Dialogu me mikun ateist.

[rapsod]

Ka nje gabim te Dr. Mustafait i cili eshte paksa i rende ne Teologjine Islame dhe ajo eshte:

Sa urtësi dhe mençuri kanë fjalët:
“E mira është nga Zoti, kurse e keqja nga vetë ne!”

Eshte nje kusht ne besimin Islam, sipas hadithit ku eshte pyetur Muhamedi s.a.v.s. nga Xhebraili a.s. per Imanin:
"te besohet ne Allahun, ne engjejt e Tij, ne Profetet e Tij, ne librat e Tij, ne Kader (caktim) e mira dhe e keqia jane prej tij (kaderit)."
Doktrinen te cilen e ka publikuar Dr. Mustafai Ehli Suneti dhe Xhemati e hedh poshte, grupi i cili ka mbeshtetur kete doktrine quhet "El-Kadirijeh" (jo El-Kaderijeh qe eshte tarikat prej Abdulkader Xhejlanit), kete doktrine mbeshtesin Shiitet Ithna'asherijeh dhe Mustafa Mahmud dihet se nga e ka prejardhjen dhe cilen pale perfajson!
Selam!

[alko71]

Ka nje gabim te Dr. Mustafait i cili eshte paksa i rende ne Teologjine Islame dhe ajo eshte:

Sa urtësi dhe mençuri kanë fjalët:
“E mira është nga Zoti, kurse e keqja nga vetë ne!”

Eshte nje kusht ne besimin Islam, sipas hadithit ku eshte pyetur Muhamedi s.a.v.s. nga Xhebraili a.s. per Imanin:
"te besohet ne Allahun, ne engjejt e Tij, ne Profetet e Tij, ne librat e Tij, ne Kader (caktim) e mira dhe e keqia jane prej tij (kaderit)."
Doktrinen te cilen e ka publikuar Dr. Mustafai Ehli Suneti dhe Xhemati e hedh poshte, grupi i cili ka mbeshtetur kete doktrine quhet "El-Kadirijeh" (jo El-Kaderijeh qe eshte tarikat prej Abdulkader Xhejlanit), kete doktrine mbeshtesin Shiitet Ithna'asherijeh dhe Mustafa Mahmud dihet se nga e ka prejardhjen dhe cilen pale perfaqson!
Selam!

Mire e ke ti rapsod por mendoj se eshte bazuar ne ajetet:

4:79.
Çfarëdo e mire që të vjen është nga All-llahu, e çka të ndodhë nga ndonjë e keqe është nga vetë ti. Ne të dërguam ty Pejgamber për mbarë botën. Mjafton që All-llahu është dëshmues për këtë.

42:30.
Çfarëdo e keqe që mund t'ju godasë, ajo është pasojë e veprave tuaja (të këqia), e për shumë të tjera Ai u falë.


Une e kuptoj kete: qe njeriu e meriton ate te keqe per shkak te veprave te veta dhe jo se All-llahu do t'i beje atij ndonje te keqe. Ky eshte ligji te cilin All-llahu e ka vendosur. Sipas kesaj del se edhe e mira edhe e keqja vijne nga All-llahu, por te keqen e meritojme ndersa e mira gjithmone vie si dhurate dhe si meshire nga Zoti edhe pse shumicen e rasteve nuk kemi bere gje per ta merituar.

[alko71]

“Kushdo që përmbahet, bën durim e fal, vërtet kjo është prej veprave të mëdha, më të rëndësishme dhe më të mira.” (Esh-Shûrâ, 43).
Në ajetin e fundit ka ardhur dëshmia e madhësisë dhe rëndësisë së durimtarit, sepse ka të bëjë me durueshmëri të dyfishtë: durimtarit padrejtësia i është bërë dhe prej tij po kërkohet durim dhe falje. Kjo gjithsesi është shumë më vështirë të përballohet se sa kur ka të bëjë me durimin në caktimin e Zotit, në fatin të cilit nuk mund t’i iket. Të njëjtin rast me tingullin “el” e gjejmë edhe në ajetet në të cilat flitet për rënien e shiut dhe mugullimin e bimëve:
“Pse ju nuk e vështroni ujin që e pini? A e lëshoni ju nga retë, apo Ne e lëshojmë. Po të dëshironim do ta bënim të njelmët.” (El-Vâkia 68-70);
“Pse ju nuk shikoni dhe nuk i kushtoni kujdes asaj që e mbillni? A jeni ju ata që e bëni të mbijë ajo, apo e bëjmë Ne. Sikur të dëshironim, mund ta bënim aq të thatë sa që e gjitha të shkatërrohet.” (El-Vâkia 63-65).
Në ajetin e parë fjala “Xhealnâhu” është përdorur e pavarur, ndërsa në të dytin ka ardhur me pjesëzën përforcuese “le xhealnâhu”, do të thotë “Ne mesiguri do ta bëjmë aq të thatë...”“El” këtu ka ardhur nga arsyeja se do të gjendet dikush i cili do të shtihet kinse mund t’i shkatërrojë të mbjellat ashtu siç mundet Krijuesi, derisa është e sigurt se askush që është i mençur nuk do të pohojë se mund ta lëshojë shiun nga retë. Andaj dhe nuk ka qenë e nevojshme që për lëshimin e shiut prej reve veçmas të theksohet se ajo punë është ekskluzivisht në mundësinë e Allllahut xh.sh. T’i marrim edhe ajetet në të cilat flitet për të folurit e Ibrahimit a.s. për Zotin xh.sh.:
“I cili më bën të vdes, pastaj më ngjall.” (Esh-Shûrâ, 81).
“I cili (Ai) më ushqen dhe më jep ujë.” (Esh-Shûrâ, 79).
Në ajetin në të cilin flitet për të ushqyerit, pas përemrit lidhor është përmendur përemri vetor “Huve - Ai” që nuk është rasti me ajetin në të cilin flitet për dhënien e vdekjes dhe ringjalljen. Ku është arsyeja? Gjithmonë do të gjenden të atillë të cilët do të thonë se ata janë të cilët ushqejnë (furnizojnë) dhe japin ujë ndërsa askush nuk do të ketë guxim të pohojë se mund të shkaktojë vdekjen apo ringjalljen e dikujt. Të tilla janë edhe ajetet në të cilat All-llahu xh.sh. u drejtohet muslimanëve dhe ithtarëve të “Librave të shenjtë”. Është shumë evident ndryshimi në vetë drejtimin. Në rastin e parë kemi:
“Ju vetëm Mua më përmendni dhe vetëm Mua më përkujtoni, e edhe Unë juve do t’ju përkujtoj”, (El-Bekare, 152), ndërsa në të dytin.
“Përkujtoni begatitë e Mia të cilat ua kam dhuruar.” (El- Bekare, 40).
I njëjti rast është edhe kur Kur’ani u drejtohet atyre që kuptojnë dhe atyre që nuk kuptojnë:
“Frikësomuni Mua, o ju të mençur!” (El-Bekare, 197), thotë Kur’ani duke iu drejtuar atyre që kuptojnë. Të tjerët i porositi: “Ruajuni zjarrit, lëndë djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët”, (El-Bekare, 24), sepse këta vetëm zjarri mund t’i frenojë. Precizitetin e përmendur në zgjedhjen e fjalëve me të cilat më së miri do të shprehet mendimi i dëshiruar, e gjejmë edhe në ajetet në të cilat Iblisi i betohet Zotit se do t’ia dalë që t’i mashtrojë njerëzit:
“Betohem në fuqinë Tënde, të gjithë do t’i shmangë nga rruga dhe do t’i bëjë të varur.” (Sâd, 82). Iblisi betohet në fuqinë e Zotit, e jo me tjetër gjë. Me këtë ai vërteton diturinë dhe mendjemprehtësinë e tij. Mëshira e Zotit është mbi çdo gjë tjetër, pra Zotit askush dhe asgjë nuk i nevojitet. Andaj dhe kush do le të besojë në Të, e kush s'do, mos të besojë. Atij askush dhe asgjë nuk mund t’i bëjë gjë. Ai në hadithikudsijj thotë: “Këta janë për xhehennem dhe Unë s’mërzitem, kurse këta për xhennet dhe Unë prapë s’mërzitem”. Kjo i takon fuqisë dhe madhërisë së Zotit xh.sh. Kjo është ajo e cila Iblisit i lë hapësirë për veprimin e tij. Ai mund t’i largojë nga rruga dhe t’i shpjerë në mashtrim, sepse Zoti xh.sh. askënd nuk do ta detyrojë që të besojë apo të mos besojë. Andaj dhe Iblisi betohet me fjalët: “Betohem në fuqinë Tënde se të gjithë ata bashkë do t’i largoj nga rruga”: “.. Unë do t’ua vendos kurthin në mënyrë që t’i shmangë nga rruga e drejtë. Do t’u vijë nga para dhe nga prapa, nga e djathta dhe nga e majta...” (El-A’raf, 16-17). Këtu mund të shihet se Iblisi i ka përmendur të katër anët. Mirëpo, nuk ka përmendur se njerëzve do t’u vijë “nga lart” dhe “nga poshtë” (fevka - tahte), sepse “lart” është sundimi ndërsa “poshtë” devotshmëria.

[alko71]

Ai i cili i është përulur Zotit, atij Iblisi (djalli) assesi nuk mundet t'i afrohet. Iblis i më tutje thekson se do ta përdorë gjithë shkathtësinë e tij për t’i larguar nga rruga e drejtë, pastaj edhe prej sjelljeve të mira dhe prej namazit. Atij të cilin nuk e stolisin virtytet e mira as që i nevojitet Iblisi, sepse ai vetveten e mashtron dhe e largon nga rruga e drejtë. Iblisi është vjedhës shumë mendjemprehtë dhe i mençur i cili nuk humb kohën e shtrenjtë për t’i vizituar shtëpitë e zbrazëta e të rrënuara.
Në ajetet Kur’anore pastaj gjejmë se kur është fjala për faljen dhe dënimin, mëshirën dhe hidhërimin, falja dhe mëshira janë të theksuara para dënimit dhe hidhërimit. Kështu në suren Fâtiha thuhet se Zoti xh.sh. “Është i Gjithëmëshirshëm dhe Mëshirëplotë” para se të thuhet se Ai është “Sundues i Ditës së gjykimit”. Në vendet ku flitet se Zoti ia fal kujt të do, ndërsa e dënon kë të dojë, falja është përmendur para dënimit, përveç në dy vende: në ajetin i cili ka të bëjë me prerjen e dorës: “E dënon kë të dëshirojë, ndërsa ia falë kujt të dojë.” (El- Mâide, 40). Kjo vjen nga fakti se dënimi me prerje të dorës është dënim i kësaj bote, pas të cilit vjen falja në Ahiret. Në ajetin në të cilin Isa a.s. flet për ata të cilët e kanë adhuruar, thuhet: “Nëse i dënon, ata janë robërit Tu, ndërsa nëse ua fal, Ti je i Madh në Mundësinë Tënde dhe i urtë në Gjithëditurinë Tënde.”
(El-Maide, 118). Këtu nuk thotë Ti je më i mëshirshmi dhe ai i cili më së shumti falë, nga kurtuazia. Dënimin e përmend para faljes për shkak të madhësisë së mëkatit të cilin e kanë bërë. Precizitetin e lartpërmendur e gjejmë edhe në ajetet në të cilat flitet për kohën. Ardhmëria përmendet në kohë të kaluar. Kështu ngjarjet e Ditës së gjykimit janë theksuar sikur tashmë të kishin ndodhur:
“I është fryrë burisë (surit).” (El-Kehf, 99).
“Edhe qielli është çarë dhe fuqia e tij atë ditë ka rënë.” (El- Hâkka, 16);
“Dhe xhehennemi u është dëftuar të humburve.” (Esh-Shuarâ, 91);
“Dhe janë paraqitur para Zotit tënd të radhitur.” (El-Kehf, 48) .Të gjitha këto ajete i përkthyem në kohën e kaluar ashtu siç qëndrojnë në tekstin Kur’anor, edhe pse është i njohur fakti se këtu koha e ardhshme është shprehur me kohë të kaluar. Sekreti i kësaj qëndron në atë se të gjitha ngjarjet, të tashmet dhe të ardhmet, tashmë kanë ndodhur në diturinë e Zotit e cila është absolute dhe si e tillë nuk është e përkufizuar as me kohë as me hapësirë. Kështu në një ajet gjejmë të flitet për dy kohë plotësisht të ndryshme, andaj na duket se janë kontradiktore, në çka edhe gabojmë: “Caktimi i Zotit ka ardhur, andaj mos e ngutni shpejtoni.”(En-Nahl, 1). Caktimi ka ardhur dhe ka ndodhur.
Zoti xh.sh. u thotë njerëzve që mos ta ngutin caktimin e Tij, si të mos kishte ndodhur. Pra, caktimi ka ardhur në diturinë e Zotit, por ende jo edhe në të njerëzve. Nuk është fjala, siç shihet qartë, për kundërthënie dhe kontradikta, por për saktësi të stërholluar në shprehje, për ligjshmëri, për fshehtësi, zbulim dhe gjetje të urtësive, sekreteve dhe të vërtetësive të kuptimeve të thella Kur’anore.

Këtu theksuam vetëm disa shembuj të cilët mjaft qartë flasin për saktësinë e përkryer të Kur’anit në zgjedhjen e fjalëve, ndryshimin e tyre, në zgjedhjen e vetë shkronjave etj. Askund në tekstin Kur’anor asgjë nuk është e tepërt e as e mangët. Gjithçka është në vendin e vet përkatës. Për ajetet kur’anore në të cilat theksohen të vërtetat shkencore, pastaj për ajetet të cilat flasin për fshehtësitë e gjithësisë, që njeriu sot e kësaj dite po i zbulon, do të flasim me një rast tjetër.

[alko71]

KUR’ANI ËSHTË
SHPALLJE E ZOTIT

I thashë mikut:

Ndoshta biseda jonë e sotme për të vërtetat shkencore në Kur’an do të jetë më interesante nga diskutimet tona të gjertanishme, duke marrë parasysh marrjen tënde me shkencë dhe insistimin tënd për gjithçka ekskluzive në të vërtetat dhe argumentet shkencore. Këtu duhet të thuhet edhe kjo se atë që e ka thënë Kur’ani për qiejt, Tokën, yjet, planetët, spermën, embrionin dhe formimin e njeriut në kohën kur për dituritë shkencore, astronominë, gjeologjinë, anatominë, atomistikën etj., nuk ka patur kurrfarë gjurme, shkenca vetëm në kohën më të re po i zbulon. Mirëpo, Kur’ani nuk është marrë me këto çështje dhe nuk i ka paraqitur deri në detaje siç e bën këtë p.sh. një vepër e cila këtë e ka lëmë të ngushtë, sepse Kur’ani në radhë të parë është libër besimi i cili ka për qëllim që ta rregullojë jetën e njeriut dhe të vendosë marrëdhënie më të mira dhe më njerëzore ndërmjet njerëzve. Nga ana tjetër, sikur Kur’ani rastësisht, të kishte hyrë në detaje dhe në të gjitha finesat e mundshme, atëherë ata të cilëve iu drejtua do t’i vënte në situatë të vështirë, sepse do t’u fliste me gjuhën të cilën atëherë nuk do të mund ta kuptonin. Andaj Kur’ani në komunikimin e së vërtetës u shërbye me metodën e tregimit, kontaktit dhe tërheqjes së vëmendjes në faktet të cilat shkencat do t’i zbulojnë pas qindra vjetëve, që e gjithë kjo së bashku më së qarti u ka folur gjeneratave të cilat kanë ardhur, se Kur’ani është vepër e Zotit dhe Shpallje e Tij për njerëzimin.
“Ne atyre së shpejti do t’ua tregojmë argumentet Tona në horizontet dhe në veten e tyre. Atëherë atyre do t’u bëhet plotësisht e qartë se Kur’ani është i vërtetë. A nuk mjafton që Krijuesi yt në gjithçka është dëshmitar.” (Fussilet, 53).
Meqë ata të cilëve iu drejtua Kur’ani nuk u kënaqën vetëm me dëshminë e Zotit që Kur’ani është vepër e Tij andaj u bë e domosdoshme që ajo t’u tregohet edhe me këto argumente. Kështu All-llahu xh.sh. thotë në Librin e Tij. Vazhdimisht Kur’ani, nga dita në ditë, po zbulon gjithnjë e më tepër argumente dhe dëshmi të tilla të qarta. Kështu p.sh. në lidhje me rrumbullakësinë e Tokës, kanë ardhur këto ajete të qarta në të cilat është përdorur fjala “tekvir” që të përshkruajë e paraqesë lëshimin e natës dhe të ditës si dy gjysmëtopa: “...me natë e mbulon ditën, kurse dita shpie në natë.” (Ez-Zumer, 5). Pastaj kemi ajetin i cili e përshkruan rregullimin e Tokës: “... pastaj Tokën e ka rregulluar.” (En Nâziât, 30). Fjala “duha” e cila është përdorur në këtë ajet është fjala e vetme në fjalor e cila ka kuptimin e shtrirjes dhe rrumbullakimit. Ndërkaq Toka, siç është e ditur, në dukje është e tillë, në realitet e rrumbullakët, përkatësisht në formë veze.
Pastaj lexojmë ajetet në të cilat flitet për notimin e bjeshkëve në lartësi, përkatësisht të Tokës, sepse ajo bashkë me bjeshkët përbën një tërësi:
“Dhe i sheh bjeshkët për të cilat mendon se pushojnë, ndërsa ato në realitet fluturojnë sikur retë. Kjo është vepër e All-llahut i cili çdo gjë e ka krijuar dhe rregulluar në mënyrë të përkryer.” (En-Neml, 88). Bjeshkët të cilat duken se janë të palëvizshme, të qeta, në realitet lundrojnë nëpër kozmos. Në këtë ajet ekziston edhe një tregim i shkurtër edhe për një fakt tjetër. Fjala është për formimin e materies nga atomet ashtu siç përbëhen retë prej pikave. E gjithë kjo është thënë duke i krahasuar bjeshkët me retë.

[alko71]

Në Kur’an hasim edhe në ajete në të cilat flitet për ndërrimin e ditës dhe të natës, për caktimin preciz të kohës së tyre, për fillimin e krijimit e deri në fund të vazhdimit të tyre.
“As Diellit nuk i duhet ta arrijë Hënën, e as nata ta kapërcejë ditën.” (Jâsîn, 40). Aty janë pastaj edhe ajetet tjera në të cilat flitet për formën e Tokës si të topit, sikur edhe kur është fjala për fillimin e natës dhe ditës bashkërisht në të njëjtën kohë qysh prej krijimit si dy gjysmëtopa. Mirëpo, sikur Toka të ishte e rrafshtë, dita dhe nata domosdo do të vinin njëra pas tjetrës. Kur të vie Dita e gjykimit, Toka përsëri do të jetë njëkohësisht në natë dhe në ditë, ashtu siç ka qenë edhe në ditën e krijimit:
“ Ashtu që kur Toka të stoliset me bukuri të ndryshme dhe qëndiset me petkun e vet dhe banorët e saj binden se mund ta mbledhin frytin, vjen caktimi Ynë, natën ose ditën, dhe Ne ato i bëjmë si të korrura, si të mos kishin qenë dje fare.” (Jûnus, 24). Në fjalët e Zotit “natën ose ditën” gjendet vërtetimi i kësaj kohe të cilën nuk mund ta shpjegojmë ndryshe, por që njëra anë e Tokës është e fshehur prej Diellit dhe gjendet në terr, ndërsa ana tjetër e ekspozuar Diellit dhe me të e ndriçuar, që del nga forma e rrumbullakët e Tokës. Andaj edhe është thënë: “... dhe as nata ta tejkalojë ditën.” (Jâsîn, 40). Pastaj kemi edhe theksimin e shumë lindjeve dhe shumë perëndimeve, si në ajetet:
“... E marr për dëshmitar Krijuesin dhe Sunduesin e lindjeve dhe të perëndimeve.” (El-Meârixh, 40); “Ai është Krijues dhe Sundues i dy lindjeve dhe dy perëndimeve.” (Err-Rrahmân, 17). Po të mos ishte Toka ajo që është, do të ishte vetëm një lindje dhe një perëndim. Njeriu, thuhet në Kur’an, djallit të vet në Ditën e gjykimit do t’i thotë: “Çfarë fati sikur të ishim të larguar njëri prej tjetrit sa është larg vendi i lindjes së Diellit prej vendit të perëndimit të tij.” (Ez-Zuhruf, 38). Në Tokë nuk ka largësi më të madhe se largësia e lindjes dhe perëndimit të Diellit përveç nëse është Toka e rrumbullakët. Në kontekst të këtyre ajeteve bëjnë pjesë edhe ato (ajete) në të cilat flitet se qiejt kanë orbitat e veta, zonat dhe rrugët:
“.... dhe qielli me rrugë yjesh.” (Edh-Dhârijât, 7), “... dhe qielli i cili kthen...” (Et-Târik, 11), do të thotë i cili kthen në Tokë gjithçka që ngrihet; avullin e ujit e kthen në formë të shiut, trupat e ndryshëm me gravitetin e Tokës, radio-valët me reflektim nga jonosfera siç i kthen rrezet ngrohëse infra-të kuqe të reflektuara dhe kështu e nxen natën. Siç e kthen qielli atë që në të “hedhet” nga Toka, ai po ashtu thithë, reflekton dhe shpërndanë atë që në të “hedhet” prej “botës së jashtme” dhe në atë mënyrë e mbron dhe ruan Tokën nga torpilat vdekjeprurës të rrezeve kozmike dhe të rrezeve ultra-vjollcë. Si i tillë, qielli në realitet është pullaz i Tokës.
“Qiellin e kemi bërë kulm i cili është i ruajtur fort.” (El- Enbijâ, 32), “Dhe qiellin e kemi ngritur me forcën Tonë dhe Ne jemi në gjendje që të gjithë t’i mbajmë dhe ushqejmë.” (Edh- Dhârijât, 47)Në këtë ajet flitet për të ashtuquajturën shtrirje e domosdoshme e kozmosit.
Në kohën e shpalljes së Kur’anit konsiderohej se atomi është pjesa më e vogël e materies dhe e pandashme më tej. Kur’ani vjen dhe flet në mënyrë precize për pjesët më të imta të materies se atomi, për pjesët përbërëse të vetë atomit. Kur’ani, përndryshe, është libri i parë i cili ka përmendur se atomi nuk
është më i vogli:
“Diturisë së Zotit nuk mund t’i shmanget asgjë, as sa pesha e një atomi në qiej dhe në Tokë, dhe asgjë as më e madhe se ajo, e as më e vogël...” (Sebe’, 3).

Të gjitha këto dëftime të shkurtra por plotësisht të qarta të Kur’anit për dukuritë mahnitëse dhe admiruese në kozmos, siç janë forma e rrumbullakët e Tokës, përbërja dhe natyra e kozmosit dhe e atomit, dhe atë në kohën kur për to askush nuk ka pas as përfytyrimin më elementar, flasin mjaft dhe në mënyrë më të qartë për origjinën hyjnore të Kur’anit, për embrionin e njeriut dhe formimin e tij, për spermën dhe aftësinë e saj për caktimin e gjinisë së të posalindurit:
“Ai është Ai i cili e ka krijuar çiftin, mashkullin dhe femrën, prej ujit të njeriut...” (En Nexhm, 45). Pra fjala është për një fakt biologjik i cili sapo është bërë i njohur në kohën tonë. Ne sot themi se koka e spermës është e vetmja e cila i përbënë faktorët e determinimit të gjinisë.

[alko71]

Kur’ani qysh në atë kohë flet për krahasimin e majeve të gishtërinjve, për shenjat e gishtërinjve, në kontekstin e të folurit për ringjalljen pas vdekjes:
“A mendon njeriu se nuk mund t’i tubojmë eshtrat e tij? Përkundrazi, Ne kemi mundësi që përseri dhe sakt t’i rregullojmë majet e gishtërinjve të tij.” (El-Kijâm34), do të thotë, përsëri do t’i formojmë edhe majet e gishtërinjve të tij dhe do t’i rregullojmë siç kanë qenë... Shumë më vonë është zbuluar se majet e gishtërinjve te të gjithë njerëzit janë të ndryshme.
Kur’ani thekson se shtëpia më e dobët është ajo e merimangës. Zoti xh.sh. thotë shtëpia e jo peri i merimangës, sepse është e ditur se peri i merimangës është katër herë më i fortë se sa peri i ngjashëm me të. Fjala është për dobësinë e shtëpisë e jo të perit, sepse shtëpia e merimangës si e tillë është strehim i keq për atë që strehohet në të, kurth për atë që bie në të prej vizitorëve të huaj. Ajo është vdekjeprurëse edhe për anëtarët e tjerë të “familjes” së merimangës, sepse merimanga femër e ha mashkullin e saj pas mbarësimit. Ajo i ha edhe të vegjlit e saj pasi t’i bëjë, kurse edhe të vegjlit e hanë njëri-tjetrin.
Shtëpia e merimangës është shembulli më i mirë i strehimit të keq dhe përfundimit të keq, siç thekson Kur’ani. E ngjashme është edhe gjendja e atij i cili kërkon ndonjë strehim tjetër përveç strehimit të Zotit. Për këtë flasin këto ajete madhështore të Kur’anit:
“Shembulli i atyre të cilët në vend të All-llahut xh.sh. marrin mbrojtës dhe ndihmës tjetër është sikurse shembulli i merimangës e cila vetes i ndërton shtëpi si vendbanim, por në të vërtetë, vendbanimi më i dobët është shtëpia (rrjeti) e merimangës, sikur këtë ata vetëm ta dinin.” (El-Ankebût, 41).
Përfundimi i këtij ajeti veçmas është karakteristik. Zoti xh.sh. thotë: “... sikur këtë ata vetëm ta dinin”, duke paralajmëruar se këtë njerëzit një ditë do ta kuptojnë. Është e ditur se shumë zbulime në këtë lëmi janë zbulime të reja të mëvonshme.
Në kaptinën e Kur’anit El-Kehf, një ajet në përkthim thekson:
“Ata kanë qëndruar në shpellën e tyre treqind e nëntë vjet.” (El-Kehf, 25). Sot dihet se treqind vjet, sipas kalendarit diellor, janë të barabarta në ditë, orë, minuta dhe sekonda me treqind e nëntë vjet sipas kalendarit të Hënës.
Në kaptinën Merjem, All-llahu i Lartmadhërishëm e paraqet situatën e Merjemes kur ajo në kohën e lindjes strehohet nën një dru të hurmës duke e dëshiruar vdekjen... kur ajo u thirr që ta shkundë pemën dhe t’i hajë hurmat e freskëta të cilat pikonin:
“... dhe dhembjet e lindjes e detyruan që të vijë te trupi i një hurmeje. Ajo tha: - Ku të kisha fat të kisha vdekur pa e pritur këtë dhe të isha harruar krejtësisht. Dhe u thirr nga poshtë me fjalët: - Mos u pikëllo! Zoti, Krijuesi yt të ka dhënë që nën ty, të rrjedhë një përrockë. Shkunde për ty trupin e hurmës. Do të bien hurma të freskëta, andaj ha e pi dhe t’i kesh sytë e gëzuar!” (Merjem, 23-25).
Përse është fjala mu për hurmat?
Zbulimet më të reja shkencore në këtë lëmi flasin qartë se hurma në vete përmban materien e cila e mbledh mitrën, e lehtëson lindjen dhe pengon gjakderdhjen pas lindjes, ngjashëm me oxytosinin dhe materien e cila zbut. Ndërkaq, në mjekësi është e njohur që zbutësit bimorë e lehtësojnë dhe sigurojnë lindjen. Dhe ja pra, edhe në këtë shembull vërejmë madhështinë e fjalëve të Zotit për përkryershmërinë e Kur’anit si shpallje e Zotit:
“Nuk mund t’i vjen kurrfarë mangësie, e as ndryshimi as para tij e as prapa tij”. (Fussilet, 42);
“Sikur të ishte ai prej tjetërkujt përveç All-llahut, ata mesiguri në të do të gjenin shumë kundërthënie”. (En-Nisâ, 82). Sikur të mos ishte Kur’ani me origjinë hyjnore, ai me atë rast nuk do të ishte i përkryer; një ajet do ta kundërshtonte tjetrin, do të ishte përplot kontradikta dhe mangësi të tjera që janë karakteristike për veprat të cilat janë prodhim i mendjes dhe shpirtit njerëzor.

[alko71]

Botimi i dytë i ndonjë vepre zakonisht dallohet prej botimit të parë sepse autori i saj i shton diç të re ose hjek diç nga botimi i parë, qoftë për ta korrigjuar vetveten, përmirësuar gabimet ose për të futur njohuri të reja deri te të cilat ka ardhur në ndërkohë.
Kur’ani si shpallje e All-llahut xh.sh. njerëzimit, është ruajtur nga të gjitha gabimet dhe të metat. Ai është i përkryer sepse është vepër e Të Përkryerit. Kur’ani si i tillë ka mundur të flasë për të kaluarën të cilën askush tjetër nuk e ka njohur, sepse për të nuk ka patur dokumente të shkruara si dhe për të ardhmen dhe atë që sjell ajo me vete. Po sjellim vetëm disa ajete në të cilat Kur’ani i ka paralajmëruar ngjarjet të cilat së shpejti edhe kanë ndodhur.

Në kaptinën Err-Rrûm Kur’ani thotë se romakët, të cilët kanë pësuar disfatë në një betejë, së shpejti do të ngadhënjejnë:

“Janë mundur romakët në tokën më të afërt, ndërsa ata pas disfatës pas DISA vjetëve do të triumfojnë...” (Err-Rrûm, 24).

Fjala “bid’a” - disa, në gjuhën arabe e ka kuptimin e pacaktuar ndërmjet tre dhe nëntë. Dhe vërtet, romakët pas shtatë vjetëve triumfuan.
Për fitoren në Bedër !Kur’ani thotë:

“Së shpejti ai grup do të jetë i mundur dhe ata do ta kthejnë shpinën dhe do të ikin.” (El-Kamer, 45).

Për ëndërrimin e (Muhammedit a.s.) për hyrje në Mekke, në Kur’an qëndron:

“All-llahu ia ka vërtetuar Të dërguarit të Tij ëndrrën e vërtetë... mesiguri do të hyni në Mesxhidu-Haram, nëse dëshiron All-llahu, plotësisht të sigurt, disa me koka të rruara, ndërsa disa me flokë të shkurtuara.” (El-Fet’h, 27).

Ashtu edhe ndodhi. Edhe tash paralajmërimet e Kur’anit po realizohen para syve tanë.

Ibrahimi a.s. kështu e ka lutur All-llahun xh.sh.:

“O Zoti ynë, unë disa pasardhës të mi i kam vendosur në një luginë jopjellore te tempulli Yt të cilin Ti e ke bërë të shenjtë... O Zoti ynë, bën që ata ta falin me përpikëri namazin. Vendos në zemrat e njerëzve dashuri mes tyre dhe furnizoi me fryte, që të jenë falënderues.” (Ibrâhîm, 37).

Ibrahimi a.s. e ka lutur All-llahun xh.sh. që ta furnizojë këtë luginë jopjellore. Pastaj u erdhi premtimi i Zotit mekkasve se jetën do t’ua bëjë të begatshme me plot pasuri, kur u urdhëroi që mushtrikëve t’ua ndalojnë vizitën e Qa’besë ndërsa ata u frikësuan nga bllokada ekonomike sepse “banorët e Mekkes në jetën e tyre ekonomike mbështeteshin në të ardhurat të cilat i fitonin me rastin e vizitës së Qa’bes”. All-llahu xh.sh. i qetësoi me fjalët:

“Nëse i frikësoheni varfërisë, atëherë All-llahu do t’ju pasurojë prej begative të Tij...” (Et-Tevbe, 28).

Ky premtim edhe sot e kësaj dite po përmbushet. Për çdo ditë ngrihet çmimi i naftës, burimet kryesore të së cilës shtrihen në këtë nënqiell. Nëse kësaj i shtohen edhe thesarët e uraniumit në këto vise, atëherë edhe më mirë mund të shihen “begatitë e Zotit" për të cilat është fjala në ajetin e më sipërm.
Nga ana tjetër, Kur’ani flet për botët tërai të panjohura. Ai i zbulon sekretet e xhinnëve dhe engjëjve. Flet për gjërat të cilat për shumicën më të madhe janë të panjohura dhe për të cilat pak diçka mund të dinë vetëm disa sufij, por edhe ata për ato gjëra mund të dinë vetëm atë dhe aq sa thotë Kur’ani se mund të dinë
dhe shohin. Pastaj aty është edhe fjala e fundit e Kur’anit për: administrimin, etikën, udhëheqjen, luftën, paqen, ekonominë, shoqërinë, martesën, afarizmin, për të drejtat (e njeriut) të shprehura me stil të pashoq, me shprehje autentike, me fjalë të cilat me vlerën e tyre estetike paraqesin fenomen të veçantë në
historinë e gjuhëve përgjithësisht.

Ibnu Arebiun njëherë e pyetën për fshehtësinë e përkryerjes së Kur’anit, e ai u përgjigj vetëm me një fjalë: “E vërteta absolute”, sepse fjalët e Kur’anit janë absolutisht të vërteta, ndërsa maksimumi që një shkrimtar mund ta arrijë është e vërteta relative, dhe më së shumti që mund të arrijë është e vërteta e tij subjektive e cila del nga shikimi i tij i gjërave, të cilit hapësira e të pamurit i është gjithmonë e kufizuar. Secili prej nesh përfshin dhe arrin një pjesë të së vërtetës, derisa pjesët tjera të saj i shpëtojnë, ai shikon prej një këndi duke e larguar shikimin prej këndeve tjera, nga e cila del se gjithçka gjer te e cila arrin individi është vetëm një pjesë e terësisë. Vetëm All-llahu i Gjithëdijshëm dhe i Gjithëfuqishëm është Ai i cili e përfshinë të vërtetën absolute dhe gjithçka tjetër. Andaj edhe themi se Kur’ani e ka burimin prej All-llahut xh.sh. sepse e jep të vërtetën absolute të gjithçkaje.

Muhammedin a.s. e kanë pyetur për Kur’anin, e ai ka thënë:

“Në të është lajmi për atë që ka qenë para jush, gjykim për atë që është ndërmjet jush dhe lajmërim për atë që vjen pas jush; ai është kufiri, nuk është mahi, ai është vërejtje e urtë, lidhje e fortë e Zotit, rruga e drejtë. Kush e lëshon shkatërrohet, kush kërkon udhëzim tjetër përveç tij humbet. Ai nuk i shtrembëron mendjet, nuk kërkon shumë diskutime; dijetarët nuk mund të ngopen, kurse vlerat e tij asnjëherë nuk mund të harxhohen (shteren)”.

Ja pra mik, ky është Libri ynë. Dhe gjithçka që përmban në vete dhe që porosit Kur’ani buron vetëm nga Zoti xh.sh.

[alko71]

DYSHIMET

Miku tha:
- Ti thua se Kur’ani nuk është kundërthënës. Çka thua, pra, në lidhje me ajetin:
“Kush dëshiron le të besojë, ndërsa kush dëshiron le të mos besojë” (El-Kehf, 29) dhe ajetin në të cilin All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Ju s’mund të dëshironi asgjë tjetër veç se atë çka dëshiron All-llahu.” (Ed-Dehr, 30). Në një ajet thuhet se mëkatarët do të merren në pyetje për dhënien e llogarisë:
“Dëshmitë e tyre do të shkruhen dhe ata do të merren në pyetje.” (Ez-Zuhruf, 19).
“Me të vërtetë ai (Kur’ani) është nder i madh për ty dhe popullin tënd dhe ju do të merreni në pyetje” (Ez-Zuhruf, 44), ndërsa në një vend tjetër në Kur’an qëndron:
“Dhe mëkatarët nuk do të merren në pyetje për mëkatet e tyre” (El-Kasas, 78), sepse do të njihen sipas shenjave të tyre.
“Mëkatarët do të njihen sipas shenjave dhe fizionomisë së tyre dhe do të rrëmbehen për flokësh dhe për këmbësh.” (Err-Rrahmân, 41). Në një vend tjetër në Kur’an përsëri thuhet se askush nuk do ta lidhë fortë kriminelin:
“Askush s’do të mund të lidhë lidhje të forta.” (El- Fexhr, 26), në kuptimin që secili do ta marrë përsipër ndëshkimin e vetvetes:
“Sot të mjafton ajo që do të japësh llogari për vetveten.” (El-Isrâ, 14). Në këtë kuptim është edhe ajeti vijues:
“E pastaj lidhne me zingjirë të gjatë shtatëdhjetë kute...” (El-Hâkka, 32).

Në këtë i thashë:
- Këto ajete nuk janë kundërthënëse... Të mendojmë bashkërisht për këto... “Kush dëshiron le të besojë, ndërsa kush dëshiron le të mos besojë...”, ajet plotësisht i qartë dhe i kuptueshëm. Ai konfirmon lirinë e njeriut, zgjedhjen e tij të lirë... por jo lirinë të cilën njeriu e ka rrëmbyer nga Zoti, por lirinë të cilën Zoti atij ia ka dhuruar sipas dëshirës së Vet. Ajeti vijues këtë pak më afër e shpjegon: “Ju s’mund të dëshironi tjetër asgjë veç se atë që e dëshiron All-llahu”, dmth. liria e njeriut është në kuadër të vullnetit të Zotit e jo kundër tij, që në anën tjetër do të thotë se liria e njeriut mund t’i kundërvihet kënaqësisë së Zotit prej nga rrjedh edhe mëkati, por liria e njeriut asnjëherë s’mund të jetë jashtë kuadrit të vullnetit të Zotit, edhe pse mund të jetë në kundërshtim me kënaqësinë e Zotit. Kjo është çështje mjaft e koklavitur. Ne e kemi shpjeguar këtë më gjerësisht kur folëm për deterministët dhe indeterministët, ithtarët e kushtëzimit kauzal të vullnetit njerëzor, përkatësisht ithtarët e lirisë së vullnetit të njeriut. Me atë rast kemi thënë se caktimi i Zotit është njëkohësisht vetëzgjidhje, sepse Zoti xhel-le shanuhu e zgjedh për njeriun atë që është në nijetin (qëllimin) dhe zemrën e tij, që do të thotë se Zoti i dëshiron njeriut atë çka njeriu i dëshiron vetes me nijetin dhe zgjedhjen e zemrës së tij, dmth. secili njeri është i drejtuar nga ajo që e ka zgjedhur vetë. E gjithë kjo flet majft për zgjedhjen e lirë pa imponimin edhe më të vogël, sikur që flet edhe për qartësinë e këtyre ajeteve. Përveç kësaj, çështja e lirisë së vullnetit të njeriut është një ndër çështjet më të vështira në të cilat kërkohet përgjigje. Atë që ti po e sheh me kundërthënie, në të vërtetë është shpjegim dhe plotësim.

Për ajetet të cilat flasin për përgjegjësinë për veprën e bërë është e nevojshme të thuhet se çdo ajet ka të bëjë me një grup të caktuar të të marrurve në pyetje. Midis tyre do të jenë ata për të cilët do të kërkohet dëshmim, pastaj ata të cilët do të kenë shumë mëkate andaj do të njihen në fytyrë se janë mëkatarë. Ata do të jenë, sikur thotë Kur’ani “të rrëmbyer për flokësh dhe këmbësh”. Midis të marrurve në pyetje do të jenë edhe ata të cilët me kokëfortësi dhe këmbëngulje i kanë mohuar të gjitha argumentet.

[alko71]

Kundër tyre do të dëshmojnë duart e tyre dhe këmbët e tyre:
“Atë ditë Ne do t’ua vulosim gojët e tyre e duart e tyre do të na flasin, ndërsa këmbët e tyre do të na dëshmojnë çka kanë punuar.” (Jâsîn, 65).
Në të vërtetë, do të ketë edhe të atillë të cilët do t’i qërojnë hesapet me vetveten. Do ta mundojnë dhe përvuajnë vetveten duke u penduar fort për rastin që e kanë humbur. Në Ditën e dhënies së llogarisë ata do ta gënjejnë Zotin kur të vijnë para Tij. Gënjeshtrat e tyre do t’i mbrojnë duke u betuar rrejshëm:
“Atë ditë kur All-llahu t’i ringjallë, ata do t’i betohen Atij sikur që ju betohen juve duke menduar se me atë do të arrijnë diçka. Dije mirë! Me të vërtetë ata janë gënjeshtarë.” (El-Muxhâdele, 18).

Ata do të jenë të lidhur me zingjirë. Ebu Hamid El-Gazaliu thotë se këta janë zingjirë kauzalë.

-Ç’mendon ti për interpretimin kur’anor të diturisë së All-llahut? Kur’ani thotë:
“Me të vërtetë vetëm All-llahu e di kur do të vijë çasti dhe dita e shkatërrimit të botës, kur do ta lëshojë shiun dhe ç’ka në mitrat e nënave. Askush nuk e di se çka do të bëjë nesër dhe ku dhe në çfarë vendi do të vdesë.” (Lukman, 34).

-Kur’ani në mënyrë eksplicite thotë se All-llahu diturinë e përmendur e ka mbajtur për veti:
“Te Ai janë çelësat e të gjitha fshehtësive. Ato i di vetëm Ai.” (El-En’âm, 59).

E çka mendon psh. për mjekun i cili sot mund ta dijë se çka ka në mitra, mund ta qëllojë gjininë? Ç’të thuhet për shiun e fituar në mënyrë artificiale?

- Kur’ani nuk flet për lëshimin e shiut por flet për lëshimin e shtrëngatës, e ky është shi i mjaftueshëm i cili bie në sasi aq të mëdha saqë mund ta ndërrojë fatin e një populli, ta shpëtojë duke i sjellë mirëqenie. Ky lloj i shiut është e pamundur të prodhohet artificialisht.

Sa i përket dijes së Zotit për “atë çka ka në mitra” është e nevojshme të thuhet që dija e Zotit është gjithëpërfshirëse dhe kur është fjala për “atë se ç’ka në mitra”, nuk është fjala vetëm për gjininë e fëmijës mashkullor dhe femëror, por edhe për atë se kush do të jetë ai dhe çka do të jetë, ç’do të punojë dhe çfarë do të jetë rruga e tij jetësore prej atij çasti e deri në vdekje. Të gjithë këtë mund ta dijë vetëm Zoti xhel-le shanuhu dhe askush tjetër.

-E çfarë tregimi është ai për fronin e Zotit i cili, sipas fjalëve tuaja, përfshinë qiejt dhe tokën... për fronin të cilin e mbajnë tetë...?

Mendja jote përfshinë qiejt dhe tokën edhe pse je vetëm njeri. Si atëherë nuk mund t’i përfshijë froni i Zotit. Toka, Dielli, të gjithë planetët, yjet, galaktikat etj. barten me fuqinë e Zotit nëpër gjithësi. Si atëherë mund të habitesh kur është fjala për bartjen e fronit!

-Ç’është kjo “El-Kursijju” dhe “El-Arshu”?

Më thuaj ti ç’është elektroni, do të them se ç’është “el-kursijju”.
Më thuaj ç’është elektriciteti, do të të them se ç’është graviteti..., më thuaj ç’është koha. Ti nuk e di esencën e çkado qoftë e më
pyet mua për esencën e nocioneve “el-kursijju” dhe “el-arshu”. Bota është përplot me fshehtësi dhe këto janë vetëm disa nga ato.

Kur’ani flet për buburrecin i cili ua ka tërhequr vërejtjen buburrecave tjerë për ardhjen e Sulejmanit a.s. dhe ushtrisë së tij:
“Një buburrec tha: O buburreca, hyni në vrima tuaja qëmos t’u shkelë Sulejmani me ushtrinë e tij...” (En-Neml, 18)

- Sikur të paktën, të kishe lexuar pak për insektet nuk do të shtroje pyetje të këtillë. Shkenca për insektet është përplot me studime të përgjithshme për gjuhën e buburrecave dhe bletëve. Sot është fakt i gjithëpranuar se buburrecat kanë gjuhën e vet, sepse do të ishte absolutisht e pamundur të organizohen shërbimet në foletë, në të cilat ka nga disa qindra mijëra buburreca, të transmetohen urdhrat etj., sikur të mos ekzistonte gjuha me të cilën ato transmetohen. Prandaj nuk ka vend as për habinë më të vogël se si buburreci ka mundur ta njohë Sulejmanin. Vallë, a nuk e njeh njeriu Zotin xhel-le shanuhu?