KINO-DITARI : Filma të rinj në 2008

[autori]

Filmi eshte i ndertuar nga tre metrazhe te mesem, te tre te realizuar nga 3 regjizore te ndryshem, dy nga te cilet nuk ja vlen nje sekond te ndalesh: Michel Gondry dhe Joon-ho Bong (perkatesisht, me kapitujt "Interior design" dhe "Shaking Tokyo".

Mbetet kapitulli i trete, qe titullohet "Merde" ("M.ut"), realizuar nga Leos Carax qe pa dyshim eshte eveniment kinematograf.
Kishte plot 8 vjet qe Leos Carax nuk bente film, regjizor qe ne vitet '90 konsiderohej me nje fjale goje si "ndofta trashegimtari i vetem i Jean-Luc Godard-it".
Me kane pelqyer gjithmone filmat e tij, por kete rradhe, kish bere diçka te hatashme : Ne 40 minuta film, ka më shume tension dhe kinematografi sesa ne 40 filma te mire te ketij viti, te mbledhur bashke !

Historia eshte e thjeshte: nga vrima e nje pusete te ujrave te zeza te Tokios (kryeqyteti japonez) del nje njeri qe quhet... Merde ! (M.ut).

Me ne fund miti i Zarathustrës ne kinematografi ?

Ndofta...

Gjithsesi, KRYEVEPER !!



Dy foto e fundit jane te kapitullit "Merde" ("M.ut").

[autori]

Kush ja mori cunin kesaj Autor , ma shuaj kureshtjen dhe mua qe mos harxhoj kohen kot dhe une

p.s. long time no see ... kur vjen ti pastaj e hap "thesin me filma " mire ama . lool

salut .

Nuk eshte fare enigmë ne film se kush ja merr çunin: ja merr nje i semure psiqik qe vret femije te vegjel me hanxhar. Por nuk eshte ky gjoja qellimi i filmit: qellimi eshte me na tregu qe nuk eshte mire me u tall (policia ne kete rast) me fatkeqesine e tjetrit. Ndersa Clinti s'ka gje se tallet me ne dhe mbush xhepat me $ po per te njejtat arsye (do ti marri me vete ne varr plakushi )

p.s : me erdhi keq qe "tropic thunder" (qe besoj e ke pare) nuk vazhdon aq mire sa dhe fillon...(30 a 40 minutat e para, ose po themi, ora e parë e filmit) ; per me teper qe Ben Stiller eshte vertet aktor i mire komik... gjynah...

[PINK]

Jo se kam pare Tropic Thunder , per arsye se nuk me terheqin ato lloj filmash . Jo komik (ato, po me sense pikant humori) por jo keto te rangut tjeter - karagjozllok. lool

[korçar]

Autor-o e di si do t'ja benim ne andej nga korça : "Viii lalka, po çu bere more, humbe fare mo derdimen..." Ne fakt e le ca kohe ditarin si femija pa baba.

U hodha nje sy ketyre qe kishe pare... me rampo llaf nuk ke pare hiç gje, asgje interesante... Per kete se ke fajin ti lali.
Nejse, dhe une kam shiquar goxha plehra, por gjithesesi kam pare (se per te me pare s'me pane) disa filma te mire, shume bile. Mbi te gjitha besoj se kam pare 2 nga filmat me te mire te ketyre 30 vjeteve te fundit. A e sheh deri ku shkon cinizmi mer jahu : guxon dhe flet burri i botes per 30 vjet kinematografi (nuk e di mire pse po them 30 vjet ne fakt, por me duket goxha kuptimplote si hark kohor), 30 vjet kinematografi pra dhe une paskam pare 2 nga 10 (hajt po e quaj dhjeçe) filmat me te mire te po ketyre 30 vjeteve.

I pari eshte nje film qe e kisha vezhguar pak ketu pak aty ne internet, gjithnje jo te plote, dhe qe pashe per here te pare ne ekran te gjere, ekran kinemaje mer lal... Behet fjale per "No Quarto da Vanda" (Ne dhomen e Vandas), film i Pedro Costa's. Nuk po them shume per filmin ne fjale veçse me duhet te them nje gje te vogel, ka diçka qe e mban peng kete film, nje paqartesi, pasi eshte film "nen" percaktimin DOKUMENTAR, por une besoj se eshte me i madh se "Perpara rini" i po te njejtit autor.

I dyti eshte nje film aq i pakapshem sa dhe i qarte... Filmi me i detajuar dhe me i plote qe kam pare deri me sot, dhe per te pare kam pare, ne trajtimin e "shfaqezimit" (pershfaqjes) te imazheve. Por jo vetem! "El sol del membrillo" (Ëndra e dritës - Le songe de la lumière), film nga Victor Erice. Nuk di te flas per kete film (me vone mbase) sepse me ç'kurajon pesha e gjithe atyre qe duhen thene. Ky film mund te sherbeje pak a shume si baze, si origjine, per çeshtjen "ç'eshte kinemaja" (ç'eshte shfaqezimi). Se harrova pikepyetjen, ?, ja ku eshte. Nuk e di mire si ta perkthej titullin, qe nga spanjishtja e bie te jete "Drita e endrës", kurse po e perktheve qe nga frengjishtja, qe i bie te jete gjuhe e dores se dyte ne kete rast, i teket "Endra e dritës". Me mire "Drita e endrës".

[autori]

me rampo llaf nuk ke pare hiç gje, asgje interesante...

Jo jo, "Dernier maquis" dhe "Merde" jane shume shume interesante. I pari biles eshte bere sebep qe Cyril Neyrat te shkruaje nje nga artikujt me te mire qe me eshte dhene te lexoj keto kohet e fundit : http://www.cahiersducinema.com/article1743.html
Ti i pé ?

"No Quarto da Vanda" (Ne dhomen e Vandas), film i Pedro Costa's. ... besoj se eshte me i madh se "Perpara rini" i po te njejtit autor.

Ka fort mundesi (ende nuk e kam pare) : gjithsesi, qofte dhe kronologjikisht, pa Vandën, nuk do kish Ventura.
Une nga Costa me ne fund pashe "OSOS". Jo keq, por kam pak frike se filmi vuan deri diku nga nje fare estetizimi te mizerjes. Thashe deri diku, nuk thashe totalisht. Mendoj se me Vanden dhe Venturen, Costa e ka tejkaluar "Osos"-in. Arti i tij, pa pas nevoje per "estetike", kalon haptazi ne rezistence, sidomos per nga dispozitivi qe propozon. Shkurt, me Vanden dhe Venturen, s'të fal më v'llai.

Filmi me i detajuar dhe me i plote qe kam pare deri me sot per sa i perket trajtimit te "shfaqezimit" (pershfaqjes) se imazheve. Dhe jo vetem pershfaqjes ! "El sol del membrillo" (Ëndra e dritës - Le songe de la lumière), film nga Victor Erice.

Kete e kam pare para dy a tre vitesh. I heq kapelen dhe une ! Por kemi fol nje here ketu per Victor Erice-n, kur kemi permend El Espíritu de la colmena (l'esprit de la ruche).

[autori]

Sot e pashe, sot po e komentoj.

Steve McQueen, regjizori ri anglez, vjen nga universi i videos. Ky eshte filmii tij i pare artistik.

Dhe eshte vertet artistik !

Që me sproven e pare, McQueen eviton dy semundjet kryesore te kinemase bashkekohore:
-1. letrarizmin (dmth, narracionin (rrefimin) : personazhi kryesor i minutave te para te filimit nuk eshte më ai (personazhi kryesor) i mesit te filmit, qe eshte krejt tjeter nga ai i fundit. Mendja te shkon tek "Avventura" e Antonionit.
-2. video-clip-izimin e filmit, te cilen e eviton permes nje plastike filmike qe te lë pa fryme.

Bruno Dumont, president i Jurise ne Kanë kete vit, ka ditur kujt t'ia jape Kameren e arte (filmi i pare me i mire). McQueen ka kuptuar gjithshka nga kinematografia e vertete !

He made my day !

trailer:

[korçar]

Hunger... Dhe ne te njejten kohe disa "politikiçe" shqiptare vendosin te hyjne ne greve urie, ne Shqiperi ku tjeter. Besoj se filmi behet akoma me i vlefshem kur e shikon ne driten e disa ngjarjeve shqiptare, si ajo e greves se urise se deputeteve te vegjel, siç quhen, ngjarje kjo e fundit, pra greva e deputeteve, e cila ne driten e filmit shndrohet ne qesharake (fjale shume e vogel kjo).

Hunger eshte film organik, fizik, me nje montazh blloqesh te prera me thike, me brisk madje, pak a shume si qelite e burgut me porta te hekurta dhe katrore. Njerezit jane bloqe katrore, dhe ç’do gje qe e permbush nje katror, nuk eshte gje tjeter veçse nje rreth m.u.t.i., gjera abstrakte me demek. A e ben kjo filmin naturalist? Montazhi jo, mizaskena dhe zeri po. Si perfundim besoj se eshte film naturalist por qe i shkon perçartjes fizike deri ne fund. Pra film jo pak naturalist e pak tjeter gje, por naturalist i plote, njelloj sikur pret copa mishi me hanxhar, pa ngurim pa asnje lloj sentimentalizmi, fenomen ky qe i heq rendesine "natyres se gjestit" per te sakralizuar gjestin vete. Hunger eshte film kasapi. Kjo e ben interesant dhe terheqes. Filmi bazohet ne nje episod te luftes se gjate te "IRA"-s (Ushtria Republikane Irlandeze) kunder sundimit politik britanik, dhe ky episod, behet fjale per te burgosur te IRA's, ne histori ka marre emrin : "greva e kuvertave dhe e jo-larjes". Episod i cili merr fund me nje greve urie te vertete dhe kamikaze, ku humbin jeten, nga uria, 9 persona te IRA's. Nuk i kam shume qejf permbledhjet e filmave, "picht-et" e filmave, por per kete film eshte e rendesishme sepse eshte baza ku ndertohet e gjithe ndjesia dhe koncepti i filmit. Pra eshte nje baze qe autori e merr si te mireqene dhe ne asnje moment nuk tregon ngurim per kete apo ate pike te kesaj ngjarjeje. Une besoj se distanca kohore, pra momenti kur ndodhi vertet ngjarja dhe momenti kur u be filmi, jane shume te rendesishme, sepse e ka çveshur ndjenjen, apo konceptin e filmit nga ç'do lloj nostalgjie, sentimentalizmi qe e shndron shuren ne lot. Ne fakt filmi kete thote : shura nuk behet lot. Per keto arsye, me duket mua, filmi ka nje efikasitet (kush me thote nje sinonim te kesaj fjale ne shqip...?), pra ka nje efikasitet marramendes. Dhe eshte ndjesia, meshira e publikut, nen efektin e marramendjes, qe e shndron filmin ne nje kenge, poezi, lirie.

Programi i filmit eshte i thjeshte : asnje mendjelehtesi, asnje iluzion qe mund tu genjeje mendjen se mund ti shpetoni vdekjes. Neqofte se ka nje gje te qene, eshte pikerisht kjo. Legjitimiteti politik, jeta e perbashket, dhe lufta e nje personi jane te vetmet gjera qe vlejne. Programi klasik eshte ne ç’do cep te filmit : nje hero, ne kundershtim me filmat anti-heroike, qe lufton kunder tiranise politike, dhe sidomos tiranise hierarkike te politikes. Heronjte jane te gjithe romantike, deri sa shuhen. Ne kete rast kemi te bejme me nje tip te ri romantizmi : romantizem klinik. Program klasik prape sepse eshte fundi, fikja, qe vendos se si shquhet, interpretohet, fillimi. Pra fundi behet pikenisja (megjithese eshte pak me e nderlikuar se kaq).

Film kasap pra, po e perseris. Dhe ne te qenit i tille nuk ka se ku te shkoje me larg. Nuk ka zjarr ku te ngrohesh, nuk ka zjarr per te pjekur cope-mishin e gjalle qe te servir filmi. Qe je vete. Tjesht duhet ta hash te gjalle. Ketu behet interesante dhe mua me pelqen ta ha te gjalle nje cope mishi, te pakten ta provoj njehere. Nje cope mishi, ngelet nje cope mishi. Gje e vdekur. Shpresat e spektatorit, dhe mendjelehtesia e tij, marrin persiper ate qe ngelet. Pertypjen. Por nuk e di se sa gjate do te mund te vazhdoja te haja mish te gjalle. Dhe filmi me duket se thote pikerisht kete, te hash mish te gjalle a te pjekur, sidoqofte prape m.u.t. do te behet. Atehere ç’rendesi ka. Po vertitem po vertitem, per te gjetur e te shpreh diçka qe me duket se s’shkon ne kete film por me duket se ajo qe nuk shkon nuk eshte ne film , ose me me mire ajo qe i reziston filmit eshte ndjesia prej borgjezi te mesem qe ç’do kush prej nesh perfaqeson. Nuk ka asgje te perbashket, madje dhe shkembimi i ideve eshte i kote. Ka vetem te forte e te dobet, dhe i dobti eshte i detyruar te ktheje dhunen ndaj tij, per te mposhtur te fortin dhe per te mos u perulur. S’ka peripeci, ka vetem perpelitje. Filmi shfaq nje pesimizem te pashoq, dhe e vetmja gje qe e nuancon eshte qenia “ilustrim i nje fakti historik”. Distanca. Ke te marresh e ke te lesh? Te marresh ilustrimin e te lesh faktin historik, apo te kunderten?

P.S. Per tju kthyer me dy fjale deputeteve shqiptare ne greve urie, qe dolen pas disa ditesh, besoj se po te kishin pare kete film nuk do te kishin hyre ne greve urie. Me mire qe se pane sepse keshtu vazhdon tu genjeje mendja se jane burra, dhe jo burracake.

[autori]

Nuk kisha lexuar nga ty tekst më interesant se ky qe ke shkruar per "Hunger" Ta kishe çuar per botim ne ndonje media te shkruar !

Nuk i kam shume qejf permbledhjet e filmave, "picht-et" e filmave, por per kete film eshte e rendesishme sepse eshte baza ku ndertohet e gjithe ndjesia dhe koncepti i filmit. Pra eshte nje baze qe autori e merr si te mireqene dhe ne asnje moment nuk tregon ngurim per kete apo ate pike te kesaj ngjarjeje.

Te njejten ndjesi pata dhe une. Per here te pare, ndofta te fundit, qe shfaqja e titrave informative, ne fillim dhe ne fund te filmit, nuk me shqetesoi. Ne fillim me irritoi pak, por ne fund, pasi pashe gjithe filmin, gjithshka ishte e justifikuar ! E ç'te justifikuar se !

Po vertitem po vertitem, per te gjetur e te shpreh diçka qe me duket se s’shkon ne kete film por me duket se ajo qe nuk shkon nuk eshte ne film, ose me me mire ajo qe i reziston filmit eshte ndjesia prej borgjezi te mesem qe ç’do kush prej nesh perfaqeson. Nuk ka asgje te perbashket, madje dhe shkembimi i ideve eshte i kote. Ka vetem te forte e te dobet, dhe i dobti eshte i detyruar te ktheje dhunen ndaj tij, per te mposhtur te fortin dhe per te mos u perulur.

Kjo qe shkruan me kujton filmin e pare fare te Straub-ëve, ne 1965, qe titullohet "Nicht versöhnt" ("Non réconciliés") qe ka per nen-titull: "Oder, Es hilft nur Gewalt, wo Gewalt herrscht" ("ou, Seule la violence aide où la violence règne", qe jep ne shqip: VETEM DHUNA DHUNA NDIHMON ATY KU DHUNA MBRETERON. Me ka shastisur filmi i tyre i parë: qe ne 65-en, qe ne filmin e tyre te pare, Straub-ët i kane thene pothuaj te gjitha se ç'kane dashur te thone gjithe jets se tyre !

P.S. Per tju kthyer me dy fjale deputeteve shqiptare ne greve urie, qe dolen pas disa ditesh, besoj se po te kishin pare kete film nuk do te kishin hyre ne greve urie. Me mire qe se pane sepse keshtu vazhdon tu genjeje mendja se jane burra, dhe jo burracake.

Tëpkë, pikes i ke rene !!

[korçar]

Na ishte se ç'na ishte...

Megjithe mend neqofte se filmi do ishte shfaqur ne Shqiperi nuk do te kishte ndodhur ajo pseudo-greva e deputeteve, gjoja ne mbrojtje te votes se lire (nje nder kauzat me te rendesishme te ç'do demokracie ; cila kauze mund te jete me e rendesishme se kjo, perveç se lufta kunder gulagut, kampeve te perqendrimit), bile dhe shqiptaret do te kuptonin me mire se ç'eshte kinemaja, ose me mire nderlidhja spektator - imazh... Ka 100 e ca vjet kinema qe gati ne totalitetin e saj eshte munduar te shprehe nje gje te vetme : se ajo qe shikon, kudo qofte, ndermjet çfare do mjeti qofte, nuk eshte veçse nje "shfaqje" (duhet analizuar mire fjala shfaqje sepse nuk eshte ajo qe shumica besojne).

Ne Shqiperi duke qene se kinemaja nuk egziston njerezit i besojne televizionit si te ishte i vertete. Kane nje ndjesi ndaj imazheve te televizionit qe u ben te mendojne se jane te verteta, me te verteta se ato te kinemase se mirefillte... Ne kete menyre ndryshon dhe raporti i tyre me imazhet e kinemase, te cilat spostohen ne te qenit argetim. Dhe per kete mjafton te shohesh menyren se si televizionet, jo vetem ne Shqiperi, i prezantojne filmat, nje shembull i thjeshte : ke edicionin informativ me fjalime te ketij apo atij politikani e pislleqe te tjera e me pas eshte koha per argetim, pra filmi artistik. Gje qe me pak deduksion del te jete : pasi pate imazhet e verteta dhe te zorrshme te jetes se vertete, aq me shume qe behet fjale per dhune, pra pas imazheve te verteta tani eshte koha te ç'plodheni, pra te argetoheni, duke pare nje film. Atehere qe eshte krejt e kunderta, aq me shume qe ne televizion nuk ka imazhe, te mireqena, por ka vetem fjale, pra ka fjalim, dhe ne rrjedhe ka perpunim fjalimi etj. etj. Gje qe te nxjerr ne diçka tjeter : te propaganda. Paçka se eshte propagande e njerezve qe jane te gjalle ne diten e sotme, ne ndryshim me perallizimin (fiksioni) e nje filmi artistik. (Po e quaj film artistik sepse keshtu quhet, keshtu eshte sakralizuar, ne shqiperi megjithese nuk me pelqen si shprehje.)

Te qendrojme ne teme : aty ku, per shembull, ne Rusi kinemaja, nen Leninin, pati vrull dhe zhvillim per arsye propagande te komunizmit, pra jemi ne fillimet e kinemase, ashtu dhe "Hunger" deri diku duket si propagande per liri, dhe per lufte ndaj ç'do hierarkie. Dhe nje gje te thjeshte per Hunger, sepse ne fund te fundit eshte film qe reaktualizon ndjesine ndaj mitit, ajo qe dua te them eshte thjesht se me kete film kemi te bejme thjesht me nje personazh, qe filmi mundohet te ktheje ne mit, e veçanta eshte se mundohet ta ktheje ne mit modern, apo bashkohor. Dhe ky eshte Bobby Sands. Qe ta permbledh se po i shkruaj gjerat si ç'vjen filli i mendimeve. Te reaktualizosh nje mit do te thote thjesht te reaktualizosh ndjesine mitike per ngjarjet e sotme. Pra nuk eshte miti Bobby Sands qe eshte i rendesishem, por gjesti i tij, i cili behet universal ndermjet imazhit. Sepse ne fund te fundit nje shqiptari nuk ka si ti interesoje Bobby Sands i cili pati nje kauze te veten, ne vendin dhe ne kohen e vet. Ketu qendron dhe universaliteti i imazheve, i kinemase, sepse neqofte se nuk me intereson miti Bobby Sands, mua me intereson gjesti i tij. Spektatoret e filmit do jene te shume llojshem por nder ta do te kete dhe dy te veçante : ata qe do te marrin trashegim mitin Bobby Sands, dhe ata qe do te marrin, do te mundohen te pakten, te mbajne trashegim "gjestin" e tij. Diferenca midis ketyre dy grupeve eshte e madhe, sepse nje ane do te kemi te bejme me ata qe jane ne pozicion dominues e ne tjetrin ata qe... ngelen.

Nuk po mundohem te bej propagande, nuk di per ke te bej propaganda, dhe keto qe po them jane te ditura, por nuk mjafton thjesht ti dish, apo ti kesh degjuar… Si filmi, dhe une po mundohem te reaktualizoj, nje te vertete te vjeter…

[peoples]

Pritja e daljes së një filmi është tmerr. Dlaja nga kinemaja pasi ke parë filmin apo filmat që ke pritur, është dhunë psikologjike. Filmi përmban imazhe, ai paraqitet, vëndoset tek hapësira si disa (24) të vërteta që kërkojnë të neutralizojnë zonën e kalbur të trurit njerëzor i cili boshatiset nga imazhe të pafundë.

Serbis, një film i mirëfilltë. Në shqip do të thotë Shërbim, shërbëtor, skllav. Një nga ato filma që të bën të "hysh" në ekran, të bën të harrosh djaloshin që mban kameran, apo perchman që mbulon zërin dhe zhurmat rreth e rrotull. Filmi i filipinasit Brillante Mendoza është njerëzor. Nga ky film rrjedh vetëm jetë. Dhe jeta përballet me disa personazhe që shtyjnë imazhet të jenë më të vërteta edhe pse kameramani apo montazhi në studio, apo dhe produktori që nuk është dakort për ndonjë skenë bëjnë punën e vet; filmi rrjedh shumë shpejt, ai të mahnit, të bën kaps në lëvizje syri, syri ngulet dhe vrapon me personzhet që nuk rëndin së bërtituri. Filmi i fundit i Mendozës, është një histori familjare që ndërhyn me vendosmëri në historinë e kinemasë dhe ia shton asaj rëndësinë në një kohë kur imazhet po përdhunohen nga variante të ndryshme propagandistike.

My magic. Një tjetër film që hungëron porsi ai ujku i uritur. Magjistari, një burrë i mbushur me dhjamë, por dhe me tru, na tregohet duke thithur njëra pas tjetrës gotat me uiski. Edhe një tjetë... edhe një tjetër... edhe një tjetër... edhe një tjetër... edhe një tjetër... Magjistarit në këtë moment nuk i lejohet më të pijë, dhe ai merr gotën dhe e kafshon, e ha, e përtyp. S'ka gjak. AI është një magjistar. Filmi fillon këtu. Por ky magjistar ndan me spektatorin një hapësirë të dashur. Ai rrit një fëmijë. Ai përpiqet t'ia plotësojë kushtet. Këtu ndërhyn magjia e Eric Khoo. Ai na jep një ngjarje, siç edhe në filmin e parafundit të tij Bee with me, por kjo ngjarje bëhet familjare sepse regjizori nuk del nga qarku i trishtueshëm familjar.

Two lovers. Një vit pas filmit La nuit nous appartient, Gray i rikthehet historive dhe merr si temë dashurinë. Filmi, sado i ftohtë që të ngjan në fillim, me një Phoenix në kulmin e trishtimit (thuhet se do e lëjë kinemanë për muzikën), ndërhyn në detajet më përsonale që një person mund të ketë. Një histori dashurie e krijuar për një personazh që kërkon të mbijetojë pas shumë dështimeve që spektatorit nuk i tregohen (përveç fotografive). Raportet e mashkullit që i gjendur midis dy femrave, tregohet i sinqertë me këdo, por jo me veten, ndikojnë për të zgjidhur deri diku enigmën. Dorezat që shërbejnë si metaforë në fund të filmit, s'janë gjë tjetë veçse objekte femërore, një urë që lidh mashkullin me jetën dhe që e largon nga fundosja e tmerrshme. Dy dashuri mund të intepretohet, kuptohet si dy realitete që gejnden tek njeriu, një idealist dhe tjetri realist; një liri dhe tjetra përgjegjësi.

Hunger. Më interesoi k y film pasi njihja pak punën e artisti Mc Queen. Që në videot e tij, mund të themi se kinemaja gjithnjë i ka interesuar. Do të isha me fat po të shihja një ditë film nga Bill Viola në kinema. Nga ku rëndësia e filmimit, pa anekse psikologjike, pa përtesë dhe dhembshuri apo frikë nga politizimi i këtij subjekti akoma të pazgjidhur midis irlandezevë veriore dhe anglezevë. Mc Queen ka mbajtur në kuti për shumë vite këtë histori që ka bërë bujë në ato vite. U fol më lart mbi rëndësinë dhe trajtimin e kësaj teme: burrëria e irlandezëve! e cila dihej pak a shumë. Krahasimi më burrokratët e dhjamur me simite të bardhë shqiptarë, kishte rëndësinë e saj aktuale. Princat viganë veriorë shqiptarë që i vunë topit gjoksin (Mic Sokoli) ndoshta kanë që në gjithmonë përralla për të na mbushur me karamele me sheqer.
Të kthehemi tek filmi. Një mrekulli që ndodh në këtë film është se fillimi e fundi nuk i lënë kohë dialogut. kamera vështron, mbërthen personazhet, afrohet për të prekur poret dhe qimet e lëkurës, shtjellon vuajtjen njerëzore, sadizmin e politikanëve që nuk guxojnë t'i japin popullit lirinë. Mrekullia vazhdon me dialogun hors norme midis priftit dhe të burgosurit. Mrekullia qëndron në faktin se Mc Queen bën një kinema të vërtetë dhe për këtë përdor fiksionin si rrugë për t'iu paraqitur publikut të gjërë. Ai e përdor kinemanë, mund të kuptohet që nuk përdoret nga kurthet e të bërit kinema.
HUnger është një fjalor i denjë për kuptimin e fjalës liri.