Kohë qirinjsh

[Agim Metbala]

TI MË ERDHE PA FTESË

Ti më erdhe rastësisht e pa ftesë
U fute në poret e lëkurës sime
Nga djersa shijoj aromën tënde
Dehem e ridehem deri në ekstazë
Me krenari lartësoj flamurin e bardhë
Kërkoj shpëtim nga ti Kryqi i Kuq i imi...

Ti erdhe lehtas si lulëborë
Me bardhësinë m'i verbove sytë
Unë i lodhur nga dimri i gjatë
Të kyça thellë në bebëzat
E kataraktin i dhurove vetes...

Ti lehtas zbrite me freskinë e mbrëmjes
Yjeve duke ua vjedhur shkëlqimin
Hënës ia huazove buzëqeshjen
Unë i mpirë nga magjitë joshëse
Magjepsem e magjepsem deri në çmendje
Duke m'i pushtuar të gjitha ëndrrat...

Ti më erdhe rastësisht e pa ftesë
Çuditërisht çfarë bashkëdyzimi
Formulën s'do ta zbulojë kurrë asnjë kimist...

12.05.2008

[Agim Metbala]

Forumistë të nderuar,

Poetët e Forumit shqiptar, bashkë me lexues, kanë formuar një galaktikë fenomenale – me shumë yje, planete, trupat qiellor e kometa... të cilët në mënyrë të harmonizuar bashkëjetojnë, që do t’ua kishin zili shumë Forume të tjera.

Përkundër kësaj, aty këtu, me qëllim apo pa qëllim, me dashje apo pa dashje... kanë lindur disa fërkime të panevojshme, që kanë sjellur e i sjellin dëm si poetëve, ashtu edhe lexuesve, dhe në fund të fundit edhe vet Forumit.

Kurrsesi nuk dua të marrë rolin e arbitrit, nga se paraprakisht e di se do të jem i sulmuar mu si arbitri në një ndeshje sportive – nga të dyja ekipet, nga taborret e simpatizantëve të të dyja ekipeve, nga protokoli zyrtar... por, edhe përkundër këtij fakti, unë mblodha forcë që t’i pranoj të gjitha sulmet, kritikat si ato të arsyeshme ashtu edhe ato të pa arsyeshme, për të mirën e letërsisë, edhe pse për këtë personalisht më së paku kam nevojë.

Nuk ka dilema se të gjithë poetë, çofshin fillestarë apo të afirmuar, defilojnë me punimet e veta në Forumin shqiptar, me një të vetmin qëllim – që punimet e veta (poezi, prozë...), falas t’u dhurojnë lexuesve për kënaqësi, e në anën tjetër, sa herë jamë kyçur në Letërsinë shqiptare, kam parë numrin e lexuesve nga njëzet e më shumë..

E nëse këto janë fakte notore, të pamohueshme, me sinçeritet të plot, pa fije djallëzie, nuk e kuptoj dot, e në anën tjetër, lukthi më rrotullohet, kur i lexoj vlerësimet dhe reagimet si të disa poetëve, ashtu edhe të disa lexuesve, ndaj shkrimeve dhe poetëve të tjerë, të cilat sipas meje, janë fare të panevojshme e në ekstremin e skajshëm, edhe të dëmshme, së pari për letërsinë, e në fund të fundit, edhe për të gjithë.

Lexuesit dhe poetët, apo poetët dhe lexuesit, janë si Binjakë Siamez, të ngjitur njeri për tjetrin, e nëse është kështu, atëherë duhet ta pranojmë të gjithë me dinjitet faktin e tillë.

Pra, po e thjeshtëzoj këtë filozofi – sintagmë: - Të gjithë ne që defilojmë në Letërsinë shqiptare të Formumit (çoftë si poetë apo lexues), duhet të përpiqemi të jemi sa më koshient, të durueshëm, të tregojmë një kulturë, së pari familiare e pastaj atë kolektive (e sidomos ata që paraqiten me pseudonim), ta mishërojmë tolerancën, mirëkuptimin, t’u dhurojmë njeri tjetrit respekt (sigurisht aq sa meriton secili, ky është parim prej kur ekziston njerëzimi), t’i pranojmë vlerat, nga se ato do të depërtojnë edhe nëse ne me mëri i injorojmë... edhe shumë çka tjetër edhe nëse aty këtu diçka nuk na pëlqen, diçka nuk na konvenon.

Fundja fundit, Forumi është i hapur për të gjithë, le ta provoj vehten secili, por në fund (pa reagime të ashpra, pa emocione të tepruara), do të shoshiten të gjithë si në sitë dhe do të zëjnë vendin aty ku secili e meriton, dhe nga ai pozicion vlerash, s’ka kush që mund ta lëviz.

Adaj, edhe një herë Ju ftojë të gjithë forumistët, jo në cilësi të arbitrit (unë më së miri di sa rëndë është të ndahet drejtësia – nga përvoja e përditëshme), por si një mik i madh i fjalës së shkruar, të jemi më të kuptueshëm, më tolerantë e të matur, më serizoz e më të sinçertë... në paraqitje, vlerësime e sidomos në rasën e parë dhe njejës – të mos prekim në identitet dhe sedër, e të gjitha këto kanë qenë dhe duhet të jenë vlerat e shqipëtarëve, të cilat i kemi kultivuar me shekuj.

Besoj se do të më mirëkuptoni (disa më kanë mirëkuptuar dhe kanë lëvizur pozitivisht), e nuk do të më zini për të madhe, nuk do të më keqinterpretoni e në këtë drejtim, nuk kërkoj përgjegje e as debat, por një përkrahje të heshtur, e cila do të vërehet në vijim.

Qëllimi im, është i pastër si gurra – të ngritet niveli i vetëdijes, përgjegjësisë, kultura e leximit, mënyra e komunikimit të shëndoshë, vlerësimi dhe cilësimi, si nga poetë, ashtu edhe nga lexues, ndërsa për shije (këtë kam thënë edhe në një paraqitje), në këtë drjetim kurrë nuk kam dashur të diskutoj e lëre më të polemizoj, meqenëse secili njeri, është botë e veçantë, me shije shumë të veçantë, e në Letërsinë shqiptare, ka mundësi të bëjë përzgjedhje sipas shijes së vet.

Ju dua të gjithëve pa dadhim.

14.05.08

[Agim Metbala]

ME GISHTIN TREGUES
DUHET NXJERRË PAPËRDHOKUN

Janë rreshtuar në maratonë
Në një shteg thuase të gjithë
Absurd i lakuriquar
Merr e vjedh, vjedh e merr
Refren si në diskun e prishur
Merr e vjedh, vjedh e merr...
Të tjerët janë të paktë
Hutimi u rri mbi ballë pikëpyetje
Frika i ka lëshuar zogjtë
Rrugët në ecje çdokund
I kanë të mbyllur si shishe me tapë...

Duarkryq nuk pritet vdekja e së keqes
Me gishtin tregues duhet
Nxjerë papërdhokun përjetësisht...

09.01.2004

[Agim Metbala]

KOHË NË IKJE

Mos m’i vritni ëndrrat
Në pritje flokët më janë zbardhur
Për t’i ëndërruar sot...

Mos ma ndrydhni vrullin
Me barrikadat sterotipe të njohura
Do t’i sakatosni brezat që do të lindin...

Mos ma merrni prapë lapsin
Që deshi të shkruaj vargje të bardha
Se është ngopur me vrer helm...

Koha në ikje na fton
Për falje e lidhje gishtash...

22.04.2004

[Agim Metbala]

MOS I MBYLLNI SHTIGJET

Mos e mbyllni, hapeni shtegun
Do të shihni se sa shtegtarë ka
Që do t’i krijojnë shtigjet e reja
Për t’i lënë n’harresë labirintet e trishtimit

Mos e mbyllni, hapeni portën
Do të hapen pastaj të gjitha dyert
Frikën do ta mund guximi
Guximi do t’i mbushë sheshet me gëzime
Dhe frikën t’ia lëmë peng historisë

Mos e mbyllni, hapeni zemrën
Pastaj do të hapen të gjitha zemrat
Zemra ka shumë sirtarë
Dhe në ballë të fëmijës
Do të lind ardhmëria

[Agim Metbala]

ATYRE U TAKON E ARDHMJA

Kjo kohë e zymtë
Kjo dritë është farsë
Thjerrëza duhet vënë nënkëmbëzën...

Kjo kohë është e brishtë
E ftohtë, akullnaja dhe ajsbergët
Instiktet sundojnë..

Kjo kohë është në udhëkryq
Para kohe lindin monstrumët...


Atyre që mbijetojnë këtë kohë
Në mënyrë vertikale
Atyre u takon e ardhmja...

[Syku]

Po vendos nje poezi timen ketu pasi mesa duket i pershtatet shume temes tende "Kohe qirinjsh".

Triptik

Mbreme me erdh frymezimi mik,
pas tij ia behu dhe fati i keq
dhe drita u fik.
“Oh ç’dreq!”

Mbreme me erdh frymezimi mik,
mikpritja ime s’kish te pare,
por drita u fik.
“Oh qyqar!”

Mbreme me erdh frymezimi mik
dhe ne terr iku pa u dalluar,
kur drita u fik.
“Oh i uruar!”

[Agim Metbala]

Po vendos nje poezi timen ketu pasi mesa duket i pershtatet shume temes tende "Kohe qirinjsh".

Triptik

Mbreme me erdh frymezimi mik,
pas tij ia behu dhe fati i keq
dhe drita u fik.
“Oh ç’dreq!”

Mbreme me erdh frymezimi mik,
mikpritja ime s’kish te pare,
por drita u fik.
“Oh qyqar!”

Mbreme me erdh frymezimi mik
dhe ne terr iku pa u dalluar,
kur drita u fik.
“Oh i uruar!”

Të përshëndesë vëllazërisht Pëllumb, të falenderoj për poezinë e postuar.
Në të gjitha trojet ku jetojnë shqiptarët, sinqerisht të them se na lodhi e na i topiti pothuajse të gjitha nervat kjo "Kohë qirinjsh".
Por, mbi të gjitha, shqiptarët kanë mekanizmat të formuar mbrojtës e do ta pështyjnë në fytyrë edhe këtë kohë e do të marrin pa kushtë tatëpjetën.
Në këtë drejtim jam i sigurt pa kurfarë luhatje.

Të përshëndes edhe një herë.

Agim METBALA

[Agim Metbala]

NJËTRAJTSHMËRIA

Përditë në vend të kafesë të mëngjesit
Na servohen tituj bombastik të gazetave
Me "sensacione" bombardojnë trurin e secilit
Në çdo ditar pas drekeje
Në vend të supës, na servojnë nga një politikan
Që sulmon si nga katapulka me fyshekë shkollor
E në mbrëmje në vend të darkës
Na servojnë tryezë dyluftimesh
Me analistë e tema të porositur...

Njëtrajtëshmëria ma shpërlanë trurin
Marrë fletoren e shënimeve
E pështyjë në fytyrë edhe kohën e tashme

21.04.2008

[mondishall]

Pershendetje, z.Agim dhe Syku!

Sa dua!

Oh, sa dua t'i ngjaj Prometheut
Natës selanikase t'i rrëmbej pak ndriçim
I marrosur ta shpërndaj rrugëve të Atdheut
Unë Marathonomaku në mërgim!

Se s'duroj dot të tmerrshmen errësirë
Të netëve e të shpirtrave të munduar
Se s'duroj dot ta shoh Shqipërinë
Të endet si Diogjeni me kandil në duar!