Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[fisniku-student]

E dërgoi nënën në ambulancë, por e la në stehimore pleqësh



Ngjarje e rëndë

Kjo në vazhdim, të cilën do e lexoni, nuk është ndonjë legjendë e as tregim apo ndonjë përrallë, por një ngjarje e cila ka ndodhur vërtetë në mesin tonë, ku belbëzojmë shqip.

Ngjarja fillon kur një djalosh, nga presionet e vazhdueshme që vinin nga gruaja e tij, e cila nuk e duronte nënën e tij, të cilat ishin ankesa të përhershme që adresoheshin kundrejt nënës së tij, rezultuan në kërcënime të atilla sa që nga gruaja e tij të dëgjoj edhe këto fjalë: "Zgjedh, o mua, o nënën?"
Çdo mendim i keq që shkon në adresë të nënës, buron nga shejtani i mallkuar, andaj duke u bazuar në këtë parim, ky djalosh nuk shkonte drejt një zgjidhjeje të duhur, kështu që zemra e prishur e tij e prodhoj një ide.

Shkoi tek nëna e tij që t'a zbatonte këtë ide dhe duke e ditur se nëna e tij, vuante nga tensioni i lartë i gjakut, i drejtohet nënës së tij: "Hajde nënë se po të dërgoj tek mjeku për të ta kontrollu shtypjen e gjakut"

Nëna ngritet me ato vështirësi që mosha i'a kishte dhuruar dhe dalin për të shkuar tek mjeku që i propozoj djali i saj.

Arritën tek "ambulanca" dhe hyrën brenda saj dhe me të hyrë brenda e lë në dorën e një motre e cila për nga pamja kishte atributet e një motre medicinale, kështu që i drejtohet nënës dhe po i thotë: "Nënë po të lë tek doktorresha dhe pasi të të kontrollon shtypjen, unë kthehem dhe do vij të të marrë"
Nëna me pafajsinë e saj, dukej e kënaqur me përkujdesjen që i'a ofronte djali i saj, kështu që me një buzëqeshje emocionuese i drejtohet djalit të saj: "Ani birë, ani"

Djali i hutuar dhe me fytyrë të nxier, del nga ky objekt të cilën ky e quante ambulancë dhe shkon nga aty.

Tani, kjo nënë priste shërbimin e mjekut për të cilën edhe kishte ardhur dhe po i drejtohet aty një punonjëse me mantil të bardhë: Oj motër a po ma matë shtypjen e gjakut se ka kohë që jam duke pritur?

Punonësja: Si? ne nuk masim shtypjen e gjakut, por strehojm pleqët e braktisur!

Nëna e habitur: Po djali më solli këtu për matjen e shtypjes së gjakut!

Punonësja: Ti këtu nuk je në ambulancë, por jë në një strehimore për pleqë të braktisur, oj loke!?
Në atë momentë, nëna stepet nga trishtimi dhe sikur të shikonim brendësinë e saj, do dukej sikur po ndodhte një masakër apo gjenocid i rëndë në shpirtin e saj, kështu që me lot në sy dhe tej mase e trishtuar, doli nga ajo "ambulancë" që do duhej të i'a ulte shtypjen e gjakut dhe t'a shëronte.

Përreth kësaj strehimore të braktisurish, skajonte një rrugë tejmase e ngarkuar me vetura dhe kjo loke që më nuk ishte nënë e askujt, nga mërzia që kishte në vetëvete që edhe retë e qiellin e bëri të lotonte, i doli përpara një veture e cila rrugëtonte si zakonisht. Dhe shoferi me të parë se kishte përpara një plakë të gjorë, e ndali vrullëshëm veturën e tij dhe del nga makina dhe i drejtohet me habi kesaj plake të gjorë: "Oj loke a nuk e shef që isha duke të të shkelur?

Plaka ishte aq e mërzitur dhe me lot në sy, duke u dridhur : "O birë.... po për të më shkelur dola aman"

Shoferi: Si ka mundësi kështu, Çfarë halli ke?

Plaka e përlotur, nuk i besonte edhe vetes që i'a tregonte dikujt një tragjedi të tillë, që besa edhe nuk e kishte lexuar ndonjëher edhe vetë ajo, kështu që i'a tregoj ngjarjen shoferit se cfarë i kishte ndodhur.
Shoferi u emocionua aq shumë, sa që u përlot i tëri edhe ai, kështu që u trishtua aq shumë, sa që veprimin e parë që bëri ishte një telefonatë që i bëri familjes së tij. Shoferi në telefon, po i tregon familjarëve ngjarjen dhe i kërkonë atyre që t'a merrte me vete dhe t'a strehonte këtë plakë në shtëpinë e tij, dhe familja e tij pranuan këtë kërkesë dhe kjo plakë pastaj u strehua tek shtëpia e këtij njeriu të ndershëm.

Plaka, me trishtimin e madhë që e kishte përjetuar dhe nga shtypja e lartë e gjakut, pas tre sulmeve në zemër që pati, nuk arriti që t'a vazhdoi jetën e mjerë, kështu që vdiq dhe e la trishtimin e saj në këtë jetë.

Shkroi: Kerim Gashi

[angmokio]

8(tete) genjeshtrat e nenes time!



Tregimi fillon me lindjen time. Kam lindur si djalë i vetëm në një familje tejet të varfër... aq të varfër saqë nuk kishim ushqimin e mjaftueshëm. Në raste të rralla ndodhte që të kishim pak oriz në shtëpi... Nëna përgatiste shujtën e thjeshtë dhe gjithmonë pjesën e saj të pjatës e hudhte në pjatën time duke thënë: "Ha biri im, unë nuk jam e uritur"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E PARE.

Kur u rrita pak, nëna ime pasi përfundonte punët e shtëpisë, shkonte te lumi që gjendej afër shtëpisë, duke shpresuar se do të zinte ndonjë peshk, që unë të kisha ushqim të shëndetshëm dhe të zhvillohesha sikur fëmijët tjerë. Me një rast, falënderoj Allahun, arriti t'i zë dy peshqi. Nxitoi në shtëpi dhe i përgatiti dy peshqit dhe i vendosi para meje. Duke parë se unë me shije e
ngrëna peshkun tim, ajo vendosi edhe peshkun e saj në pjatën time duke thënë: "Biri im, ja edhe këtë peshk timin, sepse ti e di që unë nuk e dua peshkun"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E DYTE.

Koha kalonte dhe erdhi momenti që unë të hyja në shkollë. Meqë nuk kishim pasuri që unë të shkollohem, nëna hyri si shitëse te një tregtar i pasur. Një natë të ftohtë dhe me shi, nëna u vonua më tepër në punë. I brengosur dola nga shtëpia ta kërkoja. E vërejta duke ardhur me një torbë të rëndë të rrobave në dorë. E thirra: "Nënë, eja në shtëpi, është vonë dhe ftohtë." Ajo buzëqeshi dhe tha: "Biri im, unë nuk jam e lodhur"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E TRETE.

Erdhi koha e provimeve të shkollës. Edhe pse ishte vapë e madhe, ajo dëshiroi të vinte me mua në shkollë. Dielli përcëllonte tokën, ndërsa sipërfaqja e rërës avullonte nga nxehtësia. Hyra në shkollë, ndërsa ajo mbeti duke pritur në oborrin e shkollës. Kur përfunduan provimet, dola nga shkolla e ajo më priti me përqafim amënor, mbushur me dashuri dhe mëshirë. Në dorë mbante një lëng të ftohtë që e kishte blerë për mua. Kur fillova ta pija, e ktheva kokën dhe vërejta atë, nga balli i saj rridhnin pika djerse. Ia ofrova gotën duke thënë: "Nënë, pi edhe ti pak", ndërsa ajo tha: "Biri im, vetëm ti pije, unë nuk kam etje"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E KATERT.

Pas vdekjes së babait tim, nëna jetoi një jetë të vështirë si e vejë. Mbi supet e saj mbajti tërë përgjegjësinë për udhëheqjen e shtëpisë, thjeshtë duhej të kujdesej për çdo gjë. Jeta ishte vështirësuar, dhe shumë shpesh ishim të uritur. Pranë shtëpisë sonë jetonte xhaxhai im, njeri i mirë, shpesh na sillte ushqim, por edhe ai ishte i varfër. Fqinjët kur panë që gjendja jonë ishte e
papërballueshme, këshilluan nënën, e cila ishte ende e re, të martohej për dikë që do ta ndihmonte. Mirëpo, nëna ime refuzoi këtë këshillë duke thënë: "Unë nuk kam nevojë për dashuri"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E PESTE.

Pasi përfundova fakultetin, hyra në një punë me pagë të mirë në një firmë dhe vendosa ta marr përsipër kujdesin e shtëpisë. Meqë shëndeti i nënës ishte dobësuar, nuk mund të punonte si shitëse rrobash, filloi të shesë perime në treg. Kur nuk mundi më tej të punonte, unë ndava pjesën nga paga ime dhe ia dhashë asaj, ndërsa ajo i refuzoi duke thënë: "Biri im, ruaji të hollat, unë kam mjaft për vete"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E GJASHTE.

Vazhdova shkollimin e mëtejmë dhe shumë shpejtë u bëra magjistër. Paga ime u rrit edhe më shumë. Firma gjermane më ofroi një punë të mirë në Gjermani. U gëzova pa masë dhe fillova të ëndërroja për jetën e re të lumtur. E ftova nënën të vinte të jetojë me mua, por ajo refuzoi duke më thënë: "Biri im, unë nuk jam mësuar me jetë luksoze"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E SHTATE.

Koha kalonte, nëna ishte plakur dhe shumë shpejtë u sëmur nga karcinomi malinj. Në ato momente në mes meje dhe nënës sime të dashur ishin shumë shtete. I nevojitej përkujdesja e dikujt. I lashë të gjitha dhe u ktheva në shtëpi. Nënën e gjeta në shtrat. Kur më pa, u mundua të buzëqesh. Zemra m'u copëtua, sepse ishte e molisur. Nuk ishte më ajo nëna që e kam njohur... Lotët më shkonin rrëke nëpër fytyrën time, por edhe tani ajo u mundua të më ngushëllojë duke thënë: "Biri im, mos qaj, unë nuk kam dhembje!"... KJO ISHTE GENJESHTRA E SAJ E TETE.

Pasi që tha këto fjalë, mbylli sytë dhe më nuk i hapi kurrë.

Secili që kënaqet me begatinë e prindërve të gjallë, u këshilloj:
Ruani këtë begati para se të pikëlloheni për humbjen e saj.
Secilit që ka humbur nënën e tij të dashur, e këshilloj:
Gjithmonë kujto se sa ka sakrifikuar ajo për ty.
Lute Allahun që ta falë dhe ta mëshirojë.

Përktheu dhe përshtati: Dr.Ali F. Iljazi

[angmokio]

Një vajzë i telefonoi një dijetari (Tregim me vlere)

Një vajzë i telefonoi një dijetari

dhe i tha:

- Hoxhë i nderuar e kam një hall!
...

- Urdhëro ia ktheu dijetari

- Unë e dua një djalë tepër shumë - tha ajo me zë të dridhur

Qe katër vite unë agjëroj falem dhe mundohem të bëj vepra të mira.Dhe për çdo namaz e lusja Allahun që ai djalë të vije te familja ime ta kërkoj dorën time.
Derisa një ditë dëgjova prej babait tim se ai ka fejuar një tjetër vajzë dhe e kam lënë namazin agjërimin dhe fillova ta urrej veten, hallin tim dhe familjen time.
Të lutem hoxhë i nderuar kam nevojë për një zgjidhje të këtij problemi ta ndryshoj vetën time dhe gjendjen time!!
Dijetari iu përgjigj me një përgjigjeje tepër të shkurt por me kuptim shumë të fuqishëm
I tha asaj:
- Hape Kur'anin dhe lexoje ajetin 11 të sures Haxh do ta gjesh zgjidhjen për problemin tënd!!!
E përshëndeti dhe e mbylli telefonin.

Ky është ajeti i 11-të i Sures Haxh:

"Ka nga njerëzit që adhuron All-llahun me mëdyshje (luhatshëm),

nëse e godet ndonjë e mirë ai qetësohet me të,

po nëse e godet ndonjë e pakëndshme,

ai kthehet në fytyrën e vet të vërtetë (të mëparshme),

ai i ka humbur këtë dhe jetën tjetër e ky është ai dështimi i qartë."

Komentuesit e Kur'anit kanë thënë:

" Mëdyshja " këtu e ka për qëllim " me kusht "

Adhurim, derisa ti plotësohen dëshirat,

nëse nuk i plotësohen ato atëherë tërbohet dhe fillon të urrej çdo gjë.

Shtroja vetes këtë pyetje dhe ske nevojë ta shkruash përgjigjejen:

Sa herë e ke adhuruar Allahun me kusht?!!"

[perkthyese]

Ngjarje e vërtetë - EMOCIONUESE


Një herë para shumë kohësh kishte qenë një djalosh, ai e kishte pasur një femër të cilët kishin qenë në lidhje. Ky djaloshi i kishte bërë shumë premtimë kësaj vajzës, i kishte premtuar se do ta martonte, do ta merte për grua dhe do të jetonin të lumtur përgjithmonë deri sa vdekja ti ndajë.

Por ja që ndodhi e kundërta, pas pak kohësh pasi djaloshi e bindi vajzën për sinqeritetin e tijë, e bëri ti besoj verbërisht, ja ngriti kurthën dhe bënë zina. Pas këtij akti djaloshi e braktisi vajzën dhe kurë më nuk ju kthya. Vajzës së gjorë iu shkatrua jeta, nuk i kishte mbetur asgjë perveç se ta mbyste veten. Kështu ju ndodh të gjithë atyre që e hidhërojnë Allahun, kënaqen gjatë aktit dhe vuajnë gjate tërë jetës.

Në anën tjetër ky djaloshi pas ca kohësh deshti Allahu e u udhëzua, u bë nja djal i devotshëm dhe u pendua për të gjitha mëkatet që i kishte bërë në të kaluarën. Djaloshit iu shtynë vjet dhe vendosi të martohej. I mori sebepet dhe ia dhanë një vajzë. Natë e parë të martesës djaloshi e kuptoi se vajza të cilën e martoi nuk ishte e virgjër. U ndal dhe mendoi për jetën e tij, dhe tha me veten : Hajr inshaAllah, ky është dënim nga Allahu për mëkatet e mija. U bë si u bë vazhduan jetën ata si çift.

Pas një kohe ishin duke ndejtur në dhomë familja kur papritur hyn motra e djaloshit duke qajtur e uluritur në dhomë. Vrapojnë këta të marin vesh se çfarë ngjau por kot, vajza nuk tregon, pas pak duke e lutur e ëma, vajza me zë të dridhur tregon : Unë kam pas një lidhje me një djal, ai ishte i përsosur për mua, me premtoi se do të më martonte, por pasi ne bëmë mardhenjë ai me braktisi. Djaloshti iu rënua e gjithë bota në kokë. Mendoi me vete prap dënimi i haramit tim. Nuk dinte se çtë bënte, u mërzit shumë por jeta prap vazhdoi.

Pas një periudhe kohore, kur vajza iu rit e iu bë 20 vjeç, u përsërit ndodhia e njejtë, hyri vajza duke qajtur në dhomë , dhe tregon storien e njejtë : Unë isha në lidhje serioze me një djal, ai me premtoi gjithçka, me premtoi edhe martesën, por pas aktit seksual, ai më braktisi mua sit ë isha një lodër e jo njeri. Djaloshit i shpërtheu vaji, nuk dinte se çtë bënte, prap ishte dënimi i mëkatit, ky e bëri një herë, ndërsa iu kthye tre herë.
Doli me vrap nga shtëpia, dhe shkoi te Imami i atij qyteti, u ul dhe e pyeti: O imam unë kur kam qenë më i ri, e kam bërë një mekat, kam bërë zina me një vajze, dhe e kam braktisur, unë e di që harami i zinasë të kthehet në shtëpi, por te une ndodhi ndryshe, mua mu kthye tre herë për një mëkat. Imami tha: Ajo vajza që ti e braktise, është bërë gruaja e ndokujt, prandaj je sprovuar me grua, ajo ishte motra e ndokujt prandaj je sprovuar me motër dhe ajo ishte bija e ndokujt prandaj je sprovua me bijën tënde.

Vëllëzer dhe motra, të marim mësim nga kjo ngjarje, të kem frik Allahun dhe ta ruajmë familjen tonë. Zinaja është si borxhi, nëse e jep edhe të kthehet, të kthehet në shtëpi. Por mos të harojmë se ka edhe vajza të tilla që edhe pas harameve të shumta e kanë braktisur mashkullin, nuk e kan mbuluar mëkatin me martesë, por të tillat janë të pakta, ata janë idhtina e Umetit tonë.

[ocean]

Në Emër të Allahut
Të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit

Mik i dashur, zemra jote është një pasqyrë e lustruar. Duhet ta pastrosh deri sa të bëhet e pastërt nga perdja e pluhurit që është grumbulluar në të, sepse është destinuar që ti reflekton dritat e sekreteve hyjnore. Kur drita nga

Allahu [Që] është Drita
e qiejve dhe e tokës

të fillon të shkëlqejë në regjionet e zemrës tënde, kandili i dritës do të ndezet. Kandili i zemrës

është në një qelq, qelqi është sikur të ishte
një yll flakërues që shkëlqen

Mandej brenda në atë zemër, vetëtima e zbulimeve hyjnore qëllon. Kjo vetëtimë do të gjenerohet nga murmurima e reve të domethënieve

as nga Linda e as nga Perendimi,
e ndezur nga një pemë e bekuar ulliri

dhe hedh dritë në pemën e zbulimeve, aq e dëlirë, aq transparente saqë

shkëlqen edhe pse zjarri nuk e prekë.
(Nur, 35)

Mandej kandili i urtësisë ndezet nga vetë-vetja. Si do të qëndronte i pandezur kur drita e sekreteve të Allahut shkëlqen mbi të? Në qoftë se vetëm drita e sekreteve hyjnore shkëlqen në të, sekretet e qiellit të natës do të ndezëshin me mijëra yje,

dhe nga yjet [ju] gjejeni rrugën [tuaj]
(Nahl, 16)

Nuk janë yjet që na udhëzojnë ne, por drita hyjnore. Sepse Allahu e ka

mbushur qiellin e ulët
me bukuri [në] yje.
(Ja Sin, 6)

Në qoftë se vetëm kandili i sekreteve hyjnore të jetë i ndezur në veten tënde të brendshme, të tjerat do të pasojnë, ose përnjëherë ose dalngadalë. Disa ju veq i dini disa do të ju tregojmë ne këtu. Lexo, dëgjo, mundohu të kuptosh. Qiejt e errët të ndërdijes do të ndizen nga prezenca hyjnore dhe nga paqja dhe bukuria e hënës së plotë, që do të lindë nga horizonti duke hedhur

Dritë mbi Dritë
(Nur, 35)

përherë duke u ngritur në qiell, duke kaluar përmes fazës së caktuar, ashtu si Allahu i ka

caktuar për atë faza, derisa të
(Ja sin, 39)

shkëlqen në triumf në qendër të qiellit, duke e hedhur errësirën e pavëmendjes.

(Betohem) në natën kur është e qetë,
(Dhuha, 2)

Në triumfin e dritës së mëngjezit,
(Dhuha,I)

nata jote e ndërdijes do ta sheh zbardhjen e ditës. Atëherë do ta inhalosh parfumin e kujtesës dhe

do të pendohesh në orët e hershme të mëngjezit
(El Imran, 17)

të ndërdijes, dhe do të zhgënjehesh për jetën që e ke kaluar në gjumë. Ti do ti dëgjosh këngët e bylbylave të mëngjezit, dhe do ti dëgjosh ata duke thënë

Ata e kishin bërë shprehi që të flejnë vetëm pakëz
gjatë natës, dhe në orët e hershme të agimit,
[ata ishin parë] duke u lutur që të jenë të falur.
(Zerijet, 17-18)

Allahu e udhëzon Kë të dojë Ai tek Drita e Tij
(Nur, 35)

Mandej do të shohësh duke lindur nga horizonti i Arsyes Hyjnore diellin e njohurisë së brendshme. Eshtë dielli yt privatë, se ti je ai

të cilin Allahu e udhëzon,

dhe je

në udhën e drejtë,

dhe jo ai të cilin

Ai e len në gabim.
(Eref, 178)

Dhe ti do ta kuptosh sekretin se

Nuk është e lejuar diellit që ta arrin hënën,
e as nata nuk mundet ta zhvesh ditën.
Secila noton në orbitën (e tyre të caktuar).
(Ja Sin, 40)

Në fund, nyja do të zgjidhet sipas

alegorive që Allahu i vë para për njerëzimin,
dhe Allahu është i dituri i të gjitha gjërave,
(Nur, 35)

dhe perdet do të hiqen dhe muret do të copëtohen, që do ta tregojnë të njomën nën të vrazhdën; e vërteta do ta shfaqë fytyrën e saj. E tërë kjo do të fillon kur pasqyra e zemrës tënde të pastrohet. Drita e sekreteve hyjnore do të bie në të në qoftë se ti donë dhe kërkon për Atë, nga Ai, me Atë.

Letër nga Hazret Abdul Kadir El-Xhilani ra.

[Mr.Sfiduesii]

Një dite!
Emri im do te pasohet me fjalën (Allahu e mëshiroftë)

Një dite!
Do te lind dielli por unë nuk do te zgjohem
Një dite!
Dhoma ime do te jetë bosh
Një dite!
Do t’ma falin një namaz qe nuk ka as ruku e as sexhde
Një dite!
Do te kam nevojë për duat tuaja
Pak para kësaj dite kërkoj falje
Vërtet… ne ketë dite kam nevojë për falje, por nuk mund t’iu tregoj
Kërkoj falje
Prej atij qe e kam bere për te qar
Qe e kam lënduar
Qe i kam bere zullum/padrejtësi
Qe i kam bere keq
Gibet
Unë jam njeri si ju
Çka do qe te flasë, prapë kam një zemër qe buron dashuri
Krejt qa dua
Te ike ashtu siç duhet
Dhe te luteni për mua

[Mr.Sfiduesii]

Tregimi i druvarit dhe arratisurit
Nje dit prej ditve nje druvare po prente dru, i grumbullonte ne nje turme para se t’i transferonte ne shtepi.
Pa pritmas erdhi nje djalosh i lodhur duke vrapuar.
Kerkoj nga ai ta fshehe ate ne ndonjeren prej turmave qe mos ta shohin ata qe po e ndjekun, sepse deshirojne ta mbysin.
I tha: futu ne kete turmen e madhe.
Ai u fut, e mbuloj me dru qe mos ta shohin ndjeksit e tij dhe vazhdoj punen e vet, prerjen dhe grumbullimin e druve.
Pas pak erdhen dy persona duke vrapuar. Posa iu ofruan druvarit e pyeten per djaloshin e ri
Druvari: po e kam pare dhe e kam fshehur ne ate turmen e madhe. Shkoni dhe kerkone, do ta gjeni.
Djaloshi ne turme po e degjon.
Zemra nuk i ndalet se rrahuri nga frika kur degjoj ate duke iu treguar.
Njeri prej atyre dy personave qe po e kerkonin djaloshin, i tha tjetrit:
Ky po na mashtron neve kinse e ka fshehur qe ta kerkojem ketu e ai te ketemundesi me ik.
Mos i beso, nuk esht e logjikshme me fsheh edhe me tregu.
Le te shpejtojme e ta nxejme.
Vazhduan rrugen e tyre.
Kur u larguan, djaloshi doli i habitur.
Ne fytyren e tij u dukeshin shenja te frikes, trishtimit dhe nervozes.
Djaloshi: si po me fsheh prej tyre edhe po ju tregon?
A nuk ke zemer?
A nuk ke meshire … a nuk ke…. A nuk ke…?
Druvari: o qun, nese genjshtra te shpeton ndonjeher, sinqeriteti/besnikria te shpeton cdo her.
Vallahi sikur t’i kisha genjyar ata, do t’iu kerkonin dhe do t’iu gjenin dhe ne fund do t’iu mbytnin.
Ec me begatite e Allhut e mos genje dhe dije se, sinqeriteti /besnikeria eshte rruga e shpetimit

[Gimi3]

Tregim:

Dikush pyeti se pse shkojmë në xhuma?`

Botuesi i gazetës ‘Xhammat’ (FR) pranoi një ankesë nga një musliman i cili shkroi se nuk kishte kuptim të shkohej çdo të premte në xhami.

Ai shkruan: “U bënë 30 vjet që po shkoj në xhuma dhe rreth 3000 hutbe (predikime) kam dëgjuar. Për çudi nuk më kujtohet asnjëra nga to. Mendoj se është e padobishme, dhe imamët po ashtu po humbin kohë duke mbajtur gjithë ato hutbe.”

Kjo ngjalli një polemikë të vërtetë në rubrikën “Letrat e botuesit” aq shumë saqë e trembi edhe botuesin. Kjo vazhdoi për disa javë derisa dikush u përgjigj:

“Tanimë u bënë 30 vjet që jam martuar. Gruaja ime pothuajse 32.000 racione ushqimi më ka përgatitur. Për çudi nuk më kujtohet as edhe i vetmi ushqim se çfarë ka qenë. Por e di që të gjitha më kanë ushqyer dhe më dhanë fuqi që kisha nevojë për punën time. Nëse gruaja ime nuk do më kishte dhënë këto racione do të vdisja deri tani.”

[Arvima]

Tregim:

Dikush pyeti se pse shkojmë në xhuma?`

Botuesi i gazetës ‘Xhammat’ (FR) pranoi një ankesë nga një musliman i cili shkroi se nuk kishte kuptim të shkohej çdo të premte në xhami.

Ai shkruan: “U bënë 30 vjet që po shkoj në xhuma dhe rreth 3000 hutbe (predikime) kam dëgjuar. Për çudi nuk më kujtohet asnjëra nga to. Mendoj se është e padobishme, dhe imamët po ashtu po humbin kohë duke mbajtur gjithë ato hutbe.”

Kjo ngjalli një polemikë të vërtetë në rubrikën “Letrat e botuesit” aq shumë saqë e trembi edhe botuesin. Kjo vazhdoi për disa javë derisa dikush u përgjigj:

“Tanimë u bënë 30 vjet që jam martuar. Gruaja ime pothuajse 32.000 racione ushqimi më ka përgatitur. Për çudi nuk më kujtohet as edhe i vetmi ushqim se çfarë ka qenë. Por e di që të gjitha më kanë ushqyer dhe më dhanë fuqi që kisha nevojë për punën time. Nëse gruaja ime nuk do më kishte dhënë këto racione do të vdisja deri tani.”

Ashtu sikurse nje person qe lexon cdo dite, absolutisht nuk i mban mend te gjitha , mirepo ka nje tjeter formim

[fisniku-student]

Në halifatin e Omer Ibn Abdul Azizit: Ujqërit dhe Delet kullosnin bashkë!



Malik bin dinari përcjell: Kur mori halifatin, barinjët e dhenëve, që rrinin nëpër maja të maleve, thonin: "Kush është ky prijës i mirë, që është shfaqur tek njerëzit?"

- Si e kuptuat këtë, i pyetën?

- Kur njerëzve u vjen një halife i mirë ujqit dhe luanët ndalen dhe nuk na ngacmojnë në punën tonë, - thanë barinjët.

- Hasan Kasari thotë: Unë milja dhentë në halifatin e Omer Ibn Abdul Azizit dhe një ditë kalova pranë një bariu, te kopeja e të cilit qëndronin rreth 30 ujqër, të cilët i mendova për qen, ngase nuk kisha parë ujqër më parë.

- O bari, - i thash, - për cfarë të duhen gjithë këta qen?
- O biri im, nuk jan qen, por ujqër, më tha bariu.

Subhanallah, Ujku qëndron me bagëtinë dhe nuk i dëmton?!- i thash unë.

Ai më tha: "O biri im, kur koka është në rregull, edhe trupi nuk pëson sëmundje." Këto fjalë ishin për halifatin e Omer Ibn Abdul Azizit .

- Musa bin eajani thotë: "Ne po ruanim bagëtitë në kirman gjatë halifatit të Omer Ibn Abdul Azizit . Betohem në Allahun, se dhentë bashkë me ujqërit kullosnin bashkë në të njejtin vend. Një natë njëri nga ujqit u hodh për të ngrënë një dele dhe thash: "S'ka dyshim se njeriu i mirë ( Omer Ibn Abdul Azizi ) paska ndërruar jetë. " Hamadi thotë: Këtë ma tregoi ai apo dikush tjetër, se e kishin llogaritur atë ditë dhe ishte pikërisht nata, që ai (Omer Ibn Abdul Azizi) kishte ndërruar jetë.

Këta janë disa shembuj që dëshmojnë se Omer Ibn Abdul Azizi ka qenë aq prijës i drejtë, sa që Allahu ka shtu bereqet në halifatin e tij, që edhe ujqërit kan abstenu nga dëmet e tyre ndaj bagëtive të barinjëve.

Kerim Gashi :

nxori nga libri biografik - Prijesi i drejt dhe asket Omer Ibn Abdul Aziz.