Dialogu me mikun ateist.

[arjeta3]

Pershendetje alko 71. E shoh se ke bere goxha pune dhe ke edhe shume per te shkruar. Sbesoj se ju ngelet hatri nese ju ndihmoj pak, si njeri pa pune qe jam

Dhemba e tij per ta ishte aq e madhe, sepse vdekja e tyre ishte humbje e pakompensueshme. Por, megjithate, ne Kur'an nuk theksohet asnje lajm i vetem. Gjithashtu Muhammedit a.s i vdes djali i tij Ibrahimi. Ky atij i dhimbet dhe qane per te, por ne Kur'an per kete s'ka kurrfare gjurme. Kur'ani eshte plotesisht i abstraksionuar nga personaliteti i Muhammedit.
Jo vetem kjo. Ndodh, perkundrazi, te shpallet ndonje ajet porosia e te cilit eshte e kundert me ate qe e vepron dhe mendon Muhammedi a.s. Ndonjehere vjen ajeti si qortim per ndonje qendrim te tij, si rasti i cili ndodhi me njeriun e verber nga i cili ai e ktheu koken derisa zhvillonte bisede me lideret kurejshite. Kur'ani per kete thote:
"U vrenjt dhe ktheu koken per arsye se i ka ardhur i verberi. Cka di ti, ndoshta mu ai i verberi veten do ta pastroje ose do ta pranoje keshillen e cila do t'i sjell dobi..."(Abese,1-4).
Ne Kur'an ka edhe ajete ne te cilat kritikohet ndonje veprim i Muhammedit si:
"Nuk i ka hije asnje pejgamberi te kete rober gjersa nuk shenon fitore ne Toke. Ju i doni te mirat e kesaj bote, ndersa All-llahu ua deshiron Ahiretin. Po te mos ishte libri prej All-llahut i cili ka ardhur me pare, juve do t'ju qellonte denimi i madh per ate qe keni marre." (El-Enfal,6-7).
Shpeshhere Kur'ani i urdheron Muhammedit a.s qe t'u thote ithtareve te tij edhe ate te cilen nuk do te mund t'ua thoshte sikur te ishte ai autor:
"Thuaj! Une nuk jam zanafille e pejgambereve dhe nuk e di se cdo te behet me mua dhe me ju..."(El-Ahkaf,9).

[arjeta3]

Nuk ka pejgamber i cili vullnetarisht vetvetiu do t'u thoshte ithtareve te vet: une nuk e di se cdo te behet me mua dhe me ju. Nuk mundem vetes sime t'i sjell as dem as dobi e as juve kete nuk mund t'ua bej. Sepse, kjo do te ishte e mjaftueshme qe prej tij te largoheshin ithtaret e tij.
Kjo pikerisht edhe ndodhi. Cifutet e moren kete ajet si shkas per qendrimin e tyre ndaj Te derguarit duke thene: Cfare dobie nga ky pejgamber i cili nuk di se cka do te behet me te dhe me ne.
Prej tij njeriu nuk ka kurrfare dobie.
Ajetet e ketilla dhe te ngjashme eshte e pamundur qe t'i perpilonte Pejgamberi sikur Kur'ani te ishte veper e tij.

-E dyta: Nese pas kesaj e shikojme tekstin Kur'anor, do te shohim se ai eshte unikat ne pajtueshmerine, strukturen dhe ne tekniken e tij te te shprehurit. Nuk ka shembull as ne letersine arabe, ne ate klasike dhe te re. Gjuha e tekstit Kur'anor eshte e atille saqe te duket se ai ndahet ne poezi, proze dhe Kur'an.
Gjendesh para te folurit i cili me nuk eshte as proze e paster e as poezi.
Muzika e poezise eshte e kushtezuar me metriken dhe rimen.
Keshtu e degjojme poetin Ibnul-Ebras El-esedi duke kenduar:
"E kafrun min ehlihi abidu
fe lejse jubdi vela juidu."
Nga ky varg shohim se muzika formohet prej pjeseve dyfish te rimuara dhe prej rimes ne "dal" te gjate. Kjo eshte muzika e jashtme e vargut. Nderkaq, ajo e Kur'anit eshte muzike e brendshme.

[Expedition]

Pershendetje alko 71. E shoh se ke bere goxha pune dhe ke edhe shume per te shkruar. Sbesoj se ju ngelet hatri nese ju ndihmoj pak, si njeri pa pune qe jam

"Nuk i ka hije asnje pejgamberi te kete rober gjersa nuk shenon fitore ne Toke. Ju i doni te mirat e kesaj bote, ndersa All-llahu ua deshiron Ahiretin. Po te mos ishte libri prej All-llahut i cili ka ardhur me pare, juve do t'ju qellonte denimi i madh per ate qe keni marre." (El-Enfal,6-7).
).[/B]

Arjeta3 (megjithese tema eshte e Alkos ) nuk them se alkos i ngelet hatri kur dikush sjell shkrime ndihmuese dhe me dituri (jo se yti nuk eshte i till) te paster.
Por do patur kujdes se nga i lexojme keto shkrime, se ndodh qe njerezit gabojne, e kame fjalen per ajetet qe ke sjell te sures "el enfal"

lexo ajetet e tua dhe keto te Kuranit

8-6. Bëjnë polemikë me ty për të vërtetën pasi që e kishin të qartë (se ti veron me lejen e Zotit) sikur me qenë se shtyheshin në vdekje të sigurt.
8-7. Përkujtoni kur All-llahu ju premtoi njerën prej dy grupeve se është juaja, e ju dëshironit t'ju takojë ai (grup) i paarmatosur, ndërsa All-llahu dëshiroi që me premtimet e Tij ta vendosë të vërtetën, e të zhdukë në themel mbeturinën e mohuesve

www.albislam.com/kurani/

[Force-Intruder]

I Dashur Mik Besimtar,

Une qe po te shkruaj jam nje miku yt ateist. E lexova temen tende... dhe midis te tjerave nuk kuptova dicka :

Ku qendronte dialogu ne kete monolog?

Me respekt,
F-I

[Baptist]

(Të bie ndonjë arrë në kokë kur e lexon këtë?)

"Allahu na ruajt", ketij edhe po ti bjere kungulli nuk do ta hetoje

[alko71]

Vazhdim i postimit te arijeta3.

P.sh.
“Vedduhâ vel-lejli idhâ sexhâ.” - “Pasha paraditën! Pasha natën kur shtrinë errësirën!” (Ed-Duhâ, 1-2). Nga ajeti i cituar shihet se nuk ka pjesë dyfish të rimuara as rimë, por, muzika megjithatë ekziston, dhe ate muzika e brendshme. Të shikojmë edhe disa ajete:
“Rabbi inni vehenel adhmu minni veshtealerre ‘su shejben. Ve lem ekun biduâike rabbi shekijjen”. - “O Zoti im, eshtrat më janë dobësuar dhe tharë, flokët dhe mjekra më janë zbardhur. O Zoti im, nuk kam qenë asnjëherë i refuzuar për gjithçka që të jam drejtuar me dua.” (Merjem, 4).
“Tâhâ! Ma enzelna alejkel Kur’âne liteshkâ. Il-la tedhkireten limen jahsha. Tenzilen mimmen halekal erda vessemavatil- ul. Err-Rrahmânu al-el arshisteva” - “Tâhâ! - Ne nuk ta kemi shpallur Kur’anin që ti të ndiesh mundim dhe vështirësi, por si vërejtje atij i cili në zemër ndien frikë. I shpallur është prej Atij i cili e ka krijuar Tokën dhe qiejt e lartë. I Gjithëmëshirshmi mbisundon gjithësinë.” (Tâhâ, 1-5).

Nëse shqyrtohen ajetet të cilat përmbajnë kërcënim, qartë shihet se ato vetë sikur shndërrohen në gërryerje guri dhe ritmi fiton zë plumbi i cili shurdhon veshët. Kjo bukur mund të shihet nga ajeti vijues:
“Inna erselna alejhim rihan sarsaren fi jevmi nahsin mustemirrin. Tenzi’unnase ke ennehum e’axhazu nahlin munkairin”. - “Ne dërguam mbi ta një erë të fortë në një ditë të kobshme e cila tmerrshëm gjëmonte dhe frynte pa ia nda. I shkulte dhe ngriste njerëzit sikur trupa hurmash, të shkulur.'' ( El-Kamer 19, 20)
Fjalët me rrënjë "sarsaren" dhe "munkairin", sikur është secila gërryerje shkëmbi. Nëse ajeti sjell ndonjë lajm të tmerrshëm siç është ai për përfundimin e përmbytjes (tufanit), shprehjet e fjalive janë të shkurtra sikur të ishin shenja telegrafike të Morseut dhe i tërë ajeti në realitet është telegram shumë i thukët i cili lë mbresë të fortë. Një ajet i tillë është edhe ky:
“Ve kîle ja erdubleî mâeki ve jâ semâu aklii vegidal-mau ve kûdije lemru” - “Dhe është thënë: Oj Tokë, thithe ujin tënd! O qiell ndalu! Dhe uji u tërhoq (në tokë). Urdhri u zbatua.” (Hûd, 44).
Ky lloj i ngjyrshmërisë në gdhendjen e fjalëve, në ndërtimin e fjalive, në ritmin e vetë fjalëve me kuptimet dhe ndjenjat në Kur’an, e arrin kulmin dhe gjithnjë vjen në vendin përkatës, pa kurrfarë ngarkese dhe shtrëngimi.

- E treta: Nëse shkojmë në analizë më të thellë (të tekstit kur’anor), do ta zbulojmë precizitetin e përkryer dhe ligjshmërinë e mrekullueshme. Secili harf është në vendin e tij përkatës pa kapërcim përpara e as vonim. Asnjë fjalë nuk mund të zëvendësohet me tjetrën e as shkronjat e të mos humbet radhitja, harmonia etj., që e bëjnë të përkryer vetë tekstin. Sikur secila fjalë me peshoren më të saktë të jetë zgjedhur prej milion e më tepër fjalëve.

[alko71]

Jo vetëm në çështjen e krijimit alko, sepse sipas dogmës judeo-arabe *kristo-islam* jo vetëm në këtë rast por në gjithçka që ndodh, ti, si individ, nuk vendos asgjë, duke qenë se është paracaktuar nga autoriteti më i lartë i ekzistencës (e thonë vetë dogmat tuaja!).

(Të bie ndonjë arrë në kokë kur e lexon këtë?)

Jo, jo gabim je darwin. Ne ne veprimet tona jemi te lire. Jane dy rruge: "te veprosh mire" ose "te veprosh keq" zgjedhja eshte e jona. Per kete arsye edhe shperblehemi apo denohemi varesisht si veprojme.
Zoti ne na ka krijuar te lire ne mes dy gjerave(rrugeve): te mires dhe te keqes, te drejtes dhe te shtrembtes dhe ne vendosim cilen ta marrim.
S'do mend se ato rruge kane pengesat dhe joshjet e tyre e qe ne duhet t'i kalojme ato pengesa dhe t'u rrezistojme atyre joshjeve. Ai di gjithcka sepse Ai e di mendimin tone dhe qellimin, e di te kaluaren, te tashmen dhe te ardhmen. Nuk mund ta fajesosh Ate pse ti e zgjodhe te keqen! Ti ke zgjidhje.

Besoj se te ka ndodhur ne perditeshmeri qe ne mes disa zgjedhjeve te vendosësh per njeren dhe pastaj je penduar "si nuk e zgjodha nje tjeter" apo jo? Ketu mund ta veresh se ti ke liri ne zgjedhje.

Thash dy rruge sepse jane kryesore dhe po ta shikosh me gjere secila ka pa numer nendege dhe secila ka perfundim te caktuar. Ai i ka krijuar te gjitha ato rruge dhe normalisht se e di ku te shpie ajo zgjedhje. Ai nuk te ndalon deri sa ti vet nuk ndalesh dhe pendohesh dhe e zgjedh nje tjeter rruge me te mire. Pastaj te ndihmon ne ate drejtim deri sa ti te mos ndalosh vet.

Shpresoj te me kesh kuptuar.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Vazhdojmë................

[alko71]

Ky precizitet kulminant, siç do të shohim më vonë, është i papërsëritshëm. Psh. fjala “levakihu” në ajetin:
“Ve erselnerrij’aha levakiha” - “Ne i kemi dërguar erërat të cilat mbarësojnë...” (El-Hixhr, 22). Në të kaluarën ky ajet komentohej si alegori: erërat i shtyjnë retë e bie shi i cili tokën e bën pjellore. Sot megjithatë, është fakt i njohur se era i shtynë retë me elektricitet pozitiv dhe ato ndeshen me retë e elektrizuara me elektricitet negativ. Atëherë shkaktohet vetëtima, murmurima dhe fillon të bie shi. Ja, edhe në atë mënyrë erërat kryejnë një lloj mbarësimi. E dimë, po ashtu, se era e shpërndanë pluhurin mbarësues prej lules në lule me ç’rast e bënë mbarësimin në kuptim të plotë.
Ne këtu pra, jemi para një fjale e cila vërtet e kryen funksionin e vet në kuptim të bartjes me kuptim të vërtetë e shkencor. Kjo fjalë përveç kësaj është edhe e bukur. Ka mundësi që kjo fjalë në mënyrë më të bukur të përdoret në format artistike dhe letrare. Ajo ka edhe ritëm mjaft të harmonishëm. Saktësinë e përkryer në zgjedhjen e fjalës e cila në mënyrë më të bukur do ta transmetonte kuptimin, porosinë, mendimin e caktuar etj., e gjejmë edhe në shumë ajete të tjera si psh. ky të cilin po e citojmë vetëm në përkthim:
“Mos ia hani pasurinë njëri-tjetrit në mënyrë të palejuar dhe mos u shkoni gjykatësve dhe administruesve që në atë mënyrë ta grabitni pasurinë e huaj dhe padrejtësisht ta hani e kënaqeni, e veçmas kur e dini se është ashtu...” (El Bekare, 188). Në ajetin e theksuar është përmendur fjala “tudlu”. Edhe pse ai të cilit i jepet pasuria (ai i cili merr kapital) është “lart” e jo “poshtë”, Kur’ani çdo gjë e vë në vendin e merituar dhe thotë “dora e cila merr mito është dorë e poshtër”, po edhe në qoftë se ajo është dora e sundimtarit. Prandaj, në këtë ajet thuhet “tudlu biha ilel hukkami” dhe kështu me një stil të përsosur është thënë për gjithë ligësinë e atij i cili pranon miton si dhe për poshtërsinë e tij.

Ta marrim edhe ajetin në të cilin flitet për luftën në rrugë të Zotit.
“Çka keni kur ju thuhet të dilni dhe luftoni në rrugë të Zoti, ju mbeteni sikur të ishit të gozhduar përtoke...” (Et-Tevbe,38
Kur’ani këtu e ka përdorur fjalën “iththâ’kaltum” në vend të fjalës “tethâkaltum”... i ngjet dhe përputh shkronjat ashtu që të shpreh në mënyrë sa më të qëlluar sjelljet e frikacakëve të cilët ngjiten përtoke dhe “ngadalë ecin” nga frika kur do të thirren të luftojnë në rrugë të Zotit, andaj edhe vetë shkronjat prej të cilave përbëhet kjo fjalë janë të radhitura ashtu që besnikërisht ta shprehin atë” “ecje të ngadalshme”.
Ajeti i cili flet për mbytjen e fëmijëve prej frikës nga varfëria, ka ardhur në dy forma të ndryshme:
“Mos i mbytni fëmijët tuaj për shkak të varfërisë. Ne ju furnizojmë edhe juve edhe ata.” (El-En’âm, 151).
“Mos i mbytni fëmijët tuaj duke iu frikësuar varfërisë. Ne i furnizojmë ata, edhe juve.” (El-Isrâ 31).
Ndryshimi në mes të dy ajeteve nuk është bërë rastësisht, por për shkaqe të arsyeshme. Në ajetin e parë kemi të bëjmë me varfërinë e cila është e pranishme. Do të thotë, njerëzit janë të varfër, andaj Kur’ani u drejtohet me fjalët “Ne ju furnizojmë edhe juve edhe ata” . Ndërkaq, në ajetin e dytë fjala është për varfërinë si mundësi, andaj Kur’ani u drejtohet fëmijëve dhe qartë ua bën me dije që “Ne i furnizojmë ata, e edhe juve”. Vetëm Kur’ani ka mundur kështu t’i precizojë gjërat dhe askush tjetër. Në situatat e nxjerrjes së një fjale para tjetrës dhe anasjelltas, gjithmonë shohim se ajo është bërë me arsye dhe urtësi. Fjala vjedhës psh. në ajet ka ardhur para fjalës vjedhëse, ndërsa fjala lavire, në ajetin në të cilin flitet për kurvërinë, është nxjerrur para fjalës lavir. Kjo është bërë kështu sepse mashkulli më tepër i është nënshtruar vjedhjes se sa femra, ndërsa në rastin e kurvërisë femra e merr iniciativën dhe me vetë pamjen e jashtme të saj mashkullit ia përgatit kurthin:
“Laviren dhe lavirin, secilin prej tyre veç-e veç, rrahne me nga njëqind shkopinj.” (En-Nûr, 2).
“Vjedhësit dhe vjedhëses preniu duart (si dënim).” (El- Mâide, 38).

[alko71]

Ashtu në Kur’an të dëgjuarit është vënë para të pamurit në më tepër se 16 vende:
“U ka dhënë veshët, sytë dhe zemrat...” (En-Nahl, 78).
“U kemi dhënë juve dëgjimin, pamjen dhe zemrat.” (El Ahkâf, 26).
“Sa mirë, ata çdo gjë do ta dëgjojnë dhe do ta shohin.” (Merjem, 38).
“Vërtet për veshët, sytë, zemrat, për të gjitha këto do të jepet përgjegjësi.” (El Isrâ, 36).
“A nuk do të fshiheshit ju sikur kundër jush të mos dëshmonin veshët e juaj dhe sytë e juaj.” (Fussilet, 22).
“Atij asgjë nuk i përngjet. Ai është Ai i cili çdo gjë dëgjon dhe sheh.” (Esh-Shûrâ, 11).
Gjithmonë pra, së pari është përmendur të dëgjuarit e pastaj të pamurit. Dëgjimi është, pa dyshim, më i ndijshëm dhe më i përkryer se sa të pamurit. Xhindët i dëgjojmë e nuk i shohim. Pejgamberët e Zotit e kanë dëgjuar All-llahun xh.sh. se si flet, kanë biseduar me Të, por asnjë pejgamber nuk ka mundur ta shohë Atë. Muhammedi a.s. Kur’anin e ka pranuar me anë të dëgjimit. Nëna e dallon vajin e fëmijës së saj në ndonjë turmë të madhe edhe nëse nuk e sheh me sy. Të dëgjuarit nuk e lëshon njeriun edhe gjatë kohës së gjumit, përderisa sytë flejnë veshët janë të zgjuar. Ai i cili është mirë i udhëzuar në anatomi e di mjaft mirë që veshi është më preciz se syri.

E njëjta gjë është edhe me nxjerrjen e fjalës pasuri para fjalës fëmijë.
“Atë ditë nuk sjell dobi pasuria e as fëmijët. Vetëm do të jetë i shpëtuar ai i cili i vjen All-llahut me zemër të pastër.” (Esh- Shûarâ, 88).
“Vërtet pasuritë tuaja dhe fëmijët tuaj janë provë, ndërsa te All-llahu ka shpërblim të madh...” (Et-Teg’âbun, 15).
“Vërtet, pasuritë e tyre dhe fëmijët e tyre, atyre nuk do t’u sjellin dobi. Ata janë shokë të zjarrit në të cilin do të mbeten përgjithmonë.” (Âli Imrân, 116).
“A mendojnë ata se do t’i ndihmojmë me pasuri dhe fëmijë dhe se do t’ua shpejtojmë të mirat. Ata nuk ndiejnë.” (El-Mu’minûn, 55).
“Mos t’ju pëlqejë pasuria as fëmijët e tyre. Zoti vetëm do që me to t’i dënojë në jetën e kësaj bote.” (Et-Tevbe, 55).
“Dine, vërtet jeta e kësaj bote është vetëm lojë, zbavitje, stolisje dhe garim i ndërsjellë në shtimin e pasurisë dhe fëmijëve, sikurse shiu i madh pas të cilit bima rritet...” (El- Hadîd, 20). Shembuj të nxjerrjes së pasurisë përpara fëmijëve në Kur’an ka shumë. Sekreti i kësaj qëndron në faktin se pasuria te shumica dërrmuese e njerëzve paraqet thesar më të madh se sa fëmijët.
Në tekstin Kur’anor pastaj gjejmë precizitetin e përkryer, butësinë dhe misterin tërheqës në vetë ndryshimin e fjalëve. Ta marrim vetëm këtë ajet:
“Ve in tâifetâni minel mu’minîne-ktetelû fe aslihû bejnehumâ” - “Nëse dy grupe besimtarësh lëshohen në luftë pajtoni ata...” (El-Huxhurât, 9). Në këtë ajet njëherë është përmendur shumësi (Iktetelu - luftojnë), ndërsa herën e dytë dytësia (fe aslihu bejnehumâ = pajtoni ato dy grupe), ndonëse në ajet flitet vetëm për dy grupe. Ku është fshehtësia? Gjatë kohës së betejës dy palët ndërluftuese bëhen një grup në të cilin gjuan kush kënd e zë. Ndërkaq, në kohën e pajtimit përsëri vjen deri te ndarja dhe formimi i grupeve të veçanta. Bile edhe parafjalët dhe lidhëset të cilat i gjejmë në tekstin Kur’anor, janë të vendosura ashtu që do të humbej harmonia në tekst dhe përmbajtje, po qe se rastësisht lëshohen ato.

[alko71]

Pas çdo parafjale dhe lidhëseje qëndron arsyeja më e thellë dhe parallogaria
më precize. Për këtë është karakteristike fjala
“jes’eluneke” e cila në Kur’an është përmendur në shumë vende:
“Jes’eluneke mâdhâ junfikûne, Kulilafv...” - “Të pyesin çka të ndajnë. Thuaj: Tepricën!” (El-Bekare, 219).
“Jes’elûneke anirr-rrûhi kulirr-rrûhu min emri rabbî...” - “Të pyesin ty për shpirtin, Thuaj: shpirti është çështje e Krijuesit”. (El-Isrâ, 85).
“Jes’eluneke anil-ehil-leti. Kul hije mevâkîjtu linnâsi velhaxhxh”. - “Të pyesin për hënat e reja. Thuaj: Ato janë udhërrëfyes kohe për njerëzit dhe për haxhxh.” (El Bekare, 189 ).
Në të gjitha ajetet e përmendura shohim se përgjigjja në pyetje vjen me fjalën “Thuaj”, por në ajetin në të cilin të folurit është për kodrat, vjen deri te ndryshimi i fjalës “Thuaj”:
“Jes’elûneke anil-xhibâli, fekul jensifuhâ rabbî nesfen”, - “Të pyesin ty për kodrat. Por ti thuaju: Zoti im ato do t’i bëjë hi e pluhur.” (Tâhâ 105). Këtu në vend të fjalës së zakonshme “thuaj” është përdorur edhe fjala “por”. Arsyeja është si vijon: Në të gjitha ajetet e mëparshme fjala është për pyetjet të cilat vërtet i janë shtruar Muhammedit a.s. Mirëpo në ajetin në të cilin është fjala për kodrat, nuk kemi pyetje të drejtpëdrejtë. Sikur All-llahu xh.sh. thotë: E në qoftë se të pyesin për kodrat, por (atëherë) thuaj: Pra, “por” këtu është përdorur majft me mençuri dhe me arsye të thellë. Në ajetin: “Kur robtë e Mi të pyesin për Mua. Unë jam shumë afër. I përgjigjem lutjes së atij i cili më lutet...” (El-Bekare, 187), shohim se nuk është përdorur fjala “thuaj”. Kjo është për arsye se në këtë ajet flitet për Zotin, dhe se Zoti është më kompetent që të japë përgjigje në pyetjen për Vetveten. E ngjashme është çështja edhe me përemrat vetorë të vetës së parë në njëjës dhe shumës (ene dhe nahnu).

Zoti xh.sh. flet për Vete në vetën e parë shumës kur është fjala për veprën e Tij në të cilën janë inkuadruar më tepër se një veti e Tij siç janë krijimi, shpallja dhe ruajtja e Kur’anit:
“Vërtet, Ne e kemi shpallur Kur’anin dhe pa dyshim Ne do ta ruajmë atë.” (El-Hixhr, 9);
“Ne juve ju kemi krijuar! Përse atëherë nuk besoni?” (El- Vâkia, 57);
“Vërtet, Ne e kemi shpallur Kur’anin në një natë të vlefshme dhe të ndershme (Lejletu-l Kadër).” (El-Kadr, 1).
“A doni t’i kushtoni ju sadopak kujdes atij embrioni jetësor. A e keni krijuar ju atë, apo e kemi krijuar Ne.” (El-Vâkia, 58-59).
" Ne i kemi krijuar ata dhe i kemi forcuar pjesët e trupit. Sikur të duam Ne, do t’i zëvendësonim me njerëz të tjerë të ngjashëm.” (El-Insân, 28).
Në të gjitha këto ajete është përdorur përemri vetor i vetës së parë shumës, sepse flitet për veprat e jashtëzakonshme në të cilat marrin pjesë disa atribute të Zotit xh.sh. Ndërkaq në ajetet në të cilat nuk është fjala për vepra të tilla, apo të ngjashme, Zoti xh.sh. kur flet për Vete, flet në vetën e parë njëjës. Kështu p.sh. në ajetin në të cilin flitet për bisedën e Zotit xh.sh. me Të dërguarin e Tij, Musën a.s., është përdorur përemri vetor i vetës së parë njëjës:
“Vërtet vetëm Unë jam Zot, Përveç Meje zot tjetër nuk ka. Andaj vetëm Mua më adhuro, vetëm Mua falmu, që të më përkujtosh Mua...” (Tâhâ, 14). Zoti xh.sh. këtu flet për Vete në vetën e parë njëjës, sepse është prania e Qenies dhe sepse deshirohet të tërhiqet vërejtja për monoteizëm të pastër në adhurim. Precizitetin në shprehje, për të cilin folëm deri më tash, e gjejmë edhe në ajetet tjera. Kështu p.sh. në dy ajetet për durimin (sabrin) ekziston dallimi në përfaqësimin apo mospërfaqësimin e tingullit “el”:
“Dhe bëhu i durueshëm në gjithçka që të godet në këtë punë. Vërtet kjo është më së miri dhe më së drejti.” (Lukmân, 17);