Mëkatet E Mëdha

[LOGIC]

Thotë All-llahu i Lartësuar ne Kur’anin Fisnik:
“A e ke parë ti (O Muhammed) atë i cili dëshirën e vet e respekton si zot te vetin, atë All-llahut e ka humbur, ia ka vulosur te dëgjuarit dhe zemrën e tij, e kush mund ta udhëzoje atë pos All-llahut?! A nuk merrni mësim?”(EL XHATHIJE, 23)

Nga Ebu Hurejre r.a. transmetohet se Pejgamberi a.s. ka thëne:
“Vërtete All-llahu i Madhëruar bën xhelozi. Xhelozia e All-llahut është kur njeriu bën ato vepra te cilat i ka ndaluar Ai.” (MUTTEFEKUN ALEJHI)

Aliu r.a. ka thëne:
“Çdo fatkeqësi vie për shkak te mëkateve, e ngritët vetëm me tevbe(pendim).”

Ebu Hurejre r.a. shpesh thoshte:
“Edhe zogjtë në çerdhet e tyre vuajnë nga dhuna e zullumqareve(mëkatareve).”

Ndërsa Maxhahidi ka thëne:
“Edhe kafshët mallkojnë mëkatarin ne mesin e njerëzve, atë vitë kur është i vështire dhe merr thatësi e madhe. Ato (kafshët) thonë: “Kjo e keqe dhe kjo fatkeqësi vjen nga mëkatet e njerëzve.”

PARATHENIE

Lexues i nderuar. Broshura te cilën je duke e lexuar tani, flet mbi mëkatet e mëdha, te cilat janë shkaktare të fatkeqësive te ndryshme qe e godasin njeriun, jo vetëm ne boten e ardhme, ngase All-llahu xh.sh. bën qe mëkataret ta shijojnë një pjesë te dënimit te tij qe ne ketë bote. Ato janë pasoje e braktisjes se udhëzimit te All-llahut xh.sh. dërguar njerëzimit. Thotë All-llahu xh.sh. ne Kuranin Fisnik:
“E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështire...”(Ta-ha, 124)
Andaj o vëlla te mos çuditemi perse jeta ne ketë bote na është bere kaq e vështire dhe e mundimshme, na është shndërruar ne xhehenem para xhehnennetit të vërtete, - All-llahu na mbroftë prej tij.
T’i lexojmë me vëmendje o vëlla, rreshtat vijues, t’i lexojmë bashkërisht e te mendojmë mbi to. Ta kontrollojmë veten tone se valle a mos kemi ndonjë apo me shumë prej këtyre mëkateve. Dhe nëse po, te pranojmë se i kemi, te bëhemi te sinqerte me veten, te mos e gënjejmë shpirtin. Dhe menjëherë, posa te kemi zbuluar diç nga ato mëkate tek vetja jone, te mundohemi t’i eliminojmë ato. Tani dhe menjëherë. Te mos presim aspak, te mos jetojmë ne shpresa te gjata dhe ne iluzione. T’i shpallim lufte shejtanit, t’i kundërvihemi epsheve tona te ultë, mëkateve e ëndjeve. Le te shpërngulen ato nga ne, nga mendja, shpirti dhe trupi jone. Te mos kenë vend tek ne.
Përpiqu o vëlla, lufto. Ngase vet jeta është arene e madhe e përpjekjeve dhe e luftës. Mos e ve fatin e ardhmërisë sate ne rrezik, sikur qe komorgjiu e ve pasurinë e vet ne bixhoz. Kujtoje se duhet kthyer shpirtin Krijuesit tone, duhet dhëne përgjegjësi.
E lus Zotin qe kjo broshure e vogël te jete shkaktare e kthesës se madhe tek ti, tek sjelljet e tua dhe jeta jote.
E lus Atë i Cili betohet ne “shpirtin i cili është shumë qortues.”(El-Kijame,2) qe përfundimi jone ne ketë bote te përputhet me fjalët e Tij: “O ti shpirtë i bindur plotësisht! Kthehu te Zoti yt, i vetëkënaqur e i pranuar! Hyn ne turmën e robërve te Mi! Dhe hyn ne Xhennetin Tim.”(El-Fexhr, 27-30).

MËKATET E MËDHA

Falënderimi i qofte All-llahut xh.sh. i Cili na krijoi ne formën me te bukur. Atë e adhurojmë dhe i jemi mirënjohës, prej Tij ndihme dhe falje kërkojmë për veprat tona te këqija. Paqja dhe shpëtimi qofshin mbi te Dërguarin e Zotit, Muhammedin a.s. mbi familjen e tij, shokët e tij dhe mbi te gjithë besimtaret deri ne ditën e Gjykimit, Thotë All-llahut xh.sh. ne Kuranin Fisnik:
“Çfarëdo e keqe qe mund t’ju godasë, ajo është pasoje e veprave tuaja (te këqija), e për shume tjera Ai u fale”(Shura 30) “Për shkak te veprave (te këqija), te njerëzve, janë shfaqur te zeza (bela, skamje, katastrofa, humbje e bereqetit etj) ne toke dhe ne det, e për ta përjetuar ata një pjese te asaj te keqeje qe e bene ashtu qe te tërhiqen (nga te këqijat).”(Er-Rum; 41)
Pra, siç shohim nga këto dy ajete te lartshënuara, All-llahu xh.sh. na tregon për pasojat e mëkatit, prandaj besimtari është i obliguar qe vazhdimisht ta forcoje takvallekun (devotshmërinë) dhe qe sa me tepër ta ripërtërije, te largohet nga gjerat te cilat All-llahu xh.sh. dhe i Dërguari i Tij i kane ndaluar dhe qe te mos jene te pakujdesshëm ne ketë çështje duke thëne: “Cikërrime, gjë e imte”, ngase thotë All-llahu xh.sh.:
“Kushdo qe bene keq do te ndëshkohet për te dhe pos All-llahut, nuk ka për t’i gjetur vetes as mbrojtës as ndihmës.”(En-Nisa; 123)
Ndërsa i Dërguari i Zotit, Muhammedi a.s. thotë: “Kur mëkatari e bene ndonjë mëkat, ai (mëkat) i le ne zemrën e tij një pike te zeze, e nëse pendohet dhe kërkon falje – zemra e tije i pastrohet, e nëse nuk pendohet ajo (pike) zgjerohet derisa plotësisht te mos ia mbulon zemrën e tij.” Ajo pike e zeze plotësisht e përfshinë dhe e mbulon zemrën dhe ajo është shtrese për te cilën All-llahu xh.sh. ne Kur’an thotë:
“Te këqijat qe i punuan, zemrat e tyre ua mbuluan.”(El Mutaffiffinë, 14)
Dikush nga dijetaret ka thëne: “Mos shiko ne madhësinë e mëkatit, por shiko ndaj kujë po bën mëkat (pra ndaj Zotit).” Ndërsa Hasan el Basriu ka thëne: “Te shmangurit nga mëkatet është me e lehte se sa te kërkuarit e faljes”. Ketë e vërtetojnë edhe fjalët e Pejgamberit, a.s. ne një hadith sahih: “Largohuni asaj qe ju kam ndaluar, dhe kryeni atë qe ju kam urdhëruar aq sa jeni ne gjendje.” Shiko se si Pejgamberi a.s. kryerjen e urdhëresave e ka kushtëzuar sipas mundësive çka nuk është rasti edhe me ndalesat, duke treguar me ketë ne rrezikun e madh dhe padenjësinë e atij i cili i vepron ato, andaj duhet investuar tere mundin qe atyre t’iu shmangemi. Fudajl ibn ‘Iljadi thote: “Ne te njëjtën mase ne te cilën ty mëkatet te duken te vogla e te parëndësishme, ato tek All-llahu bëhen te mëdha, e nëse ne ty shtohet vetëdija mbi rrezikun e tyre, ne te njëjtën mase ato zvogëlohen tek All-llahu xh.sh.”
As’habet e kane pasur zakon te thonë: “Mëkate janë posta e kufrit(mosbesimit).”
Për shkak se numri i madh i mëkateve e ngurtësojnë (e bëjnë te pandjeshme) zemrën dhe nga ajo nxjerrin çdo te mire, ashtu qe njeriu vepron çdo gjë qe dëshiron dhe çka i bie nder mend, dhe shejtanin e merr për shok te vetin, ndërsa ai (shejtani) e mashtron dhe e nxite ne te këqija duke e larguar nga veprat e mira dhe nuk do te jete i kënaqur me te derisa nuk e shpie ne kufër, nëse është ne gjendje ta beje ketë. Prandaj, vëlla besimtare, duhet te kemi kujdes prej mëkateve, e sidomos te bëjmë përpjekje qe te ruhemi nga ato mëkate te cilat ne Shiri’at qarte janë te definuara si mëkate te mëdha. Po ashtu edhe nga ato mëkate te cilat dijetaret i konsiderojnë te mëdha. Dhe assesi mos e konsidero për te parëndësishëm çfarëdo mëkati qe te jete ai, mos e kupto për te lehte ketë çështje, dhe mos qëndro ne mëkat sado i vogël te jete ai, sepse dijetaret qarte na e kane bere te ditur se vazhdimësia ne mëkate te vogla shpie ne mëkatet e mëdha. Ngase qëndrueshmëria ne mëkate te vogla dëshmon për te kuptuarit e pandërgjegjshëm te fesë dhe ne shkeljen e urdhrave te All-llahut, xh.sh. lehtazi.
Këtu, do t’i përmendim disa nga mëkatet e mëdha te cilat i përmend Ibn Haxher el-Hejtemiu ne veprën e tij(Ez-Zevaxhir an iktirafil kebair):
Shirku i madh, All-llahu na ruajt prej tij; shirku i vogël; hipokrizia; hidhërimi për shkak te punëve te parëndësishme, te kota; urrejtja dhe zilia; kibri (mendjemadhësia); supozimet; kryelartësia; mashtrimi; nifaku; hajdutëria; te kthyerit e shpinës njerëzve nga mendjemadhësia dhe nënçmimi tyre; lakmia; zemërimi ne caktimin e All-llahut; te shikuarit ne pasanikë dhe te lartësuarit e tyre për shkak te pasurisë; përqeshja e varfanjakeve për shkak te varfërisë se tyre; te garuarit ne arritjen e pasurisë se dynjallëkut dhe te lavdëruarat me te; stolisja e krijesave me atë qe nuk është e lejuar te stolisen; lajkatimi; te kënaqurit me lavdërim për atë qe nuk e ka bere; hidhërimi për diç tjetër përveç se për fenë e All-llahut xh.sh.; pandërgjegjshmëria ndaj obligimeve nga All-llahu xh.sh. dhe urdhrave te Tij; te pasuarit e epsheve dhe largimi nga e vërteta; dyshimet e këqija ndaj myslimanit; mospranimi i te vërtetës ne qofte se ajo vie me diç qe është ne kundërshtim me dëshirat dhe teket tona, apo nëse vie (e vërteta) nga ai te cilin ne nuk e dojmë; gëzimi gjate bërjes se mëkatit dhe qëndrueshmëria ne te; harresa ne All-llahun xh.sh. dhe ne boten e ardhme; ndjenja e sigurisë nga dënimi i All-llahut xh.sh.; te zhyturit ne mëkate; mendimi i keqe mbi All-llahun xh.sh. dhe ne boten e ardhshme’ ndjenja e sigurisë nga dënimi i All-llahut xh.sh.; te zhyturit ne mëkate; mendimi i keq mbi All-llahun xh.sh.; humbja e shpresës ne mëshirën e Tij; te fituarit e diturisë për dobitë e dynjallëkut; te fshehurit e diturisë; mos veprimi sipas diturisë; te gënjyerit me qellim ne All-llahun xh.sh. apo ne te Dërguarin e Tij; futja e adeteve te këqija mes njerëzve braktisja (lërja) e Sunnetit te Pejgamberit a.s.; moskryerja e premtimit; dashuria dhe simpatia ndaj zullumqareve dhe mëkatareve; te urrejturit e njerëzve te mire dhe shqetësimi i tyre; te shqiptuarit dhe përhapja e fjalëve te cilat shkaktojnë fesad(trazira) dhe dem i cili e hidhëron All-llahun xh.sh.; te qenurit i kënaqur me mëkatin e madh dhe te ndihmuarit ne kryerjen e tij; te vepruarit e punëve te këqija e te poshtra me qellim qe njerëzit te frikohen nga ai; te harruarit e Kur’anit (te cilin e ka ditur përmendesh); poleminizimi dhe grindja; përpjekja e triumfit mbi Kur’anin dhe fenë; mospranimi pas nevojës se vogël dhe moslargimi i mbeturinave te urinës nga trupi dhe rrobat, te zbuluarit e pjesëve te turpshme te trupi përveç për nevoje; marrëdhënia seksuale me gruan gjate menstruacioneve apo lehonisë; agjërimi i grave gjate menstruacionit dhe lehonisë; lenia e namazit me qellim; shtyrja e namazit me vetëdije deri pas kohës se tij te caktuar, apo kryerja e tij para kohës se caktuar te tij pa ndonjë shkak te arsyeshëm siç janë udhëtimi apo sëmundja; te udhëhequrit e njerëzve ne xhematë, për te cilët e din se nuk e dëshirojnë atë; te këputurit e saffit ne namaz dhe mos drejtimi i tij; tejkalimi i veprimeve te imamit ne namaz; falja e namazit ne varreza; ndezja e qirinjve mbi varreza dhe prekja e tyre; leximi i pjesëve te Kur’anit ne varreza; te udhëzuarit e gruas pa mahrem (përcjellës); anulimi i udhëtimit apo kthimi nga ai për shkak te hedhjes se fallit ne diç; mos falja e namazit te xhumasë me xhematë pa shkak te arsyeshëm me Sheri’ai; shtyrja dhe kalimi përmes safave ne namazin e xhumasë; te veshurit e mëndafshit nga ana e meshkujve pa shkak te arsyeshëm për ketë dhe te stolisurit me ari apo me argjend, përveç unazës; te imituarit e grave ne atë çka është e njohur se femërore, qofte ai (imitim) ne te veshur, ne te folur, sjellje apo te ngjashme si dhe e kundërta (te imituarit e meshkujve nga ana e femrave); mburrja; te ecurit me kryelartësi; goditja(rrahja) ne faqe (te vajtuarit); shqyerja e rrobave dhe vajtimi; te mallkuarit; ankimi me rastin e vështirësive; mosdhënia e zëkatit apo shtyrja e tij (pa shkak te arsyetueshëm me Sheri’at) pasi qe te është bere obliguese dhënia e tij; sjellja koprracë e njeriut me borxhliun e vet edhe pse e di se si është ne situate te keqe materiale; te përmendurit e vazhdueshëm te sadakasë te cilën e ka ndare; te ndaluarit e ujit te mjaftueshëm atij te cilit i është i nevojshëm; lërja e agjërimit ne cilëndo dite te Ramazanit pa shkak te arsyeshëm me Sheri’at siç është udhëtimi apo sëmundja; agjërimi gjate ditëve te Bajrameve dhe tri ditëve pas Arefatit; moskryerja e Haxhxhit edhe pse ke mundësi; pirja apo ngrehja e asaj qe te dehe, alkoolit, hashashit, opiumit e te ngjashme me këto; ngrehja e mishit te derrit dhe cofëtinës; marrja apo dhënia e kamatës apo pjesëmarrja ne te ne çfarëdo mënyre (qofte ajo duke shkruar, dëshmuar apo ndihmuar); fitimi i pasurisë ne mënyre te palejuar te tregtisë dhe aspekteve te tjera, te ndaluara te fitimit; fshehja e mallit ne sasi te mëdha me qellim te shtrenjtimit te saj; mashtrimi ne shtije; shitja e mallit me betim te rrejshëm; matja me mangësi ne peshoje e ngjashëm me ketë; shtyrja dhe te vonuarit e kthimit te borxhit pa shkak te arsyeshëm ai i cili ne gjendje qe ta ktheje atë; plaçkitja e pasurisë se jetimit; harxhimi i pasurisë ne gjerat qe janë haram; ndërtimi i panevojshëm vetëm nga mendjemadhësia dhe krenaria; te mashtruarit e partnerit dhe te zëvendësit ne pune; grabitja e padrejte e pasurisë se huaj; te vonuarit e pagesës se punëtoreve apo refuzimi qe ata te paguhen edhe pasi ta kenë kryer punën e duhur; uzurpimi i pasurisë se përbashkët dhe mos lejimi qe me të të shërbehen udhëtaret, nevojtaret; te mohuarit e amaneteve te cilat iu janë dhëne për t’i ruajtur apo për t’u shërbyer me to apo me qira etj.
Këto pra ishin disa, po jo krejt mëkatet e mëdha te cilat dijetari Ibnu Haxheri i ka përmendur ne librin e tij.
Por, mos te dëshpërohemi e te humbim shpresën ne mëshirën e All-llahut, nëse Ai nga mëshira e Tij njeriut i cili ka rene ne mëkate ia ka hapur dyert e mëshirës se Tij, për te shpëtuar nga dënimi nëse pendohet sinqerisht dhe i frikësohet All-llahut xh.sh. i ka lëne si shkaqe (ne ketë dhe ne boten e tjetër) për t’i shpëtuar dënimit te xhehenemit. E para nga ato është pendimi (tevbeja), ngase Allahu xh.sh. thotë:
“E pas tyre (te mirëve) erdhën pasardhës të këqij, që e lanë namazin e u dhëne pas kënaqësive; ata sigurisht keq do të përfundojnë, përveç atyre që pendohen dhe besojnë e bëjnë vepra të mira, të tillët do të hyjnë ne xhennet dhe atyre nuk u bëhet kurrfarë e padrejte.”(Merjem, 59-60).
“Do t’ua pranoj pendimin atyre që pendohen, që përmirësohen dhe që u shpjegojnë njerëzve (te vërtetën), të tillëve ua pranoj pendimin, ngase Unë pranoj shume pendimin, jam Mëshirues.”(El-Bekare,160).
Tevbeja e cila e fshinë mëkatin është tevbeja e sinqerte e cila buron nga zemra, e jo tevbeja e cila ka te beje vetëm me shqiptimin e gjuhës. Dhe atë e përcjellë pendimi i thelle për mëkatet e bëra dhe nijeti i forte qe kurrë me nuk do t’i kthehet atij.
I tere ummeti mysliman është ne pajtueshmëri se pendimi është shkaktare i faljes dhe fshirjes se dënimit, dhe se asgjë tjetër nuk mund te jetë shkaktare i faljes se te gjitha mëkateve përveç tevbes. All-llahu xh.sh., thotë: “Thuaj: O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar veten me shumë gabime, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës se All-llahut, pse vërtete, All-llahu i fale të gjitha mëkatet. Ai është që shumë falë dhe është Mëshirues.” (Ez-Zumer, 53)
Shkaku i dyte është: Kërkimi i faljes (istigfari), sepse All-llahu xh.sh. ka thëne: “Dhe All-llahu nuk do t’i dënoj, derisa ata kërkojnë falje (istigfari).”(El-Enfale, 33).
Ne te vërtet, istigfari hyn ne domethënien e tevbes, sepse istigfari është kërkim i faljes se mëkateve te cilat njeriu i ka bere, çka hynë ne pendim për atë qe ka bere. Ngase kërkimi i faljes është dëshmia me i madhe e atij pendimi. Por, tevbeja ka kuptim me te forte se istigfari sepse ne vehte përmban edhe nijetin e forte për te mos gabuar me ne te ardhmen.
Shkaku i trete është: Kryerja e punëve te mira, sepse All-llahu xh.sh. thotë: “S’ka dyshim se veprat e mira i shlyejnë ato të këqijat”(Hud,114).
Shkaku i katërt janë fatkeqësitë e dynjallëkut te cilat e godasin njeriun, sepse Pejgamberi s.a.w.s ka thëne: “Besimtarin nuk godet çfarëdo sëmundje ngjitëse, apo vështirësi, vuajtje, telashe apo mërzi, e madje edhe kur ta ketë shpuar një therrë e zakonshme, e qe All-llahu xh.sh. për ketë te mos ia fale ndonjë mëkatet e tij.”
Dije se falja e mëkatit rrjedh për shkak te vet sprovës me ndonjë nga fatkeqësitë, e nëse njeriu bene sabër ne ato fatkeqësi do te arrije edhe shpërblimin tjetër krahas faljes se mëkatit, e nëse zemërohet do ta fitoj edhe mëkatin e ri, ndërsa mbete falja e mëkatit për shkak te fatkeqësisë e cila e ka goditur.
Dhe shkaku i fundit te cilin do ta cekim nga shkaqet e kësaj bote, te cilat All-llahu xh.sh., nga mëshira e Tij e madhe e la si rast për faljen e gabimeve eshtek Duaja (lutja) e besimtarit dhe kërkimi i faljes për vëllaun e tij besimtare gjate jetës dhe pas vdekjes se tij.
Ndërsa nga shkaqet e asaj bote po i përmendim: vuajtja ne varreza; tmerret dhe vështirësitë e ditës se Kiametit; shefati i atyre te cilëve All-llahu xh.sh. do t’u lejoje qe te ndërmjetësojnë ne ditën e Gjykimit, si dhe falja e me te Mëshirshmit, Krijuesit tanë pa ndërmjetësimin e askujt. All-llahu xh.sh. thotë: “E do t’iu fale mëkatet më të vogla se ajo (shirku), kujt të dojë.” (En.Nisa, 48 dhe 116).
Prandaj, vëllezër te nxitojmë e t’i shfrytëzojmë mundësitë te cilat na i la All-llahu xh.sh. ne ketë bote te mos pushojmë se berit tevbe e istigfarë, te jemi te durueshëm ne sprova, e bëjmë pune te dobishme e sidomos te bëjmë dua për njeri tjetrin, çka edhe botuesi i kësaj broshure kërkon prej vëllezërve te tij- lexues te kësaj broshure.
All-llahu na i falte mëkatet dhe na mëshiroftë.
EL HAMDU LIL-LAHI RABBIL ALEMIN.