Ferit Ramadani

[biligoa]

G U R I


Në krahët e mi
qëndrojnë kështjellat.
Në ballin plot rrudha
shekujt kam shënuar!

Sa herë të pikëlluar
ikën mërgimtarët,
lotët që derdhën -
n'lashtësi më kanë mbuluar !

Trupit tim stuhitë
as zjarri - gjë si bëjnë.
Vdekja se di udhën
vitet si numroj !

Por, i ruaj kujtimet
kohërat nuk më ndajnë,
siç s'ndahet mes veti
as mishi e thoi !

Atëherë frynin erëra
dhe sillnin stuhi.
Me gjuhën e heshtjes
gjithmonë jam kuptuar !


Ju të mplakur kthehej
por, iknit të ri,
hapur në shekuj krahët
unë i përmalluar !

Në damar të gjakut
durimi - gurgullon .
Në krahët e mi
se ndjej atë lashtësi !

Heshtjen e kam armë
që çdo gjë copëton,
të ri gjithmonë trupin -
e fus në histori !

Jehona Nr.8, 1977 Shkup

[biligoa]

K O H A


Than -
Ia mveshi lashtësia emrin që ia falën :
zotërat, profetët, dreqërit,
tok me Kalin e Trojës !

Sërish mbeti e çveshur !


Me duar të prera e kryqëzuan
e nisën të verbër,
memece e nisën të kalojë
matanë Urësë së Qabesë,
matanë Kepit të Shpresës së mirë !

Pastaj -
alarmin e saj -
e prenë në besë !


Sikur dikush tha se vjen
koha e yllit dhe lau vetveten me gjak
kur lindi në barkun e errësirës!

Mesjeta ra ! Pastaj Rilindja...
trazoj amullinë shterpë -
Për çdo gjë -
e hapi një cak !

Përse atëherë e ndalën -
tek ecte madhërishëm në periudha ?!

Dhe- qafën ia futën në hallkë dreqi !

Sot e mot s'dihet ku është
besa e prerë dhe koha e mveshur !

[biligoa]

T R U N G U


I mbetur nga lashtësia -
cung,
përball kohës dergjej n'acar,
dergjej në vetmi !

As sopata e pykat se çanë,
as zjarri, shirërat, erërat
nga vendi -
se ndanë.

Ia prenë krahët
kur ishte lis i lartë
se : Pushuan nën hijen e tij
cubat,
që ngritën zërin kundër Arapit
që doli nga det' i zi !
Por,
rrënjët që shpërndau -
damarëve të tokës,
s'ia përthanë,
as në gjurmë e nishan s'u ranë !

Dhe,
qëndron pa krahë
plot durim!
Lashtësia forcë i jep , e rrit
ndaj, Trungu - Cung i mbetur
nis në udhëtim,
të futet në shekuj, vite e ditë...!

[biligoa]

X I X A


E mbuloj hiri në qepallat e kallura
zjarri humbi randësinë,
në heshtje -
zgjohej si mendim !


Log i llahtarshëm -
kryqëzoj shpatat në vringëllim!

U tret në plagë të rënda një dhembje
që humbi madhështinë - nga durimi !

As atëherë s'mbeti pa rënë në gjurmë!

Flatrat e feniksit prisnin uratën
për : Udhembarë ! O dallëndyshe!
Në vendin tim - kur të fluturoni...!

Djepi i rritës - lindi porositë ,
në jehonën e kohës,
në bebëzat e shkrumuara të Trungut cung ,
vezullonte meditimi
që kurrë ! Kurrë se humbi kuptimin!

Kush se pa tek llamburiste nga durimi
atë xixë lashtësie - Kështjellë zgjimi !

Jehoa, Shkup, 1987

[biligoa]

U R A


E përkul shpinën përjetësisht
dhe memece -
në shekuj numron :
-Kalimtarët ballëlartë,
-Kalimtarët kokulur !

Edhe atëherë -
kur dallgët e lumit
e rrahin me tërbim,
hesht !
Dhe, pret e përcjell,
por, kurrë s'ndahet -
nga vendi !

Kush ia fali trupin të jetojë :
Në shekuj,
në zemra,
në dashuri ?

Kush ia mallkoj shpinën të durojë :
Furtuna,
tmerre,
uri !

Megjithatë -
jetën e pa !
I dëgjoj rënkimet !

Ndaj -
shekujt kalojnë nën të,
mbi të -
lindin agimet !

[biligoa]

L U M I

Merr udhën në turr
nga lartësitë,
të shndërrojë emrin -
në det, liqen !

Ndonëse çdoherë me stuhitë
se ndal këngën -
e në jetë shkëlqen !


Ka la plagë të rënda
të nënës - Tokë,
dhe kurrë s'deshi të kthejë në gurrë !

- O gjejë Atë -
që e kërkoj në Botë!
- O më përcillni po deshët -
në furrë !

Tha: Tek zbriste tatpjatat !
Sikur merrte turr ndonjë komisar !

Dallgë- dallgë rrëmbyeshëm,
t'ia kthejë blerimin
shterpësisë në arë !

Shpesh lindi ylberin -
shumëngjyrësh,
edhe kur udhëtonte natë e ditë !

- O gëzon njerëzia e qesh natyra !
- O përmbys çdo gjë !

Por, kurrë lirinë !

[biligoa]

Ferit RAMADANI:


Y L B E R I


Kur pushon rrëmeti
dhe shpresat nisin t'u kthehen të humburve
nga përmbytja,
shtrin harku yt shumë ngjyra mbi lumë,
shumë dashuri !

Përthan lotin në sy,
buzëqeshjes i jep krah !

Në faqet e maleve pastaj
zbret mjegulla të pijë
e të derdhë si shtambë -
vrerin e mbledhur,
- motit të keq,
- motit të thatë !

Mbi shpinën e urës së Gurit
nis një vocrrak duart e shtrira -
drejt kalimtarëve,
sytë i mban të pushtuar
tek ngjyrat tua farfuritëse
dhe fatin kërkon,
dhe jetën ëndërron...

Një nënë flokëpakrehur
e fytyrëmvretur -
lëshon sytë me lutje!
Dhe , qumshtin nga kraharori
ia jep krijesës që e mbërthen në gji !

Mbase ashtu ia falin kalimtarët
shikimet,
ura - fortësinë,
ngjyrat - ti!
Për t'i pushuar krijesa në gji !

Prandaj, të presim të të shohim
padurim !
- Ylber o shpresë e mirësisë !
- O i të keqes mbarim !

[biligoa]

Ferit RAMADANI :

F A T I


Me këmbën e djathtë hyre
në derën e madhe -
për të të gjetur në jetë !

Edhe foshnjes -
që vajën e parë e mësoi në lindje
nëna -
shami të zezë mbi kokë i lidhi ,
- për larg qofshin të këqiat !

- Të rritet me gëzime,
- të hyjë në pleqëri të thellë!
ia falën uratën zemërhapur !

Por, ai buzëqau!
Por, ai rënkoi!

Përse atëherë o fat
i pamëshirshëm linde ?

Përse atëherë
në shpresat e kallura - u thave !

Vendin tënd ta ruajnë në qoshe !
Por ti, ia lëshove mjerimit,
dhe vetë qëndrove -
në kep të shpresës !

E plaku i halleve
atëbotë tha :

- Fati - lind në Kala!

[biligoa]

Ferit RAMADANI :


RRETHI


Pas fundit fillim të ri nis
çdo gjë e sjell dhe e mbështjell
në cak-
mendimi pa skaj !

Lamshi magjik
e ndrydh një dashuri !

Çka se një shigjetë drejtimi
mbetet përjetë -
në udhëkryeqe !

Lartësitë -
i mban të paprekura,
se jep pikën e fundit
të shfaqet në hark !

Për shumë dashuri -
të lazdruara,
harron dhe shkel brezëri,
pa krijuar themele
pa ngritur çati !

Pikënisjen e rrezes
e shfaq në errësirën e harkut
që pret,
dhe mollëzën e njomë të qenjes,
pamëshirë e tret !

[biligoa]

Ferit RAMADANI :


RRJETA


Në sa skaje -
krahët hap ,
që peshku i dehur
nga ahengu i valëve -
të bijë,
për t'u ringjallur në simfoni !

Ndaj,
në heshtje kultin incizon
dhe shtegtimet ngrit -
mbi gjuhën e vdekur !

Çfarë misteri!

Askush se zbuloi datëtëlindjen
që kërkoj të futet në shekuj !

Ironia jote hedh valle
në strumbullarin mister,
siç hedh enigmat kafeja
në filxhanin e përmbysur !

Në çfarë simbolesh
duhet -
krahët t'i çlirojmë
që merimanga e shekullit
në çdo skaj i ngriti !