Isa Boletini (1864-1916)

[martini1984]

Isa Boletini,eshte nje nga figurat e shquara shqipetare nga me te nenvleresuarit,e nje nga fiset me te persekutuar....

Eshte bashke me Skenderbeun,Ismail Qemalin dhe Fan Nolin figura me e shquar(per mua te pakten).
Te lexohet pak me shume per te nuk do jete keq.
PATRIOT me vepra dhe jo me llafe.

[lepurush]

Kam lexuar vone per historin e ketij kolosi dhe jam befasuar .

A ka sternipash te gjall akoma ky ?

Ka nip e sternip ,jetojne ne Tirane rruga e barrikadave nr.. ne nje vile e bukur .
Me duket se sternipit i kan vene emrin Is(nuk jam e sigurt ,se kam vite qe nuk i kam pare ,nipi i tij ka marre nje ish komshien time per grua )

[SERAFIM DILO]

Eshte bashke me Skenderbeun,Ismail Qemalin dhe Fan Nolin figura me e shquar(per mua te pakten).
Te lexohet pak me shume per te nuk do jete keq.
PATRIOT me vepra dhe jo me llafe.

Shume e drejte.Patriot hero.Qé jo vetem qe luftoi per Shqiperin kunder turkut,serbit e grekut,si patriot,por nuk pranoi as te behej minister mbas ngritjes se flamurit"duhen njerez te shkolluar";e ky mospranim e ben hero.

Nuk mund te lexohet shume;se çdo njeri e ndjen veten e vogel perpara tije.Kete e kish kuptuar dhe Enveri..e te tjeret nga mbrapa..Nuk eshte vepra e tij qe i tremb,eshte morali i vepres se tij.

Kishte dy niper ne Tiran e duhet te kete pasur dhe ne Kosove o Mitrovic..

[kthetrat]

NIpat dhe familjen Buletini Enver Hoxha e persekutoje,kane qene neper burgje dhe kampe internimi,biles nje nip i tij po me te njejtin emer isa buletini ka qen i persekutuar dhe dikur nga vitet 90 e kam takuar ne tirane

[Kreksi]

Pershendetje te dashur miq,

Une vetem një gjë propozoj;

Pse te mos rivarrohej gjiganti heroi Isa Boletini me rastin e 100 vjetorit te pamvarsis se Shqiperis ne vitin 2012 ...do ishte shume me domethense ?

[fegi]

Tespiet e Isa Boletinit

Ilirian Gjika 04/07/2010
image

Reportazh/ Në një nga familjet fierake për 80 vjet janë ruajtur një nga reliket e rralla të luftëtarit Isa Boletini

Në qytetin e Fierit, në një apartament të mobiluar bukur, në lagjen "Kastriot", jeton 76-vjeçari Sali Krasniqi, një burrë trupmadh, i veshur thjesht, bukur, me një borsalinë në kokë, të cilën e mban në çdo stinë. Ai është një nga më të vjetrit e familjes së madhe dhe të nderuar Gërguri, e cila mban edhe një mbiemër të dytë, Krasniqi.

Të parët e tij erdhën në Shqipëri në vitin 1925, të dëbuar nga politika e mbrapshtë etnike e Jugosllavisë së Karagjorgjeviçëve. Gërgurët janë një prej atyre familjeve të shumta kosovare, të cilat derdhën gjak, në luftërat e shumta kundër serbëve për liri dhe pavarësi, duke vazhduar më tej traditën e Rilindjes sonë Kombëtare.

Babai i Sali Krasniqit, Sherifi, ka në vetvete një histori shumë interesante. Ai ishte pjesë e atyre burrave dhe djemve të Kosovës, që shoqëruan në nëntor të vitit 1912, luftëtarin e shquar për liri dhe pavarësi kombëtare, burrin e Kosovës: Isa Boletinin, në udhëtimin e tij historik drejt Vlorës. Ndërkohë, Sherif Gërguri dhe vëllezërit e tij: Latifi dhe Xhema, kanë luftuar vite më vonë krah për krah Azem dhe Shote Galicës, në periudhën e viteve 1918-1924, kundër ripushtimit serb të Kosovës. Pikërisht në Dubocv të Drenicës, në shtëpinë e Gërgurëve, Azem Galica zhvilloi luftën e tij të fundit në korrik të vitit 1924, ku u vra në përpjekje me forcat e ushtrisë dhe çetnikët serbë. Për aktivitetin luftarak dhe patriotik në shërbim të kombit, në 3 qershor 1993 Presidenti i atëhershëm i Republikës së Shqipërisë, zoti Sali Berisha, i dekoroi vëllezërit Sherif, Xhemë dhe Latif Gërguri me “Medaljen për veprimtari patriotike”.

Ndërsa episodi që do të trajtojmë në këtë shkrim të sotëm, është shkëputur nga libri i autorit kosovar Mehmet Gërguri i botuar në Prishtinë në vitin 2007, i cili i kushtohet Ajet Gërgurit, njërës prej figurave të lëvizjes nacional-demokratike shqiptare në Kosovën e viteve 1945-1947. Në faqen 272, autori i tij na citon këtë ngjarje që lidhet me trevën e Cakranit, e treguar nga Sali Krasniqi si dëshmi e ngjarjeve të atyre viteve. Në vitin 1912, babai im, Sherifi, ka qenë me Isa Boletinin, kur si përfaqësues të Kosovës kanë shkuar në Vlorë. Forcat turke pasi ishin tërhequr nga Shqipëria, ishin vendosur përkohësisht në Fier dhe po përgatiteshin për tërheqje përmes Vlorës. Kur kanë hyrë forcat e Isa Boletinit në Vlorë, babai lidhur me këtë ngjarje më ka treguar: "Kur hymë në Vlorë, Isa Boletinit i është dhënë urdhri që forcat kosovare t’i niste për në Mifol dhe një pjesë të shkonte në Korçë, ku pritej sulmi nga forcat greke. Batalionit tim i ishte dhënë detyra të pozicionohej në Cakran të Fierit. Aty ne kemi qëndruar te një familje patriotike, ajo e Ferrik Demës, ku kemi penguar turqit të mos kalonin në Vlorë".

Diku në vitin 1996, - tregon tashmë përsëri Sali Krasniqi, - u ndodha në një vdekje në fshatin Çorrush të Mallakastrës, ku u prezantova me një oficer të ri. Ishte nipi i Ferrikut, i cili kur dëgjoi mbiemrin Gërguri, i thotë të zotit të shtëpisë, Avni Aliut, "të më njohësh me atë Gërgurin". Kur u prezantua me mua më thotë: Gjyshi im më ka lënë një amanet dhe më tregoi këtë ngjarje. “Kur ka qenë tek ne Sherif Gërguri dhe ka qëndruar gjashtë muaj në shtëpinë tonë, në kohën e ngritjes së flamurit, ka lënë një palë tespie". Unë i befasuar e pyeta! - Si e ke mbiemrin ju? – Llanaj, m’u përgjigj ai. Me sa di unë, iu përgjigja, babai im nuk ka ndenjur tek kjo familje, po tek Ferrik Dema. - Keni të drejtë, - ma ktheu përgjigjen oficeri: "Gjyshi im është Ferrik Dema, por tani ne e mbajmë mbiemrin Llanaj". Pastaj ai e mori shënim emrin tim dhe ia dha të atit të tij, i cili erdhi të më takonte në shtëpinë time në Fier. Gjatë bisedës, kur u sigurua se kush isha unë, nxori një palë tespie qelibari dhe më tha: - Këto i ka harruar babai yt në shtëpinë tonë dhe m’i dha ato tespie, të cilat tani gjenden në Qyqavicë, në fshatin Beçuk të Kosovës.

Disa kohë më vonë, diku rreth vitit 2001, u ndodha për një vizitë në Kosovë. Shkova së bashku me kushëririn tim, Xhemajl Abazin, në një rast vdekjeje dhe aty gjetëm shumë njerëz. Ishim ulur pranë një patrioti nga Drenica. Pasi e kuptuan se unë isha kushëriri i parë i Ajet Gërgurit, të gjithë filluan të rrëfenin ndodhi nga luftërat dhe heroizmat e tij në Drenicë. Thua se bënin garë se kush të tregonte më shumë për të. Nga kënaqësia që ndienin këta burra, se ishin takuar me kushëririn më të afërt të Ajetit, kur po largohesha, ai plaku, pasi u kënaq nga biseda me mua, nxori një palë tespie nga ato me 99 gurë dhe m’i dhuroi në shenjë respekti. Unë, papritmas u zura ngushtë dhe për t’ia kthyer respektin, nxora tespiet e babait dhe ia dhurova këtij plaku patriot. Tashmë tespiet, të cilat u ruajtën për 80 vjet në Cakran, ndodhen në Kosovë, në vendin nga ku u nisën drejt Shqipërisë së bashku me babain”, - e përfundon rrëfimin Sali Krasniqi (Gërguri), i cili vetë së fundi për veprimtari patriotike, është shpallur nga komuna e Kaçanikut “Qytetar Nderi”.

[fegi]

Boletinet qe mbeten


Ai eshte 74 vjec. Quhet Isa Boletini, ashtu si nipi i vet. Per vete, eshte nipi i Ises se madh. Nje rrefim per jeten e trazuar te nje dere qe, me ne fund, pa te realizuar endrren e vjeter

Sebi Alla

Anglezet e therrisnin gjeneral. Burri i zeshket, trupdrejte dhe me nje veshje qe shastisi Londonin, ishte luftetari me i degjuar shqiptar dhe, perderisa ne fillim te vitit 1913 ai shoqeronte kryeministrin e Shqiperise Ismail Qemal Vloren, nuk mund te thirrej vecse me ate grade siperore ushtarake. Kur Lordi Grei, minister i Jashtem i kurores britanike, mesoi ne bisede e siper se ku binte ne harte qyteti tij i lindjes, Isa Boletini vendosi gishtin prane Mitrovices. “Nese do ta dija, do ta kishim futur edhe qytetin tuaj ne Shqiperi”, thuhet se u shpreh Grei. “Jo, une nuk kam ardhur ketu ne Londer per qytetin tim, por per gjithe Shqiperine”, e refuzoi kortezine plot seriozitet Isa Boletini. Ai ishte burri i pjekur me pamje fisnike, qe gjate vizites se famshme ne Londer qendronte vazhdimisht prane Ismail Qemalit, kryeministrit te pare te Shqiperise se pavarur. Nje ngjarje qe per Boletinin ishte jo vetem kurorezim i nje jete ne lufte, por edhe fillimi i shpreses qe viset kosovare nje dite t’u bashkoheshin trojeve meme. Ishte gati qe per kete, te jepte edhe jeten. Dhe cmimi gjakut qe i shtrenjte: Pikerisht ne vitin 1916, malazezet nuk ia falen kurre ate qe ai kishte bere ne shume kohe. Armet e tij ishin shkrehur kunder gjithe armiqve te Shqiperise. Isa me dy djemte, dy niperit dhe tre roje personale, mbeti i vrare ne Podgorice. Por la perdhe pa jete 12 xhandare malazeze. Dhe “cuditerisht sot, 95 vjet me pas, Isa jeton ende… madje ne brezin e tij te katert. Pasardhesit e patriotit te shquar jetojne ne Tirane.

Me Isa Boletinin e “ri”, plot 74 vjec, takohemi ne nje lokal te qete. Nese perqendrohesh pak, nuk eshte e veshtire te dallosh tipare te njohura prej fotografish te sterpara. Ka nje ngjashmeri ne sy, balle dhe vetulla me te parin Isa Boletini, patriotin e shquar dhe nje nga luftetaret me me emer te ceshtjes shqiptare. I qete, i thjeshte dhe me fjale qe zene vend, nisim biseden me te. Dhe Isa Boletini qe eshte lindur e rritur ne Tirane, ka ruajtur nje theks te lehte kosovar. “Gjyshi im ishte njeri qe donte Shqiperine natyrale, luftoi dha gjithcka per te, gjakun e tij, femijeve dhe niperve”. Keshtu e nis fjalen pinjolli i familjes Boletini. Flet gjithe pasion per te paret. Shume here e ka vizituar vendlindjen e te atit, pikerisht fshatin Boletin, afer krahines se Mitrovices. Nje baze e madhe e patriotizmit edhe ne kohen e luftes se Kosoves, 1998-1999. “Kullen e vjeter te fisit tone, e kam ringritur pikerisht ne ato themele qe ka pasur. Tre here eshte djegur kulla e Boletineve nga serbet dhe turqit. Shume djem te rinj e patriote kane dale nga ky fis, por ai qe u shqua mbi ta ishte Isa Boletini”. Emri i tij lidhet fort me kryengritjet 1908-1912, pa harruar qe ka rrembyer pushken qe me Lidhjen e Prizrenit. Por mbi te gjitha Isai do te njihet si personi qe vendosi te kontribuoje per Shqiperine e pavarur. Besnik ndaj Ismail Qemalit, vetem nje dite pas shpalljes se pavaresise, Isa Boletini futet triumfator ne qytetin e Vlores, bashke me 105 djem te armatosur kosovare. Me shume se forca e tyre, vlente gjesti dhe mbi te gjitha, fjala e perhapur se Ismail Qemalin e ruante Isa Boletini dhe luftetaret e tij. Kaq mjaftonte qe edhe ata njerez gjakprishur qe ishin kunder pavaresise te mos tentonin te sulmonin plakun e Vlores, te pakten fizikisht, pasi ne bisedat e shumta me Ismail Qemalin, Isai kishte dhene besen se jeta e tij dhe e luftetareve qe drejtonte do ishin per Shqiperine e lire. Dhe ne fakt nuk e shkeli ate bese te dhene. Ai nuk dorezohej kurre, nuk perulej para askujt dhe ne moshen 54-vjecare, e kishte te drejte te quhej “bace”, nje titull qe nuk meritohej aq lehte.

“Isai ishte serioz, i rregullt, fjalepaket, por me nje pamje te rende, teper i sjellshem, miqesor, e besnik sa s’thuhet”. Keshtu e pershkruan figuren e tij, Eqrem Bej Vlora. Isai mori pjese edhe ne luften e zhvilluar ne afersi te Himares, ndaj forcave greke, qe, ne ditet e para te shpalljes se Pavaresise, ishin futur ne territorin shqiptar. Por detyra e Isa Boletinit ishte qe te siguronte jeten e Ismail Qemalit dhe e anetareve te tjere te qeverise. “Ai krijoi garden e pare shqiptare ne vend”, tregon Isai i ri. Per shkak te besnikerise dhe asaj qe perfaqesonte, pasi ishte i vetmi kosovar me reputacion prane qeverise se Vlores, ai shkon me delegacionin shqiptar ne Londer. Mesohet se i shkolluari dhe i dituri Ismail Qemali, para se te hipte ne vapor i ishte drejtuar mikut kosovar: Ise, a e di qe po shkojme ne Europe, nuk do ishte mire qe te vishje rroba te tjera? Sipas deshmitareve, Isai i kthehet: Ismail beg, kur njerzit e Evropit vijn’ ka ne, nuk i ndrojn petkat e tyne, as na tonat s’kemi pse!

Ne vitin 1914, me ardhjen e princ Vilhem Vidit ne Shqiperi, Isa Boletini iu bashkua eskortes mbrojtese dhe u be nje nga njerezit e afert te gjeneral Tomsonit. “Thuhet se ne vrasjen e Tomsonit, Isai ka qene prane duke luftuar bashke me te. Im gjysh ishte njeri qe vleresohej edhe nga princ Vidi”, tregon Isa Boletini i ri. Muajt shkane, nisi lufta e pare Boterore dhe Boletini gjendej ndermjet Shkodres e Malit te zi. Me 23 janar 1916, ne nje dite te ftohte, Isa Boletini me nente shoqerues, ndodhej ne Podgorice. “Mendohet se te kete pasur nje tradheti te brendshme dhe gisht mund te kete konsulli francez i asaj kohe. Serbet dhe malazezet nuk ia falnin Isait ate qe kishte bere per Shqiperine, ndaj ne terheqje e siper, pasi nuk perballonin forcat auustro-hungareze vendosen te vrisnin ne nje kurth Isain dhe shoqeruesit”, shprehet Boletini. Keto i ka lexuar, por edhe mesuar nga e ema dhe pjesetare te tjere te familjes se tij. Ngarkon nje nga niperit, Tafilin dhe nje tjeter shoqerues qe te shkojne ne prefekturen e Podgorices qe te merrnin pasaportat e tyre. Pikerisht ne kete kohe lajmerojne Isain se malazezet do i vrisnin nipin. Isai shkon bashke me te tjeter dhe ne fund e sheh veten te rrethuar nga dhjetra xhandare. Thirrja e tyre ishte e qarte: Dorezohu Isa Boletini, bashke me shoqeruesit. Isai ne fillim u lutet dy prej truprojave te tij te largohen, pasi ishin mjaft te rinj. Fjala e baces nuk kthehej, megjithese djemte kerkuan te luftonin e te vriteshin nese ishte nevoja, prane tij. Mban armet e tyre te supit dhe u thote se me te hapur zjarr te largohen, por kurrsesi te dorezohen. Krisi pushka dhe ashtu sic dinte te shkrehte arme Isai me djem e niper, ishte e qarte se ata qe kishin ngritur kurthin nuk do dilnin pa humbje. Vritet me dy djemte pas disa minutash shkembim zjarri, te vdekur mbesin edhe dy niperit e rinj dhe tre truproja te tjere. Por gjaku i Isait do kushtonte shume. Isa Boletini dhe luftetaret e tij lane te vdekur 12 xhandare malazeze dhe dhjetra te tjere plagosen.

“Isait i behet nje varrim madheshtor, ku moren pjese mijra shqiptare, kosovare dhe came”, pohon Boletini.

Por historia e kesaj familjeje nuk do t’i mbyllte me kaq hesapet me tragjedite. Pjesetare te tjere te fisit Boletini vriten ne afersi te kullave te tyre gjate luftes se Dyte Boterore, nga forcat serbe. Luftuan edhe aty dhe asnje Boletin nuk njihet te jete dorezuar: te shumte jane ata qe i ka prere plumbi, e pak kane vdekur nga natyra. Sepse kulla e Boletineve keshtu kishte qene brez pas brezi. Isa Boletini kishte nente djem dhe tri vajza. Nje prej djemve te tij ishte edhe Adem Boletini, babai i Isait, qe sot tregon historine e familjes dhe jetes se tij. “Babai eshte vrare me tre nentor 1944 dhe asokohe ishte me graden kolonel. Kerkonte te luftonte, por nuk iu bashkangjit komunisteve, pasi ishte shprehur se duhet te largoheshin me pare ato dy serbet (Miladin Popovic dhe Dushan Mugosha), qe qendrojne ne Shqiperi, dhe drejtojne fatet e kombit shqiptar”. Gjithsesi Adem Boletini ra ne nje prite te organizuar per atentatin e komandantit te xhandarmerise se Shkodres Ndrec Kola. Po ate dite, komunistet ne nje trakt te leshuar i kerkonin ndjese familjes Boletini, pasi sipas tyre, nuk ishte synimi te vritej Ademi, por komandanti Kola. “Ne ate kohe isha vetem shtate vjec dhe e mbaj mend pak, por Ademi kishte dhene ndihme te cmuar ne ne pergatitjen e oficereve te rinj”, shprehet Isai.

E megjithate vrasja e tij mbetet ende enigme. Fundja dihet vetem fakti: Ai u vra nga njesitet komuniste qe vepronin ne Shkoder dhe u tha se ishte aksidentale. Por megjithate familja e Adem Boletinit nuk u perndoq. Duke ditur se perndjekjes komuniste nuk i shpeton askush, mund te jete version i besueshem se Adem Boletini u vra aksidentalisht. Isai 74-vjecar per shume vite ka qene mesues i fizkultures dhe inspektor i pergatitjes fizike. Ka dale ne pension me kete profil dhe sot ben nje jete te qete, me kujtimin e te pareve te tij. Ka cfare te tregoje.

“Eshtrat e Isa Boletinit, djemve, niperve dhe bashkeluftetareve te tjere, qe rane ne Podgorice sot ndodhen ne Kosove. Pritet qe pas disa kohesh te behet nje ceremoni e madhe per rivarrimin e tyre, aty ku linden dhe ne ate toke per te cilen rane”, pohon Isai. Madje nje nga kembengulesit e medhenj qe eshtrat e Boletinit te mberrinin ne Kosove, ka qene Ibrahim Rugova, ish-presidenti qe ishte zotuar qe eshtrat e patriotit te madh te preheshin ne fshatin Boletin. Por ne momentin qe u sollen nga Podgorica me tren, policia serbe, nen regjimin e Milloshevicit, kishte marre urdher t’i ndalonte. Per cudi, nuk u gjeten pas kontrolleve te ushtruara. “U fshehen ne nje xhami dhe qendruan aty te paprekura, pasi ishte frike se edhe nese rivarroseshin ne Boletin, pjesa e mbetur e familjes do kalonte raprezalje”, kujton Isai. Me duart e tij, nxjerr nga dosja disa foto, ku pjesa me e madhe e tyre jane pamje nga kullat e vjetra dhe ajo e rindertuar ne Boletin. Tashme ka ardhur koha qe te mos tremben me se kjo kulle mund te digjet, aq me pak nga serbet e turqit, armiqte shekullore te familjes Boletini. Ne Kosove kane mbetur edhe pjesetare tjere te fisit Boletini, djemte e xhaxhait te Isait. I ka mbajtur ne shtepi gjate konfliktit ne Kosove. “UCK-ja ishte nje domosdoshmeri, pavaresisht se e vleresoj se tepermi figuren e Ibrahim Rugoves”, arsyeton Isai. E gjithe jeta e familjes ka qene nje lufte e vertete. Dhjetra burra i ka marre plumbi. Por te pakten tashme 74-vjecari qe mban emrin e gjyshit te tij, eshte i qete. Kosova eshte e lire, e pavarur dhe nuk derdhet me gjak per ate toke te zaptuar prej shekujsh.

Ai permend emrin e gjyshit te tij, por njekohesisht, ka edhe nje Isa te vogel, nipin. Ai eshte djali i Adrian Boletinit, nenkryetarit te njesise bashkiake nr 2 ne Tirane. “Eshte normale qe te trashegohet brez pas brezi, emri i atij patrioti te shquar si Isa Boletini, ndaj e kam per krenari qe djali im i vogel te mbaje kete emer”, tregon Adriani. Ai nuk kerkon te perfshihet gjate ne kete historik te familjes se tij. Mendon se me shume se ai, kane vuajtur te paret, duke nisur nga stergjyshi, gjyshi, babai qe u rrit jetim. Por tashme jane te gjithe te qete qe emri Isa Boletini nuk do trazohet. Nuk ka me armiq qe t’i sulmojne, nuk ka me shkije qe djegin, vrasin, shpengulin dhe persekutojne nje komb. Por historia eshte e afert, te pakten pasardhesit nuk do jene nen trysnine dhe te detyruar te rrembejne armet. Ajo qe ndodhi, ai gjak qe u derdh, erdhi pikerisht per kete dite. Qe kulla e Boletineve mos digjet me, qe meshkujt e familjes mos i marre plumbi. Tashme nje tjeter “lufte” e pret kete fis dhe shume te tjere kosovare. Eshte “lufta” per t’u zhvilluar, integruar dhe ecur njesoj si kombet e tjera.

[Dar_di]

Eshtrat e Heroit Isa Boletini i dorëzohen komunës së Mitrovicës



Përfaqësuesit e institucioneve shtetërore të Republikës së Kosovës, kanë bërë për herë të parë homazhe pranë eshtrave të Heroit Kombëtarë, Isa Boletini dhe bashkëluftëtarëve të tij. Kjo është bërë e mundur me rastin e dorëzim-pranimit të eshtrave të Heroit Isa Boletini. Ai do të rivarroset më 28 nëntor të këtij viti, në fshatin e tij të lindjes.

Të enjten në Zhabar të Mitrovicës, Imami i kësaj komune, Mulla Asllan Murati, i cili i ka ruajtur deri tash, në prani të Zëvendësministrit të Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Hajdin Abazi, ja ka dorëzuar kryetarit të Komunës, Avni Kastrai eshtrat e Heroit Isa Boletini, të bijve dhe bashkëluftëtarëve të tij.

Në këtë ngjarje morën pjesë edhe Prof. Dr. Pajazit Nushi, eksperti mjeko-ligjor, Arsim Gërxhaliu, intelektualë të njohur nga Prishtina, familjarë të Heroit Kombëtarë të Isa Boletinit dhe të bashkëluftëtarëve të tij.

Imami Murati, për herë të parë e bëri të ditur vendin se ku i kishte fshehur dhe ruajtur eshtrat e Heroit Isa Boletini dhe bashkëluftëtarëve të tij. “Ka ardhur koha që për eshtrat e Heroit Isa Boletini të përkujdesen institucionet, përkatësisht komuna e Mitrovicës. Sot në 95 vjetorin e vrasjes së Isës dhe bashkëluftëtarëve të tij në Ribnicë të Podgoricës dhe 13 vjetorit të mbërritjes së eshtrave të tij dhe bashkëluftëtarëve në Mitrovicë ndjej dhembje dhe krenari njëkohësisht për heroin Isa Boletini”, tha ai, pasi që arkivoli me eshtrat e Heroit Isa dhe bashkëluftëtarëve tij, u nxor nga toka, brenda një objekti ndihmës në oborrin e tij, ku i kishte fshehur që nga viti 2004.

Mulla Asllani ju tregoj të pranishmëve se iniciatori i parë për sjelljen e eshtrave të Isa Boletinit nga Podgorica në Mitrovicë ka qenë Prof. Pajazit Nushi, ndërkohë që kontribut të çmuar kanë dhënë ish Presidenti Ibrahim Rugova, Latif Berisha, Muhamet Shukriu, Remzi Murati dhe Fetah Hasani. Ai tha se eshtrat ishin varrosur asokohe në oborrin e xhamisë së Haxhi Veslit në Mitrovicë, prej nga pas lufte i ka zhvarros dhe rivarros në oborrin e shtëpisë së tij.

Zëvendësministri Hajdin Abazi, tha se kujdesi për eshtrat e Heroit Isa Boletini dhe ruajtja e tyre, është patriotizëm, ndërsa që sot e tutje Qeveria e Kosovës ka si prioritet përgatitjet për rivarrimin dinjitoz të eshtrave në Kompleksin memorial në kullën e tij në Boletin, për t’iu dhënë mundësi shqiptarëve që të nderojnë dhe respektojnë këtë figurë madhore të Kombit.

Ndërsa i pari i Mitrovicës, Avni Kastrati tha se Mulla Asllani meriton respekt të posaçëm për ruajtjen e eshtrave në kohë të vështira, andaj edhe në emër të të gjithëve e falënderoi për atë që ka bërë. Ai njoftoi se eshtrat e Isa Boletinit do të rivarrosen më 28 nëntor të këtij viti, në fshatin e tij të lindjes, me një ceremoni madhështore, nën përkujdesjen e Kryeministrit të Kosovës, duke shtuar se në ditët e ardhshme do të formohet Këshilli për rivarrim.

Eshtrat e Heroit Isa Boletini dhe bashkëluftëtarëve të tij, tani e tutje do të ruhen në ambientet e Kuvendit të Komunës, ndërkohë që atyre do tu bëhet analiza e ADN-së, për të mos lënë kurrfarë dyshimi.

Telegrafi

[prizrenasi_30]

A ma shpjegon dikush pse e ka bartur Isa Boletini kete distinktivin ne brez qe i perngjan atyre qe i kan pasur sherifet ne SHBA ose stemave te departamenteve policore ne SHBA?!

[Kavir]

Qat dinstiktivin ia ka pas dhon Isës Çak Norris kur ishte Texas Ranger. I tha Çaku "U mërzita me kyt xaxin, vetëm ti ma mush menjen që e merito". Falimners i tha Isa ene qy athere u bon shok.
Pranej u bo Isa hero, se u bo shoku i Çakut, se të ishte për Isën....

Ajo duhet të jetë kuti duhani besoj.