Rrustem Geci

[biligoa]

Rrustem Geci- poezi promemoriale


GJUHA SHQIPE

Në pemën indoevropiane
Të gjuhve të e v r o p ë s
Shqipja është gjak në rrënjë
Që kur është lindur zoti

Se Kosova është Shqipëri
Një gjak gjuhsor i njëjtë
Flasin shkronjat , e folmja
Të zënat dhe të mbjellat

Në gjakun e kuq të mëmës
Në gjakun gjuhsor të saj
Shqipja ka plot r r ë n j ë
Aq sa e ka edhe moshën

K o s o v a me Shqipërinë
Me Iliridën dhe Çamërinë
Janë një tërësi gjuhsore
Janë një g j a k në rrënjë

Rrustem Geci - Dortmund

[biligoa]

Rrustem Geci- poezi promemoriale



ADEM JASHARI

- Betohem se nuk kam vdekur !

Në çdo r r e z e të diellit
unë kam pikat e gjakut
flamurin tim të betejave
të guximshmit e luftës

Në çdo pëllëmbë Kosove
Kosova kremton Kosovën
Shtet në radhë të shteteve
Popull në mes të popujve

Në këtë tokë denbabaden
Kosova ka një a d r e s ë
që nga pellazgët e moçëm
deri te shqiptarët e sotëm

Kosovë, shqiptar, Shqipëri
betohem se s´kam vdekur
flamuri do pyet për mua
po thuani… jam në valle!..

Rrustem Geci - Dortmund

[naqeta]

Rrustem Geci

Të gjitha shqipëritë


( Asnjë liri në b o t ë , nuk
është e p ë r f u n d u a r
përsosmëria saj vazhdon
nëpër muaj dhe shekuj ! )

Ky muaj, ky vit, kjo kohë
Ka një e p o k ë brenda
Për të gjitha K o s o v a t
Për të gjitha Shqipëritë

Ky muaj,ky vit, kjo kohë
Janë të gjitha Kosovat
Janë të gjitha dëshirat
Janë të gjitha l i r i t ë

Ky muaj, ky vit,kjo kohë
Janë duart më të bukura
Grushtat e plot betejave
Pikat e gjakut të ashpër

G ë z u a r K o s o v ë
Shpalljen e Pavarsisë
G ë z u a r K o s o v ë
Këtë urim prej zemre!

Rrustem Geci - Dortmund

[Fiori]

Rrustem G e c i – Kënga e Manastirit

Kënga e Manastirit


Jetojmë në të njëtën kohë

nën të njëjtin qiell me yje

ku e bukura dhe i bukuri

dihatin me të njëjtën frymë


Jetojmë në të njëjtën kohë

ku valë të ashpra të jetës

thyhen nëpër kundërthënie

dhe shpërndahen qyteteve


Jetojmë në të njëjtën kohë

me të njëjtën etje të shpirtit

ku koha është krejt pakëz

për të krijuar më shumë


Jetojmë në të njëjtën kohë

me të njëjtin gjak të kohës

ku l i d h ja e shkronjave

ngre zërin e përbashkimit


Rrustem Geci - Dortmund

[biligoa]

Ese letrar mbi librin “Vetullat pa akull” të Gani Xhafollit
SHPIRTIT S´KAM ÇKA T´I BËJ !
( Kryefjala dhe kallxuesi, jo rrallë kanë probleme. Zanoret që kërkojnë vetëvendosje, mëngjes fjalësh, dhe dhimbje mbrëmjesh, janë pasuri ndjenjash
nga më më të bukurat. Shpirtit s´kam çka t´i bëj, I mençuri përherë qanë!..)
Në letërsisë tonë artistike, Gani Xhafolli, ka kohë që është ngjitur në pemën e poezisë. Ngjitjen e tij në këtë pemë të vështirë e ka bërë talenti tij prej poeti. Prushi i vargjeve të Xhafollit është i ngrohtë dhe prekës.Libri i tij i fundit,”Vetullat pa akull” është një prurje e re dhe me figura shumë të pasura. Nuk jam Homer, as Hamlet, po një fëmijë i pagjumë me më të pagjumët e vendit tim. Studio ime e krijimit shprehet Ganiu , ka tre dhoma; lirikën, metaforën, semantikën,dhe ca paradhoma.Sa herë gjendem mes luleve zogjët I bien pjanos , dhe orkestrojnë vargjet e mia. Në hapësirën e paanë të të kundërtave, shprehet Xhafolli, spikatë fryma e të jetuarit, sahati artistik , muza e tij e shtrenjtë , e magjishmja për më të bukurën. Në shkretëtirën e letrës së bardhë, përpara se të vë mendimin mbi letër, më bie loti, dhimbja e çarë, të qenit njeri.Në të argjiltën e fjalës kam mbjellë farën e së ëmblës, kohën e te qënit tim.Realitetin e të jetuarit shprehet Gani Xhafolli, unë e lexoj ashtu si është, duke ia shtuar këtë kohë të ardhmes. Nuk ka robëri që ma mbyll derën, sepse , jam poeti, ai që vet u jap frymë vargjeve. Në këtë botë plot trazira unë kam muzën time, vashën më të virgjër të ëndrrave,që kurrë s’ më lë vetëm,por,më merr me vete tek e pagjumta e saj. Drejtësia është më e padrejta në këtë botë, padrejtësia saj sa e sa herë na ka poshtëruar, na ka fyer e përçarë, na ka bërë kryengritës,lexojmë në librin e tij më të ri „ Vetullat pa akull“ , që këto ditë doli nga botimi.Lufta e motiveve na thotë pooeti Xhafolli, është lufta më gjigande e një krijuesi. Rënia nuk më pëlqen.Më këtë dua të themë thotë poeti, se edhe kryefjala, edhe Kallxuesi kanë probleme.Zanoret jo rrallë kërkojnë vetëvendosje, mëngjes të fjalës, mesditë të durimit, mbrëmje të dhimbjes. I mençuri thotë poeti përherë qanë më shumë.Unë shpirtit s’ kam çka t’ i bëj.Sa herë flë ëndrra më shpie tek ëndrrat e saj, që ta gjej lulen time.Të gjitha shkronjat i kam shumëzuar që kënga të jet më e plotë, më e qartë, më intime. Në valixhen time poetike përveç vesës,shiut, lules dhe ëndrrave, një dritë më ndjek përherë. Hëna në poezinë e Gani Xhafollit është mikja e tij më
e dashur që i bën pyetje poetit.Zanoret e poetit Xhafolli, janë të veçanta për nga vlera,dhe
të mbushura me emocion.Që i vogël thotë Gani Xhafolli, më ka humbur çelësi i heshtjes, çelësi i të urtit. Plot lule të jetë sime sime , thotë autori, m´i ka vrarë kjo jetë. Vetëm unë e di sa kam patur dhimbje për atë lule, se unë i kam martuar plot shkonja me vuajtjet e mia.Në pavetëdijen e pavetores edhe fryma herë- herë më del e kuqe, lexojë në librin “Vetullat pa akull“ . Nuk di sa do të mërzitem në fund të këngës...por më mjafton një pikë, një presje, që unë të mbetem tek lulja, tek pema, tek ëndrra, tek mbretëresha ime, poezia.
Rrustem Geci – Dortmund

[Fiori]

Rrustem Geci- poezi me Çamëri





ARVANITËT

Unë flas gjuhën e madhe
shqipe, i tha mikut të tij
Aristidh Kola - Arvaniti
para se grekët ta vrisnin

Asgjë ende s´ka mbaruar
më duhen 4 shekuj jetë
për ta kthyer m b a r ë
të kaluarën e shprishur

Në këtë bukuri mesdheu
Të të vërtetave përmbys
Unë mezi arrita të preki
Gjuhën e parë të Homerit

Homeri shkruante shqip
Në shqipen e pellazgëve
Unë vet tash e lexova
Në pellazgjisht,Odisenë

Dortmund , 2008



SHKRIMSHKRONJAT

Në jetën e ashpër të popullit
në pagjumësinë e përditshme
era shpërndan aromën e saj
s h i j e n e stinëve të kohës

Me pikat e gjakut të jetës
proteston populli i vogël
skënderbegasit e K o s o v ë s
frashëllinjtë dhe gjergjelezat

Në k u r o r ë të historisë
ku formatohej kjo b o t ë
K o s o v a dha gjakun e saj
Shqipëri të jetë K o s o v a

Fol gjuhë e zjarrt e shqipes
në Prishtinë vlon gjak i ri
arti i çlirimit nuk njeh kufij
në gjitha kohët ka emrin , liri

D o r t m u n d , 2008



poezi promemoriale
Shaban Polluzha

Pa liri, bashkim kombëtar
edhe dielli qan i ndarë!..

Prej se lisi n´ pyll gjethon
Shqipja vetë këtej sundon
Pemë e jetës sa herë çelë
Në Kosovë është pranverë

Nga pellazgët deri më sot
Ne u rritëm me një zot
Djem të pashëm s´i Eneu
Ishin trimat të këtij dheu

Troja kish të zotin e saj
Kish ushtri veten ta mbaj
prej se dielli çelë në grurë
pema jetës hap plot udhë

Nëpër luftëra dhe beteja
bubullin e shkrep rrufeja
lufta jonë shpinën s´rrudh
plot janë trimat për flamur!..

p.s. Krijimet u dërguan nga autori.

[Rrustem Geci]

A L F A B E T I

Në 1 qind vjetorin e Kongresit të Manastirit

Larg tregut të imazheve
lexoj të kaluarën time
13 mijë vjet pellazgji
dhe 3 mijë vjet i l i r i

Në atë orë të historisë
të Kongresit të Abesë
gjuhën shqipe e bëmë
me shkronja moderne

Shkronjat e Alfabetit
ishin kthesë e madhe
për të gjithë shqiptarët
që bukës i thonë bukë

Ajo ditë e Manastirit
ishte një fillim i bukur
13 mijë vjet pellazgji
1 miliard vjet Shqipëri

Rrustem Geci - Dortmund

[Rrustem Geci]

Rrustem Geci / poezi nga libri më i ri “ Këngët e ujit”


ART POETIK

Kjo fjalë gjaku o mik
që vjen nga thëllima
është një plagë e jona
nga drita e të sotmes

Njeri,merri rreze diellit
merri edhe pak frymë
që fjala poshtë zemrës
të d a l i më me forcë

O zë i ëmbël i poetit
ti që fjalën shpërndan
si dhuratë të shpirtit
lavdi të qoftë poezia

Kosovë e artit të lartë
Kosovë e artit të artë
Me thërrimet t u a j a
T h u r i këngë për ty





REGJISORI

Vëllai im i këngës
Ti që poezinë e lexon
Me ngjyra, me zë
Kjo është jeta jonë

Vëllai im i këngës
Vëllai im i shpirtit
I magjishëm është ai
që e ndien poezinë

Në jetën e përditshme
Janë tëra të sotmet
Janë tëra të nesërmet
Janë tëra të ardhmet

Vëllai im i këngës
Vëllai im i gjakut
Goditi ato qerre
Që fshehin trazira



B UJ T Ë S I T

Plot pushtues të huaj
Që i ranë këtej pari
Ata ishin edhe”bujtës”
Dhe s´iknin pa luftë

Që nga Troja e lashtë
Kur u shuan pellazgët
U ngrit Iliro-shqipëria
Nga ishte pellazgjia

Plot bujtës të huaj
Nëpër t r o j e t tona
Frigonin v e t ë s i n ë
Për grurin dhe vajzat

Plot pushtues të huaj
Me emrat më vrasës
Prapa lanë varre, dhe
pemë gjaku të prera


YJET PREJ UJI

Në këngët me çamëri
Fjalës i bien drithma
Djersë të ftofta kohe
Të rëna të përgjakëta

Në këngët me çamëri
Populli i vogël çam
Çdo ditë i bie daulles
Se toka e tij nuk flë

Në këngët me çamëri
Të trojeve të ilirisë
Çami tregon Greqinë
Lirinë e tij të shkelur

Në këngët me çamëri
Prej ku nis çamëria
Plot lule gjaknxehta
Me këngë çame qelin




O H R I

Një stuhi e madhe
Në shpirt më buçet
Fryn e r ë e fortë
Një erë me xhaketë

Bari z ë e dridhet
Qielli shungullon
Një erë me xhaketë
Pluhurin lart e qon

Laureshë e malit
Më thuaj a më donë
Laureshë e malit
Pse nuk e pohon

Mos u skuq o shpirt
Mos u skuq o xhan
Se të dashuruarit
Një dhimbje i mban



R U B I N I

Me një ëndërr në park
ëndrra më mori me vete
të më takoj me A r t ë n
me një zonjë hyjnore

Në at´takim maje-zemre
unë flisnja me v e t e n
me dhimbjen e vuajtjen
dhe me trazira të tjera

Ajo ëndërr e së bukurës
me mish të butë femre
ish e gjelbëra e ëndrrës
një dhimbje e pa a r d h

O ë n d ë r r njerëzore
shih çfarë më ke bërë
z o n j a që më takove
nuk do të vijë me mua



E N D R I

Vetën sot ia dorëzova
një mikut tim të dashur
ai tani do të jet i imi
dhe unë do të jem e tij

Kjo përkohësi dashurie
mes meje dhe mikut
është një pajtim zemre
të mos rroj më vetëm

Në kronikën e zemrave
dhe të temave të tjera
l e x o j plot pavetësi
në udhët e kësaj kohe

Si pikat e ujit të kroit
që bashkohen në gotë
ashtu edhe etje e jetës
na përpinë n´ këtë botë




S I B A L I

Në këtë jetë të bujshme
sa herë kam mashtruar veten
me një të huaj, me një të bukur
me një të pasur,me një me emër
unë i bëja gabimet e radhës
pa u menduar se ç´po ndodh
ajo kohë nuk di s´i ishte
veten e jepja pa menduar shumë
puthesha për pak dashuri
dhe jepesha ta flakja mërzinë
dhe vetminë që më mundonte
nga ai qiell me Prishtinë
deri tek ky qiell me Shkup
janë bërë shumë vite jete
që me atë ish kohë nuk flas
vashat e asaj kohe kështu ishim
“mashtrimin” e pëlqenim
se kanuni ishte i ashpër
vriste thashethema




Rrustem Geci – Dortmund / botoje dhe shpërndaje

[Rrustem Geci]

Rrustem G e c i
-----------------------------------------



MOLLA K U Q E


( Trimit popullor, Heto Kokës )

( p o e m ë )

Mollë e kuqe - mollë me fletë
Krejt Toplica - vrarë ka mbetë
Në atë vend - sa përroi rrjedh
Rrjedhin krojet - e uji rrjedh

Zogu i shqipes - kah fluturon
Shqipja në shqip - vet këndon
Pikë e g j a k u t - ku ka ra
Pemë e tokës kund s´është tha

Heto Koka - e Gjelo Guri
Dy simbole - që i ka flamuri
Mollë e kuqe - mollë me flet
Plaga jote - plagë m´ka mbetë

Heto Koka - trim me namë
Serboçetnikët si le n´këtë anë
Kjo Kosova me shumë trima
Troshat e bukës- i bën vetima


2 )

Burgu i Nishit - një Çelo kullë
Heto Koka - shpinën s´rrudhë
Besa e t r o j e v e - në Ujvarë
Nuk lë hak as gjak pa marrë

Në Kosovë plotë janë kullat
Brez pas brezi luftojnë burrat
Në një mesnate - në terr të zi
Molla e kuqe - i shfaqet në sy

Memzi erdha - o trim i madh
Unë jam molla e tharë e ndarë
Heto Koka mollën e pëvetë
Pse kjo hënë veç hyn e s´flet

( Është hënë burgu o im vëlla
Shih serbia s´i na ka ndarë )

Burgu i Nishit - një burg i zi
Vret me pranga - trimat s´i ti
Burgu i Nishit- liri ndëshkon
Vret me pranga-Kosovën tonë





3 )

Heto Koka - pyet ç´po thu´
Mollë e kuqe - me m´ tregu
Motër e gjakut - pse po qan
Plagët tuaja i - i kam n´çdo anë

Në Kosovë kur lindet djalë
Kah molla e kuqe e puthin në ballë
Mollë e kuqe - mollë me gjak
Tri serbia mua m´ kanë hak

Ah Toplicë - Jeni Pazar
Plagët tuaja - i kam këtu varr
Burgu i Nishit - thërret “pomoq”
Heto Koka burgun e dogj

Heto koka thyen qelinë
Një nga një - vret gjandarmërinë
Heto Koka e Gjelo Guri
Ranë në luftë - të rroj flamuri!..

Gjilan,1979/ Dortmund, 2008

[Rrustem Geci]

Ese letrar për librin poetik të Hasije Selishta – Kryeziut“ Përtej çmendisë”



SHKRONJAT E PAFJETURA

( O dorë që më shkruan, mos më lë vetëm, mos më lë mbyllur, më fut në

zarf, ose në kutinë postare, që ky shkrim i zemrës të shpërndahet ! )


Letërsia jonë çdo ditë po bëhet më e bukur, më e dashur, më e pasur.Poetë të rinj çdo ditë po sjellin vepra me vlera të kohës.Njëra nga poetet tona bashkëkohore padyshim është edhe Hasije Selishta – Kryeziu. Libri i saj „ Përtej çmendisë“ është një libër me frymë të kohës. Në këtë libër Hasija shprehë dhimbjen e ashpër të jetës, që asesi të zgjidhet. Kohën që po jetojmë shkruan Hasija, secili e përjeton ashtu s´i e ndienë.Mirëpo, poeti është ndryshe nga të tjerët, ai e ndien me pasion të nxehtin e gjakut që ngrihet. Pakëz po e jetojmë këtë kohë shkruan
Hasija.Mbase, rrethimet shumë kohë na kanë zvogëluar. Mbrëmë kam përkthyer Çiklopin/ Apollonin/ dhe perendive u jam lutur/ kthema medalonin..atë pjesë të ujvares sime. Këto dhe qindëra vargje të tjera shprehin opusin poetik të Hasijes. Libri“Përtej çmendisë” që po i jepet
komunitetit tone letrar në duar , është edhe një e arrirë letrare.Njeri, unë s´jam vetëm një gur/ në gurin e dhimbjes sime/ edhe gur të tjerë ngrihen mbi mua/ zemra ime/ shpirti im/ una
të ndezura etjen ma shtojnë!..Poezia e Hasije Selishta-Kryeziu është poezi e kohës që po jetojmë. Betejat tona veç sa kanë filluar. Shumë janë fillimet. Në disa poezi shprehet poetja,
edhe shkronjat i kam të pagjumë. Puset e poezisë thotë Hasija, janë të pafund. Këtë largësi pafundësish asesi ta arrijmë.E bukura në poezi shkruan Hasija nuk preket, po ndjehet,ndjehet
nga Brenda, nga të kundërtat e përditshmërisë. Nuk është vetëm ky vend i bukur ,
ka edhe vende të tjera, ku e bukura herë fshihet, herë arratiset. Hëna sonte nuk është ndonjë
risi në qiellin tim.Me atë ka kohë që unë njihem, qahem, dehem. Të gjithë këta prindër e prindëresha sot janë të afërmit e mi, gjaku im i epërm. Libri „Përtej çmendisë“ përveç dhimbjes, krejt brenda vetes ,ka edhe zemërimin,dorën e bërë grusht. Njeri, e gjithë ajo natë ishte prej territ, prej lotësh të zi, prej vrasjeve. Në atë kohë pa kohë , edhe koha e rëndomtë ishte e rrezikuar dhe në rrezik. Sespse në disa poezi edhe shkronjat janë të pafjetura.Uroj poeten për këtë libër të bukur. Sukses.


Rrustem G e c i - Dortmund