Pëllumb Syku - poezi

[Syku]

Leter shokut

Qekur ne shtegtuam edhe rruget tona u ndane,
o shoku im i zemres, qe shikon yjet diku atje tej;
po, nje malle i ethet ndoshta dhe ty t’avitet prane,
ashtu si mua, per kujtimet e bukura qe pas lame,
te shkrehura ne nje ane e detit i shkuam pertej.

Te panjohurit per ty me flasin perçart e me vrasin,
shtjellojne tregime qe s’rrine as ne qiell, as ne toke,
pasi une te njoh mire, ndaj kot eshte te me gzhasin
rojet e burgut nuk te njohin, nese E... ty t’therrasin,
te kisha te aferm me shpirt, ishim me t’vertet shoke.

Por nese çka degjoj eshte e vertet, mos prit cigare
prej meje e as vizita ne kafaz, bile as edhe kyt leter,
as me te voglin meshirim, biles edhe ne jeten tjeter,
mos me mesyj kurrsesi, se nje i burreruar me halle
nuk tundohet as’sesi, nga paraja, bushtra e vjeter.

E nese letra te gjen ne burg, per nder te miqesise,
shqyeje ne njeqind copa e hidhe ne ujin e ndenjur
se aty e ka vendin, jo mes cubash qe jane dendur
mbas hekurave te kryqezuar, si pjelle e djallezise.
Ku jane andrrat qe mes vitesh ti kishe gdhendur?

Qekur ne shtegtuam edhe rruget tona u ndane,
prandaj ndoshta fjalet qe renduan ne veshin tim
jane veç genjeshtra te pa ngjyra, jane veç sajim;
ketu t’me falesh, o shoku im, se qekur s’u pame,
ti ke qene qendruar thelle ne bluhin e shpirtit tim.

[Syku]

Trishtueshem

Sonte jam fillikat.

Mendime te trishta
me shetisin ne tru.

Kryq e terthore,
kerkoj nder mbresa
nje gem te lulezuar.

Vargje te thyera
nga shpirti shpuplis
dhe mbushi jasteke
per gjumin e vrare.

Zhurma e heshtjes
behet histerike
pas seciles cigare,
qe me tymos me nge
e qe tymosi me zuç.

Larg gjithçkaje,
ja ku jam humbur.
Nuk gjej shprese,
as edhe nje “ndoshta”,
ne goten qe çdo rralle
eshte e parafundit.

Gropa e krevatit
ne asht me ngjeshet,
e ftohte, akull.
Nje “po sikur”,
peshtillet nen mbulesa,
aspak fisnike,
krejt e turfelluar.

Nuk me shqiten
mendimet e trishta,
- si çepur pa fund
varen ne gjoks
e s’me lene te zhytem
ne gjumin letargjik.
Ah, te mund te shkundesha,
si qeni i lagur.

[Agim Metbala]

[QUOTE=Syku;1890432]Trishtueshem

............................
Vargje te thyera
nga shpirti shpuplis
dhe mbushi jasteke
per gjumin e vrare.
..............................

Në këto vargje, vërtetë ke përdorur krahasime fantastike, nuk do të lëvdëroj më shumë, mos të të "marri mësysh"!

Pëllumb, më[ lë pak hapësirë, unë dot ë futem slrish në poezitë tua, do t'i veçoj titujt (ato që unë i vlerësojë se meritojnë të përmblidhen në një tërësi - libër) dhe do të dërgoj një mesazh privat.

Frymëzime edhe më të thella!

Përshëndetje i nderuar!

Agim METBALA

[Syku]

Me ra per hise

Me ra per hise kesaj rralle
te behem çeshtje pleqerimi,
nder pleq e nder gjygje.
Jo qellimisht hyra ne valle,
por fat i keq ish qene i imi
e tash ti, vajtome o qyqe!

Kanù e ligj po bejne duel
rrekoshete n’shtat me bien.
Me gisht shtypin permbi plage.
Fajtore ka por kane mantel,
kanù e ligj njesoj me shiten
e une mbes si fik i thate.

Prandaj matu mire o mik;
jo te gjithe do i kesh shoke,
meso prej gabimit tim!
Mos u shtyj ne akt fisnik,
po qe keq, se ngelesh troke,
e askush s’te fal ngushellim.

Me ra per hise, keshtu thone,
te jem, gje e prishur ne shoqeri
per faj te fjales se dhene.
Ky teh s’me vret por motivon
te deftoj se akoma kam fuqi
te jem diell e te jem hene.

[Syku]

S'i shqitem dot

S’i shqitem dot kesaj rrengalle,
ndonese zvarritet hekurishtesh
e si me e bukura nuse ne valle,
me mban lidhur pas kujtimesh.

S’i shqitem dot se ishte e para,
qe me ndenji afer, larg ku jam,
qe m’dhuroi momente te rralla
kur nga vatra nje det me ndan.

S’i shqitem dot po nuk tradhetoi,
siç tradheton njeriu ne keto dite;
kur nuk e pres le t’me befasoje,
duke me hapur vrage ne shpirt.

[Syku]

Shqiponje ne beze.

O i mjere, i gjore, i ngrate,
lugat i nemun me bark thate,
ç'po larteson shqiponje ne beze,
ç'po leshon hije te zeze?!
O nane krenare, o zonje fisnike,
valle ku trete, ku humbe, ku ike?
Ti nder shekuj legjend e vjeter,
kurse tash qet tym e djeg si leter.
Oh, sa keq halli te paska shkuar,
fjalepista e rruzullit qenke pagezuar.
Ku jane bijte trima? A i vrau gjama,
po atdhetaret, a i shitoi zana?!

[Syku]

Kini mendjen

Se mos na duhet ta harrojme tiranine tende,
o tiran, prijes i vdekur i se keqes se mbetur,
e te pranojme mysa injorance siç merret thika
nder brinje, me ftohtesi te menjehershme,
duke lene te shkuaren te gllende ne trungun
tone, te ligen tende te madhe, qe rikembon
nga varret kolektive e ne bindjen qe trashegojne
zoçkat e tua, bushtrat e vjetra te pispillosura!
Sa qenie njerezore vdiqen pasi u varrosen,
pa nje emer mbi gur, por me nje fytyre nder sy,
me nje leter lamtumire te pashkruar, nder duar?
E ashper mbetet pyetja ime e ngrehur, ashtu siç
mbesin paradoksal shume hapa te historise sone.
Duket, se ajo çka lypim ne uraten e mbremjes,
eshte deshira e ndjesise se shtypjes se vazhdueshme,
apo ndoshta, zotat e nuk kuptojne gjuhen shqipe?
Shqiptaria nuk eshte nje ngjizje e rastesishme
politikanesh, e as trillim i tyrpshem gazetaresh,
por kombesi e vertete, me plage te verteta, o vellezer.
Kini mendjen, ujqerit nuk do te na i lepijne plaget!

[Syku]

E di…

E di qe je diku aty jashte
tek sillesh neper te tjera rruge,
e di, ta degjoj hapin e avashte
mbi ate kalldrem te vrazhde,
ti qe endrren ma kepute.

E di qe je diku aty perballe,
por hyjnite na paskan verbuar,
ndoshta jemi shikuar si kalimtar,
si dy reklute, ne boten e marre,
pa ditur se jemi te dashuruar.

E di qe je diku aty nen qiell
qe pret nje yll sa te shkeputet,
ta ndjej deshiren teksa mbruhet,
qe zemren ngrohte ta mbeshtjell,
qe s’duron dot derisa te thuhet.

[Syku]

Mendimeve.

Me lini rehat, ju lutem!
Me jini te renda,
sot si kurre,
barra juaj me kerrus.
Me ju jam me keq se i vetmuar,
me keq se i keqshoqeruar.
Flamurin e bardhe kam ngritur,
armepushim kerkoj.
Sot me lini te qete,
ju pergjerohem!
Bejeni dhe ju pushim sot,
askush s’do u padise
e askush s’do u ndeshkoje.
Dua te jem i lumtur,
te jem i lehte si pende,
kembekryq te rri mbi zemren,
e te njihemi sapak,
vetem sot,
veç nje dite eshte.
S’dua te mendoj asgje sot,
vetem sot zbuloni te tjere ishuj,
neser kthehuni,
te zeza siç jeni, pa mëri,
por sot me lini vetem.

[Syku]

Fragmente alegorike!

Mbylle deren pas teje kur te dalesh,
flake çelesin sa me larg te mundesh!
Me ler vetem ne k’te bote te marresh,
po ashtu si erdhe, ashtu te zhdukesh!

Kur te dalesh perplase deren pas teje,
e merrmi pjeset e grimcuara te zemres,
flaki tutje dhe ato, sa me larg prej meje
e sa me larg nga syte mizor te endrres!

Te lutem, te lutem veç deren mbylle,
akullnaja e ndarjes le te bjere mbi mua,
veç jo më zjarr, se jam bere si qyqe,
jam bere si hije qe purgatorit vuan.

Pas teje shkapete deren kur te ikesh!
Sigurohu ta kyçesh mire, se kam frike
nje therrime ndjenje po te mos e fikesh,
do me xhindose si me e mprehta thike!

Asnje çast t’mos e kthesh koken prapa
se shikimi im do gllaberonte shprese,
serish, e serish do me pervelonte lava
e do t’shkrumbohesha n’vetmine e zeze!