Rrustem Geci

[biligoa]

Libri i Rrustem Gecit, “Kanuni poetik“ është një libër i prushit të madh, një libër plot hapësirë dhe thëllimë.Poezia e Rrustem Gecit pulson ndryshe nga poezia e poetëve të tjerë.Ky poet i shkëlqimeve të mëdha sjell një poezi me plot shpirt e shëndet. Jemi valë të një lumi / të një deti, të një oqeani / jemi njeriu i njerëzimit / koha që po jetojmë / Rruga e krijimit thotë Rrusta është proces i mundimshëm..Shkëlqimet e poezisë së Gecit janë të madhërishme dhe domethënëse. Ai përherë është në shtëpinë e materjes, në dhomat e saj të padukshme. Rrethi tematik i Kanunit Gecian, është i gjerë dhe universal. Fuqia e poezisë së tij reflekton në të gjitha vargjet; qoftë në motivet me Shqipëri, qoftë në motivet me Arbëresh e Çamëri, Geci kudo është një Marthanomak i poezisë. Poeti Llemadeo në leximin e tij të parë shkruan; Libri “Kanuni poetik” i Rrustem Gecit, me 1 mijë e 600 faqe, dhe me 2006 poezi, është një libër kolos në letërsinë tonë. Për këtë libër do të flasi koha dhe njerëzit, ata që do të dinë ta çmojnë e vlersojnë. Për mjeshtrin e madh të fjalës , sheshi i poezisë së tij, është letra e bardhë, fusha ku ai bën betejat. / kujt t´ ia tregojë plagën time , kujt!.. / kur të gjithë jemi të plagosur / me të ndaluarat çfarë të bëj / pse duhet të ankohem, pse../ Rrustem Geci u lind në Roganë të Dardanës më 1950. Mësimet e para i kreu në vendlindjen e tij, ndërsa , shkollën e mesme e kreu në Gjilan dhe Dardanë. Rrustja u kulturua në Universitetin e Prishtinës. Ai plot 17 vjet punoi në Radio Televizionin e Prishtinës .Pas mbylljes së RTP-së, Geci mërgon në Dortmund të Gjermanisë, ku edhe tashti jeton. Geci kryesisht merret me poezi , ese , dhe skenare. Veprimtaria e tij është shumë e gjerë. Libri “Kanuni poetik”i Rrustem Gecit është një libër me poezi dhe ide të përmbledhura, ku pësosmëria e vargjeve është në unison me kohën që po jetojmë. U kujtojmë se poezia e Rrustem Geci është poezi me angazhim të fortë artistik. E kuqja në poezinë e Gecit, bashkë me të blertën, krijojnë emocionin. Nga dhimbja e gjakshme, shkruan Geci më nxorri poezia, arti që unë e desha dhe e dua. Poezia për poetin, jo rrallë kërcënon kënaqësitë personale. Dy baballarët e poezisë, Homeri dhe Borhesi, jo rastësisht, poezisë ia falën sytë. Rrustem G e c i deri më tash ka s h k r u a r dhe botuar 12 l i b r a ; “Demonstratat e luleve“ ,“Antologjia personale “ , „Dridhjet e barit“, “K ë n g ë Q i p s h t e“, „Një rrënjë ulliri jemi“ „Këngë Ilirishte“,“Poezi me Shqipëri“,“Fletët e qepës”,“Rogana“,“Antologjia e poemave“ „ Malli ndjek udhën e vet “ dhe „Kanuni p o e t i k“. Këtë shkrim për poetin ,Rrustem Geci po e mbyllim me një poezi të tij : Gjak u bënë vargjet / derisa erdhën tek ju / për ta dhënë mesazhin / e një mesdite të bukur / Këto dhe mijëra vargje të tjera janë bota e tij , arti me të cilin bashkëjeton autori. Poezia është e magjishmja , e bukura; Sa herë t´i je unë / dhe sa herë unë jam ti / ne bëjmë betejën / trup me trup të dy!...sepse../ për më të bukurën / për më të dashurën / nata sonte do të jetë më e gjatë / e dhimbja më e ëmbël...

Dashnim Hebibi - Zyrih
L l e m a d e o - Shqipëri

[biligoa]

Poezi nga libri i Rrustem Gecit „Sa vjeç je Shqipëri“ libër i vlerësuar shumë nga kritika letrare.

Rrustem Geci – Dortmund 2007





R I L I N D J E

Rend Shqipëri rend
Rend Shpirt I kombit
Rend Shqipëri rend
Rend e mos pusho

Rend Shqipëri rend
Është ditë e flamurit
Rend Shqipëri rend
Me zemrën e burrit

Rend Shqipëri rend
Mijëvjeçarëve të ri
Rend Shqipëri rend
Shqipërisë Kuq e Zi

Rend Shqipëri rend
Tokës tënde rend
Rend Shqipëri rend
Me flamurin tënd





U R I M I

A duhej të vdiste Troja
Për një grabitje gruaje
E sotmja s´ka përgjigje
Nga Troja del ende tym

A duhej të vdiste Troja
Për dy të dashuruar
Apo,..nga një dashuri
e nxehtë e një mëkati,

...ajo kohë më s´ flet.
E sotmja s´ka përgjigje
Me vdekjen e Trojës
U shuan dhe pellazgët




VITI 2 MIJË E 7

Kjo krenari për të vdekur
Nëpër fushat e betejave
Nga djemtë tanë të rinj
Eshte kod i atdhedashurisë

Kjo krenari për të vdekur
Nëpër fushat e betejave
Me idenë e ndryshimeve
Është armike për armikun

O i çmendur i vetëtimave
Zbrit poshtë të shihemi
Kosova veten nuk e vret
Po shkreh në ballin tënd
MOLLA E KUQE
Në Konferencën e Berlinit
evropat Toplicën e ndanë
evropat Toplicën e vranë
evropat Toplicën e thanë
se, ajo pjesë e Shqipërisë
as emrin më s' e flet!...





K L E S T A

Çastet dhe instinktin
unë s´mund t´i ndali
prej aty nis frymëzimi
pavetëdija dhe guximi
* * *
Çdo kohë e mbrapshtë
prapa lë prapësitë, të
gërryerat e t h e l l a
një kujtesë të gjymtuar
* * *
Njeriu është njerëzimi
që përkund mendimin
të qeshurën hyjnore
të dhimbjes dhe qenies





T O M O R R I

Ky diell I vluar n´ largësi
Vjen drejt nga gjithësia
Vjen me rreze stinësh, të
Ndritë ku është Shqipëria

Ky diell i vluar n´ largësi
Ulet i kthjellët n´Shqipëri
Takon y j e t këtejpari
Dhe ngjitet vetë n´qershi

Ky diell i vluar n´l argësi
Që derdhet mbi Shqipëri
Nuk është i zgjedhuri ynë
Po i dashuruari i tokës





D Y R R A H U

Sa vjeç je Shqipëri
lexojeni barin, gurin
ajrin, pemët, vreshtat
ujin e bardhë të lumit

Sa vjeç je Shqipëri
putheni të bukurën
putheni të bukurin
jasemini e lulevalëve

Sa vjeç je Shqipëri
5 mijë vjet s´janë pak
Po s´ janë dhe shumë
pyeteni valët e detit






A U L O N A


Krejt Brenda kraharorit
Kam fuqinë e këngëve
Frymën e plot betejave
Dhe pasionin për artin

Krejt brenda kraharorit
Kam librin më të ri
Një poezi më ndryshe
Nga poezia a k t u a l e

Krejt brenda kraharori
Në brendinë e zemrës
Fjala kullon dhimbjen
Dhimbja kullon fjalën





K O R A B I
Ata që shtijnë në tanët
Janë krisma të armikut
Fantazma të mbetura
Të vrasëve të eposeve




E L B A S A N I
Unë e mbrojë vetveten
sa herë ajo do të mbytet
ose të bie e të rrëzohet
nëpër rrotat e fatit të saj

Unë e mbrojë vetveten
Me tingujt më me ngjyra
Me ndërrime ndjenjash
Të instinkteve të mëdha

Unë e mbrojë vetveten
Me Janinë e Preshevë
Me shqipëritë e mia
me Kosovë e Tetovë





S H Q I P Ë R I
Ji vend i qëmotshëm
Popull që do vetveten
Ji një gjak me Kosovën
Ji një gjak me Iliridën

Ky dhe a t d h e i yni
I bërë prej k o h ë s h
Me pemë dhe me det
Është një pasuri e jona

Kujtesë s´kam për asgjë
Po jetën e lexoj brenda
Plot ishin Itakat tona
Që ne vetë i humbëm





T I R A N A
Në një kohë pa kohë
kur çdo gjë ishte zero
Tirana e qante Tiranën
Dhe shtetin në s h t e t

Në atdhé atë mbrëmje
hotelet kudo ishin bosh
prej shtëpive prunë kafe
hoteli s´kishte as bukë!

Tirana vërtet q a n t e
me një diell pa dritare
n´ atë varfëri ekstreme
secili shante si dinte!...





D U R R Ë S I
Mos qaj lulen që mbeti vet
Por qaje djalin që iku në det
Durrësi e Dyrrahu një etni
Denbabaden q y t e t i ri

Në tokën e pasur të Dyrrahut
Deti i shqipeve vetë ligjëron
Një tërmet që i ra Durrësit
Nisë një dramë me sa vijon;

Më tragjikët i mbyti dheu
Kripa e Durrësit kripë flori
Nga të gjallët e atij tërmeti
Mbeti r ë r a e një lot në sy

Deti i Durrësit det me plazh
Ylli i Durrësit yll me gjirmë
e r a rërën e dredh e tund
dallga detin e do me fund

Dashnori Durrësit puth thellë
Me të puthura fëmijën nxjerr
I gjithë qyteti puth me zjarr
puthja Durrësin e mban gjall





KRUJË E LIRISË
Ç´është ky ajër me aq verë
nis prej fushave e maleve merr
Ç´është kjo pemë argjendt e ar
gjitha këngëve m´i bie mbarë!

Mijëra v j e t janë stinët tona
Mijëra v j e t Shqipëri mbi dhé
Krujë e gjakut të Skënderbeut
Flamur-madhja e gjithë atdheut!

Krujën e bukur,Krujë e ashpër
Piqet s h e g a,... kuq nën fletë
Që nga k o h a e Kastriotit
K r u j a ka...h i m n i n e vet!...

Qysh kur t o k a ishte fëmijë
Gjuha shqipe ish gjuhë e parë
Ndal o bir,..që të jap ca mana
Një pikë lot kujtim nga nëna!

Plotë,... argjende ka Shqipëria
Ullinjtë e Krujës janë me ar
Rrofsh o Krujë e Skënderbeut
Flamur-madhja e a t d h e u t !




KOMBI I QEJFEVE
Të gjithë miqtë e festave
të dasmave e përvjetorëve
shprehin emocionin e tyre
identitetin e kombit krijues
shpirtin e ashpër të këngës
dehjen e kombit shpërthys
Studius të ditur të Evropës
Jo rastësisht na quajtën
Komb i madh i f e s t a v e
komb krijues i k ë n g ë s
komb i fortë i humorit
komb i seksit dhe poezisë





N D R Y S H I M E T
Ikëm ta mundim të k e q e n
Ikëm t´i k ë p u s i m prangat
Ikëm se s´ pamë rrugë tjetër
Ikëm se p l a s i dhe kënga!

Vrasës të mbetur të regjimit
Na rrahën, na fyen e na shanë
Me ato anije si vuajtja jonë
E dimë ... si prekëm matanë !

N´atë k o h ë të mundimshme
Babilonë të babilonisë së madhe
Shqipërinë gati e ç m e n d ën
Me varfëri e të t a l l u r a

Ikëm ta mbyesim të keqen
Që e keqja të ikë, të mos godasë
D o s j a jonë prej refugjati
Shpirtin ma b ë n të më plasë!

Për atdhé shpirti më dhemb
po për largësi kishim nevojë
Ikëm se s´ patëm rrugë tjetër
e ç´ ferr kemi ngrënë matanë! ...






V Ë S H T R I M
Ç ´ m o s h ë ka Shqipëria
Lexo gjëmimin e dallgëve
shndrrimin e shiut në ujë
shndrrimin e ajrit në frymë








R O Z A F Ë S
E murosur por vdekjen shkeli
Lotin tënd v ë l l a i ta mbaj
Dhimbja e madhe s´ lë as lot
Ah, Rozafë, ç´ u deshëm sot!

Asnjë kohë nuk është pa diell
Asnjë kohë nuk është pa qiell
Në ditët më të mira të murosën
U s t a l l a r ë t,...të deshën ty!...

Në fund të l i q e n i t uji qante
Pse murosën në mur atë grua
Ah, Rozafë, Rozafë, moj motër
Plot murtaja ranë në Shkodër!

E murosur,.por vdekjen shkele
Shkodra, ty Rozafë të deshi
Në vend të bukur të murosën
Me një mall e me një dhimbje

Qytete të bukura ka Shqipëria
Në këtë botë një është Shkodra
(Ah, Rozafë,.Rozafë, oj motër)
Plot rrufe na ranë në Shkodër!






G J I R O K A S T R A

S´ dua të a r g j e n d o j asgjë
I kërkoj humbësit, shokët e mi
Këmbë u ngjita deri tek ju
të pi një kafe e një gotë raki;

Mbi atë kozmos të v o c k ë l
Gjirokastrën e g j e t a të tërë
Një qytet me shumë të veçanta
Një kodër e shtypur, e bërë!

Asgjë s´ dua të a r g j e n d o j
kërkoj Librin e këngëve të Artës
...në luftën për “Termopilet”,
kërkoj p o e t ë t e Gjirokastrës!

Në Gjirokastër s´kërkoja Trojën
As shtëpinë e Zeusit që s´ flet
i kërcënuar rëndë nga Greqia
Homeri këtu ishte n´Ekzil, vet!

“d i e l l i fryrë”, ”hënë e vrarë”,
ia dogjën emrin H o m e r i t;
Një Greqi thuaja e pazakontë,
ia mori sytë , po ia la nderin!...






S A R A N D A

A j r i e J o n i në Sarandë
I puthin l u l e t në verandë
Fryma e Jonit, frymë e lirë
është e butë e pa mynxyrë

Sarandjotët burra të dheut
burra trima të mëmëdheut
M´ atanë detit qan një çam
një poezi me lot e gjëmë!

Jonë e bukur, Jonë prej deti
bukur t´shkoka sot gërsheti
ai bilbil që këndon n´ Ksamil
do që Çami të jetë i l i r ë!

Mes S a r a n d ë s e Korfuzit
Shqipëria shqipërisht lulëzon
Qeshu Sarandë, rritu Sarandë
Gjithëshqiptare në detin Jon!

Bëhu o grek, thoshte Homeri
Mos vër gisht në Ilirik, do të
të vrasë uji, do të bjerë mal
s´ vritet Troja më me Kalë!...






B U T R I N T I

Në amfiteatrin tonë antik
Pyeta ajrin,...ç´ po thëthitë
Po bëjë hije, e mbjell pemë
Në Butrint po bëjë poemë

Nga Butrinti,..në K o r f u z
Pashë të vrarën tonë në buzë
Në t e a t r i n tonë a n t i k;
Drama e madhe s´ishte frikë

Kaonë, Molosë, Thesporotë
Burra trima e me f l o t ë
Mjeshtrit e artit në Butrint
Lanë pas veprat, edhe sytë!...

Na ishte Eskili këtu njëherë
Vjershëtor e burrë me nder
Në Iliri kishte një motër
Ilirishten e fliste në sofër!

Hënë e verës, hënë me zjarr
Dorën diellit do t´ ia marrë
Në Butrintin tonë a n t i k
Drama e madhe s´ishte frikë!






T H I R R J E

Në ligjet e të jetuarit
nuk ka drejtësi për të gjithë
as dashuri të mjaftueshme
një dhuratë e tillë mungon
po unë u bëj thirrje lexuesve
të ngritën kundër padrejtësisë
dhe diellin ta ngrejmë me duar
me sa më pak dhimbje
me sa më pak vuajtje


Poezi nga libri „Sa vjeç je Shqipëri“, libër i vlerësuar shumë nga kritika letrare
Rrustem Geci – Dortmund/ 2007

[biligoa]

“ Një rrënjë ulliri jemi ”

Rrustem Geci






U L L I R I

Jetoj në udhë të gjerë
ku bie shi , ku frynë era
ku deti shend dallgëzon
Jetoj në udhë të gjerë
ku malli mallin prekë
ku malli mallin ndjek
jetoj në udhë të gjerë
ku stuhitë vijnë e ikin
ku dielli kurrë s´ shteron


Një rrënjë ulliri jemi
Nuk shterret u j i në det
as dallga , as gjëmimi saj
një r r ë n j ë ulliri jemi
kudo që janë shqiptarët





MALL DHE LOT


Me m u a j e me vite
ëndrrat i kam përsëritur
që të mos harrohemi
ta ruajmë lotin mes vedi




S H Ë T I T J E

Shpirti, mos fluturo aq lart
se të merr era , rrëzohesh
mos u l a r g o aq shumë
ndalu, mund të humbasim
nëse s´i vëmë shenjë hapit
pylli andej është i dendur
udha e foleve s´ka fund
vemi kah buzëqeshin krojet
atje ku dielli ka studion e tij









LUNDËRTARI

Është një çast në det
kur d e t i do qetësi
...e Z a r a kollitet,...
e belbëzon n´ jermi!

Lundra lundrën qan
Lundra lundrën hesht
Pyeteni arbëreshin
Pse shpirti i q e s h

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Pranë gjakut të tij!

I dehur mes lundrave
Arbëreshi k ë n d o n
D e t, i paepuri, d e t
S´di pse s´më kupton!

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Në “kalvarin” e tij!...



D O N A T I

Me k i t a rë mbi lundër
Ish Donati dhembje-ëmbël
Ndanë ishujve të Zarës
... g j a k i jepte këngës!

Dana , ndër ullinj të njoha
me ujë t´kripur ishim larë
të kujtohet kur poqëm peshq
për ca puthje e për ca fjalë.

Lotin tënd unë det ta njoh
I përjetshëm jam mbi valë
me të dashurën do ndalojë
pemë e bukur të mos qaj!

Bjeri kitarës Donat, bjeri
shiu i zemrës të mos ndalë
në këtë varkë e në këtë det
ty të putha për herë të parë.

Me k i t a rë mbi lundër
Ish Donati dhembje-ëmbël
Ndanë ishujve të Zarës
... g j a k i jepte këngës!...



QIEJ DHE LOT

Zarë o d i e l l , Donat
o det i gjerë e i gjatë
kam një mall në zemër
që më bën të qajë

Nën këtë qiell të huaj
gjaku i shprishur qanë
i k ë m nga Arbëneshi
i gjithë f s h a t i jonë

Nën hije e portokalle
fjalë zemre shpalojmë
nën hije e portokalle
të palindurin mëtojmë

Në këngët e arbëreshit
plot janë këngë me det
dhe këngët me prush
Ku malli s´ka të metë






- E BUKURA MORE


Dhimbja zemrën po e pyet
Malli mua m´i mbyti sytë
Në ëndërr shoh unë Morenë
Dheun e t´atës dhe atdhenë

Flet De Rada, flet dhe Ujko
Dushko Vetmo çon mesazh
Qan e bukura, qan i bukuri
Për Morenë kemi një mall

Flakë e shpirtit nuk shterron
Prush i zemrës nuk harron
Kujtoj h ë n ë e kujtoj det
Sa herë gjaku im më thërret

Unë ju desha po s´u pamë
Si u shprishëm edhe qamë
Gjuha jonë dritë shumëzon
Rrënja fort gjakun pastron!






HORA ARBËRESHE

Gjaku i shprishur i arbëreshit
Është thërimë e gjakut të parë
Në çdo fjalëz n i s një zemër
Fjala shqipe , fjalë me emër

Gjuha shqip që ne shkruajmë
Në plot trajta është tamam
Gjuha jonë ka shumë puse
Është e pasur, për çdo këngë

Buzë e vashës është e ëmbël
Gjinjtë e saj janë prush e verë
Dehja e madhe nis tek gruaja
B u r r a t tanë janë me qejf

Këngët tona, këngë të bukura
Ar e argjend ne vetë i bëmë
Këngët që dalin vet nga zemra
Janë të bukura t´ i këndosh

Në poetikën e arbëreshëve
D j a l i vashës i jep e i merr
Në sofër të pasur të arbëreshit
Shtrohet vera e kënga shtrohet






KREMTA E Q E V E

Kur bjen dielli në katund
vjen me dritë e rreze shumë
ajri e era s´ janë mynxyrë
fushëz e frymës është e lirë!

Kremta e q e v e në katund
Është intime t´ lë pa gjumë
vetë na shpien në brendësi
tek rrënja e gjakut në Iliri!

Dielli s´humbet mbi katund
prill e verë këtu ka shumë
djersa jonë, djersë e bardhë
në çdo zjarr, një zjarr i parë!

Në zjarr t´ katundit dita nis
nga gjaku i lisit jem një fis
dritë e diellit mbi katund
ëndrrat tona i rrit pa fund

Sa herë dielli çelë n´ qershi
mendja më vete në Shqipëri
këngët arbëreshe janë me det
janë dallgë zemre, flasin vetë!...




ARBËRESHËT

Arbëreshët e Arbëneshit
e ruajtën frymën , gjakun
gjuhën e zakonet,folklorin
trajtat më të përdorshme
kujtimet dhe frymëzimet
zërin kuq e zi të këngës

Asaj bisede në mbrëmje
Deshpali i dha përmbajtje
Në ullinjtë e gjakut tonë
U shpreh poeti Deshpali
Arbëreshët e Arbëneshit
I dhanë gjak k ë n g ë s
kënga të mos këputet!

Emri arbëresh,...tronditë
e m r i arbëresh zjarrmon
në rrënjë të këtij emri të
këputur; dega e thyer çan
kraharorin e arbëreshit
dhimbjen që nuk pushon!


2
-------------------------------------

Në truallin e fortë të jetës
guri i moçëm s´ mplaket
guri i moçëm s ´ thyhet
edhe pse në vend të huaj
ne e ruajtëm frymë tonë
gjuhën artin dhe zakonet

Po të ishim të kujdesshëm
barku i butë i arbëresheve
do prodhonte plotë fëmijë
dhe arbëreshët do të kishim
më s h u m ë f s h a t r a
më shumë shkolla e nxënës
më shumë tokë e qiell, dhe
askush nga ne , k o h ë s
nuk do t´ i shërbente falas!...

Arbëreshët e Arbëneshit
e ruajtëm frymën e gjakun
zërin kuq e zi të f j a l ë s
falë Zarës zemërim - mirë
falë Zarës zemërim - gjerë!




S E R E M B E

Muaji i majit m u a j flori
Jeronimi shkon tek kopshti
rruga i bie nëpër l a g j e
përshëndet babain e Donës

Dielli rrezet i vë në kopsht
dielli rrezet i v ë në lule
tokë e ashpër e arbëreshit
do shumë punë e djersën do

Dona e Ndout vashë e bukur
Jeronimin e do për zemër
Jeronimi i fisit të Ulajve
Është d j a lë e goxha djalë

Jeronimi i biri i M a t e o s
e fton Donën ta përqafojë
jepma fjalën, jepma zemrën
vëmi në kishë për kurorë






D E S H P A L I

Det i hallakaturi det
hedhe këtej pak rërë
unë pakëz po shëtis
më sheh si jam bërë

i mplakur , i kërrusur
lundrën dot s´e ngas
m o s h a më s´më lë
dallga më përplas!

Mosha më ka vrarë
dallgën më s´ e ngas
peshkun e kam mik
po unë s´ i vejë pas

Shumë jam i moshuar
Jetë s´më ka mbetë
Më kot pikëllohem
as rëra më s´më flet





KULLONVARRE

Këngët tona, këngë me mall
këngët tona, këngë me zjarr
nga mëmëdheu lindet dielli
nga mëmëdheu prilli vjen!

Gratë arbëreshe janë të zonja
janë të dashura, janë të afërta
sikur (b u r r a t) ato punojnë
dasma e festa bashkë i bëjmë

Gjuha jonë , gjuhë e bardhë
ajo vjen, nga vjen dhe mëma
çdo shqiptar që vjen këtej
Ne të gjithë i mirëpresim!

Kënga jonë , këngë me mall
kënga jonë , këngë me zjarr
Në “kullonvarre”kemi sheshin
ku arbëreshët derdhim lot!...






E DIELA NË PLAZH

( p o e m ë )

Arbëresh, puthe arbëreshen
në do ta lindësh arbëreshin!...

Atë takim në plazh
Nuk e quaj të çastit
asgjë s´ kisha caktuar
prisja një surprizë

Në plazhin e bukur
gjithë vera ishte aty
aty ishte tërë dielli
aty ishte gjithë deti...

Ajo e diel e plazhit
më njohu me Dananë
një v a s h ë e bukur
nga fshati, Arbëresh!

Det, i bukuri det
pse je kaq i harlisur
vashës ia lexoj sytë
shpirtin prush të saj

2
------------------------------

Nëpër dallgët e detit
ajo humbej në shkumë
emrin s´ ma thoshte
veç putheshim shumë!

E ngjashme me diellin
e ngjashme me valët
Ajo ishte vetë e diela
e të gjitha të dielave!...

Ajo e diel e Zarës
ajo e d i e l e detit
më njohu me vashën
që zemrës i pëlqeu

E pëlqej fjalën udhë
Shëtitje nëpër det
plazheve të virgjëra
ku e puthura f l e t

Rrugës kah Deshpali
vonojmë tek ullinjtë
sofra poetit na priste
me libra e me poezi


3
----------------------------

Në një oazë me bar
Ajo u zhveshë nudo
më do kështu si jam
se rrembin e këputur
edhe dielli e qan!...

N´atë ishull me pemë
U përqafuam shumë
pas shumë puthjesh
Dana, tha më quajnë!

Në këtë pyll ullinjësh
Unë e çmoj puthjen
Përkëdheljet tuaja
d r i d h j e t e ullirit!...

Dana, mos u ligështo
ky ç a s t është yni
ky çast më frymëzon
posi kjo e d I e l e




4
--------------------------------

F l a k e heshtjen d e t
s h i h ë m s´ jam v e t ë
i t ë r ë ky përqafim
me zë i bie kitares

Dana, lermë të dehem
ta ndiej aromën tënde
shijen tënde të njomë
zjarrin tënd të mishtë

Me këtë shije të puthjes
me këtë shije të j e t ë s
ti i dha kuptim të dielës
kjo ditë të mos humbas

Dana, shpirt i shprishur
thuaje një fjalë zemre
pse u njohëm kaq vonë
pse kaq vonë kjo e diele!






5
----------------------------------

Duajëm , mos më pyet
Por, marsho mbi mua
Se jeta ka të fshehtat
që dukja nuk i f l e t…

Mëma ime mbrëmjeve
kur përgatiste krevatin
lehtë ia merrte këngës
që babi ta dëgjonte

( Arbëresh,puthe arbëreshën,
në do ta lindësh arbëreshin! )

E shtrirë në gjoksin tim
I flisnja fjalë z e m r e
Dana, mos u dëshpëro
Ky d e t nuk të v r e t
As Zara zemërim-mirë

Z a r ë , 1 9 7 9 RUSTEM GECI

[Brari]

billigoje..

si mendon.. cka po don me than poeti rrust.. me kte poezi te shkurter..
a kuptove dicka..

--

K O R A B I

Ata që shtijnë në tanët
Janë krisma të armikut
Fantazma të mbetura
Të vrasëve të eposeve

...


---


Sic del nga disa poezi .. te Gecit..ai do te jete njohur mire me arbereshet e Zares.. e mes tyre me shime deshpalin etj..

Ishte nje kohe e arte ne vitet 1970-80 kur kultura shqiptare ne Jugosllavi morri zhvillime te shkelqyera e sigurisht fale Prishtines .. me institucionet e saja Letrare e politike e shkencore.. qe u be qendra e ketyre zhvillimeve jo vetem ne hapsiren e ish jugosllavise por dhe per mbare diasporen e mbare boten..
E nje nga keto arritje eshte padyshim.. njohja e kultivimi i te arriturave ne mesin e artistave e shkencetareve shqiptare ne Prishtine me arbereshet qofte ne Dalmaci (Zare) qofte ne Itali (kalabri e Sicili) e gjetke..

Mirnjohje atyre qe e krijuan ate kohe.. e tani ka ardhur koha te rilidhen ajo plejade dijetaresh e ta lene ate miqesi e korelacion brezave te rinj..

[biligoa]

Rrustem G e c i – poezi promemoriale



Kulla e Martirit

Kryengritësit, Tahir Meha

Ka ndal dielli mbi Prekaz
E ka vu buzën në gaz
Kot provoni n´Drenicë me hy
Tahir Meha vëzhgon n´dylbi

Vjen ushtria varg e vijë
Vjen me tanke e milici
Duan Tahirin gjallë me lidh
Krejta hyrjet i kanë mbyll

Tahir Meha një dardaniot
Pushka ime s´flet veç sot
Plumbi i parë vret një Dodek
S´jepet kulla unë pa vdekë

Plumbi dytë vret një Millan
Vetë më hyri ai qen nishan
Pikë e gjakut ku ka ra
Pemë e tokës kurrë s´është tha

Nebih Meha thërret, Tahir
Të lumtë dora o im bir
Vret Tahiri dyzet armiq
Na në luftë nuk jemitë liq

Ka dalë dielli mbi Prekaz
Tahir Meha po qesh me gaz
Babë e bir ngrehin një këngë
Babë e bir vrasin një gjëmë

Të lumtë zemra o azgan
Kështu luftohet për vatan
Ndal o serb o serbomadh
Kthehu prapa nga ke ardhë

Qysh kur ishte pellazgjia
Une jam(këtu) n´tokat e mia
Tahir Meha pushkën mbush
Zjarri e do të ketë pak prush!..

Rrustem Geci - Dortmund

[biligoa]

Rrustem G e c i - poezi nga libri " Fletët e Qepës "

ZËRI ILIRIDËS

- Gjashtë të rënëve të Brodecit

Sërish djemtë na vritën
Sërish lufta na kërcënon
Se fis i zi i K o r b a v e
S ë r i s h gjak m ë t o n


Ti i n d e z e 6 shkronja
Dhe në secilën shkronjë
Nga në i rënë i b u k u r
Nga një pikë gjaku e fortë

O zë i mëtë bukurit
I l I r i d avetën s´vret
Ata erdhën që të vrasin
Ata erdhën që të vritën

Fol o Shkup o Shkup i zi
Kam një emrin njëjtë si ti
Në Brodec s´qahet guri
I l i r i d ë quhet flamuri

N ë n t o r, 2007



I L I R I O T I


Hyj në luftë që të vritem
Hyj në zjarr që të digjem
Lufta merr e s´kthen
Kënga jep e s´merr

Një copë bukë për pushkën
Një copë bukë për gojën
Ky është himni ushtarit
Që mua më bën të lirë

Hyj në luftë që të vritëm
Hyj në zjarr që të digjem
Lufta merr e s´kthen
Gjaku jep e s´merr

Rea borën vetëtinë
Era borën vetë e shkrinë
Hyj në luftë të jem i lirë
Pse të rroj në mynxyrë




A M O E L A

Djalin ma vrau serbi
pse djali atë s'e deshi
djalin ma vrau serbi
se djali ishte i bukur
djalin ma vrau serbi
kur ai i këputi prangat
djalin ma vrau serbi
se lirinë e deshi të lirë


B U J K U

Në gjakun e bujkut tonë
ka grurë, misër, fasule, shi
beteja të ashpra për tokën
beteja të ashpra për jetën
brazda të lëruara e t´palëruara
farëra lulesh, pemë, trëndafila
kopshte nga më të blertat
që i japin mendim punës
tek ky mbjellës i farërave
tek ky mbjellës i pemëve
ka shumë tregime
dhe beteja për jetën


Metush Krasniqi

Ju që lirinë e keni për zemër
mos ia jepni votën armikut
dhe asnjë t a t i m qeverisë
mos i dorëzoni armët tuaja
as luftën tuaj me g j a k
mos ia b e s o n i askujtë
ndihmojini trimat, të diturit
shkollimin mos e ndalni
ndiqeni mësimin e lirisë
shumë janë burgjet me ne
plot janë betejat që presin


ADRESA TOKES

Krejt në fillim ishte ajri
ishte uji, fryma dhe shiu
ishin mëngjeset, mesdita
pemët e egra të fushave

Krejt në f i l l i m ishte
bari, shkretëtira gjelbërt
shija e bukës dhe kripës
zanafilla e plot fillimeve

Krejt në fillim ishte dora
tërmetet dhe fatkeqësitë
e krejt mëpastaj ia behën
kaosii lashtë a n t i k

Krejt në fillim ishte era
kufijtë tanë të arbërit
shqipja shqip e shqipeve
adresa jonë e g j a k u t


HIMNI I ARBËRIT

Që nga pellazgët dhe ilirët
në të përpjetat e historisë
tremijë vjet e ca më parë
tokën tonë e bëmë me farë

Nëpër l u f t a dhe beteja
me gjak tonin ty të lindëm
g ë z o h u liri , qeshu liri
me gjak zemre ty të rritëm

Mëndje,duar i shtrënguam
duar e mendje i bashkuam
që nga pellazgët dhe ilirët
ty l i r i të falemi shumë


TË DASHURUARIT

Qysh kur arrës fletët i ranë
Nën arrë u deshëm e u ndamë
Koha neve pak na ndihmoi
Derisa fletët arra i mbaroi

Plot vite shkuan e do shkojnë
dhe ne njëri-tjetrin kërkojmë
jeta s´i uji përroit merrë e ikë
po dashuria shumë ka meritë

Nëpër çfardo largësie qoftë
zemra punon të mos pushojë
përjashta koha dhe ndërron
po shpirti zemrën se harron

L I R I K Ë

Na ishte njëherë një zog
me z e m ë r sa Evropa
Kosovë e kishte emrin
të pemës e kish mbiemrin

Në mbretërinë etokës
zogut tonë të shkurrave
të ngjashëm me kaçubat
emrin né vetë ia dhamë

Në botën e gjelbrimeve
ky zog i të motshmëve
ka një k o d të natyrës
për luftëra dhe spektakle



B U B U L I N A

Jam vetëm në stacion
ku askush s´ më pret
trenat shkojnë e vijnë
jashtë mendimet ikin

Në tërë këtë gjithnajë
"jetime" kam mbetë
pse të jem unë vetëm
ku askush s´ më pret

Me këtë shi të zemrës
kush nuk flet o zot
me këtë shi të zemrës
zemra qan me l o t

KREHË RI

Një jetë ka që jam në luftë
një jetë nëpër fushë-beteja
që ky pushtues të humbet
që ky pushtues të ikën
I d ë n u a r me pushkatim
përpara se të më vrasin
më takon një k r ë h ë r
që t´i përgjigjem pak vetes
jetës sime të përvuajtur
atyre që më deshën shumë
s´ di çfarë nuk kam bërë
vrasësit janë të trishtuar
se liri është fitorja ime!


B U B U L L I M A

O kosovëmadhe e zemrës
o kosovëmadhe e shpirtit
si e kam prishtinëmadhen
atë loçkën e zemrës , atë
loçken e shpirtit , tregomë
tregomëo kosovëmadhe
në antologjinë me prishtinë
unë lexova një cikël tëndin
me këngë që nuk vdesin
me këngë që nuk shuhen


P RIA M I

Toka ende nxjerr tym

Unë do të rendi fushave

Me hapat e mi të rritur

Dhe këmbë do të ngjitem

Nëpër majat e maleve

Nëpër kohët e vendit tim


L E X I M I LIRISË

Në f j a l ë t më me ngjyra
të demonstratave të l u l e v e
ku populli zgjedh të korrat
nuk ka të mëdhenj e të vegjël

Në këtë vend kaq të vogël
e me dhimbje aq të mëdha
unë sot mora një pasaportë
me emblemëkrejt të huaj

Identiteti popullit s´ndërrohet
as për hir të këtij apo atij
ai është i pandryshueshëm
vetëthënës dhe i paluajtshëm



PASION

Juve që u ka mbetur
historia nëpërd u a r
ju ende po e përdorni
gjakun si lëndë larëse

2 )
Zemër, mos më b r a k t i s
jam lulja e kopshtit tënd
lulja që mund të ndahet
me ata që më dashurojnë

3 )
Popull pse hesht, pse s´ flet
kjo t o k ë është toka jote
ditët tuaja me të sotme
ditët tuaja me të nesërme



MUZAT

Në heshtjet e turpshme
Njeriu vetën e shndrron
Në s h p i r t pa beteja
Në qenie pa l a r g ë s i

Në heshtjet e turpshme
Jo r r a l l ë nëpër kohë
Njeriu nënshtron vetën
Tek v e t ja dhe të tjerët

Në heshtjet e turpshme
N j e r i u më kot beson
Në një zot a b s t r a k t
Dhe në një zot mashtrues

I dashuruari në vetëtima
Më kot mashtron veten
Se këta lot të dhimbjes
janë lotët e të gjithë neve



LUNDËRTARI

Është një çast në det
kur d e t i do qetësi
...e Z a r a kollitet,...
e belbëzon n´jermi!

Lundra lundrën qan
Lundra lundrën heshtë
Pyeteni sot arbëreshin
Pse shpirti i q e s h ë

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Pranë gjakut të tij!

I dehur mes lundrave
Arbëreshi k ë n d o n
Det, i pamposhturi, det
S´di pse s´më kupton!

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Në "kalvarin" e tij!...


poezi nga libri, " Fletët e Qepës " ,Dortmund, 2007/Botuar më: 13 Nov 2007/F.F

[biligoa]

Rrustem G e c i – poezi promemoriale



Kulla e Martirit

Kryengritësit, Tahir Meha

Ka ndal dielli mbi Prekaz
E ka vu buzën në gaz
Kot provoni n´Drenicë me hy
Tahir Meha vëzhgon n´dylbi

Vjen ushtria varg e vijë
Vjen me tanke e milici
Duan Tahirin gjallë me lidh
Krejta hyrjet i kanë mbyll

Tahir Meha një dardaniot
Pushka ime s´flet veç sot
Plumbi i parë vret një Dodek
S´jepet kulla unë pa vdekë

Plumbi dytë vret një Millan
Vetë më hyri ai qen nishan
Pikë e gjakut ku ka ra
Pemë e tokës kurrë s´është tha

Nebih Meha thërret, Tahir
Të lumtë dora o im bir
Vret Tahiri dyzet armiq
Na në luftë nuk jemitë liq

Ka dalë dielli mbi Prekaz
Tahir Meha po qesh me gaz
Babë e bir ngrehin një këngë
Babë e bir vrasin një gjëmë

Të lumtë zemra o azgan
Kështu luftohet për vatan
Ndal o serb o serbomadh
Kthehu prapa nga ke ardhë

Qysh kur ishte pellazgjia
Une jam(këtu) n´tokat e mia
Tahir Meha pushkën mbush
Zjarri e do të ketë pak prush!..

Rrustem Geci - Dortmund

[biligoa]

Ese me poetin nga Presheva, Mexhid Mehmetin

PRESHEVA - NJË PRUSH AMË

( Sa shpesh na shkuan ardhjet e u kthyen shkuarjet s’ ka të numëruar.Përsëritjet
përherë po na bëjnë të vendnumërojmë. Unë nuk e dua as vrasësin as të vrarin.
Alfabetin e lirisë dhe të gjuhës nuk e kam ndërruar, jam ai moçmi. Arti im në
plot vargje kullon gjak. Më kot dihati të shkurtoj udhën, por udhë të tjera të
pafund ma mbyllin udhën , shprehet poeti nga Presheva, Mexhid Mehmeti )

Jo rrallë të mëdhenjtë kanë etje për gjak, për luftë, për interesa të tyre. Ky fat tragjik po e ndjek vazhdimisht popullin tonë. Ende pa u tharë gjaku i ‘ 99- tës , Kosova sërish rrezikon të përgjaket për luftat e pakryera, për pjesët e betejave të pafituara. Ata që aktualisht bëjnë urdhërin e kësaj kohe, gjakun e kanë lëndë larëse nëpër fushat e betejave, shkruan poeti Mexhid Mehmeti në librin e tij, “ Trungu i pikëllimit”. Poezia tek unë shprehet Mexhidi, nuk di të flë, nuk di të hesht, se gjak më kullon shpirti, thotë autori i17 veprave, Në dramën e Kosovës , në dramën e popullit tim, ne vazhdimisht jetojmë me dhimbjet e Aborteve banale të historisë. Kosova po e jeton dramën më të rëndë shpirtërore, dramën e dështimit dhe të abortit historik. Njerëzit duhet të flasin, të flasim duhet të gjithë.Nuk di pse më shfaqet (njeri- ngrënësi i baladave, ajo fytyrë e pafytyrë në mes të epizodave të kinemasë sime.Sepse, shumë kemi jetuar me “lirinë” e të tjerëve, me lirinë e pa liri.Nën qiellin tonë jo rrallë, padrejtësia vret me egërsi. Nën prangat e huaja “drejtësia”është më e padrejta.I huaji nuk të lë kurrë të zhvillohesh e të ecjesh përpara.Shpirt, zemër, tokë, nuk bëra gabim që të desha, ai përqafim ishte i domosdoshëm, një urdhër i zemrës.Unë pyes, po i pyeturi s’ përgjigjet.Muret kudo në këtë nën qiell më kërcënojnë, andaj, sado që e dua lirinë, unë druaj nga ata që kanë në duar Urdhërin e tyre për historinë. Plani i Athisarit nuk më pëlqen, se fsheh asimilimin dhe zhbërjen e emrit të popullit tim, asimilimin e gjuhës, dhe simboleve, këto nuk janë shqetësime të vogla, shprehet poeti, por, unë kujtoj se Kosova është e mençur, se në Kosovë ka shqiptar e shqiptar.
Ndërsa në vendin tim shprehet poeti, Mexhit Mehmeti, dhimbjes i ka humbur kuptimi. Poezia e Mexhid Mehmetit, është poezi e fortë, poezi e gjakut tonë të fisëm. Shkrimtarët e Kosovës Lindore ( Bujanovc, Preshevë, Medvegje ) bëjnë punën e tyre prej poeti. Presheva është qytet i zemrës sime. Hireve të Preshevës shumë i shkon poezia. Poetët e talentuar të Luginës, si Jonuz Fetahu, Qerim Arifi, Feime Selimi, Dashnim Hebibi, Xhemë Karadaku, Nerimane Kamberi e të tjerë, janë të pagjumtët e kësaj peme të gjakut.Ata dhe vetëm ata shkruajnë dhe lexojnë plagët e tokës, zjarrin amë të dhimbjes. Unë s’di të nënshtrohem më thotë poeti, se i nënshtruar nuk bëj dot asgjë. Arti i Mexhit Mehmetit dashuron me forcë dheun dhe atdheun e tij : Mësimi i jetës, shtatë dhimbjet, fija e lëmshit, trungu i pikëllimit, duart e bukura, fjala e vullkanit, dhe qindëra poezi të tjera tregojnë fuqinë dhe angazhimin e tij prej poeti. Për lirinë kurrë nuk mund të bëjmë sa duhet, për vlerat e saj duhet të punojmë gjithë jetën, është mesazhi i poetit, Mexhid Mehmetit,të cilin e uroj për angazhimin e tij letrar e patriotik, me një Kosovë dëshirash!..


Rrustem G e c i - Dortmund

[naqeta]

Rrustem Geci

GJEGJ ELEZ ALIA

( Sipas motivit popullor )

Ndali shpurat b a j l o z i zi
ndali shpurat ku ke mësy
unë nuk kam prona për ty
tokat e mia s´merren me sy!

Këthehu p r a p a bajloz i zi
shumë ke pre e shumë ke gri
kot prekë prushin ti te Gjini
unë të gjithë i kam tek himni

Gjergj Elezi flet me popullin
qehajasë do t´ i t r e g o j ë
se zullumi mbi shqiptarët
në m e j d a n do të mbaroj

Arma e Gjergjit flakë me ar
Arma e Gjergjit prush e zjarr
Kot rreh flatrat bajloz i zi
unë nuk kam motër për ty!

Motra Gjergjit, vëllain veshë
Ia veshë armët me u ndesh
Mbi ( 9 ) plagët ngritet trimi
Gjerg Elezi nis tek himni!

Gjergj Elezi trim mi trima
I ngul shpatën mu tek sqima
kurrë mos mësy në Shqipëri
Shih ku të ra koka me sy!

Rrustem Geci - Dortmund

[naqeta]

Rrustem Geci – poezi promemoriale



KRYENGRITJE

Nuk di pse himni hesht
Dhe vargjet e himnit
Se Flamuri i Ahtisarit
Nuk m´i shkon as varrit

Nuk di pse himni hesht
Kosovën kudo e ndanë
Me 11 gërshërë e prerë
Me 11 gërshërë e ndarë

Nuk di pse himni hesht
Koha është të ngritemi
Flamuri bërë n´Bruksel
Na vë gjëmba me tel

Nuk di pse himni hesht
Pyesin të gjitha epokat
Pyesin të ardhshmit
Pyet dhe shekulli ynë

Nuk di pse himni hesht
Pse hesht gjeniu popull
Koha është të ngritemi
kudo që janë shqiptarët

Rrustem Geci - Dortmund