Ferit Ramadani

[Bije]

Ferit RAMADANI :


ZEMRA KËRKON ZEMRËN


Gjeth i zverdhur lëkundet
degë e tharë tundet !

Era përvesh llërët
ta hedhë në humnerë !

Rrënja e thellë s'dridhet
si zogu në ferrë !

Fryn veriu e hidhet
shpirti i mpirë - vdes!

Zemra kërkon zemrën
ta puthë çdo mëngjes !

[Bije]

Ferit RAMADANI :


DHËMB I BARDHË!


Në dhëmbin e bardhë
rrënjë e sëmurë -
rënkon!

Krimbi ec e bren brendinë
gjuha -
ndryn fshehtësinë !

Buzëqeshja e ngrohtë
i falet -
zemrës që ringjallet !


Dhëmb i bardhë mbahet,
nofullës -
nuk i ndahet !

Rrënja derdh gjakun,
krimbi -
bren konakun !

[gjakushi]

Ferit RAMADANI :


PA TY

(Atdheut)


Pa Ty fjalës i vë pikë
heshtja ka kuptim të rritet !

Pa Ty dëshira mbetet statujë
e ballsamosur - në zemër guri !

Pa Ty verdhësia e mbërthen gjuhën
than damari i jetës !

Pa Ty kënga s'ka krahë
as shpirt - lahutari plak!


Pa Ty as shqipet në lartësi qielli
tokës si dalin përballë !

[gjakushi]

Ferit RAMADANI :


BIJNË E NGRITEN


Vitet rrudhat i hapën
si dallgët
kur çajnë e gërryjnë !

Shpresat ranë si lulet
të përcëlluara -
nga bryma!

Në buzë shkrumi i etjes
përflakte këngën
e frytit të sëmurë !

Ditë të rënda si tunxhi
përshkojnë
në stinët e shpirtit!

Nga bijnë e ngriten si kërpudha
damarët -
e gurrës së shterrë ?!

[gjakushi]

Ferit RAMADANI:

LIDHJA E NGUSHTË


Ia ftohën damarët
ia thanë,
në lulegjak i derdhën vrer,
se ndanë !


Buzëplasur
u end , u rropat
nga shpati -
në shpat!


As e vdekur as e gjallë
pa forcë, pa shpresë,
kërkoi rrezen
për jetë, kthesë !

Në shtigje jehonë
zgjim, pushkë !
E pamposhtur -
Lidhja e ngushtë !

[gjakushi]

Krrokamë Shekulli

[gjakushi]

Ferit RAMADANI "


PA PESHË


Për hir të postit shtihet -
specifik në fjalë !

Shpinën ia kthen erës
rrëshqet dhe ik si njalë !

Gjurmëve ua han zanoren e parë
dhe zë u jep shkronjave pa zë !


Në princip- kukudh i vendosur
plangprishës i ndjenjave shpirtrore!

I nënshkruar në artikuj e fraza
të përcëllohet blerimi - t'jetojë oaza!


Në jetë i vetëshpallur periudhë,
kryefjalë e shtigjeve - pa udhë !

Ngrit mistere në qiell për meshë
t'fluturojë me erën - pa peshë !

[gjakushi]

Ferit RAMADANI :


NERVOZË !


Dialog i hapur pret mendim për famë !
Snob i ndjekur - shtrihet panoramë !

Pika gjaku, pika djerse në rrudha
padyshim - e shkujdesur rruga!

N'brendi shpirti dhembje e paparë
shkallmon çështjen gjak i larë !

Nga të niset - simbol i pafat
diagnozë për shërim të gjatë !

Dialog jashtë rrjedhave në prozë !
Në thellësi shpirtrash ky Danjoll - nervozë !

[mondishall]

Te lexosh, te meditosh, te ndjesh njekohesisht forcen e fjales ne varg, bukurine shprehese te vargut ne poezi dhe mesazhin e vete poezise, ...jo cdo krijimtari poetike ta jep kete teresi te deshiruar nga krijuesi per ta realizuar dhe lexuesi per ta shijuar. Ju, z.Ferit keni arritur te ma jepni kenaqesine ne lexim. Urime, mik!

[gjakushi]

Rrustem GECI :



Ese letrar për veprën e Ferit Ramadanit

TROJEVE TË EMRIT TIM

Ferit Ramadani u lind më 6 qershor 1956, në Llag të Kërçovës.
Prej aty nis toka dhe qielli i tij, hapësira e paanë e Atdheut.
Me Feritin njihem që nga viti 1974, kur bashkë i lexonim poezi njëri-tjetrit.
Kjo ese nuk ka qëllim kur e si u njohëm,
por,
vlerësimin e krijimtarisë së tij.

Në të gjitha veprat e tij, prej librit “Për sa legjenda flet historia” e deri te “ Pirgun i dhimbjes” Ferit Ramadani kudo është poet. Fuqia e tij prej poeti të mirëfilltë mbreson lexuesin e tij.

Trojeve të emrit tim të kam pak /
por në këngë të kam kudo/
ky është guxim i gjakut tim /

komandant Askeri...

Këto dhe vargje të tjera të poetit tregojnë shpirtin e madh të Feritit.Të kam në këngë kudo o vendi im.

Në djepin e kësaj toke/
u rritëm me ajrin dhe ujin tënd/
dhe me shpresa/
se diçka do të ngrejmë me duar/…

Bota poetike e Ferit Ramadanit është e gjerë dhe e thellë.Feriti edhe në prozë edhe në poezi është poet i tik-takeve të kohës, i të rrahurave të zemrës. Ç´ka s´u ra ndërmend barbarëve për ta prerë e tharë gjakun e fisëm të arbërit, shkruan poeti dhe vazhdon; pemë e ilirisë dhe Iliridës në zemër të saj ndryn 1 mijë rrufe dhe 7 milion rrënjë shqiptarësh në 13 mijë vjet të egzistencës sonë.

Prandaj, këto janë motivet, thotë Feriti, pse në këngë e marr atdheun, trojet e emrit tim. Qielli deri në Prishtinë, deri në Tiranë, deri në Shkup, Manastirë, Janinë e Prevezë..., kudo është i imi. Qiejt e poetit Ramadani janë qiej të mëdhenj të emrit të tij.Poezia e Ferit Ramadanit është ndryshe nga poetët e tjerë. Vargjet e Ferit Ramadanit pulsojnë me hapin e madh të kohës.

Unë kundërshtohem thotë poeti me ata që kundërshtojnë. Ndërsa atdheun e dashuroj si vajzën më të bukur, më të ndjeshme,dhe më intime të shpirtit .

Kështu është në vendin tim e në vendin tënd, i thosha në një çast vetes,
dhimbjes që më gërryente nga brenda. Koha në të cilën jetojmë thotë poeti,
edhe në mot të këthjellët pikon gjak.Në këtë natyrë aq të bukur, ne çdo ditë
bëjmë betejën me të pazgjidhurën, me atë që plagën ma bën të pëlcas.Në
poezitë, “Domethënia e heshtjes”, “Asgjë s´kthehet”,” Pika kritike”,”Loja”,
dhe në dhjetëra poezi të tjera, hetohet vetëmbërrijtja, blerimi i kësaj kohe,
krismat e fjalës në dhimbje. Ndërsa në poezinë “Atdheu”, poeti ngre zërin
e tij mbi trojet e emrit dhe mbiemrit.

Trualli gjuhësor i gjuhës së poetit është i paluajtshëm, me blerim të gjakut tonë gjuhësor.Kapërcimi në të ardhmen nuk bëhet duke ndejur këmbëkryq. Nevoja e do që ne të bëjmë detyrën tonë për veten e atdheun, ndryshe e ardhmja do të shtyhet. Me këtë esse uroj poetin Ferit Ramadani për veprat e tij të mirëfillta dhënë letërsisë sonë. Shëndet zoti poet,shëndet.
Rrustem Geci - Dortmund