Dialogu me mikun ateist.

[alko71]

Një gjendje mund ta përfshishë vetëm kur gjendesh jashtë saj. Ne nuk do të kishim mundësi ta kuptojmë karakterin kalimtar të kohës sikur te ne të mos ishte “pjesa e cila kupton”, kurse e cila është jashtë kësaj kalueshmërie të vazhdueshme kohore, d.m.th. e cila qëndron “në prag të amshueshmërisë”. Sikur botëkuptimi ynë i karakterit kalues të kohës të lëvizte çdo çast me treguesin i cili i tregon sekondat, asnjëherë nuk do të mund t’i kuptonim ato sekonda.
Kështu vijmë deri te rezultati hutues se në vetë ne ekziston pjesa e të ekzistuarit tonë, e cila është jashtë suazës së kalimit të kohës, d.m.th. e cila është e amshueshme. Ajo e kundron lëvizjen e kohës, kurse vetë është në gjendjen e qetësisë, e kupton atë dhe nuk përzihet në të. Për këtë arsye kjo pjesë nuk rritet dhe nuk vjetrohet, prandaj edhe nuk shkatërrohet. Atë ditë kur trupi i njeriut vdes, kjo pjesë do të mbetet duke jetuar jetën e saj të veçantë pa u kufizuar me kohën. Kjo pjesë është shpirti.
Të gjithë ne mundemi në brendinë tonë ta ndiejmë këtë ekzistencë shpirtërore në trajtë të pranisë, përhershmërisë, tregueshmërisë dhe ekzistueshmërisë e cila është plotësisht e ndryshme nga të ekzistuarit e ndryshueshëm material. Kjo gjendje e brendshme të cilën e ndiejmë dhe kuptojmë në çastet e zgjuarshmërisë së brendshme, kurse të cilën e kemi quajtur gjendje e pranishmërisë, në të vërtetë, është udhëheqës i cili na udhëheq nga ekzistenca shpirtërore brenda nesh dhe na shpie deri te enigma që quhet shpirt...

Dëshmia e dytë për ekzistencën e natyrës sonë shpirtërore është ndjenja jonë fillestare (fitrijjeh) e lirisë. Sikur me ndonjë rast të jemi vetëm trupa materialë brenda jetës materiale me të cilën drejtojnë ligjet e domosdoshme materiale, ndjenja jonë fillestare e lirisë nuk do të ketë kuptimin e vet. Domethënë se ne posedojmë shpirtin i cili ngrihet mbi suazat e kohës dhe i tejkalon vdekjen dhe nevojat materiale. Ç’të thuhet këtu për ringjalljen?
Askush pas vdekjes nuk është kthyer që të na lajmërojë për atë se çka ka ndodhur me të atje. Nuk ka hyrë as Dita e Ringjalljes e cila do të na shërbente si argument dhe dëshmi e qartë (e ringjalljes së sërishme). E gjithë ajo që mund të thuhet për ringjalljen është se ringjallja është e vërtetë fetare të cilën e pranojnë edhe arsyeja edhe shkenca. Ato e pranojnë këtë të vërtetë fetare për shkak se dëshmitë e të ekzistuarit sikur edhe të gjitha fenomenet e tij tregojnë atë se në çdo gjë ekziston kthimi nga pika nisëse dhe se çdo gjë ka rendin e vet. Kështu nata e ndërron ditën në mënyrë që kjo dukuri të përsëritet sërish me fillimin e ditës së re. Dielli lindet, pastaj perëndon në mënyrë që sërish të lindet. Stinët e vitit ndërrohen: vjen vera, pastaj vjeshta, e pastaj vijojnë dimri dhe pranvera në mënyrë që menjëherë pas pranverës sërish të fillojë vera e pas saj vjeshta, pastaj dimri dhe kështu me radhë. Pasi të zgjohemi ne përsëri flejmë, e kjo parashtron zgjimin tonë të sërishëm. Të gjitha këto janë fakte të cilat na konfirmojnë se pas vdekjes pashmangshëm vjen zgjimi i sërishëm, sepse “çdo gjë ka rendin e saj”. All-llahu i Gjithëfuqishëm për Veten në Kur’an thotë se është Fillues (elmubdi’u) dhe Përtëritës (el-mu’idu):”
“Ashtu siç ju ka krijuar, ashtu edhe do të ktheheni tek Ai...”(el-A'râf, 29).
“Ai me të vërtetë e filloi krijimin e pastaj e përsërit atë...”(Jûnus, 4).

A nuk lundron çdo gjë në gjithësinë e gjerë duke filluar nga atomi e deri te galaktika!? Madje edhe qytetërimet kanë lëvizje zikzake. Edhe historia gjithashtu. Dhe pikërisht ky fakt i kthimit të amshueshëm, i cili inkuadron çdo gjë që ekziston, e konfirmon fenomenin e ringjalljes pas vdekjes. Dëshmia e dytë e ringjalljes është rendi i vendosur preciz i cili e përfshinë tërë gjithësinë, në të cilën çdo gjë funksionon sipas planit të caktuar me mençuri dhe zhvillohet sipas një rregulle të dhënë.

[alko71]

Rregullimi i këtillë sundon në galaktikën më të madhe dhe në pjesëzën më të vogël të gjithësisë - atomit, e madje edhe në pjesëzën e tij - elektronin.
Rendi dhe rregullimi përfshijnë çdo gjë që ekziston. As pjesa e atomit - elektroni nuk mund të kalojë nga “kozmosi” në “kozmos” brenda vetë atomit përveç me kusht që të marrë sasi të energjisë, fuqia e së cilës është në pajtim me shpjetësinë e tij. Që ta shpjegojmë këtë më mirë ta paramendojmë elektronin si udhëtar i cili që të udhëtojë diku duhet të ketë biletë udhëtimi.
E si mundemi atëherë të kuptojmë që në këtë rregullim të rregulluar saktësisht mund të ikë dorasi apo tirani nga dënimi për shkak se ka arritur ta mashtrojë policinë. Arsyeja flet se do të pajtohen llogaritë. Kështu flet drejtësia. Njerëzit nga natyra janë të prirur të shkojnë nga drejtësia, që të duan e të kërkojnë, dhe të
përpiqen që ta sendërtojnë. Por edhe përskaj gjithë kësaj, drejtësia në këtë botë nuk është realizuar gjithnjë. Nëse etja për ujë, siç thonë mendimtarët, tregon ekzistimin e ujit, atëherë edhe etja për drejtësi tregon ekzistimin e drejtësisë. Mirëpo, nëse drejtësia absolute nuk ekziston në këtë botë, atëherë doemos do të vijë dita dhe çasti kur do të vendoset drejtësia.

E gjithë kjo që u tha deri më tash tregon se ekziston ringjallja pas vdekjes. Ai i cili beson në Kur’an, nuk ka aspak nevojë për dëshmitë e këtilla të ringjalljes për arsye se ai beson me zemër dhe se është liruar nga lodhja të cilën e imponon diskutimi:
“Dhe kur të pyesin ty për shpirtin, thuaju: “Shpirti është punë vetëm e Zotit tim, kurse juve u është dhënë fort pak dije.” (El-Isrâ, 85).
Shpirti është fshehtësi për të cilën askush nuk di asgjë. Është interesant të theksohet këtu se në Kur’an gjithnjë gjatë të përmendurit të shpirtit është thënë se ai është “punë e Krijuesit”:
“... I cili ia shpall Shpalljen, Fjalët e Tij - kujt të dojë nga robërit e Tij...” (El-Mu’minu, 15);
“Ua dërgon ëngjëjt me shpallje, sipas urdhrit të Tij, atyre njerëzve të vet që Ai do...” (En-Nahl, 2);
“Me lejen e Zotit të tyre në (natën e Kadrit) zbresin engjëjt dhe Xhibrili për të gjitha çështjet.” (El-Kadr, 4).
“Kështu Ne edhe ty të shpallim atë çka po të shpallet.” (Esh- Shûrâ, 52).
Gjithnjë, pra, pranë shprehjes shpirti (err-rruhu) janë përmendur edhe fjalët: “Sipas caktimit tonë”, “Sipas caktimit të Tij”, “Sipas caktimit të Krijuesit tim”.
A nënkupton shprehja “Urdhri i Zotit” shpirtin? Edhe “Fjala e Zotit” gjithashtu?
A nuk ka thënë All-llahu për Isaun (a.s.) se është:
“... Me fjalën e vet se emrin do ta ketë Mesih, Isa, i biri i Merjemesë...” (Âli Imrân, 45);
“Fjala e Tij, të cilën ia tha Merjemes dhe Fryma (Shpirti) i Tij.” (En-Nisâ, 171).
A janë shprehjet el-emru, dhe err-rrûhu sinonime të kuptimit të njëjtë? Këto shprehje janë vetëm shenja (simbole). Domethëniet e tyre të vërteta i di vetëm (All-llahu), I Gjithëdijshmi.
Pas kësaj na mbetet që të preokupohemi me çështjen e “thirrjes së shpirtrave”. Menjëherë të themi se ne dyshojmë në mundësinë e “thirrjes së shpirtrave”. Është i dyshimtë pohimi se dhoma e errët shkakton thirrjen e shpirtit të dikujt.
Mendimtari i madh Henri Suder thotë: “Burimet e kësaj shfaqjeje janë: logjika e brendshme dhe fuqitë shpirtërore të vetë ndërmjetësimit dhe asgjë tjetër”.
Kurse mendimtarët hindusë pohojnë:
“Ata që paraqiten si ndërmjetës gjatë të “thirrurit” janë shpirtra botërorë të cilët dinë disa gjëra për të vdekurit dhe i përdorin për përqeshjen e të pranishëmve dhe përçmimin e tyre”.

[alko71]

Sufijtë (mistikët) muslimanë thonë që ai i cili merr pjesë në ato seanca, nuk është shpirti por dytësori (kipci), kurse ai është xhinni i cili e ka përcjellur të vdekurin gjatë jetës së tij dhe si i tillë i njeh fshehtësitë e tij. Pasi që xhinni është i përjetshëm ai jeton edhe pas vdekjes së shokut të tij. Xhinni është ai i cili tash merr pjesë në seanca dhe i zbulon fshehtësitë e shokut të tij: e imiton zërin e tij dhe i imiton sjelljet e tij me qëllim që, sipas traditës së xhinnëve, të pranishmit t’i nënçmojë. Kjo vjen nga ajo sepse xhinnët janë armiq të njeriut. Ata (sufistët) pohojnë:
“Nëse i bien ziles në zyrë, do të dalë portieri, derisa përgjegjësit nuk do ta lënë botën e tyre që të dalin. Ngjashëm është edhe në botën e shpirtrave: Ata të cilët marrin pjesë në seancat e thirrjes së shpirtrave dhe të pranishmit i përçmojnë, janë shpirtrat botërorë dhe xhinnët dhe të gjithë ata të cilët janë në nivel të tyre”.
Sa u përket shpirtrave të njerëzve, ata janë në botën tjetër, botën ndërmjet vdekjes dhe ringjalljes dhe ata nuk është e mundur të thirren. Por, është e mundur, mbase, që të lidhen me ata të cilët dëshirojnë në ëndërr apo në njëmendësi, nëse do të ekzistonin kushtet përkatëse për këtë. Nga shumë këso seancash në të cilat kemi prezentuar dhe në bazë të asaj çka kemi fituar si përvojë personale, kurse që ka të bëjë me këtë temë, mund të përfundojmë se: nuk ekziston asnjë dëshmi se dhoma e errët është shkaktare e pranisë së shpirtit të kërkuar. Mbase mendimi i mistikëve muslimanë më së miri e shpjegon se çka në të vërtetë po ndodh. Ky fenomen ende është në fazën e hulumtimit. Të theksojmë se, fatkeqësisht, këtu besëtytnitë janë ende më të përfaqësuara se sa të vërtetat e vërteta. Fjala e fundit për këtë ende s’është thënë. Nuk ka dyshim në atë se ti do të qeshesh me fjalët siç janë xhinnët, shpirtrat botërorë, kipcat e të ngjashme. Ti për këtë ke edhe arsyetim, sepse nëse nuk beson në të ekzistuarit e shpirtit tënd personal, si është atëherë e mundur të presim nga ti të besosh në të ekzistuarit e xhinnit tim... Nëse nuk beson në Zotin, si mundet nga ti të pritet të besosh në ekzistimin e djallit. Por edhe përveç kësaj, sikur të ishe i lindur para njëqind vjetësh dhe sikur të të vinte ndonjë njeri dhe të fillonte të të flasë për rrezet e padukshme të cilat kalojnë përtej hekurit, për fotografitë të cilat transmetohen nëpërmjet ajrit përtej oqeanit më shpejtë se një sekondë dhe për kozmonautin i cili ec mbi sipërfaqen e Hënës, a nuk do të qesheshe dhe pëlcitshe duke qeshur në të gjitha ato tregime dhe a nuk do të mendoje në vete se njeriu i cili t’i tregoi të gjitha këto ka ikur nga ndonjë spital për të çmendur. Por, ja, edhe përkundër gjithë kësaj, të gjitha këto janë të vërteta të cilat ne sot i dëgjojmë dhe i shohim.

[alko71]

Dhe që t'i vësh kapakun, përdor shprehjen "mendoni për së prapthi"..

Një fije dinjiteti besimtari sikur të ekzistonte mes jush, do sulej të ndihmonte 'zotin' tuaj dhe të të krishterëve, që të dilte nga ajo pozitë e vështirë në atë temë, ku si duket aq shumë u zhgënjye prej alkove dhe doktorëve mustafallarë, sa nuk u erdhi hiç në ndihmë ...'deleve' të tij..


..e ndërkohë ti vazhdon pa u lodhur me kopjime dhe ngjitje.


(kemi fshirë tërë natën parrulla zoti mësues - thonin jetimët)

A po e ndien nje qetesi shpirterore dhe shlodhje kur po hyn te ky komunitet?

[alko71]

NDËRGJEGJJA

Tha miku im:

- Ju për ndërgjegjen flitni sikur ajo të ishte diç absolute, ndonëse është një prej prodhimeve shoqërore: hiç më tepër se një monedhë e aluminit të prerë, e shtypur dhe e formuar në furrën e afarizmit shoqëror. Ne konsiderojmë se ndërgjegjja i ndërron parimet dhe ligjshmëritë e veta sipas interesave vijuese.Ajo pra, nuk është fare absolute. Për vlerën e cila sjell dobi themi se është e mirë, kurse për vlerën e cila sjell dëm themi se është e keqe, po edhe sikur ajo vlerë të jetë edhe vetë pafajësia të cilën ju e ruani si sytë tuaj.

I thashë atij duke e ruajtur me atë rast qetësinë e plotë.
- Po... Ky është mendimi i filozofisë materialiste... si po dëgjoj... ndërgjegjja është pushtet i qortimit dhe vërejtjes i mugulluar prej faktorëve shoqërorë. Në realitet, ajo është përvojë e tubuar e cila ndryshon prej një personi në tjetrin, prej një kohe në tjetrën dhe prej një populli në tjetrin. Kështu ju mendoni dhe flitni. Mirëpo e vërteta është krejtësisht tjetër. Ndërgjegjja është dritë të cilën All-llahu xh.sh. e vendosi në natyrën e njeriut. Ajo është tregues dhe “busull” me të cilën lindemi. Kjo dritë na udhëzon nga të vërtetat. I gjithë roli i faktorit shoqëror reduktohet në “pastrimin” e qelqit të asaj busulle dhe shkëlqimin e saj.

Ne kemi shumë argumente të cilat flasin në favor të pohimeve tona, ndërsa pohimet e juaja i demantojnë. Do t’i përmendim vetëm disa prej tyre:
P.sh. Shiko botën shtazore e cila nuk njeh shoqëri në kuptimin e rëndomtë të fjalës. Në të ka fenomene të panumërta shumë interesante dhe të çuditshme. Shih. p.sh. macen e cila pas kryerjes së nevojës kthehet dhe e mbulon me dhe. Në cilën “shoqëri macesh” ajo e ka mësuar këtë. Prej nga ajo të dallojë ndyrësinë prej pastërtisë? Pastaj, e sheh macen duke e grabitur peshkun dhe kur e zë në vepër dhe për këtë e rrah, vëren se si ajo përulet dhe kapsallit sytë, haptas duke ndier se ka bërë diç që është e ndaluar. Ose e vëren se si, duke luajtur me fëmijët nëpër shtëpi, e rrëzon saksinë e cila thehet. Çka ndodh me atë rast. Macja prej frike ik dhe fshehet nën karrige, duke ndier se ka bërë diç, për të cilën ndoshta do të dënohet.
Të gjitha këto janë dëshmi dhe manifestime të ekzistimit të ndërgjegjes. Në pushtetin e maceve nuk ekziston nevoja për kultivimin e këtyre ndjenjave. Pastaj ne e dimë se në të vërtetë nuk ekziston “shoqëria e maceve”.

Ta shikojmë tash një fenomen tjetër - zakonin e besnikërisë bashkëshortore te pëllumbat dhe të mendojmë për te. Pastaj fisnikëria e kalit e cila pasqyrohet nëpërmjet lidhjes së tij me të zotin; kryelartësia e luanit dhe njëkohësisht ngritja e tij mbi atë që mos ta sulmojë prenë e tij pas shpine; turpërimi i deves mashkull dhe ndërprerja e aktit seksual sapo të hetojë se dikush po e shikon. Pastaj aty është edhe rasti i luanit me stërvitësin e luajve në cirkun nacional të Kajros, kur luani pas shpine i vërsulet stërvitësit Muhamed El-Hilvi dhe duke ia ngulur kthetrat në shpatulla i shkakton plagë vdekjeprurëse. Çka ndodh me luanin menjëherë pas kësaj, të dëgjojmë nga nëpunësit e cirkut të përmendur. Ata thanë se luani menjëherë pas asaj fatkeqësie plotësish e bojkoton marrjen e ushqimit. Tërhiqet në kafazin e tij të cilin nuk e lëshon. E transferojnë në njërin prej kopshteve zoologjike. Ia lëshojnë një luaneshë, që të mund të dëfrehet. Mirëpo ai e plagosë luaneshën dhe e “përzë” përjashta. Edhe më tutje e bojkotonte ushqimin. Pas kësaj filloi ta kafshojë këmbën e tij “mëkatare” duke e këputur copa-copa. Plagët aq shumë i rridhnin gjak, saqë në fund luani ngordhi.

[alko71]

Çka shohim, kafsha pra bën vetëvrasje duke u penduar dhe duke paguar dëmshpërblim për krimin e bërë. Nga cila shoqëri në pushtetin e luajve, luani i përmendur i ka mësuar këto zakone dhe në shoqërinë e tyre copëtimi i njeriut a paraqet krimin i cili dënohet me vetëvrasje?! Ne këtu jemi para fakteve të fisnikërisë, moralit dhe ndërgjegjes të cilat nuk i hasim shpesh as te njerëzit.
Ne jemi para dështimit të plotë të çfarëdo shpjegimi dhe kuptimi materialist të ndërgjegjes. I vetmi shpjegim i drejtë për të gjitha këto është ai të cilin e jep feja, i cili thekson se ndërgjegjja është dritë të cilën Zoti xh.sh. e mbolli në natyrën e njeriut dhe roli i gjithmbarshëm i faktorit social shqyrtohet në pastrimin e të keqes prej shpirtit, që të mund ai më shpejt ta zbulojë dhe ta kuptojë këtë dritë të Zotit. Kështu mund të komentohet edhe rasti i luanit dhe stërvitësit të tij. Jeta e përbashkët, dashuria reciproke dhe shoqërimi e kanë kalitur shpirtin shtazor, i cili, duke iu falënderuar kësaj, ia doli që ta ndezë dritën e Të Gjithëmëshirshmit. E vërejtëm luanin i cili pas rastit në cirk fort u dëshpërua. Ai u pendua dhe në fund bëri vetëvrasje për shkak të asaj që bëri, duke u sjellë kështu si njeriu.
“Çka është hallall (e lejuar) është e qartë, dhe çka është haram (e ndaluar) është e shpjeguar...”, thotë Muhammedi a.s.
“Kërko shpjegim prej zemrës tënde edhe nëse ke marrë (shpjegim) prej njerëzve”.

Nuk nevojitet të kryhet Fakulteti i Sheriatit që të mund të dihet se çka është e drejtë e çka e gabueshme; ç’është e vërtetë e çka jo, që të mund të dallohet harami prej hallallit. Në zemrën e secilit prej nesh Zoti xh.sh. e ka vendosur fakultetin e sheriatit dhe peshoren e cila nuk gabon. Gjithçka që kërkohet prej secilit nga ne është që t’i pastrojmë shpirtrat tanë prej rrobave të materies dhe shtresës së impulsit, të shikojmë, shqyrtojmë, mësojmë dhe të mund t’i dallojmë gjërat pa shkopin i cili quhet “përvojë sociale”, por me dritën e Zotit e cila quhet “ndërgjegje”.
“O besimdrejtë, nëse ju u përmbaheni dispozitave të Zotit, dhe u shmangeni ndalimeve të Tij, Ai do t’ju udhëzojë që të mund të dalloni të vërtetën nga e pavërteta.” (El-Enfal, 29).
Zoti xh.sh. thotë në një hadith - kudsijj prej sufistit Muhamed bin Abdul-Xhebbar:
“Si mund të dëshpërohesh prej Meje kur në zemrën tënde gjendet I dërguari Im dhe ai i cili flet në emrin Tim?!”.
Ndërgjegjja është e vërtetë e pandryshueshme. Edhe vlerat themelore morale etike po ashtu janë të pandryshueshme. Vrasja e njeriut të pafajshëm asnjëherë nuk do të bëhet vlerë, e po ashtu as vjedhja, as rrena, ofendimi, shkelja e kurorës, panjerëzia, brutaliteti, hipokrizia, tradhtia etj. Të gjitha këto janë të meta morale dhe si të tilla do të mbeten sa të jetë bota.
Nga ana tjetër dashuria, mëshira, sinqeriteti, bujaria, fjala e mirë dhe bamirësia janë vlera dhe si të tilla do të mbeten për të gjitha kohët - përveç nëse çrregullohen qiejt e Toka dhe sundon marrëzia dhe errësohet mendja.

[alko71]

A PËRMBAJNË ELEMENTE
TË IDHUJTARISË CEREMONITË
E HAXHXHIT?

Miku tha, duke i fërkuar duart nga gëzimi, i buzëqeshur me dinakëri, ashtu që iu dukën dhëmballët, ndërsa sytë i shkëlqyen me një shkëlqim i cili mund të vërehet në fytyrën e boksierit në momentin kur përgatitet ta nokautojë kundërshtarin:

- A nuk vëren bashkë me mua se ceremonitë e haxhxhit te ju janë thjesht idhujtari... ajo ndërtesë prej guri të cilën e quani Qa’be, për të cilën fërkoheni dhe rreth së cilës silleni, pastaj gjuajtja e djallit me gurë, vrapimi ndërmjet Safa-së dhe Merves, puthja e Haxherul-Esvedit (Gurit të zi), tregimi për shtatë sjelljet - Tavafi, shtatë gjuajtjet me gur dhe shtatë vrapimet, të gjitha këto janë mbeturina të tregimeve për numrat magjikë të cilët përmenden në tregimet pa vlerë, pastaj ihramët (mbulesat) të cilët i vishni në trupin e zhveshur... më fal nëse të kam ofenduar me këtë sinqeritet sepse në shkencë nuk ka turp. Dhe miku filloi ngadalë ta lëshojë tymin e cigares së tij, duke më përcjellë nën syzet e tij.

I thashë plotësisht në mënyrë të qetë:
- A nuk e vëren edhe ti bashkë me mua se sipas ligjeve të materies, të cilat i ke studiuar, pjesët e vogla sillen rreth të mëdhave. E shohim, p.sh. se elektroni në atom sillet rreth bërthamës, Hëna sillet rreth Tokës, Toka rreth Diellit, Dielli rreth Galaktikës, Galaktika rreth Gjithësisë së madhe, kështu gjersa të arrijmë deri te “Më i Madhi Absolut” e ai është All-llahu xh.sh.. A nuk themi:
“All-llahu ekber” - All-llahu është më i madhi. Dhe kështu, sipas ligjit tënd shkencor, rreth Tij, si më i madhi, domosdo duhet gjithçka të sillet. Edhe ti në këtë moment sillesh rreth Tij në kuadër të sistemit tënd diellor përkundër dëshirës tënde dhe nuk të mbetet asgjë tjetër pos të sillesh. Nuk ka në mbarë gjithësinë asgjë të pandryshueshme përveç All-llahut xh.sh. i cili si i tillë është i Pakufizuar, Absolut dhe i Përhershëm. Çdo gjë sillet rreth Tij. Ky është ligji i raportit ndërmjet të voglit dhe më të madhit të cilin e ke mësuar në fizikë.
Ndërsa, sa na përket neve, vullnetarisht sillemi rreth Bejtull-llahut (Qa’bes), ndërtesës së parë të cilën njeriu e ka marrë që në te ta adhurojë All-llahun. Ajo, si faltore e parë në historinë e njerëzimit, është bërë simbol dhe shtëpi e Zotit. A nuk ka në këtë botë raste kur vizitohet dikush që ka vdekur dhe kur vizita e tij arsyetohet me atë se i ka kontribuar njerëzimit. Përveç kësaj, ka shumë personalitete të shquara varrezat e të cilëve nuk dihen, e të cilat mesiguri do të vizitoheshin po të diheshin. Pastaj ka shumë raste kur në varrezat e trimave të panjohur rregullisht vihen kurora. Atëherë, përse na e shihni për të madhe që ne gjuajmë guraleca në përmendoren simbolike për të cilën themi se e simbolizon djallin. A thua nuk po jeton në vrap dhe nxitim prej lindjes e deri në vdekje, e pas vdekjes tënde djali yt do ta rifillojë vrapin; ai vrapim, në të vërtetë është simbolik i cili fillon prej Safa-së e cila fjalë do të thotë pastërti, zbrazëtirë, shkretëtirë, e që gjithë kjo është simbol i mosekzistimit, e deri në Merve - vetë emri i së cilës tregon burimin i cili e simbolizon jetën dhe ekzistencën. A nuk është kjo, në realitet, vrapim prej mosekzistimit në ekzistim, pastaj prej ekzistimit nga mosekzistimi... dhe a nuk është kjo lëvizje e domosdoshme e të gjitha krijesave. Pas gjithë kësaj, në ceremonitë e haxhxhit a nuk po e sheh rezymenë simbolike të të gjitha këtyre sekreteve.

[alko71]

Sa i përket numrit shtatë (vërejtëm se disa ceremoni të haxhxhit kryhen nga shtatë herë) të cilin ti e përqesh, më lejo, që para se ta zbuloj sekretin e tij, t’i shtroj disa pyetje. A mund të më thuash ti ku qëndron sekreti që numri i notave muzikore kryhet me numrin shtatë: sol, la, si, do, re, mi, fa? Numri i shkallëve të spektrit të dritës është po ashtu shtatë, sikur që edhe elektronet sillen rreth bërthamës së atomit në shtatë shtigje. Deri te formimi i plotë i foshnjes në barkun e nënës vjen në muajin e shtatë dhe nëse ajo lindet para kësaj, zakonisht (foshnja) vdes. Te të gjithë popujt në botë java ka shtatë ditë, edhe pse nuk ka pasur kurrfarë marrëveshjesh rreth këtij numri. E gjithë kjo a nuk na flet se numri shtatë, megjithatë, ka njëfarë sekreti të vet. Apo të gjitha këto gjëra janë konfuzion sharlatan.
A nuk të ndodhë që ta puthësh letrën e marrë prej të dashurës. Vetëm për këtë a do të jeshë idhujtar? Përse atëherë neve na gjykon, vetëm pse e puthim Haxheru-l-Esvedin të cilin Muhammedi a.s. e ka bartur në petkun e tij dhe e ka puthur. S’ka këtu asgjë idhujtare. Ne gjatë kryerjes së ceremonive fetare nuk i drejtohemi drejtpëdrejt gurit, po hulumtojmë kuptimet e thella, simbolet dhe kujtimet në të cilat ai përkujton.
Ceremonitë e haxhxhit, nga ana tjetër, paraqesin raste të jashtëzakonshme për aktivizimin e mendimeve, për ringjalljen e ndjenjave dhe thellimin e devotshmërisë në zemrën e njeriut.
Ndërsa, sa i përket ihramit të cilin e mbajnë haxhilerët gjatë kryerjes së haxhxhit, e të cilët nuk guxojnë të jenë të qepur, ata, në realitet simbolizojnë heqjen dorë nga zbukurimet e kësaj bote dhe çlirimin e plotë të njeriut, i cili si i tillë i nënshtrohet vetëm All-llahut të Gjithëfuqishëm. Njeriu edhe vjen në këtë botë i mbështjellur, shkon prej kësaj bote i mbështjellur dhe në varr lëshohet i mbështjellur. Për të gjitha këto ihramët janë simbole. A nuk sheh se si kërkon protokolli që në pranimet solemne duhet patjetër të jeshë në rroba solemne dhe nëse sillesh ndryshe do të shkelen rregullat e mirësjelljes.

- Ne themi: Vetëm para madhërisë së All-llahut xh.sh. bien të gjitha zbukurimet dhe hedhen të gjitha stolitë e kësaj bote. I vetmi All-llahu xh.sh. meriton që njeriu plotësisht t’i jetë i bindur dhe i dëgjueshëm. Përveç kësaj ihramët - ato petka modeste - të cilat gjatë kohës së haxhxhit i mbajnë të gjithë pa dallim: të pasurit dhe të varfërit, edhe maharaxha edhe milioneri, sepse të gjithë njerëzit para Zotit janë të barabartë, demonstrojnë vëllazërimin e të gjithë njerëzve pa marrë parasysh dallimet sipas pozitave dhe pasurisë. Haxhxhi te ne është tubim i madh dhe kongres vjetor i muslimanëve të mbarë botës. Namazi i Xhumasë është kongres javor. Të gjitha këto janë mësime të bukura dhe mendime me kuptime të thella për çdonjërin që mendon dhe gjykon. Në të gjitha këto nuk ka asgjë prej tipareve të idhujtarisë. Po të qëndroje ti njëherë me mua në Arefat në momentin kur disa miliona njerëz shqiptojnë: All- lahu është më i madhi, lexojnë Kur’an në disa dhjetëra gjuhë, brohorisin “Të përgjigjemi (në thirrje) Ty o Zot!”, qajnë dhe digjen nga dëshira e zjarrtë dhe entuziazmi, mesiguri edhe ti do të qaje nga gëzimi dhe entuziazmi që të është dhënë ai rast i veçantë, që në atë masë shumë të madhe të gjendesh në atë vend të ndershëm kur para All-llahut të Gjithëfuqishëm bien të gjitha forcat dhe bukuritë e kësaj bote, para Sunduesit absolut i cili i qeverisë të gjitha dhe në pushtetin e të cilit është çdo gjë.

[alko71]

PSE TË MOS JETË
KUR’ANI VEPËR E
MUHAMMEDIT?

Më tha miku duke i zgjedhur fjalët:

- Nuk dua të të ofendoj sepse e di se sa e respekton dhe mburresh me Kur’anin. Edhe unë pajtohem me ty se Kur’ani është libër i vlefshëm. Por, pse ai të mos jetë vepër e Muhammedit, sepse njeriu me urtësinë e Muhammedit nuk do të paraqiste kurrfarë çudie me shkrimin e një vepre siç është Kur’ani. Kjo më duket më e logjikshme se sa të thuhet që Kur’ani është vepër e All-llahut, libër i shpallur. Ne nuk e kemi parë Zotin që diç të lëshojë nga qielli. Jetojmë në kohën kur është shumë vështirë ta bindish nje riun në ekzistimin e melekut me emrin Xhibril i cili lëshohet nga qielli me librin i cili i është shpallur dikujt.

I thashë plotësisht në mënyrë të qetë:

- Përkundrazi, jetojmë në kohën kur është shumë lehtë të besohet se ekzistojnë melekët si qenie të padukshme dhe se të vërtetat mund t’i përcillen njeriut me anë të Shpalljes. Sot është aq e popullarizuar çdo bisedë për pjatat fluturuese të cilat, të drejtuara nga disa trupa qiellorë të largët, aty-këtu lëshohen në sipërfaqe të planetit tonë, biseda për rrezet e padukshme të cilat kanë veprim vdekjeprurës, pastaj radiovalët të cilat vendosin caqe dhe i qëllojnë. Aty janë edhe fotografitë të cilat në rreze transformohen në vibracione të cilat më vonë i kapin aparatet e vogla të madhësisë së kutisë së duhanit, pastaj lloje të ndryshme kamerash të cilat me sukses i xhirojnë hijet, sytë të cilët shohin në terr, njeriun i cili ec në sipërfaqe të Hënës, anijen kozmike mbi Mars etj.
Sot nuk është kurrfarë çudie të dëgjosh se All-llahu xh.sh. ia ka dërguar melekun - qenien e padukshme, me Shpallje njërit prej Të dërguarve të Tij. Ekzistimi i melekut të quajtur Xhibril sot më pak habit prej asaj që për çdo ditë e dëgjojmë dhe e shohim.

-Sa i përket pohimit tonë se Kur’ani nuk është vepër e Muhammedit a.s. ky pohim bazohet, përveç tjerash, në atë që vijon: Kur’ani sipas formës, shprehjeve, shkronjave të tij dhe vetë përmbajtjes si të tillë, sipas bukurisë së të shprehurit, saktësisë së gjuhës, paraqet diç të pamundur për mundësitë njerëzore. Nëse kësaj ia shtojmë edhe atë se vetë Muhammedi a.s. ka qenë “ummijj’, do të thotë nuk ka ditur të shkruajë e të lexojë e as që ka mësuar në shkollë, nuk ka rënë në kontakt me civilizimet tjera, sepse nuk e ka lëshuar Siujdhesën Arabe, atëherë bie poshtë mundësia e çdo dyshimi dhe shtruarjes së kësi lloj pyetjeve. All-llahu xh.sh. u përgjigjet kështu atyre të cilët thonë se Kur’ani është vepër e njeriut:
“Thuaj: Përpiloni një kaptinë e cila do të ishte e barabartë me kaptinat e Kur’anit dhe ftoni përveç All-llahut, ata të cilët mendoni se do t’ju ndihmonin në këtë”, (Jûnus, 38), do të thotë thirrni në ndihmë xhinnët, melekët dhe të gjithë gjenitë e mendimit njerëzor dhe përpiloni së paku një kaptinë të ngjashme. Kjo thirrje akoma është aktuale. Mirëpo, ende askush asnjëherë nuk arriti të bëjë asgjë.
Nëse Kur’anin e shikojmë nga një aspekt neutral dhe objektiv, do ta eliminonim çdo mundësi të autorësisë së Muhammedit a.s. për shumë arsye:
- E para: Sikur të ishte Kur’ani vepër e tij, atëherë ai në të do ta fuste vetveten; brengat, dëshpërimet e tij, sepse e dimë se Muhammedi për një vit i humbi bashkëshorten Hatixhen dhe xhaxhain Ebu Talibin, të cilët i pati mbështetje të vetme kur filloi të ftojë në Islam.

[darwin]

A po e ndien nje qetesi shpirterore dhe shlodhje kur po hyn te ky komunitet?

Sinqerisht as të qesh nuk më vjen më. Qesha pak te tema e luanit, por doli ajo e mjekrës së detyrueshme, ku dëshira që ka shumica e bashkësisë, ku bën pjesë dhe ti, për të falimentuar Wilkinson & Sword ose Gillette, ishte stratosferike.



këtë fjalinë e doktor Mustafait sesi e ka lënë ai miku ateist pa 'ia zënë në fyt' (doktorit), është e çuditshme:

Askush nuk ka të drejtë zgjedhjeje në çështjen e krijimit, sepse Zoti xhele shanuhu është Ai i cili krijon çka të dojë dhe zgjedh çka të dëshirojë.

Jo vetëm në çështjen e krijimit alko, sepse sipas dogmës judeo-arabe *kristo-islam* jo vetëm në këtë rast por në gjithçka që ndodh, ti, si individ, nuk vendos asgjë, duke qenë se është paracaktuar nga autoriteti më i lartë i ekzistencës (e thonë vetë dogmat tuaja!).

(Të bie ndonjë arrë në kokë kur e lexon këtë?)