Vdekja e njeriut

[fatos hasolli]

Vdekja e njeriut
Jeta rrjedh sekondë pas sekonde. A jeni të vetëdijshëm se çdo ditë iu afron më afër vdekjes dhe vdekja është aq afër jush aq sa është afër tjerëve?
Siç na është kumtuar në ajetin: “Secili njeri do të shijojë vdekjen, e pastaj do të ktheheni te Ne.” (Ankebut:57) , secili që është shfaqur ndonjëherë në këtë botë është i determinuar që të vdes. Pa përjashtim të gjithë do të vdesin, çdonjeri. Sot, është vështirë që t’u biesh në gjurmë shumë njerëzve që kanë vdekur. Ata që tani janë gjallë dhe ata që ndonjëherë do të jetojnë do t’a shijojnë vdekjen në ditën e caktuar. Pavarsisht nga ky fakt, njerëzit mundohen t’a shohin vdekjen si një fatkeqësi e paparshikuar.
Paramendoje një foshnje që vetëm sa ka lindur dhe njeriun i cili është duke vdekur. Asnjeri as tjetri nuk kanë ndikim në procesin e lindjes apo të vdekjes. Vetëm Allahu ka fuqinë që të inspirojë frymën e lindjes dhe të vdekjes.
Të gjithë njerëzit do të jetojnë deri në ditën e caktuar dhe pastaj do të vdesin; Allahu në Kur’an jep shpjegim për qëndrimin e zakonshëm të treguar ndaj vdekjes në ajetin në vazhdim:

Thuaj: "S'ka dyshim se vdekja prej së cilës po ikni, ka për t'ju zënë, e mandej do të silleni te Ai që e di të padukshmën dhe të dukshëm, dhe atëherë Ai do t'ju njoftojë me atë që keni punuar". (Xhuma:8)

Shumica e njerëzve i shmangen mendimit për vdekjen. Në vlugun e punëve të përditshme, njeriu zakonisht preokupohet me çështje krejtësisht tjera: cilin fakultet t’a regjistrojë, për cilën kompani të punojë, çfarë ngjyre të rrobave t’i vesh të nesërmen, çfarë të gatuajë për darkë; të gjitha këto janë çështjet madhore që zakonisht i kemi në konsideratë. Jeta kuptohet si një proces rutinë për çështjet aq të vogla. Përpjekjet për të biseduar për vdekjen gjithmonë ndërprehen nga ata që trazohen nga dëgjimi për këtë çështje. Marrja me seriozitet i çështjes së vdekjes bëhet vetëm kur dikush plaket, dhe nuk çan kokën më herët për këtë çështje aq të pakëndshme. Por duhet që të kemi në mendje se nuk e kemi jetën të garantuar as deri në orën e ardhshme. Çdo ditë njeriu është dëshmitar i vdekjes së njerëzëve përreth tij por mendon pak për ditën që tjerët do të jenë dëshmitar të vdekjes së vet. Ai kurr nuk supozon se përfundim i tillë është duke e pritur!
Megjithatë, kur vdekja vjen, i gjithë realiteti i jetës “papritmas”zhduket. Nuk përmenden më as “ditët e lumtura”. Paramendo të gjithat që ke mundësi t’i bësh mu tani: të bëni me sy, lëvizni trupin, flisni, qeshni; të gjitha këto janë funksione trupore. E tani paramendo për gjendjen dhe formën e trupit tënd pas vdekjes.
Që nga frymërrja e fundit, do të bëhesh vetëm një “grumbull mishi”. Trupi yt, i qetë dhe i palëvizshëm, do të dërgohet në morg. Atje do të lahesh për herë të fundit. I mbështjellur në qefin, kufoma jote do të bartet për në varreza me arkivol. Kur trupi vendoset në varr, dheu do të mbulojë. Ky është fundi i tregimit tënd. Prej këtij momenti, ti bëhesh vetëm njëri nga emrat e shkruar në gurin prej mermeri.
Gjatë muajve dhe viteve të parë, varri yt do të vizitohet shpesh. Me kalimin e kohës, njerëzit vijnë më rrallë. Pas disa dekadave, askush më nuk do të vizitojë.
Ndërkohë, familja jote e ngushtë do të përjetojnë aspekt tjetër të vdekjes sate. Në shtëpi, dhoma dhe shtrati do të jenë të zbrazët. Pas varrimit, ato sende që kanë mbetur do të mbesin në shtëpi: shumica e teshave, këpucëve, etj., do t’i dhurohen dikujt që kanë nevojë. Regjistri yt në komunë do të shlyhet apo do të arkivohet. Gjatë viteve të parë, dikush do të mbajë zi për ty. Sidoqoftë, koha punon kundër kujtimeve që ke lënë prapa. Pas 4-5 dekadave, do të mbesin vetëm disa që do të përkujtojnë. Do të vijnë gjeneratat e reja dhe askush nga gjenerata jote nuk do të jetë në botë. A do të përkujtohesh apo jo, çdo gjë do të jetë e pavlerë për ty.
Derisa kjo krejt ngjanë mbi tokë, kufoma nën dhe do të kalojë nëpër procesin e shpejtë të kalbjes. Menjëherë pasi të jesh vendosur në varr, procesi i shumimit të bakterieve dhe insekteve do të fillojë për shkak të mungesës së oksigjenit. Gazërat e liruara nga këto organizma do të fryejnë trupin, duke filluar nga abdomeni, duke ndryshuar formën dhe dukjen e tij. Gjaku do të shpërthejnë nga goja dhe hunda për shkak të shtypjes së gazrave në diafragmë. Me procesimin e kalbjes, qimet e trupit, thonjtë, shputat dhe shuplakat do të bien. Duke shoqëruar ndryshimin e jashtëm të trupit, organet e brendshme si mushkëritë, zemra dhe mëlqia gjithashtu do të kalben. Në ndërkohë, skenat më të tmerrshme do të ndodhin në abdomen, ku lëkura nuk mund të bartë shtypjen e gazërave dhe papritmas shpërthen, duke shpërndarë një erë shumë të keqe dhe të padurueshme. Duke filluar nga kafka, muskujt do të shkëputet nga vendet e tyre, lëkura dhe indet e buta do të shpërbëhen tërësisht. Truri do të kalbet dhe do të fillojë të duket si baltë. Ky proces do të vazhdojë derisa i tërë trupi do të mbetet vetëm skelet.
Nuk ka mundësi që prapë të kthehet jeta e vjetër. Mbledhja rreth tryezës me darkë me antarët e familjes, shoqërimi apo që prapë të kemi vend të mirë pune, është e pamundur.
Shkurtimisht, “grumbulli i mishit dhe eshtrave”, në të cilin kemi mundur të dallojmë fytyrat, do të përballet me një përfundim të shëmtuar. Nga ana tjetër, ti- apo më mirë të themi, shpirti yt- do të largohet nga trupi yt menjëherë pas frymëmarrjes së fundit. Mbetja jote- trupi yt- do të bëhet pjesë e dheut.
Por cila është arsyeja për të gjitha këto ngjarje?
Nëse Allahu do të kishte dëshiruar, trupi nuk do të kalbej në këtë mënyrë. Kjo mban në vete një porosi të brendshme shumë të rëndësishme.
Fundi i llahtarshëm që e pret njeriun duhet që t’a mësojë atë se ai nuk është vetë trupi, por shpirt “i mbyllur” brenda në trup. Me fjalë tjera, njeriu duhet të mësoj se ai ka një ekzistencë përtej trupit të tij. Bile, njeriu duhet që të kuptojë vdekjen e trupit të tij që ai mundohet t’a posedojë pasiqë ai dëshiron të mbetet përgjithmonë në botën e përkohshme. Sidoqoftë trupi i tij, që ai mendon se është shumë i rëndësishëm, do të kalbet dhe do të jetë ushqim i krimbave një ditë dhe më në fund do të mbetet vetëm një skelet. Ajo ditë mund të jetë shumë afër.
Përkundër këtyre fakteve, procesi mendor i njeriut ka prirje për nënvlerësim të asaj çfarë nuk do apo nuk i pëlqen. Ai bile ka prirje që të mohon ekzistimin e gjërave që ai përpiqet të largohet. Kjo tendencë më së shumti duket kur bëhet fjalë për vdekjen. Vetëm funerali apo vdekja e papritur e ndonjë anëtari të familjes sjell këtë realitet në mend. Gati çdokush e sheh vdekjen shumë larg nga vetja. Supozimi se ata që kanë vdekur në gjumë apo në ndonjë fatkeqësi janë njerëz tjerë dhe çfarë iu ka ndodhur atyre nuk do të n’a ndodhë edhe neve! Çdokush mendon se është shumë heret për të vdekur dhe gjithmonë ekzistojnë edhe shumë vite përpara që duhet jetuar.
Por është shumë e mundshme, se njerëzit që kanë vdekur rrugës për në shkollë apo duke u ngutur që të arrijnë në një mbledhje afariste kanë pasur mendimin e njejtë. Ata me sa duket kurrë nuk kanë menduar se lajmet e gazetave të nesërmen do të lajmërojnë për vdekjen e tyre. Është më se e sigurtë se, derisa jeni duke i lexuar këta rreshta, nuk pret që do të vdesësh së shpejti pasi ti kesh kryer apo mundësinë që do të mund të ndodhte. Sa duket mendon se është heret që të vdesësh dhe këto janë vetëm përpjekje të kota për t’iu ikur:

Thuaj: "Nëse ikët prej vdekjes ose prej mbytjes, ikja nuk do t'ju bëjë dobi, sepse edhe atëherë nuk do të (shpëtoni) përjetoni vetëm për pak kohë". (Ahzab:16)

Njeriu është krijuar i vetmuar dhe duhet të jetë i vetëdijshëm që edhe do të vdes i vetmuar. Por gjatë jetës, ai jeton gati i dhënë pas pasurisë. Qëllimi i vetëm i tij në jetë është që të ketë shumë e më shumë. Sidoqoftë, askush nuk mund që të merr pasurinë e vet në varr. Trupi është i mbështjellur me qefin i cili është i bërë nga materiali më i lirë. Trupi vjen në këtë botë i vetmuar dhe largohet në të njejtën mënyrë. Pasuria e vetme që njeriu mund të merr me vete kur të vdes është besimi apo jobesimi i tij.

[Erlebnisse]

Te gjithe ne si njerez e verejme vdekjen sepse e kemi perreth nesh, kur mungojne te afermit tane edhe se shpresojme qe mungesa e tyre te jete sa me e larget qe te jete e mundur. Nuk mendojme kurr per vdekjen tone, sepse vete jeta do behej e veshtire nqs do jetonim nen hijen e vdekjes.
Jam shume e kenaqur ama te jetoj me shpresen tek Zoti e te mendoj qe pas vdekjes ne toke, do te vazhdojme nje jete me te mire afer Zotit (Allahut).

[deshmuesi]

Vdekja e njeriut
Jeta rrjedh sekondë pas sekonde. A jeni të vetëdijshëm se çdo ditë iu afron më afër vdekjes dhe vdekja është aq afër jush aq sa është afër tjerëve?
Siç na është kumtuar në ajetin: “Secili njeri do të shijojë vdekjen, e pastaj do të ktheheni te Ne.” (Ankebut:57) , secili që është shfaqur ndonjëherë në këtë botë është i determinuar që të vdes. Pa përjashtim të gjithë do të vdesin, çdonjeri. Sot, është vështirë që t’u biesh në gjurmë shumë njerëzve që kanë vdekur. Ata që tani janë gjallë dhe ata që ndonjëherë do të jetojnë do t’a shijojnë vdekjen në ditën e caktuar. Pavarsisht nga ky fakt, njerëzit mundohen t’a shohin vdekjen si një fatkeqësi e paparshikuar.
Paramendoje një foshnje që vetëm sa ka lindur dhe njeriun i cili është duke vdekur. Asnjeri as tjetri nuk kanë ndikim në procesin e lindjes apo të vdekjes. Vetëm Allahu ka fuqinë që të inspirojë frymën e lindjes dhe të vdekjes.
Të gjithë njerëzit do të jetojnë deri në ditën e caktuar dhe pastaj do të vdesin; Allahu në Kur’an jep shpjegim për qëndrimin e zakonshëm të treguar ndaj vdekjes në ajetin në vazhdim:

Thuaj: "S'ka dyshim se vdekja prej së cilës po ikni, ka për t'ju zënë, e mandej do të silleni te Ai që e di të padukshmën dhe të dukshëm, dhe atëherë Ai do t'ju njoftojë me atë që keni punuar". (Xhuma:8)

Shumica e njerëzve i shmangen mendimit për vdekjen. Në vlugun e punëve të përditshme, njeriu zakonisht preokupohet me çështje krejtësisht tjera: cilin fakultet t’a regjistrojë, për cilën kompani të punojë, çfarë ngjyre të rrobave t’i vesh të nesërmen, çfarë të gatuajë për darkë; të gjitha këto janë çështjet madhore që zakonisht i kemi në konsideratë. Jeta kuptohet si një proces rutinë për çështjet aq të vogla. Përpjekjet për të biseduar për vdekjen gjithmonë ndërprehen nga ata që trazohen nga dëgjimi për këtë çështje. Marrja me seriozitet i çështjes së vdekjes bëhet vetëm kur dikush plaket, dhe nuk çan kokën më herët për këtë çështje aq të pakëndshme. Por duhet që të kemi në mendje se nuk e kemi jetën të garantuar as deri në orën e ardhshme. Çdo ditë njeriu është dëshmitar i vdekjes së njerëzëve përreth tij por mendon pak për ditën që tjerët do të jenë dëshmitar të vdekjes së vet. Ai kurr nuk supozon se përfundim i tillë është duke e pritur!
Megjithatë, kur vdekja vjen, i gjithë realiteti i jetës “papritmas”zhduket. Nuk përmenden më as “ditët e lumtura”. Paramendo të gjithat që ke mundësi t’i bësh mu tani: të bëni me sy, lëvizni trupin, flisni, qeshni; të gjitha këto janë funksione trupore. E tani paramendo për gjendjen dhe formën e trupit tënd pas vdekjes.
Që nga frymërrja e fundit, do të bëhesh vetëm një “grumbull mishi”. Trupi yt, i qetë dhe i palëvizshëm, do të dërgohet në morg. Atje do të lahesh për herë të fundit. I mbështjellur në qefin, kufoma jote do të bartet për në varreza me arkivol. Kur trupi vendoset në varr, dheu do të mbulojë. Ky është fundi i tregimit tënd. Prej këtij momenti, ti bëhesh vetëm njëri nga emrat e shkruar në gurin prej mermeri.
Gjatë muajve dhe viteve të parë, varri yt do të vizitohet shpesh. Me kalimin e kohës, njerëzit vijnë më rrallë. Pas disa dekadave, askush më nuk do të vizitojë.
Ndërkohë, familja jote e ngushtë do të përjetojnë aspekt tjetër të vdekjes sate. Në shtëpi, dhoma dhe shtrati do të jenë të zbrazët. Pas varrimit, ato sende që kanë mbetur do të mbesin në shtëpi: shumica e teshave, këpucëve, etj., do t’i dhurohen dikujt që kanë nevojë. Regjistri yt në komunë do të shlyhet apo do të arkivohet. Gjatë viteve të parë, dikush do të mbajë zi për ty. Sidoqoftë, koha punon kundër kujtimeve që ke lënë prapa. Pas 4-5 dekadave, do të mbesin vetëm disa që do të përkujtojnë. Do të vijnë gjeneratat e reja dhe askush nga gjenerata jote nuk do të jetë në botë. A do të përkujtohesh apo jo, çdo gjë do të jetë e pavlerë për ty.
Derisa kjo krejt ngjanë mbi tokë, kufoma nën dhe do të kalojë nëpër procesin e shpejtë të kalbjes. Menjëherë pasi të jesh vendosur në varr, procesi i shumimit të bakterieve dhe insekteve do të fillojë për shkak të mungesës së oksigjenit. Gazërat e liruara nga këto organizma do të fryejnë trupin, duke filluar nga abdomeni, duke ndryshuar formën dhe dukjen e tij. Gjaku do të shpërthejnë nga goja dhe hunda për shkak të shtypjes së gazrave në diafragmë. Me procesimin e kalbjes, qimet e trupit, thonjtë, shputat dhe shuplakat do të bien. Duke shoqëruar ndryshimin e jashtëm të trupit, organet e brendshme si mushkëritë, zemra dhe mëlqia gjithashtu do të kalben. Në ndërkohë, skenat më të tmerrshme do të ndodhin në abdomen, ku lëkura nuk mund të bartë shtypjen e gazërave dhe papritmas shpërthen, duke shpërndarë një erë shumë të keqe dhe të padurueshme. Duke filluar nga kafka, muskujt do të shkëputet nga vendet e tyre, lëkura dhe indet e buta do të shpërbëhen tërësisht. Truri do të kalbet dhe do të fillojë të duket si baltë. Ky proces do të vazhdojë derisa i tërë trupi do të mbetet vetëm skelet.
Nuk ka mundësi që prapë të kthehet jeta e vjetër. Mbledhja rreth tryezës me darkë me antarët e familjes, shoqërimi apo që prapë të kemi vend të mirë pune, është e pamundur.
Shkurtimisht, “grumbulli i mishit dhe eshtrave”, në të cilin kemi mundur të dallojmë fytyrat, do të përballet me një përfundim të shëmtuar. Nga ana tjetër, ti- apo më mirë të themi, shpirti yt- do të largohet nga trupi yt menjëherë pas frymëmarrjes së fundit. Mbetja jote- trupi yt- do të bëhet pjesë e dheut.
Por cila është arsyeja për të gjitha këto ngjarje?
Nëse Allahu do të kishte dëshiruar, trupi nuk do të kalbej në këtë mënyrë. Kjo mban në vete një porosi të brendshme shumë të rëndësishme.
Fundi i llahtarshëm që e pret njeriun duhet që t’a mësojë atë se ai nuk është vetë trupi, por shpirt “i mbyllur” brenda në trup. Me fjalë tjera, njeriu duhet të mësoj se ai ka një ekzistencë përtej trupit të tij. Bile, njeriu duhet që të kuptojë vdekjen e trupit të tij që ai mundohet t’a posedojë pasiqë ai dëshiron të mbetet përgjithmonë në botën e përkohshme. Sidoqoftë trupi i tij, që ai mendon se është shumë i rëndësishëm, do të kalbet dhe do të jetë ushqim i krimbave një ditë dhe më në fund do të mbetet vetëm një skelet. Ajo ditë mund të jetë shumë afër.
Përkundër këtyre fakteve, procesi mendor i njeriut ka prirje për nënvlerësim të asaj çfarë nuk do apo nuk i pëlqen. Ai bile ka prirje që të mohon ekzistimin e gjërave që ai përpiqet të largohet. Kjo tendencë më së shumti duket kur bëhet fjalë për vdekjen. Vetëm funerali apo vdekja e papritur e ndonjë anëtari të familjes sjell këtë realitet në mend. Gati çdokush e sheh vdekjen shumë larg nga vetja. Supozimi se ata që kanë vdekur në gjumë apo në ndonjë fatkeqësi janë njerëz tjerë dhe çfarë iu ka ndodhur atyre nuk do të n’a ndodhë edhe neve! Çdokush mendon se është shumë heret për të vdekur dhe gjithmonë ekzistojnë edhe shumë vite përpara që duhet jetuar.
Por është shumë e mundshme, se njerëzit që kanë vdekur rrugës për në shkollë apo duke u ngutur që të arrijnë në një mbledhje afariste kanë pasur mendimin e njejtë. Ata me sa duket kurrë nuk kanë menduar se lajmet e gazetave të nesërmen do të lajmërojnë për vdekjen e tyre. Është më se e sigurtë se, derisa jeni duke i lexuar këta rreshta, nuk pret që do të vdesësh së shpejti pasi ti kesh kryer apo mundësinë që do të mund të ndodhte. Sa duket mendon se është heret që të vdesësh dhe këto janë vetëm përpjekje të kota për t’iu ikur:

Thuaj: "Nëse ikët prej vdekjes ose prej mbytjes, ikja nuk do t'ju bëjë dobi, sepse edhe atëherë nuk do të (shpëtoni) përjetoni vetëm për pak kohë". (Ahzab:16)

Njeriu është krijuar i vetmuar dhe duhet të jetë i vetëdijshëm që edhe do të vdes i vetmuar. Por gjatë jetës, ai jeton gati i dhënë pas pasurisë. Qëllimi i vetëm i tij në jetë është që të ketë shumë e më shumë. Sidoqoftë, askush nuk mund që të merr pasurinë e vet në varr. Trupi është i mbështjellur me qefin i cili është i bërë nga materiali më i lirë. Trupi vjen në këtë botë i vetmuar dhe largohet në të njejtën mënyrë. Pasuria e vetme që njeriu mund të merr me vete kur të vdes është besimi apo jobesimi i tij.

Dua tju pyes: Perse vdes njeriu?
Ne kete pyetje nuk shtroj se cfar ndodh konrketisht ne aspektin fizik te trupit, por perse njeriu eshte i destinuar te vdese.

[fatos hasolli]

Dua tju pyes: Perse vdes njeriu?
Ne kete pyetje nuk shtroj se cfar ndodh konrketisht ne aspektin fizik te trupit, por perse njeriu eshte i destinuar te vdese.

PERGJIGJJEN DUHET TE MBESHTETET NE ...KADER..
Çka domethen Kader
Allahu ka dashur te krijoj krijesa, mandej ua percaktoi afaton kohor, virtytet dhe vetit e caktuara .d.m.th vdekja ben pjes ne Kader
"Ai krijoj çdo gje, duke e persosur ne menyre te qarte e te matur."."341


Periudha e sprovave dhe mbarimi i saj
Me sintezen e ketyre elementeve, me deshiren e Allahut ,krijohet njeriu qenie e gjalle perpara te cilit qendron periudha e sprovave ne kete bote.
Allahu thot:

"Ai eshte qe krijoj vdekjen dhe jeten, per t"ju provuar se cili prej jush eshte me vepermire..."328
Dhe kur arrin fundi i sprovave dhe koha e te kaluarit ne Ahiret, ateher vjen vdekja.
"...e kure t"u vije afati i tyre , ai nuk mund te shtyhet per asnje moment, e as te perngutet me pare.(329)

"Po Allahu kurrsesi aske nuk e shtyn per me vone , kur atij t"i vij afati i vet..."330

[BaBa]

Vdekja e njeriut , si vdekja e ufove nese ka .

[fatos hasolli]

Vdekja e njeriut , si vdekja e ufove nese ka .

Per njeriun do te mundohemi te flasim diqka .Per ufon te ashtuquajturit. Ka apo ska une nuk e di. Allahu e di me se miri.
Jeta e varrit
E’udhu bil-lahi minesh-shejtanirr-rraxhim
Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim

Falënderimi i takon All-llahut  atë e falë¬nde¬r¬ojmë dhe prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë.
Kërkojmë mbështetje tek All-llahu  nga të këqiat e shpirtit dhe veprave tona. Atë që udhë¬zon All-llahu, s’ka kush e humb dhe atë që humb, s’ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s’ka zot tjetër përveç All-llahut dhe dëshmoj se Muhammedi  është rob dhe i Dërguar i Tij.

Të dashur vëllezër muslimanë!
Njeriu jeton në këtë botë dhe gjatë veprimtarisë së tij jetësore kryen vepra të mira apo të këqia dhe vjen momenti kur ai vdes. All-llahu në Kur’an thotë: “Çdo krijesë do ta shijojë vdekjen...” (El-Enbija: 35). Por kjo vdekje nuk është fundi i jetës, por mbyllja e një periudhe që është periudhë sprove për të, argument për këtë është fjala e All-llahut në Kur’an: “Është Ai që krijoi vdekjen dhe jetën për t’ju sprovuar se cili prej jush është më vepërmiri. Ai është Ngadhënjyesi, Mëkatfalësi.” (El-Mulk: 2) dhe fill¬i¬mi i një periudhe tjetër e vërtetuar nga fjalët e All-llahut  në Kur’an dhe hadithet e të Dërguarit . Jetën pas vdekjes mund ta ndajmë në dy periudha:
1. Jeta e varrit.
2. Ahireti.
Në këtë fletushkë do të përpiqemi të tregojmë diçka nga jeta e varrit, e cila fillon pas vdekjes së njeriut dhe mbaron me ringjalljen e tij në ditën e Gjykimit. Se ç’farë i ndodhë njeriut gjatë kësaj periudhe e ka sqaruar mjaftë i Dërguari  në shumë hadithe, njëri prej të cilëve është hadithi i mëposhtëm:
Transmeton Imam Ahmedi nga Berai bin Azib r.a. që ka thënë:
“Dolëm me të Dërguarin  me xhenazen e një burri prej ensarëve (medinasve). Pasi e varr¬o¬sëm, u ul i Dërguari i All-llahut në drejtim të Kiblës dhe ne u ulëm rreth tij, sikur mbi kokat tona të qëndronte një zog (u ulëm qetë). Në dorë i Dërguari  kishte një shkop, me të cilin gërvishtte tokën. Pastaj filloi të shikojë në qiell dhe në tokë, e ngriti dhe e uli shikimin e tij tri herë, dhe tha: “Kërkoni ndihmën e All-llahut nga ndëshkimi i varrit.” Pastaj tha: “Kur njeriu besimtar gjendet në momentin e ndarjes nga kjo botë dhe pritjes së ahiretit, i zbresin atij melaike nga qielli me fytyra të bardha si dielli, me vehte kanë qefinë nga qefinët e xhennetit dhe erëra të mira nga ato të xhennetit. Ata i ulen atij me një gjërësi sa i sheh syri. Pastaj vjen meleku i vdekjes, i cili ulet tek koka e tij dhe thotë: “O shpirt i mirë, dil për në mëshirën All-llahut dhe kënaqësinë e Tij”. Pastaj shpirti del me një lehtësi të tillë, siç del pika e ujit nga gryka e shtëmbës, dhe meleku i vdekjes e merr atë. Këtë shpirt e përshëndesin të gjithë melaiket e qiellit dhe të tokës, i hapen atij dyert e qiellit dhe secili prej këtyre grupeve të melaikeve që rrijnë në këto dyer, i luten Zotit që ta ngrejë këtë shpirt edhe më lart. Në momentin kur meleku i vdekjes ia merr shpirtin, melaiket e mëshirës ia rrëmbejnë atij këtë shpirt sa hap e mbyll sytë, dhe nuk e lëshojnë atë derisa e vendosin në atë qefin dhe në ato erëra dhe del nga kjo një erë misku - më e mira erë që gjëndet në sipërfaqen e tokës. Kështu melaiket e mëshirës ngrihen me këtë shpirt lart në qiell. Rrugës këta takojnë grupe melaikesh të cilët thonë: “Ç’është ky shpirt i mirë?” U përgjigjen: është filani i biri i filanit, duke e përmendur me emrat më të bukur me të cilët e kanë thirrur në dunja. Kështu shkojnë derisa të arrijnë në qiellin e dunjasë. Këtu kërkojnë që t’u hapet ky qiell, dhe ai hapet. Melaiket që rrijnë në këtë qiell e shoqërojnë shpirtin deri në qiellin që vjen më pas dhe kështu deri sa të arrijnë në qiell¬in e shtatë. Thotë All-llahu : “Shkruajeni librin e robit tim në Ilijjin (libër në të cilin shkruhen veprat e mira) pastaj i thuhet: “Kthejeni në tokë, se Unë ua kam premtuar atë, se nga ajo (toka) i krijova dhe tek ajo i kthej dhe prej saj do t’i ngrej përsëri në ahiret (ditën e Gjykimit)”. Pastaj shpirti i kthehet në tokë. Pasi shpirti është kthyer në trupin e tij ai ndjen zhurmën e hapave të atyre që ikin. Në këtë çast të vdekurit i vijnë dy melaike me pamje të ashpër dhe i ulen afër duke e pyetur: “Kush është zoti yt?” -ai përgjigjet: “Zoti im është All-llahu”. Pastaj thonë: “Cila është feja jote?” -thotë: “Feja ime është Islami”. Pastaj pyesin: “Cili ishte ai burrë që ju dërgua juve?” - thotë: “Ai është i Dërguari i Zotit ” Melaiket e pyesin përsëri: “Cila ka qënë puna jote?” -thotë: “Lexova librin e All-llahut dhe e besova atë”. Këto tre janë e fundit sprovë që i paraqitet besimtarit, siç thotë All-llahu në Kur’an: “I përforcon All-llahu ata të cilët besuan, me një fjalë të palëkundëshme në jetën e kësaj bote”. Prandaj ai thotë: “Zoti im është All-llahu, feja ime është Islami dhe i Dërguari im është Muhammedi ”. Thëret një thi¬rr¬ës në qiell: “Tha të vërtetën robi Im, prandaj shtroni atij prej shtrojeve të xhennetit dhe visheni atë me veshje të xhennetit dhe hapni atij derën tek xhenneti”. I vjen atij nga era e tij dhe mirësitë e tij, gjithashtu i zgjerohet varri me një hapësirë sa sheh syri. Në këtë moment i vjen atij një burrë me pamje të hijshme me rroba të bukura dhe me erë të mirë dhe thotë: “Gëzohu me atë që të gëzon ty, përgëzohu me kënaqësinë e Zotit dhe xhennete në të cilat ka mirësi të përhe¬rshme”, kjo është dita e cila të është premtuar. Pastaj shpirti i tij thotë: “Edhe ty të përgëzoftë All-llahu me të mira, po kush je ti?” -“Unë jam puna jote e mirë. Për Zotin, vërtet ti ishe i shpejtë në mirësi dhe bindje ndaj All-llahut dhe i ngadalshëm në mëkate. Prandaj All-llahu të shpërbleftë me të mira”. Pastaj i hapet atij një derë nga zjarri dhe i thuhet: “Ky do të ishte vendi yt po të ishe prej mëkatarëve, e zëvëndësoi Zoti këtë vënd me këtë dhe i paraqitet xhenneti. Ndërsa sheh se ç’ka atje, thotë: “Zoti im, shpejtoje kijametin me qëllim që të shkoj tek të afërmit e mi dhe pasuria ime”. I thuhet atij: “Rri i qetë!”.
Ndërsa mosbesimtarit, kur është në momentin e ndarjes nga kjo botë dhe afrimit për në ahiret, i zbresin atij melaiket nga qielli, me pamje të ashpër, me fytyra rë zeza. Në duar ata mbajnë pëlhura prej zjarri dhe i ulen atij në një distancë sa sheh syri. Pastaj vjen meleku i vdekjes i cili i ulet tek koka dhe i thotë: “O shpirt i keq, dil për tek zemërimi i All-llahut”. Kështu del shpirti nga trupi i tij me vështirësi të madhe sikurse del boshti me kunja nga leshi i lagur. Ndërkohë e mallkojnë atë të gjithë melaiket midis qiellit dhe tokës dhe të gjithë melaiket në qiell. I mbyllen atij të gjitha dyert në qiell dhe melaiket që qëndrojnë në këto dyer i luten Zotit që mos ta ngrejë këtë shpirt të keq pranë tyre. Kur meleku i vdekjes ia merr shpirtin, melaiket që zbritën nga qielli ia marrin atij nga duart sa hap e mbyll sytë dhe e vendosin në atë pëlhurën prej zjarri prej ku del një erë shumë e keqe, më e keqja erë që gjendet në faqen e dheut. Pastaj ngrihen me të në qiell dhe kur kalojnë pranë çdo grupi melaikesh ata pyesin: “Ç’është ky shpirt i keq?” -i përgjigjen: “është filani i biri filanit” -dhe i përmendin emrat më të këqinj me të cilët e kanë thirrur në dunja. Kur arrijnë me të në qiellin e tokës dhe kërkojnë t’u hapet, ai nuk u hapet. Pastaj tha i Dërguari i All-llahut: “Nuk u hapen atyre dyert e qiellit dhe nuk hyjnë në xhennet aq sa hyn deveja në vrimën e gjilpërës”. Thotë All-llahu i Lartësuar: “Shkruajeni librin e tij në sixhxhin (libri ku shkruhen veprat e këqia), në vëndin më të ulët”. Pastaj u thuhet: “Kthejeni robin tim në tokë, sepse unë nga ajo i krijova, tek ajo do t’i kthej dhe prej saj do t’i nxjerr përsëri”. Pastaj hidhet shpirti derisa të shkojë në trupin e tij, dhe ai dëgj¬on hapat e shokëve kur largohen. Ndërkohë i vijnë atij dy melaike me pamje të ashpër të cilët i ulen pranë dhe i thonë: “kush është Zoti yt?” -thotë: “Ah! Ah! Nuk e di”. Pyesin përsëri: “Ç’mund të thuash për njeriun që u dërgua tek ju?” -ai nuk është i udhëzuar ndaj dhe s’e thotë dot emrin e tij. Dhe i thuhet: “Muhammedi!”. - “Ah! Ah! -Thotë: “Nuk e di. Kam ndëgjuar njerëzit ta përmëndnin” dhe i thonë: “Nuk e dite, prandaj s’e the”. Dëgjohet më pas një thirrje nga qielli që thotë se gënjeu. Shtrojeni atë në shtroje prej zjarri. Hapet pastaj një derë prej dyerve të zjarrit kështu që atij i vjen afsh i nxehtë dhe erë kalbësire. Varri i ngushtohet derisa brinjët e krahërorit i ndërfuten me njëra-tjetrën. Pastaj i afrohet një burrë me fytyrë të shëmtuar, me rroba të këqia dhe me erë të keqe dhe i thotë: “Përgëzohu me të keqen tënde. Kjo është dita jote e cila të është premtuar”. -Po ty, të përgëzoftë Zoti me sherr, kush je ti? Burri i shëmtuar thotë: “U jam puna jote e keqe. Për Zotin ti ke qenë njeri i ngadalshëm në bindjen dhe adhurimet ndaj All-llahut dhe i shpejtë ne vepra të këqia (mëkate), prandaj All-llahu të shpërbleftë me të keqia!
Pastaj goditet me një çekan hekuri, që sikur të goditej me të një mal do të bëhej pluhur. Kështu goditet me të dhe bëhet pluhur. Pastaj All-llahu e kthen edhe një herë siç ishte dhe goditet përsëri dhe ai nxjerr një klithmë të fortë që e dëgjon çdo gjë përveç njerëzve dhe xhinëve. Dhe hapet një derë nga xhehennemi dhe i shtrohet shtroje prej xhehennemi dhe thotë: “O Zot mos e bë kijametin”.

Shënim
Sigurisht në qoftë se ne hapim varrin e një personi dhe shohim nëse është i zgjeruar apo i ngushtuar, do të shohim se varri i tij ka po atë madhësi që ka pasur kur e kemi varrosur këtë njeri. Kjo çështje (zgjerimi apo ngushtimi i varrit) është një e fshehtë që ne nuk mund ta përceptojmë dot qoftë edhe me mjete shumë të sofistikuara. Ashtu siç është dija jonë rreth shpirtit për të cilin shumë studiues nga fusha të ndryshme të shkencës janë përpjekur pa sukses për ta zbuluar. Dhe vërtet në Kur’an thuhet:
“Të pyesin për shpirtin, thuaj: Shpirti është çështje që i takon vetëm Zotit tim. Por juve nuk ju është dhënë nga dija veçse pak.”
(El-Isra: 85)

[pejani34]

VALLAHI mesiguri priton shpirti te del nga trupi se jan te shoqruar ngusht. ALLAH lehsona daljen e shpirtit amin.

[`JM`]

Per njeriun do te mundohemi te flasim diqka .Per ufon te ashtuquajturit. Ka apo ska une nuk e di. Allahu e di me se miri.
Jeta e varrit
E’udhu bil-lahi minesh-shejtanirr-rraxhim
Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim

Falënderimi i takon All-llahut  atë e falë¬nde¬r¬ojmë dhe prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë.
Kërkojmë mbështetje tek All-llahu  nga të këqiat e shpirtit dhe veprave tona. Atë që udhë¬zon All-llahu, s’ka kush e humb dhe atë që humb, s’ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s’ka zot tjetër përveç All-llahut dhe dëshmoj se Muhammedi  është rob dhe i Dërguar i Tij.

Të dashur vëllezër muslimanë!
Njeriu jeton në këtë botë dhe gjatë veprimtarisë së tij jetësore kryen vepra të mira apo të këqia dhe vjen momenti kur ai vdes. All-llahu në Kur’an thotë: “Çdo krijesë do ta shijojë vdekjen...” (El-Enbija: 35). Por kjo vdekje nuk është fundi i jetës, por mbyllja e një periudhe që është periudhë sprove për të, argument për këtë është fjala e All-llahut në Kur’an: “Është Ai që krijoi vdekjen dhe jetën për t’ju sprovuar se cili prej jush është më vepërmiri. Ai është Ngadhënjyesi, Mëkatfalësi.” (El-Mulk: 2) dhe fill¬i¬mi i një periudhe tjetër e vërtetuar nga fjalët e All-llahut  në Kur’an dhe hadithet e të Dërguarit . Jetën pas vdekjes mund ta ndajmë në dy periudha:
1. Jeta e varrit.
2. Ahireti.
Në këtë fletushkë do të përpiqemi të tregojmë diçka nga jeta e varrit, e cila fillon pas vdekjes së njeriut dhe mbaron me ringjalljen e tij në ditën e Gjykimit. Se ç’farë i ndodhë njeriut gjatë kësaj periudhe e ka sqaruar mjaftë i Dërguari  në shumë hadithe, njëri prej të cilëve është hadithi i mëposhtëm:
Transmeton Imam Ahmedi nga Berai bin Azib r.a. që ka thënë:
“Dolëm me të Dërguarin  me xhenazen e një burri prej ensarëve (medinasve). Pasi e varr¬o¬sëm, u ul i Dërguari i All-llahut në drejtim të Kiblës dhe ne u ulëm rreth tij, sikur mbi kokat tona të qëndronte një zog (u ulëm qetë). Në dorë i Dërguari  kishte një shkop, me të cilin gërvishtte tokën. Pastaj filloi të shikojë në qiell dhe në tokë, e ngriti dhe e uli shikimin e tij tri herë, dhe tha: “Kërkoni ndihmën e All-llahut nga ndëshkimi i varrit.” Pastaj tha: “Kur njeriu besimtar gjendet në momentin e ndarjes nga kjo botë dhe pritjes së ahiretit, i zbresin atij melaike nga qielli me fytyra të bardha si dielli, me vehte kanë qefinë nga qefinët e xhennetit dhe erëra të mira nga ato të xhennetit. Ata i ulen atij me një gjërësi sa i sheh syri. Pastaj vjen meleku i vdekjes, i cili ulet tek koka e tij dhe thotë: “O shpirt i mirë, dil për në mëshirën All-llahut dhe kënaqësinë e Tij”. Pastaj shpirti del me një lehtësi të tillë, siç del pika e ujit nga gryka e shtëmbës, dhe meleku i vdekjes e merr atë. Këtë shpirt e përshëndesin të gjithë melaiket e qiellit dhe të tokës, i hapen atij dyert e qiellit dhe secili prej këtyre grupeve të melaikeve që rrijnë në këto dyer, i luten Zotit që ta ngrejë këtë shpirt edhe më lart. Në momentin kur meleku i vdekjes ia merr shpirtin, melaiket e mëshirës ia rrëmbejnë atij këtë shpirt sa hap e mbyll sytë, dhe nuk e lëshojnë atë derisa e vendosin në atë qefin dhe në ato erëra dhe del nga kjo një erë misku - më e mira erë që gjëndet në sipërfaqen e tokës. Kështu melaiket e mëshirës ngrihen me këtë shpirt lart në qiell. Rrugës këta takojnë grupe melaikesh të cilët thonë: “Ç’është ky shpirt i mirë?” U përgjigjen: është filani i biri i filanit, duke e përmendur me emrat më të bukur me të cilët e kanë thirrur në dunja. Kështu shkojnë derisa të arrijnë në qiellin e dunjasë. Këtu kërkojnë që t’u hapet ky qiell, dhe ai hapet. Melaiket që rrijnë në këtë qiell e shoqërojnë shpirtin deri në qiellin që vjen më pas dhe kështu deri sa të arrijnë në qiell¬in e shtatë. Thotë All-llahu : “Shkruajeni librin e robit tim në Ilijjin (libër në të cilin shkruhen veprat e mira) pastaj i thuhet: “Kthejeni në tokë, se Unë ua kam premtuar atë, se nga ajo (toka) i krijova dhe tek ajo i kthej dhe prej saj do t’i ngrej përsëri në ahiret (ditën e Gjykimit)”. Pastaj shpirti i kthehet në tokë. Pasi shpirti është kthyer në trupin e tij ai ndjen zhurmën e hapave të atyre që ikin. Në këtë çast të vdekurit i vijnë dy melaike me pamje të ashpër dhe i ulen afër duke e pyetur: “Kush është zoti yt?” -ai përgjigjet: “Zoti im është All-llahu”. Pastaj thonë: “Cila është feja jote?” -thotë: “Feja ime është Islami”. Pastaj pyesin: “Cili ishte ai burrë që ju dërgua juve?” - thotë: “Ai është i Dërguari i Zotit ” Melaiket e pyesin përsëri: “Cila ka qënë puna jote?” -thotë: “Lexova librin e All-llahut dhe e besova atë”. Këto tre janë e fundit sprovë që i paraqitet besimtarit, siç thotë All-llahu në Kur’an: “I përforcon All-llahu ata të cilët besuan, me një fjalë të palëkundëshme në jetën e kësaj bote”. Prandaj ai thotë: “Zoti im është All-llahu, feja ime është Islami dhe i Dërguari im është Muhammedi ”. Thëret një thi¬rr¬ës në qiell: “Tha të vërtetën robi Im, prandaj shtroni atij prej shtrojeve të xhennetit dhe visheni atë me veshje të xhennetit dhe hapni atij derën tek xhenneti”. I vjen atij nga era e tij dhe mirësitë e tij, gjithashtu i zgjerohet varri me një hapësirë sa sheh syri. Në këtë moment i vjen atij një burrë me pamje të hijshme me rroba të bukura dhe me erë të mirë dhe thotë: “Gëzohu me atë që të gëzon ty, përgëzohu me kënaqësinë e Zotit dhe xhennete në të cilat ka mirësi të përhe¬rshme”, kjo është dita e cila të është premtuar. Pastaj shpirti i tij thotë: “Edhe ty të përgëzoftë All-llahu me të mira, po kush je ti?” -“Unë jam puna jote e mirë. Për Zotin, vërtet ti ishe i shpejtë në mirësi dhe bindje ndaj All-llahut dhe i ngadalshëm në mëkate. Prandaj All-llahu të shpërbleftë me të mira”. Pastaj i hapet atij një derë nga zjarri dhe i thuhet: “Ky do të ishte vendi yt po të ishe prej mëkatarëve, e zëvëndësoi Zoti këtë vënd me këtë dhe i paraqitet xhenneti. Ndërsa sheh se ç’ka atje, thotë: “Zoti im, shpejtoje kijametin me qëllim që të shkoj tek të afërmit e mi dhe pasuria ime”. I thuhet atij: “Rri i qetë!”.
Ndërsa mosbesimtarit, kur është në momentin e ndarjes nga kjo botë dhe afrimit për në ahiret, i zbresin atij melaiket nga qielli, me pamje të ashpër, me fytyra rë zeza. Në duar ata mbajnë pëlhura prej zjarri dhe i ulen atij në një distancë sa sheh syri. Pastaj vjen meleku i vdekjes i cili i ulet tek koka dhe i thotë: “O shpirt i keq, dil për tek zemërimi i All-llahut”. Kështu del shpirti nga trupi i tij me vështirësi të madhe sikurse del boshti me kunja nga leshi i lagur. Ndërkohë e mallkojnë atë të gjithë melaiket midis qiellit dhe tokës dhe të gjithë melaiket në qiell. I mbyllen atij të gjitha dyert në qiell dhe melaiket që qëndrojnë në këto dyer i luten Zotit që mos ta ngrejë këtë shpirt të keq pranë tyre. Kur meleku i vdekjes ia merr shpirtin, melaiket që zbritën nga qielli ia marrin atij nga duart sa hap e mbyll sytë dhe e vendosin në atë pëlhurën prej zjarri prej ku del një erë shumë e keqe, më e keqja erë që gjendet në faqen e dheut. Pastaj ngrihen me të në qiell dhe kur kalojnë pranë çdo grupi melaikesh ata pyesin: “Ç’është ky shpirt i keq?” -i përgjigjen: “është filani i biri filanit” -dhe i përmendin emrat më të këqinj me të cilët e kanë thirrur në dunja. Kur arrijnë me të në qiellin e tokës dhe kërkojnë t’u hapet, ai nuk u hapet. Pastaj tha i Dërguari i All-llahut: “Nuk u hapen atyre dyert e qiellit dhe nuk hyjnë në xhennet aq sa hyn deveja në vrimën e gjilpërës”. Thotë All-llahu i Lartësuar: “Shkruajeni librin e tij në sixhxhin (libri ku shkruhen veprat e këqia), në vëndin më të ulët”. Pastaj u thuhet: “Kthejeni robin tim në tokë, sepse unë nga ajo i krijova, tek ajo do t’i kthej dhe prej saj do t’i nxjerr përsëri”. Pastaj hidhet shpirti derisa të shkojë në trupin e tij, dhe ai dëgj¬on hapat e shokëve kur largohen. Ndërkohë i vijnë atij dy melaike me pamje të ashpër të cilët i ulen pranë dhe i thonë: “kush është Zoti yt?” -thotë: “Ah! Ah! Nuk e di”. Pyesin përsëri: “Ç’mund të thuash për njeriun që u dërgua tek ju?” -ai nuk është i udhëzuar ndaj dhe s’e thotë dot emrin e tij. Dhe i thuhet: “Muhammedi!”. - “Ah! Ah! -Thotë: “Nuk e di. Kam ndëgjuar njerëzit ta përmëndnin” dhe i thonë: “Nuk e dite, prandaj s’e the”. Dëgjohet më pas një thirrje nga qielli që thotë se gënjeu. Shtrojeni atë në shtroje prej zjarri. Hapet pastaj një derë prej dyerve të zjarrit kështu që atij i vjen afsh i nxehtë dhe erë kalbësire. Varri i ngushtohet derisa brinjët e krahërorit i ndërfuten me njëra-tjetrën. Pastaj i afrohet një burrë me fytyrë të shëmtuar, me rroba të këqia dhe me erë të keqe dhe i thotë: “Përgëzohu me të keqen tënde. Kjo është dita jote e cila të është premtuar”. -Po ty, të përgëzoftë Zoti me sherr, kush je ti? Burri i shëmtuar thotë: “U jam puna jote e keqe. Për Zotin ti ke qenë njeri i ngadalshëm në bindjen dhe adhurimet ndaj All-llahut dhe i shpejtë ne vepra të këqia (mëkate), prandaj All-llahu të shpërbleftë me të keqia!
Pastaj goditet me një çekan hekuri, që sikur të goditej me të një mal do të bëhej pluhur. Kështu goditet me të dhe bëhet pluhur. Pastaj All-llahu e kthen edhe një herë siç ishte dhe goditet përsëri dhe ai nxjerr një klithmë të fortë që e dëgjon çdo gjë përveç njerëzve dhe xhinëve. Dhe hapet një derë nga xhehennemi dhe i shtrohet shtroje prej xhehennemi dhe thotë: “O Zot mos e bë kijametin”.

Shënim
Sigurisht në qoftë se ne hapim varrin e një personi dhe shohim nëse është i zgjeruar apo i ngushtuar, do të shohim se varri i tij ka po atë madhësi që ka pasur kur e kemi varrosur këtë njeri. Kjo çështje (zgjerimi apo ngushtimi i varrit) është një e fshehtë që ne nuk mund ta përceptojmë dot qoftë edhe me mjete shumë të sofistikuara. Ashtu siç është dija jonë rreth shpirtit për të cilin shumë studiues nga fusha të ndryshme të shkencës janë përpjekur pa sukses për ta zbuluar. Dhe vërtet në Kur’an thuhet:
“Të pyesin për shpirtin, thuaj: Shpirti është çështje që i takon vetëm Zotit tim. Por juve nuk ju është dhënë nga dija veçse pak.”
(El-Isra: 85)

po kam lexuar nje histori ku nje grua fallxhore bente magji njerzve dhe i fuste ato ne gojen e te vdekurve e bente gjera te ndryshme per te ndare njerez per te shkatrruar familje etj.kur i erdhi vdekja u pendua dhe spo i delte shpirti.nje dite niset per ne MEKE por a e dini ju se ajo aty ishte dhe se shikonte dot QABEN.se shihte.nuk ishte e verber por ALL-LLAHU i madheruar.meshiruesi.e meshirploti nuk e lejonte ate ta shihte QABEN kishte nje periudhe te gjate aty dhe se shihte.dhe ne nje emisjon ne Arabi ishte nje hoxhe dhe kjo telefonon ne studio dhe i thote.isha ne QABE dhe smunda ta shikoje.e pyet hoxha cfare ke bere ne kete jete dhe cfare ke pergaditur per ahiret.ajo i thote asgje kam bere zina(kurveri)jo i thote hoxha ska mundesi ke bere dicka me te madhe.dikur i tregon kam bere magji etj.kur e degjon kete histori hoxha thote ALL-LLAHU NA RUJT E INSHALL-LLA TE FALE PER KETE GJERA TE KQIJA QE KE BERE.skaloj 2 jave dhe vdiq.i biri telefono ne studio dhe thote jam i biri i filanes.dhe tregon nje histori makabre te se emes.e quam ne varreza dhe sa merrnim ta fusnim e nxirrte vorri jashte.e tmerrshme e hapshim prap dhe ai perseri e nxirrte trupin e nenes time jashte thote.dhe iken te gjithe njerzit nga frika mbeta vetem un dhe mundohesha ta fusja por e kote.mu paraqit nje burre i veshur me te bardha dhe me tha largohu nga ketu sa me shpejt se edhe nena jote do zeje vend .shpejt me tha leviz.se do digjesh.u qova ne kembe se po qaja mbi trupin e saj.dhe trupi i nenes time u kap flake i teri sa flake e madhe tha saqe edhe un jam djegur ne disa pjese te trupit.dhe cdo gje u be hi tha.kjo eshte e vertete qe vorri mbyllet dhe inshall-lla se kena rrisk te shohim.por kane ndodhur.selam alejkum ve rahmetull-llah ve bereketuhu

[pejani34]

po kam lexuar nje histori ku nje grua fallxhore bente magji njerzve dhe i fuste ato ne gojen e te vdekurve e bente gjera te ndryshme per te ndare njerez per te shkatrruar familje etj.kur i erdhi vdekja u pendua dhe spo i delte shpirti.nje dite niset per ne MEKE por a e dini ju se ajo aty ishte dhe se shikonte dot QABEN.se shihte.nuk ishte e verber por ALL-LLAHU i madheruar.meshiruesi.e meshirploti nuk e lejonte ate ta shihte QABEN kishte nje periudhe te gjate aty dhe se shihte.dhe ne nje emisjon ne Arabi ishte nje hoxhe dhe kjo telefonon ne studio dhe i thote.isha ne QABE dhe smunda ta shikoje.e pyet hoxha cfare ke bere ne kete jete dhe cfare ke pergaditur per ahiret.ajo i thote asgje kam bere zina(kurveri)jo i thote hoxha ska mundesi ke bere dicka me te madhe.dikur i tregon kam bere magji etj.kur e degjon kete histori hoxha thote ALL-LLAHU NA RUJT E INSHALL-LLA TE FALE PER KETE GJERA TE KQIJA QE KE BERE.skaloj 2 jave dhe vdiq.i biri telefono ne studio dhe thote jam i biri i filanes.dhe tregon nje histori makabre te se emes.e quam ne varreza dhe sa merrnim ta fusnim e nxirrte vorri jashte.e tmerrshme e hapshim prap dhe ai perseri e nxirrte trupin e nenes time jashte thote.dhe iken te gjithe njerzit nga frika mbeta vetem un dhe mundohesha ta fusja por e kote.mu paraqit nje burre i veshur me te bardha dhe me tha largohu nga ketu sa me shpejt se edhe nena jote do zeje vend .shpejt me tha leviz.se do digjesh.u qova ne kembe se po qaja mbi trupin e saj.dhe trupi i nenes time u kap flake i teri sa flake e madhe tha saqe edhe un jam djegur ne disa pjese te trupit.dhe cdo gje u be hi tha.kjo eshte e vertete qe vorri mbyllet dhe inshall-lla se kena rrisk te shohim.por kane ndodhur.selam alejkum ve rahmetull-llah ve bereketuhu

kjo ka ndodh per nime meka tregu ni vlla musliman se e ka pa te televizion ne nifar emisioni ne arabi diku.

[goldian]

pse vdesin njerezit e mire nga semundje te ndryshme dhe te keqinjte jetojne me gjat?