Ditë e zymtë

[xheladin]

DHE UNË DO TË VIJ

Shpeshherë habitem
Kur shoh shpirtin tim të vdekur
Tek bredh kopshteve të pashkelura
Duke kërkuar trëndafilat e humbur...

Dhe ju o prindërit e mi
Jam udhëtarë për tek ju
Hapni krahët dhe më prisni
Në përqafimin tuaj do të vij...

Do t’ju takoj aty tok
Të gjitha shpritërat
Që ishit paraardhësit e mi
Të vdekur jo, jo s’jeni...

[xheladin]

TË PRITA KOHË TË GJATË
(Kushtuar nipit tim Mevlanit)

Të prita,
Shumë kohë të gjatë të prita
Të prita si udhëtarin e lodhur
Me gotë ujë të freskët jete...

S’kisha idenë shpirti
Që ti do të më vije befas
Para kohe si rrufeja
Bash atëherë kur s’të prita...

E dija se do të më vije
Me agun e mëngjesit
Me rrezet e para të diellit
Në spektrin e të gjitha ngjyrave
Të ylberit nga lindja
Dhe mëngjesin e ri ty po ta fali...

Tani me shkronja të arta
Qëndiset një kaptinë e Re
Po ti ofroj duart e mija
Shtrëngoji me forcë
Jeta filloi matjen e kohës...

Unë vrapoj pas mendimeve
Që lindin befas bash si ti
Në frikë mos vallë ngatërrohem
Në hapat këmbëve të mi
Me kocka të thyera e të lodhura...

O ju, ëndrrat e mija
Dhe ju mendimet e paprekura
Ndaluni!

Më lëreni të qetë dua të zgjohem
Ta shoh e ta përqafoj me mallëngjim
Se në shtëpinë time lindi një foshnje
Lindi nipi im me emrin MEVLAN!

[xheladin]

SYTË E TU

Edhe nga uni im i brendshëm
Sot i huaj jam
E mendimet më derdhën
Bash si qumështi i bardhë kur merr valë...

Shikoj fotografitë tona
Që vite me radhë u zbehën
Nga lot të derdhura mbi ta
Prej dashurisë së flaktë...

Sërish me gishtërinjtë e mi
Përkëdheli fytyrën tënde engjëllore
Më duket se është me e ngrohtë se dielli
Më e butë se rretë e bardha
Dhe mëndafshi...

Më frikëson me ata sytë e tu
Me shikimin tënd që akoma
Zemrën ma zbardhë nga ndryshku
E shpirtit tim të humbur ua tregojnë
Rrugën e shenjtë qiellore që s’ndalet kurrë...

[xheladin]

BOTË E ËNDËRRUAR

Sinqerisht dëshirova
Të jetoj në botën
Të cilën e ëndërroja
Ose të mos e ëndërroj kurrë
Botën në të cilin jetoj...

Vetëm në një minutë mplakem
Për nëntëdhjetë e nëntë vjet
Eh, sa vjetër që jam...

Dridhem dhe shtrëngohem
Si të jem në agoni
I përndjekur nga “njerëz”
Të pafytyrë
Faqezi
Egërsirë
Moralisht të prishur dhe të humbur
Në të gjitha kohërat
Që shkelën dhe kaluan
Mbi ta...

Andaj fluturoj dhe zhdukem
Të shtrihem në varrin
Më të ftohtë se akulli
Aty shpirti dhe kockat e mija
Do e gjejnë përjetësisht
Botën të cilën e ëndërroja!

[xheladin]

MBET INSAN

Edhe sot loti ma bojdis kët
Vuxhut t'padukshëm pej njerzie
Prap flakë xhani kall
Hallkun e t'Madhnueshmit
Tahret shpirtit q'i ban për nime

Nji semavat me yje shoh
Kur bie shiu duan tek ma çon hedije
Në dallgat e kangës s'melaqeve shkon
Te Ruhi i paç t'i diftoj
Mexhlisit t'NUN-it e ta knaq
Se ktu pos dashnisë ilaç tjetër ska
Dhe sytë qi shohin hyri
Erandin gjylsoj në secillën zemër

Secilla dor jep veç nga vetja
Si dashni e amshueshme
Me Allahin dhe për Të

Tevona vazhdon me mbet insan
Tevona vazhdon me mbet insan

[xheladin]

SYTË E TU TË BUKUR

I shoh sytë e tu të bukur çdo natë
Lotët që më djegin më shumë se zjarri
Dallgët e jetës më bartin mbi kraharorin tënd
Andej kah lind dhe perëndon çdo ditë dielli

[xheladin]

KUSHTUAR ADEM BERISHËS
(Akrostik)

Atë ditë yjet më të shndritshme ballin ta stolisën miku im
Dritë e syve tu spektra ngjyrash shpërndanin në çdo anë
E këmbët në ecje të numëronin çastet e fundit të jetës
Më frikësove me atë bukuri hyjnore në atë moment or miku im

Brenda teje lulëzonte një filiz që mezi priste të lulëzoj
E ta rifilloj një jetë tjetër sërish në parajsën e shumëpritur
Rigë e shiut përzihej me lot nga sytë e tu të lodhur
I këndoje me zë elegjisë lamtumirëse kësaj bote të brishtë
Shikimi nga sytë e tu xhavahirë shikonte diku thellë në horizont
Ëndrrat e jetës vraponin njëra pas tjetrës se ishin të fundit
Sot ti fillove një jetë të re bash aty ku me duar të hapura
..... të priste lulja më e dashur që kishe - DIELLËZA E BARDHË!

[xheladin]

MOS MA QANI HALLIN TIM

Ashtu si i verbër u mbështeta mbi fjalët e tua
Nëpër ëndërr si në agoni thërras emrin tënd
I besoj fatit që lidhë dy shpirtra – urë jete
Tamam aty ku takohen dashuria dhe urrejtja
Askush mos t’mundohet t’ma qaj hallin tim...

[xheladin]

HELM AKREPI

Nga brishtësia shpirtërore
Sytë të janë mbushur e stërmbushur
Gjerë në kupë të qiellit me urrejtje
Dhe gjak të njomë fëmijësh
Të porsalindur që puthjen e parë
Me helm akrepi të zi fut, fut
Nga ti e kishin dhuratë ...

Me buzë të lyera me helm akrepi të zi
Të grumbulluar vite me radhë
Dhe mua si fëmijëve tjerë
Puthjen me afsh ma dhurove
Në këtë pleqëri mes rrudhave të ballit
Të njelmosur nga djersë jete
E vdekja do të vije vetë pa përcjellje
E hutuar apo e lumtur varret nga doza
E helmit të akrepit...

[xheladin]

NË PLAZHIN E DURRËSIT

Mbi zallin e nxehtë
Në plazhin e Durrësit
Marrëzisht shkela mbi gjakun e njomë
Të gjyshit Ibrahim Sertolli
Të masakruar në bregun mbi Hoçë të Madhe
Në vitin 1912 në moshën 26 vjeçare
Nga dora çetnike e pabesë
Dhe nipit Halit Hoxha të vrarë në Rahovec
Në vitin 1998 në të njëjtën moshë
Dhe nga e njëjta dorë!

Në maje të palmës vallëzonin
Nëntë gjarpinjtë helmues
Me vallen e tyre gjakpirëse
Zbritën aty ku dallgët e detit
Me afsh puthin zallin e valtë
Dhe gjuanin helmin e tyre
Drejt mbi sytë e mi,
Mbi trupin tim,
Mbi shpirtin të djegur prush!

Tek njerëzit u tubua
Shumë gjak i prishur
Vlon pa fije të turpit
Dhe shpërthen vend e pavend!

Më derdhen mendime
Porsi uji kur merr valë
Në mundime shpirtërore
Nxitoj pas pulëbardhave
Në qiellin e hapur tek fluturojnë
Fluturimin e fundit mistik
Errësira e fundit qartë shihet
Unin tim e dhashë në përjetësi!

Durrës, më 28. 09. 2012.