Dialogu me mikun ateist.

[alko71]

Ky është një parim absolut. Gjithashtu e mira është gjithnjë e mirë, kurse e keqja e keqe. Kurrë vrasja nuk do të bëhet vlerë, as vjedhja vepër e mirë, sikur që as gënjeshtra nuk mund të jetë virtyt i njerëzve të mirë e të ndershëm. Në të gjitha sferat tjera feja i lë dyert e hapura për idetë, ixhtihadin në të plotësuarit dhe përparuarit.
Thelbi i Islamit është racional dhe logjik, pranon diskutimin dhe dialogun, duke nxitur në përdorimin e arsyes dhe logjikës. Në shumë vende dhe në shumë faqe të Kur’anit hasim në pyetjen:
“A nuk kuptojnë, a nuk marrin vesh” . Islami kërkon që ithtarët e tij të jenë “dijetarë”:
“Krijesat më të këqija te All-llahu janë shurdhmemecët, të cilët nuk duan të kuptojnë.” (El-Enfâl, 22);
“Përse ata nëpër botë nuk udhëtojnë me qëllim që zemrat e tyre ta kuptojnë atë që duhet ta kuptojnë, veshët e tyre ta dëgjojnë atë që duhet ta dëgjojnë...” (El-Haxhxh, 46).
Nga ajetet e theksuara shihet se sa e respektojnë muslimani dhe feja e tij arsyen. Pozitiviteti dhe revolucionariteti janë nervat, respektivisht shpirti i Islamit, i cili kurrë nuk mund të jetë i prapambetur (reaksionar) dhe negativ:
“Dhe luftoni në rrugën e All-llahut kundër atyre që ju luftojnë juve.” (El-Bekare, 190).
“All-llahu i do ata që luftojnë në rrugën e Tij në radhë si të jenë mure të fortifikuara.” (Es-Sâff, 4).
Islami kërkon luftën me jetë, pasuri dhe pasardhës (fëmijë); kërkon qëndrueshmëri dhe vendosshmëri; ballafaqim të guximshëm dhe durim në fatkeqësi. Por mbi të gjitha kërkon qëndrueshmëri të vazhdueshme. Të gjitha këto janë thelb i Islamit.
Si është e mundur atëherë që feja me këtë elasticitet, racionalitet, me këtë shtytje për shkencë dhe të studiuarit e natyrës (së “gjallë” dhe “të vdekur”), me këtë pozitivitet dhe revolucionaritet, të akuzohet për stagnim (të jetës) dhe prapambeturi?! Akuza e tillë mund të bëhet vetëm nga njeriu i cili nuk i njeh as gjërat elementare të fesë së tij dhe i cili nuk ka lexuar asnjë shkronjë nga Kur’ani.

[alko71]

QËNDRIMI I ISLAMIT
NDAJ FEMRËS

Tha miku:
A nuk pajtohesh me mua se qëndrimi i Islamit ndaj femrës është reaksionar? Miku filloi të numërojë: Poligamia, mbyllja e femrës në shtëpi, mbulesa, e drejta e mashkullit në shkurorëzim, e drejta e mashkullit në ushtrimin e metodave sikur që janë fuqia fizike, refuzimi i fjetjes me gruan, e drejta e mashkullit me “femrat me të cilat disponon”, pozita më e lartë e burrave në krahasim me gratë dhe pjesa dy herë më e madhe në trashëgim.

I thashë atij: Akuzat këtë herë janë të shumënumërta, prandaj edhe biseda do të zgjasë diç më shumë. Të nisemi prej fillimit.
Në periudhën paraislamike, fëmija femër me lindjen e saj ishte e dënuar me varrosjen e saj të gjallë. Mashkulli kishte të drejtë në dhjetë, njëzet, me fjalë të tjera në numër të pakufizuar grashë. Robëreshat e veta i detyronte që me anë të kurvërisë t’i sjellin dobi materiale. Duke e lejuar martesën me më së shumti katër gra, Islami, në të vërtetë, e vendosi kufizimin e poligamisë dhe tendencën për suprimimin e saj. Ky hap i Islamit ka qenë shpëtimtar për femrën, sepse e ka shpëtuar prej turpit, përçmimit, skllavërimit dhe vdekjes më brutale, të dhunshme. Që këtë mos ta arsyetojmë në mënyrë të veçantë, të pyetemi, a thua femra bashkëkohore në kushtet formale të martesës monogamike është e lumtur, e kënaqur dhe në nivelin e duhur të dinjitetit njerëzor, kur dimë se është fundosur në jetën ku sundon korrupsioni dhe amoraliteti i të gjitha llojeve. Ç’është më dinjitoze për femrën: të jetë gruaja e dytë në martesë ligjore me të gjitha të drejtat apo të bëhet dashnore që në fshehtësi kërkon kënaqësi fizike.
Përveç kësaj, Islami poligaminë e kushtëzoi ashtu që gati ajo është e pamundur. Me fjalë të tjera, martesa me dy, tri dhe më së shumti katër gra i është lejuar njeriut i cili mund të jetë i barabartë dhe i drejtë ndaj të gjithave:
“... Por, në qoftë se frikësoheni se nuk do të jeni të drejtë, atëherë (kënaquni) vetëm me një!...” (En-Nisâ, 3) dhe “Ju nuk mund të jeni plotësisht të drejtë ndaj grave tuaja, sikur ju këtë edhe ta dëshironit...” (En-Nisâ, 129).

Sa i përket lidhshmërisë së femrës me shtëpinë, kjo si urdhër ka të bëjë vetëm me bashkëshortet e Të dërguarit të Zotit, sepse ato merren si shembuj ideal për femrat: “Në shtëpitë tuaja qëndroni...” (El-Ahzâb, 33).
Nga kjo shihet rekomandimi islam për femrën si nënë dhe amvise, femrën e cila tërësisht i përkushtohet familjes dhe shtëpisë së vet. Mirëpo, Islami nuk ia ndaloi femrës daljen prej shtëpisë dhe marrjen me punë të ndryshme, nëse këtë nevojat e kërkojnë. Tekefundit në historinë e popujve islamë gjejmë një numër të madh femrash të cilat u dëshmuan si juriste dhe poete të shkathëta. Muslimanet kanë marrë pjesë në luftëra njëlloj sikur që kanë marrë pjesë edhe në të gjitha sferat e jetës kulturore.
Ajeti i theksuar paraprak paraqet vizionin e gjendje s ideale sa i përket pozitës së femrës,ndërsa ndërmjet gjendjes ideale, të mundshme dhe të vërtetë ekzistojnë, natyrisht, dallime të mëdha. Edhe gratë e Pejgamberit të Zotit kanë shkuar në luftë bashkë me të.

[alko71]

Kaherë është zbuluar se në fiset primitive në të cilat femrat janë të zbuluara, gatise nuk ka ndjenjë dashurie. Meshkujt dhe femrat takohen vetëm një herë një muaj, e nëse ajo mbetet me barrë, marrëdhëniet seksuale ndërpriten dy vjet.
Edhe në përvojën tonë kemi shembuj të shumtë të cilët e dëshmojnë këtë të vërtetë. Trupat lakuriq të femrave të cilat na rrethojnë verës nëpër plazhe nuk janë joshës, tërheqës dhe nxitës sikur kur janë të mbuluar. Është e pakontestueshme se femrës më së shumti i ka mbetur të jetë e dashur dhe se si femër, së pari dhe më së shumti e përul ajo që ia heq nxitjen dhe tërheqshmërinë.

Sa i përket kundërshtimit për të drejtën e mashkullit në shkurorëzim, do të jemi krejtësisht të shkurtër. Sikur që mashkulli mund ta shkëpusë martesën, këtë mund ta bëjë, me anë të gjyqit, edhe femra po qe se ka shkaqe të arsyeshme. Në anën tjetër, femra me rastin e lidhjes së kurorës, themelimin e saj mund ta kushtëzojë me të drejtën e saj për shkurorëzim. Përveç kësaj, ekziston një dallim qenësor në pozitën bashkëshortore të muslimanes dhe femrës evropiane. Me rastin e lidhjes së martesës, muslimani pranon mehrin, ndërsa femra në Perëndim sjell miraz (prikën). Muslimanja, më tej, krejtësisht e pavarur disponon me pasurinë e saj, derisa me pasurinë e evropianes disponon burri i saj.

E drejta e mashkullit në aplikimin e mjeteve fizike dhe largimin prej shtratit bashkëshortor, ka të bëjë vetëm ndaj atyre femrave të cilat shprehin disa lajthitje të caktuara seksuale dhe bashkëshortore. Kryesisht kjo ka të bëjë me dy ekstravaganca më të përhapura dhe psikologjikisht të shpjeguara: mazohizmin dhe sadizmin. Në rastin e parë femra dëshiron të jetë fizikisht e munduar, kurse në rastin tjetër, që ajo ta mundojë bashkëshortin.
Kjo, në të shumtën e rasteve mund të kuptohet si mu’xhize kur’anore, sepse shumë para çfarëdo zbulimeve psikologjike, i ka vënë këto veti dhe marrëdhëniet ndaj tyre duke i lejuar mashkullit që femrën mazohiste ta shërojë me ilaçin që e dëshiron ajo, kurse ato janë të rrahurat fizike, ndërsa femrën sadiste ta shërojë me braktisjen e shtratit bashkëshortor:
“... E pastaj në shtrat ndanu nga ato, e madje edhe rrahni...” (En-Nisâ, 34).
Këto dy fjalë përmbajnë vëllime të tëra të hulumtimeve psikologjike për ekstravagancat seksuale të femrës dhe shërimit të saj.

Sa i përket kundërshtimit për të drejtën e mashkullit në “femrat me të cilat disponon”, të kuptuarit e tij ashtu siç duhet, parashtron diskutimin e raportit të Islamit ndaj robërisë. Është e njohur orvatja e disa orientalistëve që ta akuzojnë Islamin, duke pohuar se anon nga robëria, ndonëse Islami, sikur që këtë do ta shpjegojmë, është feja e vetme e cila kërkon suprimimin e robërisë. Nëse do ta lexonim Inxhilin (Ungjëllin) dhe po t’i shqyrtonim posaçërisht fjalët e apostullit Pal nga shkresat e tij të drejtuara popullatës së Efsusit, do të gjenim thirrjen më të hapët për robëri, në të vërtetë, kërkesën më të drejtpërdrejtë të përuljes së tillë të robërve ndaj zotërinjve, e cila është e njëjtë me përuljen ndaj Zotit:
“Ejjuhe-l-abid.. Ettîû sâdetikum bi hawfin we ra’detin fi besâtati kulubikûm kemerr-rabbi.” (Inxhili).
“O ju robër!! Nënshtrojuni zotërinjve tuaj me frikë dhe brengë në përuljen e zemrave tuaja sikur Zotit!”

Inxhili nuk ka kërkuar suprimimin e robërisë sikur sistem. Qëllimi i tij i fundit ka qenë vendosja e dashurisë dhe marrëdhënieve të mira midis robërve dhe zotërinjve të tyre.
Sipas Teuratit ekzistues, fati i të lirëve është më i keq se sa fati i robërve. Prej porosive të tij është që: banorët e vendit të cilët dorëzohen pa luftë merren si robër, derisa banorët e vendit të cilët kundërvihen me armë e pastaj dorëzohen, u ekspozohen armëve dhe vriten. Tmerrit nuk mund t’i shmangen as gratë, as fëmijët, as pleqtë.
Pra robëria, para paraqitjes së Islamit ka qenë dukuri e rëndomtë dhe e përhapur, ndërsa fetë para Islamit porositnin nënshtrim ndaj zotëriut.

[Admir Masurica]

Fillimisht une vetem sa konstatova argumentimin e gabuar qe kishte bere, Dr.Mahmud, per te vertetuar egezistencen e KRIJUESIT, sipas Tij.
Edhe argumenti qe ju i nderuar "celyy", keni ngrijtur nuk verteton ekzistencen e NJE KRIJUESI.
Une nuk i kam vene detyre qe te gjej, ate qe ju e quani KRIJUES, por une konstatoj se ju nuk e vertetoni dot ekzistencen e tij.

Ti agËs ja ky kthye shpinden Zotit,,mos harro se edhe ata gjinë sikur ty qe nuk besojnë Zotë,Zoti ia falë.

[alko71]

Kur’ani është libri i parë i shpallur i cili flet për lirimin e robërve. Ai nuk e ndaloi kategorikisht robërinë as që kategorikisht kërkoi lirimin e robërve, sepse realizimi praktik i qëndrimit të tillë në kuptimin e tij të vërtetë do të thotë shkatërrim i strukturës së tërësishme të shoqërisë së atëhershme. Kjo në të vërtetë, do të thoshte dalje e qindra mijëra lypsave nëpër rrugë duke kërkuar lëmoshë ose të vjedhin, plaçkisin, të merren me kurvëri për shpëtimin e lëkurës. Është e panevojshme të theksohet se një gjendje e tillë do të ishte më e keqe se sa robëria. Andaj Kur’ani ka konstatuar realisht rrugën më të pranueshme, rrugën e eliminimit gradual të robërisë. Ai fillon ashtu që së pari e mbyll robërinë e gjetur dhe pastaj i shkatërron të gjitha burimet e saj. Në atë kohë robërimi në luftë ishte burimi kryesor i robërisë dhe Kur’ani urdhëroi lirimin e robërve, me apo pa kompensim dhe ndaloi që robërit e zënë në luftë të shndërrohen në robër:
“...E mandej, ose me zemërgjerësi nga robëria lironii, ose dëmshpërblim kërkoni...” (Muhammed, 4).

Pasi që i likuidoi burimet e robërimit të ri, do të thotë e pamundësoi zgjerimin e tij të mëtejshëm, Kur’ani me mjete jashtëzakonisht efikase praktike e hapi rrugën për suprimimin e plotë të robërisë. Muslimanit i cili bën ndonjë mëkat, Kur’ani si formë të kompensimit i ofroi lirimin e robit, me atë që pesha e mëkatit është harmonizuar me numrin e robërve të cilët duhet liruar.
Në aspektin e robërisë së femrave, për çka flet miku ynë, gjendja është në shenjë të të lartshënuarës. Mirëpo, është e nevojshme të theksohet që deri në suprimimin përfundimtar të robërisë, mashkulli ka të drejtë të sillet me robëreshën sikur me gruan e tij të ligjshme, por jo edhe ndryshe. Nëse i kemi përmendur marrëdhëniet ndaj robëreshës sikur ndaj gruas së ligjshme, për atë kjo do të thotë nder e kurrsesi përulje.

Në të njëjtën kohë duhet të jemi të vetëdijshëm se Islami me proklamatën e tij për vëllazërimin e njerëzve, robin e barazoi me zotëriun e tij:
“Vërtet, besimdrejtët janë vëllezër.” (El-Huxhurât, 10).
“Ai është i cili ju krijoi vetëm prej një vete (njeriu)...” (El- A’râf, 189).
“... Dhe njëri-tjetrin, në vend të All-llahut, mos t’i konsiderojmë si zotër!” (Âli Imrân, 64).

Muhammedi (a.s.) me një shembull të vetin ka treguar se si do të eliminohet robëria. Ai robin Zejd ibni Harithin së pari e birësoi, pastaj e liroi dhe e bëri si bir të vetin. Shkoi edhe më larg dhe ia kurorëzoi vajzën e një familjeje të njohur fisnike, Zejneben, të bijën e Xhahshit. Muhammedi (a.s.) këtë e bëri për shkak që njëherë e përgjithmonë t’i shkatërrojë të gjitha aspektet e mendje madhësisë dhe anshmërive. Lirimin e robërve e bëri praktikë të cilën muslimanët, ithtarët e tij, duhet ndjekur. Ai, më tej, me vepër dhe shembull vetjak, tregoi se misioni i tij është lirimi i plotë i njeriut nga të gjitha aspektet e robërisë (përveç Një, të Vetmit Zot).

[alko71]

Në kundërshtimin e mikut që ka të bëjë me ajetin në të cilin Kur’ani e shënon aftësinë më të madhe të meshkujve nëse krahasohen me femrat dhe ate në kryerjen më efikase të (disa) punëve, përgjigjemi ashtu që mikut i përkujtojmë që pak më mirë ta shohim realitetin jetësor, gjendjen faktike si në botën muslimane ashtu edhe në botën jomuslimane. Gati në të gjitha vendet e botës, meshkujt janë ata të cilët e kanë sundimin në duart e tyre. Ata miratojnë ligjet dhe dispozitat. Edhe të gjithë pejgamberët e Zotit kanë qenë të gjinisë mashkullore. Gati e njëjta gjë është edhe me filozofët, e deri diku edhe me kompozitorët, edhe pse vetë komponimi më tepër mbështetet në fuqi të imagjinatës se sa në fuqi të muskujve. Akkadi (mendimtari dhe islamologu i njohur egjiptian, N. I.) me ironi thotë se madje edhe gatimi, qepja dhe modelimi ja në punë të cilat përndryshe mendohen specialitete të femrave, terren jo i rrallë ku meshkujt ua tejkalojnë femrave.

Të gjitha këto janë fakte në të cilat sheriati islam nuk ka kurrfarë kontributi, sepse këto janë dukuri të përgjithshme në të gjitha pjesët e botës, dhe atje ku sheriati islam nuk sundon as që gjykohet sipas Kur’anit. Të gjitha këto janë të vërteta faktike. Mashkulli është më i qëndrueshëm se femra sipas ligjit të natyrës, duke iu falënderuar ndërtimit të tij të trupit, me të cilin Krijuesi e ka dhuruar. Nëse diku në botë edhe ndodh që femra të zgjedhet për ministre, udhëheqëse ose sunduese, kjo gjë është e rrallë dhe përjashtim i cili vetëm e konfirmon parimin. Përveç kësaj, këtu është e nevojshme të theksohet se Islami vetëm e ka regjistruar parimin tashmë ekzistues.

Pas gjithë kësaj që u tha, bëhet plotësisht i qartë qëndrimi i Islamit për çështjen e trashëgimit, kur e ka paraparë që mashkulli të trashëgojë pjesën dy herë më të madhe në krahasim me femrën. Kur’ani këtë përparësi ia dha mashkullit thjesht sepse mashkulli është ai i cili shpenzon në mbajtjen e tërë familjes nga ajo që personalisht e fiton me punën dhe djersën e tij. Ai nuk mund të marrë pjesë në pasurinë e gruas së tij (pa lejen e saj).
Nga e ekspozuara mund të përfundojmë se qëndrimi i Islamit ndaj femrës është plotësisht me vend dhe i drejtë. Sjellja e Muhammedit (a.s.) ndaj bashkëshorteve të tij ka qenë mishërim i dashurisë. Ndaj tyre ka treguar simpati dhe respekt të plotë. A nuk tha:
“Nga bota juaj të dashur më janë gratë dhe aroma, kurse gëzimi im më i madh është në namaz”.
Siç shihet nga fjalët e tij, gratë janë përmendur së bashku me aromën dhe namazin. Edhe fjalimin e tij të fundit lamtumirës të drejtuar as’habëve kur ndahej nga kjo botë, e përfundoi me porosinë që të jenë të sjellshëm ndaj bashkëshorteve të tyre.

Dhe në fund, All-llahu i Gjithëmundshëm xhel-le shanuhu, mashkullit ia besoi ndërtimin, ngritjen dhe rregullimin e jetës, por femrës ia dhuroi rolin më të madh, më të rëndësishëm, më të rëndë dhe më të ndershëm: ia besoi edukimin e vetë njeriut.
Ky besim, pa mëdyshje paraqet nderin më të madh për femrën. Prandaj, a mund të konfirmohet pas tërë kësaj të ekspozuarës, se Islami ndaj femrës ka qenë i padrejtë dhe se i ka bërë dhunë?!!

[darwin]

NËSE ALL-LLAHU I KA
CAKTUAR VEPRAT E MIA,
PËRSE ATËHERË MË THËRRET
NË PËRGJEGJËSI?!

Duke menduar se kësaj here s’kam rrugëdalje, miku me dashakeqje tha:

Pohoni se Zoti e cakton çdo gjë madje edhe veprat tona. Nëse është ashtu, nëse Ai i ka caktuar edhe veprat e mia të këqija, përse atëherë më thërret në përgjegjësi për to?
Mos më thuani, sipas traditës suaj, se unë kam të drejtë të zgjedh, sepse s’ka gënjeshtër më të madhe se kjo. Ju pyes: A mos e kam zgjedhur unë lindjen, gjininë, lartësinë, ngjyrën, vendlindjen time?
A lind Dielli dhe a perëndon Hëna sipas zgjedhjes sime?
A vjen sipas zgjedhjes sime caktimi im; më befason vdekja dhe më ndodh tragjedia, dhe bëj krim.
Përse Zoti më detyron të bëjë diçka, e pastaj për këtë shkak më dënon?!
Nëse pohoni se jeni të lirë sepse përveç vullnetit të Zotit keni edhe vullnetin vetjak, a nuk po i përshkruani me këtë bashkëpjesëmarrje dhe reciprocitet të shumë vullneteve?!
Përveç kësaj, ç’thoni për ligjet e mjedisit, kushtet dhe domosdoshmërinë për të cilat flasin meterialistët historikë?!

I kënaqur me këto pyetje të shkrepura sikur të shtëna (arme), miku u qetësua, i bindur se me to përgjithmonë më ka varrosur.
Krejtësisht i qetë ia fillova:
Ke rënë në disa gabime: Veprat tua i janë të njohura Zotit dhe të shkruara në Librin e Tij, por me këtë nuk të janë caktuar detyrimisht. Ato janë caktuar vetëm në dijen e Tij. Kjo caktueshmëri deri diku mund të krahasohet me këtë që vijon: Ti ke njohuri për veprat e birit tënd dhe në to ekziston mundësia që biri yt të bëjë kurvëri. Nëse ai këtë e bën, a mos e ke detyruar ti në këtë ose kjo vetëm është parashtruar dhe ka ndodhur që dituria jote ka qenë e saktë?

Sa u përket fjalëve tua për lirinë dhe mundësinë e zgjedhjes se kjo është vetëm gënjeshtër e kulluar dhe se kjo dëshmon këtë çka nuk e ke zgjedhur lindjen, gjininë, ngjyrën, vendlindjen tënde, se nuk mund të ndikosh në Diellin dhe Hënën; këto tregojnë gabimin tjetër të cilin e ke bërë. Gabimi është në atë që ti lirinë e kupton krejtësisht ndryshe nga ne besimtarët. Ti flet për lirinë absolute dhe po thua pse s’kam mundur veten ta krijoj të bardhë apo të zi, të gjatë apo të shkurtër dhe a është në mundësinë time ta bart Diellin nga vendi i tij apo ta ndalë në orbitën e tij.
Ne kësaj i përgjigjemi: Ti flet për lirinë absolute, lirinë e zotërimit të lirë me kozmosin që i përket vetëm Zotit. Për ne është e vërtetë e vetme: “Zoti yt krijon çka të dojë dhe zgjedh. S’është (e drejtë) e tyre të zgjedhin.” (El-Kasas, 68).

Askush nuk ka të drejtë zgjedhjeje në çështjen e krijimit, sepse Zoti xhele shanuhu është Ai i cili krijon çka të dojë dhe zgjedh çka të dëshirojë. Zoti i lartmadhëruar nuk do të të ftojë në përgjegjësi për shkak të lartësisë tënde, as që do të të dënojë për shkak se nuk e ke ndalur Diellin në orbitën e tij. Por, fusha e pyetjeve është fushë e ngarkimeve. Ti në këtë fushë je i lirë dhe ata janë kufijtë për të cilët po flasim. Ti je i lirë t’i kultivosh pasionet tua, ta përmbash urrejtjen tënde, t’i kundërvihesh vetvetes, t’i largosh qëllimet e këqija, ndërsa t’i vazhdosh prirjet tua të mira. Ti mund të bëhesh bujar me vetveten dhe pasurinë. Mund të flasësh të vërtetën ose të gënjesh. Mund ta përmbash dorën tënde nga e ndaluara. Mund ta përmbash shikimin tënd nga trupi i të tjerëve. Mund ta përmbash gjuhën tënde nga sulmi, përgojimi dhe intrigat.

alko, merre mikun tënd Mustafa, së bashku me përkthyesin, dhe jepu të lexojnë këtë temë:

http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=10766

[alko71]

Une e kam lexuar kahere ate teme, edhe miku im Mustafa ka pare, lexuar dhe ka qene ndoshta me i thelle se ti me shoket ne ateizem. Ato jane disa mendime te njerezve low life qe nuk dine as te mendojne.

P.s. Ne fakt dijne te mendojne shume mire por se prapthi. Me mire thirri ti te gjithe ata qe benin pyetje atje, le te vijne dhe t'i lexojne pergjigjet ketu dhe keshtu te pakten te pasurohen me pergjigje.

[alko71]

SHPIRTI

Miku im vazhdoi duke besuar se kësaj radhe më ka shpjerë në situatë të vështirë e pa rrugëdalje.
- Ç’është dëshmia juaj se njeriu ka shpirt, se pas vdekjes do të ringjallet, se nuk është vetëm trup i cili pas vdekjes shkatërrohet në elementet e tij përbërëse dhe çka thotë feja juaj për të ftuarit e shpirtrave?

Pas të menduarit të shkurtër iu përgjigja mikut:
- Pyetja juaj, pa dyshim, është mjaft e ndërlikuar. Diskutimi për shpirtin është sikur të ecurit nëpër parrugësi (absurditet). Dëshmitë ekzistuese flasin në llogarinë tonë e jo tuajën.
Jam ndalur ca çaste duke menduar, e pastaj kam vazhduar:
- Përpiqu që së bashku me mua të mendosh pak! Treguesi i parë i cili do të na ndihmojë kur diskutojmë për ekzistimin e shpirtit është fakti i pranuar se njeriu ka dy natyra:
Natyrën e jashtme, fenomenale, të dukshme në të cilën bën pjesë trupi i tij me të gjitha cilësitë e materies, kurse e cila si e tillë ka peshën e saj, zë vend të caktuar, i nënshtrohet ndikimit të kohës, ndërrimit, lëvizjes, kalimit nga gjendja në gjendje, bie në situata të ndryshme: njëherë është e shëndoshë që herën tjetër të sëmuret; e njeh trashësinë, ligësinë, të kuqtë, zbehjen; gjendet në gjendjen e aktivitetit, përtacisë, e kaplon kotja, zgjuarsia, uria, ngopësia.
Këtu hyjnë edhe ndjenjat, disponimet, epshet, frika, pasionet etj. Për shkak të asaj që kjo natyrë e jashtme e dukshme e njeriut me ndjenjat plotësuese ka atribute të materies, themi se trupi i njeriut dhe shpirti i tij shtazarak janë nga materia; dhe natyra shpirtërore brenda vetë njeriut e cila është e ndryshme nga e para dhe me te e kundërt. Karakteristikat e saj janë: jondryshueshmëria, moskufizimi me kohë dhe vend dhe përhershmëria. Atë e përbëjnë: arsyeja me kriteret, përfundimet (logjike) dhe kategoritë e saj të përhershme, ndërgjegjja me ligjet e veta, ndjenja estetike dhe “Uni” (i njeriut) i cili në vete përmban të gjitha cilësitë e theksuara të mendjes, ndërgjegjes, ndjenjës estetike dhe etike.
“Uni” është jomaterial dhe plotësisht i ndryshëm nga shpirti shtazarak të cilin e copëtojnë uria dhe nepset. “Uni” është uni (qenia) i njeriut absolutisht i pakufizuar me ndihmën e të cilit ai përjeton ndjenjën e thellë të pranisë, ekzistencës, të treguarit dhe të prezentuarit në botë: se këtu është dhe se këtu ngaherë ka qenë. Kjo ndjenjë është e përkohshme, gjithnjë e njëjtë, pa të kaluarën dhe të ardhmen e saj. Uni është, në të vërtetë, E tashmja vazhdueshme e paraqitur në ndjenjën e gjithnjëshmërisë dhe përhershmërisë.
Këtu natyrisht bëhet fjalë për llojin krejtësisht tjetër të të ekzistuarit nga i pari. Ky ekzistim nuk ka atribute të materies prandaj nuk i nënshtrohet ligjit të ndryeshmërisë dhe nuk është i kufizuar as me kohën, as me vendin e as që mund me diç të matet. Duke iu falënderuar jondryshueshmërisë së këtij ekzistimi, arrijmë ta masim të ndryshueshmen; duke iu falënderuar absolutitetit të tij mësojmë relativen në botën e materies. Shkurt, fjala është për të ekzistuarit e natyrës shpirtërore (tabîaturr-rruhijje).
Të pyetemi tash: cila nga këto dy natyra e përfaqëson njeriun. A është njeriu trupi i tij apo shpirti i tij?
Që të vijmë deri te përgjigjja e vërtetë në pyetjen e shtruar, duhet të hulumtojmë se cila nga këto natyra i është nënshtruar tjetrës.
Materialistët pohojnë se njeriu në të vërtetë është trupi i tij, i cili ka rol parësor në krahasim me të gjitha të tjerat që njeriu i posedon.
Të gjitha të tjerat, siç janë: arsyeja, përfundimi logjik, ndje - njat (estetike dhe etike), ndërgjegjja, qenia ose “Uni” njerëzor, vetëm janë shtojca të trupit dhe kanë rëndësi të dorës së dytë në krahasim me trupin, sepse i janë nënshtruar dhe janë në shërbim të tij.

[alko71]

Mirëpo, ky pohim i miqve tanë materialistë është i gabuar. Trupi i njeriut i është nënshtuar shpirtit të njeriut. Ai e ndjek shpirtin e jo shpirti atë. A nuk ndodh që trupi të kërkojë ushqimin kurse ne e privojmë nga ky, sepse paraprakisht kemi vendosur që atë ditë të agjërojmë në emër të All-llahut?! Trupi ynë, kur zgjohemi në mëngjes, fillon mekanikisht ta zbatojë planin e punës të cilin e kemi planifikuar dhe deri në hollësi e kemi përpunuar. Kush është ai i cili këtu vërtet ndjek, dhe kush është ai i cili është i ndjekur?!!
Atë çast kur luftëtari vendos të flijohet dhe e ngjesh dinamitin rreth vetes me të cilin dëshiron ta shkatërrojë tankun, ku është atëherë trupi, ku është aty interesi material të cilin ai do të mund ta arrinte me flijimin e jetës së tij? Kush e ka fjalën vendimtare në këtë çast? Shpirti është ai i cili vendos të mos e shpjegojë me çfarëdo interesi material asnjë drejtim materialistik. Por edhe trupi nuk ka fuqi ta refuzojë urdhrin e shpirtit, që t’i kundërvihet. Atij i mbetet vetëm të zhduket. Tash shihet qartë se cila nga këto dy bota ekzistuese është më parësore dhe më e rëndësishme, cila nga dy natyrat e njeriut vërtet e përfaqëson njeriun?!

Ne sot kemi më shumë dëshmi që trupi i njeriut ka rëndësi dytësore në krahasim me shpirtin e tij. Këtë të vërtetë na e vërteton tërë ajo që sot ndodh në fushën e amputimit, transplantimit të disa pjesëve të trupit të njeriut; çka lexojmë për zemrën elektronike, veshkët artificiale, bankën e gjakut dhe syve dhe çka dimë për transplantimin e disa gjymtyrëve sikur të duarve, këmbëve dhe zemrës. Nuk do të jetë aspak e çuditshme dhe qesharake nëse dhëndri në vitin 2020 hyn tek nusja dhe e sheh si ajo e nxjerr nga goja protezën, e heq perukën, i heq gjinjtë plastikë, i nxjerr sytë artificialë, e heq këmbën e drurit dhe në fund nga nusja mbetet vetëm skeleti i ngjashëm me shasinë pa dyer dhe ulëse.

Shohim se trupi mund të prehet deri në atë shkallë, të zbërthehet dhe mbërthehet pa kurrfarë frike se çka do t’i ndodhë personalitetit, çka qartë flet se ajo dorë, këmbë, flokë, ata sy ose gjinj nuk janë vetvetiu njeri. Ti sheh se këto organe mund të transferohen, ndërrohen dhe në vendin e tyre të vendosen bateritë, vidhat dhe pjesë nga alumina e që njeriu sërish të mbetet ai që është, pra, njeri. Pra shihet se shpirti është ai i cili “mban timonin” duke drejtuar makinën e cila quhet trup. Atë mundemi praktikisht ta prezentojmë si një drejtori të cilën sërish e përfaqëson këshilli i drejtorisë i përbërë nga shumë qeliza të trurit. Por shpirti në asnjë rast nuk është tru. Shembulli i trurit është i ngjashëm me shembullin e qelizave të trupit i cili i nënshtrohet urdhrit të cilin e pranon dhe të cilin e zbaton. Trup në tërë këtë janë vetëm dorëzat të cilat i vesh ajo dorë e padukshme - shpirti dhe me ndihmën e tyre operon në botën e materies.

Në bazë të kësaj që u tha të përfundojmë se: Njeriu ka dy natyra: parësor është shpirti i tij, kurse dytësor trupi i tij. Pas vdekjes natyra dytësore shkatërrohet (zhduket), kurse parësorja i bashkangjitet botës së amshueshmërisë.

Sa u përket ithtarëve të filozofisë, atyre dëshirojmë t’ua prezentojmë një dëshmi tjetër të të ekzistuarit të shpirtit në bazë të cilësisë me të cilën shquhet lëvizja. Kjo lëvizje është e pamundur të kundrohet përveç jashtë vetë atij. Është e pamundur ta kuptosh lëvizjen deri atëherë derisa edhe vetë ti bashkë me atë lëvizë në rrethin e njëjtë. Që ta kuptosh duhet ta kundrosh nga jashtë.
Mund të të ndodhë që në ashensorin lëvizës nuk mund ta kuptosh se a është i ndalur ashensori apo është duke lëvizur. Kjo është kështu sepse je bërë pjesë e tij e përbashkët në lëvizjen e tij. Të vërtetën do ta mësosh atëherë kur nëpër dyert e ashensorit do ta hedhish shikimin në objektet që gjenden jasht. Ngjashëm ndodh nëse gjendesh në tren i cili ngadalë lëvizë nëpër binarë. Lëvizjen e trenit e ndien vetëm atëherë kur ai ndalet ose kur ta hedhish shikimin nëpër dritare. Nuk do të mund ta vëresh as lëvizjen e Diellit nga Dielli. Lëvizja e tij mund të vërehet nga Hëna apo Toka, sikur që as lëvizja e Tokës nuk mund të vërehet meqë gjendemi në të. Lëvizjen e saj mund ta kundrosh, për shembull, nga Hëna.