Kosova Nderon Visar Sinanin

[Amerika]

Kosova nderon Visar Sinanin

Me intonimin e himnit kombëtar që e këndoi artisti I merituar I popullit Mentor Mripa në Prishtinë u përkujtua Visar Sinani dhe pesë të rrënt në luftimet e fundit në Malësinë e Tetovës. Kjo mbrëmje përkujtimore u organizua në sallën e kuqe të Universitetit të Prishtinës nën organizimin e Këshillit të studentëve pranë Fakultetit Juridik në UP. E vogël ishte salla ti pranojë shqiptarët nga të gjitha viset që kishin ardhur të nderojnë dëshmorin Visar Sinani që rra në luftimet në Malësinë e Tetovës në Brodec të Tetovës. Në këtë Akademi me prezencën e tyre e nderuan personalitete eminente shqiptare në mesin e të pranishme ishte edhe simboli qëndresës kosovare Adem Demaci. Për punën dhe veprën e Visar Sinanit folën verpimtarët: Burim Balaj student, Demir Reshiti, Haki Morina, Qani Mehmedi, Besim Hoda etj Telegrame përshëndetëse u lexuan nga veprimtarëvë të ndryshëm që I kishin dërguar si profesori Hamdi islami nga tetova, Bekim Ali Rexhaj nga Belgjika, Xhabir Aliti SHBA, Fazli Veliu nga Organizata e Veteranëve të Luftës së UCK-së, telegrame ngushëllimi kishin arritur nga të gjitha vendet ku jetojnë shqiptarët.
Kulminant ishte momenti I paraqitjes së nënës Shpresa Sinani që u duartrokit gjatë nga të pranishmit në sallë. E cia në mes tjerash tha kur ju shoh juve kaq shumë më jepni shpresë dhe kurajo që të vazhdoj të jetoj. Duke ju flm të pranishëme për pjesëmarrjen e tyre në këtë Akademi përkujtimore. Ne sonte nuk e përkujtojmë vetëm djalin tim Visarin por edhe pesë të rrënët e tjerë I lehtë u qoftë dheu I atdheut që aq shumë e deshën.Ajo thumboi klasën poltiike shqiptare në pushtet në Maqedoni dhe e porositi se pa liri e atdhe nuk ka vlerë asgjë e arritur. (botuar ne gazetën fakti)

[IMG][/IMG]

[Amerika]

[Amerika]

[Amerika]

[Amerika]

[Amerika]

[Amerika]

[Amerika]

[babadimri]

Fjalim i publicisiti qani Mehmedi

në Akademinë Përkujtimore kushtuar dëshmorit Visar Sinani (22.6.84 -7.11.2OO7)

E nderuar familja e dëshmorit Visar Sinani,
Të nderuar bashkëluftëtarë dhe miq të dëshmorit,
Të nderuar studentë të Universitetit të Prishtinës dhe ju pjesëmarrës të tjerë!
Për shumë arsye, e kam vështirë të flas për dëshmorin Visar Sinani, djali i tretë i një nga miqtë e mi më të mirë për tërë jetën, i profesorit, poetit dhe kritikut letrar Ramadan Sinani, dhe i njërës nga pinjollet më të njohura të arsimit në Maqedoni, Shpresa Arifi-Sinani.
E kam vështirë për shkak të dy arsyeve kryesore. Drama e Brodecit që përfundoi me rënien e gjashtë shqiptarëve, katër prej të cilëve nga Maqedonia dhe dy nga Kosova, si dhe me burgosjen e rreth 15 shqiptarëve ende ka mbetur enigmatike për shumëçka. Kanë mbetur shumë pyetje pa përgjigjje se çka ndodhi, si ndodhi, dhe cila ishte prapavija e asaj drame të javës së parë të Nëntorit të këtij viti në Brodec të Malësisë së Tetovës.
E kam po kështu vështirë për shkak se djaloshi 23 vjeçar Visar Sinani që kur ishte fëmijë u bë pjesë e familjes time të ngushtë në Prishtinë dhe familjes time të gjerë në Kërçovë. E kam edhe më vështirë për shkak se profesori im i shtrenjtë Ramadan Sinani - Ramushi, pikërisht 11 muaj e 4 ditë më parë shkoi në botën e amshuar me brengën e madhe se çdo të bëhet me Kosovën në veçanti dhe shqiptarët në përgjithësi.
Kur shkova nga një fshat i Kërçovës në moshën 15 vjeçare për tu bërë nxënës i Gjimnazit të Tetovës për shkak se në atë kohë kjo konsiderohej shkolla më e mirë edhe pedagogjike edhe kombëtare për shqiptarët në Maqedoni, hasa në dy pedagogët e mi më të shtrenjtë: njëri quhej Qerim Arifi, profesor i frëngjishtes në atë gjimnaz, pa mëdyshje një nga emblemat më të shkëlqyera arsimore e patriotike të rrethit të Tetovës i cili më vonë do të jetë gjyshi prej nga nëna, i mirëfilltë, i dëshmorit të rij Visar Sinani. Pra babi i Shpresa Arifit, një vajzë kjo që atëbotë posa kishte kryer normalen e Tetovës dhe shkëlqente në atë mes jo pak të ngarkuar me orientalizëm jo vetëm me pamjen dhe veshjen e saj evropiane por edhe me një përkushtim të jashtëzakonshëm të arsimtares së re. Profesori i frëngjishtes Qerim Arifi së bashku me profesorin e letërsisë Mujë Hadrin, pra vllahun e Ali Hadrit, atëbotë do të jenë busulla kombëtare e qytetit të Tetovës.
Pra, në vitin 1968, kur fillova mësimet në Gjimnazin e Tetovës pas nja një muaji, do të hyjë në klasën tonë një djalosh jashtëzakonisht pedant, i veshur bukur e me një të folur artisti dhe do të prezantohet: Unë jam Ramadan Sinani, kam studiuar letërsinë dhe gjuhën shqipe në Beograd, dhe tash e tutje do të jem profesori juaj. Ai e pushtoj menjëherë të gjithë respektin e nxënësve në klasë. Mirëpo, nuk do të kalojnë as dy muaj dhe do të organizohen demonstratat e njohura të Tetovës për më shumë të drejta për shqiptarët e Maqedonisë dhe për përdorim të lirë të flamurit shqiptar në ato treva shqiptare, dhe profesori Ramadan Sinani, bashkë me ne, shumë nxënës të gjimnazit do të jetë në ballë të tyre dhe për këtë do të dënohet me shumë vite burg. Pas burgut, do të detyrohet ta braktisë Tetovën që aq shumë e deshte dhe të jetoj në Prishtinë për t’u takuar sërish dhe për tu bërë shokë jete.
Kur në vitin 1997-1998 bëheshin përgatitje intensive për luftën në Kosovë, djali i tij i dytë Betim Sinani, do të vijë nga Gjermania në Tiranë për të bërë përgatitjet e domosdoshme dhe për tu renditur në radhët e UÇK-ës për luftë në Kosovë. Do të më thotë: Ki kujdes, ti ke shumë të njohur atje, ke të njohur edhe në Shtabin e Përgjithshëm të UÇK-ës, nuk e kam për brengë nëse bie dëshmor, e kam merak që t’i kryej detyrat e ushtarit si duhet. Është fare i ri prandaj jepi edhe zemër edhe kurajë.
Kur para luftës në Kosovë ndodhën mjaft tërmete në skenën politike të Maqedonisë kurse djali i madh i profesorit tim Ramadan Sinanit dhe i mësueses Shpresa Sinani Arsim Sinani bënte të pamundurën në kuadër të PDSH-ës që të ndihmojë çka mundet dhe çka di për kauzën tonë kombëtare, policia maqedonase e kidnapoj, e dërgoj në një vend të panjohur, e torturoj deri në atë masë sa e pruri në kufirin e jetës me vdekjen, pavarësisht se ishte një nga funksionarët kryesor të kësaj partie. U deshën gjashtë javë, si thuhet të mbetet në lëkurë të dashit, për t’i marrë këmbët dhe kjo profesorin tim e dërrmonte. . Thoshte: Nuk ndjej dhëmbie vetëm pse e kanë torturuar por ndjejë dhimbje se një pjesë të torturës ja kanë bërë edhe për shkak meje.
Kur krisi lufta në Maqedoni në vitin 2001,profesori, apo Ramushi si e quaja më vonë, më telefonon nga Tetova dhe më thotë: Buxho, si më thërriste ai, ka ardhur koha që fëmijët tanë të luftojnë për lirinë e këtij vendi dhe Visari, 17 vjeçar, më ka ikur nga shtëpia dhe gjendet në luftë në Malësinë e Tetovës. Nuk i thashë asgjë, por në takimet e shumta që kisha gjatë kohës së luftës me udhëheqësin e saj Ali Ahmedin, ja përsëritja vazhdimisht: E ke nën urdhrin tënd një djalosh 17 vjeçar, është i shokut tim të jetës Ramadan Sinanit, quhet Visar, dhe të lutem shihe mundësinë e një kujdesi të veçantë për të.
Profesori im, Ramadan Sinani, dëshmorin e ri, mbase që ishte djali i tij më i vogël, e merrte më shpesh me vete në Prishtinë dhe jo rrallë në banesën e tij kalonin muaj të tërë vetëm ata dy. Ishte 4-5 vjeçar dhe duke dëgjuar ato bisedat e paskajshme në netët pa gjumë, në të nesërmen i thoshte jo vetëm babait të tij por edhe miqve që i takonte; axhën Qani e ze gjumin si ariun.Ka fjetur mbëmë në dysheme e shtratin e ka lënë zbrazët Në këtë mënyrë, u bë një lidhje familjare e Visarit të dashur jo vetëm për familjen time në Prishtinë por edhe për atë në Kërçovë. Kur shkoja në Maqedoni, më dukej krejt i zbrazur ai qëndrimi atje po të mos takoja profesorin tim Ramadan Sinani. Sa gëzohej kur më tregonte botimet e tij më të reja. Kur ishte Visari në klasën e 5-të, në pushimet verore, kur ktheva të takohem me profesorin i thashë që këtë radhë këtë sugarin tënd do ta marrë që ti kalojë pushimet me familjen time në Kërçovë. Prindërit pranuan me shumë dëshirë ndërsa Viari u gëzua shumë. Një nga kunatat e mi e bëri për djal të saj të dytë kurse ai gjatë qëndrimit u ndie jashtëzakonisht i lirë, madje edhe më mirë sesa në mesin e të vetëve në Tetovë. Kishte shumë njerëz në atë familje, kishte shumë fëmijë, kishte shumë hapësirë që i mundësonte të bredhë sa të dëshiroj, kishte shumë botë shtazore që nuk e kishte në Tetovë. Më tregonin më vonë se i merrte pulat, i lagte në përroskën e afërt, dhe më vonë i thante ato me fen duke i bërë të qeshnin jo vetëm familjarët e mi por edhe gjithë të tjerët që e shihnin apo e dëgjonin këtë tregim. Më vonë pyetnin të gjithë: Ku është ai djali i Tetovës,pse nuk po vjen më? Tani kunata ime vazhdon të më pyes se çka u bë me atë djalin tim, si nuk pate pak kujdes që ta kesh afër vetes, si lejove të më ikë aq i ri.Visarin unë nuk e ndaja nga Afrimi im, ti e ke ditur këtë.
Pak ditë para se të shkoj me armë në dorë në Brodec të Tetovës, erdhi në Radio Kosovë për të më takuar, pimë nga një kafe bashkë, biseduam gjatë, por nuk më tha asgjë se ku do të shkojë dhe çfarë do të bëjë. Ky ishte takimi im i fundit me djaloshin që e konsideroja gjithmonë pjesë të familjes time.
E kam thënë edhe njëherë tjetër e po e përsërisë edhe këtu: Pyetja se si dhe në ç’mënyrë ky djalosh 23 vjeçar i quajtur Visar Sinani u gjet në grupin e të arratisurve nga Burgu i Dubravës mbetet për të marrë përgjigje. Po kështu fakti se nga 6 të vrarët, 4 janë nga Maqedonia, që del se nuk kanë qenë të arratisur nga Burgu i DUbravës, kundër të cilëve policia maqedonase e ka bërë ekspeditën, dhe fakti tjetër se nga 13 të arrestuarit që ende mbahet në burgjet maqedone, gati të gjithë janë nga Malësia e Tetovës, lë për të kuptuar se policia maqedone nuk është marrë me të arratisurit nga Burgu i Dubravës por ka zhvilluar një ekspeditë ndëshkuese kundër një fshati të tërë i cili edhe ashtu ka halle të mëdha duke jetuar vazhdimisht në varfëri të skajshme. Po kështu, një herë u tha se është rrëzuar një helikopter maqedon, edhe atë nga zyrtar serioz të KFOR-it në Kosovë, madje u tha se ka edhe të varë nga ekspedita maqedonase, mirëpo më vonë u mohuan të gjitha këto që lë për të dyshuar se mbahen në fshehtësi informata të rëndësishme. Kur këto ditë në Bruksel në një debat të nivelit të lartë, kryeministri i Kosovës Agim Çeku deklaroi se në Brodec të Tetovës qenë përzier edhe struktura policore e ushtarake të Beogradit, kjo “Luftën e Brodecit e bën me shumë enigma.. Sidoqoftë, ka shumë pyetje që duan përgjigje në dramën e zhvilluar në javën e parë të Nëntorit në Malësinë e Tetovës. Dhe ato, më herët apo më vonë, do të dihen.
Këshilli i studentëve të Fakultetit Juridik të UP-ës, student i të cilit fakultet ishte Visar Sinani, duke organizuar këtë Akademi Përkujtimore jo vetëm që nderon dëshmorin e kombit Visar Sinani por i jep kuptim dhe përkrahje çdo atdhetari i cili pavarësisht prej rrethanave është në gjendje në çdo kohë dhe çfarëdo kushtesh të japë jetën e vet për lirinë e trojeve shqiptare.


Lavdi i qoftë dëshmorit të kombit Visar Sinani.

Lavdi u qoftë gjithë të rënëve për tokat shqiptare.

[Hekurani1]

Guximi dhe trimëria e Visar sinanit na tregoi se ç'vlerë ka Mëmëdheu

Demir Reshiti

7 nëntor 2007. Malësia e Tetovës u trand në themel. Fshati Brodec, po bombardohej nga qielli e nga toka.
Sllavomaqedonasit e kishin stërholluar planin e tyre për goditje mirë e mirë. Ishin dërguar forcat e njësive më speciale, komandosë e xhelatë profesionalë, me arsenalin më modern të armatimit, dhe përnjëherësh ishte bllokuar e paralizuar mbarë Malësia e Tetovës.
Rrathët e hekurt ia mbërthenin shtatin pamëshirshëm. Jeta e vdekja sy më sy.
Nga kodrat përreth e nga ajri, topat e minahedhësit e mëdhenj villnin zjarr pa pushuar.
Një djalosh këndonte e luftonte. O madhëri, sa shpejt e paska marrë kënga me vete, për ta mbajtur të gjallë përherë! Ashtu e ka ajo, vetëm të pavdekshmit i pranon në gjirin e vet. Shpirti i tij luftarak shëtiste si me krah dragoi nëpër istikame, duke u dhënë zemër luftëtarëve të lirisë...
Guximi dhe trimëria e tij na tregoi se ç'vlerë ka Mëmëdheu!

Visar Sinani

I tha jetës, “Për ty luftoj!”
I tha vdekjes, “Të sfidoj!”
I tha hasmit, “nuk më tremb!”
Dhe i vdekur, jam në këmbë!”

Lindi më 22 qershor 1984 në Tetovë.

Rrjedh prej një familje patriotike të qytetit të Tetovës. Është nip i axhës Sinan Beshi që njihet si përkrahës i aradheve të unfirmormuara shqiptare në periudhën e administrimit të Shqipërisë. Poashtu është nip i profesor Qerim Arifit që njihet si ideolog i çështjes shqiptare në Maqedoni.
Visari ishte djali i tretë i profesorit Ramadan Sinani i cili në fund të viteve të 60-ta u nda nga ditari i gjimnazit të Tetovës për shkak të pjesëmarrjes në demonstratat e atëhershme që kërkonin flamur e më shumë të drejta për shqiptarët në Maqedoni.
Atdhedashurinë e mëson nga i ati Ramadani dhe nëna Shpresë që e edukojnë ta dojë mëmëdheun, ta dojë Kosovën, ta dojë Shqipërinë.
Dashurinë për Sharrin që ia kishte mbjellur babai Ramadani me vargjet e tij, kanë bërë që Visari të lidhet deri në vdekje me këtë mal që përben zemrën e Shqipërisë Natyrale.
Mësimet e para i merr në shkollën fillore “Istikgball” të Tetovës ku dallohet si nxënës shumë i mirë dhe shumë i zellshëm. Në ndërkohë prindërit e regjistrojnë në shkollën e Ulët të Muzikës në Tetovë ku për tre vite me radhë ndjek orët për piano dhe me sukses e kryen ciklin e ulët.
Si nxënës i klasës së 5 drejton për dy vite me radhë çdo ditë emisionet për fëmijë “Bota e fëmijëve” ku shquhet për zhdërvjelltësinë e tij dhe e bën këtë emisionin më të dëgjuar në Tetovë.
Regjistrohet në shkollën e mesme të mjekësisë në Tetovë -drejtimi Teknik dhëmbësh, ku për katër vite me radhë shquhet si nxënës shumë i dalluar.

* * *
Pas ngjarjeve të përgjakshme të 9 korrikut 1997 në Gostivar me ç’rast policia maqedonase e rrah keq vëllain e tij të madh, Arsimin, Visari edhe pse shumë i ri në moshë, me sy të përlotur i betohet Arsimit se do të vijë dita kur do të marr hak.
Rreshtimin e vëllait të tij dytë, Betimit në radhët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës më 1999, Visari e përjeton si një moment tepër të rëndësishëm.
I inspiruar nga lufta heroike e komandantit legjendar Adem Jashari, Visari fillon të shkruajë poezi kushtuar trimave të UÇK-së, ndërkohë që nuk pushon së ndihmuari të dëbuarve nga Kosova që ishin vendosur në Tetovë.
Nuk do të kaloj shumë kohë e ëndrra e Visarit për ta veshur uniformen e UÇK-së i bëhet realitet. Ai në moshën 17 vjeçare, ditën që e kryen vitin e tretë të shkollës së mesme me sukses shembullor, e sjell dëftesën në shtëpi dhe e len atë mbi tryezë bashkë me një pusullë në të cilën shkruan: “Prindër të dashur unë e kreva vitin e tretë me sukses të shkëlqyer ashtu si deshët ju. Nuk mund të rrijë më duarkryq, nuk mund ta shoh më popullin tim se si vuan. Po i bashkëngjitëm radhëve të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare. Mirupafshim në Liri...”.
Falë këmbënguljes së tij, përkundër moshës jomadhore, ia arrin që t’i bind eprorët dhe iu bashkëngjitet radhëve të UÇK-së. Rreshtimi në radhët e kësaj ushtrie po ia realizonte Visarit ëndrrën e tij shekullore për të kontribuar në çlirimin e atdheut.
Një komandant i tij kujton momentin e kyçje së Visarit në radhët e UÇK-së: Kur kanë ardhur grupi i ushtarëve me të cilët ishte Visari, për të gjithë kam menduar se mund të bëhen ushtar por jo për Visarin!. Mirëpo këtë mendim e ndryshova menjëherë të nesërmen kur Visari pa iu trembur syri radhitet në vijën e parë të frontit duke u dëshmuar si luftëtar i dalluar.
Do të mbetet aty deri në përfundim të luftës.
Pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Ohrit, Visari nuk u duk më askund, as në parti politike e as në ndonjë aktivitet publik, vazhdon të mos pajtohet me jetën e mjerueshme që e kaploi ushtarin e thjeshtë shqiptar pas lufte. Prej asaj dite Visari kurrë nuk do ta dorëzojë armën të cilës lamtumirë do t’i thotë në përleshjet e fundit me policinë maqedonase në Malësinë e Sharrit në Brodec.
Në Prishtinë e regjistron fakultetin Juridik, por me mend e zemër ishte i lidhur me Tetovën e tij ku kthehej kohë pas kohe për t’i vizituar familjen dhe të afërmit.
Në Kosovë takon shumë shokë dhe miq me të cilët i ndan brengat. Këtu njihet me ish-luftëtarë, e bij atdhetarësh të cilët ia shtojnë edhe më tepër atdhedashurinë por edhe mllefin ndaj armiqve shekullorë.

* * *

Nëna Shpresë e kujton telefonatën e fundit që Visari ia bën ditën e luftimeve në Brodec. Nënë bëhu e fortë unë punën time e kam kryer. Bëma hallall qumështin që ma ke dhënë se nuk të kam korit. Bëhu e fortë se do të bëhet më mirë. E ke Arsimin dhe Betimin. Unë po iki në rrugën e lirisë. Bëhu e fortë...
***
Visar do më mungosh shumë. Nuk e di pse më le të vetme. Ndoshta atdheu kishte nevojë që gjaku yt të derdhet për të. Jam krenare që deshta një trim të rrallë.
Trupi yt tash tretet në errësirën e dheut, po dije o shpirti im engjëllor nuk do harrohesh kurrë. Në zemër do të mbaj do të ruaj si thesarin më të shtrenjtë të jetës sime...
Vajza që të zgjodhi për shok të jetës.

* * *
Dhe, sërish, kujtesa jonë shënon, nderon, përkujton...
Emri i Visarit do të zë vend nderi në zemrën e madhe të popullit dhe do të bëhet legjendë e legjendave.
Kush e harron historinë është i detyruar ta përsërisë!- këshillojnë të mençurit.

Prishtinë, 7 dhjetor 2007