Ferit Ramadani

[biligoa]

1. QYSHKUR JEMI NISUR

(Me rastin e kremtimit të njëqindvjetorit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit Abdyl Frashëri me shokë për së dyti e mori fjalën )

Qysh kur jemi nisur të arrijmë këtu
Flasin vitet e shekullit
E stinët u ndërruan –
Njëra pas tjetrës
Dhe kaluan ndonjëherë
Radhët në udhëtim!

Qyshkur jemi nisur të arrijmë këtu
Flasin gjymtyrët tona
Të mbetura në shekull- pezull,
Mbase dergjen në nëntokë
E udhëtojnë ditë e net e netë e ditë !

Qyshkur jemi nisur të arrijmë këtu
E të ulemi shesh në Kuvend
E të tretemi si qiri i ndezur për pakë dritë
O nipa dhe ju o mbesa –
Gjaku ynë i vjetër !
Besoni !
Sa e Madhe është kjo Ditë !

[biligoa]

2. EDHE NE RRITEMI

Këtë natë –
Kur mijëra yje vezullojnë –
Të kallur –
Për shpirtërat tanë të vdekur,
Ne zgjohemi krenarë në buste
Dhe rritemi si male
Në zemrat tuaja !

E keni parë ju detin kur e shqetëson era ?
Ashtu i shoh unë zemrat tuaja
Tek zgjojnë vullkane !

Edhe ne atëherë si në përrallë
U mblodhëm tok
Tek kjo Shtëpi Hallmadhe
I rritej nuri e qëndronte krenare
Si sot!
Dhe thinjat e gurta –
Kurrë të tundura nga tufanet :
- Do t’i fus në shekuj !, na thosh !

Nuk ia dinin themelet
Ata që deshën ta shembin,
Dhe harruan se muret e saj rriten
E do të rriten !

[biligoa]

3. NE U NISËM E PAGËZUAM

Ne u nisëm ta kërkojmë mëngjesin
Na takonte –
Ashtu si është – i bardhë
Dhe i blertë
Në lindjen e diellit !

Atë pjesë dielli
Që na ndriçon tokën
Na e zinin –
Dritën të na marrin
E sytë tanë
Në terr t’i lënë përgjithmonë !

Ju e dini çdo të thotë i verbër !

Ne u nisëm ta kërkojmë mëngjesin,
Dhe lindjes së diellit
Sytë ia kthyem
Në vetëtimë shkrepën
Rrezet – gurra gjaku !

Çdo pjesë trupi
E toke të gjakosur
Zjarri flaka
Dhe tymi i mbuloj
Mbeti vdekja hije e zezë
Në hirin që bleron.

Ju e dini çdo të thotë t’rilindim,
Gjirin tonë që s’shterrë
Mendimin për liri
Ndaj e përurojmë

- U shtoftë në Pavarësi !

[biligoa]

4. ÇKA T’U FLAS PËR DASHURINË

Çka t’u flas për dashurinë e mbërthyer
Me vargonjtë e Portës së Lartë
Portës së mallkuar !

Edhe ne dinim tema të tjera në Kuvend
Mund të bisedonim shtruar
Duke ngrit dolli !

Mic Sokolin –
Që puthi grykën e topit
Në vend të buzëve të bukura
Të anadollakeve -
e dini !

Çka t’u flas për dashurinë
Si leckë të vjetër e flaku
Sulejman Vokshi Portën e Lartë !

Atëherë ne flisnim për një dashuri
Në Kuvend ajo lindi për të gjithë
Pa lajka, qesëndi e puthje !

Atëherë ne dashuronim ndryshe
Dhe mund të vdisnim për atë dashuri !
Megjithatë –
Çka t’u flas për dashurinë
Ajo na takon të gjithëve !

[biligoa]

MATANË DETIT

(Arbëreshëve )

Zemra piku gjak në gjuhë
Gjuha gjak e fjalë
I kaliti në shekuj !

Malet u tundën
E shqipja
Ruajti folenë –
Në kep të vullkanit,
Ku gjuha s’tretej –
Por ruhej,
Zemra trokit
Dhe s’shuhej !

Çka s’ranë mbi kokat e tyre
Për të fshirë njëherë gjak e gjuhë,
Që kot u munduan
Në shekujt e gjatë !

- Jo! S’numrojmë shekujt
Që shkojnë mbi ne kaluar,
Kalojmë në shekuj
Dhe hapat –
Viganë i kemi bërë prore
Ruajmë porosinë Arbërore !
Dhe tjetër s’kemi ç’të themi :
Një gjak e gjuhë jemi !

Matanë detit
I rreh zemra poetit .

[biligoa]

UDHËKRYQET

(Vëllezërve të mi mërgimtarë )

Era frynte me tërsëllimë
Në gjoksin tonë
të hapur,
buzët e njoma i terte.

Ecnim udhëkryqeve.

Pas ngelën shtëpitë
Me fushat që bulonin –
Horizonte të blerta.

Pas ngeli lumi
Dhe ylberi,
Në kurorën e malit –
Nyja e dashurisë.

Pas ngelën ëndërrat
Që i thurrëm
Në netët e dimrit –
Të gjata.

Para nesh
Kërleshej tokë e huaj !

Ne –
Mërgimtarë të fatit
Në udhëkryqe –
Thurrëm ëndërra mallëngjimi .

• Dy poezitë u botuan në Revistën “Jehona” nr.7.1997, Shkup, e pastaj në gazetën “Drita” në prill 1997, në Tiranë

[biligoa]

MOLLË E PRERË ME KAMË

(Tokës dhe shqiptarëve )

Ne -
Zemër e ndarë
Nga shigjetë rrufeshë
Mollë e prerë me kamë
Nga dorë e një djalli
Ndërsa –
Në shekuj shkëmb
I mbrojtur pa helmetë
Dashuri e pastër
Prej gjaku e malli !

• Poezinë e botoi Bashkimi, më 13.04.1991, Prishtinë

[biligoa]

NOLI SYRGJYN E JEHONË LARGËSIE

Tungjatjeta Nol!
Tungjatjeta!
Përgjigjet poeti!
E do Atdheu –
Se do pushteti !

E ndjekin përbindshat
U ndihmon sllavia
Dhe Noli syrgjyn
Jehonë – nga largësia !

Me plagën në zemër
Për Baba Bajramin
Për Luigj Gurakuqin
Dhe për Vatanin!

Thik’e pikë përpëlitet
Në shtigje të Amerikës
Krishti pa kamxhik
Burim i lirikës!

Vajton e këndon poeti :
- Ku mbet vatani,
- Ku mbet mileti ?
Dhe këputet një ditë –
Bie !
Noli syrgjyn
E jehonë largësie !

[biligoa]

KUR T’I NGULËN KTHETRAT KOSOVË

I vardisem-
trupit tënd pa kokë,
në kohëra –
sulltanët u kërleshën
dhe kokën ta groposën !
Mbete trup pa kokë,
Pa kokë mbete o tokë !

Nga truri –
Atëherë erërat shpërndanë
Anë e mbanë idealin
Si farën e grurit kur e mbjellim në vjeshtë
Çdo filiz të lindë-
E të rritet në kthetrat e ngulura
- Si eshkë !

Ndaj e pret ti pranverën
Të të kallë blerimi
Në trupin tënd eshkë
Xixa kurrë t’mos shuhet !
***


Në ethe e rëqethje
Trupin tënd –
E përshkuan gërshërët,
Eshtrat –
T’i mbërthyen dërët!
Dhe ti u dergje
Kosovë n’amulli
Mbuluar – me çarçaf të zi!

Kosovë moj barkthata ime
Nga shumë tufane e pak gëzime!

Kraharorin tënd-
E copëtuan ,
E di !
Fushat i gërryen
Lumenjtë i shterrën,
I tundën malet,
Dhe ti - u dergje në spitalet
E mbeturinave të zjarrit,
Por ti –
Rrite kapotën e beharit
Mbi shpinë,
Dhe ëndërrat e Pavarësisë
Ndër stinë !
(Ata sy të ndjekin )

Ata sy të ndjekin nga pas
Kur ec ti serbes
E si shikon kthetrat kur t’i ngulin
Në kokë trup e këmbë,
Por ty s’të përkulin edhe atëherë
Kur kafshon gjuhën –
Me dhëmbë!

E shtrihesh pas goditjes si e vdekur
Kur plaga të kullon gjak…,
Ar e hekur pastaj –
Lind në një skaj e vetmuar
Një bir e bijë bineç !
Kosova ime në rolin kryesor –
Të bëjnë –
Aktore për skeç !

Ata sy të ndjekin
E para të dalin –
Mur i pakaluar,
Të ndalin : Stop !
Është fati yt në greminë!
Urdhëruan sulltanët,
Bijtë e sulltanëve,
Për një hop –
Të gjindesh në gropë,
Edhe më zi,
Nëse ti s’përkulesh
Përpara Balozëve që dalin-
Nga Beogradi i Zi !

E ti fërkon qepallat
Shikon rreth e rrotull – zjarr
- Jeta jote në kurtha !

Pastaj në gjumë tretesh
E fle,
Dhe e di se zgjimin
E ke të shkrumuar,
Shikon ëndërrën e vërtetë
Të flatrave të thyera –
Nëntë plagë një mbi një
Kullojnë vrer të zi,
Me të e shkruan etjen –

ujit blerimin – LIRI !

Kosova ime plakë
Kosova ime që humb,
Në ty ka shumë plagë
Në ty ka shumë plumb,
Në ty ka flori
Në ty çka s’ka sot,
Ka edhe fuqi
Të shkrirë nëpër Botë !


(Nyje shtegu )

Diku të shoh nyje shtegu
Ose – kothere mbetur në fyt
E pa përcjellur kurrë nga Arapët
Që dolën dhe dalin nga Deti i Zi !

Është kjo përralla
Që ma tregoj gjyshja
Një natë dimëri,
Atëherë isha i vogël
Si ti në këtë shteg – plot stuhi,
E ujëra të turbullt – rrëmet!
Dhe u rëqetha nga flladi

Si ti kur u drodhe në tërmet !

Tashti –
Unë rri i qetë në mendime
Kosovë –
Faqe ndritura ime !

Kur ushujzat
Deri në palcë t’u ngulën
E s’ të përkulën,
Kurrë s’të përkulën!
Gërshërët –
Për Ty prenë një veladon
Të qëndisur me kob
Në të katër skajet,
Por, Ti u duke –
E madhërishme atëherë
Krenarja e trimërisë
Më e larta se Himallajet !

Diku të shoh nyje shtegu
Ose : Luan –
Midis kurthave mbërthy !
-Përkulu në do të jetosh,
Ose vdis ! të than :
-Këtu ka dy !


(Rruga jote nderi )

Dhe kurrë e përkulur
Në rrugën e mundimit,
Vdekja –
Kush është s’pyete
Edhe atëherë kur frytet
Të vdisnin – pa lindur !

E bëre jetën –
Jetë në erë , acar
Dhe kurrë s’pate verë
Kurrë s’pate behar !

Domethënia jote ishte:
- S’përkulem !
Unë s’di të ulem
As të bëj temena !
Unë vdes përpara
Kurrë të mos dëgjohem !
Me ju –
S’pranoj në një kupë të ha !

[biligoa]

BOTA E DRITARES SIME

Nëpër muzgje dhe agime
Lidhet bota e dritares sime!

Lidhet bota e dritares sime
Nyja-nyja mendimet mbesin në kokë
T’i shpaloj kanë mbetë pak gëzime
Halle t’mëdha e mbërthyen këtë tokë.

Dhe në radhë vijnë rreze agimi
Me gjallërinë e jetës ndër buzë,
Mbesin pas kujtime trishtimi
Që shkrumosin shpirtëra në shpuzë.

Por, sa vjen flaka bëhet më e madhe
Dritares sime drita i bijë shkrumb,
Diku buzë malit, në livadhe:
- Djemtë e Kosovës goditem me plumb!

Dhe kështu kalojnë kohërat në radhë
Përmes dritares sime si në ekran,
Të kërrusura i mban krahët një dardhë
Që iu rrit trupi në tufan !

Por, ne shqiptarët nga drunjtë rrijmë ndryshe
Edhepse diellin e duam sa ata
E nis përrallën për vogëlushin një gjyshe
Dhe unë Kosovës i them : Mos harro!

Vijnë e shkojnë ushtri gjer në dhëmbë armatosur
Këmbët e tyre rëndë – rëndë trokëllijnë
Mbi trupin tënd Kosovë e gjakosur
Filiza të reja jetë do të ripërtrijnë !

Se ne nga drurët u dalluam
Shkoj e m’u lidh një fjalë në fyt
E di ! Ne në shekuj na shartuan
Të mos i ngjajë trungut ai fryt!

Po ç’dreq fryt do të lindë ?
E dini se trungu ynë i ka rrënjët thellë !
Edhe milijona shartime - s’do ta bindë
Filizin e ri një ujk nga një shpellë!

Se qëndruam krenarë të pa thyer
Unikë për nderin, besën, lavdinë
Dritarja ime shpesh më ka kthyer
Në mendime të thella për njerinë !

Tek bëhet dreq i mallkuar , tiran
Dhe s’ngopet me gjak shqiptari kurrë
Përmes dritares sime Kosova ngrit
Projekt themelin - për një urë !

Urë tek marshojnë ushtri urtësishë
Me uniformë të blertë ! Oh! Ç’gëzime !
Kosova ime e Pavarësisë
Nga muzgjet del për në agime!

Dhe tjetër botë shfaqet përmes tufanit
Poshtë skemat e sërbit kral !
Bacë Ademi tribun i vatanit,
Drenica Heroike i thotë : Ndal !

***

Pas nesh poetët do ta kenë fatin
Me pendë në dorë të shkatërronjë kufinjtë
Pastaj , të ndalen dikund për frymëzimin
Të shkruajnë : Për grurin, misërin ,ulinjtë !



Do të shkruajnë për Kosovën nën roje
Gusinë, Pollogun, e Janinën e pushtuar
Pastaj, tri pika vazhdojnë për këto troje
Për agim të ri të bleruar !

Dhe në shpirtë të botës le të rritet
Ndërgjegja e vrarë e së vërtetës liri
Për Trungun e prerë le të shfaqen filmat
E Kalit të Trojës shpirt Zi!

Ndoshta dikush do të fishkëllojë për ndërrimin
E skenës në skenë nga tradhëtitë
Pastaj të tallet pë zerin e kushtrimit
Me të që nga Pajtimi u shembën armiqësitë !

Atëherë vërtetë do të lindë një fryt
I Trungut të madh : Pavarësia !
Mbase mund të ngriten sërish : Naimi, Noli, Samiu
Të shkruajnë për fatin që ka brezëria !

Dhe Gjergji ynë jehonë ndër shekuj
Që shembi frone e grada sulltanësh gjakatarë
Në botën e dritares sime flamurin,
Ia ngrit Atdheut të prerë e të ndarë !

Turren brezat, token bashkohen !
Mbulesa e Flamurit u jep dritë !
Nën të s’hyjnë ata që praptohen
Të ndarë nga At Dheu duan rritë !