Lot të fshehur

[OBX]

Botuar në librin, "Nënës" antologji nga anetaret e forumit Bota e Gruas Shqiptare

Largimi nga Kosova ishte një ndër vendimet më të vështira dhe më të rëndësishme që kam marrë gjatë tërë jetës time. Që nga dita kur u martova me John Towler, imagjinoja se si do të largohesha nga familja, miqtë dhe dashamirët e mi. Kisha frikë se nuk do të mund të përballem me largimin. Si mund t’iu kthej shpinën prindërve të mi, vëllait, motrës dhe fëmijëve të saj? Por e dija se John nuk kishte ardhmëri në Kosovë dhe e vetmja zgjidhje për të jetuar bashkë ishte që unë të imigroja në Amerikë. Gjatë një viti sa jetuam të martuar në Kosovë, kisha dyshime nëse kisha zgjedhur rrugën e drejtë dhe disa herë kam dashur të kërkoj shkurorëzim. Por mami im e dinte se sa shumë John dhe unë ishim të dashuruar dhe më siguronte se nuk do të jetë aq vështirë të jem larg.

Mami im është një nga ato nënat e përkryera, që edhe kur të qorton, të bën të ndihesh mirë. Megjithëse me pak shkollë, ajo është femër moderne, e fortë, e pavarur dhe më e rëndësishmja, është shumë e dashur. Ajo ishte pajtuar me realitetin se unë do të jetoja përtej Oqeanit Atlantik. Tani që jam nënë vetë, mund ta marr me mend se sa vështirë ka qenë për mamin, por ajo është bërë shumë e fortë.

Më 24 janar 2003, u përshëndeta me motrën, Shkurtën, nipërit, Egzonin dhe Vlorentin, dhe dhëndrin Ruzhdiun. Vëllai im, Emini, më përqafoi aq fort sa që më bëri të kollitem dhe lotët shpërthyen nga brenda si një breshër i madh shiu. Mami ndërhyri dhe e largoi.

- Lëre çikën le të shkon, - i tha ajo derisa e kapi vëllain për krahu dhe e largoi. - Më duket se ky më shumë qan nga xhelozia që ti po shkon në Amerikë, – u mahit mami dhe u afrua dhe më përqafoi.

- Rruga e mbarë dhe paç fat të mbarë për një jetë të re, - më tha ajo derisa më përqafonte dhe ledhatonte flokët. Unë qaja me dënesë derisa e përqafoja fort dhe nuk mund ta lëshoja. Në sytë e saj të gjelbër nuk kishte lot. Por rreth syve iu kishin formuar linja të zeza. Isha e sigurt se ajo i kishte zbrazur lotët më herët. Kurse tani, para meje mbahej e fortë. Pasi më puthi në dy faqet, më lëshoi dhe iu drejtua bashkëshortit tim, John-it:

- Më premto se do ta trajtosh si princeshë.

- Oh, - tha John- i, duke u munduar të bën shaka në atë moment të vështirë. - Unë kam menduar se duhet ta trajtoj si Mbretëreshën Teuta, por meqë ti kërkon ta trajtoj si princeshë, atëherë unë të premtoj se ashtu do të bëj.

Mami e përqafoi edhe një herë dhe u largua. Babi i cili veç ishte duke qarë, m’u afrua duke u dridhur dhe nuk arriti të thotë asnjë fjalë, vetëm më përqafoi fort dhe me vrap u largua shpejt dhe hyri brenda në shtëpi. Ai nuk kishte forcë të më shikonte duke u larguar. Unë mbeta para portës duke qarë dhe shikuar babin duke hyrë brenda në shtëpi.

- Çfarë burri i thotë veti ai se është? – u tall mami. – Hajt tash shko e mos ke gajlen e tij, do ta qetësoj unë atë, - bëri prapë shaka ajo derisa bënte me dorë që të nisesha.

John-i më mori për krahu dhe u nisëm. Nuk kisha guxim ta kthej kokën dhe ta shihja mamin. Kisha frikë se tani ajo ishte duke qarë dhe nuk e dija nëse mund të përballesha me lotët e saj. Kërkova nga John-i që të shikonte nëse mami qante, dhe ai më siguroi se ajo nuk qante. Unë u qetësova pak dhe vazhdova rrugën, duke iu falënderuar mamit që u bë e fortë dhe ma lehtësoi largimin.

Mami edhe tani arrin të fshehë lotët para ueb kamerës kur flasim në internet. E bën të njëjtën gjë edhe në telefon, kur e di se nuk do të mund t’i mbajë lotët.

- Ja, merre babin tënd se po më rri te koka e nuk po më lë rehat, - dhe largohet. Unë flas me babin dhe pas 10-15 minutash, ajo e merr veten dhe vjen prapë tek telefoni dhe flasim derisa nuk kemi më asgjë për të folur.

Mami më mësoi që në raste të veçanta ta mbaj veten dhe të mos qaj. Më kujtohet momenti më i vështirë, kur serbët e morën babin nga krahët tanë. E vendosën përballë me ne, në Stacionin e Autobusëve në Mitrovicë, bashkë me 2 000 burra të tjerë. Serbët, të cilët reagonin si përbindësha gjakpirës, të cilët nuk ngopeshin me gjakun e shqiptarëve, kënaqeshin duke shikuar gratë dhe vajzat shqiptare kur qanin për më të dashurit e tyre.

Mami im shumë shpejt e kuptoi djallëzinë e tyre.

- Nuk kam përse të qaj sepse ai është i pafajshëm dhe zoti do ta ruajë, - tha ajo me zë të lartë që policët dhe militantët serbë ta dëgjojnë. Unë që nuk isha e sigurt se kishte Zot, apo që ka diçka të tillë si fat, disi iu besova fjalëve të mamit dhe papritmas m’u ndalën lotët. Sikur nuk kishte më burim për lot. Por kur qielli filloi të qante mbi babin dhe pika të mëdha shiu e lagnin atë, unë tentova t’ia dërgoj babait një çadër. Një ushtar më thoshte shko jepja çadrën, kurse tjetri më kërcënohej se do të më pushkaton nëse bëj një hap. Unë tentova që të shkoj, por mami më kapi për krahu dhe më ndaloi.

- Nuk mund të përballoj, - më tha ajo derisa më mbante fort për krahu që unë mos të lëvizja. Në atë moment në sytë e saj pashë frikën dhe dashurin që kishte për mua. Një moment i vështirë me ndjenja të përziera dhe unë nuk munda t’i kontrolloj lotët. Por ajo më mori në gjoks, fshehu fytyrën time nga serbët, dhe më ledhatonte flokët. Derisa kisha kokën në gjoksin e saj, dëgjoja zemrën që i rrihte me nguti. Sado që frikësohesha, në gjoksin e saj gjeta siguri, komfort dhe dashuri. Fshiva lotët për palltos së saj dhe ngrita kokën lart si një trimëreshë.

Për një kohë të gjatë kam mundur të menaxhoj lotët, pa marrë parasysh se sa masakra pashë, sa dhimbje kisha në zemër për babin dhe shumë viktima të tjera. Hera e parë që kam qarë pas ditës kur serbët e morën babin, ishte kur ai u kthye në shtëpi pas tre muajsh. Muaj ata plot ankth dhe dhimbje, sepse nuk kemi ditur nëse babi ishte i gjallë apo i vdekur. Kur mami pa lot gëzimi, pohoi me kokë, sikur i aprovoi lotët e mi. Por tani jam bërë prapë e ndjeshme. Nuk mund të garoj me mamin. Po mundohem të fsheh lotët, por dështova kur erdhi puna ta lë vajzën time Sarën në çerdhen e fëmijëve.

Pas pesë muajsh të lindjes së Sarës, duhej të kthehesha në punë. Ishte hera e parë që duhej ta lë vetëm me një grua të panjohur, në një çerdhe fëmijësh. Atë mëngjes të ngrohtë marsi, duke e përgatitur Sarën, lotët e mi binin në fytyrën e saj. Kurse ajo lëpinte lotët dhe më shikonte me habi pa kuptuar se çfarë po ndodhte. Kisha frikë se nuk do të mund t’ia kthej shpinën dhe ta lë vetëm. Shkuam në çerdhe gjysmë ore më herët, sepse doja t’i tregoj Zonjës Lindsey të gjitha detajet rreth kujdesit për Sarën. Derisa flisja me atë, Sara filloi të luajë me një vajzë 7-muajsh. Ajo dukej e lumtur që takoi fëmijë të moshës së saj. Por unë prapë nuk arrita të largohem pa qarë. Gjatë rrugës gjysmë orësh për në punë, qaja me dënesë. Isha ndalur në semafor dhe pasi ishte ndezur drita e gjelbër, kisha harruar të nisem. Dëgjova sirenat e automjeteve mbrapa meje dhe pashë shoferë të nervozuar, të vonuar për punë. Fshiva lotët dhe u nisa prapë; tani më shkoj mendja te mami. Ajo kurrë nuk më ka lënë vetëm kur kam qenë e vogël dhe papritmas, u ndjeva fajtore se jam nënë e keqe. Doja ta thërrisja mamin dhe t’i kërkoj falje që isha aq larg nga ajo, por kisha frikë se do të kuptojë se unë qaja. Sikur ta dinte ajo se unë qaj para Sarës, do të zhgënjehej në mua. Por unë do të fsheh lotët.

[bili99]

E nderuar Teuta,
Nje tregim ndarje qe ke sjelle ketu, nje tregim te dhimbshem qe eshte shume i ngjajshem me tregimet e ndarjes se mergimtareve shqiptare.Por, edhe pak i ndryshem , nje hap qe ke marre qe ke nderruar jo vetem kontinentin por edhe jeten .Thone jeta e sejcilit eshte unike sic jane edhe vete njerezit ...

Dashuri

Dashuria shkruan romane,
Dashurija s'njeh kufije.
S'njeh vargmale, oqeane,
Amerike, Kosove , Shqiperi.

E shkurter eshte jeta,
per gjykime, paragjykime.
Dashuria e verteta,
Me fat bashkekombsja ime.

Sara ,babe John-in nene Teuten;
Eshte me shume se gjysem shqiptare.
Do te kendoje me gitaren dhe lahuten,
Vajza shqiptare, amerikane-kosovare.


me nderime,
bili99

P.S.
Sic e ka porositur vellau yt John-in te te trajtoje mire( sec me doli para syve ndarja moter e vella), edhe une e porosis gjitheashtu..ne ke lene vellaun ne Kosove , ke plot vellezer ketu ne Amerike ...lol( bej shaka ...se mos ta friksosh pastaj...jemi pak te shtire ne.......

[bili99]

Paci fat ne jete...............

[OBX]

Wow. Me emocionuat me keto vargje, sa nuk me dolen lotet. Sa te mira dhe te verteta jane. Faleminderit shume.

Kur behesha gati per te ardhur ne Amerike, nje shok me pat thene, "Teuta mos ke frike, se kemi burra ne Amerike," me fjale te tjera se nuk je e vetme dhe do te dalim krahe. Fal zotit John po e mban premtimin e dhene prinderve te mi dhe mua, perndryshe ai e din se ne shqiptaret e kemi hakmarrjen ne ADN.

Cheers to my brothers
Teuta

E nderuar Teuta,
Nje tregim ndarje qe ke sjelle ketu, nje tregim te dhimbshem qe eshte shume i ngjajshem me tregimet e ndarjes se mergimtareve shqiptare.Por, edhe pak i ndryshem , nje hap qe ke marre qe ke nderruar jo vetem kontinentin por edhe jeten .Thone jeta e sejcilit eshte unike sic jane edhe vete njerezit ...

Dashuri

Dashuria shkruan romane,
Dashurija s'njeh kufije.
S'njeh vargmale, oqeane,
Amerike, Kosove , Shqiperi.

E shkurter eshte jeta,
per gjykime, paragjykime.
Dashuria e verteta,
Me fat bashkekombsja ime.

Sara ,babe John-in nene Teuten;
Eshte me shume se gjysem shqiptare.
Do te kendoje me gitaren dhe lahuten,
Vajza shqiptare, amerikane-kosovare.


me nderime,
bili99

P.S.
Sic e ka porositur vellau yt John-in te te trajtoje mire( sec me doli para syve ndarja moter e vella), edhe une e porosis gjitheashtu..ne ke lene vellaun ne Kosove , ke plot vellezer ketu ne Amerike ...lol( bej shaka ...se mos ta friksosh pastaj...jemi pak te shtire ne.......

[Dea_a]

Botuar në librin, "Nënës" antologji nga anetaret e forumit Bota e Gruas Shqiptare

Largimi nga Kosova ishte një ndër vendimet më të vështira dhe më të rëndësishme që kam marrë gjatë tërë jetës time. Që nga dita kur u martova me John Towler, imagjinoja se si do të largohesha nga familja, miqtë dhe dashamirët e mi. Kisha frikë se nuk do të mund të përballem me largimin. Si mund t’iu kthej shpinën prindërve të mi, vëllait, motrës dhe fëmijëve të saj? Por e dija se John nuk kishte ardhmëri në Kosovë dhe e vetmja zgjidhje për të jetuar bashkë ishte që unë të imigroja në Amerikë. Gjatë një viti sa jetuam të martuar në Kosovë, kisha dyshime nëse kisha zgjedhur rrugën e drejtë dhe disa herë kam dashur të kërkoj shkurorëzim. Por mami im e dinte se sa shumë John dhe unë ishim të dashuruar dhe më siguronte se nuk do të jetë aq vështirë të jem larg.

Mami im është një nga ato nënat e përkryera, që edhe kur të qorton, të bën të ndihesh mirë. Megjithëse me pak shkollë, ajo është femër moderne, e fortë, e pavarur dhe më e rëndësishmja, është shumë e dashur. Ajo ishte pajtuar me realitetin se unë do të jetoja përtej Oqeanit Atlantik. Tani që jam nënë vetë, mund ta marr me mend se sa vështirë ka qenë për mamin, por ajo është bërë shumë e fortë.

Më 24 janar 2003, u përshëndeta me motrën, Shkurtën, nipërit, Egzonin dhe Vlorentin, dhe dhëndrin Ruzhdiun. Vëllai im, Emini, më përqafoi aq fort sa që më bëri të kollitem dhe lotët shpërthyen nga brenda si një breshër i madh shiu. Mami ndërhyri dhe e largoi.

- Lëre çikën le të shkon, - i tha ajo derisa e kapi vëllain për krahu dhe e largoi. - Më duket se ky më shumë qan nga xhelozia që ti po shkon në Amerikë, – u mahit mami dhe u afrua dhe më përqafoi.

- Rruga e mbarë dhe paç fat të mbarë për një jetë të re, - më tha ajo derisa më përqafonte dhe ledhatonte flokët. Unë qaja me dënesë derisa e përqafoja fort dhe nuk mund ta lëshoja. Në sytë e saj të gjelbër nuk kishte lot. Por rreth syve iu kishin formuar linja të zeza. Isha e sigurt se ajo i kishte zbrazur lotët më herët. Kurse tani, para meje mbahej e fortë. Pasi më puthi në dy faqet, më lëshoi dhe iu drejtua bashkëshortit tim, John-it:

- Më premto se do ta trajtosh si princeshë.

- Oh, - tha John- i, duke u munduar të bën shaka në atë moment të vështirë. - Unë kam menduar se duhet ta trajtoj si Mbretëreshën Teuta, por meqë ti kërkon ta trajtoj si princeshë, atëherë unë të premtoj se ashtu do të bëj.

Mami e përqafoi edhe një herë dhe u largua. Babi i cili veç ishte duke qarë, m’u afrua duke u dridhur dhe nuk arriti të thotë asnjë fjalë, vetëm më përqafoi fort dhe me vrap u largua shpejt dhe hyri brenda në shtëpi. Ai nuk kishte forcë të më shikonte duke u larguar. Unë mbeta para portës duke qarë dhe shikuar babin duke hyrë brenda në shtëpi.

- Çfarë burri i thotë veti ai se është? – u tall mami. – Hajt tash shko e mos ke gajlen e tij, do ta qetësoj unë atë, - bëri prapë shaka ajo derisa bënte me dorë që të nisesha.

John-i më mori për krahu dhe u nisëm. Nuk kisha guxim ta kthej kokën dhe ta shihja mamin. Kisha frikë se tani ajo ishte duke qarë dhe nuk e dija nëse mund të përballesha me lotët e saj. Kërkova nga John-i që të shikonte nëse mami qante, dhe ai më siguroi se ajo nuk qante. Unë u qetësova pak dhe vazhdova rrugën, duke iu falënderuar mamit që u bë e fortë dhe ma lehtësoi largimin.

Mami edhe tani arrin të fshehë lotët para ueb kamerës kur flasim në internet. E bën të njëjtën gjë edhe në telefon, kur e di se nuk do të mund t’i mbajë lotët.

- Ja, merre babin tënd se po më rri te koka e nuk po më lë rehat, - dhe largohet. Unë flas me babin dhe pas 10-15 minutash, ajo e merr veten dhe vjen prapë tek telefoni dhe flasim derisa nuk kemi më asgjë për të folur.

Mami më mësoi që në raste të veçanta ta mbaj veten dhe të mos qaj. Më kujtohet momenti më i vështirë, kur serbët e morën babin nga krahët tanë. E vendosën përballë me ne, në Stacionin e Autobusëve në Mitrovicë, bashkë me 2 000 burra të tjerë. Serbët, të cilët reagonin si përbindësha gjakpirës, të cilët nuk ngopeshin me gjakun e shqiptarëve, kënaqeshin duke shikuar gratë dhe vajzat shqiptare kur qanin për më të dashurit e tyre.

Mami im shumë shpejt e kuptoi djallëzinë e tyre.

- Nuk kam përse të qaj sepse ai është i pafajshëm dhe zoti do ta ruajë, - tha ajo me zë të lartë që policët dhe militantët serbë ta dëgjojnë. Unë që nuk isha e sigurt se kishte Zot, apo që ka diçka të tillë si fat, disi iu besova fjalëve të mamit dhe papritmas m’u ndalën lotët. Sikur nuk kishte më burim për lot. Por kur qielli filloi të qante mbi babin dhe pika të mëdha shiu e lagnin atë, unë tentova t’ia dërgoj babait një çadër. Një ushtar më thoshte shko jepja çadrën, kurse tjetri më kërcënohej se do të më pushkaton nëse bëj një hap. Unë tentova që të shkoj, por mami më kapi për krahu dhe më ndaloi.

- Nuk mund të përballoj, - më tha ajo derisa më mbante fort për krahu që unë mos të lëvizja. Në atë moment në sytë e saj pashë frikën dhe dashurin që kishte për mua. Një moment i vështirë me ndjenja të përziera dhe unë nuk munda t’i kontrolloj lotët. Por ajo më mori në gjoks, fshehu fytyrën time nga serbët, dhe më ledhatonte flokët. Derisa kisha kokën në gjoksin e saj, dëgjoja zemrën që i rrihte me nguti. Sado që frikësohesha, në gjoksin e saj gjeta siguri, komfort dhe dashuri. Fshiva lotët për palltos së saj dhe ngrita kokën lart si një trimëreshë.

Për një kohë të gjatë kam mundur të menaxhoj lotët, pa marrë parasysh se sa masakra pashë, sa dhimbje kisha në zemër për babin dhe shumë viktima të tjera. Hera e parë që kam qarë pas ditës kur serbët e morën babin, ishte kur ai u kthye në shtëpi pas tre muajsh. Muaj ata plot ankth dhe dhimbje, sepse nuk kemi ditur nëse babi ishte i gjallë apo i vdekur. Kur mami pa lot gëzimi, pohoi me kokë, sikur i aprovoi lotët e mi. Por tani jam bërë prapë e ndjeshme. Nuk mund të garoj me mamin. Po mundohem të fsheh lotët, por dështova kur erdhi puna ta lë vajzën time Sarën në çerdhen e fëmijëve.

Pas pesë muajsh të lindjes së Sarës, duhej të kthehesha në punë. Ishte hera e parë që duhej ta lë vetëm me një grua të panjohur, në një çerdhe fëmijësh. Atë mëngjes të ngrohtë marsi, duke e përgatitur Sarën, lotët e mi binin në fytyrën e saj. Kurse ajo lëpinte lotët dhe më shikonte me habi pa kuptuar se çfarë po ndodhte. Kisha frikë se nuk do të mund t’ia kthej shpinën dhe ta lë vetëm. Shkuam në çerdhe gjysmë ore më herët, sepse doja t’i tregoj Zonjës Lindsey të gjitha detajet rreth kujdesit për Sarën. Derisa flisja me atë, Sara filloi të luajë me një vajzë 7-muajsh. Ajo dukej e lumtur që takoi fëmijë të moshës së saj. Por unë prapë nuk arrita të largohem pa qarë. Gjatë rrugës gjysmë orësh për në punë, qaja me dënesë. Isha ndalur në semafor dhe pasi ishte ndezur drita e gjelbër, kisha harruar të nisem. Dëgjova sirenat e automjeteve mbrapa meje dhe pashë shoferë të nervozuar, të vonuar për punë. Fshiva lotët dhe u nisa prapë; tani më shkoj mendja te mami. Ajo kurrë nuk më ka lënë vetëm kur kam qenë e vogël dhe papritmas, u ndjeva fajtore se jam nënë e keqe. Doja ta thërrisja mamin dhe t’i kërkoj falje që isha aq larg nga ajo, por kisha frikë se do të kuptojë se unë qaja. Sikur ta dinte ajo se unë qaj para Sarës, do të zhgënjehej në mua. Por unë do të fsheh lotët.

Vaji i burrave është Kënga mu kujtua kjo thënje nga historia jone kaq e dhëmbshme e kaq e përseritur, vetëm në kohra të ndryshme. Fatkeqësisht edhe ne në ditet e sotme patëm fatin të jemi pjes e dhëmbjes, pjes e vuajtjes, pjes e humbjes së më të dashurve. Të qash nuk është mëkat lotët pasqyrojn shpirtin e njeriut. Tash kur lexova disa nga shkrimet e tua edhe pse jam në pune dhe nuk bëne të dekoncentrohem nuk munda që të mos me dridhet zeri e syt të më lagen. Megjithate jetën duhet shikuar drejt në sy pa marre parasysh sa neve na mungojn të dashurit kudo qofshin. Ata jane me ne, jane si një aurole që në momentet më të rënda diqka magjike ndodh dhe për një moment ndihesh e mbrojtur e dashur dhe gjithqka merre drejtimin e duhur. Ty dhe Sarës tënde i uroj gjithe të mirat, mesoje dhe edukoje në mënyren tënde që ta dij se ka gjak shqipëtarje dhe të jete krenare per kete.

P.S. I do now you, even thoo we never meet.