Pagëzimi I Jezus Krishtit

[toni77_toni]

“Ky është Biri im i dashur, të cilin e kam për zemër!”

Mag. Don Kolë Gjergji,

Kisha shenjte na fton sot ne të gjithë, që ta kremtojmë këtë ditë të madhe, ditën e Zotit dhe «Pagëzimin e Zotit tonë Jezu Krishtit». Me të dielën e sotme mbaron edhe koha liturgjike e Kërshëndellave. Pagëzimi i Jezusit është një ngjarje epifanike. Kjo festë do të kremtohet në të dielën pas 6 Janarit.

Me pagëzim Jesusi e fillon veprimtarinë e vet publike. Fjalët e Pagëzuesit dëshmojnë Jezusin si Mesi, Birin e Zotit, i cili si fjalë e amshuar e Zotit është bërë njeri, që ta flijon vetvetën, që t´mund njerëzimi të pajtohet serish me Zotin. “Gjoni e pagëzon Shëlbuesin: ushtari mbretin e vet, shërbëtori zotërinë e vet. Ujërat e Jordanit dridhen, pëllumbi jep dëshmi, zëri i Atit buçet prej qiellit: Ky është Biri im“.

Në atë kohë erdhi Jezusi prej Galilesë në Jordan që të pagëzohet prej atij. Kur Gjon Pagëzuesi e pa Mesinë, i foli popullit: “Ja, Qengji i Hyjit! Ky ia shlyen mëkatin botës” (Gjn 1,29.36). Ky është ai, për të cilin thashë: ‘Pas meje vjen një njeri, i cili është më i madh se unë, sepse ishte përpara meje!’ Nuk e kam njohur as vet, por arsyeja pse erdha e jam duke pagëzuar me ujë është që ky t’i zbulohet Izraelit.” Gjoni dëshmoi edhe: “E pashë Shpirtin Shenjt tek zbriti prej qiellit porsi pëllumb dhe zuri vend mbi të. Unë nuk e njihja atë, porse Ai që më dërgoi të pagëzoj me ujë, Ai edhe më tha: ‘Në atë që të shohësh se zbret Shpirti Shenjt dhe zë vend në të, ai është që pagëzon me Shpirtin Shenjt.’ Unë e pashë dhe dëshmoj: Ky është Biri i Hyjit” (Gjn 1,30-34).

Me këto fjalë Gjon Pagëzuesi dëshmoi, që Jezusi është Mesia dhe ai që ishte dhe që do të vjen. Fragmentet e trashëguara të predikimeve të Pagëzuesit janë profetiko-mesianike. Përfundimisht përshtatet edhe pagëzimi si një fotografi e një profeti. „Zoti vet e vërtetoi Jezusin në pagëzim në Jordan si Birin e vet, ku Shpirti i Zotit zbriti mbi të dhe ja, një zë që vinte nga qielli, tha: “Ky është Biri im i dashur, të cilin e kam për zemër!” (Mt 3,17). Nëpër mrekullinë, që Krishti bëri, u shfaq ai gjithmonë si Biri i Zotit. Gjoni si Pararëndes foli vet për atë që do të vjenë ose pas tij që do të vjenë, që është më i fortë gjegjësisht më parë se ai (krhs. Mt 3,11; Mk 1,7; Lk 3,16; Gjn 1,15). Parendësi në kuptim kohorë (6 muaj sipas Lk 1,26.36) bëhet më një tendencë të rritur në skllavin me të ulur, që nuk është i denjë për t’ia zgjidhur rripin e sandaleve më të fortit ose pas tij që do të vjenë ( Mk 1,7; Lk 3,16; Joh 1,27).

Kjo temë tingëllon me fjalët sipas Mateut edhe një herë tek paraqitja e pagëzimit të Jezusit në refuzimin e lutjes për pagëzim të Jezusit: “Mua më duhet të pagëzohem prej teje, e ti po vjen tek unë?” (Mt 3,14). Të gjitha simptomet e Besëlidhjes së Vjetër përkryerjen e vet e gjejnë në Jezu Krishtin. Ky e fillon jetën e vet publike pas pagëzimit prej Gjonit në Jordan (Mt 3,13). Jezusi nuk ishte mëkatar që erdhi në pagëzim. Ai erdhi vetëm “që të kryej çdo gjë që përkon me vullnetin e Hyjit”. (krhs. Mt 3,15). Për këtë arsye Zoti ynë, Jezu Krishti iu nënshtrua vullnetarisht pagëzimit të Gjoni, që ishte i përcaktuar vetëm për mëkatar. Në këtë veprim tregohet „vetmohimi“ i Jezusit (krhs. Fil 2,7). Dhe kur doli nga uji, e pa ai qiellin duke u hapur dhe duke zbritur mbi të Shpirti në formën e pëllumbit. Dhe Shpirti i Hyjit që në krijimin e parë endej përmbi ujëra (krhs. Zan 1,2) zbret këtu në Krishtin, që ta tregon krijimin e ri dhe që vet Ati e dëshmoi: Dhe, ja, një zë që vinte nga qielli, tha: “Ky është Biri im i dashur, të cilin e kam për zemër!” (Mt 3,17; 12,18; 17,5; Is 42,1). Gjoni e qonë këtë deri në Epifani të Shëlbuesit në Jordan, deri në dasmën e Zotërisë.

Këtu zbulohet Trinia Shenjte, që të dëshmon se vepra shëlbimprurëse për mbarë njerëzimin është në mënyrë të trinitetit. Ai qëndron në rend me mëkatarët, jo se ishte mëkatar, por që mëkatet e njerëzimit, të botës t'i marr në vetvete. Uji në këtë kontekst simbolizon pastrimin prej mëkateve, jetën e re dhe dhënës i jetës, në këtë momënt jetën e re me Zotin.

Ai nuk e tregon fëmiun biblik të Betlehemit, por Qengjin e Hyjit, që me gjakun e vet do t´ia falë mëkatet botës. Ai e pagëzon në ujë Jezusin e rritur dhe me këtë ia tregon pagëzimin me gjak në kryq. Jezusi iu paraqet apostujve pasionin dhe vdekjen e vet në Jerusalem si një formë të pagëzimit: „E po, më duhet të pagëzohem me pagëzim, e sa ngushtë jam derisa të kryhet“! (Lk 12,50; 9,22; Mk 10,38). Gjaku dhe uji që rrjedhin prej zemrës së shporuar të Jezusit të kryqëzuar ne kryq, simbolizojnë pa dyshim sakramentet e kishës, posaqërisht pagëzimin dhe euharistinë, sakramentet e jetës së re.

Me këtë është e mundshme, „të jesh i lindur prej ujit dhe Shpirtit“ që të arrish në Mbretërinë e Zotit (Gjn 3,5): «Shiko, ku je pagëzuar, nga të rrjedh ty pagëzimi, nëse jo nga kryqi dhe vdekja e Krishtit. Këtu qëndron gjithë misteri: ai u mundua për ty. Në të je shëlbuar, në të je shpëtuar» (Ambrosius, sacr. 2,6). Gjoni në Besëlidhjen e Re, në antikën Hebraike të Flavius Josephus dhe në tradicionin krishterë e mbanë nofkën „Ai që pagëzon“ ose „Pagëzues“.

Emri i dyfisht përkatësisht i dyti emër në antikë dhe në rrethinën judaike të Jezusit ishin të rëndomtë, si për shembull tregonë shembulli i Simon Pjetrit dhe i të tjerëve. Tek Gjoni nuk bëhet fjala për një qvalitet personal apo detyror, por në funkcion apo veprimtari, që ka të bëjë më një detyrë ma të lartë dhe me dërgimin e ti profetik.

Dashur vëllezër e motra, kjo ditë është zbulesa e dërgimit mesianik të Krishtit, që tu kumton të gjithëve Lajmin e gëzueshëm. Të ndalemi edhe ne sot e të mendojmë disa momente mbi pagëzimin tonë, mbi fillimin e jetës sonë me Krishtin. Që të jesh vetëm i pagëzuar nuk vlen mjaft, por që të jetosh me Zotin dhe me bashkësinë e të besuarve si i pagëzuar, në Krishtin.

Me pagëzim quhemi dhe jemi bërë fëmijët e Zotit: „Nëpërmes kësaj hyrjeje me pagëzim tek shëlbimi quhet, Zoti dëshiron që t´i përqafon të gjithë fëmijët e vet dhe t´i pranon në dashurinë e vet shëlbimprurëse, në një dashuri që është më e madhe se çdo mëkat“, thoshte Papa Gjon Pali II. Amen.