Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[LOGIC]

Kur të rritem do të bëhem si Ebu Bekri

--------------------------------------------------------------------------------

Njeri tha: "Unë dua të bëhem polic". Tjetri zjarrfikës. Atëherë një djalosh musliman në grumbullin e fëmijëve bërtiti,"Unë dua të bëhem Sahaab!"



Kur të rritem do të bëhem si Ebu Bekri

Pasi që një grup i njerëzve kishin pranuar Islamin, Ebu Bekri, r.a., insistonte tek i Dërguari s.a.v.s. që muslimanët ta shpallnin islamin në publik e jo ta
fshihnin më tutje. Pejgamberi më në fund u pajtua dhe së bashku hynë në oborrin e Qabes, secili duke zënë nga një qosh dhe duke i thirrur njerëzit në Islam.
EbuBekri r.a. ishte i pari që i ftoi ata tek Allahu dhe Pejgamberi s.a.v.s.

Turma që ishte e ulur e dëgjoi Ebu Bekrin r.a. dhe të tjerët që flisnin për Allahun dhe Islamin, u zemëruan dhe filluan që t'i gurëzonin dhe mbytnin muslimanët.
Utbah hodhi mbi Ebu Bekrin sandalet e tij të lëkurës, duke e goditur pa ndërprerë në fytyrë gjersa Ebu Bekri r.a. ra përtokë. Pastaj u vërsul mbi Ebu Bekrin r.a. duke e grushtuar në bark dhe në fytyrë. Fisi i Ebu Bekrit më në fund tërhoqën Utbah dhe u betuan se nëse Ebu Bekri vdes, ata do ta copëtonin kokën e Utbahs për hakmarrje. Ebu Bekri ishte i përgjakur, i pavetëdije dhe fytyra e tij ishte e padallueshme.

Kishte ra muzgu kur Ebu Bekri r.a. filloi të tregojë shenja të jetës. E dini se çfarë ishin fjalët e tij të para? "Çka ndodhi me Pejgamberin s.a.v.s.?

Nëna e tij i ofroi ushqim, por refuzoi që ta merrte. "Nuk do ta prek ushqimin gjersa të dërgoni tek Pejgamberi s.a.v.s. dhe te jem i sigurt se është mirë."

E dërguan në Daar Al-Arqam dhe kur hyri atje, Pejgamberi s.a.v.s qau për gjendjen në të cilën ishte Ebu Bekri r.a. dhe e përqafoi. E mbajti në përqafim gjersa muslimanët u bashkuan përreth.

Shembull:

Në librin e tij Risaalat Al-Mu'allim, Xhemal Abiden na tregon që në moshën dy vjeçare - ndoshta edhe më herët - djali apo vajza fillojnë zakonisht të imitojnë gjithçka që shohin. Pastaj kjo gjendje e imitimit fillon të zbutet, por vazhdon të luaj rolin thelbësor në edukimit e fëmijës.

Fëmijët nuk mësojnë kur ju thuhet, ata mësojnë përmes shembullit. Sa do të peshonte një urdhër tek fëmija, kur prindi apo arsimtari i vetëm han një sandwich? Për këtë arsye, është diç e urryer e përbuzur tek Allahu
që një person duhet të urdhërojë për mirë, por ai vetë të bëjë diç tjetër nga ajo që ka urdhëruar. Me të vërtet, fjalët e tij do të kenë peshë të vogël kur të dyja - veprimi dhe urdhri - janë të kundërta.

Allahun e madhërojnë çka ka në qiej dhe çka ka në tokë, e Ai është Mbizotëruesi, i Urti. O ju që besuat, pse po e thoni atë që nuk e punoni? Tek Allahu është shumë e urrejtur ta thoni atë që nuk e punoni! (Es
-Saff 61;1-3).

Dhe në Sahihin e muslimit, Profeti s.a.v.s ka thënë: "Në Ditën e Gjykimit do të sillet njeriu dhe do të hidhet në Xhehnnem. Banorët e Xhehnemit do të mblidhen rreth tij dhe do t'i thonë: "O ti filan, çfarë të ka ndodhur? A nuk ke urdhëruar në punë të mira dhe ke ndaluar nga të këqijat? Ai do t'u thotë "Po, gjithsesi kam urdhëruar për vepra të mira, por vetë nuk i kam kryer, dhe kam ndaluar nga të këqijat, por vet i kam punuar ato".

Ashpërsia e këtij mësimi buron nga plagët dëmtuese që e presin brenda personalitetin e fëmijës kur sheh shembullin e tij duke bërë gabime dhe duke mos bërë çka është e drejtë. Nga ne që të mos binden të besojnë
çka kërkojmë, ne mund të shkatërrojmë jetë të tëra deri në Ditën e Gjykimit. Në këtë hulumtim duhet që t'i kthehemi shembullit të ndritshëm të Ebu Bekër Es Sidik r.a. Kur Pejgamberi s.a.v.s. pranoi shpalljen e parë, njeriu i parë që ju afrua ishte shoku më i mirë Ebu Bekri. Kur Ebu Bekri r.a dëgjoi që Muhammedi a.s. është zgjedhur Profet, ai menjëherë deklaroi: "Kurrë
nuk kam dëgjuar asnjë gënjeshtër nga ti. Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër që meriton të adhurohet përveç Allahut dhe ti je i Dërguari i Allahut."

Pejgamberi më vonë tha: "Nuk ka qenë askush tjetër që kam folur rreth Islamit që nuk ka diskutuar çështjen me mua përveç Ebu Bekrit."

Me pak ajete që i dinte Ebu Bekri r.a. filloi që të thërriste në dinin Islam. Së shpejti u shoqërua nga duart e Uthmanit, Ez-Zubairit, Abdu Rrahman ibn
'Owfit, Sa'dit, Abu 'Ubaidas dhe Talhas -gjashtë nga të dhjetit të cilëve u është premtuar Xhenneti gjersa ishin të gjallë.

Në ditët e hershme të Islamit Ebu Bekri r.a. ecte nëpër dyqane dhe shtëpi që t'i vëzhgonte të gjithë robërit muslimanë që u keqtrajtonin. Ai e shikonte se
si Umajah zvarrite Bilallin në shkretëtirë në mesin e ditës, momentet më të nxehta të ditës. Umajah e shtypte Bilallin në tokën përvëluese dhe i vendosi një gurë në gjoksin e tij që ta rriste mundimin. Bilalli nuk thoshte diç tjetër "Ehad, Ehad (Një, vetëm Një)." Ebu Bekri shikonte Bilallin dhe i pëshpëriste, "YunJeeka AlWaahidul Ahad (I vetmi {Allahu } do të
shpëtojë."

Ebu Bekri shkoi tek Umajah dhe kërkoi që të ja shesë Bilallin atij për 5 ukijje të arit. Umajah u mahnit nga kjo shumë dhe me shpejtësi pranoi ."Merre Bilallin. Nuk ka asgjë të mirë nga ai."

Pasi që marrëveshja u krye, Umajjah qeshte, "Po që se do të kundërshtoje të më paguaje më shumë se sa 1 ukijje, përsëri do ta shitja."

Ebu Bekri r.a. ia bëri me dije, "Edhe po që se do të kundërshtoje të ma shitje për më pak se sa 100 ukijje prapë se prapë do ta blija! "Qëllim këqinjët, si gjithmonë, shpërndanë përgojime rreth Ebu Bekrit që ka
liruar Bilallin, duke thënë se e ka bërë për shkak se ia kishte borxh një të mirë. Në Kur'an në vargjet që do të lexohen deri në fund, Allahu e bën të qartë qëllimin e Ebu Bekrit: "Ai që e jep pasurinë e vet e pastrohet. E jo për ta shpërblyer ndokënd që i ka bërë mirë më parë. Por vetëm për të fituar kënaqësinë e Zotit të vet, më të lartit, Për Zotin, ai do të gëzojë
atë kënaqësi! (El-Lejl 92;18-21)

Lexojini sërish vargjet e fundit. Allahu po i tregon Ebu Bekrit r.a. se do ta bëjë atë të kënaqur. Allahu Ekber (Allahu është më i Madhi)! Imagjinojeni sikur Allahu t'ua thotë juve këtë. A do të kishte më shumë vlerë diç tjetër në këtë botë se sa ai ajet?

Ky ishte Ebu Bekri. Ky ishte Kalifi i të Dërguarit të Allahut. Kur 'Amr ibn El-Aasi u bë musliman, Pejgamberi s.a.v.s. zgjodhi atë udhëheqës për njërën
nga ushtritë muslimane. 'Amr besonte se kjo mund të ishte vetëm pse Pejgamberi s.a.v.s. e donte atë më së shumti nga të gjithë. Kështu që pasi që ushtria u kthye, 'Amri shkoi dhe u ulë afër Pejgamberit s.a.v.s dhe ja bëri një pyetje me zë të lartë që ta dëgjonin të gjithë përgjigjen. Ai pyeti: "Kënd e do më së shumti?"

Pejgamberi s.a.v.s. u përgjigj: "Aishen," gruan e tij.

I befasuar, 'Amr pyeti ,"Jo, jo, nga burrat kënd?"

Ai tha: "Babanë e saj! "Ebu Bekrin r.a.


Pjesa e dytë: Cilët janë shembujt tanë?

A jeni ulur ndonjëherë me fëmijët tuaj apo me fëmijët e fqinjëve musliman? Dhurojani një top basketbolli dhe uluni me një anë dhe dëgjoni se çfarë thonë. Të gjithë, me nga pak kundërshtime, do të thërrasin emrat
e basketbollisteve qafira, gjersa marrin në shënjestër të gjuajnë. Do ta dëgjoni emrin e Majkëll Xhordanit dhe të tjerëve, emër që u vije nga zemra gjersa godasin topin nga gëzimi.

Dëgjoni me kujdes; të pafajshëm u tregojnë botës: "Dua që të bëhem basketbollist qafir sikurse qafiri Xhordan." Mos u befasoni kur të arrijnë në
Universitet, pasi që e kanë humbur rininë e çmuar, mund ta gjuajnë topin në mënyrë të saktë në kosh, po ende nuk mund ta lexojnë suren El-Fatiha, duke belbëzuar sikur fëmijë. Në Ditën e Gjykimit, këto kënaqësi adhurimi do t'i mohojnë të gjithë ata që i kanë marrë si shembuj dhe i kanë kopjuar mëkatet e tyre. Interesante se si "Reebok" ka reklamuar njërin
nga këta idhuj duke hedhur topin dhe në fund të reklamës afrohet tek kamera dhe thotë: "Vetëm pse e hedh topin nuk do të thotë që do t'i rrisë fëmijët tuaj, "SubhanAllah, vetëm nëse fëmijët dhe prindërit
ta kenë kuptuar se çka ka dashur të thotë.

Shikoni shembujt e vërtet dhe fëmijët që i merrnin si shembuj. Aisha r.a. transmeton se si Pejgamberi s.a.v.s. i vizitonte në mëngjes e mbrëmje. Por një ditë erdhi në kohën e drekës -kohë e cila na bëri të kuptojmë se diç po ndodhte. Ebu Bekri hapi derën dhe Pejgamberi s.a.v.s. njoftoi se Allahu i ka dhënë lejen që të bëjë udhëtimin për në Medine. Ebu Bekri u gëzua
pamasë. "Së bashku, o i Dërguar i Allahut, Së bashku!"

I Dërguari i Allahut s.a.v.s. i'u përgjigj: "Së bashku".

Ebu Bekri r.a. filloi të qajë. Aisha r.a. komenton: "Kurrë nuk e kam besuar se do ta shoh dikë duke qarë nga gëzimi, deri sa e kam parë babanë tim duke qarë kur e kuptoi se do të udhëtonte me të Dërguarin e
Allahut." Vështroni ngjarjen e udhëtimit dhe do ta shihni se shumica e pjesëmarrëseve, përveç Ebu Bekrit, kanë qenë fëmijë, Ajsha dhe vëllai i saj Abdu Rrahmani, Esma, e cila është goditur në fytyrë nga Ebu
Xhehli për shkak se ka refuzuar të tregojë se ku gjendet babai i saj. Udhërrëfyesi që i udhëhiqte për në Medine ka qenë gjithashtu një djalosh i ri. SubhanAllah këta fëmijë janë rritur që të jenë në mesin e më të mirëve në tërë njerëzimin që do të shkelin në këtë tokë. Pse jo kur kanë pasur shembujt më të shkëlqyer si të Dërguarin e Allahut s.a.v.s dhe
Ebu Bekrin r.a.

Pas rreth dhjetë viteve të Davetit dhe Xhihadit në Medine, kur Pejgamberi s.a.v.s. ndërroi jetë, 'Omeri r.a. thirri të gjithë popullin, mprehu shpatën e tij
dhe foli: "Muhammedi nuk është i vdekur, Ai shkoi tek Zoti i vet, sikurse Musa që ka shkuar tek Zoti i vet dhe do të kthehet po si ai. Dhe kur të kthehet do t'i mbys të gjithë ata që kanë thënë se është i vdekur."

Lajmi për vdekjen e Pejgamberit s.a.v.s. arriti tek Ebu Bekri r.a. Përgatiti kalin dhe u nis për tek shtëpia e të Dërguarit të Allahut. Aty qëndronte i
Dërguari i Allahut i mbështjellur me një pëlhurë.

Ebu Bekri ngriti pëlhurën e puthi Pejgamberin s.a.v.s. dhe i tha: "Tibta Hayyan Wa Mayyitan (Je i bekuar në jetë dhe në vdekje). Doli jashtë gjersa 'Omeri r.a. u fliste popullit. "Ulu 'Omer" i tha Ebu Bekri. E Madhëroi Allahun dhe filloi të flas: "Kushdo që e ka adhuruar Muhammedin s.a.v.s. le ta dijë se ai është i vdekur, kushdo që e adhuron Allahun le ta dijë se është i Gjallë dhe nuk vdes kurrë."

Pastaj lexoi ajetin: Muhammedi nuk është asgjë më shumë se sa i Dërguar i Zotit. Të Dërguarit kanë ardhur dhe kanë shkuar edhe para tij. Nëse ai vdes apo mbytet a do të ktheheni në gjendjen e mëparshme?

Omeri r.a. thotë: "Kur dëgjova këtë ajet, gjunjët mu zbuten dhe u rrëzova, e dija se Pejgamberi s.a.v.s. ka vdekur". Pak kohë pas kësaj, Ebu Bekri r.a. dërgoi ushtrinë e Usames. Usame në atë kohë ishte vetëm 18
vjeçar. E udhëhiqte një ushtri të tërë muslimane. I luftuan romakët dhe u kthyen në shtëpi fitimtar, duke i ngjallur frikë të gjithë atyre që donin t'i sulmonin muslimanët në Medine.

Pasi që Usame u largua nga Medina, Ebu Bekri r.a. shoqëronte me kalin e tij dhe ecte pranë. Usame i tha: "Ose do të kalërosh me mua ose do të zbres të ecë."

Por Ebu Bekri kundërshtoi duke thënë: "Ti nuk do të zbresësh e unë nuk do të kalëroj, çfarë të keqe më sjellë mua nëse pluhuros këmbët për hir të Allahut në një orë të ditës". Në të vërtetë Usame arriti këtë
pozitë pasi që kishte shembuj si Ebu Bekri r.a.

Muslimanët kuptuan rëndësinë e shembullit që fëmijët e tyre kishin, "Amr Ibn Utbah, Rahimahullah, këshillonte mësuesin e djalit të tij: "Përmirësimi i parë që e bën tek djali im le të jetë përmirësim i vetvetes, vërtet sytë e tyre janë të përqendruar në sytë e tuaj. E mirë për ta është çka do që ju veproni, edhe nëse është e keqe. E keqe për ta është çka do që nuk e veproni,
edhe nëse është e mirë."

Shumë prindër e kanë kuptuar çështjen se si ta gjejnë shembullin e vërtetë për fëmijët e tyre. Kemi një shembull me të cilin do ta përmbyllim këtë temë: Në foshnjore, një mësues jo musliman u ulë me nxënësit e tij dhe u bëri pyetje të gjithëve se çka do të dëshironin të bëheshin kur të rriten? Njeri tha: "Unë dua të bëhem polic". Tjetri zjarrfikës. Atëherë një djalosh musliman në grumbullin e fëmijëve bërtiti,"Unë dua të bëhem Sahaab!" Çka?
Kur erdhi koha e mbledhjes me prindër, mësuesi pyeti prindërit për këtë Sahaab që djali i tyre dëshironte të bëhej kur te rritet. Ata i thanë: "Kurdo që kemi kohë të lirë i lexojmë tregime rreth Shokëve të Pejgamberit s.a.v.s. kështu që i janë bërë shembuj, dhe kur të rritet dëshiron që të bëhet sikur ata".

A nuk është kjo se çfarë ne ua dëshirojmë fëmijëve tanë?



Shkruar nga Muhammed el Sherif

Përktheu nga anglishtja: Luljeta Latifi

Burimi: Krenaria

forum-islamik

[LOGIC]

Mbaroi!


Që nga fëmijëria ju frikësoja hapësirave të ngushta. Sikur të ma mbyllnin gojën, nuk mundja të merrja frymë. Këtë ma vërtetoi edhe mjeku, kjo gjendje ishte një sëmundje që duhej të trajtohej, nuk dija si t'i ndihmoja vetës. E tash...

Tash duhet të mbyllem në hapësirë edhe më të ngushtë?

Më mbështollën me një çarçaf të xhenazes dhe me kujdes më vunë në një tabut. Zërin e atyre që ishin afër meje e dëgjoja tamam. Edhe pse i kisha sytë e mbyllur, i shihja të gjithë.

Ata ankoheshin: "Kaq i ri ka vdekur?"

Po, kaq i ri kam vdekur!

Kam pasur shumë punë për të bërë!

Këstet mujore për televizionin dhe për automobilin nuk i kam paguar ende.

Djali ime nuk e ka përfunduar ende shkollimin.

Kam dashur ta themelojë një ndërmarrje, e të gjithë ata që i kam dashur, t'i vendosi atje.

Edhe vajguri nuk kam porositur, e dimri po afrohet.

Kur rashë në këto mendime, dëgjova një zë të ashpër në sfond, që më frikësoi pa masë. Më thoshte: "Mbaroi!"

Ah sikur mos të kishte mbaruar...

Si ka mundur të më ndodhë kjo, si ka mundur të vijë deri te ky aksident. Unë isha një vozitës i mirë.

Përderisa merresha ende me këtë aksident, vëra re se të afërmit dhe familja ime tuboheshin rreth tabutit tim, për të më parë për të fundmen herë. I pashë vetëm katër duar, që e mbyllën tabutin. U mundova të bërtas. "Mos! Mos!... Nuk munda ta qes as edhe një zë përjashta. U bë terr! Vetëm dy rreze të dritës i vërejta krahas. Më duket ishin vetëm vrima, kapaku i tabutit më duket nuk u përshtatke siç duhet. "O Allah!... ? ka do të bëhet tash me mua? ? ka do të ndodh?"

Nuk isha më në gjendje të mendoja. Më vonë më ngritën lartë. E ndjeva ashtu, sikur të isha në kraharorët e shokëve të mi. Dukej se binte shi. Isha në udhëtim për në xhami, për faljen (namazin) e xhenazes.. Kurrë më parë se kisha vizituar xhaminë...

Po kam dashur të ndryshohem, po, këtë kam dashur ta bëj me gjithë mendje. Të gjitha zakonet e shëmtuara kam dashur t'i largoja. Kam dashur të fillojë t'i fali të gjitha kohët e namazit, të bëhem një musliman i devotshëm. Si ndodhi ky aksident?

Prapë mu paraqit ky Zëri i ashpër: "Mbaroi!"

Pastaj përfundoi edhe falja e xhenazes. Kur i pyeste hoxha si më njihnin mua, disa nuk përgjigjeshin fare. Po, i kisha lënduar disa nga ata.

Mos të kishte ndodhur ky aksident, atëherë do ju kisha kërkuar falje. Do i kisha rregulluar sigurisht këto gabime.

Sërish më ngritën lart, dhe e lëshuam oborrin e xhamisë. Përmes tabutit që ishte në anën e shtrembër, vërejta që ishim duke ecur drejt varrezave. Shiu u bë edhe me i egër. Pikat e tij dëgjoheshin edhe me fort. Bisedat e jashtme më me vështirësi dëgjoheshin. Dy biznesmenë bisedonin për momentin e vështirë të pazarit që e kishin, dy kushërinj ishin duke zgjedhur një film për fundjavë. Një njeri që e mbante tabutin në kraharorin e majtë i pëshpëriste njeriut matanë: Po, ku e qëlloi të vdiste bash në këtë ditë, jam bërë qullë deri në këmishën e brendshme.

Si është e mundur?... Dëgjoj mirë? A nuk janë këta të afërmit, shokët e mi, për të cilët e kam sakrifikuar kohën, gjumin dhe kurrë s'ua kam refuzuar ndihmën time.

Më denigruan, ndoshta kemi arritur tash tek varri. Kapaku i tabutit u hap. Unë pashë varrin tim, dhe me duket që po gëzohet të më përpijë. Tash më ra ndërmend : Mbaroi!

Jo! Jo! Me çehren e tyre të mërzitshme më indinjuan shokët e mi në thellësi. Më duket ishin në ngutje, shpejt ma mbuluan trupin tim me dërrasa të holla. O Allah, a nuk ka as ikje?

Një mundësi të dytë, për tu bërë një rob siç e urdhëron Ti ? Sërish mu paraqit ky Zëri i ashpër: "Mbaroi!" Mbi dërrasa hidhnin dhe, çdo hedhje që binte në trupin tim kërciste. Tërë forcën që e kisha, mblodha që të drejtohem.

Befas, isha shtrirë në shtratin tim, fqinji, i cili ishte mjek, pëshpëriste ngadalë: ,,Mbaroi!" "Mbaroi!" Isha lagur me djersë, krejt kjo ishte vetëm një makth. Familja ime më shikonte me një shikim të zhvendosur. O Allah, të falënderoj! Të falënderoj me çdo qelizë timen!. ? ka kishte ndodhë nëse nuk do ma kishe dhënë edhe një mundësi...!





Përktheu nga gjermanishtja: Sofije Bytyqi

04.04.2008.islamgjakova.net

[fisniku-student]

Një leter e një nene për djalin e saj....

Biri im po të shkruan nëna jote, gjatë oh sa gjatë jam menduar, te te shkruaj apo jo, dhe ja sot me në fund vendosa. Ndala lotete mora lapsin, e nisa me te te hedh ne leter ato ç'ka me thotë zemra ime e coptuar.
Sa kohe kanë kaluar more bir qe nuk jemi pare, oh sa vite vite qe nuk Mekke shkruar, te paktën bir dy rrjeshta. Kam vetëm një lutjee paktën ta lexosh këtë leter pastaj bëj si të duash coptoje ne dac, edhe ne zemren time është coptuar e bërë therrime o biri nenes, oh 25 vjete me pare kur ti erdhe ne jetë, gzimi im nuk kishte te treguar vetëm ato qe janë ere nëna e kuptojnë me mirë këtë ndjesë. Të mbarta nëntë muaj ngrihesha me veshtiresi, flija, haja, dhe merrja fryme me veshtiresi e siklet të madh. Ti linde ne fun te guhtit bir uh cvape c'te nxehte bëri atë vit, eh cvuajtje me shtonte por kurren e kurres nuk mu zvogelua ...dashuria për ty. Mezi prisja momentin qe ti te dilje ne drite, oh ca vuajtje te patreguara e sa lapsi nuk I përshkruan dot, u peralla me vdekjen bir e jam në fund , ti dole ne drite te qaren tendem perzie me lotete e gzimit oh c'gezim ishte ajo ditë, c'gezim me solli ne ai çast te mbajata e lumtur ne kraherotin, preherin e bëra shtrat për ty bir gjirin ushqim, qendroja pa gjume , qe te flije ti. E ti u rrite u martove edhe sot ah sot te shoh se nuk je me ai oh ZOT I MADH.
Po cishte valle ky shpreblim qe me bërë djali I nenes, po a e meritoj bir kte ftohtesi kte sjellje tënde, bir im s'po te kerkoj shumë bir vetëm vetëm te te shoh një here vetëm një here te te puth sytë e ballit te te ndjeje veç një here pra te ndjeje arome e qenjes sime vetëm kaq bir, shumë është valle për ty kjo jeta më ka lodhur shumë veçanërisht mungesa jote , sot bir nuk desha te ta thom por kam zënë shtratin , jam fill e vetme dhe s'ka kush te me një gote ujë, po unë jam sjelle mirë me ty apo jo. Kam qenë vite me rradhë sherbetorja jote oh more bir. A e e meritoj valle kte shprelim për hirë te allahut , trego pak butesi për nënën tënde , se ndryshe Allahu nuk do të fale kurrë e nëna s'ta uron kurrë kte , ka ardhur koha bir qe zemra jote te zbutet e te ndjeje pak dhimbje për një plak, qe e keputi malli, qe e mbyti merzia qe i është djegur zemra e i janë thare lotet mendohu bir im mendohu. Të lutem shumë thirri zemrës thirri te paste nëna thirri biri im. Nëna s'do të ankohet kurrë bir nuk do të mallkoj asnjëherë kurren e kurres , se po ta bëj kte mallkimet e mia do të arrine ne dyert e qiellit e do të zinte haku im , e mby ty e familjen tënde do të zbrisnin fatkeqesira qe kurrë nëna nuk do ti dëshironte jo bir nëna s'do e beje kurrë kte ti për mua je im bire , je shpirt je gzim oh je pranvera e shkurter e asaj pak jetë qe më ka mbetur, vetëm mos harro djali I nenes se do të mlakesh edhe ti. Të te pyes nëna a kanë zënë te te dalin thijat mor bir mesiguri qe po , pra do të bëhesh edhe ti prind. Do te mplakesh si unë po edhe larg qoftë largqofte mun ta pesosh si unë , se kjo botë biri im mos e harro kurrë këtë është botë e proves kte mos e harro, të gjitha të shkruhen ne librin e qiellit biri im , krijuesi vërtetë mun te te vonoj por kurrene e kurres nuk harron.
Eja bir te te shoh te paktën një here te lutem shumë. Bir nëna kaq kisht. Tani bëj si të duash letren dac grise veç nuk rri pa te thënë në fund se kush bën mirë ne këtë dynja e ka për veten e tij, e kush sillet përsëri për veten e tij e ka.
Të përqafon dhe te puth sytë e ballit me mall nëna jote.

[Vista]

Hajduti dhe pronari


Parabolla është si një trëndafil, esenca e të cilit nuk është ngjyra apo aroma (Rumiu 1207-1273)


Ishtë një herë një njeri i cili shkulte nga pema pjeshkët e i hante ato. Pronari i kopshtit i tha: "A nuk ke frikë Allahun?"


Ai iu përgjigj: "Pse duhet ta kem frikë?

Pema i përket Zotit, e unë jam një krijesë e Zotit. Krijesa e Zotit ushqehet me atë që i përket Zotit".

Pronari i tha: 'Prit pak se tani të përgjigjem unë".

I dha urdhër shërbëtorëve të tij që të sillnin një litar, ta lidhnin hajdutin në pemë, e ta rrihnin derisa ai ta kuptonte përgjigjen.

Hajduti bërtiti: "Nuk ke frikë Allahun?".

Pronari iu përgjigj: "Pse duhet ta kem frikë? Ti je krijesa e Zotit, ky shkop është krijesa e Zotit. Unë po rrah krijesën e Zotit me shkopin e Zotit".

Shkurtimisht: kjo botë është si një eko që dëgjohet në mal. Ti je eko e asaj që thua, si për mirë ashtu edhe për keq. Nëse thua: "Ja diçka e mirë" nuk është e mundur që eko të përgjigjet: "Ja diçka e keqe" . Është e pamundur që në mal ai që këndon të jetë një bilbil dhe eko ti përgjigjet me zërin e një korbi.

O njëri i mirë: nëse dëgjon ekon e një pëllitje gomari, ji i sigurtë se je ti që e ke lëshuar atë zë. (Rumiu: Fîhî-ma- fîhî, kap.40)

[fisniku-student]

NJË MBRËMJE QË MË SOLLI SHUMË VUAJTJE NË JETË!


Vështirë është të shkruash për vuajtjet e tua ,kur ato i ke përjetuar gjatë jetës tënde,por edhe duke menduar se ndoshta do të jenë prekëse tek të tjerët ,mirëpo pasi këtë nuk e bëjë për asgjë tjetër vetëm e vetëm që të arrihet kënaqësia e Allahut nuk hezitoj aspak që ti tregoj të gjitha ato që unë përjetova dhe e lus Zotin e Madhërishëm që këto të kenë dobi tek të tjerët.

Tani motër e dashur po filloj të tregoj për një mbrëmje,një mbrëmje që ndryshe mund ta quajmë mbrëmje e maturës ku tashmë është duke u ofruar edhe koha e organizimit të saj ,krahas së cilës mendoja se do të shijoj kënaqësinë time më të madhe gjatë tërë jetës time .

Pra ,si çdo maturant e maturante që u përgatitej për këtë mbrëmje edhe unë bëra një përgatitje përmes së cilës mendoja se do t’i arrija qëllimit tim që ndoshta prej shumë vitesh e kam ëndërruar.

Dëgjo motër ,tashmë dua të tregoj për përgatitjen time që bëra për këtë mbrëmje, përgatitje e cila ndoshta rrallë mund të bëhet tek të tjerët .Po filloj tani që nga veshja ime ku aq shumë shpenzova vetëm për një mbrëmje ..Fustanin që unë e bleva ishte me një çmim prej 235€,këpucët 38€,frizura me grim të fytyrës 25€, të gjitha këto le ti bashkojmë me një çmim ku gjithsej 298€ pa shumen e paguar për mbrëmje .Tani motër e dashur a thua vallë me çfarë qëllimi i bëra të gjitha këto?Të gjitha këto i bëra me një qëllim të caktuar e ky qëllim i imi ishte : të dukem gati më e bukura ,më tërheqëse me një fjalë të mbetem në qendër të vëmendjes.

Por si u shpagua i tërë ky qëllim i imi?

Në momentin kur filluam të hymë ne hotel trupi im filloj të dridhej ku me vete thashë :çfarë po ndodh me mua ,duke hyrë në hotel më dukej vetja si një princeshë ku të gjithë të tjerët po hedhin shikim në mua ,kjo motër vetëm kishte qenë një iluzion për mua .Pasi hynim në hotel të gjithë u ulën njëherë që të pinë nga një pije ,nga ky çast filluan tek unë ngacmimet që më nxitnin të bëjë çmos vetëm e vetëm për ta arritur qëllimin që e kisha më parë dhe mendoja se ky është çasti që me vite e kisha ëndërruar .Nuk kaloi shumë kohë u ngritëm që të vallëzojmë të gjithë së bashku ,në momentin kur duart e mia filluan të preken me shumë duar të meshkujve tjerë tek unë epshet sa vinin edhe rriteshin sa që kalova në atë se nuk dija aspak të kontrolloja vetën time se që çdo gjë që e bëja qoftë mirë apo keq më dukej njësoj .Pasi kaloi një kohë e gjatë që vallëzuam erdhi koha që të ulemi për të ngrënë mirëpo unë nuk ndieja uri edhe pse fillova që të ngrëj pasi si ushqim i imi kishte qenë arritja e kënaqësisë .

Kaloj koha e ngrënës filloj koha e muzikës së gjallë ku pas pak filluan të vallëzojnë prapë një pjesë ,ndërsa unë për çudi jo ,unë vetëm qëndroja duke i shikuar .Në atë shikim që po i hedhja të gjithëve tek unë filluan të dukeshin gjëra të çoroditura për të tjerët ,kurse për vetën time që kisha vallëzuar më parë mendoja se a e kisha bërë një gjë të tillë .Po ,unë po thuajse më shumë . Duke pasur një qëndrim të tillë tek unë çdo herë e më shumë filloi të dukej realiteti ,mirëpo nuk kaloi shumë kohë dashi Zoti i Madhërishëm në mendjen time kaluan fjalët e shokut më të mirë të klasës ,ku më parë atë e kisha konsideruar si pengesë ndaj kënaqësive të mia, fjalët e të cilit më ndriçuan mendjen nga errësira dhe dyshimet të shumta. Dëgjo motër,por tashmë edhe ti vëlla dëgjoi fjalët e një djaloshi që Allahu i Lartësuar i kishte dhuruar dituri e mendjemprehtësi e shumë e shumë cilësi tjera që edhe për mua nuk kishin qenë realitet .Pasi filloi koha e organizimit të mbrëmjes tek ne çdo herë dëgjoheshin zërat dhe preokupimet për përgatitjen e kësaj mbrëmjeje. Papritmas ai vendosi dhe na u drejtua me këto fjalë : ”Ju shokë dhe ju shoqe të mia vallahin nuk ju dua për asgjë tjetër vetëm për hir të Allahut dhe ky qëllim më bënë të fortë që t’ia them disa fjalë pa hezituar fare edhe pse do të ju duken ndoshta juve si prekëse duke e konsideruar atë si fyerje ndaj kënaqësive tuaja .

Siç po e dini edhe vet është duke u ofruar një mbrëmje sa një mijë mbrëmje të tjera ku në vete përmban plot vuajtje ,pakënaqësi që ndoshta dikush prej jush do ti vëren më vonë e ndoshta dikush pas hyrjes në të .Dikush pas vuajtjeve që do ti përjeton do të ketë dëshirë ta kthente edhe njëherë atë mbrapa për ti thënë: Lamtumirë se në ty nuk ndiej kënaqësi “,por këtë nuk do të mund të arrij asnjëherë edhe nëse tërë jeta e tij ose e saj shpenzohet në këtë.

Ju kuptojë të gjithëve për arsye siç dëshiroj të ndiej kënaqësi në një gjë ashtu kini dëshirë të ndieni edhe ju kënaqësi, mirëpo kënaqësia ime ndryshon krejtësisht nga ajo e juaja,unë dëshiroj kënaqësinë e Allahut, kurse ju dëshironi kënaqësinë e epsheve tuaja që më vonë ato shuhen dhe juve ju bëjnë që të vuani shumë .Më thotë ndonjëri prej jush se cili ose cila është ajo që doni të shkoni pa pasur qëllim : zbukurimin ,veshjen të gjitha ekstreme për tu dukur sa më tërheqëse ndaj gjinisë të kundërt,më thoni? Më vjen keq për këtë që po ua them ,por është realitet. Këtë e kuptoj më së miri nga zërat e juaj duke u preokupuar e ky preokupim tregon që ju shkoni vetëm për atë qëllim që e ceka më parë .Për ju kjo është një helm ,helm ky i cili do ti helmon edhe shumë zemra të tjera,ndoshta,ku vështirë për ju do të jetë nëse mundoheni ti shëroni ato.

Njëri prej shokëve që nuk donte te dëgjonte me mllef i drejtohet:Pse ti e dinë se çfarë do të ndodhë sot e nesër .Ky ia kthen ,SUBHANALLAH. Me çfarë butësie e urtësi tashmë i drejtohet ky : Të tashmen dhe të ardhmen e dinë vetëm Allahu i Lartësuar ,kurse ne dimë vetëm atë që dëshiron Ai .

Atë që unë ju them e lus Allahun që të mos jetë prej hamendjes sime, por ajo të jetë prej Kuranit te Tij Fisnik dhe prej synetit të Dërguarit të Tij ..Mirëpo një mënyrë e tillë e organizimit apo edhe e shkuarjes bënë që të jetë rreptësishtë e ndaluar ,kur themi që është e ndaluar, bënë të kuptojmë se mos veprimi i saj sjellë vetëm dobi apo hajr ,mirëpo nëse ndodh e kundërta e veprimit sjellë vetëm ndëshkim ,vuajtje pakënaqësi etj.

Ju mund të bëni çfarë të doni atë për vetën e juaj e keni qoftë mirë apo keq ..Këtë e kuptojmë nga fjalët e Allahut ku thotë: ”Nëse bënë mirë ,bënë për vete,nëse bënë keq ,bënë për vete”.Tani në fund nuk dua t;ju them asgjë më shumë vetëm se:“Kujtoni Vdekjen, kujtoni Ringjalljen,kujtoni daljen para Allahut (s.v.t)kujtoni Xhennetin ose Xhehenemin .Ashtu si do vdesësh ashtu do të ringjallesh ,atëherë mendoni një natë të tillë: me muzikë ,me pije dehëse ,me vallëzim ,me lakuriqësinë ku kjo është gjëja më e rrezikshme ,pra mendoni këtë dhe kuptoni se vdekjen e kini më afër se sa damari i qafës që ju rrah .Zgjidhni...”

Prej këtyre fjalëve që na atë moment mu kujtuan fillova të qaja sa që të tjerët më vërejtën dhe mu afruan duke menduar se mos u sëmura apo u helmova nga ushqimi e pijet e ndryshme ,mirëpo sëmundja ime ishte më e rëndë që askush nuk dinte se çfarë kam, edhe pse bënin përpjekje të mëdha .Tani u bëra në qendër të vëmendjes me një qëllim të kundërt .Me padurim prisja të kthehem në shtëpi për tu larguar nga mundimi që kisha po njëherit mezi prisja të shkoja edhe një herë në shkollë për të takuar shokun tim që më kishte dashur pa interes të kësaj bote për të biseduar me të .Nga ky moment vendi, vendi nuk më nxihej ,ku çdo gjë më dukej e idhët ashtu si helmi ..Fjalët që mundohesha ti them në vete ishin:O Zot mos më merr shpirtin në këtë gjendje”Pas kësaj fillova të mendoja që nëse arrij të shkojë në shtëpi çfarë duhet të bëjë pastaj, ku do të jetë kthimi im ,brenda kësaj mendoja se kthimi im i vetëm duhet të jetë tek Krijuesi im .Të gjitha fjalët e shokut tonë kishin qenë realitet saqë të gjitha u vërtetuan në praktikën e jetës sonë.

Ndodhi ajo që ndodhi tashmë e falënderoj Zotin që më udhëzoi ,më forcoi në rrugën e Tij edhe pse unë për vetën time deklarojsha çdoherë se jam myslimane, por në esencë disa punë që unë i bëra ,e posaçërisht brenda asaj mbrëmje kishin qene të ngjashme me punët e një pabesimtarje(kafire)Nganjëherë kur më kujtohet kjo mbrëmje më vije turp ,që një femër ashtu siç isha unë që pretendojsha se jam myslimane ndërsa trupi im i zhveshur para qindra meshkujsh. Tashmë edhe unë në fund dua të përcjell një mesazh tek ju motra dhe vëllezër ,ju që ndoshta deklaroni atë që unë deklarova më parë, ndalu dhe mendo pak ,kujto një ditë të madhe ku do të japësh përgjegjësi për çdo gjë që ke bërë qoftë sa grimca e atomit mire apo e keqe nëse është .Këtë, jo vetëm që ta them unë tani ,por këtë e ka thënë Zoti i Madhërishëm në Librin e Tij :”Kush punon mirë apo keq që peshon sa grimca e atomit atë do ta gjejë “atëherë nëse mendon që kjo mbrëmje është gjë shumë e vogël për ty ,por në realitet kjo peshon në peshoren e saj shumë.
Të gjitha këto që i thash mos mendo se dua të humbi kënaqësinë tënde që mendon se do ta gjesh brenda një mbrëmje që këtë mezi e pret ,por dua që të ndalesh e të mendosh se këtë kënaqësi që ti po pret brenda kësaj nate për ty do të jetë me gjemba .Kujto se në atë vend në të cilin nuk përmendet emri i Allahut mund të ndodh se zbret ndëshkimi i Allahut ,ndëshkim nuk kam për qëllim vetëm dridhje tokës apo diç tjetër më e madhe ,për ty mjafton ndëshkimi i Allahut nëse në zemrën tënde ndien pakënaqësi .

Ndalu,mendo,vepro...!

E tëra kjo për ju është realitet nga një motër e juaj që nuk ju donë për asgjë tjetër vetëm, për hir të Allahut.

Shkruar për shoqën e saj të klasës.
(Kjo ndodhi është e vërtetë)

L.T.

Gjimnazi "Aleksander Xhuvani" Podujevë

[fisniku-student]

FADLULLAH WILMONT, historian (Australi)

PËRSE E PRANOVA ISLAMIN?


Religjioni në shumë vise të Australisë, ku unë kam lindur, nuk luan ndonjë rol të rëndësishëm në jetën e njerëzve. Shumica e banorëve të saj janë ate*istë. Në këtë mjedis jam rritur.Kur i fillova studimet në universitet lexova disa libra shken*corë. Njëri prej tyre ishte vepër e autorit frëng, La Come de Llet, në të cilën shtrohej një çështje jetësore: A është e mund-shme që jeta të ketë filluar rastësisht? Ky libër më vuri përballë kësaj pyet*jeje: Si filloi jeta? Deri atëherë nuk besoja në asnjë reli*gjion, por fillova të mendoj se përveç krijimit duhet të ekzis*tojë edhe një fuqi e madhe, e kjo fuqi është ajo e Zotit.Më vonë u detyrova të largohem nga fshati dhe u vendosa në kryeqytet, ku edhe fillova të punoj në një bankë. Në atë kohë ba*noja në një familje të krish*terë, në të vërtetë shpirtërisht religjioze.Në këtë familje fillova të mësoj e të ndiej se re*ligjioni vërtet ekziston dhe se qenka e nevojshme që njeriu të jetë fetar. Feja e përmirëson njeriun, sjelljet e tij dhe njëkohësisht e furnizon me kënaqësi psiko*logjike. Të gjitha këto ndikuan dhe u bëra i krish*terë. Përpiqesha të isha i krishterë sa më i mirë. Fillova të shkoj në kishë, të lutem dhe isha shumë aktiv në aktivitetet e krishtera. Fillova ta studioj thellësisht krishtërimin, por derisa lexova librin "Commen*taries on the Bible", i cili shpjegon çdo gjë që thu*het në Bibël. Gjatë leximit vura re shumë kundërthënie. Aq më tepër, shumë shkrimtarë të krishterë që kanë shkruar rreth ungjijve dyshojnë në autenticitetin e tyre. Por, unë megjithatë e adhuroja Krishtërimin dhe nuk u kushtoja rëndësi të veçantë këtyre shkrimeve...Fati deshi që të fitoja një bursë universitare, që ta studioja his*torinë. Fillova me studimin e Rilindjes Evropiane, si hyrje e studimit të Historisë Moderne Evropiane. Prej këtij studimi më*sova se sa i madh ishte ndikimi i mendimit arabo-islam në men*dimin evropian. Por, si e pse? Cila ishte arsyeja e këtij ndi*kimi? Kjo nuk shpjegohej në hollësira! Ky qe shka*ku që unë fillova të hulumtoj e të kërkoj prejardhjen e këtij ndikimi.Me seriozitet fillova gjurmimet dhe hulumti*met shkencore. Si fryt i këtij hulumtimi, zbulova se muslimanët ishin ata që e nxorën Spanjën nga errë*sira e Mesjetës. Po të mos ishin musli*ma*nët në Spanjë, Evropa sot e kësaj ditë do të mbetej si në kohën e Mesjetës! Dijetari frëng Zhirardi, i cili kish*te studiuar në Univer*sitetin Islam të Kordobës, në Spanjë, pasi u kthye në Francë, ishte edhe këshilltar i Papës në Romë. Zhirardi, gjatë qëndrimit në Kordo*bë i studioi numrat arabë, siç quhen nga evropianët. De*ri në atë kohë evropianët përdornin numrat ro*makë, të cilët nuk ishin aspak praktikë, p.sh., nëse dëshironi të shumëzoni 99 x 999 me numrat romakë, do t'ju duhej një faqe e tërë...!Mendja arabe e zbuloi zeron. Ky zbulim ishte guri themeltar i shkencës matematikore. Zhirardi ishte i pari që i vuri në zbatim zeron dhe numrat arabë, kuptohet, në Evropë. Pa zeron dhe pa num*rat arabë nuk do të ishte e mundshme të zhvillohej ma*te*ma*tika moderne. Pra, sikur të mos ishin zbuluesit muslimanë-arabë, ndoshta do të ishim ende në errë*sirën e Mes-jetës...Algjebra ishte një shkencë e pastër arabe, siç ishte edhe shken*ca e llogaritjes, e zbuluar nga musli*manët. Pra, duket qartë se matematika, algjebra e llogaritja janë zbulime islame.Edhe mjekësia që praktikohet sot në Evropë, bazohet në vep*rat e Ibn Sinasë dhe të Raziut, të cilat edhe sot e kësaj ditë stu*diohen në Universitetin e Sorbonës, sepse janë tejet të dobish*me. Muslimanët-arabë gjithashtu e zbuluan qarkullimin e gjakut rreth 400 vjet para Përëndimit!E gjithë ajo që njihet me emrin Zbulime Shken*core të Rilin*djes Evropiane është marrë nga përkthi*met latine që kanë bë*rë muslimanët. Prandaj, këto nuk janë zbulime moderne, por janë rizbulime. Ro*xher Bekoni, i cili njihet si themelues i shken*cës empirike, tha: "Nuk keni mundësi ta njihni shkencën përderisa nuk e mësoni gjuhën arabe!" R. Bekoni e mësoi meto*dën empirike nga muslimanët. F. Mage*lani, i cili ishte i pari që dëshmoi se Toka është e rrumbullakët, u bazua në studimet islame të botuara në Spanjë. Bile edhe kapiteni i anijes së Mage*lanit, ishte musliman nga Afrika. Nuk e tep*rojmë nëse themi se dituritë në të cilat ba*zohet shkenca mo*derne kanë ardhur kryesisht nga shkencëtarët muslimanë.Jo vetëm kaq, por edhe marrëdhëniet shoqërore: bujaria, fis*nikëria dhe respekti i veçantë ndaj femrës u sollën në Evropë nga arabët, nga rajoni i quajtur Provansë, që shtrihet ndërmjet Francës e Spanjës, prej nga u përhapën në tërë Evropën.Koncepti i sigurimit për dëmshpërblim u bë i njohur në Evro*pë nga muslimanët arabë. Edhe çeqet e bankave pikësëpari fi*lluan të përdoren nga musli*manët.Në astronomi, Ibën El-Hithami ishte astronomi i parë që e zbuloi astrolabin. Të gjitha këto që u për*mendën janë vetëm një pjesë e vogël e asaj që zbu*lova gjatë studimeve të mia për Evro*pën moderne. Edhe vetë çuditesha dhe pyetja i habitur: Kush janë muslimanët? Asgjë nuk dija për Fenë Islame e as për mus*li*manët. Kështu, hulumtimet e mia i fillova që nga fillimi.Nga enciklopedia mësova se muslimanët janë ata të cilët i për*kasin Fesë Islame dhe se kanë një libër të shenjtë që thirret Kur'*an. Në bibliotekën e Universitetit ekzistonte një përkthim i mi*rë i Kur'*anit të Madhërueshëm, të cilin e mora dhe fillova ta studioj me shumë vëmendje e kujdes.Gjatë studimit zbulova këto tri pika kryesore, të cilat më la*në përshtypje të thellë. Ato janë:1. Në Kur'an nuk ka kundërthënie, si në librat e feve të tjera.2. Në Kur'an, në përmbajtjen e tij, nuk haset në asnjë kun*dër*thënie me arritjet shkencore.3. Kur'ani përfshin kryesisht çdo aspekt të jetës.Pastaj fillova të studioja jetëshkrimin e Muham*medit (a.s.). Lexova disa libra rreth jetës së Pejgam*berit. Studimet e mia zgjatën pesë vjet.Në lagjen ku jetoja banonin edhe tre arabë mus*limanë. Gjatë muajit të Ramazanit ata agjëronin e unë habitesha. Një ditë i pyeta: "Përse po e torturoni veten?" Ata ma dhanë këtë përgjigje të logjikshme: "Ne agjërojmë jo për ta torturuar ve*ten, siç thoni ju, por për shumë arsye... Problemi kryesor i një*riut sot është vetëkontrolli! Zoti na ka dhuruar shumë mun*dë*si... Agjërimi na mëson gjërat më të rëndësishme që na i ka falur Zoti. Thika, për shembull, përdoret në kuzhinë për përga*titjen e ushqimit dhe për gjëra të tjera, por edhe për ta vrarë ve*ten ose dikë tjetër. Pra, varet si e përdor, për të mirë a për të keq. Agjërimin ne e bëjmë për të mirë, që t'i përkryejmë dhe t'i zhvillojmë mundësitë tona. Sidomos vetë*kontrollin..." Kjo për*gjigje ishte vërtet e logjikshme. Pas kësaj ngjarjeje, që më la për*shtypje të thellë, miqësia ime me këta muslimanë zhvi*llohej e rritej për çdo ditë!Një ditë, njëri prej tyre m'u drejtua me këto fjalë: "A e di se je bërë musliman?" U befasova dhe menjëherë e pyeta se për*se ma bënte këtë pyetje "Po, - më tha - a nuk e beson Kur'-anin?" "Po, e besoj" - i thashë. Më pyeti: "A nuk beson se Muhammedi është i Dërguari i All-llahut?" "Po" - iu përgjigja duke i thënë se një libër si Kur'ani s'mund të sjellë askush pa qenë i Dërguar i Zotit ! Miku im më tha: "E gjithë kjo të bën të kuptosh se je bërë musliman!" U ktheva në shtëpi dhe u mbylla aty për një kohë të gjatë. Ndjeva që drita e besimit kishte filluar të më ndriçojë dhe All-llahu i Madhërueshëm të më udhëzojë.I mësova lutjet, namazin. Erdhi muaji i Rama*zanit dhe Zoti më dha vullnet që të agjëroj.Ky ishte fillimi. Në këtë fillim zbulova se Feja Islame është e thjeshtë dhe e kuptueshme, prandaj edhe e pranova. Më vonë shko*va në Indonezi si li*gjërues universitar. Atje mësova edhe më shumë.Tani, më në fund, e them me sinqeritetin më të thellë: E fa*lënderoj All-llahun që më ndihmoi ta gjej të vërtetën dhe jam i sigurt se s'ka të vërtetë tjetër përveç Fesë Islame. S'ekziston rrugë tjetër shpëtimi për njerëzimin përveç Fesë Islame. Ndiej se Islami është e VËRTETA!

[fisniku-student]

الرازق Err-Rrazik, (Gjithëfurnizuesi)

Zogjtë e Korbit
Kishte Qenë Nje Njeri ne Kohen e Ibrahimit a.s,i cili nuk nuk e kerkonte Rriskun me veprat e tij , mirpo bente nje Lutje te veqant vazhdimisht dhe per qudi i vinte rriski dhepse duk e kerkonte rrikun,mirpo e priste rriskun qe ti vinte vetë vetiu,dhe kjo Lutja qe e bente vazhdimisht ishte : O Allahu më Furnizo mua ne kete Jetë,sikur qe i furnizon zogjët e Korbit dhe Njerzit kur e degjonin kete njeri ,i cili e bente kete Dua apo Lutje quditeshin dhe disi e nenqmonin dhe Ironi...


Shkenca Rreth Zogjeve te Korbit

Shkenca ka vertetuar se Zogjë e Korbit ne Momentin qe dalin nga Veza , ne fillim Trupin e kan pa qimë d.m.th kan trup Lakuriq dhe i vie nje Aromë teper e keqe dhe e rende ,sa qe Korbi i rritur nga kundermimii trupit te te vegelve te tij,detyrohet qe ne vegjeli te i largon dhe ti hudh jasht Foles se saj pershkak te aromes se rende qe leshojn ata nga trupi i tyre...

Dhe keta zogjë te vegjel detyrohen qe ta vazhdojn jeten te vetem ,mirpo shikuar per nga aftesit e tyre qe te kerkojnë ushqim dhe qe te furnizohen eshte pamundshme qe ata ta bejne nje gje te tillë vetë sepse nuk munden sepse nuk i kan ato aftesi fizike qe as te fluturojn por edhe as te ecin me kembet e tyre qe ta ushqejnë veten e tyre...


Mrekullia e Allahut dhe Atributi dhe Emri Allahut - Err-Rrazik (Gjithfurnizuesi)

Kjo Aroma e keqe apo Kundermimin qe e leshonë trupi i ketyre zogjve te Korbit,eshte terheqese per disa Insekte dhe Krimba,te cilat krimba dhe insekte kur verejnë kete aromë te keqe,menjeher shkojnë tek ajo aromë...dhe ne kete moment ,zogjtë( vilat) e korbit kan mundesi qe kur keto insekte te vijn tek trupi i tyre ta shfrytezojn kete moment dhe ti hajnë keto insekte dhe te vie deri tek ushqimi dhe keshtu ,Allahu ia ka mundesuar qe te VetëFurnizohen me ushqim (me krimba) derisa te rriten dhe te behen te afta fizikisht qe ta sigurojnë existencen apo rriskun e tyre vetë sikur nje Korb i Rritur ,i cili benë gjahë per ta ushqyer veten...

Keshtu qe Ai njeri qe kishte bere atë lutje,kishte gjetur mbeshtetje dhe argument ne Mrekullin e Allahut qe i ka dhene botes se shpezëve ,gjegjesisht Zogjeve te Korbit...

Keshtu qe kjo Deshmon se Allahu eshte Gjithfurnizues ,per qdo krijes lene furnizim te caktuar dhe ne menyre te caktuar e bene kete furnizmi (si rasti i te vegjelve te krobit)

[fisniku-student]

Nuk do ta Braktisi Kurrë...


Letrat e Prindit
Nje Prind kishte udhetuar ne nje shtet te larget duke i lene pas gruan e tij dhe tre femijet e tyre.Kishte udhetuar per te gjetur kafshaten e gojes..

Femijet e donin shumë dhe i shprehnin rrespekt te veqant per baban e tyre..

Babai pas nje kohe iu dergon nje leter...

Por ata nuk e hapen qe ta lexonin qka ka ne te..por secili prej tyre e mori per ta puthur dhe thoshin kjo eshte letra e me te dashurit tonë dhe me te shtrenjtit...Eveshtronin zarfin nga jasht e pastaj e vendosnin ne nje sënduk te vogel te mbeshtjellur me kadife..e nxirrnin here pas here ,e pastronin nga pluhuri dhe e parfumonin,e pastaj e kthenin ne kuti...

Keshtu vepruan me te gjitha letrat qe ua dergonte babai i dashur...

*****

Kaluan vitet...

U kthye prindi por nuk gjeti nga familja e tij vetem se nje djalë...

E pyeti ku eshte nena jote???

Djali u pergjigj: e pat goditur nje semundje e rende dhe nuk patem mundesi te paguajme mjekimin e saj dhe pas nje kohe vdiq..

Babai tha: e perse ,a nuk e keni lexuar letren e pare ,qe ua kam pas derguar nje shume te mire te te hollave..

Djali: jo

*****

Babai e pyeti: ku eshte vellau yt?

Djaloshi u pergjigj; eshte njoftuar me disa shok te keqij dhe pas vdekjes se nenes nuk kishte kush ta keshillonte dh eta udhezonte dhe shkoi me ta.

Babai tha: po a nuk e ka lexuar letren time ku e kam keshilluar qe te largohet prej shoqeris se keqe dhe te le te vije tek une?

*****

Po motra ku eshte pyeti babai I habitur!

Djali u pergjigj: eshte martuar me atë djaloshin per te cilin te pat shkruar ne leter dhe pat kerkuar keshillen tende,tash ajo po jeton me te jetë te shumtuar…

Babai I nervozuar tha: po a nuk e ka lexuar letren time ku e kam keshilluar qe te mos martohet me të se ai nuk eshte I pershtatshem per të…

Djaloshi tha: jo ,te gjitha letrat I kemi ruajtur ne kete kuti me kadife gjithnje I zbukuronin I puthnim por nuk I kemi hapur anjeher qe ti lexojmë..

*****

E meditova rastin e kesaj familje si I shkaterruar dhe u shendrruar jeta e tyre ne nje jetë te shemtuar,vetem se nuk I kan lexuar letrat e prindit por jan mjaftuar me madherimin apo shenjtrimin e tyre dhe ruajtjen e tyre,duke mos vepruar sipas porosive te prindit te tyre qe ishin ne ato letra…

Pastaj e shikova Kuranin e Madheruar te vendosur ne dollap…Tash me vete,O I mjeri une…Une po trajtoj Mesazhin e Allahut ndaj meje,sikur ata femijet mesazhet e prindit te tyre…
Une e le Kuranin ne dollap apo ne kuti me kadife dhe e ngriti diku lartë qe te mos neperkembet por nuk po e lexoj e as nuk perfitoj ngaAi,kurse Ai eshte Udherrefyesii tere jetes sime…

[fisniku-student]

Dashuria për nënën


Tregimi në vijim është një ngjarje e shkurtër, mirëpo shumë tërheqës dhe kuptimplotë. Mbetëm me shpresë se do t'ju pëlqej shumë... Pas 21 vitesh martese, hasa ne një dashuri te çiltër.

Para disa kohësh, fillova te kaloj kohën me një grua të ve qysh prej 19 vite. Gruaja ime ma parapriu me fjalët e saja, duke thënë: E di shumë mirë se sa e doni atë. Gruaja për të cilën më këshillonte shoqja ime të kaloj çaste me të, ishte Nëna ime, e cila kishte mbetur e vejë qysh para 19 viteve. Punët dhe obligimet e shumta si dhe 3 fëmijët kishin bërë që nënën time ta vizitoj shumë rrallë. Një ditë prej ditësh, gjeta kohën që ta ftoj nënën time për darkë. Mora telefonin dhe e telefonova. Ishte bërë vonë dhe Nëna u bë merak kur ma dëgjoi zërin, nuk e kishte zakon që të flas me dikë në kohë të vona, dhe më pyeti: Si je biri im? Mirë jam Nënë - iu përgjigja. Të telefonova nga koshienca për të kaluar disa çaste me ju. Më pyeti: Vetëm ne të dy? U mendua pak dhe më tha: Më pëlqen propozimi yt... Ditën e enjte, pasi mbarova orarin e punës, u nisa për në shtëpinë ku banonte nëna ime. Ndihesha paksa i shqetësuar...Kur arrita në shtëpinë e nënës, vërejta se edhe ajo ishte paksa e merakosur dhe ishte duke pritur te dera e shtëpisë.

Ishte veshur bukur dhe m'u duk se kishte veshur fustanin e fundit qe ia kishte blerë babai im pak para se të vdiste. Duke buzëqeshur si një engjëll me tha: Biri im, te gjithëve u kam thënë se sonte do të dalë me djalin tim, dhe që të gjithë janë gëzuar, andaj të gjithë me padurim presin kthimin tim për t'ju sqaruar hollësitë e këtij takimi.

Shkuam në një restaurant jo të zakonshëm, mirëpo i bukur dhe i qetë, nëna u mbështet në krahun tim dhe dukej sikur të ishte një zonjë. Pasi u ulëm, fillova ta lexoj listën e gjellërave, edhe pse Nëna nuk ishte në gjendje të lexonte përveç shkronjave të mëdha. Gjërsa po lexoja listën e ushqimeve, Nëna më shikonte me një buzëqeshje të gjerë, me dy buzët e saja të çara, më ndërhyri, duke thënë: "Kur ishe i vogël, unë isha ajo që lexoja për ju", ndërsa tani ka ardhur koha të ta kthej këtë borxh dhe ja unë po lexoj sot për ty. Çlodhu dhe pusho nëna ime - i thashë. Gjatë tërë mbrëmjes biseduam dhe nuk kishte asgjë të rëndomtë, me përjashtim të nostalgjive dhe përditshmërisë sonë. Qëndruam aq shumë sa që koha ishte bërë shumë vonë. Pasi që u kthyem dhe arritëm te dera e shtëpisë, Nëna m'u drejtua me këto fjalë: Kam dëshirë që te dalim së bashku përsëri, mirëpo me kusht që unë të paguaj? Ia putha dorën dhe i thashë lamtumirë. Pas disa ditësh, me erdhi lajmi se Nëna kishte ndërruar jetë. Kishte vdekur nga sulmi ne zemër.

E tërë kjo ndodhi për një kohë shumë te shkurtër që unë asgjë nuk munda të bej për te. Kaluan ca ditë dhe nga posta më arriti një letër e dërguar nga restauranti, në të cilin kishim darkuar unë dhe Nëna ime. Në të kishin qenë disa fjali të shkruara nga dora e Nënës sime: "Kam paguar faturën para kohe, duke e ditur se nuk do të kem rastin të takohem me ty përsëri. Me rëndësi është se bëra pagesën për dy persona, për ju dhe gruan e juaj. Ju assesi nuk mund ta përshkruani vlerën e asaj nate, në te cilën darkuam së bashku. Te dua shumë biri im". Në këtë moment, arrita të kuptoj domethënien e fjalës "Dashuri" apo "Te Dua".


Nuk mund ta kuptosh domethënien madhështore te kësaj fjale derisa nga dashuria juaj të mos vjelë mirësi dhe bukuri edhe pala tjetër ashtu siç beri Nëna ime. Asgjë nuk ka vlerë me shumë sesa Prindërit, e në veçanti Nëna. Dhuroja kohën te cilën ata e meritojnë... Duhet ditur se ky është obligim i Allahut dhe i Prindërve, prandaj këto gjëra nuk shtyhen. Me këtë rast, më ra ndërmend tregimi kur qe pyetur Abdullah ibën Omeri:
"Nena ime është e moshuar, nuk mund të lëvizë fare, dhe më duhet ta bart në çdo vend, madje edhe kur ta kryen nevojën... nganjëherë nuk ka fuqi që ta përmbanë veten keshtuqë, kryen nevojën duke qenë në duart apo shpinën time... A mendon se unë e kam kryer obligimin ndaj saj? Ibën Omeri u përgjigj: A ke harruar fëmijërinë tënde kur edhe ju vepronit kështu me Nënën tuaj?! Ju po i shërbeni duke shpresuar vdekjen e saj, ndërsa ajo iu shërbente juve, me gjithë mundimet dhe lodhjet që kishte duke shpresuar jetën dhe lumturinë tuaj". Vërtet dallim i madh në mes këtyre dy qëndrimeve...

Shpresojmë se porosia dhe mesazhi i kësaj ngjarjeje do t'ju arrij edhe atyre te cilët ende i kanë prindërit gjallë!!!

[fisniku-student]

Gati Sa Nuk e Shita Fenë per 20 Pens

Para disa viteve nje miam ne Xhamis i shperngul ne qytetin e Londres ne Britani.Ai gjithmon e kishte zakon te udhetonte me autobus prej shtepis se vetë deri ne qytet.
Disa javë pas shpernguljes gjatë udhetimit te tij shpesh i binte te udhetonte me te njejtin autobus dhe me te njejtin shofer.

Nje Ditë prej ditesh pagoi bileten e autobusit dhe u ul,kur pa se shoferi ia kishte kthyer 20 pens ma teper se sa duhet.

Mendoj Imami ne veten e tij qe tia kthej keto para,sepse nuk eshte e drejte e tij.Pastaj nje moment tjeter mendoj dhe tha: "Harroje kete qeshtje! Kjo eshte nje shume e vogel dhe nuk i intereson askujt. Pastaj,Firma e autobusit nuk humb asgje nese i mungon kje shume parash. Ateher do ti marri keto per vete dhe do ti llogaris te blej nje dhuratë per vete".- dhe me pas heshti.

Autobusi u ndal ne stacionin te cilin deshiroi imami.Por ,para se te dalë prej deres,u ndal nje moment e zgjati doren dhe ia ktheu shoferit duke i thene: "Urdhero keto 20 pens ,mi dhe me teper kur e pagova bileten.Ato jan te tuat...

Shoferi e moeri kete shumë te hollash dhe filloi te qeshë duke thenë : "A nuk je Imam i ri ne kete vend?, Kam Menduar disa herë qe te vij ne Xhaminë tuaj dhe te bej Ibadet aty. Ta kam dhene kete tepricë me qellim qe te shohë se si do jetë veprimi ytë"

Kur Imami doli prej autobusit ndjeu nje dobesim ne kembet e tij dhe gati ra ne tokë prej ketij qendrimi. U mbeshtet ne nje shtyll qe kishte afer,i drejtoi syt nga Qielli duke qarë dhe duke thenë: "O Allahu im! Desh e shita fenë time per 20 pens"

Perkujtoni vellezer dhe motra,ndoshta ne nuk i shofim se sa ndikojnë sjelljet tona tek njerzit. Ndonjeher nuk eshte vetem Kurani te cilin e lexojnë njerzit ose vetem Islamin te cilin e shikon Jomuslimani. Per kete duhet qdonjeri prej nesh te jetë shembull dhe model per te tjeret,duke qenë gjithmon te sinqertë dhe besnik,sepse ne ndoshta nuk shofim se si njerzit na percjellin neve ne sjelljet tona dhe ne bazë te saj gjykojnë per ne si Musliman.

Perktheu: Shaban Murati