Rexhep Elmazi

[feneri]

cikli : L U M I

[feneri]

DOMODSDO



Koha le të jetë sa të dojë e gjatë
një çast i saj prapë jam


dielli le të jetë sa të dojë larg
pas tij prapë ngas


guri le të jetë i fortë sa të dojë
një thërmi e tij prapë jam

[feneri]

T O K A



Çka i takon së djeshmes
lypnja nën lëkurë


çka i takon së tashmes
lypnja në thonj


çka i takon së nesërmes
lypnja në sy

[biligoa]

Ferit RAMADANI alias (Ardian R . AFMETI) :


PAK FJALË PËR VDEKJEN DHE “FRYMËMARRJEN”

Në regjistrin e fakteve , apo më mirë të themi në regjistrin e ngjarjeve që duan shpjegim për ngritjen tonë të krijimtarisë kulturore, përveç shumë mistereve që ndodhin, mbetet të ndriçohet e të hyjë në sintezën e vlerësimit të mirëfilltë edhe autobiografia dhe vepra e vetme e Rexhep Elmazit “Frymëmarrje”, që atij i jep jetë edhe pas dy decenive të vrasjes misterioze që mbushen më 25 maj të këtij viti.!

Duke dashur sadopak të ndërlidhem në këtë fytyrë markante krijuese, siç del poeti Rexhep Elmazi me veprën " përmallë " poetike '' FRYMËMARRJE '' desha njëkohësisht të kontribuoj në plotësimin e saj, të dalë në dritën e Forumit shqiptar, dhe, të falnderoj Fenerin që rizgjon nga heshtja këta viganë të profilit si Rexhep Elmazi !

Le të jetë kjo një ftesë edhe drejt institucioneve të kulturës në Republikën e Kosovës, por edhe në Republikën e Shqipërisë, që për të, të bëjnë ma tepër ! Bie fjala, Rexhep Elmazi me kontributin që dha , patjetër duhet të hyjë në përditshmërinë e shqiptarëve, ashtu që duke e kthyer atë në lapidar kujtimi, nëpër shkolla, rrugë , institucione ku ligjërohet për letërsinë dhe artin , u shtohet vlera shqiptarëve , se nuk i harrojnë bijtë e vërtetë... !

Rexhep Elamazi, padyshim, është edhe hallka që i shtohet varganit që dora vrastare e bashkëpunëtorëve të sistemit federalist i godiste !

Përshëndetje Feneri !

Lavdi poetit martir Rexhep ELMAZI !

[biligoa]

MESNATA


në mesnatë gjithçka fillon sërish
edhe breshka qet kryet nga bunkeri
edhe guaca hap qepallat e mbyllura
edhe bjeshka hap gjoksin për frymëmarrje
plaku qet hapin jashtë pragut të jetës
dielli shfleton kalendarin vjetor


mesnatë e gjatë sa një sekondë !

megjithatë ti je udhëkryq ku bëhen karambollet
dhe si fyshekzjarr dritëlëbyer
përgadit ditën të shkëlqejë në diell
lum ai që në ty mbërrin kalimtar
e të nesërmen del para botës
dëshmitar

[biligoa]

L U M I



gjithmonë ke pasur një dëshirë
i ngushtuar nga stomet të bëhesh det i gjërë
ndaj gjithmonë i ke brejtur dhe shembur pa mëshirë

dhe ke mësyrë pa rreshtur në deltë
që të flakësh përgjithmonë at pancir guror
e të flesh qetë mes koralesh e plangtonesh mamute

duke lojtur me njerëzit dhe me barkat e tyre
siç luan një fëmijë me lodrat e veta

duke pasur përherë këtë gjakim
gjithmonë ke mbetur po ai që je... ke shpejtuar
duke ushqyer detin duke e fryrë dhe bërë oqean
dhe në këtë përpjekje s'bën asnjë sy gjumë
por vazhdimisht mbetesh lumë se lumë !

[biligoa]

E R A


Saherë i afrohesh kufirit të butësisë
nis të dihatesh rëndë me mushkëri të thara
dhe ne pikërisht atëherë të quajmë puhi
dhe na kandesh mu atëherë pse na vjen levërdi
duke mos ditur fare se ti je kah heq shpirt

jetërat tona janë në skaje të kundërta
ti kur fryn je në shëndetin më të mirë
kurse lindja jonë ze fill kur jemi të qetë
megjithatë, shumëherë kur fryn unë të kam
lakmi !

[biligoa]

UJI I VDEKUR


Kam pa koka të humbura
mbi karta duke bërë gjumë
duke pirë dhe qarë pranë gotës
duke u endur pas buzëve me karmin
fjalëkryqeve duke u dhuruar ditën
duke u terur nga shkaku i mbarëvajtjes së tjetrit

apo me duar prapa duke soditur diellin
gjatë tërë harkut të tij ditor
duke ofsharë pse jeta është kaqë e gjatë
edhe kur mbi shpinë nuk kanë asgjë

m'u tek një gur ta hedh në brrakë
të shprush diçka në atë qetësi
por guri sapo mbërrini në fund
asnjë valë më nuk u lëkund .

[biligoa]

UJI


asgjë s'mund t'i dalë përpara
edhe flaka e tërheq gjuhën brenda
edhe guri e bën vehten miell
shkurrat pyjet i mban mbi shpinë
në mermer çel zgavra dhe hyn
në eter hyp aq lehtë
drurit ja rrit trupin bimës dhe neve
na mban në duar megjithatë

vetëm një gjë s'do që të dëgjojë për të
kjo është flaka e dashurisë
që e merr fuqinë prej yjevet.

[biligoa]

NË SY TË PRANVERËS


Po dole jashtë oborreve me gardh prej guacave tona
përskaj barit të ngritur nëpër tokën e rinuar
n'erën pa zë do të shohësh murin e rrëzbitur
dhenë e dredhur drurin e nxirë gjer në palcë
- këtu dikur acari dhe juga në qindra turre janë thyer !

Ty të shpërthen pa dashje një klithje kënge
thua : kjo është melodia e ditës !
të xiglon të lëvizurit e shpërdhit të dredhurit
të rrok para veti bredhja e trentë nganjëherë pa cak
por ngjyrat e dashura të thërrasin : dil jashtë
për ty kjo e ka emrin zgjim ringjallje këndellje...

... dhe era fryn e flladi krejt pahetueshëm
veç nëpër faqe dhe sy që i ndjejmë
atje lart luhatet gembi e hedh për tokë një kufomë
e ajo në farfullim rrokulliset dhe shkon mbi ujë
tretet zhduket ajo që ka qenë dikur !

A sheh, edhe natyra si arsyeja e njeriut
s'e duron dot të vjetrën i thot' ik
ik shpejt, jam gati të pres mysafirët e rinj!

e unë s'di kah t'i kthej veshët
kah t'i kthej sytë gjithkah
gjithçka rilind në të marrë këmbë
vetëm ndalem dhe sodis
ç'po ngjet rreth meje. Një mik
vjen dhe më thotë në vesh :

Pranvera është dita e parë !