Kohë qirinjsh

[Agim Metbala]

- Sinqerisht kam shpresuar dhe fuqimisht kam besuar se pas çlirimit të Kosovës, më në fund në pushtet do të vijnë e instalohen individë nga familjet të sprovuar me vlera kombëtare...
Duke i shikuar nga afër ngjarjet pas luftës, publikisht pranoj se nuk paskam erë në politikë!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

GJENEZA E NGJYRËS SATE
(Tim bir Fatmirit)

Ke shpirtin plot ëndrra
Në kërkim të vetvetes
Tash sinqeriteti
Të harkohet vetullave
Duart të mbushura plot lytha
Në çdo vendosje të armaturës
Shtyllave të Nurenbergut
Si armues
Tregoi rrokaqiellit
Dhe horizontit
Gjenezën e ngjyrës sate...

2003

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

- Shkrimtari varësisht nga situatat, duhet të jet NXEMËS dhe FTOHËS i kokave!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

Agim METBALA, Riza ÇATO, Xheladin HAMZA dhe Adem BERISHA..

/ATTACH]

[Agim Metbala]

Po afrohet dita e tragjedisë që do mbatet gjatë në kujtesën e secilit shqiptar, tragjedia e maturantëve të Malishevës...


MALISHEVË E VESHUR
ME FUSTAN PIKËLLIMI

Sot m’u ndal frymëmarrja
Fjalët më mbetën në fyt
Gjaku më iku si qumshti nënës nga frika
Bebëzat më kanë humbur gravitacionin
E lotët binin pa kontrollë
Dhe nga vetja ime nuk mbeti asgjë...

Fushë-Arrës u shndrërua në Fushëpikllim
Hashtja lëshoi pelerinën andej e këtej
E lotët krijonin detra lotësh
Fjalët për çastin kanë humbur kuptimin
15 lule u këputën përnjëherë
Për të mos u vyshkur kurrë
15 ëndrra mbetën ëndrrat përgjysmë
15 nuse kurrë s’do ta venë duvakun
15 beqarë s’do ta shijojnë dhëndrinë
15, 15, 15... vargu pa kufi...

Prap më ndalet frymëmarrja
Prapë fjalët më mbetën në fyt
Si kafshatat e mëdha rend, rend
Gjaku sërish më iku nga frika
Lotët më rrëshqitnin pa kontroll
E nga trupi dhimbja më bie si copat e kometës..

Nga Fuashë-Arrës – Fushëpikllimi
Ehopikllimi bartet në shpat
Malishevë e veshur me fustan pikëllimi
Fytyrat e mërdhira koçan nga pikëllimi
E lotët detra shndërrohen në oqeane
15 nëna me shami të bardhë
Pa të bijtë 15 baballarë
15,15, 15... rendi pa kufi
Heshtja, lot e dhembja bashkëdizohen
15 kufoma i morri dheu
15 ëndrrat i mbuloi dheu
15 dashuritë të përgjysmuar i hëngri dheu...

Fjalët sërish më mbetën në fyt
Gjaku më iku nga dhembja
Lotët nuk kërkojnë leje
Për 15 arkivole
Për 15 banka të mbetur të zbrastë
Për 15 indeksa të pashkruar
Për 15 të padiplomuar...
Për një papërgjegjësi
Që do ta mbajmë të varrur në qafë
Si medalonin e përgjegjësisë...

Malishevë e veshur me fustan pikëllimi
Dhashtë Zoti ta ngrisim lapidarin e fundit...

15.10.2004

[Agim Metbala]

Çasti nga Festivali i parë ndërkombëtar të Poezisë në Rahovec...

[Agim Metbala]

LUTJA

Dita ik
Supet më rëndohen si harqe degësh
Mbuluar me borë të rëndë
Nata vjen
Kafshoj terrin
E terri m’i ha mushkëritë
Si miu farat e kungullit
Dita lind
Nata lind
Dita lind
Nata lind
Rëndë rëndë
Si me lindje cezarake
Lutem Zotit
T’i shpëtoj çmendurisë
Ta mbijetoj këtë kohë
Të kthyer krejt bithprapë...

09.10.2015

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

Nga e majta: Xheladin HAMZA (poet), Xhevdet BAJRA (poet i afirmuar) dhe Agim METBALA

[Agim Metbala]

Fitore Metbala

Për mua si fëmijë që luftonte të mësonte gjithçka sepse babi e ka mësuar që baza e të mësuarit, e të krijuarit dhe e formësimit fillon në moshën e njomë, koha ishte gjithmonë armiku. Duhet ta bëj sot, duhet ta mësoj sot, nesër ka të tjera për të mësuar, nesër ka të tjera për të punuar – ja mendimi që më ka torturuar edhe atëherë kur do duhej të isha me fëmijët e lagjes duke luajtur.
Do të bëhem si babi ishte ëndrra fillestare, pastaj preferencat ndryshuan në vite, jo se pasqyrimi i babit tim do të mund të mposhtej nga cilido personalitet tjetër, por efekti erdhi nga shtysa e vetë atij që formulohej si e tillë: ” duhet të jesh më shumë se babi ”.
Atëbotë nuk kuptoja konceptin real të t’qenurit personalitet, për mua kishte rëndësi thjeshtë më shumë se babi, por nuk e harroja porosinë – mos lakmo atë për të cilën do të turpërohesh.
Personalitet , oh sa dykuptimshe kjo shprehje! Besoj që secili prej nesh e ka urryer shprehjen “do ta kuptosh kur të rritesh”, e pranoj – e tillë ishte edhe për mua. Egon, sado të njomë që e kisha ma brente kjo tendencë e etiketimit si jo e gatshme për të kuptuar në kohën kur më thuhej ajo shprehje.
Pak dija unë çfarë kalonte ai apo edhe shumë prindër të tjerë, sa mundim dhe vështirësi të mbjellësh të saktën, të drejtën dhe të duhurën në tërësinë e personalitetit që fëmiu yt do t’a mbajë dhe bartë.
Gjersa më mësoje poezinë, të tjerëve u dukej qesharake, gjersa më mësoje enigmatikën – të tjerëve u dukej se po maltretohesha, gjersa më dërgove të mësoj kitarën – të tjerëve u dukej jofemërore, gjersa më paguaje kurset e anglishtes – të tjerëve u dukeshin shpenzime të cilat kur të fitoja vetë do të ktheheshin në fitime që do të shkonin në familjen e burrit, gjersa më dërgoje të udhëhiqja emisione në radio – të tjerëve u dukej që më imponoheshe, gjersa më botove librin – të tjerëve u dukej që po e bëje për vete e jo për mua, gjersa më dërgoje në çdo koncert për të recituar – të tjerëve u dukej që kërkoje famën për mua.
As unë vetë atëbotë nuk e kuptoja veten sa më kuptove ti! Vërtetë nuk kishte të bënte me syrin tim gështenjë siç e përshkruaje në vjershat që m’i ke dedikuar, sepse tani kur i rilexoj kuptoj saktë çfarë doje të thoje kur thurrje vargje si kjo : “ në ballin tënd fle guximi”.
Çdo paralajmërim për natyra të prishura të njerëzve, e ndesh tani që nga mëngjesi e deri në mbrëmje dhe të nesërmen, si shumë të tjera femra të reja e marr guximin dhe e takoj sërish.
“Do të jesh pengesë gjithmonë”, oh sa më ka vrarë kjo shprehje e jotja babi!
Nuk e dija asnjëherë që s’kishte të bënte për diçka mes nesh si raport, por ishte mënyra jote për të më treguar që njerëzit nuk do të donin të dinin kurrë çfarë di ti, çfarë do ti, si do të luftosh ti dhe deri ku ke për të arritur.
Pastaj ti mësohesh të bësh në heshtje gjithçka, pa dashur t’ia dish as ti si duan të të ndalojnë ata, si duan të të përçmojnë ata dhe se si nuk duan të të shohin ata. Shumë bukur, le të jemi pengesa pra!
Pastaj o babi, kur gjithë egërsia e kësaj jete të cilën shumë herë ma ke përshkruar “si të poshtër” më përplaset në fytyrë, kujtoj të gjitha herët kur edhe ti si njeri prej mishi ke tejkaluar veten, ishe i shkujdesur, ke gabuar dhe përfundimisht mbi gjithçka kujtoj se ke gjetur formën për t’i ikur dhe për t’i bërë ballë këtyre dhimbjeve.
Ke shkruar, ke dashur artin,ke ndjekur atë që të ka zbutur nga të rrahurat e jetës – pas gjithë kritikave që të kemi dhënë, e din çfarë ? Ke bërë shumë mirë. Madje akoma më mirë që e ke zbuluar të njëjtën dëshirë te unë dhe ke luftuar me gjithçka për t’a zhvilluar.
Sot, kur e padurueshme më bëhet dhimbja, strukem vetëm në të bukurën, lexoj, shkruaj, krijoj diçka dhe padashur më kujtohesh me syzet varur mbi hundë dhe duke shkruar në fletoret e tua të trasha.
Ah, çfarë ikje e bukur nga kjo botë e gërditshme!
Ne nuk kemi pritur që gjërat të jenë të tilla për ne, porse natën kur i mbyll sytë dhe gjumi s’më ze si dikur në fëmijëri, unë e di që ti pe në mua atë që nuk e pa askush, unë e di që ti besove në mua ashtu siç nuk deshti askush.
Më bëj një nder babi, beso ashtu siç më ndihmove të ndërtoj tërësinë time dhe ndjehu i plotësuar që përtej të gjitha rrjedhave, gabimeve, pamundësive financare, lojërave të jetës dhe dhimbjeve që kaluam – akoma në heshtjen që më jep të dëgjoj zërin tënd si në fëmijëri: “Ti do të ecësh”.
Po, unë do të eci, për asnjë arsye tjetër përveç asaj që unë zgjedh të mos stagnoj dhe unë zgjedh të mos vuaj nga kompleksi i mirënjohjeve të shtirura, ashtu siç ti më mësove.

Fitore Metbala
Dedikim për babin tim Agim Metbala

[Agim Metbala]

LIRINË ME BAJONETË E KËRKOVE
(Akrostik ish komadantit të UÇK-së Nazim MUSHLA – XIMKA)

Në rrugëtimin jo edhe aq të lehtë
Afishove zemrën në mënyrë transparente
Zëshëm duke derdhur dashuri mes njerëzish
Interesit me kohë i bëre hari-kiri
Mallërishëm u ngrite deri në Tomorr...

Marsit kur maleve çeli dushku
U rradhite mes drangojve dhe zanave
Shpërtheve si llavë e vullkanit
Lirinë me bajonetë...e kërkove
Ashtu ti deshte të mbetesh në kujtesë...

20.11.2015

@ Agim METBALA