Pëllumb Syku - poezi

[Syku]

O Manushaqe

Nuk me gjen shpirti paqe,
te di dua por qe mot nuk di:
A me don o Manushaqe,
a me don ti?

Une bluaj, ajo e heshtur rrin,
asnje fjale, vetem shikime.
Po me gerryen momentin tim.

Qe nje jete te thur vargje,
vargje plot me dashuri.
Pse nuk flet o manushaqe,
pse s’flet ti?

Çdo gje perreth veç tkurret
dhe shtepia jone rrin memece
Kureshtja ime fort po druhet.

Çfare po perflitet neper lagje,
ç’pershperitet qe nuk di?
Pse tash qan o Manushaqe,
pse qan ti?

Qan e thote: “O e imja dashuri
une rroj veç ne zemren tende
une rroj veç ne syte e tu.”

Lotet tani m’rrjedhin ne faqe,
me shungullon lajmi i zi.
Çfare po thua o Manushaqe
ç’po thua ti?

Nese ti ke vdekur, atehere une pse rroj?

[Agim Metbala]

Ngushellimi im.

U ktheva!
i sakatosur por u ktheva.

E pashe nenen,
krejt te thinjur e pashe nenen.
Fort e putha,
rrudhat e duarve me mall ia putha.
Bashke i qame.
dhimbjet e mia, dhimbjet e saja, bashke i qame.
Mes krahet e dashur,
i sigurt u ndjeva mes kraheve te dashur.
I vogli i nenes,
- pafundesisht peshperinte - i vogli i nenes.

E pashe babane
te permalluar e pashe babane.
Me perqafoi
ashtu mes vuajtjesh me perqafoi.
Me rroku ne balle.
me pa ne sy e me rroku ne balle.
Qenke vrare keq, o bir - me tha.
Qenke vrare perbrenda – shtoi -
"Jeta s'eshte nje çast i vetem
por nje rrjedhe e tere, si perroi"!



Syku i nderuar, me ëndje i lexova poezitë tua në disa forume, të cilat pa luhatje tregojnë dashurinë dhe përkushtimin tëndë për shkrime. Më pëlqeu shumë "Ngushllimi im", të përgëzoj nga zemra.
Shumica e poetëve të rinj, (me siguri që me vetëdije, bëjnë në një llojë mënyre testimin e shkrimeve të veta me lexues dhe kritikë dashamirës të poezisë), në forume paraqiten me pseudonime, e në rastin tënd, nuk di a është emri dhe mbiemri ytë apo pseudonimi, unë ndjeva përgjegjësi të t'i them disa fjalë si miku mikut, me shpresë se do të të shërbejnë (mendoj edhepër krijues të tjerë) në veprimtarinë dhe ecjen tënde të mëtejme.

Do të filloj me disa vargje për ty:

Syki, nuk ta di emrin,
Nuk t'i di as vitet;
Mos e fsheh as mbiemrin -
Vlerat kurrë nuk vriten!

Edhe diktatorë të vdekur,
Edhe diktatorë të gjallë;
Nga fjalët e shkruar- të mekur -
I dërmon paniku i madh!...

Shkrimi sipas meje, nuk është profesion, por dhuntia e Zotit, të cilës asnjë person që ka këtë dhuratë nga vet Zoti, nuk mund as t'i bishtëroj, as të fshihet, e as të largohet, edhe me kushtin e jetës, e lëre më nga ndonjë lëvizje të parëndësishme...
E nëse është kështu, atëherë nuk e shoh të ersyeshme që poeti të fshehet pas psedudonimit - nga opinioni publik, ngase që ai përditë parakalon në publik, me punimet e veta.
Secili poet që mendon se do të pranohet me duar të hapur nga të gjithë, secili poet që mendon se do t'i duartrakasin të gjithë, se do të jetoj ndershëm nga shkrimet e veta (mendoj në trojet shqiptare),se do të fitoj vetëm miqt... është shumë më ndershëm ta "thej" lapsin me kohë, e të kërkoj rrugë të tjera jetësore, por nëse e "then" lapsin, ai pa kusht se do të vdes atë ditë që do të vdesë në mënyrë natyrore, e në anën tjetër, krijuesit do t'i mbijetojnë mijëvjeçarët.
Mbi të gjitha ngarkesat, peripecitë, rreziqet, pasojat... që m'i ka dhuruar shkrimi, edhe një mijë e një herë të më kthejnë në pikënisje, unë prapë do ta zgjidhja shkrimin, e në një poezi timen, them kështu:

... Sa herë lapsi më ka kthyer dy hapa mbrapa
Herën tjetër më ka hedhur gjashtë përpara
Ndjenjë që s'përjetohet nga secili...

P.S Të falenderoj për aforizmat e dërguar, njëherit të përgëzoj se ke bërë një punë të madhe. Unë i lexova, më pëlqyen sigurisht, i kanë lexuar edhe shumë anëtarë të forumut, por të kisha lutur (për hirë të vazhdimësisë të aforizmave të mi, t'i veçosh aforizmat tu në një postim të veçant.

Suksese edhe më të mëdha!

[Palma]

Suksese Syku dhe faleminderit per kete cikel poetik kaq te pasur vargjesh qe ndan me ne.

Pershendetje dhe frymezim!
P.alma

[Syku]

Ngushellimi im.

U ktheva!
i sakatosur por u ktheva.

E pashe nenen,
krejt te thinjur e pashe nenen.
Fort e putha,
rrudhat e duarve me mall ia putha.
Bashke i qame.
dhimbjet e mia, dhimbjet e saja, bashke i qame.
Mes krahet e dashur,
i sigurt u ndjeva mes kraheve te dashur.
I vogli i nenes,
- pafundesisht peshperinte - i vogli i nenes.

E pashe babane
te permalluar e pashe babane.
Me perqafoi
ashtu mes vuajtjesh me perqafoi.
Me rroku ne balle.
me pa ne sy e me rroku ne balle.
Qenke vrare keq, o bir - me tha.
Qenke vrare perbrenda – shtoi -
"Jeta s'eshte nje çast i vetem
por nje rrjedhe e tere, si perroi"!



Syku i nderuar, me ëndje i lexova poezitë tua në disa forume, të cilat pa luhatje tregojnë dashurinë dhe përkushtimin tëndë për shkrime. Më pëlqeu shumë "Ngushllimi im", të përgëzoj nga zemra.
Shumica e poetëve të rinj, (me siguri që me vetëdije, bëjnë në një llojë mënyre testimin e shkrimeve të veta me lexues dhe kritikë dashamirës të poezisë), në forume paraqiten me pseudonime, e në rastin tënd, nuk di a është emri dhe mbiemri ytë apo pseudonimi, unë ndjeva përgjegjësi të t'i them disa fjalë si miku mikut, me shpresë se do të të shërbejnë (mendoj edhepër krijues të tjerë) në veprimtarinë dhe ecjen tënde të mëtejme.

Do të filloj me disa vargje për ty:

Syki, nuk ta di emrin,
Nuk t'i di as vitet;
Mos e fsheh as mbiemrin -
Vlerat kurrë nuk vriten!

Edhe diktatorë të vdekur,
Edhe diktatorë të gjallë;
Nga fjalët e shkruar- të mekur -
I dërmon paniku i madh!...

Shkrimi sipas meje, nuk është profesion, por dhuntia e Zotit, të cilës asnjë person që ka këtë dhuratë nga vet Zoti, nuk mund as t'i bishtëroj, as të fshihet, e as të largohet, edhe me kushtin e jetës, e lëre më nga ndonjë lëvizje të parëndësishme...
E nëse është kështu, atëherë nuk e shoh të ersyeshme që poeti të fshehet pas psedudonimit - nga opinioni publik, ngase që ai përditë parakalon në publik, me punimet e veta.
Secili poet që mendon se do të pranohet me duar të hapur nga të gjithë, secili poet që mendon se do t'i duartrakasin të gjithë, se do të jetoj ndershëm nga shkrimet e veta (mendoj në trojet shqiptare),se do të fitoj vetëm miqt... është shumë më ndershëm ta "thej" lapsin me kohë, e të kërkoj rrugë të tjera jetësore, por nëse e "then" lapsin, ai pa kusht se do të vdes atë ditë që do të vdesë në mënyrë natyrore, e në anën tjetër, krijuesit do t'i mbijetojnë mijëvjeçarët.
Mbi të gjitha ngarkesat, peripecitë, rreziqet, pasojat... që m'i ka dhuruar shkrimi, edhe një mijë e një herë të më kthejnë në pikënisje, unë prapë do ta zgjidhja shkrimin, e në një poezi timen, them kështu:

... Sa herë lapsi më ka kthyer dy hapa mbrapa
Herën tjetër më ka hedhur gjashtë përpara
Ndjenjë që s'përjetohet nga secili...

P.S Të falenderoj për aforizmat e dërguar, njëherit të përgëzoj se ke bërë një punë të madhe. Unë i lexova, më pëlqyen sigurisht, i kanë lexuar edhe shumë anëtarë të forumut, por të kisha lutur (për hirë të vazhdimësisë të aforizmave të mi, t'i veçosh aforizmat tu në një postim të veçant.

Suksese edhe më të mëdha!

Faleminderit!
Urimet dhe kritikat e juaja (Agim Metbala) jane vertet te mprehta dhe kurrsesi te shperfillshme.
Jam rregjistruar ketu dhe ne forume te tjera me emrin dhe mbiemrin tim te vertete.
Jam student ne Itali dhe jam 26 vjeç.
Me respekt Pellumb Syku.

Post scriptum Faleminderit te gjithe atyre qe lexojne poezite e mia, por sidomos atyre qe lene shenime e kritika mbi to.

[Agim Metbala]

Zotëri Syki, së pari më vjenë mirë mirë që studion në Itali, të bëhesh i zellshëm në studime sikurse në shkrimet e tua, t'i kryesh studimet dhe krejtë atë nostalgji gjë mbanë në shpirt për atdheun tënd të bukur, një ditë t'i kthehesh në gji e të qmallesh, qmallesh... së pari me të afërmit e tu, e pastaj me të gjithë...

P.S.Nuk ishte kritikë, por një sugjerim i sinqert për të gjithë krijuesit e tani më vie mirë që ta di emrin dhe mbiemrin tënd. ke emër të bukur, e gëzofsh!

[Syku]

Vjeshta

Ja, dhe vjeshta vjen
grih, neper shirat e shtatorit,
gjethe-rene e trishtuar.
Njeheresh shuhen dhe zerat,
rrenqethjet pershkojne token,
ndersa rrezet e diellit zbehen
e fshihen diku larg gjithçkaje.
Nder plage te vjetra e ndjeme,
kembengulese me fort çdo dite,
çdo dite me thelle u zhytem edhe ne.
Lageshtira seç na turfullon ne vjeshte,
ngadale ecen e ngadale bie, peshe,
e ditet tona me te gjalla, myshkë.

[Syku]

Parajsa eshte ne deren qe hapet

Parajsa eshte ne deren qe hapet,
aty, mes rutines se perditshme,
ne pikesynimet e arritura,
ne disfatat qe na pjekin,
ne dashuriçken e pare,
ne shoket e zemres,
ne sofren shtepiake
e ne rrjedhen qe na shpie ku nuk dime.

Parajsa eshte ne deren qe hapet,
ne shikimet qe puqen,
ne gjakrat qe vlojne,
ne trupat qe digjen,
ne buzet qe puthen,
ne epshet qe ngjizen
e ne ekstazen qe zgjat pa fund.

Parajsa eshte ne deren qe hapet,
ne veshtrimet qe lindin buzeqeshje,
ne krahet e vegjel qe hapen si akrepa,
ne pershperitjet e embla feminore,
ne dockat e vocrra qe na dhurojne yjet,
ne perqafimet e rrembyeshme prinderore
e ne lojen e jetes qe zgjat sapak.

[mondishall]

Parajsa eshte ne deren qe hapet

Parajsa eshte ne deren qe hapet,
aty, mes rutines se perditshme,
ne pikesynimet e arritura,
ne disfatat qe na pjekin,
ne dashuriçken e pare,
ne shoket e zemres,
ne sofren shtepiake
e ne rrjedhen qe na shpie ku nuk dime.

Parajsa eshte ne deren qe hapet,
ne shikimet qe puqen,
ne gjakrat qe vlojne,
ne trupat qe digjen,
ne buzet qe puthen,
ne epshet qe ngjizen
e ne ekstazen qe zgjat pa fund.

Parajsa eshte ne deren qe hapet,
ne veshtrimet qe lindin buzeqeshje,
ne krahet e vegjel qe hapen si akrepa,
ne pershperitjet e embla feminore,
ne dockat e vocrra qe na dhurojne yjet,
ne perqafimet e rrembyeshme prinderore
e ne lojen e jetes qe zgjat sapak.

Shtoj pa kurfare teprie, qe parajsa eshte dhe mes vargjeve te tua. Ju lexoj me kenaqesi dhe rralle nxitoj ne ndonje varg. Suksese!

[Syku]

Mondishall.
Faleminderit miku im poet !
Vleresimi yt me ngazellen vertet shume ndoshta ngaqe une hulumtoj mes vargjeve te tua te mrekullueshme qe na sjell here pas here.

[Syku]

Kush, çfare dhe qysh…

Urtesira te ushqyera ne djepin e ameshimit ne, dot nuk pjellim,
as perla çudiberese per te rrefyer ku shpirtrat e paform çelin,
as prova konkrete se: kush, çfare dhe qysh realisht ne jemi,
madje as me te voglen siguri mbi vargjet qe ketu shkruar gjeni.

Shigjetojme ndonje therrime te paqarte vertetesie sa andej-ketej,
tinguj gjysme te çirret mbi gjerat qe s’duam, qe s’na pelqejne,
hipoteza te pabaza, por te larmishme mbi çfare s’jemi e s’kemi qene,
veç kesi-soj horizontesh mund te eksplorojme, mendime duke lene.

Edhe ne vete, vezullojme si yjet e qiellit ne vorbullen e ujit te turbullt
Rrokullisemi drejt lemshit te medyshjeve e aty behemi grumbull.

I admiroj Solistat, qe te paepur u kendojne garancive qe bujshem japin
mbi gjera te stermedha e hijen e vet qyqare, pas vetes, dot nuk marrin.