Pëllumb Syku - poezi

[mondishall]

Tufë me gjëmba.

Ajo buzëqesh por unë nuk mundem,
ndaj aktroj mjerueshëm për sytë e saj,
drapëroj si hëna, se dot nuk zhdukem,
me gjysëmbuzëqeshje kur dua të qaj.

Ajo e di mirë ç’është prehja e heshtur
që po e gllabëron ngadalë përbrenda,
por bën sikur s’e di, guxon pareshur,
ëndërron t’ardhmen, at’tufë me gjëmba.

Ajo ribuzëqesh por unë nuk mundem
e riaktroj mjerueshëm për sytë e saj,
ridrapëroj si hëna, se dot nuk zhdukem,
me gjysëmbuzëqeshje kur dua të qaj.

Shume, shume me pelqeu!!!

[bili99]

Mondi me pelqeu "Zhgenjimi " dhe "Tufe me gjemba",
shume bukur Pellumb Syku ,vazhdo te sjellish tufa vargjesh te bukura.

me nderime,
bili99

[Agim Doçi]

Kam dashur unë gjithë jetën time
Të më lagë shiu rrebesh i tij!
Të rri nën diell të tokës time
Të mardh në dimër kur fryn stuhi.

Kam dashur fort me mallë të shpirtit
Të vuaj netëve nga dashurija!
dhe përmbi plagë ta mbaj unë gishtin
ku dhemb më fort veç nostalgjija.

Një nostalgji e butë mëndafsh...
që të përlot netëv pa gjumë
të puthja embël dhe me plot afsh
atë që pranë e doja unë!

Por ja që Stoli i Dashurisë
Ka mbetur bosh shekuj më parë!
dhe në oborr të poezisë
vërtitet vargu im i marrë!

Me flokët e shpirtit të shpupurisur
që nuk ka krehër ti drejtojë...
Kjo rrugë e gjatë për ku jam nisur
nuk di as vetë ku do më çojë?!

[Syku]

Ekzistencë pa zanafillë.

Përpara ekzistencës, kur asgjë nuk ishte,
ishte aq asgjë, saqë thjeshtë asgjë t’mos ishte
e nëse ishte pak asgjë dhe ne ishim diku aty,
mes asaj asgjëje, që me ne, krejt asgjë s’ishte.

Përpara ekzistencës, s’mund të ishim vetëm,
të paktën jo aq vetëm, sa të ishim vetëm ne,
ishin dhe të tjerë, të ngjashëm a të ndryshëm,
të mishtë a të pamishtë, çfarë rëndësie ka?

Përpara ekzistencës, vetë ekzistenca ishte,
me mantelin e saj paradoksalisht mbështjellur,
në një pikë madhësie zero e volum t’pafund,
ku mbruhej vetë ekzistenca që kishte ekzistuar.

E nëse ekzistenca ekzistonte përpara ekzistencës se vet
edhe ne ekzistonim përpara ekzistencës sonë
e nëse arsyetojmë kështu deri në pafundësi,
del që ekzistenca jonë nuk ka kurrfarë zanafillë.

[Syku]

Trishtimi njohu kufinj te rinj

Qiellin e qullur nga shiu
e zbardhi vetetima
per nje çast
e per nje çast
ia ngriu buzeqeshjen,
vocerrakut
nen kulmin e vjeter.

Ofshamat u perhapen
furishem
po ate çast
e qiellin qelluan aq eger,
saqe lengata gjemoi
terbueshem,
thelle,
ne pashpirtin e reve.

Trishtimi njohu kufinj te rinj.

[Syku]

Ego-thyer

Ego-thyer largohesh
e mbes zhgenjyer
s’di a pendohesh.

Ulet syparja
e pas shpines kthyer
mbetet ndarja.

Horizonti seç çahet,
rrebesh-egri versulet
e mendja s’me shkapet.

Zemershqyer kthehem
tek kopshti, tek lulet,
me nektar te dehem.

[Syku]

Me moshen tende t’fundit tash po shkruaj.

Po marr guxim te shkruaj per ty, o vella,
per ty, qe je plaga ime e hapur qyshkur,
per dashurine tende qe gjoksit s’m’iu nda,
e per lulen e rinise tende nen dhe vyshkur.

Kam mall per ty o vella, por s’dua te qaj,
se dua te digjem ne lotet e vluar te nenes,
ne çehren e heshtur qe mbulon syte e saj,
e kur me flet per ty, n’ato rrahje t’zemres.

Me moshen tende t’fundit tash po shkruaj
e m’duket dje, kur vocrrak me dhimbje n’gji,
t’laja me lot trupin vigan, rene n’dhe te huaj,
te lare me pare nga lotet e vellezerve te mi.

............................vazhdon.

[Agim Doçi]

Syku

Urime te sinqerta per vargjet e tua. Sot eshte dita e Sulltan Novruzit - Dita e Madhe e Bektashinjve. Ju uroj Shendet, Paqe dhe Dashuri mes njerzve.

[Syku]

Fitorja qe duhet merituar.

E kafshoj buzen time qe m’tradheton,
qe ngurron te shprehe cfare zemra ndjen
dhe rropatem pikepyetjesh deri naten vone
tek i hap shtigje guximit qe prape s’vjen.

Sa flete me sterhollime shqeva ne pritje,
per derdhjen e fjaleve te zgjedhura me durim,
nen kanosjen e afert te se zymtes lajthitje,
prej ndjenjave te mbrume qe s’gjejne shpagim.

Tek e fundit s’do flas...do i jap nje puthje,
t’ia ngjesh mbi buze mesazhin, te detajuar
e t’i shporr ndrojtjet e kota, t’i flak tutje,
se dashuria eshte fitorja qe duhet merituar.

[Syku]

Te perçmoj.

Nuk te perçmoj ngaqe me rreshqite duarsh
e as ngaqe zemren pa dhimt ma thermove,
por t’perçmoj se tash gjen guxim t’me thuash
se me doje vertet e u desh ikja qe ta kuptoje.

Te perçmoj papritur me tere forcen e mbetur
dhe kuptoj kotesine e vuajtjes sime te gjate.
Te perçmoj siç perçmohet nje hyjni e vdekur
e filloj te t’urrej si te kollituren time te thate.