Pëllumb Syku - poezi

[Syku]

Kur s’mundem dot.

Kur s’të flas dot, të hesht nuk mundem
e çfarë kryqi është për mua ky maskim,
dhe mohoj vetveten ngaqë thellë druhem
se mos lëndoj ty, shpirtin tim.

Kur s’të puth dot, nuk di ku të strukem
e sa i zjarrtë që m’vlon në gji ky tërbim,
e të jam gozhduar, s’mund të zhdukem
pa të lënduar disi, o shpirti im.

Kur s’të kam dot, të qesh nuk mundem
e ëndërrimi brenda meje më është denim
e jam bërë si hije dhe botësh përkundem,
tek kërkoj afrim drejt shpirti im.

[Syku]

Zemër-mjera.

Kjo zemër-mjera nuk po nxë kurrë mend,
po vuan dhimbje të vjetra n’dashuri të reja,
po fluturon lartësishë e nuk po gjen vend,
mbi tokë te ndalur, të ngulë rrënjët e veta.

Por zemër-mjera paska qëlluar burrëreshë,
të jetoje në kohë të këtilla me gjoksin para,
plagët e trupit e plagët e veta t’i mbajë peshë
e duke qeshë, të shpresojë për ditë të bardha.

A kështu zemër-mjera do të vdesë në agjerim,
apo do përplaset në ndonjë gur apo shkëmb,
t’i kthehet nënës natyrë, njëherësh, me nxitim,
pa lënë jehonë, pa lënë asgjë, pa lënë askënd?

[Syku]

Marrezisht

Ti je ajo që je
e ajo që je mua më pëlqen
e kur të dua ndryshe,
s’di çfarë dua as s’di çfarë them,
se ndryshe po të ishe,
s’do të ishe kjo që je
as s’do të ishe kjo që dua.
që dua marrëzisht.

[Agim Metbala]

Zemër-mjera.

Kjo zemër-mjera nuk po nxë kurrë mend,
po vuan dhimbje të vjetra n’dashuri të reja,
po fluturon lartësishë e nuk po gjen vend,
mbi tokë te ndalur, të ngulë rrënjët e veta.

Por zemër-mjera paska qëlluar burrëreshë,
të jetoje në kohë të këtilla me gjoksin para,
plagët e trupit e plagët e veta t’i mbajë peshë
e duke qeshë, të shpresojë për ditë të bardha.

A kështu zemër-mjera do të vdesë në agjerim,
apo do përplaset në ndonjë gur apo shkëmb,
t’i kthehet nënës natyrë, njëherësh, me nxitim,
pa lënë jehonë, pa lënë asgjë, pa lënë askënd?

Përshëndetje miku i vjetër,
Më vjenë mirë se pas një kohe të gjatë pritjeje, postuat poezi të reja...
Më ka marr malli ta shijoj kënaqësinë e vargjeve tua...
Përqafime Pëllumb Syku!

[Syku]

Te dua.

Te dua me shume se çdo gje qe dua.
Ti je kaq e vogel, por gjithçka per mua.
Ti je e pa kufi e te mberthej nder duar.
Ti je zjarri im i ndezur, endrra ime e zgjuar.

Te dua si asgje tjeter e si çdo gje te dua.
Ti je paqja qe kaq gjate te kam kerkuar,
Ti je liria ime qe shume me ke munguar
Ti je uji, ajri, drita e gjithçka per mua.

Te dua embelsisht e çmendurisht te dua
Ti je gjysma ime, gjysma ime e çmuar.
Ti je ndjenja perveluese qe zemren m’ke pushtuar.
Te dua siç di e ashtu si di vetem ty te dua.
...e te dua, e te dua, e pambarimisht te dua.

[Syku]

Pulebardhat

Pulebardhat qe pershkuan qiellin
para syve te mi
mund te mos e dine
ku strehohet dielli mbremjesh.

Une shtirem me vetveten
e bej sikur e di, (por e di)
bej sikur me pelqen perendimi
po ashtu si dikur,
ngaqe s’e pranoj dot vetmine.

I vetem,
degjoj dallget tek qetesohen
e dua te iki
por s’mundem.
Zhytem nder kujtime
akoma te nxehta.

Asgje sa pulepardhat s’me shqeteson.
Si nuk e kuptojne
qe perendimi tani eshte ndryshe.
As mirazhet nuk enden me.
Rete e purpurta zvarriten te zhgenjyera
ne nje horizont te zbehte, te trishte.
Merzia nuk ka shtepi,
ndaj rri me mua,
me ben shoqeri.

Pulebardhat,
mosperfilleset.
I shoqeroj me sy
derisa zhduken larg,
me shpresen e nje pershendetjeje.

Dielli u shua sonte.

[mondishall]

Nje tjeterlloj perendim diellor, por fatkeqesisht real. Pse? Sepse.."Merzia nuk ka shtepi, ndaj rri me mua, me ben shoqeri"(Syku). Urime Syku per kendveshtrimet e tua te vecanta poetike.

[Syku]

Eh!!!

Asnje fjale
s’arrin ta shprehe
plotesisht
zhgenjimin tim.

Asnje shpatull
s’me mban koken
asnje sekond
me k’te terbim.

Asnje biskame
s’arrin ta shpraze
as fare pak
mllefin qe kam.

Asnje maske
s’arrin t’a fshehe
nen f’tyra te rreme
bishen qe jam.

Asnje kreshte
s’arrin t’pengoje
urrejtjen te dale
porsi vullkan.

Asnje zjarr
s’ma ngroh zemren
qe u ngri se ftohti
e u be kallkan.

Asnje e asgje
s’me pajton më
me dhelper ligen
qe m’theri pabesisht.

Sepse
e dashuroja çiltersisht.