Agim Metbala - vjersha për fëmijë

[Agim Metbala]

VJERSHA E ALBIT

Babai i Albit, shkruante diç në makinë. Ai pastaj shkroi një vjershë të bukur për një vocërrak palestinez. Albi lozte nëpër dhomë me trenin elektrik që ia kishte sjell ai nga udhëtimi zyrtar kur ishte në Tiranë.
Pas pak, Albi i afrohet babait te tavolina e punës dhe e pyet lehtë:
- Babi, babi! Ç’po bënë ti me atë makinë për çdo ditë?
- Po shkruaj, pëllumbi i babit? – ia ktheu babai.
- Çfarë shkruan babi? – përsëri e pyeti Albi babain.
- Shkruaj vjersha për fëmijë, princi i babit! – ia ktheu babai me zë të ëmbël.
- Po a është vështirë të shkruhet vjersha, babi? – përsëri pyeti vogëlushi.
- Jo, aspak, pëllumbi i babit! – ia ktheu babi dhe e ndërroi letrën në makinë, ku vazhdoi të shkruante.
Pas pak, babi doli nga dhoma e punës. Albi shpejt e shpejt u ngrit, dhe u ul në karrigën e babit. Mori letrën e bardhë, dhe e vendosii në makinë. Pastaj filloi të shkrujaë:
A,a,a,a,...i,i,i,...ckplx587ezh4hmuuu!!!ah,hhh,222 ,sss,66-6...778900,0,pppppppppppppp....2,3,4,5,...zhhhhhhh hhhh...
Deshi ende të shkruante, mirëpo në atë moment u kthye babi, i cili kur e vërejti Albin, e pyeti:
- Ç’bënë ashtu, pëllumbi i babit?!
- Po shkruaj si ti babi! – ia ktheu Albi.
- Çfarë ke shkruar syrrushi im?
- Kam shkruar një vjershë, babi! – ia ktheu me të shpejt, dhe plot krenari Albi.
Babi qeshi i gëzuar, dhe ia ktheu:
- Të pastë, babi!
- Babi, babi, të lutem dërgoje vjershën time në gazetë!
Babai buzëqeshi, ia përkëdheli flokët dhe i premtoi Albit, se vjershën do ta botojë në gazetë... Në fytyrën e Albit u duk hareja dhe i gëzuar vazhdoi lojën me trenin elektrik...

1985

[Agim Metbala]

SIKUR FËMIJËT T’ISHIN PREMIERË...


Sikur fëmijët t’ishin premierë,
Burrështetesh apo kryetarë;
Këtë botë me kaq vlerë –
Do ta kthenin për të mbarë!

Nuk do t’kishte shumë parti,
Nuk do t’kishte luftë askund;
Nuk do t’kishte as kufi –
S’do t’përjetonim gjithë këtë mund!

S’do të kishte askund uri,
Nuk do të kishte fare terror;
Nuk do të mbeteshin nëna pa fëmijë –
Dhe as të vrarë aq dëshmorë!

Sikur fëmijët t’ishin premierë,
Burrështetesh apo kryetarë;
Loja dhe kënga do t’jehonte për nder –
Botën do ta kishin sjellë mbarë!

1972

[xani1]

GJËZA



I rrumbullakët

Shumë i nxehtë

Pa të bota

Nuk ka jetë.



( Dielli)



Herë si drapër

Herë si bukë

Nuk nxenë fare

Terrin zhdukë.



(Hëna)



Si xixëllonja

Natën ndrijnë

Kur lindë dielli

Vallë ku rrijnë.



(Yjet)



Si jorgan

Tokën mbulon

Është e ftohtë

Bimët i mbron.



(Bora)



Herë ngadalë

Herë me turr

Hyjnë në det

E s`dalin kurrë.



(Lumenjtë)



Reja resë

I bie shuplakë

Thua natyra

Po merr flakë.



(Vetëtima)



Llambat n`Radishevë

N`Galicë e Kopiliq

I kanë fitilat

Gjer në Obiliq.



(Korrenti)



Është me lara

Rrumbullak

Në të fëmijtë

Kanë merak.



(Topi)



Gjatë verës

Fle në tavan

Kurse dimrit

Drutë i han.



(Stufa)



Një si saç

E një kuti

T`sjellin botën

Në shtëpi.



(Ant.satelitore)



Ngushtë e mbyllur

Në epruvetë

Tregon për motin

Sa është i nxehtë.



(Termometri)



Po të kesh

Supervesh

Merresh vesh

Me Bangladesh.



(Telefoni)





S`është pëllumb

Me krah e sqep

Pa ndërprerë

Letra merr e jep.



(Interneti)



Ka tre sy me ngjyra

Nuk qanë kurrë

Në udhëkryq

Qëndron si burrë.



(Semafori)



Qoftë verë

A tjetër stinë

Kurrë s`pushon
Vetëm ngrinë.



(Frigoriferi)



Andej-këndej

I sjell saora

I bën rrobat

Sikur bora.



(Lavatriqeja)



Herë vjen poshtë

Herë lart ngjitet

Njerëzit i bartë

Fare s`mërzitet.



(Ashensori)



E mban në dorë

Ajo gjëmon

Pa u lodhur

Lisat i rrëzon.



(Motosharra)





Nuk ha sanë

Naftën pin

Për ngarkesë

Lodhje s`din.



(Traktori)



Një barkmadhe

Me gojë të gjerë

Dimrit fle

Punon në verë.



(Autokombajna)



E ëma ikën

Me gjëmë e vaj

Nuk i ndahen

Bijtë e saj



(Treni)



Ka shpinë të gjerë

Shkon detit të pafund

Në të mund të hip

I gjithë një katund.



(Trageti)



Bishtin e zjarrtë

Një shigjetë

Gjer në hënë

U ngjit përpjetë.



(Anija kozmike)



Vjetërsira

Por me vlerë

Aty gjenden

Kurdoherë.



(Muzeu)





Është një tempull

Që qëshon dritë

Ua shton fëmijëve

Dituritë.



(Shkolla)



Është një arkë

Pa dry pa derë

Ajo ruan

Gjëra me vlerë.



(Libri)



Është një arë

Në të hedh farë

Lehtë për ty

E korrë me sy.



(Fletorja)



Njeri është

Vendit s`luan

Territ, t`ftohtit

Nuk i druan.



(Busti)



Në të ulesh

Si në shalë

S`është gomar

S`është as kalë.



(Karriga)



E mban në dorë

A në tavolinë

Kohën tregon

Nga gjumi të zgjon.



(Ora)



Një sustë nëna

Kur e prek

Pogaqet në të

Saora i pjek.



(Shporeti elektrik)



Një zog i hekurt

Fluturon me fletë

Ngjitet lart në qiell

Atje përmbi retë.



(Aeroplani)



Mbi lumenj

Përmbi përroje

Npër të kalojnë

Njerëzit pa droje.



(Ura)



Shkojnë dimrit

Verës vijnë

Ia shtojnë stinës

Bukurinë.



(Zogjët shtegtarë)



E mban për brirë

Shkon pas tij

Kryen shumë punë

Në bujqësi.



(Motokultivatori)



Kur e mundon barku

Zorrët i përzihen

Nga goja vjell zjarr

Re tymi lart ngrihen.



(Vullkani)



Pas shiut në qiell

Kur ka diell

Duket një shirit

I tëri kolorit.



(Ylberi)



Ka të mëdha

E të vogla

Për fëmijë

Ka me lara

Kuqezi

Të gjithë e duan

Kur bie shi.



(Ombrella)



E kyq në rrymë

Ditën a natën

Sa e ka gojën

E merr kafshatën.



(Fshesa elekrike)

[xani1]

Me këto gjëza që i kam në librin tim të dytë, përshëndes mikun Agim metbala, shkrimet e të cilit i jepin shpirt këtij forumi dhe më pëlqejnë shumë.. Shëndet të mirë e suksese të mëtejme!

[Agim Metbala]

Me këto gjëza që i kam në librin tim të dytë, përshëndes mikun Agim metbala, shkrimet e të cilit i jepin shpirt këtij forumi dhe më pëlqejnë shumë.. Shëndet të mirë e suksese të mëtejme!

Zotri Xani 1, më vjenë vërtetë mirë për faktin se paske të botuar librin me gjëegjëza, në anën tjetër unë si mjeshtër i enigmatikës, të përgëzoj për këtë fakt she vazhdo punën e nisur. ngase enigma nuk ka kufi - e frymëzimi do të të shtohet në rrënjë katrore!

Të felenderoj për gjëegjëza të postuar (fëmijët i adhurojnë shumë gjëegjëzat), të falenderoj për komplimente e unë do të vazhdoj t'u sjell të vegjëlve e pse jo edhe të rriturve, punimet e mija të larmishme.

Suksese në punën e mëtejme!

I përshëndes të gjithë lexuesit e vegjël!

[Agim Metbala]

TRENI ME MIJËRA VAGONA


Sot kur isha në livadh,
Aty nën një dardhë,
Trenin më të gjatë –
Unë vetë e kam parë,
Me këta dy sy -
Që i kam në ballë.
Vinte, shkonte,
Sillte, çonte…
Grur të bardhë…
Ty, ty, ty, t-y-y-y!
Burisë i mëshonin,
Vagonat si një –
Në rresht marshonin.
Po për nderë,
Unë vetë e kam parë –
Me këta dy sy –
Që i kam në ballë,
Aty ndër një dardhë,
Milingonat bartnin -
Grurë të bardhë!

1985

[Agim Metbala]

SI MORI BENI NJËSH


Mësuesja Bletë,
Vogëlushit Ben,
I dha një vjershë –
Të mësojë përmendsh!

Beni në vete tha:
- Shtatë ditë java i ka,
Kam kohë për argëtim,
Por edhe për mësim!

E hëna shpejtë kaloi –
Beni te daja shkoi,
Edhe e martja vajti –
Beni librin s’e hapi!

E mërkura iku si shigjetë –
Beni voziti një biçikletë,
E enjtja si e enjtja –
Në mesnatë e zuri e premtja!

E premtja iku si në gjumë –
Beni u la në lumë,
E shtuna – ditë pazari –
U bë Beni si tregtari!



E diel ditë e pushimit –
Beni në fushën e argëtimit...
Të hënën mësuesja Bletë,
E pyeti vogëlushin me shend:

- Eh, mor i dashur Ben,
Vjershën e di përmendsh?
Beni nuk tha asnjë fjalë –
Kuptohet, njëshi në ditar!

1984

[Agim Metbala]

RRUGA IME


Rruga ime:
- Në lulet,
Unë eci petaleve –
E me laps ua marr aromën.
Rruga ime:
- Në hënë,
Unë e përqafi prore –
E me laps ia marr buzëqeshjen.
Rruga ime:
- Në liqerin e pastërt,
Unë zhytem në thellësi –
E me laps i marr bukuri.
Rruga ime:
- Në kombinat,
Djersa e punëtorit –
E lapsi im vargon vargje.
Rruga ime:
- Në abetare,
36 shkronja –
Lapsi im këndon n’zamare.
Rruga ime:
- Është pa mbarime,
E lapsi im -
Me kilometra vija!

1985

[Agim Metbala]

MUA MA BLEU GJYSHJA


Albi doli mbrapa ndërtesës me shokë e shoqe.
- Albi, paske kapelë të re?
- Po, Artan!
- I ndërrojmë?
- Me çka, Artan?
- Unë të jap trotinetin, e ti mua - kapelën.
- Jo, nuk dua, Artan!
- Je i marrë, Albi? A kushton më shtrenjtë kapela apo trotineti? – e pxeti Artani.
- Trotineti!
- Atëherë? – shtoi Artani.
- Nuk dua!
- E pse nuk do?
- Sepse, kapelën ma ka blerë gjyshja për ditëlindje!
Artani me shokë e shoqe e miratuan mendimin e Albit dhe vazhduan të luajnë me top . . .

[Agim Metbala]

BABI,ATËHERË, MUA MË HAHEN MOLLËT


Pasi hëngrën drekën, mami e pastroi tavolinën. Edhe Albi i pastroi duart në lavabo dhe u kthye në dhomë. Ndejti sa ndejti mbi minder, pastaj u ul në prehrin e babit dhe ia lidhi dy duart rreth qafe.
- Babi, babi!
- Urdhëro, shpirt!
- Të hahen tash mollët?
- Po ty, Albi?
- Mua jo, babi!
- As mua Albi! – ia ktheu babi i painteresuar.
- Atëherë babi, mua më hahen! - ia ktheu Albi.
Në dhomë plasi gazi e dhoma u mbush me të qeshura.
Gjyshja doli në kuzhinë dhe ia qëroi një mollë të kuqe Albit.