Shoqëri Masonike

[Cimo]

Shkruar nga Plator Nesturi

ImageNuk mjaftonte akuza e rëndë e shitjes së ndeshjeve nga lojtarët e kombëtares së futbollit, kur tashmë një çështje e rëndë e prekur po kaq rëndshëm nga media ka dalë në skenë. Fjala është për trukimin e klasifikimit të rezultateve për këngën fituese të festivalit në RTSH. Ngjarja ka marrë dhenë dhe nuk kanë munguar deklarata në formë protestash, komente të zbukuruar nën okelio provokativë që kanë mbushur faqe të tëra gazetash, deri madje nuk kanë munguar as hipotezat për lidhje okulte të ndarjes së çmimeve me figura qendrore të politikës. Megjithatë, nga gjithë kjo furtunë deklaratash qejfmbeturish dhe shprehjesh inatçore, nuk ka asgjë për t’u shqetësuar. Së shpejti edhe kjo çështje do të harrohet për t’u zëvendësuar me një tjetër ngjarje, ndaj të cilës do të vendosim po kaq pasion dhe energji. Kështu do të kemi si të shtyjmë ditët, të rreshtuara në muaj e vite, ku gjithçka mbetet njësoj. Njësoj, pa drita, ujë, punë dhe pa shpresë.

Në fakt puna e trukimit është bërë një bindje e gjerë urbane. Trukohen apo vidhen rezultatet e zgjedhjeve politike. Shiten apo blihen kurora miss-esh në të dy varietetet e konkurrimit të bukurisë shqiptare dhe albanese. Trukohen vlerësimet në spektaklet show ku garojnë këngëtarë që nga gjenitë vocërrakë e deri mazhorenë të kapur nga ethet. Blihen çmime në festivale teatrorë, kinematografikë dhe deri në vlerësimet për artet pamore. Bindja e gjerë e krijuar tek klientela varfanjake shqiptare, se çdo çmim i fituar nuk është gjë tjetër veç një mall i blerë në ankand e që bëhet pronë e kujt ofron më shumë, duket ka zënë rrënjë thellë. Madje shkohet deri aty sa dhe çmimet në aktivitetet ndërkombëtare të produkteve vendase si birra, vera apo boza, nuk janë aq garant sa të na bëjnë të mburremi, pasi dhe ato vlerësime të huaja, sipas gjasave duhet të jenë blerë prej biznesit të ri shqiptar.

Nga gjithë kjo legjendë urbane për trukim-shitje-blerjet e çdo çmimi vlerësues mbi bazë konkurrimi, të bën të besosh se ky vend është i tuteluar nga një grup masonik, i cili ka në kontroll gjithçka. Dhe shqiptarët e thjeshtë, që qenkan kaq të bindur se jeta, karriera dhe madje edhe shijet e tyre janë të kontrolluara nga lart, çuditërisht, ndonëse mbeten të pakënaqur nga çdo vendim i dhënë, sidoqoftë nuk kanë arritur asnjëherë derti aty sa t’i refuzojnë kategorikisht ato.

Por kur e dinë që gjërat janë nën kontroll dhe gjykimi i tyre s’ka ndonjë vlerë vendimmarrëse, atëherë pse xhanëm nuk munden të reagojnë ashpër apo butë që gjendja të ndryshojë. Pajtimi me trukimin, ku verdiktet e Mjeshtrave të Mëdhenj ngjallin veç një diskutim pëshpëritës që nuk zgjat më shumë se tri ditë, të bën të besosh se të gjithë shtetasit e këtij vendi, duke filluar nga i papuni e karrocieri dhe deri tek intelektuali dhe ministri, nuk janë gjë tjetër veçse një vëllazëri e madhe okulte. Ndryshimi qëndroka në faktin se cilës gradë i përket çdo individ në hierarkinë e 33 gradëve të masonerisë sonë primitive.
Sado e çuditshme të duket kjo, Masonerinë e paskemi në gjak dhe nuk bëjmë lëvizjen më të vogël nëse vendimin nuk merret prej liderëve-Mjeshtra të Mëdhenj. Ndoshta është tradita jonë historike që na ka latuar të tillë, ku vendimet për jetën a vdekjen, dënimin dhe faljen të na vinin prej së largu, si nga një zonë surreale që quhet shtet. Jo më kot mbetëm deri në fund me Turqinë, me shpresën se edhe pavarësinë do të na e dhuronte vetë Baba Sulltani. Ndaj dhe sot, si kushtrim nga e shkuara e bindjes heroike, çdo vendim a vlerësim deri për gjërat më të thjeshta të jetës së përditshme, i shohim si të paravendosura më parë nga të tjerët. Nga ata që ndodhen lart, njerëzorë e vdekatarë si ne, por që qëndrojnë mbi gjithçka që na përket. Ndërsa pranojmë se kontrollohemi nga të tjerë, liderë apo mbinjerëz, mund të na shpjegojë dikush nëse jemi komunitet shoqëror apo shoqëri masonike? Faktet nga jeta e përditshme vështirë të shprehin parametrat e një shoqërie moderne.

A kemi parë ndonjëherë që një bllok pallatesh të protestojë për plehrat e pambledhura që bëhen kapicë apo për ujin e ndotur në rubineta? Kurrsesi jo. A kemi parë të ngrihet zëri për lulishtet që zihen dhe mbi to ndërtohet një shumëkatësh pa leje? A është parë e dëgjuar që një fshat t’i shkulë dhëmbët deputetit të zonës për rrugën e pashtruar që ua premtoi gjatë fushatës elektorale? Po për ujësjellësin, urën, ambulancën apo linjën telefonike? Asnjëherë. Veç është pritur me durim deri në zgjedhjet e ardhshme për të mbajtur vesh të njëjtat premtime me shpresën se mbase në vitet në vijim diçka do bëhet. Po për mungesën e energjisë elektrike, ujit të pijshëm, për papunësinë dhe vogëlima të tjera të këtij lloji? As kjo nuk mund të imagjinohet. Ne jemi gati të protestojmë e të ngremë zërin për problemet që godasin ekzistencën tonë vetëm kur na bëjnë thirrje liderët tanë politikanë. Atëherë ama e tundim. Jo më kot jemi rendi më i bindur masonik në botë.

Po kush janë këta Mjeshtra të Masonerisë sonë? Në fakt nuk janë të fshehur e të tërhequr në tisin mjegullues të misterit ashtu siç besohet se veprojnë në botën e madhe. Kjo metodë nuk është e vlefshme për mikroambientin shqiptar. Përkundrazi, i sheh çdo ditë nëpër ekrane, kryesojnë forume dhe dalin shpesh në konferenca shtypi, pasi në këtë vend nuk mund të jesh i pushtetshëm nëse nuk je i njohur. Janë pikërisht politikanët tanë të nderuar, të djathtë e të majtë, në pushtet apo në opozitë, me tituj shkencorë apo me diploma false, të cilët në çdo fushë të jetës kanë instaluar aksesorët e tyre.

Po ne, vdekatarët e thjeshtë ku e shohim veten në ketë rend vlerash piramidale? Poshtë në honin e harresës. Veç nuk ankohemi. Edhe nëse e ngremë zërin ndonjëherë, kurrsesi nuk na bie ndërmend që protesta jonë t’u drejtohet atyre të Mëdhenjve, të gjithëve bashkë. Larg qoftë të ndodhë! Inatin e drejtojmë kaherë tek aksesorët e rangjeve më të ulëta dhe kjo e ka një shpjegim. Gjithsecili prej nesh kërkon individualisht t’u zërë vendin pasi kjo ka qenë ëndrra e përhershme: Të jemi aksesorë shërbyes të Mjeshtrave, qoftë edhe të llojit njëpërdorimësh!

TO

[Dito]

Eshte titull shume imadh Mason per nje shoqeri si kjo ne shqiperi, do thoja qe mund te quhej edhe privilegj ky lloj etiketimi packa se synohet ana me e erret e masonizmit. Ata qe vertet kane idene e hierkise prej 13 shkallesh te masonizmit nuk do krahasonin kurre nje Rabin me kedo ne shqiperi.



Dito.