95 vjetori i shtetit shqiptar

[Edmond Kaçeli]

Kryekaragjozët shqiptarë të politikës janë përgatitur për shfaqjen tragjikomike të radhës. Të ndërgjegjshëm deri në palcë për efektin mediatik dhe të mbijetesës politike kësaj radhe shfrytëzojnë, siç e kanë shfrytëzuar që nga viti nëntëdhjetë, Festën Kombëtare të Flamurit.

Berisha ka urdhëruar shtetin që bashkë me Festën e Flamurit të festohet dhe e ashtuquajtura Ditë e çlirimit.
Kjo i ngjan ofertës: Prendi due, paghi uno! (Merr dy festa bashkë dhe paguaj një).

Rama si udhëheqësi i përndritshëm i opozitës shqiptare lë mënjanë historinë dhë bën politikën e elektoratit të majtë, duke e urdhëruar Festimin e çlirimit më 29 nëntor, siç është festuar qysh nga 29 nëntori i 1944 kur gjermanët e fundit u larguan vullnetarisht nga Shqipëria. Madje e quan paftyrësisht: Nata e Bardhë (Note Biancha). Po të marrim parasysh se çfarë ndodhi pas 29 nëntorit, është e qartë se pas Natës së Bardhë (të Kuqe në fakt) erdhën mijëra net të Zeza.

Rama i Gjatë dhe historianët komunistë thonë se gjermani i fundit u largua nga Shkodra më 29 nëntor, pasi partizanët bënë luftë kundër tij për disa orë.
Historianët nacionalistë, të mbështetur dhe prej Berishës, ish-komunist i ndershëm, edhe ky i gjatë gati në nivelin e Ramës, thonë se data u caktua vetëm për efekt të vëllazërisë komuniste shqiptare -jugosllave.

Kur i thonë historianët edhe mund të mos jenë të vërteta por kur historinë e bëjnë Koka të Mëdha (Kryemëdhenj) dhe Shtatgjatë si Berisha dhe Rama, e vërteta ndahet përgjysë pesëdhjetë për njërin e pesëdhjetë për tjetrin. (Kristoforidhi i madh do ti emërtonte Ramë Shalëgjati dhe Sali Shalëgjati, në ndryshim nga Nano që mund të quhej Fatos Shalëshkurti)

Pa dashtë të fyej flamurin tim me shqiponjën dykrenore, krejt kështu është ndarë dhe opinioni shqiptar. Vetëm se Shqiponja për fatin tonë të madh e ka kryet më të vogël. E kryet e madh nuk është tipar i shqiponjës. Tjetër qenie jonjerëzore dykrenëshe mund të përfaqësonte politikën aktuale.

Atëherë shtrohet pyetja e vjetër: Kur u largua gjermani i fundit? Iku vetë më 28 apo 29 nëntor? U dëbua nga partizanët me 28 apo më 29 nëntor?
Në fakt sipas gjasave edhe sot e kësaj dite në Shqipëri vazhdojnë të jenë gjermanë. Madje vazhdojnë të vijnë përditë. Krahas gjermanëve vijnë dhe italianë, amerikanë, indianë, kinezë, turq, arabë, e dreqi e di se çfarë racash të tjera.
Atëherë kush na pushtoi? Kush na çliroi? Nga kush u çliruam?

Pyetje të vështira që vazhdojnë të marrin përgjigje të vështira për tu kuptuar.
Në kuptimin dhe për leverdi të fjalës, thotë një i njohuri im, sa të jetë festë është mirë, se kështu largojmë kryet nga hallet e përditshme. (Miku nuk thotë se kryet është plot a bosh me mend)
Në festa zakoni shqiptar e don që të shkohet me duart plot. Do të thoja dhe ballin lart, por ballistët janë armiqtë e partizanëve e nuk mund të rrinë rehat në të njëjtën sofër të përbashkët. Natyrisht në festë shkohet dhe me flamur në dorë.
E si duhet të jetë flamuri kur njëra palë feston 28- 29 nëntorin e tjetra feston vetëm 28 nëntorin.

Sipas teorisë kineze aplikuar gjatë miqësisë së madhe shqiptaro –kineze, në festat shqiptare shkohet rreth flamurit të bashkuar nëpërmjet ndarjes. E nëse nuk mjafton një flamur me shqiponjën dykerenore në mes, atëherë të nxjerrim dy flamuj me nga një kokë shqiponje që sheh në të kundërtën e kokës tjetër. Njërën pjesë të flamurit ta përdorin kush feston 28 plus 29 nëntorin dhe tjetrën kush feston edhe 28-ën, edhe 29-ën më 28 nëntor.

Në kuadrin e natyrës vëlladashëse të shqiptarëve asnjëherë nuk ka ndarje të barabartë. Kështu flamurit të shkretë (respekt për flamurin) nga tërheqja dypalëshe i bie të shkyhet. Të shkyhet dhe jo të ndahet. (Shkyerja është një tjetër tipar vëlladashës shqiptar)

Flamuri ynë, i ngritur në Vlorë më 1912-ën, i fëlliqur me yllin e kuq në 1944-ën, i pastruar në Shkodër në demonstratën kundër bustit të Stalinit më 14 janar 1990- ës, rikthehet të valëvisë i shkyer nga politika shqiptare në vitin 2007.
E nacionit (kombit) nuk i mbetet gjë tjetër vetëm të urojmë njëri -tjetrin: Gëzuar Festat me Flamur… të shkyer!
Edmond Kaceli
edmond.kaceli@gmail.com
Publikuar ne "Zekthi-Liria e Fjales"
"Hermes News"
"Kuvendi"

[Palma]

Gezuar bashkekombes, kudoqofshi.....diten e flamurit tone te bekuar.
I nderuar qofte kujtimi dhe emri i delegateve shqiptare me ne krye, Ismail Qemalin. Le te jemi krenare per emrin shqiptar.

Gezuar!!

[biligoa]

Shqiptarë të bashkuar për një Shqipëri të bashkuar!

[biligoa]

Urime 28 Nëntori – Dita e Flamurit!

Në Tiranë Skenderbeu qëndron me shpatën e ngrehur lartë.
Këtu në Prishtinë, atij ia kanë ulur shpatën.
Në Shkup Skenderbeu e ka shpatën e futur në këllëf.
Në Luginë të Preshevës ai nuk është fare.

Gjuha shqipe në Shqipëri është gjuhë zyrtare.
Në Kosovë ajo e ndanë hapësirën zyrtare me serbishten.
Në Maqedoni lejohet përdorimi i saj vetëm pjesërisht.
Në Luginë vetëm privatisht.

Shqiponja dykrenare valvitet e vetme në Shqipëri.
Në Kosovë po e shndërrojnë në flamur të dasmave.
Në Maqedoni e ndaluan përdorimin e tij.
Në Luginë të Preshevës shqiptarët arrestohen nëse e përdorin.


Sot nuk kemi kohë për të festuar. Sot është për t’u organizuar dhe rezistuar. Ta lidhim edhe një herë besën për çlirim dhe shpëtim.

[BLACK_SOUL]

Ne Te Vertete Kemi Vetem 17 Vjet Pavaresi, Apo Jo?

[sveselaj]

E vetmja përparësi për ti festuar 2 data të pavarësisë së popullit shqiptar (Shqipëri dhe Kosovë), pra pa bashkim kombëtar, është mundësia që ti kemi 2 vota në të ardhmen tonë brenda Bashkimit Europian. Shkëlqim Veselaj.

[BaBa]

Megjithse 2 dit me vonese po ska gje

Ajde Gezuar festen e çlirimit te gjithve



PS: baaaaaaaaaaaa sa te çlirum qe ndjehemi ne Shqiptaret re amani moj .

[Klaidi V]

Gezuar festat! Por gjithesesi, shqiptaret mbeten vetem duke festuar dhe c'eshte me e redesishmja me xhepa bosh!!!

[Korcar-L1]

Shqiptarët nuk kanë motiv të jenë krenarë për flamurin e tyre

Nga Xhovani Shyti

Në të përditshmen “Panorama”, të së premtes, nën okelion “opinion”, ishte lançuar shkrimi “Nga një palë brekë në çdo dritare”. Autori i tij, Arian Çani, rrekej të trajtonte një fenomen të trishtueshëm, sipas të cilit ende për ne shqiptarët flamuri kombëtar vazhdon të jetë një send me vlerë të kufizuar. “Megjithëse nëpërmjet një spoti publicitar, - theksonte Çani, - qeveria iu bëri thirrje shqiptarëve që ditën e pavarësisë të varnin nga një flamur kombëtar në çdo dritare, këta vazhduan ritualin e ditëve të zakonta, duke valëvitur në vend të flamujve rroba të lara, midis të cilave sundonin me shumicë brekët, kanotieret dhe reçipetat.”

Këtë kishte konstatuar Çani gjatë inkursionit të tij vëzhgues nëpër lagjen ku banonte, kurse kjo pamje sundonte jo vetëm gjithë Tiranën, por gjithë vendin. Madje, edhe Vlorën, epiqendrën e festimit të Ditës së Flamurit. “Po përse banorët e këtij vendi nuk e dëgjuan qeverinë që iu bëri thirrje të bënin edhe ata një shenjë duke e ngritur flamurin kombëtar në shtëpitë e tyre?”, - pyeste Çani, pa e shpënë më tej dhënien e përgjigjes.

Pikërisht kjo është edhe çështja që duhet trajtuar. Pse edhe ne shqiptarët nuk bëjmë të njëjtën gjë që bëjnë në të tilla raste grekët, italianët, gjermanët, amerikanët, anglezët, kanadezët, australianët, popujt e vendeve nordike e atyre të ulëta etj.? Madje e bëjnë me qejf, pa iua kërkuar as qeveria, as presidenca, as partitë politike apo shoqatat.

Valëvitja e flamujve kombëtarë nëpër dritare, ballkone e të tjera ambiente të dukshme publike nga ana e taksapaguesve të vendeve perëndimore është kthyer në një ritual jo për ego kombëtare e as tifo apo për t’iu bërë karshillëk kombeve të tjera. Një veprim i tillë është jo vetëm i ndjerë, por dhe tregues i atdhedashurisë së tyre të sinqertë ndaj kombit, të cilit i përkasin e që iu ofron atyre resurse të tilla jetese, për të cilat ia vlen të ndihesh krenar. “E kam për nder të dhuroj jetën time për të mbrojtur jetën dhe dinjitetin e bashkëkombasve të mi”, është kredoja jo vetëm e një polici amerikan, por e të gjithë homologëve të tij perëndimorë. Përkundër saj, ja kredoja e një polici shqiptar: “As që më bëhet vonë, kokat nuk paskan ngrënë. Del gjë për mua”!

Natyrisht, në këtë indiferentizëm të një punonjësi shqiptar të policisë ka edhe elemente të tjera, madje thelbësore, që nuk e motivojnë të ngrihet në nivelin vetëmohues të homologëve perëndimorë. Por fjalën e kemi tek ajo çka iu ofron shteti ynë bashkëkombasve të tij, për t`i bërë të ndihen krenarë nga qenia shqiptar dhe të dashuruar me flamurin kombëtar.

Por nuk është vetëm ky shembull. Të gjitha strategjitë qeverisëse të vendeve të përmendura më sipër rreken të implementojnë politika sa më sociale, që të kenë brenda sa më shumë antimonopol dhe sa më tepër përfitues, në mënyrë që pasuria kombëtare të shpërndahet sa më proporcionalisht dhe numri i të varfërve të jetë sa më i vogël. Madje, në vendet nordike e ato të ulëta politikat sociale janë aq shumë prezente sa e kanë zhdukur kufirin midis të pasurve e të varfërve. Atje politikat gjithëpasuruese janë të tilla sa vetë shteti inicion hapjen e llogarive bankare për fëmijët nën moshë, në mënyrë që t`iu garantojë atyre një arsim dhe jetesë me sa më pak kokëçarje në të ardhmen. Kurse te ne e dini vetë, por nuk bëjmë keq t’ju rikujtojmë se gjithë pasuria kombëtare është përqendruar në jo më shumë se 15-20 % për qind të popullsisë që ha me “lugë floriri” dhe lahet në “vaska argjendi”, ndërsa pjesa tjetër nuk ka asnjë pronë, nuk ka shtëpi, nuk ka një punë që t’i garantojë të ardhura të mjaftueshme për të përballuar jetesën normale etj.

Pra, këtu qëndron varur e epërsia e brekëve në ballkone ndaj flamurit kombëtar në një ditë feste kombëtare, siç është 28 Nëntori. Shtetasi i sotëm shqiptar është i zhveshur nga kjo lloj dashurie kombëtare, sepse, në vend të politikave frymëzuese, shteti, të cilit ai i paguan të gjitha taksat që i kërkon, aplikon strategji të tilla që ia thërrmojnë dinjitetin dhe ia përbaltin personalitetin individual. Dhe, duke qenë kështu, nuk ka sesi të lartësohet vetëdija kombëtare, prej së cilës rrjedh më pas motivi për ta valëvitur flamurin kombëtar pa urdhër apo thirrje qeverie.

gazetatema

[biligoa]

URIME FESTAT - GËZUAR ROBËRINË!



Festat e Nëntorit erdhën, u festuan, u lavdëruan, u lartësuan, u përkujtuan dhe shkuan, kurse varfëria, përçarja, copëtimi dhe robëria mbetën!

Kështu ishte dje dhe kështu mbeti sot. Dhe kështu do të jetë edhe nesër, edhe Nëntorin tjetër, sepse Shqiptarët i biejnë të njëjtit fyell, të njëjtit tupan dhe hedhin të njëjtën valle qe 95 vjet me rradhë!

Shqiptarët (qeveritarët, zyrtarët, politikanët, liderët e historianët) rrafsh një shekull po merren me të kaluarën, me të djeshmen, duke mos mësuar asgjë nga e kaluara dhe nga e djeshmja e historisë sonë kombëtare! Ata dijnë vetëm të ankohen dhe të vajtojnë për të kaluarën tragjike të kombit tonë dhe copëtimin e Shqipërisë Etnike! Ata dijnë vetëm të flasin e të shkruajnë për gjendjen e sotme neokolonialiste të Shqipërisë Etnike të robëruar nga sllavo-grekët dhe aq! Ata vetëm dijnë të sjellin konkluzione për varfërinë dhe mjerimin e trojeve shqiptare, përçarjet e liderëve dhe pushtetarëve shqiptarë dhe aq!

Shqiptarët e njohin realitetin tragjik të Shqipërisë Etnike, e dijnë diagnozën e sëmundjes së saj, por nuk janë të gatshëm e në gjendje që ta ofrojnë ilaçin për shërimin e plagëve të Atdheut! Ata flasin e bërtasin çdo Përvjetor dhe pastaj heshtin, bëjnë gjumë tërë vitin! Ata shkruajnë e flasin dy-tre ditë para Festave të Nëntorit për çështjen kombëtare shqiptare dhe pastaj festojnë e ngrejnë dolli për këtë çerek Shqipërie të cunguar që na ka mbetur!

Shumë u fol e u përfolë këto ditë para dhe gjatë Festave të Nëntorit për të kaluarën, për historinë e përgjakur e dramatike të kombit shqiptar dhe të Shqipërisë. Pak u fol e u shkruajt edhe për të tashmen tragjike të kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike. Por asgjë, fare asgjë nuk o fol dhe nuk u shkruajt nga titullarët kompetentë: politikanët, liderët, historianët, akademikët e intelektualët tanë për ardhmërinë, për perspektivën, për rrugën që duhet të ndjekë kombi ynë për të çliruar dhe ribashkuar Trojet e copëtuara e të robëruara Shqiptare të Shqipërisë Etnike!

Të gjithë folën e shkruajtën për të kaluarën, shumë pak për të tashmen dhe aspak për të ardhmen! Pushtetarët dhe intelektualët shqiptarë duan ta lënë kombin dhe Atdheun tonë pa të ardhme, pa liri, pa ribashkim, pa sovranitet e dinjitet kombëtar! Askush nuk guxoi ta thotë një fjalë se çka duhet të bëjmë sot që të kemi një të ardhme nesër! Udhëheqësit shqiptarë dhe akademikët e intelektualët e kombit tonë nuk kanë ideal kombëtar dhe nuk kanë guxim qytetar që të flasin e të shkruajnë hapur, pa dorëza, për të ardhmen e kombit dhe Atdheut të vet! Vetëdija dhe ndërgjegjja e tyre kombëtare është nën çdo nivel normal!

Kur lexojmë e dëgjojmë, kur shohim e analizojmë të tashmen, të sotmen e popullit dhe Atdheut tonë, e kemi bukur të lehtë që ta vlerësojmë të kaluarën dhe ta parashikojmë të ardhmen e tij. Kur vërejmë çdo ditë sjelljen antipopullore e antikombëtare të parlamentarëve dhe të qeveritarëve tanë në Tiranë, Prishtinë e Shkup, e kemi shumë të lehtë që të konkludojmë se përse populli ynë dhe Atdheu i tij gjenden në këtë gjendje të mjerueshme politike dhe ekonomike! E kuptojmë fare lehtë se përse nuk fituam dje, përse nuk fitojmë sot dhe përse është në pikëpyetje që do të fitojmë edhe nesër lirinë dhe ribashkimin kombëtar të Atdheut tonë të pushtuar!

Pushtetarët shqiptarë nuk çajnë kokën për çlirimin dhe ribashkimin e Atdheut! Atyre nuk u ha palla për varfërinë dhe vuajtjen e popullit! Atyre nuk u bëhet vonë për asgjë! Ata vetëm kujdesen për pasurimin dhe karrierën e tyre politike! Kurse, mjerisht, populli ynë manipulohet lehtë, mashtrohet në vazhdimësi dhe votën ua jep xhelatëve të vet!

Për të dalë nga situata e pushtimit, robërisë, copëtimit dhe mjerimit ekonomik, për t’i dalë zot popullit dhe Atdheut dalin, herë pas here, në skenën politike dhe ushtarake disa grupe, organizata, parti dhe ”ushtri”, të cilat, të udhëhequra nga idealistët dhe atdhetarët më të devotshëm të këtij populli, janë përpjekur dhe përpiqen që ta shpëtojnë popullin dhe Atdheun nga kjo gjendje katastrofale në të cilën gjendet aktualisht. Mirëpo, me gjithë sakrificat dhe flijimet e panumërta fitorja nuk është arritur, por pishtari i lirisë është mbajtur ndezur, falë gjakut të dëshmorëve të kombit. Ky flakadan lirie na jep shpresë e forcë se liria dhe ribashkimi kombëtar është i mundur dhe nuk është shumë larg.

Por këta idealistë e luftëtarë lirie, nga qeveritarët shqiptarë dhe miopët e ndryshëm politikë që veten e quajnë intelektualë, analistë e çkamos, etiketohen si : ”leckamanë”, barkcullakë”, ”kalamaj”, ”studentë të dështuar”, ”aventurierë”, ”naivë”, ”ekstremistë”, ”njerëz me maska e thasë në kokë”, ”terroristë”, dhe shumë epitete tjera denigruese, me qëllimin e vetëm që këta patriotë e liridashës t’i izolojnë nga populli dhe të pamundësojnë realizimin e programit të tyre për çlirim e ribashkim kombëtar të popullit e të Shqipërisë Etnike.

Dhe, fatkeqësisht, deri tani kanë pasur sukses në veprimtarinë e tyre pacifiste, disfatiste dhe antikombëtare! Tani për tani taborri anti-bashkim kombëtar është në epërsi! Qoftë faktori i brendshëm, qoftë ai i jashtëm janë kundër ribashkimit të Shqipërisë Etnike! Ndaj duhet shumë punë, shumë organizim, shumë propagandë dhe shumë sakrifica tani dhe në të ardhmen për t’i kthyer këto dy faktorë në përkrahje të zgjidhjes së drejtë e përfundimtare të Çështjes Kombëtare Shqiptare në Ballkan.

Edhe këtë Nëntor festash kombëtare u gëzuam për 2 ditë dhe do të vuajmë për 12 muaj, deri në Nëntorin e vitit 2008. Dhe kështu rutinë, qark vicioz festimi dhe robërie! Dhe raporti liri - robëri është 12 me 2 për robërinë! Ky është realiteti i hidhur e real i kombit tonë dhe Shqipërisë sonë të copëtuar! Prandaj, me njërën gotë në dorën e djathtë, plot shend e verë, ngritëm dollinë e ëmbël sheqer: Urime Festat!, kurse me tjetrën gotë në dorën e majtë, vetëm pas pak, ngritëm dollinë tjetër farmak: Gëzuar Robërinë!

Pra, Urime Festat - Gëzuar Robërinë!, Shqipëria ime luftarake dhe paqësore, vend i shqiponjave dhe korbave, vendi i kontrasteve dhe çudirave, vendi paradoksal i paradokseve!