Poezi

[biligoa]

KËSHILLË

Lutju All-llahut që është shumë Bujar,
Mos u përul atyreve që janë tradhtarë.

Mos iu lut atij që është pa fare mëshirë,
Që i mbështetet postit dhe është pa fytyrë.

Parashtroji kërkesat Atij që është Pasanik,
Që s’i mohon premtimet dhe është besnik.

Fuqiploti ty të ka krijuar si një mrekulli,
Prapë të ka parashtruar shumë bukuri.

Je shumë i përsosur si frut i gjithësisë,
Plot me shqisa pasqyrë e përsosmërisë.
All-llahu ty të kumtoi arsyen e krijimit,
Shkuarjen në ahiret përmes rigjallërimit.

Lutju vëlla Zotit e Atë mos e harro kurrë,
Qëndro në fjalën që ke dhënë si burrë.

Që të pasojnë fenë edhe pasardhësit e tu,
Se lumturia e të dy jetëve fitohet këtu.

Lutju për të dy jetët që të të japë të mirat,
Që të mbrojë familjen nga vështirësirat.

Adhuro Zotin se është shkak shpëtimi,
Lutu që duke adhuruar të të bëhet mbarimi.

Që të largohesh me hirën e të Gjithëdijshmit,
Ajo është lumturia e madhe e njerëzimit.

Lutju duke besuar se fjalët po t’i dëgjon,
Dhe të gjitha lëvizjet e tua Ai po t’i shikon.

[biligoa]

ÇFARË TË SJELLË PLEQËRIA

Po qe se ke jetuar duke mos dalë nga vija,
Ty asnjëherë të të mos dëshpërojë pleqëria.

Ti armiqësi ndaj vëllezërve të tu s’ke bartur,
Edhe në qoftë se ata s’të kanë ardhur, ti ke vajtur.

Ata ndoshta të kanë bërë keq, ti i ke bërë mirë,
Duke besuar se xhenneti nuk është fare lirë.

Po qe se amanetin e Zotit fëmijës ia ke mësuar,
I ke dhënë shkencën e fenë, duke u kujdesuar.

Meqë ke mundur të jetosh me fytyrë të bardhë,
Duke ditur se në këtë jetë për çfarë ke ardhë.
Atëhere gëzohu e qesh se ke dhënë provimin,
Ke merituar qetësinë me kënaqësi prite mbarimin.

Ti mos e humb shpresën se Zoti po të don,
Të gjithë besimtarët si ti në xhennet po i fton.

Se jeta e këtushme sipas të atjeshmes është torturë,
Për këtë arsye shpresën ti mos e humb kurrë.

[biligoa]

MREKULLIA ËSHTË NJERIU



Njeriu mrekulli e madhe e gjithësisë,
Arti më i bukur, fruta e përsosmërisë.

Si një gjë më e vyer Zoti atë e krijoi,
Më të bukurin shtat atij ia ndërtoi.

Çdo pjesë e trupit ka nga një detyrë,
Miliarda njerëz nuk ngjajnë në fytyrë.

Zoti e përsosi atë me lloj-lloj shqisash,
Dhe e përbëu atë prej disa trilion qelizash.

Për të shëtitur shpejt nëpër fushë e mal,
Atij i ndërtoi një trup shumë normal.
Me syrin dhe gjuhën shijet i teston,
Nganjëherë mban zi, nganjëherë feston.

Kërkesat tuaja sekrete Ai po t’i dëgjon,
Edhe nevojat që ke prapë Ai t’i përballon.

Kurrë mos harro se Ai po të furnizon,
Për të dhënë llogari Ai të rigjallëron.

Pse s’mendon si u rrite, e me çfarë kushtesh,
Gjirin e nënës për ty çezme për qumësht.

Sytë t’i vendosi në gropa dhe u krijoi kapak,
Për të zbukuruar edhe vetullat si një hark.

Veshka në trup e ndan ujin dhe gjakun,
Duke u përpjekur ia jep detyrës hakun.

Ta ndërtoi një trup me shumë lloj qelizash,
Veshkat i vlerëson ai që sillet dializash.

Zemra ditë e natë punon fare pa pushuar,
Prapë njeriu jeton në Zotin duke dyshuar.

S’m’i jep sytë me ta dhënë gjithë Shkodrën,
Nuk ma falë mendjen me ta dhënë edhe botën.

Ku e gjete këtë trup kush e hedhi në rrugë,
Apo qe shumë i zoti dhe të ra në lugë.
Të mos adhurosh Zotin tënd a ka mundësi,
A nuk është një turp dhe kjo një ligësi.

Zbato urdhërat e Zotit e mos u poshtëro,
Se jeta jote filmohet si nëpër video.

[biligoa]

MEDITIM


Njeriun e ka lartësuar mendja dhe logjika,
Që t’i gjykojë veprimet me vetëdijen që ka.

Kur përdor mendjen meriton lumturinë,
Lartësohesh dhe fiton respekt dhe nderim.

Me atë mund të ndajë të keqen nga e mira,
Ta parapëlqejë të bukurën nga e vështira.

Gjithnjë vazhdo jetën me përkushtim e shpresë,
Që të arrish qëllimin para se trupi të vdesë.

Vlerën e pakët mendja e dallon nga e shumta,
E përjetshmja kushton ndaj atyre të shkurtra.
Mendja për njeriun është shkak lartësimi,
Mban cilësitë e larta të një shërbimi.

O vëlla mos adhuro gjërat e përkohshme,
Përpiqu e merito kënaqësinë e perjetshme.

Ta përfundosh jetën me fytyrë të bardhë,
Të çlirohesh nga vendi thurur me gardh.

Në këtë jetë mos u bë vegla e sherrit,
Që të mos vuash kurrë torturën e ferrit.

Përpiqu dhe përjeto kulmin e besimit,
Në jetën tjetër bën festimin e kujtimit.

Dije rezultatin që të sjellë meditimi,
Për njeriun kjo është një shkak shpëtimi.

[biligoa]

O BIJTË E BESIMTARËVE SHQIPTARË



Që moti tradhtarët ne janë duke na sulmuar,
Duke zhveshur motrat për të na pushtuar.

Na ndanë nga xhadeja na futën në udhë dhish,
Edhe sëmundja kaq shumë s’të prishë.

Ndërsa feja i shpëtoi femrat nga poshtërsia,
Ajo është një shkak shpëtimi nga vështirësia.

Ligji i Kur’anit muslimanëve i doli zot,
Të tjera ligje që formohen janë gafë e kot.

Nga syri i keq vajzën ai e fshehi nën perde,
Si xhevahirin në kuti që të mos mbash derte.
Ne motrat tona me përkushtim t’i mbrojmë,
Se nga All-llahu i kemi, janë amaneti jonë.

Nuk është mirë ato të hynë në çdo vend,
Është gjë naziqe që ndikohet nga çdo send.

O motër, mos ma kupto keq këtë porosi,
Se dua të jesh e pastër si qelibar pa ndyrësi.

Mbështetu Zotit që të përjetosh lumturinë,
Që të mos vuash ndëshkime nëpër terrinë.

Kurrë mos t’i përngjash lakuriqëve feministë,
Se ato nuk besojnë, janë nga rrënja ateistë.

Se stërgjyshërit tanë kanë vdekur për namus,
E vetëm për një njollë të zezë, kanë rënë në pus.

[biligoa]

BOTA



Bota është një harmoni e përgjithshme,
Për besimtarin diçka shumë e shndritshme.

Zoti e shndriti atë me lloj-lloj gjelbërimi,
Kodrat, malet e minierat për ne vend burimi.

Me begati përrallore e me fruta të shijshme,
Trëndafila, lule dhe erëra të këndshme.

Shpendë, bylbyla me zëra të bukur,
Gjethet e gjelbëra ku era rri duke i tundur.

I ka bërë Krijuesi me artet e Tij madhështore,
Dhe mbi ato njeriun si një mrekulli përrallore.
Atë e krijoi si komandant i shumicave,
Posedues i vetëdijes dhe i shumë shqisave.

Duke e angazhuar atë me vepra të bukura,
Duhet që ai të mos i veprojë krijimit kundra.

Për të dhënë provimin i ka dhënë vullnet,
Pajisur me mendje që të zgjedhë ai vetë.

I obliguar me adhurim të përgjithshëm,
Sepse në këtë bujtinë është i kthyeshëm.

Këtu jemi anëtarë të një jete të pafundme,
Ku do të meritojmë torturë apo shpërblime.

Këtu ka mundësi ta fitojmë parajsën,
Përse të përulemi të biem nën kafshën.

O njeri dije se universi po të shërben,
Po dole nga feja as pesë para nuk vlen.

[biligoa]

LËVIZJA POZITIVE


Kush përpiqet që ta udhëzojë njeriun,
Me detyrim s’mund as plakun as t’riun.

Në kohën tonë secili quhet i qytetëruar,
Përmbaju pozitivizmit pa u shndërruar.

Kur mëson dikë detyrimi s’kalon dot,
Parimet e vjetra të gjitha sot janë kot.

E kuptove se çfarë i paraqitesh llojit tonë,
Edhe pajtimi mes nesh mos të mbesë vonë.

Kurrë mos u hidhëro me vëllezërit shqiptarë,
Sidomos me ato të afërmit që i ke fis e farë.
Me myslimanët shqiptarë përqafoju mirë,
Duaji besimtarët që të mos pësojnë firë.

Muslimanët luten për ne pesë herë në ditë,
Ne edhe me ata duhet të jemi vëllezër për shpirt.

Kur shërojmë dikë mos t’i hapim edhe plagë,
Që të jesh ndikues politikës qëndroji larg.

Binde vëllain se ti me të vërtetë e do atë,
Në këtë rast fjalët e tua mund të kenë fat.

Udhëzimi s’ka shans kur shpik përçarje,
Nuk bëhet përmirësim duke bërë ndarje.

O vëlla nuk janë ndikues fjalët artificiale,
Se çështjet serioze s’bëhen vetëm me llafe.

[biligoa]

LIRIA

Liria është një mirësi për të kulturuarin,
Por tradhtarët atë shumë keq e përdorin.

Tek ata liria e demokracia mbesin në teori,
Se ata janë me dy fytyrë nuk kanë burrëri.

Me intriga të ndryshme na vjedhin të drejtat,
Na okupojnë vendet na i marrin sendet.

Materialisti gjithnjë egon e adhuron,
Kur t’i arrijë qëllimi negativen ai tregon.

O Zot shpëtona nga dëmi i materialistëve,
Që të lirohemi nga zgjedha e egoistëve.
Që ta fitojmë lirinë e pastër të fesë hyjnore,
Duhet shpëtuar nga veset e këqija shtazore.

Ta përjetojmë fenë e vërtetë të botëkuptimit,
Që të arrijmë në majën e kulturës së shpëtimit.

Nën maskën e drejtësisë të mos bëjmë dhunë,
Duke i kundërshtuar Zotit të mos bëjmë punë.

Se feja i edukon të rinjtë, i ndalon nga dhuna,
I shtyn t’i nderojnë pleqtë, e të vrapojnë nga puna.

Femrat i largon nga turpi që ta mbrojnë nderin,
Të mos ecin zhveshur e të mos sulmojnë tjetrin.

Islami mirësi e madhe, lehtë për t’u zbatuar,
Atje me lumturinë përrallore ke për t’u përballuar.

O vëlla, liria e duhur është në fenë islame,
Aty ku çdo gjë është thurur si muslimane.

Është zbritur njerëzve që t’u garantojë jetën,
Ta përjetojnë xhennetin, kur të ikin në atë tjetrën.

[biligoa]

KULTURA

I kulturuari kurrë nuk e ha hakun e kujt,
E fiton me djersë duke e gërmuar me thonjtë.

Duke njohur Krijuesin e zbaton fenë,
I copton tërë dyshimet, mitet i thyen.

E përmirëson njeriun e bën të sjellshëm,
Në zemër kontrollin, e bën të ndershëm.

Këshillën e bën me vepër e jo me fjalë,
Nëse e ngacmon dikush menjëherë ia falë.

Këtë mund të na garantojë ligji hyjnor,
Ta pranojmë me dëshirë e jo me zor.

Ai mund të na sigurojë qetësinë përrallore,
Duke na ruajtuar fort nga jeta shtazore.

Kjo besimtarin e qetëson edhe në varr,
Në jetën tjetër rezultat të mirë do të marrë.

Besimtari i del zot fesë, qëndron si burrë,
Se Islami është një shije që nuk soset kurrë.

Duke i nderuar pleqtë mëshirohet me të rinjtë,
Mirë sillet me fqinjët, shumë i do fëmijët.

Bashkëshortja e tij në të kurrë nuk dyshon,
Bëhet besnik i vendit e rrugën nuk e lëshon.

Kurrë nuk i bën keq kujt, vetëm se mirë,
Që t’ia falë gabimin dikujt nuk i vjen vështirë.

I kulturuari ndaj Krijuesit bëhet i sinqertë,
Nëse e sheh dike në zor vrapon me të shpejtë.

Ndaj kushteve të All-llahut është besues,
Bile edhe ndaj krijesave shumë sakrifikues.

[biligoa]

VËLLEZËR SHQIPTARË



Vëllezër shqiptarë mbrojeni nderin,
Sepse shkoi dimri, tani pritni verën.

Sikurse fëmijërinë që e pret rinia,
Ashtu edhe despotizmin e pason liria.

Fraksionet e huaja keq na tradhtuan,
Pa masë dhe pa hesapë ne na dëmtuan.

Ndërsa na zhduken traditat e mira,
E humbëm thelbin po na pason fira.

Ligjeve të pahijshme i dolëm zot,
Pa menduar fare se ajo ështe kot.
Nga kokat e burrave e hoqën plisin,
Ajo qe fillimi për të na humbur fisin.

Nga kokat e grave u hoq shamia,
Nuk shkoi vetëm ajo po edhe lumturia.

Burrat u shndërruan e u bënë si femrat,
E humbëm burrërinë së bashku me emrat.

Me forcat e huaja i kundërshtuam fesë,
Tek ne nuk mbeti, as respekt as besë.

Mbrojini vëllezër cilësitë e larta,
Dhe ligjet e fesë se ato janë të arta.

O vëlla! Traditat e tua kombëtare,
Janë përgatitur me brume fetare.

Kombi me fenë janë si lëkura me mish,
Ato nuk ndahen këtë duhet ta dish.

Nderi, respekti dhe bujaria,
Janë famët tona nga historia.

Shumë na do neve Perëndia,
Ajo na përmblodhi nga gjithësia.

Duke na mbushur me pasuri,
Na ka parashtruar çdo mirësi.

Ajo na ka afruar frymën tek hunda,
Asgjë nuk i vjen mendjes kundra.
Të gjitha qeniet njeriut shërbëtor,
Madje edhe diellin madhështor.

Nuk luan rol asnjë mençuri,
Që të shpëtojmë pa dhënë llogari.

Pa hy në varr s’mund të shpëtosh fare,
Pa e dhënë këtë shpirt nuk ke ti çare.

Secili në varrin e tij ka me hy vetë,
Duhet të përgatitemi për të fjetur qetë.

Kurse nga kjo jetë ikin të barabartë,
Të gjithë t’ëmbëlat me ato të thartë.

Ndërsa mizori shkon me të shtypurin,
Edhe i vobekti bashkë me të ngopurin.

Çdo mirësi duke pritur falenderimin,
Ne pa u përgatitur po presim mbarimin.

Të bëhëmi gati se na pret lumturia,
Por për mëkatarin edhe vështirësia.