Krishterimi dhe islamizimi i shqiptarëve

[Davius]

Shkruan: Ibrahim Kelmendi

Pikërisht në prag të Festës myslimane të Kurban-Bajramit disa individ (Baki Imeri, Alberitino Rakipi, Hamdi Nuhiu, etj.) shpërndan përmes disa listave virtuale informata, mendimi, diskualifikime, lidhur me besimet fetare të shqiptarëve.

Asnjëri nuk bëri mirë që këtë tematikë e ngriti pikërisht në prag e gjatë kësaj Feste (siç nuk po bëjë mirë as unë që po u “përgjigjëm” atyre). Secili, i bazuar kryesisht në besimin e tij, ofruan informata, mendime, vlerësime, diskualifikime, për t’iu kundërvënë besimit dhe besimtarit tjetër. Secili përpiqej të argumentoj sa më fuqishëm se shqiptarët paskëshin përqafuar vullnetarisht besimet fetare që i kanë sot, gjegjësit shqiptarët qenkan detyruar të ndërrojnë besimet e tyre (më dominuese dhe më e modës është teza, se shqiptarët kristianë janë detyruar të bëhen myslimanë). Këto mendime janë vetëm pjesërisht të vërteta dhe për të mbështetur mendimet e mia, po jap ca shpjegime.

E para, hovëzimi i mendimit njerëzor në antikitet, i nxitur nga mendimtarët (filozofët) e Greqisë antike, u frenua brutalisht nga lindja e Krishterimit, për ta sforcuar këtë frenim me lindjen edhe të Muhamedanizmit. Sigurisht që zhvillimi i shoqërisë njerëzore do të kishte qenë shumë më i avancuar dhe më i hershëm, sikurse ai të mos bllokohej nga lindja, shtrirja, fuqizimi dhe instrumentalizimi i këtyre besimeve, të cilat shpesh herë përdorën edhe dhunë makabër kundër dijetarëve të mëdhenj...



Rëndom, secili njeri, qysh para lindjes se tij, është i privuar nga disa të drejta kurciale:
- E drejta për të (mos)lindur. Për këtë spontanisht vendos një çift, për të cilët shumë vonë duhet të jetë përvetësuar emri prindër. Varësisht nga epshet dhe nga rrjedha biologjike - për të shtuar sojin e vet, çifti ka bërë marrëdhënie seksuale dhe për rrjedhojë ka “prodhuar” një pasardhës - fëmijë. Kështu ka ndodhur me qindra milion vjet dhe kështu ka ndodhur para se të lindin besimet në fjalë në Mileniumin e parë të Erës sonë. Fëmija i “prodhuar”, kryesisht si rrjedhojë i qejfeve seksuale të çiftit, nuk ka pas mundësi, pse mos ta themi të drejtë, të vendos nëse do të dëshironte të lindte (ta zëmë për t’u ballafaquar me peripecitë e gjithëjetshme të tij...).
- E drejta për të zgjedhur emrin e tij. Që kur janë vetëdijesuar njerëzit, “krijesës” se tyre (fëmijës) i kanë vënë një emër për identifikim konkret. Pra, as emrin e tij nuk ka mundur ta përzgjedh i sapolinduri, siç nuk ka mundur të përzgjedh prindërit, hapësirën natyrore të vend-lindjes, rrethanat e lindjes...
- E drejta për të përzgjedh besimin fetar. Pasi linden besimet fetare, për të cilat po bëhet fjalë, asnjë i sapolindur nuk ka pas mundësi për të përzgjedh besimin e preferuar fetar. Përgjithësisht, të gjithë të sapolindurve u paracaktohet besimi fetar nga prindërit dhe rrjedhimisht secilit i është imponuar besimi fetar që kanë pasur prindërit. Të sapolindurit, deri sa është bërë njeri madhor, i është “imponuar” besimi fetar i prindërve nga prindërit, njëherit edhe nga rrethi shoqëror ku ai është rritur dhe ndikuar. Tek kur është bërë person madhor, individi ka mundur të ri-mendoj e të ri-zgjedh besimin fetar, por mundësia e tij ka qenë e përkufizuar, meqë deri në atë moshë ai veç ishte “brumosur” me besimin fetar të prindërve, pra ishte futur në “rrjetë” të besimit të caktuar fetar, atë që e kanë pas prindërit dhe shoqëria përreth dhe prandaj ka ngel “peng” i besimit që i është “imponuar” gjatë kohës kur ishte fëmijë...

Përpos këtyre faktorëve të “natyrshëm”, që njeriut të caktuar i “imponohet” besimi i caktuar fetar, janë edhe faktor të tjerë që njerëzve u kanë imponuar besim të caktuar fetar. Ndër faktorët më të rëndësishëm ka qenë sundimtari, i cili i ka detyruar njerëzit madhor të ndërrojnë besimin fetar. Pra, në mesjetën e hershme, popujt janë detyruar të pranojnë besimin e sundimtarit. Më konkretisht, populli ynë, duke mos qenë i mëvetësishëm për gati dy mileniume, që kur kanë filluar mëvetësimet e caktuara të popujve, i është nënshtruar imponimit të atij besimi fetar që kanë pas sundimtarët, fillimisht krishterimit katolik, pastaj krishterimit ortodoks dhe se fundi atij mysliman. Askush, as besimtarët më të bindur, nuk mund të më bindin, se sundimi romak, pastaj ai bizantin dhe më vonë ai osman, u ka lejuar shqiptarëve të përzgjedhin lirshëm besimin e tyre fetar, sepse në atë kohë platforma politike e sundimtarëve ka qenë pothuajse vetëm besimi përkatës fetar. Prandaj kushdo që ofron “prova”, se shqiptarët kanë mundur të përzgjedhin lirshëm cilin do besim, vetëm se mashtron vetën dhe përpiqet të mashtrojnë të tjerët. Dhe po të kishin pushtet të tillët, mbase pjesës dërmuese do u impononin, tashmë “demokratikisht”, besimin e tyre.

Po marrim një shembull për ilustrim nga ato që brezi ynë i ka përjetuar: Kur e lindën besimin “komunist” ideator të caktuar, ai u “përqafua” fillimisht në mënyrë vullnetare nga ata që u indoktrinuan prej ideatorëve të parë. Kur këta u bënë me pushtet, filloi imponimi i përdhunshëm. Sigurisht, përplot komunistë kanë argumente të tyre se ai u “përqafua” vullnetarisht nga “masat”, por faktet flasin të kundërtën. Ta zëmë në ish Jugosllavi, ata që e drejtuan, e komanduan dhe e fituan Luftën kryesisht kishin bindje komuniste dhe menjëherë pas Lufte filluan të ushtrojnë përdhunshëm sistemin e bazuar në “besimin” komunist. Më vonë, kur ai sistem u konsolidua, individët bënin lutje“vullnetarisht” për t’u anëtarësua në parti komuniste, sepse ai ishte kusht parësor për të jetuar më mirë, duke u bërë pjesëtar i nomenklaturës sundimtare komuniste. Indoktrinimi, për të cilin tashme përkujdesej shteti, i sunduar nga ajo nomenklaturë e “kuqe”, mori ato përmasa, sa disa shqiptarë filluan të ndjehen më shumë komunist e jugo-sllavë, se sa shqiptarë, më shumë komunistë e jugo-sllavë se sa katolikë e myslimanë (shqiptarë)...

Nga ky shembull mund të konstruktohen edhe proceset sundimtare në shekuj, të cilët kanë detyruar shqiptarët të “përvetësojnë” “vullnetarisht” besimet fetare të sundimtarëve.

Fatmirësisht renesanca evropiane përkufizoi sundimin obskurantist të feve, duke u dhënë fund sundimeve të errëta e të përgjakshme mesjetare, “platformën politike” e të cilave mbështeteshin kryesisht në besimet përkatëse fetare. Por, edhe sot, ka përplot struktura, që platformat e tyre politike, ndikuese, dominuese, shfrytëzuese, sundimtare, i kamuflojnë me përcaktime e me misione të tyre fetare...

Aktualisht shqiptarëve nuk u duhet debati për besim më të mirë fetar, për “shumicën” dhe “pakicën” fetare të popullit tonë, për përzgjedhje e ndërrime të “vullnetshme” të besimeve fetare. Secili individ duhet të lehet i qetë dhe i lirë në besimin e tij fetar, ta ushtrojë atë lirshëm, por duke u përkujdesur që zgjerimi i lirisë së tij të mos ia cenojë lirinë individit tjetër, pra, duke u përkujdesur që të respektojnë sovranitetin e lirisë dhe besimit të personit tjetër. Dhe gjithashtu, të gjithë besimtarët fetarë se bashku, duhet të respektojnë edhe individët që nuk i përkasin asnjërit nga besimet fetare dhe anasjelltas...

Prishtinë, më 21.12.2007

[iliria e para]

Davius, kush eshte ky njeri se po me duket i matur.