Shqiperime.

[Degez]

Kam zbritur, duke te t'dhene krahin.
(Eugenio Montale)

Kam zbritur, duke te t'dhene krahin, te pakten nje milion shkalle
e tani qe nuk je eshte boshlleku ne çdo shkallez.
Edhe keshtu ka qene i shkurter udhetimi yne i gjate.
I imi zgjat akoma tani, as me nevojiten me
rastesite, prenotimet,
kurthet, disfatat e kujt beson
se realiteti eshte ai qe shihet.

Kam zbritur milione shkallesh duke te t'dhene krahin
por jo sepse me kater sy shihet me shume.
Me ty zbrita sepse nga ne te dy
te vetmet sy te vertete, edhe pse te mjegullt,
ishin te tute.

[Degez]

Shen martini i Karsos.
(Giuseppe Ungaretti)

Prej ketyre shtepiave
nuk ka mbetur
veçse ndonje
cope muri

Prej shumve
qe me korrispondonin
nuk ka mbetur
as jo shume.

Por ne zemren time
asnje kryq nuk mungon.

Eshte zemra ime
vendi me i perdhosur.

[Syku]

“Dashuri me shikim te pare” (Wislawa Szymborska)

Jane te dy te bindur,
qe nje ndjenje e papritur i bashkoi.
Eshte e bukur nje siguri e tille,
por nje pasiguri eshte me e bukur.

Duke mos u njohur qe me pare, besojne
qe te mos kete ndodhur kurre gje mes tyre,
por çfare mendojne rruget, shkallet e korridoret
ku prej shume kohesh mund te takoheshin?

Dua te pyes ata,
nese sado perçart nuk kujtojne,
ndonje here nje balle per balle,
ndoshta ne nje dere rrotulluese?
nje “me fal!”, mes kallabllekut?
nje “keni gabuar numrin” ne telefon?
- por e di pergjigjen.
Jo, ata s’do kujtohen.

Do i habiste shume po te dinin,
qe qysh prej kohesh,
rastesia po luante me ta.
Jo akoma krejt i gatshem ,
qe te misherohej per ta, fati,
i afronte dhe i largonte,
ua priste rrugen
e duke dihatur nje buzeqeshje,
hiqej qafe me nje hap.

Ka patur shenja, kode,
s’ka rendesi nese te padeshifruara.
Ndoshta tre vjet me pare
apo te marten e shkuar,
nje gjethe e vogel fluturoi
nga njera shpatull ne tjetren.
Diçka u humb e diçka u ruajt.
Kush e di, ndoshta edhe topi
mesh gemushash ne femijeri.

Ka patur doreza e zile dyersh,
mbi te cilen para kohe,
njera prekje vihej mbi tjetren.
Valixhet e vura ne te njejten karroce.
Nje nate, ndoshta, te njejten enderr,
te turbulluar shpejt pastaj ne mengjes.

Ne fakt, çdo fillim
eshte nje ndjekje e vetme
e libri i ngjarjeve,
eshte perhere i hapur.

[Syku]

Qe neser do jem i trishtuar (Poezi e gjetur ne nje lagje te varfer te Londres)

Qe neser do jem i trishtuar,
qe neser,
por sot do jem i gezuar.
Per çfare sherben te jesh i trituar,
per çfare sherben?
Pse fryn nje ere e lige?
Pse duhet te me dhimbe sot,
e nesermja?
Ndoshta e nesermja eshte e mire,
ndoshta e nesermja eshte e qarte,
ndoshta neser do shendrise akoma dielli
e nuk do kete arsye trishtimi.
Qe neser do jem i trishtuar,
qe neser,
por sot,
sot do jem i gezuar
e ne secilen dite te hidhur do them:
qe neser do jem i trishtuar,
sot jo.

[[Perla]]

Asaj qe do te plaket - Pier Ronsar

Kjo poezi,nder me te njohurat e Ronsarit,do ta thyeje mosperfilljen e nje zonje te re duke i kujtuar asaj plakjen,vdekjen e "kalbjen" dhe duke e ftuar te gezoje jeten sa eshte e re.

Ahere kur ti te plakesh,prane kandilit tine,
Te tjerresh ndane zjarrit,boshtin duke vertitur,
Kur vargjet t'm'i kendosh,do thuash e habitur:
"Ransari sa me donte kur kisha bukurine !"

Dhe sherbetorja jote,si shoqe ne vetmine,
Lodhur e rraskapitur,lehtas duke dremitur,
Se emrin te ma ndieje,do te zgjohet papritur,
Se emrit tend Ronsari ia ka thurur lavdine.

Ne varr une do te jem,i kalbur, i mbaruar,
Nen nje mersine i shtrire do jem duke pushuar,
Ti,plake,ndane vatres,pa zjarr e jete ne gji,

Me lot ke per ta qare perbuzjen,krenarine.
Jeto,sa je e re dhe flma dashurine:
Trendafilat e jetes keputi qe tani.

(nga Sonetet e Helenes - e perkthyer nga V.Kokona)

[[Perla]]

E dashura qe veç premton - Fransua Malherb

O bukuri mizore,me shpirt te pavendosur,
Ku si ne det batica dhe zbatica ke.
Vendos te ma heqesh ket' dhembje te pasosur,
Ne mos po vendos vete mos te duroj gjithnje.

Magji jane syte e tua qe mua me roberuan,
Dhe mbi lirine time te plotfuqishme jane:
Por,per te mbajtur,ne te me mbajne duan,
U duhet dashuria veç bukurise qe kane.

Kur them se arrita piken ku puna do bitiset,
Gjithmone pa bitisur ndonje sebep e le:
Si pelhura e pafund e gruas te Uliksit,
Ku puna e bere diten - ndaj gedhire u çbe.

Kuptoje pra,moj zonje,se humb lavdine tende
Kur ha keshtu premtimet edhe s'e ke per pese;
Paske kujtese te dobet,nese s'te bje nder mendje,
Nese te bje nder mendje.ahere s'paske bese.

Kur ty te dashuroja,pata menduar prore
Se s'ka veç vdekjes force prej teje qe me ndan;
Tani, ne ndodhte ndryshe, ti vete je fajtore,
Qe ben premtime shume edhe asnje nuk mban.

(nga Stanca - e perkthyer nga A.Plasari)

[[Perla]]

_________________________

Per te gjitha femrat e forumit ....
_________________________________


Dashuria e demonit - Mihail Lermontov

Tamara shef ne enderr nje trim dhe aq mallengjehet,sa veç ate kerkon neper terr.Befas ai i shfaqet si Demoni : Tamara e le veten te genjehet dhe ia beson atij djalli shpirtin e saj te virgjer.

Jam une ai qe t'u fanit
Ne mes te nates ne qeli,
Ai mendim qe te trondit,
Ai trishtim qe te venit,
Ai qe pe ne enderr ti,
Ai qe s'do e qe s'e duan,
Qe me veshtrimin shpresat shuan,
Kamxhiku jam,qe boten rreh.
Jam mbret i dijes dhe lirise,
Armik i qiellit,gjithesise,
Po ja, per ty me gjunje bje !
Me gjithe shpirt te dashurova
Prandaj te shfaq me pergjerim
Te vetmen vojtje qe pesova,
Te parin lot te syrit tim.
Oh! Kij meshire - u pervelova !
Veç fjala jote mund t'u jape
Qiejve dhe mua miresi;
Ne me rrethofsh me dashuri
do dukem engjell une prape
Ne nje parajse e qiell te ri.
O, ndal,degjo,te pergjeroj,
Jam skllavi yt, te dashuroj !
Qe ne ate çast qe te vereva
Me shpirt, pa mase e urreve
Pavdekesine time,moj.
Zili ja pata kesaj bote
Kete te paket lumturi.
Kur s'jam me ty me mbytin lote,
me kap nje tmerr e llaftari.
Ne zemren shterpe rrez' e ndritur
Serishmi plaget m'i mais
E ç'ish gjer dje dremitur,
Si gjarpr' i zgjuar nis leviz.
Pa ty ç'me eshte gjithesia,
Pushteti im,pavdekesia?
Fjele te thata qe s'm'i ka enda,
Tempull vigan pa engjell brenda.
Dhuroma t'emblen dashuri
Dhe me ç'te duash ta shperblej.
Ne dashuri dhe ligesi
Beso,Tamara, nuk genjej.
..................Si tha keto,
E çiku lehte buz' e nxehte
Buzen e dredhur dhe te pafaj;
Kjo qe pergjigja e vertete
Per tere lutjet e saj.
Ne sy e pa me sy skifteri !
Me ta e dogji.Permes terri
Mbi te ndriçoi dhe e verboi,
Sikur thike dhe e shpoi.
Oh! Shpirt'i ferrit triumfoi!
Dhe puthje e tij - shafran i zi-
I ra ne zemer porsi vrer.
Nje thirrje therrese plot tmerr
U ndje ne terr e qetesi.
Kjo kish çdo gje.Dhe dashuri
Lengim e lutje lote - nxehte
Dhe Lamtumiren tere zi
Nje Lamtumire jetes vete.

(Nga Demoni - Perkthyer nga P.Kolovica)

[Syku]

Nje enderr brenda nje endrre (Allan Poe)

Kete puthje timen merre ne balle!
E duke u ndare nga ti,
lejome qe te t’them
qe nuk gabon nese mendon
qe qene nje enderr ditet e mia;
e, pamvaresisht, nese shpresa fluturoi tutje
ne nje nate apo ne nje dite,
ne nje vegim apo asgje tjeter,
a eshte ndoshta per kete me pak e zhdukur?
Gjithçka qe shohim, ajo çfare ngjajme
nuk eshte tjeter perveçse nje enderr brenda endrres.

Qendroj ne zhurmen
e nje çerdhje te frikesuar nga perplasja e dallges,
shtrengoj ne njeren dore
kokrra te arta rere.
Vetem disa. E sesi rreshqasin,
nepermjes gishtave te mi, e bien ne det!
Dhe une qaj – une qaj!
O Zot! A nuk mund i mbaj me nje te shtrenguar me te forte?
O Zot! A do mundem ndonjehere te shpetoj
te pakten nje, nga e pameshirshmja dallge?
Gjithçka qe shohim, ajo çfare ngjajme
nuk eshte tjeter perveçse nje enderr brenda endrres?


Pa ty (John Keats)

Nuk mund te egzistoj pa ty.
Harroj çdo gje perveçse te t’rishoh:
jeta ime duket sikur ndalon aty,
nuk shoh me pertej.
Me ke perthithur.
Ne kete çast kam parandjenjen
sikur po shperbehem:
do isha jashtezakonisht i trishtuar
pa shpresen qe do t’rishoh shpejt.
Do kisha frike te ndahem nga ti.
Ma ke grabitur shpirtin me nje fuqi
te ciles s’mund t’i rezistoj;
edhe pse munda te rezistoj derisa s’te pashe;
e edhe pasi te pashe
u sforcova shpesh te arsyetoja
kunder arsyes se dashurise sime.
Tani nuk jam me i afte.
Do t’ishte nje denim teper i madh.
Dashuria ime eshte egoiste.
Nuk mund te marr fryme pa ty.


Preguntabas (Carlos Vitale)

Pyesje se çfare ishte e jona
ajo qe askujt
si detyroheshim.
Dhe une
thoja dhimbja
vetem dhimbja
si nje dhimbje e vjeter
hesht e pret.
Vdekja eshte nje enderr
qe me enderron.
Kush do thote
ate qe do heshtin fjalet e mia,
ate qe nuk do thote zeri im,
ate qe nuk eshte permendur?


Endrra (John Donne)

Per asnje tjeter, dashuri, s’do kisha thyer
kete enderr te lume.
Teme e mire per arsyen,
teper e forte per fantazine.
Ke qene e urte qe me ke zgjuar. E megjithate
ti nuk e thyen endrren time, e zgjat.
Ti kaq e vertet qe t’mendoj mjafton
per te bere te verteta endrrat e histori perrallat.
Hyr mes ketyre kraheve. Po tu duk
me e drejte per mua, mos e enderro krejt endrren,
tani ta jetojme vazhdimin.
Si nje shkrepetime apo ndriçim qiriu
syte e tu, por jo zhurma, me shtangen.
Keshtu (pasi ti don te verteten)
ne fillim te besova si nje engjell.
Por kur pashe se me shihje ne zemer,
qe njihje mendimet e mia me mire se nje engjell,
kur interpretove endrren, duke ditur
se teper gezim do me kishte shtangur
dhe erdhe, duhet te rrefej
qe do ishte qene sakrilegj te t’besoja tjeter perveç se ty.

Te ardhurit, te ndenjurit, te zbuloi: e vetmja ti.
Por tani qe largohesh
dyshoj se ti nuk je me ti.
E dobet ajo dashuri tek e cila eshte me e forte frika,
dhe nuk eshte krejt shpirt i paster dhe trim
nese eshte i perzier me droje, me seder, me nder.
Ndoshta ashtu si letriket
qe njehere ndizen pastaj fiken,
keshtu ti ben me mua.
Erdhe te me ndizje, iken per te ardhur.
E une do enderroj serish
ate shprese, por jo per te vdekur.


Poema e rrenjes se dashur. (Alì Chumacero)

Perpara se te ishte era det se prapthmi,
qe nata te mberthehej me veshjen e zise
e qe yjet dhe hena te fiksonin ne qiell
ndriçimin e trupave te tyre.

Perpara se tepria e drites e qe mali
te shihnin shpirtrat te ngriheshin nga majat e tyre;
perpara se te plluskonte ndonje gje nen ajer;
kohe para fillimit.

Kur akoma nuk lindtte shpresa,
as flatronin engjejt ne driten e tyre te qendrueshme;
kur uji nuk ekzistonte
as ne shkencen e Zotit.

Perpara, perpara, shume perpara.

Kur akoma nuk kishte lule neper rrugica,
pasi rrugicat nuk ishin e as kishte lule;
kur qielli nuk ishte blu as te kuqe milingonat,
ishim tashme ti e une.


Caku (Primo Levi)

Lum njeriu qe ka arritur portin,
qe len pas vetes detra e stuhira,
endrrat e te cilit kane vdekur ose s’kane lindur kurre
e ulet te pije ne bujtinen e Brema-s,
prane oxhakut, dhe ka paqe te mire.
Lum njeriu si nje flake e fikur,
lum njeriu si zhavorri e zallit,
qe ka shkarkuar ngarkesen dhe i eshte çrrullur balli
e pushon ne gryke te oxhakut.
Nuk druan, as shpreson, as pret,
por vrojton ballazi diellin qe perendon.

Po qe ky nje burre.
Ju qe jetoni te sigurte
ne shtepiat tuaja te ngrohta,
ju qe gjeni duke u kthyer ne shtepi
ushqimin e nxehte e fytyra miqesore:
Konsideroni nese ky eshte nje burre
qe punon ne balte
qe nuk e njeh paqen,
qe lufton per nje gjysem buke
qe vdes per nje po ose per nje jo.
Konsideroni nese kjo eshte nje grua,
pa floke e pa emer
pa tjeter force per te kujtuar,
bosh syte e ftohte barku
porsi nje bretkose ne dimer.

Meditoni qe kjo ka qene:
Ju keshilloj keto fjale.
Gdhendini ne zemren tuaj
kur te jini ne shtepi, duke ecur rruges,
duke u pergjumur, duke u ringritur;
Perseritjuani femijeve tuaj.

Ose ju shprishet shtepia,
semundja t’ju ndaloje,
te lindurit tuaj te kthejne fytyren kah ju.


Degjohet akoma deti (Salvatore Quasimodo)

Qe prej ca netesh degjohet akoma deti,
lehte, lart e poshte, pergjate rererave te imta.
Jehone prej nje zeri te mbyllur ne mendje
qe rikthehet nga koha; ashtu edhe ky
ankim kembengules i pulebardhave: ndoshta
i zogjve te kullave, qe prilli
shtyn drejt rrafshnaltes. Dhe ja qe
me ishe afer ti me ate ze;
e une do doja qe edhe ty te t’vinte,
tani, per mua nje jehone kujtese,
si ajo erresire e purpurt deti.