Nazmi Beqiri

[feneri]

Nazmi Beqiri

TË ECIM PËRPARA !

Të ta zgjedhin të tjerët përfaqësuesin, do të thotë të mos kesh unin tënd; të mos kesh unin tënd, do të thotë të mos jesh i lirë për të zgjedhur; të mos jesh i lirë për të zgjedhur, do të thotë papjekuri; të jesh i papjekur do të thotë të mos kesh vetëdije; të mos kesh vetëdije do të thotë... vallë duhet të heshtim para këtyre dukurive, e veçmas kur kërkohet nga mendimtarët...?

Çdo kush ka brenga e halle të natyrave të ndryshme vetanake e shoqërore. Brengat vetanake po u heshtën edhe mund të mos qortohesh nga i afërmi, nga i dëmtuari moralisht apo edhe nga koha, por kur heshtet pran problemeve tërësore nuk mund të mos bëhet qortimi, por ndonjëherë nuk bëhet vetëm ai (qortim)...

Metodat e izolimit të fjalës dhe mendimit të lirë janë të njohura nga herë, siç njihen edhe metodat e zhbllokimit të tyre. Një nga metodat e shfaqjes së mendimit është edhe metoda e shkrimit dhe është mjaftë efikase, pavarësisht se kur arrin tek lexuesi. E përmendi këtë metodë, ngase thonë se në ngjyrën e lapsit është betuar Zoti, përmes së cilës ngjyrë barten mendimet, dëshmitë, porositë, pavarësisht të cilës natyrë qofshin ata. Cilësimin, vlerësimin e tyre e bëjnë vet lexuesit, të cilët gjendën që nga burgjet e deri në presidenca. Për dallim nga vepruesit tjerë, lexuesit nuk reagojnë menjëhershëm (kushtimisht), por atë vlerë që e marrin gjatë leximit e rikthejnë (shndërrojnë) në energji, që vazhdimisht akumulohet me përmasa të pa llogaritura e të paparashikuara...

Të heshtësh thonë se, heshtja nënkupton pajtim, pamundësi për të folur, apo “s’ja ha palla” atij që duhet të flasë.

Por edhe të bërtasësh (reagosh) aty për aty thonë, e bëri pa u dukur mirë puna, e bëri për inat, mezi priti për t’u ndie, u “përzie” në gatimin e tjetrit, madje një veprim i tillë quhet veprim papjekurie.

Në rast se kjo bëhet me vonesë thonë, si të vjelat pas kofinit, tek i paska dal gjumi, hej-hej e paska marrë vesh, e anëve tona thonë edhe “selam Gjakovës”.

As koha e as hapësira, as sistemi, as situata, nuk është më si i mëparshmi, kur për një mendim të lirë apo të kundërt nga tjetri, ndëshkohej me vite burg apo edhe zhdukje fizike, edhe pse as këto... nuk kanë arritur ta zhdukin atë (mendimin, fjalën e lirë). Tani e vetmja pengesë është pavarësia apo varësia e mjeteve të informimit qofshin radiovizuele apo gazeta e revista.

Pavarësisht kësaj mendoj se njerëzit e japin mendimin e vet, shfaqin idetë e veta qoftë për mes mediave, qoftë përmes tubimeve të organizuara ku ata gravitojnë, apo tubimeve të vogla spontane. Brenga është degradimi i statusit të shqiptarëve për të cilën gjë bartin faj të gjithë, apo ndryshe as kush nuk mund të shfajësohet, qoftë si lider, qoftë si parti, apo individ (si intelektual).

Si popull, kemi përjetuar çfarë do të keqe. Por s’ka ndodhur që mos t’i kundërshtojmë “këto” deri në rënie dëshmorësh. Mirëpo, edhe ata që na i zgjidhte tjetri për të na përfaqësuar, para publikut paraqiteshin si “nër faj”-thotë populli). Por, të paraqitesh e të krekosesh në media për të drejta etnie, kur të mohohet elementi bazë i statusit të një kombi, kur nuk ke verdiktin e popullit, qoftë edhe për një votë, e cila gjë do të thotë të mos jesh i dërguar nga përfaqësia e etnisë tënde, por të jesh marrë nga tjetri. Pse kjo nuk donë të thotë, se ai që të ka marrë nuk ka shkelur mbi popullin tënd, mbi të drejtën e popullit tënd, por edhe vet mbi teje. A s’do të thotë kjo të mos jesh me popullin tënd? A thua vërtetë ka njerëz që nuk e dinë se kush e dallon popullin e lirë nga ai i robëruar?!

Epo respekt për të gjithë e dhimbje për të marrët kanë thënë. Kur shkelet individi për interes personal thonë se “e kish hangër bukën me turp”, e kjo nuk mund të krahasohet kurrsesi me gjërat që kanë të bëjnë me statusin e një kombi, ngase po bëre këso krahasimesh bënë mëkat, shfaqë jo seriozitet, bën zhvleftësim.

Është e qartë se kjo nuk mund të vinte pa gabime paraprake (të cilat gjëra nuk do të mbeten pa i analizuar). Është e qartë se edhe para këtyre dukurive ekzistonin mundësi të ruajtjes së statusit (së paku nga vetvetja dhe qendrat ndërkombëtare, të cilëve u ka “mbetur” vetëm të bëjnë eksperimente të vetëdijes së etnive në këtë vend).

Kur më herët na i merrnin “përfaqësuesit”, ata që na i merrnin ishin më të shumtë se ne: edhe me fuqi, edhe me propagandë, edhe me përfaqësime në arenën ndërkombëtare, dhe prapë prishej “ngritja e dollive”. E për fat të “keq” tani kjo nuk është, por është mosmarrëveshje e mesit tonë. Është mos respekt i vetes sonë, është shkelje e vetes sonë nga vetvetja, thjeshtë është vetëdija jonë, dhe prapë ne e hedhim fajin mbi të tjerët.

Është e vërtetë se edhe më herët kur ka ndodhur “kjo”, dhe ka pasur servil, por edhe revoltë, dhuna është përdorur ndaj atyre që kanë mbrojtur të drejtën e përfaqësimit, e jo ndaj atyre që e kanë shkelur këtë të drejtë, nga se kanë mundur të mos shkojnë, por kanë lakmuar dhe “lakmia e prish burrin” thotë populli.

A është çdo gjë zi, mund të pyes ndokush?! Jo more jo, por veprimin e të pazgjedhurve e mbulon “e lanë” vetëm arritja e asaj që mungon, apo siç thuhet në teori “ndryshimi radikal”. Dhe as kush mos të dëshpërohet se luftërat për liri, për të mirën, për mirëqenien, për avancimin, për të drejtën, do të ndalen, dhe se rrugët për të arritur këto do të jenë të mbyllura. Pasi që kjo është e ditur nga të gjithë që dinë të ushqehen vet. Unë mendoj se lideri i PDSH-së do ta bëjë “kohë albulene”, për ndryshe “vaj halli” për ne, se nuk do të ndihmojë as surla e tupani, e do të na mbulojë “koria”. Pastaj po si në përralla punën duhet ta kryej “vëllau i vogël”...

Andaj jo vajtim e as fajësim për të kaluarën, por ecje përpara. Ta arrijmë atë që se kemi, ngase secili mund ta ndalë “mjetin e veprimit” për momentin, por jo edhe “kohën”, andaj ta marrim “veten me të mirë”, se gjërat do të bëhen.

Në rast se jam vonuar ne shprehjen e opinionit tim, këtë e kam bërë nga se kam besim tek populli im, dhe se ka energji në te dhe tek udhëheqësit e tij, që t’i mbrojnë të arriturat e përgjithshme, ta pengojnë kthimin e historisë prapa, ngase ka energji për të shkuar përpara.

[feneri]

Nazmi Beqiri

TJETËRSIMI I FILOZOFISË SË VEPRIMIT

Njeriu me punën e vet logjike e bënë jetën më të lehtë, më të mirë duke e zhvilluar atë, duke e tjetërsuar mënyrën e veprimit mbi të (punën), e cila rezulton me rritjen ose shumëfishimin e “vlerës” (që e përmirëson jetën edhe më shumë). Këto përparime që i kanë bërë më të zotët, më flijuesit (gjenitë) e të gjitha sferave jetësore, (edhe te artet e bukura, edhe në më të mirën dhe lirinë më të pa prekshme), ndër mileniume kanë krijuar “filozofinë e veprimit”. Por ka veprime që janë bërë jashtë kësaj filozofie. Siç kanë provuar që zhvillimin e mendjes ta bëjnë duke ecur prapa, me ndihmë të pasqyrave të vëra në vend të syzave -si te Karlos Kastaneda. Por këto individë provues nuk i pengonin askujt, por kur kjo (pengimi) bëhet për dhe me tërësinë, duhen rezultate shumë të mëdha, përmirësim të shumtë në të mirat e jetës, liri të dukshme më të madhe.

Ndodhitë e sotme në R.M. nuk përkasin me “filozofinë e veprimit” për të mirën, e as me ecjen prapa si të Karlos Kastanedës, ngase sot po dëmtohet interesi tërësor. Për këtë kthim prapa prej “gaforreje” duhet të përgjigjen ata që e imponojnë. Këto veprime nuk mund të mbeten jetimë, dhe do të ketë përgjigje për të gjitha gjërat se: pse po ndodhin kështu në sferën e “veprimit për të gjithë” (në krahinë, komb, shoqëri), pse nuk e shfrytëzojmë fitoren dhe rrethanat në përgjithësi, të cilat janë mëse në favor (të veçantë) për ne, (pse nuk shfrytëzohet prezenca e organizmave ndërkombëtarë, të cilët për realizim të asaj që punuam na sollën edhe fonde për përfundimin e projekteve...), pse nuk shfrytëzohen “veprimet e integrimeve” që duhet të bëhen (e që e kemi gojën plot me to), pse nuk shfrytëzohen raste e rrethana të tjera që janë prezent dhe që mund të ndihmojnë në drejtim të së mirës njerëzore (edhe të tonës)? Apo më e “madhërishmja” është që të merremi me mohimin dhe kundërshtimin e njëri-tjetrit? Pse nuk favorizohen ata që e sollën fitoren dhe ndryshimet? Pse e mohojmë atë kohë më të lavdishme për ne dhe e pranuar si e drejtë para organizmave botëror, në një kohë kur ende po quhemi terrorist; në një kohë kur na mohohet verdikti i popullit; në një kohë kur personat e arrestuar nga bota për krime, quhen legjenda të kombit e shteti, madje edhe nga ata që vetën e quajnë pasardhës të Krishtit, të cilët besojnë se ai nuk vrau edhe kur u vra, por kishte thënë “...fali Zot, ...nuk dinë...”? Pse aq shumë ngritja e “bajraqeve” për të mohuar njëri – tjetrin (në hapësirën tonë), e edhe në mes të atyre që ia pritnin njëri – tjetrit plumbat (deri në atë “shkallë” sa t’i pengojë njërit prezenca e tjetrit); si ndodh që me flamur dhe të drejta të përgjithshme kombëtare ta mbash gojën plot për dekada të tëra dhe pastaj mos t’i mbrosh ata? Apo si ndodh që të krijosh karrierë me një emër legjende në gojë si ajo e Komandant Kumanovës dhe ta bësh “Kumanovën” “Likovë”?

Si ndodh e gjithë kjo krekosje, gjithë këto lavdërime për suksese, kur ende ka ligje që parashihen me Marrëveshjen e Ohrit që duhet të sillen; kur ende po qëndrojnë burgjeve të burgosur me montime; kur ende po qëndrojnë luftëtarë të 2001-shit, burgjeve në Kosovë; si të gëzojnë të drejtën e kompensimit të mundit, gjakut e jetës (në formë pensionesh dhe dhurim banesash) ata që mbronin një gjë që e kishte mohuar historia e vendit dhe e gjithë bota, e të mos e gëzojnë ata që i bënë këto ndryshime!? Mos do të thotë kjo se është rezultat i “homerave”, apo “mësuesit” e tyre donë të na tjetërsojnë “filozofinë e veprimit” për të mirën?!

Nga këto ndodhi më së shumti janë goditur ato vende që quhen vende të krizës; ato vende që quhen të pasigurta; ato vende që nga disa u quajtën “të sertë”, disa i quajtën “gjoks shqiptarie”, disa “skaj i shqiptarisë”..., sido qoftë mos duhet t’i lëmë nën fatin e mëshirës së kohës së...? a s’do të thotë kjo se edhe ne po e tjetërsojmë vetveten?

Nëse “këtë” e quajmë si “tentim” për tjetërsimin e “filozofisë së veprimit” për liri e mirëqenie, dhe edhe këtë (“tjetërsim”) do ta pranonim sikur të jepte rezultate, nëse do të ngriste shkallën e së mirës, por rezultatet mungojnë, madje vlera (prodhimi) po bie. Mos “dikush” mendon se të verbëtit e bëjnë historinë dhe se kështu paska qenë nga antika. Është fakt se për të kaluarën e largët (antikën) kemi mësuar shumë nga Homeri, por a thua është e vërtetë se të verbëritë bëjnë historinë, dhe të rrimë shtruar e të bëjmë “zogun e sefasë” (E.A.). Në rast se Homeri i verbër ka arritur t’i këndojë Iliadën dhe Odiseun (respekt për te), si duhet të kenë qenë ata që ia kanë mësuar (atij) atë zanat jetese (për të jetuar), ngase ai pos të lypte dhe të këndonte s’kishte mundësi të bënte tjetër (e ka zgjedhur të ndershmen). Por emri i tij ka mbetur emërtim për “njerëzit e verbët” e që kanë punuar dhe punojnë ndershmërisht, por çka t’u thuhet atyre që edhe lypin e këndojnë “çilerëve” dhe falin çdo gjë që është e babës (tërësisë), madje kur dalin nga aty të “thajnë” histori që aty e mësojnë.

Të gjithë i dëgjojnë këta ligjërues, pa e parë se këto s’kanë “sy” dhe si të tillë se kanë parë kurrë as një fushë (për të cilat flasin), madje (më duket) se pa e ditur se kush i paguan. Këtë nuk e dimë as ne, por dimë se nuk i kemi të paktë as në udhëheqësit qendrore dhe bashkë me ata që po përgatisin “homera” nuk janë për të mirën tonë shqiptare (në RM).

Se si i dëgjojnë këto “homera” dëgjuesit e shumtë nuk kam “haber”, të them se edhe ata që i dëgjojnë këto rrëfime, janë të verbër nuk mundem. Nuk mundem të them as si thotë populli se “është përzier leshi”, por do them se “na ka rrokur syri keq”.

Tjetrën që s’mundem ta emërtoj është mos respektimi i vendimeve që vet i kemi sjellë (përgjithësisht). Dihet se rregulloret, statutet, kushtetutat bëhen për t’u respektuar brenda një territori apo organizate të caktuar, të cilat gjithsesi kanë kaluar përmes shijes së atyre që janë në krye të organizatave të mundshme dhe rrallë gjenden mendime se ato bëhen për t’u prishur nga kundërshtarët e atyre ideve, apo mos të respektohen nga pala që është e dëmtuar (kushtimisht), por s’ka pasur qare pa i pranuar. Por të mos respektohen ato nga ana e vet propozuesve, përpiluesve apo krijuesve ideor të atyre ligjeve, a s’do të thotë kjo se ata nuk kanë shije, e të mos kesh shije në përpilime rregulloresh do të thotë të mos kesh njohuri, të mos kesh njohuri dhe të rrish në ato poste do të thotë t’i kishe “shitur drutë” të cilat kurrë s’kanë qenë të tuat, e të shesësh diçka pa qenë e jotja do të thotë të jesh hajn, e të jesh hajn do të thotë t’i sjellësh dëm shoqërisë. Për hajnat thonë janë dy llojesh: ata që e kanë zanat për ta siguruar ekzistencën dhe ata që janë robër të të tjerëve dhe s’kanë qare pa e bërë atë punë, (mjerë ata). E ata që vjedhin për ekzistencë të vjedhin prej individëve (se tolerojmë fare) që së paku mbetën me një armik dhe nuk i shënon historia... Apo vallë s’janë të vetëdijshëm?! Por mos të dish se çfarë je duke dashur dhe të bëhesh argat i tjetrit, madje edhe të paguash se po shkon argat e jo të jesh i paguar, kësaj vërtet nuk di si t’i them, ngase i kalon kufijtë e asaj “na ka rrokur syri i keq”. Ndoshta dikush mund t’u përgjigjet këtyre pyetjeve ndryshe, ngase kanë qenë të parashikuara që herët, për të cilët parashikime do të dëshmojë Arkivi i UÇK-së tërësisht, (të cilin kemi vendosur të mos e hapim pa një vendim tjetër).

Por se kanë qenë të parashikuara këto gjëra, si dëshmi po i paraqes vetëm ca rreshta të një dokumenti (nga të parët) që ma dha një person i “rrugëve tona”, duke më thënë se, merre tani meqë je gjallë e çoje ku të duash me duart tua. (Një kopje të atij dokumenti e kishim lënë në atë familje, kur ishim nisur rrugës për në bërthamën tonë (shtab), dhe në rast se nuk do të arrinim atje, ata duhej që ta dërgonin kopjen e dytë.)

Kur e pashë më u ngjallën emocione, ngase ajo familje në ndarje na përcillte me brengë të madhe. Posa e lexova me mall, nxora dhe shënova ca vargje, dhe ia dhashë shokut duke i thënë, në daç ruaje, në daç digje, e në daç dërgoje te “vendi shenjtë”, se këtë dokument e ka pranuar “qendra” qysh atë kohë.

Vargjet që i nxora ishin këto: “... këtë nuk e dimë vetëm ne, por edhe ata që e dëshirojnë të kundërtën (e kësaj), të cilët s’do të lënë gurë pa lëvizur, madje do të krijojnë edhe kanalizime të rrejshme për grumbullimin e energjisë së vullnetit të ndryshimeve, vetëm e vetëm për ta penguar këtë. Si lloj pengese nuk mund të përjashtojmë prezencën e patriotëve aventurier e as atyre profitabil, të cilat veprime (në të shumtën e rasteve) përfundojnë me kaos populativ. Edhe përballë këtyre forcave mbuluar nën emra të ndryshëm asociativ që veç veprojnë në rrethinën tonë, ka edhe djem si zana të cilët po përpiqen ta ndryshojnë këtë status politik.” (rreshtat: 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, të faqes së parë të këtij dokumenti).

E tani mendoj se mos kemi harruar diçka që se kemi futur në dokumente të kohës. A e kemi futur edhe atë se mos vallë situata atë kohë ishte bërë e pa durueshme për t’i tubuar “flijuesit e madhështores” e për t’ua “këputur kokat mnjësh si preshve” (fjalë e urtë nga Tetova), e që kurrë mos t’i teket dikujt për të kërkuar liri!?

Të parashikosh nuk është as e njëjtë, as e lehtë sikur të kundërshtosh pjesën e trupit tënd që ke krijuar. Tani po i kuptoj ca emra “legjendash të fashitura” të cilët ende heshtin për veprimet në kohë të tyre, por nuk heshtën para të “tjerëve”... (Për të mos e rënduar punimin do të përmend vetëm dy raste.) Kur ishte gati më së keqi, u gjend një Hamid Thaç(i), që viteve të tetëdhjeta të thotë në Komitet të Kumanovës, se çdo gjë e kemi fituar vet dhe nëse doni të na tjetërsoni ne dimë edhe ta marrim rrugën e malit, siç e kemi bërë edhe më parë.
Kur ishte më së keqi (kohë e Rankoviqit) Naip Orizare-s, qeveritarët e atëhershëm i kishin thënë se po të bëjmë ministër, e ai u ishte përgjigjur -unë bëhem ministër për ti shërbyer popullit tim dhe jo për ta shtypur atë. Ende është gjallë Naip Orizarja i cili për këtë thënie u shpërblye me burg në Goli Otok-un e “famshëm”.

Pavarësisht heshtjes së tyre, ata janë respektuar e çmuar nga njerëzit e ndershëm dhe në saje të sakrificës së gjeneratave të më hershme, gjërat kanë lëvizur përpara. Edhe në kohë të ndryshimeve, “epoletat” (mësuesit e “Homerave”) deshën ta ngulfasin zërin e “penave”, duke pyetur me tonë kërcënues se “Çka kërkon shkrimtari”, dhe ai përgjigjet: “e kam lapsin me dy tyta”. Andaj t’ia vënë gishtin kokës ata që tentojnë ta ndryshojnë “filozofinë e veprimit” për liri e mirëqenie, të cilën filozofi e ka vulosur historia, dhe dokumentet ndërkombëtare për liri... ngase edhe sot ka “lapsa me dy tyta”; ngase sot thërrasin edhe të vdekurit, që të festohet fitorja edhe për njëqind vjetët e ardhshme, dhe kjo respektohet me tubimin e mijëra qytetarëve...

[feneri]

Nazmi Beqiri

“Cila zembër shqyptari munden me durue kur thomi të vërtetën?”

Në vend që të përkujtojmë veprimtarin, patriotin, shkrimtarin, poetin e madh të Rekës Josif Bagerin, me rastin 97 – vjetorit të botimit të poezisë, po thuaj më të mirë të tij, e botuar me 2 qershor 1910 në Sofje në gazetën “Shqypja e shqypnisë”, po shërbehemi me një thënie të këtij kolosi, i cili punoi dhe veproi për shumë kohë në qendrën që ende po e “ruan” (mund të i themi) rilindësi i fundit Thoma Kacori. Veprimtari dhe poeti, zemërplasur nga pushtuesit dhe populli i vet, atë kohë thoshte: “Cila zembër shqyptari munden me durue kur thomi të vërtetën?”

Shpresojë që përkujtimin ta bëjmë në gjendje normale, duke u zhytur në jetën dhe veprën e tij, por a të lënë absurdet që po shfaqen për mes gëzimeve e hidhërimeve të pakuptimta të këtyre ditëve. Shpresoj që dikush tjetër ta bëjë këtë përkujtim për këtë veprimtar të madh të çështjes shqiptare, ngase kjo punë nuk i takon vetëm një njeriu, është brengë dhe detyrë e të gjithëve, po qoftë edhe mu në këtë kohë absurde, kur për një marrëveshje kinse ndërpartiake të çoroditë gati të gjithë partitë në këtë vend të vogël. Kjo marrëveshje edhe po i gëzon e edhe po i hidhëron ca shqiptarë të cilët hidhërimin e kthyen në gëzim, pasi tha i pari i qeverisë se nuk ka marrëveshje të shkruar... Nuk është e mundur që vetëm mua të më çudit ky gëzim i tyre, ngase vërtetë nuk di, nuk mund ta marrë me mend se çfarë të keqe u sjellë ajo marrëveshje bash atyre. Duke e shikuar atë mundohem të gjejë diçka që do të mund t’i dëmtonte. Athua ata i dëmton sjellja e ligjeve me badinter, apo çka mund t’i dëmtonte sjellja e një ligji për përkujdesjen e të dëmtuarve të konfliktit të 2001-shit. Çka mund t’i dëmtoj ata një ligj për përdorimin e gjuhës shqipe. Në rast se kjo nuk i dëmton atëherë pse gëzohen prej fjalëve të mandatarit se s’ka marrëveshje të shkruar... “Me folë ka del shpirti” (thotë populli), po të kishin qenë shqiptarët të bashkuar në të “përgjithshmen”, po të kishin respektuar shqiptarët si gjithë bota apo si vet maqedonasit, vullnetin e popullit të vet, as që do të vinte puna deri këtu. Nëse përgjigjen se s’ka marrëveshje (dhe po e lëmë se është ashtu), vallë duhet gëzohemi se s’ka?! Se nuk u arrit marrëveshje për shqiptarët?! Edhe pse më duket se ka marrëveshje, madje të mirë, pasi që qendrat e vendosjes dhe përfaqësuesit e qendrave të tyre, dërguan përshëndetje miradije për këtë punë, madje edhe dolën në konferenca për shtyp për miratimin e kësaj pune. Dhe as kush nuk i përmend ato nga pala që u gëzua pas fjalëve të të parit të qeverisë, pasi që bashkë qeveritarët e tij kinse ofruan dorëheqje nga qeveria. Dhe meqë nuk mund të kuptohet se çfarë u sjellin dëm pikat e përmendura të kësaj “pune”, kjo trysni e hidhërim – gëzimi i tyre po duket se po u bëka për inat. Edhe unë jam i hidhëruar në atë marrëveshje (dhe sigurisht se nuk jam i vetmi), madje ndoshta edhe vet ata që e arritën këtë, por jo për tjetër, por ngase doja që të jetë më e mirë, më përmbajtësore, me më shumë të drejta, dhe kam inat pse s’mund të bëhet ashtu si duhet. Nëse të gëzuarit nga fjalët e “të parit” kanë inat si timin, le ta bëjnë më të mirë, ngase edhe ashtu janë në qeveri dhe më së shumti atyre u takon. Le ta bëjnë edhe sot, qoftë edhe nesër (pse jo ), dhe fare s’po them pse se bënë brenda kësaj kohe që kaloi. Le t’i shtojnë pikat, vetëm le ta bëjnë më të mirë. Athu çfarë do të ndodhte me “të parin” e qeverisë sikur këta të “gëzuar” pas publikimit të kësaj pune do të shkonin dhe do t’i thonin atij se ne japim dorëheqje në rast se “ti” nuk i shton edhe kaq pika në këtë marrëveshje dhe nuk i realizon ato brenda një afati të caktuar.

Populli thotë se për inat të vjehrrës nusja kishte fjetur me mullinxhiun. Çfarë tu themi këtyre të “gëzuarve”, se për inat dalin kundër saj (marrëveshjes), se për inat nuk e bëjnë një marrëveshje më të mirë, se për inat nuk e bënë deri sot (së paku një të tillë)?! Të them se për inatë janë kundër ligjësimit të gjuhës së vet nuk mundëm, të them se janë kundër dëshmorëve shqiptarë nuk mundëm, ngase edhe vetë janë shqiptarë, ngase bashkë me ca prej tyre kemi qenë po me ata dëshmorë e invalidë në 2001-in. Pastaj një marrëveshje nuk do të thotë punë e kryer dhe për ta realizuar atë duhet punë, duhet mund e jo inat.

E mira, e drejta, humaniteti, njerëzia, atdhedashuria, thonë se nuk dëshmohen me fjalë, por me punë, me vepra, me zemër.

Me që veç përmendëm se pikat e publikuara nuk do të përdoren vetëm për të mirën e një partie, me që thash se kush të dojë le ti bëjë më të mira dhe ne do të ngrisim dolli për ta, do t’i përgëzojmë. Me që thamë se edhe qendrat botërore të vendosjes mbajtën konferenca për shtyp pro këtyre pikave që dalin prej Marrëveshjes së Ohrit, e për të cilën edhe kryetari i Amerikës tha se duhet të realizohet, në shenjë respekti, në shenjë nderi për të gjithë ata që e ndihmuan çështjen shqiptare me fjalë, me mund e gjak, po e përmbyllë këtë shkrim brenge me thënien e Josif Bagerit, “Cila zembër shqyptari munden me durue kur thomi të vërtetën?”

[feneri]

Nazmi Beqiri


1.
UROJ - VITI 2008 ME KTHESE TE RE !









Logjika thotë se nuk ka veprim pa parashikim dhe planifikim realizues.

Vepruesit që nuk e kanë “atë”, janë: argat, “çirak” apo “kallf” (siç thonë zanatxhinjët). Lexuesit e pacensuruar, (nga vetvetja dhe nga të tjerët), kanë parë se planet e shumta të përgatitura mbi parashikimet, (si...) për etapa të gjata dhe më të gjata janë realizuar brenda planeve nga veprimtarë të denjë shoqërorë apo kombëtarë.
Ata kanë folur e shkruar për arritjet që duhen të bëhen brenda një kohe të caktuar , i quajmë analistë. Analistët mendimet e veta i paraqesin në bazë të nevojave të shoqërisë, në bazë të disa të dhënave elementare globale, përmes të cilave provojnë të parashikojnë se çfarë do të ndodhë në të ardhmen e afërt, ose edhe të largët, të cilët parashikime, ndodh që të jenë të sakta ose jo të sakta, por sidoqoftë ,analistët, per ate, nuk bartin përgjegjësi morale.

Përndryshe nga “qejfëlitë” që reklamohen në gazeta, analistët i përmbahen kodeksit gazetaresk. Kurse disa nga “qejfëlinjët” po i bjerrin edhe virtytet e popullit tonë i cili gjithherë i ka luftuar armiqtë e tij, por në “adetet” e tij nuk ka qenë, që t’i fyej as ata, e le më të tjerët, vetëm e vetëm për çështje “teke” apo inati... Madje ai edhe i lavdëron ata si në rastin e këngës popullore te “Kënga e Avdisë”

“Vulë Cetinja se lujti kamën

Ish kanë trim ja bafsha xhamën”.

E jo si te tipi i shkrimit të shkruesit-es së “....metaforë”(ave) në “Koha” të 22 dhjetorit ku nuk dallohej as gjë e as “mesazh” nuk mund të nxirrej, por i përngjante një “taraturi” i bërë si prej derivateve të naftës!.

Pra me që analistët pasi që nuk paskan “përgjegjësi” çka të themi për “vepruesit konkretë” të proceseve shoqërore!!?

Për ta lëçitur këtë temë (zaten) nuk mund t’i marrim gjithë ndodhitë shoqëroro historike të përbërjes sonë kombëtare në Maqedoni e ta paraqesim si shkrim gazetaresk, por do ta veçojmë etapën e fundit të pas monizmit. Se kishte parashikues të stilit veprimtarë dihet, por se a arritën të realizohen projektet e tyre po shihet qartë se jo, pasi që për këto veprime në vazhdimësi po punohet (për t’i realizuar).

Ky mosrealizim po ngec për dy arsye:
1. “Veprimtarët parashikues-flijues-e-sakrifikues” nuk ishin kulminantë në të gjitha sferat e duhura; dhe,
2. Ata që s’i donin këto procese (argatët, çirakët e “kallfët”), ishin më të përgatitur dhe të ndihmuar (pa shikuar çmimin) nga gjaku tjetër, të cilët e kanë detyrë, të bartin procesin nga një “veprues-realizues” tek tjetri, me të vetmin qëllim të zhvendosjes së vendit të përgjegjësisë, me të cilën gjë dhe bëhet ndalja e hovit realizues.

Sa herë që u ndal hovi për veprim e sipër, u pasurua nga elementi popull, dhe sa herë kur ndodhte kjo ndërroheshin mjeshtrit (“kallfët”), nën pretekstin e “diçkafit” të cilin “diçka” logjika e veprimit nuk mund ta justifikojë, ngase nuk ka mjeshtër që tërhiqet pa realizuar ndërtimin nga plani i vet, pos nëse ai tjetërsohet në jetë (vdesë), ose mënjanohet përdhunisht nga të tjerët.

[feneri]

2.
KALLFET MARRIN URDHER NGA TUTORI !


Është normale këtë ta bëjnë “kallfët”, ngase ata marrin urdhëresën nga “tutori”(mjeshtri) i vet.

Kjo ndodhi tek ne pas monizmit. Ndodhi që lideri të mënjanohet nga “anëtarësia e vet” (i cili ndodhim në shkencat politike këtë “anëtarësi” e quan ndryshe), dhe se ata që nuk e përjetuan këtë gjë nga “anëtarësia e vet” u larguan (pa e larguar ajo). Këto ndërrime “liderësh” për mes cilës do mënyrë të largimit qoftë (ndash u largua ndash e larguan) ndodhin në momente të rëndësishme historike për “ne”. Ndodhën atëherë kur ndryshe nuk mund të ndaleshin sukseset.

Dhe së treti, mund të themi se ndodhin pak para se e vërteta e hidhur të dalë lakuriq para tërësisë (popullit). Këto momente në mes të proceseve janë fatale, ngase edhe më e shtypin tehun e ngadhënjimit, stabilitetit e paqes. Dhe nëse themi se analistët nuk kanë përgjegjësi çfarë duhet të themi për “këta”...???

Kur dy “liderë” të ardhur për mes të së njëjtës rrugë nuk ngadhënjejnë, është e domosdoshme që lideri i tretë të vijë me rrugë tjetër (dhe kjo ndodhi në “tërësinë” tonë). Veprimi kundër së “keqes së akumuluar”, ishte ndryshe dhe ngadhënjyese. Vepruesit e radhës së tretë, për ta ruajtur harmonine e veprimit me të parët, dhe për t’i realizuar pa probleme të mëdha synimet kombëtare “bënë” “Këshillin Koordinues Shqiptarë”.

Ky trup u shkatërrua nga (kushtimisht) “kallfët” apo “mekanizmat veprues” të quajtur parti politike, e cila gjë assesi nuk ka mundur të bëhej për të mirë të shqiptarisë! Madje logjika politike mund të thotë se, kjo ka mund të bëhet për të futur konflikt (akte dhune) në mes vete, në kohën që posa kishte mbaruar konflikti me “bartësit e shtetit”.

Në vend të çorientimit forcat e reja progresive (tani më të pranuar edhe nga organizma ndërkombëtarë) nxorën subjektin politik(BDI) dhe liderin shpirtëror e vunë për lider politik të tyre. Por duke e ditur se kjo llavë kundërmsyerje të të arriturave në marrëveshje të bëra nuk do të përfundojë me kaq. Veprimet e më vonshme do të shtangin jo vetëm liderin e “forcave të reja”, si për rastin kur nuk u bashkua vota shqiptare: si për zyrtarizmin e tempullit të diturisë (USHT)...
Kjo ndarje nuk mbeti vetëm në suaza të partive politike, por ndarjet (përçarjet) do të futeshin edhe brenda vetë partive politike, pas të cilës gjë, edhe do të lindin parti të reja, që ”pas perdeve” s’ka as gjë “të re”, pos justifikimin e gjallësisë së udhëheqësve të tyre.

Pas këtyre veprimeve dihej që do të fillonte kohë krize dhe barra e qetësisë dhe stabilitetit do t’u binte mbi shpatulla (edhe më shumë) “forcave të reja” dhe liderit të tyre, të cilëve më e rëndësishme u ishte:

-ruajtja e “vlerave” nga improvizime të ndryshme të pasigurisë,

-shtyrja përpara drejtë “notarizimit” të të arriturave dhe

-lakuriqësimi i të “keqes”, që mos të bartet (trashëgohet) në breza të tjerë, sesa “luksi qeverisë”.

Koha e ka vërtetuar se me “improvizime pasigurie” e përdorim dhune, nuk mund të krijohet qetësi, ashtu siç është e ditur se piskama, grushti e krushkësia, nuk prodhojnë ligje, ashtu siç fjalët nuk mbrojnë flamur, nuk lirojnë të burgosur politikë.

Ashtu siç nuk “u shuan llampatë me duatë e hoxhallarëve të Ataturkut por nga naganti i tij”, ashtu siç nuk rritet e drejta e popullit duke e ngulfatur atë, ashtu siç nuk rritet kombi duke t’kurrur vendin e duke e ndarë (nga) qytetet. Nga të gjithë këto nuk fitohet as gjë, pos një “hallall të qoftë, se...” ose një “hallall ti vera, za...”

Se ky “hallall...” i ngopi (...) u pa se: kur organizimi për manifestimin e Ditës së Flamurit dhe mbrojtja e “Tij” u la në duar të një shoqate joqeveritare (respekt për ta) edhe prane mbrojtësve më konsekuent të tij.

Është normale që faji të hidhet tek oponentët, mbi etnitë tjera, madje edhe mbi ndërkombëtarët. Ne, të gjithë e kemi ditur ku është faji i së keqes, pavarësisht se kush ka qenë për të keqen e kush ka qenë kundër saj. Kjo iu është bërë e ditur edhe ndërkombëtarëve, madje edhe në formë të shkruar të cilëve iu ishte thënë se:
- Shqiptarët prodhojnë trazira të shtyrë nga vesi i krimit, dhe si dëshmi “thënësit”përdornin faktin se ato (“trazirat”), paraqiten vetëm në Maqedoninë Perëndimore.

Të gjithëve (ndërkombëtarëve) u ishte thënë se problematike ishte e tërë Maqedonia me Kushtetutën e saj, me ligjet e saja dhe me mentalitetin e sunduesit mbi shqiptarët dhe të tjerët, por në Maqedoninë Perëndimore ai ka shpërthyer dhe po mbyllet me “notarizimin”e kërkesave të tyre , ndërsa në Maqedoninë Lindore ai tani po fashitet nën pretekstin e “lubisë” shqiptare.

Dhe për ta mbajtur ende të këtillë ndoshta edhe do të improvizoheshin probleme”, por sidoqoftë ai një ditë do të ndodhë (u ishte thënë atyre), ashtu siç do të ndodhë një ditë qetësia e plotë e këtij vendi.

Krizë dhe pasiguri, do të ketë derisa qytetarët nuk trajtohen një soj para shtetit, qofshin ata edhe pjesëmarrësit e luftës në 2001.

Madje për këta të fundit paraqitëm kërkesat për rehabilitim dhe risocializim të pjesëtarëve të UÇK-së, si logjikë dhe arsyetim, se ky realizim, do të kontribuonte në qetësinë e vendit, por ajo(kërkesa) u kthye me arsyetimin se “kushtëzohet me marrjen brenda projektit edhe pjesa tjetër e vepruesve në emër të ish-shtetit, gjë që nuk kemi fonde ta përmbyllim”.

[feneri]

3.
METODA E KERLIT

Ne kishim lajmëruar edhe mundësinë e organizimit të pasigurive dhe ata vërtet ndodhnin, sa, ca improvizime të këtilla të asaj kohe, nën garancën tonë (udhëheqëjes së UÇK-së), i patë thyer Gjeneral Kerli me një mënyrë shumë të lehtë, por shumë efikase, e cila mënyrë e veprimit në arkivat e kohës dhe në shprehjet tona, do të mbeten si “Metoda e Kerlit”.

Dhe improvizime të këtilla të pasigurisë po vazhdojnë të ndodhin edhe sot. Ndryshe si mund të shpjegohen mosrealizimi i ligjeve që parashikohen në Marrëveshjet e arritura.
Ndryshe si mund të shpjegohet mosrespektimi i verdiktit të popullit.
Ndryshe si mund të shpjegohet mohimi i veprimeve historike edhe pranë pjesëmarrjes në to, edhe të organizmave ndërkombëtarë më me ndikim në botë.
Ndryshe si mund të shpjegohen fyerjet, sharjet e grackat, ndryshe si mund të shpjegohet abrogimi i ligjit për flamurin nga gjykata kushtetuese, ndryshe...???!!!

[feneri]

4.
VITI 2008 - KTHESE E RE !

Për vitin që po vjen besoj se askush nuk do të lutet për të pasur fyerje e piskama e as për improvizime të pasigurisë, ngase po u trusëm si shumë në to, improvizimi mund të bëhet edhe realitet.

Për këso veprimesh fjala e urtë popullore thotë se “nganjëherë Zoti dëgjon lutjet edhe jashtë xhamie”! Andaj , nëse lutemi,
- të lutemi për realizim të synimeve tona,
- të lutemi për notarizimin e ligjeve që i kemi fituar,
- të lutemi që të mos ketë më të burgosur të ndërgjegjes,
- të lutemi që mos të ketë më të burgosur të pafajshëm,
- të lutemi që edhe kumanovarët dhe shqiptaret e tjerë... mos të jenë qytetarë të dorës së dytë dhe të gëzojnë flamurin e ta flasin shqipen gjithkah!, e të tjera... ,
- të lutemi që mos të këtë më ndarje brenda shqiptarëve,
- të lutemi...
Edhe ata që nuk luten, le të punojnë për realizimin e mireqenies shqiptare ! E unë urojë që 2008-ta të jetë me kthesa të reja për të mirën e popullit tonë te vuajtur...