori shumë lehtë,
Retë nga qielli i zbret;
Diellin sa butë -
Në letrën e bardhë e fut,
Me dorën e vet t’blertë -
Yjet i përgëdhel me rend,
N’kënd e vë hënën bukuroshe -
Pikturën t’ia ndriçojë qoshe më qoshe,
Sharrin e zbret në atelie,
Drini në dhomë, çfarë bukurie,
Brezovicën në mur e shtrin,
Agimi sa bukur i gëdhin,
Muzgu i fle n’shuplakë,
Me terrin e natës bisedon pak...

Piktori ka edhe shumë bukuri –
Në dorën e tij plot mjeshtëri!

2002

[Agim Metbala]

VASHËS KOSOVARE


Të rrahu koha me erërat e veta,
Porsi valët shkëmbin e Drinit;
Të molisën adetet e vjetra –
N’jetë me shpresë të ngadhënjimit!

Kështu ishe në kohën e kaluar,
Tash krah për krah me djalë;
N’arë me traktor duke lëruar...
N’fakultet studion me mall!

N’uzinë, më e mira kryepunëtore,
Me makinë, normën tejkalon;
Në skenë shndrit si meteore –
Si bilibili n’shkollë ligjëron!

1987

[Agim Metbala]

ATË NATË E PAU SKËNDERBEUN N’ËNDËRR




Albi i vogël, mori abetaren e së motrës. Në faqen e parë pa fotografinë e Skënderbeut. Menjëherë e njohu, sepse e kishte parë disa herë në televizor.
- Mami, mami!
- Urdhëro Albi!
- A ka ngrënë bukë Skënderbeu?
- Po si jo, sikur ti Albi!
- A ka fjetur Skënderbeu, mami?
- Shumë më pak se ti, Albi!
- Po fëmijë, a ka pasur Skënderbeu?
- Po, si unë ty!
- I ka dashur ai fëmijët, mami?
- I ka dashur, bile i ka dashur shumë!
Edhe shumë pyetje të tjera, Albi i vogël i bëri së ëmës për Skënderbeun, derisa nuk e mori gjumi i parë.
Atë natë Albi e kishte parë Skënderbeun në ëndërr.

[Agim Metbala]

FAJIN E KA MAMI

- Albi!
- Urdhëro, babi!
- Ma sill verën dhe një gotë!
- Ku është, babi?
- Në kuzhinë mbi tavolinë, biri i babit!
- Ja menjëherë babi! – ia ktheu Albi dhe si vetëtima iku në kuzhinë. U kthye sa çel e mbyll sytë.
- Ja babi, urdhëro!
Babi i Albit e mbushi gotën dhe e zbrazi me fund. Sakaq u ngrys mu sikur Pashtriku ditëve të janarit dhe, duke e tundur kokën, tha:
- Çfarë bëre, Albi?
- Çfarë, babi?
- Më solle uthull në vend të verës!
- Jo babi, por verën! Ti vetë më the se vera është mbi tavolinën në kuzhinë!
Mami qeshi.
- Babi, fajin e ka mami. Ja shiko si qesh!
- Po, po. Fajin e kam unë që ua ndërrova vendet shisheve.
Babi pohoi me kokë, ndërsa Albi edhe një herë u nis në kuzhinë për t’ia sjellë babit verën...

[Agim Metbala]

CLOSE /MBYLLE/
Albioni i vogël, është vërtetë fë- mijë i gjallë.Ka dëshirë të dijë për çdo send e për këtë babit vazh-dimisht i pa- rashtron pyetje.Babi kur nuk donë më tej të vazhdojë bi-sedën me Albionin, ia kthenë shkurt:
-Mbylle Albion!
Albioni i vogël kuptohet merr librin ose fletoren dhe i kryen de-tyrat e shtëpisë e ai pasi drekoi, shkoi.
Ditën tjetër babai sapo ishte kthyer nga puna.Mami ia shtroi drekën në dhomën e punës për të bërë kori-gjimin e tregimit të shkruar në kompjuter.E hapi “File”, /dritaren/ e kompjuterit, por tregimi më nuk ishte në atë dritare.
E pyeti të shoqen se mos e ka nguc kush kompjuterin, ajo i rrudhi krahët.E pyeti edhe Albionin e vo-gël, e ai u gjegj në të qeshur:
-Po babi, unë e lexova tregimin tënd të shkruar në kom-pjuter, e m’ u duk disi i mërzit-shëm, e unë i thashë kompjuterit “Close”, /mbylle/, e ai ku-ptohet i dëgjueshëm sikur unë, kur ti më thua babi – mbylle, e mbylli tregi- min tënd.
Babai ia plasi gazit.Qeshi edhe e ëma.Në të vërtetë qeshën të tre.
Prej asaj dite, babi më kurrë nuk i tha Albionit mbylle kur ai pa-rashtronte pyetjet e në vend të atij tregimi, babai shkroi këtë rrëfejzë.

[Agim Metbala]

MË PUTH NESËR BABI

- Babi, më jep një markë e të blejë një shnallë?
- Jo zogëza e babit, babi ende s’ ka marrë rrogë!
- Babi, atëherë më jep gjys marke e të blejë një burek!
- Nesër t’ jep babi shpirt!
- Po ti më thua se më do!?
- Po, të dua shumë shpirt! Eja të të puthi!
- Babi!...
- Urdhëro pëllumbeshë!
- Asi, puthëm nesër babi!
Babit iu qeshë fytyra, nxori portofolin dhe Arnesës i dha një markë .

[Agim Metbala]

KRUSHA E MADHE PO RILIND


Krusha e bukur fshat – qytet,
Me shumë kate, pallate kishte;
Kopshte t’punuara si në përralla të blertë -
Vërtetë dukeshin si një lulishte!

Ambulanca dhe shkolla n’zemër t’fshatit,
Dyqane të mbushura ushqime përplot;
Blegërimat e qengjave... të joshnin shpatit -
Hovin e zhvillimit s’e ndalte kush dot!

Pleqtë me ëndje nëpër oda pleqëronin,
Në Krushë lindnin fëmijë mu si petrita;
Intelektualë nëpër tribuna ligjëronin...
Fshatit dita-ditës i shtohej rrita!

Barbarin kjo rritë, e therte në zemër –
Me radhë pallateve u vuri zjarr;
Vrau burra, gra e fëmijë ende pa emër –
Çdo gjë që frymon aty për të ndal!

Por Krusha mbi gjak e dhembje rilind,
Me bijë e bija n’fitore do të marshojë;
Pa numër shumë petrita do të lind –
Fshatin sërish do e rindërtojë!

Në zemër të fshatit për dëshmorë,
Qiellit lart do ta ngrisin një lapidar;
Dhe në çdo përvjetor në qershor –
T’i rikujtojë me shumë lot e mall!

2000


[Agim Metbala]

SHKOLLËS Ë RE


Na e dogj barbari
Shkollën e vjetër,
Ne me këngë malli –
Ngritëm një tjetër!

E bukur godinë,
E rregulluar fare;
Qiellit krahët shtrin –
Për të reja ideale!

Porta gatitu qëndron,
Dritareve u shkëlqejnë sytë;
Shqiponja mbi çati valon –
N'banga bukuria shndrit!

Korridori i zbukuruar,
Me vjersha... më të mira;
Oborri i rregulluar –
Me vullnet e dëshira!

Shkolla gumëzhinë,
Si zgjua me bletë;
Fillestarët prijnë –
Të parët në alfabet!

Mësuesit zemërbardhë,
Si bilbila ligjërojnë;
Fëmijët plot mall –
N'kompjuterë ushtrojnë!

Nëpër kurse të shumta...
Dija s'na ngopë;
Ju themi ju lumtë,
Kështu shkohet n'Evropë!

Na e dogj barbari
Shkollën e vjetër,
Ne me këngë malli –
Ngritëm një tjetër!

2000







[Agim Metbala]

ZOGJVE DO T’U SHPALLI GREVË URIE
(Punëtorëve të arsimit të vrarë gjatë luftës)


Do të përkulem edhe para diellit,
Mbi varret tuaja të nxehem përherë;
Do t’i lutem me ëndje edhe qiellit –
Mbi varret tuaja tërë butësinë të derdhë!

Zogjve grevë urie do t’u shpall,
Mbi varret tuaja t’këndojnë ditirambe;
Erës do t’i dërgoj letër nga zemra me mall –
Mbi varret tuaja t’luajnë muzikë në harfe!

Me dashuri do ta lus edhe ylberin,
Mbi varret tuaja të mbetet prore;
Do ta lus hënën të mbetet tok me qiellin –
Dhe mbi varret tuaja të bëhet shtatore!

2001