*Ekzistencializmi*

[Zombi]

Ekzitencializmi eshte humanizem, njeriu s'eshte asgje tjeter por ajo qe ai krijon nga vetvetja!

[brandon]

nuk e kisha per ty ate te komunistit, se e di qe nuk je,
po nuk shoh ku eshte e keqja e individualizmit, perderisa ne ne te vertete jemi te ndryshem, unik sejcili prej nesh.
Komunizmi ashtu si dhe feja perpiqen ti bejne te gjithe si robota qe flasin, duken dhe mendojne njesoj.

Une e mendoj si ty, der Skipetar, vetem qe s po arrij te kuptoj, nga keto qe thuhen ketu cfare problemi shtron dhe c zgjidhje propozohen ?

[xfiles]

Une e mendoj si ty, der Skipetar, vetem qe s po arrij te kuptoj, nga keto qe thuhen ketu cfare problemi shtron dhe c zgjidhje propozohen ?

nuk shtrova me qellim asnje problem,
po meqe po ma kerkon po ta them,
porblemi jane feja, komunizmi dhe te gjitha ideologjite, filozofite , per arsyet qe shpreha tek postimi i meparshem.
Zgjidhja? ta zhdukim fene dhe komunizmin, e di qe eshte utopi, po mendimi im ky.

[DI_ANA]

Cili është vendi i ekzistencializmit në mendimin filozofik botëror ?

Ekzistencializmi është një nga rrymat kryesore të filozofisë së shek. XX. Në gjysmën e parë të këtij shekulli ekzistencializmi u bë modë filozofike kryesore, por pas viteve '60 prurjet e tij do të rridhnin gjithmonë e më shumë drejt shtratit filozofik të Europës, derisa gradualisht flamurin e marrin rryma të tjera. Unë desha të veçoj faktin se ekzistencializmi ka dhënë disa koncepte filozofike në një frymë të re, siç është koncepti i qenies. Bota duke përfshirë dhe njeriun ekziston si një realitet me shumë dimensione, i lakueshëm nga një kulturë në tjetrën, gjithmonë në lidhje me njeriun. Në raport me shume filozofë të Antikitetit si Platoni e Sokrati, ekzistencializmi ngre konceptin e qenies të lidhur ngushtë me njeriun. Nuk është qenia dhe pastaj është njeriu, por qenia vjen në botë me anë të ideve dhe virulences së subjektivitetit njerëzor, pra është një realitet që dhe e përfshin subjektivitetin, por edhe krijohet prej tij. "Subjektiviteti, pra njeriu - thoshte Jean Paul Sartre, krijon edhe qenien, edhe asgjënë".
E dyta është koncepti i lirisë si një zgjedhje absolute nga ana e subjektit, e cila sjell pastaj të gjitha konceptet etike dhe morale që përbëjnë një risi në botën filozofike. Një zgjedhje që jep detyrimin e përgjegjësisë dhe pastaj atë të ankthit, në një botë ku njeriu nuk mund të gjejë dot një siguri të plotë për veprimet e veta dhe as kriterin matës për të dalluar gabimin nga veprimi i drejtë.
I tërë ky zinxhir konceptesh bën që siç thoshte vetë Sartri "njeriu është i dënuar të jetë i lirë". Pra askush nuk ka mundësi t'i shpëtojë lirisë së vet.

[DI_ANA]

Zhan Pol Sartër, filozofi i identitetit dhe ekzistencës

Cili ishte babai i ekzistencializmit

Jean Paul Sartre lindi në Paris më 21 qershor 1905. Babai i vdes kur ai ishte vetem dyvjeçar. Shkollën e mesme e kryen në liceun "Henri IV", ku njihet edhe me Paul Nizan. Nga viti 1922 deri në 1924 ai vazhdon një kurs parapërgatitës në liceun "Louis-le-Grand", për të pranuar më pas në "Ecole Normale Superieure", në 1924-ën. Njihet me Simone de Beauvoir, me të cilën formojnë një çift të pajisur me liri dhe "bashkëfajësi". Ajo ishte "dashuria e nevojshme", në kundërshtim me "dashurinë ngjitëse", që mund të ishte shkaku i njohjes së tyre. Fillimisht dështoi në provimin e pranimit në filozofi, pasi ishte treguar "më shumë origjinal seç duhej", për t’u pranuar absolutisht i pari, një vit më pas. Po në këto vite ai njihet dhe miqësohet me Raymond Aron. Pas përfundimit të studimeve ai jep lëndën e filozofisë nga viti 1936 deri në 1939, në Havre, Laon dhe Paris. Rekrutohet gjatë Luftës së Dytë Botërore, por bie rob dhe lirohet vetëm në vitin 1942. Disa e konsiderojnë si njeri të rezistencë, por në fakt filozofia e Vladimir Jankelevitch i ofroi pikërisht versionin e kundërt, atë të "mosangazhimit" politik. Në këtë periudhë ai boton dhe esetë e tij filozofike si "Qenia dhe Hiçi" (1943), duke pasuruar dhe popullarizuar ndjeshëm rrymën ekzistencialiste franceze, të cilës i dha edhe një përkufizim ("Ekzistencializmi është një humanizëm" 1946). Autoriteti dhe popullariteti i tij rriten ndjeshëm, ku romani i tij filozofike "Neveria" (1938), novelat "Muri" (1939), si edhe disa pjesë teatrale i lejuan atij jo vetëm të shpërndajë idetë e tij filozofike, por edhe të prekë ndjeshëm mendimin e një shtrese shumë të gjerë të publikut. Në vitin 1956 ai ndërpret çdo lidhje me Partinë Komuniste franceze, pas ngjarjeve në Hungari dhe kritikon po kaq ashpër ndërhyrjen e armatosur ruse në Çekosllovaki, në vitin 1968. Mbështetës i revolucionit kuban ai do të shprehej për Fidel Kastron: "Ai më pëlqeu shumë! Më ndodh rrallë..., por ai më pëlqeu shumë!". Pas publikimit të librit të tij autobiografik "Fjalët", në vitin 1964 atij i jepet Nobeli i letërsisë, të cilin e refuzon, pasi sipas tij "asnjë njeri nuk meriton të 'çmohet' sa kohë është në jetë". Në vitin '73, së bashku me Serge July, Philippe Gavi, Bernard Lallement dhe Jean-Claude Vernier, botojnë të përditshmen "Libération", nga e cila do të tërhiqet në 21 maj të '74-ës, për arsye shëndetësore. Që nga ky vit, së bashku me Benny Levy, të cilin e kishte njohur në kohën kur ky i fundit ishte drejtues i grupit maoist "E Majta Proletare", ai punon në një refleksion mbi pushtetin dhe lirinë. Vdes më 15 prill 1980, ndërsa në funeralin e tij morën pjesë mbi 50 mijë persona. Filozofia e tij ndoshta mund të përmblidhet me disa fraza të marra nga librat e tij kryesorë, ku mund të veçohet "... bota është "absurde", pa arsye. Ajo është "me bollëk". Ajo thjesht ekziston, pa "themel". Gjërat dhe njerëzit ekzistojnë nga fakti dhe jo se kanë të drejtë" ("Neveria"), për të vazhduar më pas me disa nga mendimet e tij esenciale si "... njeriu është absolutisht i lirë: ai s'ka asgjë tjetër për të bërë, veç jetën e tij, ai është një projekt. Ekzistenca praprin thelbin. Angazhimi nuk është një mënyrë për të qenë i pavarur, por çfardo lloj ngarkese..."e për të vazhduar më pas me "njeriu është i dënuar të jetë i lirë: mosangazhimi është një tjetër formë angazhimi, ndaj së cilës jemi përgjegjës... Për më shumë Zoti nuk ekziston, pra njeriu është i vetmi burim moraliteti: ai është i dënuar të krijojë moralin e tij".

...................
Bibliografia

"Imagjinata" (1936), "Përparësja e Egos" (1937), "Neveria" (1938), "Muri" (1939), "I imagjinuari" (1940), "Qenia dhe Hiçi" (1943), "Rrugët e lirisë" (1945), "Ekzistencializmi është një humanizëm" (1945), "Duart e pista" (1948), "Djalli dhe zoti i mirë" (1951), "Kritika e arsyes dialektike" (1960), "Fjalët" (1964) dhe "Shënime për një moral" (botuar pas vdekjes në '84)

[brandon]

Sidoqofte aty konvergjojne te gjitha keto : tek raporti i trupit me mendjen ,prodhimet e trurit, dhe tek liria e njeriut. Tek problemi kryesor , materie ndergjegje.
Shume rremujaxhinj keta egzistencialistet.
Nuk me hiqet nga mendja nje thenie e Schopenhauer-it qe thote se intelektualet perpiqen me shume tu imponojne idete e tyre te tjereve- jo ti mesojne por ti genjejne.

[DI_ANA]

"As dashuri,as urrejtje:kjo eshte gjysma e urtesise...Asgje mos thuash dhe asgje mos besosh:kjo eshte gjysma tjeter"

" Jeta e njeriut nuk eshte gje tjeter vetem nje lufte per ekzistence,ku ne te cilen duhet te kemi bindjen dhe pranimin qe jemi te humbur"

[Arthur Schopenhauer]

Jam plotesisht dakort me ty brandon...sa rremujaxhinj!
Po edhe sa me vlere dhe kuptimplote!
Mos valle ky lloj imponimi qe kane kerkuar per theniet dhe dijet e tyre...mos valle nuk eshte ky qe na sherben te shpjegojme dhe te kuptojme shume gjera?!
Theniet e filozofeve me kane pelqyer gjithmone dhe me jane dukur teper te verteta..
Nje nga keta eshte edhe ky filozof i shekullit te 19.

respekte

[brandon]

N q s jeta eshte lufte per egzistence ku me te fortet ia dalin , kjo do te thote qe virtyti me i larte eshte forca , do te thote qe forca eshte e mire dhe dobesia eshte e keqe.
Do te thote qe demokracia eshte vetem maska per te fshehur kete realitet.
Do te thote ta pranojme teorine e evolucionit pa ezitim dhe dyshim, dhe forca dhe vullneti duhet te na beje te mos kemi frike nga jeta , por ta pranojme ashtu sic eshte; e mire dhe e veshtire, e embel dhe e hidhur.Do te thote thote te duash diellin , detin, jeten , shendetin, muziken dhe gjithcka qe ta ben jeten te plote.
Po te mos ishte jeta e veshtire atehre si do te dilnin ne pah vlerat tona ?
Po ta pranosh jeten si nje lufte per egzistence do te thote te gjesh forca brenda vetes dhe ta hedhesh poshte krishterimin dhe gjithe doktrinen e tij, dhe po ashtu nuk duhet te jesh i "arsyeshem" " te pranosh idete morale qe rrjedhin prej tij, nuk duhet te jesh gjysem i lekundur.
Atehere pse duhet te behemi me te mire, me te bute, me te llogjikshem kur kjo muk ka asnje kuptim dhe per me shume na qenka dobesi? Pse na qenka mekat forca dhe gezimi i jetes, kur e dime qe forca dhe jo drejtesia eshte gjykatesi i cdo mosmarreveshjeje, kur e dime qe me i forti ka gjithmone te drejte ?
Po ashtu do te thote qe s jemi te gjithe njesoj. Cdo njeri ne vendin e tij.
Atehere pse duhet te merret nje njeri si model ( mundesisht me mediokri, me viciozi ) dhe duhet ti ngjajme atij tipi dhe imitojme ato qe na dikton pasoja e pranimit te ideve krishtere.
E mire eshte gjithcka qe te ben ta pranosh jeten ashtu sic eshte, dhe te nxit ndjenjen e forces.
Frike kane vetem egzistencialistet.
Me gjithe ate nuk u shtruan problemet qe dalin nga egzistencializmi , por me kismet , ndoshta here tjeter.

[Hyj-Njeriu]

Ekzitencializmi eshte humanizem, njeriu s'eshte asgje tjeter por ajo qe ai krijon nga vetvetja!

Ja nje perralle...Njeriu eshte stampe e krijuar nga traditat...Sa me shume tradita perzien aq me e shplare eshte stampa e kujton se ka krijuar unicitet me laramanerine e tij...Laramaneri qe duket qarte edhe ne art...

[Hyj-Njeriu]

N q s jeta eshte lufte per egzistence ku me te fortet ia dalin , kjo do te thote qe virtyti me i larte eshte forca , do te thote qe forca eshte e mire dhe dobesia eshte e keqe.
Do te thote qe demokracia eshte vetem maska per te fshehur kete realitet.
Do te thote ta pranojme teorine e evolucionit pa ezitim dhe dyshim, dhe forca dhe vullneti duhet te na beje te mos kemi frike nga jeta , por ta pranojme ashtu sic eshte; e mire dhe e veshtire, e embel dhe e hidhur.Do te thote thote te duash diellin , detin, jeten , shendetin, muziken dhe gjithcka qe ta ben jeten te plote.
Po te mos ishte jeta e veshtire atehre si do te dilnin ne pah vlerat tona ?
Po ta pranosh jeten si nje lufte per egzistence do te thote te gjesh forca brenda vetes dhe ta hedhesh poshte krishterimin dhe gjithe doktrinen e tij, dhe po ashtu nuk duhet te jesh i "arsyeshem" " te pranosh idete morale qe rrjedhin prej tij, nuk duhet te jesh gjysem i lekundur.
Atehere pse duhet te behemi me te mire, me te bute, me te llogjikshem kur kjo muk ka asnje kuptim dhe per me shume na qenka dobesi? Pse na qenka mekat forca dhe gezimi i jetes, kur e dime qe forca dhe jo drejtesia eshte gjykatesi i cdo mosmarreveshjeje, kur e dime qe me i forti ka gjithmone te drejte ?
Po ashtu do te thote qe s jemi te gjithe njesoj. Cdo njeri ne vendin e tij.
Atehere pse duhet te merret nje njeri si model ( mundesisht me mediokri, me viciozi ) dhe duhet ti ngjajme atij tipi dhe imitojme ato qe na dikton pasoja e pranimit te ideve krishtere.
E mire eshte gjithcka qe te ben ta pranosh jeten ashtu sic eshte, dhe te nxit ndjenjen e forces.
Frike kane vetem egzistencialistet.
Me gjithe ate nuk u shtruan problemet qe dalin nga egzistencializmi , por me kismet , ndoshta here tjeter.

Me pelqen se paske kuptuar kenaqshem Nicen...