Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[Semra 1985]

================================================== =======

Gëzohu nënë , e gjeta Nusën



Këtë tregim e rrëfejn dijetarët sikurse Ebu Xhafer el Lubana. Ai tregon:

Tregohet se një nga grat e mira të Basrës ka qenë edhe Umm Ibrahim el Hashimi.Në atë kohë armiqët e Islamit e patën sulmuar një nga qytetet e muslimanëve,ashtu që njerëzit kanë qenë të nxitur për Xhihad. Abdul Uahid bin Zejd el Basri mbante ligjerata duke i nxitur për Xhihad ndërsa ndër ata që ndëgjonin ishte edhe Umm Ibrahimi, në mes tjerash nga gjërat që fliste Abdul Uahidi ishin edhe hurijat (grat e xhennetit ) Umm Ibrahimi u ngrit e i tha Abdul Uahidit ; Ti e njeh djalin tim Ibrahimin dhe e din që atë e dëshirojn njerëzit e ngritur nga Basra për vajzat e tyre, por unë nuk jam pajtuar për asnjërën nga ato.
Por më pëlqen ajo vajzë që ti e përshkruan dhe kisha qenë e lumtur kur kisha pasë mundësi ta martoj me djalin tim. A ke mundësi, të lutem prap ta përshkruash?''
Abdul Uahidi atëher e thoshte poezin duke i përshkruar hurijat. Umm Ibrahim tha;'' Dëshiroj që djali im ta martoj këtë vajzë dhe i jap 10 000 dinar për mehrin e saj ndërsa ti merre me vete në ushtri. Mund që të bie Shehid dhe që të ndëmjetesoj për mua në Ditën e Gjykimit.
Abdul Uahidi tha;''Nëse vepron ashtu ,kjo do të jetë fitore e madhe për ty dhe për djalin tënd.''
Pastaj ajo e thirri djalin e saj në mesin e atyre që ndëgjonin .Ai u ngri dhe tha'' Po nënë.''Ajo tha ;''Aje i kënaqur që ta martosh njërën nga këto vajza me kusht që tia japësh Allahut shpirti tënd?''Ai u përgjigj ;''Po.Jam tejët i kënaqur'' Atëherë ajo tha;''O Allah,Ty të kam Dëshmitar se e kam martuar djalin tim me këtë vajzën nga Xhenneti me kusht që ta jap shpirtin e tij për TY.
Mandej ajo shkoi dhe i solli 10 000 dinar dhe ia dha Abdul Uahidit duke i thënë; ''Ky është mehri i saj. Merre dhe harxhoje për rrizkun e muxhahidëve.''
Pastaj e bleu një kali të mirë për djalin e saj dhe e armatosi. Kur ushtria u nis Ibrahimi dual së bashku me recituesit e Kuranit duke recituar; (Et-Teube,111).
Kur Umm Ibrahimi e përshendeti djalin e vetë e këshilloi: "Të jesh i kujdesëshëm dhe mos lejo që Allahu të shoh diqka të keqe në ty."Atëherë e përqafoi duke i thënë: InshAllah Allahu asnjëherë nuk na ndan përveq se në Ditën e Llogaris."
Abdul Uahidi tregon : Kur kemi arrit te territoret e armikut dhe kur njerëzit janë thirrur të luftojn Ibrahimi ka qenë në rendin e parë dhe ka mbytur shumë armiq, por pastaj e rrethuan dhe e mbytën. Kur u këthyem ju thash ushtarëve të mijë mos ti thonë asgjë nënës së tij derisa ti tregoj unë. Kur hymë në Basër më takoi dhe më pyeti: "A e pranoi Allahu dhuratën time në mënyrë që të mund të gëzohem apo e refuzoi e pastaj të qaj.?
Unë i thashë:'Allahu e pranoi dhuratën tënde dhe djali yt ra sikurse Shehid. Ajo pastaj i ra Allahut në sexhde për ta falenderuar Allahun dhe tha:'Falenderimet të takojn Ty o Allah që e pranove dhuratën time. Ditën tjetër erdhi tek ne në xhami dhe më tha:"E kam parë mbrëmë në ëndërr Ibrahimin djalin tim.Qëndronte në një kopsht të bukur i veshur me rroba të gjelbërta ,ishte ulur në një fron prej margaritari dhe në kokë e kishte një kuror.
Më tha: "Gëzohu nënë ! U martova me nusën time!


Nga libri i Xhihadit të Ibn Nuhasit




================================================== =======


Shume njerez xhihadin e kuptojne si lufte e shenjte e disa e quajne masaker ,shume forumist i kam lexuar ketu duke thene se xhihadi eshte lufte kunder pabesimtareve por JO.

Çka në të vërtetë do të thotë XHihad ?, po ta përkthejme në gjuhën tonë të ëmbel shqipe do të thotë SAKRIFICË d.m.th Xhihad-SAKRIFICË.

E tash çka mund të nxjerrim nga kjo fjalë Xhihad-Sakrificë?
Nuk do të thotë që xhihad është vetëm të shkosh në lufte, por xhihad është që një njeri perkujdeset për prinderit e tij që i ka të sëmurë, të sëmurë mental, invalid etj etj. Ai njeri që përkujdest për prindin e tij që është invalid ai bënë Xhihad-Sakrificë, ai njeri që e ka prindin të sëmurë mental dhe nuk e dergon prindin në sonaterium por perkujdeset për të vet bënë Xhihad-Sakrificë.

Nese të kanoset vendi nga një rrezik i jashtëm dhe t'i shkojnë në luftë bëjmë XHihad-Sakrificë, nëse nuk mundemi të shkojmë ne luftë për raste të sëmundjes apo ku ta di unë dhe japim shtepinë, pasurinë për luftë atëherë kemi bërë Xhihad-sakrificë sepse kemi sakrifikuiar diq për diqka.

Pra fjala Xhihad nuk nënkupton vetëm luftë si disa Islamofobi-stë (jarigas, MIRIAM) por është fjalë përbërse e fesë Islame dhe nënkupton ato që i potencova më lartë + etj...

Cili mendon për xhihad sot nga ju ?? ARABISHTË
Cili mendon për të sakrifikuar sot nga ju ?? SHQIP

Shpresoj që e keni kuptuar tani më fjalën XHIHAD dhe fjala Sakrificë.
Në kategoritë Krishtere ke sa të dëshiron tema të përmenduar fjalën Sakrificë.

[LOGIC]

Ah sikur të ishte …
Njëri nga shokët e Muhammedit a.s. në shtratin e vdekjës i tha tri fjali të cilat të pranishmit rreth tij nuk i kuptuan...

Njëri nga shokët e Muhammedit a.s. në shtratin e vdekjës i tha tri fjali të cilat të pranishmit rreth tij nuk i kuptuan. Ai tha:
Ah sikur të ishte e re, pastaj kthehej nga agonia e vdekjes dhe thoshte:
Ah sikur të ishte më largë, prapë kthehet nga agonia e vdekjes dhe thotë:
Ah sikur të ishte e plotë.

Më pas kaloi shpirti i tij tek Allahu xh.sh. Të pranishmit shkuan te Muhammedi a.s. dhe e pyetën atë për ato fjalë
të cilat nuk i kuptuan. Ai tha: "Ai njeri një ditë duke ecur rrugës e në trupin e tij kishte rroba të vjetruara kur
pran tij sheh një të varfër duke u dridhur nga të ftohtit, atëherë ai e zhveshi pallton e tij dhe ia dha atij të varfëri.
Në agonin e vdekjes ai e pa një pallat të madh në Xhennet. Atij i thanë melekët ky është pallati yt.
Ai pyeti me çfarë pune e kam fituar atë? Meleket i thanë se me pallton të cilën ia dhe atij të varfëri atë ditë.
Atëherë ai tha se ajo ishte shumë e vjetër dhe se si do të ishte puna sikur të ishte e re?'' – "Ah sikur të ishte e re".

Pastai ky njëri një ditë duke shkuar për në Xhami kalon pranë një njeriu me të meta fizike i ulur në qosh të rrugës i cili
dëshironte të shkonte për në Xhami. Atëherë ai e barti atë deri në Xhami. Në agoninë e vdekjës ai pa një pallat tjetër.
Meleket i thanë atij ky është pallati ytë. Ai pyeti me çfarë pune e kam fituar këtë?
Meleket i thanë atë ditë kur ti e barte atë njeriun deri në xhami. Ai tha: "Mirëpo xhamia ka qenë shumë afër.
اfarë do bëhej sikur të ishte më larg?" dhe tha: "Ah sikur të ishte më larg".

Ky njeri duke ecur një ditë në rrugë, e me vete kishte një copë bukë, kaloi pranë një të urituri dhe i dha një pjesë
prej bukës se tij. Ai në agonin e vdekjës pa një pallat tjetër të madh. Melekët i thanë atij se ky është pallati yt.
Ai pyeti: "Me çfarë pune e kam fituar atë? Melekët i thane se me bukën të cilën ia dhe atij të urituri atë ditë.
Ai me çudi tha se ajo ishte pjesë e vogël e bukës dhe jo e plotë dhe çfarë do bëhej sikur të ishte e plotë?
Ah sikur të ishte e plotë.

[g.gerguri]

RRËFIMI I NJË GRUAJE E CILA NUK MUND TA SHIHTE QABEN


Kjo është një ngjarje e cila i ndodhi shejh Abdull-llah Shehatin në programin e televizionit satelitor “IKRE”. Është ky një program i drejtpërdrejtë në të cilin shikuesit shtrojnë pyetje përmes telefonit, kurse emitimi bëhet prej Egjiptit.
Gjatë programit u zhvillua biseda në vijim:

Shikuesja: Do ta pyesja shejh Abdull-llahun, nëse unë kam bërë ndonjë mëkat të madh a mundet që Zoti im të ma falë?

Shejhu: Me siguri motër, All-llahu i Lartësuar ka thënë: “Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse All-llahu i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë (Gafur) dhe është mëshirues (Rahim)!” (Ez-Zumer: 53)

Shikuesja: Unë ndjej se Zoti im nuk mund të më falë. Shtatë herë kam qenë në haxhxh, por Qaben asnjëherë nuk e kam parë!!!

Shejhu: All-llahu na mbuloftë dhe ruajtë!

Shikuesja: Hyra në haremin e Qabes dhe shihja njerëzit se si bëjnë tavaf por unë askund nuk e kam parë Qaben. Madje një njeri më ndihmoi ta preki, por aspak nuk e kam parë.

Shejhu (dukshëm i shqetësuar): Tani me të vërtetë më trego se çfarë ke bërë? Me siguri se ke bërë diçka shumë të madhe. Lus All-llahun e Lartësuar të të mbulojë dhe ruajë. Po të lutem që të na përgjigjesh?

Shikuesja (përgjigjet me mëdyshje): Kam bërë zina (amoralitet) me një burrë të cilin nuk e njoh.

Shejhu: Ti po gënjen, kjo është e pamundshme, ti me siguri ke bërë diç më të madhe se kjo?

Shikuesja: Ke të drejtë, kam punuar si motër medicinale dhe kisha lidhje me sihërbazë (magjistarë), me njerëz që bëjnë sihër dhe që punojnë punë të këqija duke shfrytëzuar xhinnët për t’u bërë dëm të tjerëve. Ata mua mi sillnin magjitë dhe hajmalitë e unë hyja në morg në mesin e kufomave dhe i futja në gojët e tyre. Pastaj gojët ua mbyllja dhe ua qepja me pe dhe ata kështu varroseshin. Këtë e kam bërë disa herë.

Shejhu (i tërbuar dhe i hidhëruar): All-llahu na ruajtë, ti me siguri nuk je njeri. Ti ke menduar se Zoti ynë do ta falë aq lehtë. Ti ke bërë shirk, All-llahut të lartësuar i ke përshkruar shok. All-llahu na ruajtë! All-llahu nuk fal po qe se i bëhet shirk. Ti i ke bërë shirk All-llahut, All-llahu na ruajtë.
Këtu përfundon biseda.

Dy javë më vonë në po të njëjtin televizion dhe program në lidhje të drejtpërdrejtë u zhvillua biseda në vijim:

Shikuesi: Es-selamu alejkum!

Shejhu: Ve alejkumus-selam ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!

Shikuesi: Do t’ju lutesha që të më dëgjoni.

Shejhu: Urdhëroni!

Shikuesi: Unë jam biri i asaj gruaje e cila bisedoi me ju para dy javësh dhe e cila ka qenë motër medicinale.

Shejhu: Urdhëro bir!

Shikuesi: Nëna ime ka vdekur dhe ndodhi diç e tmerrshme. Ajo vdiq normalisht, nga vdekja natyrore. Por ajo që ndodhi kur deshëm ta varrosim është e pabesueshme. Sollëm nënën me njerëzit deri te varri i cili ishte i hapur dhe ndodhi çudia. Nuk mundeshim ta varrosnim trupin. Saherë që hynim në varr ai ngushtohej mbi ne ashtu nuk mund të rrinim në të. Ishim të detyruar që të dalim prej tij dhe përsëri ktheheshim, megjithatë, ai bëhej gjithnjë e më i ngushtë. Kjo përsëritej derisa njerëzit që prezentuan në xhenaze u frikësuan dhe ikën duke më lënë të vetëm në varreza. Njëri prej tyre më tha: Kërkoj mbrojtje nga All-llahu të më mbrojë nga ajo që ka bërë kjo! E lanë nënën time në tokë pranë varrit. Askush nuk mundi ta varrosë. Qava derisa nuk pashë një njeri i veshur me të bardha. Veshja e tij ishte e bardhë dhe ajo pamje më qetësonte. Kuptova se ai ishte melek, sidomos kur më tha këto fjalë: Lëre nënën tënde në atë vend, shko dhe dhe mos u kthe pas asaj. Nuk fola asgjë dhe shkova. Megjithatë, nuk munda të duroj pa shikuar se ç’do të ndodhë me nënën time. U ktheva drejt asaj dhe pashë flakën tmerruese të zjarrit se si binte nga qielli në nënën time dhe e djeg. Drita ishte aq e fuqishme ashtu që mu dogj fytyra në momentin derisa shikoja përherë të fundit nënën time. Fytyra ime edhe më tej është e djegur dhe unë nuk e di se All-llahu i Lartësuar a është i hidhëruar ndaj meje për shkak të kësaj apo jo?

Shejhu (duke qarë): Biri im, shpresoj se All-llahu i Lartësuar të ka pastruar nga ajo që ka bërë nëna jote, All-llahu na ruajtë nga ajo gjë. Ajo ka shpenzuar te ti nga pasuria të cilën e ka fituar me haram, dhe kështu All-llahu ka dashur që të të pastrojë. Prandaj frikoju All-llahut, kërko falje prej Tij dhe ji i kënaqur me atë që të ka urdhëruar dhe caktuar All-llahu i Lartësuar.

[Xhenet.M.S.]

Ti je mbretëreshë, sikur vetëm ta dije këtë !


E kishte tërë dashurinë dhe kujdesin e mundshëm si vajzë e vogël. Para se të flejë, medoemos kërkonte mbështetje nën krahët e nënës së vet, kurse asnjëherë nuk mbyllte sytë para se të dëgjojë tregimin "për natë të mirë". Kjo ishte para pesëmbëdhjetë viteve… Tani nëna e saj i thotë se ajo tani më është rritur dhe se duhet të mësojë diçka tjetër, në vend se të dëgjojë tregimet zbavitëse për fëmijë… Vajza ime e dashur,

Tani ti je grua e re, do të martohesh për ta ruajtur nderin tënd. Duhet të dishë gjëra të cilat janë të rëndësishme për jetën tënde të ardhshme dhe të drejtat tua si grua. Me të vërtetë ke shumë të drejta të cilat Islami, si fe e dashurisë, bamirësisë dhe paqes, t'i dhuroi. Këto janë gjëra të cilat duhet t'i dishë, në mënyrë që të keshë jetë të lumtur, larg çdo padrejtësie.

Gjatë kohës së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] gratë kishin rol të rëndësishëm në shoqëri. E para në mesin e njerëzve që besoi Shpalljen dhe e para e cila përkrahu Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ishte gruaja, bashkëshortja e tij, Hadixhja [radijall-llahu anha].

Muslimanet kishin të drejta të shumta, të cilat i bënin ato mbretëresha në sytë e baballarëve, nënave, vëllezërve, motrave dhe fëmijëve të tyre.
Islami të dha të drejtën për jetë dinjitoze. Bashkoi prindërit e tu që të ngritin dhe edukojnë në mënyrën më të mirë, përderisa nuk shkon te shtëpia e burrit. Gjithashtu ta dha të drejtën për arsimim, që të jeshë pjesëtare e mirë e shoqërisë tënde.

Duhet ta dishë se Sheriati nuk ia jep të drejtën babait tënd, e as ndonjë anëtari tjetër të familjes tënde, që të të detyrojë të kryesh punët e shtëpisë. Nuk je e obliguar t'i shërbesh askujt, edhe pse natyra jote femërore thërret t'i bësh ato punë vullnetarisht, në atë masë sa dëshiron dhe mundesh.
Gjatë këtij relacioni të madhërishëm, Islami bën që të ndjehesh si qenie e vërtetë njerëzore, e jo si pastruese apo dado, dhe se duhesh të jeshë e trajtuar si qenie e vërtetë njerëzore, si në shtëpinë e babait, ashtu edhe në atë të burrit.

Ke të drejtë të gjeshë punë jashtë shtëpisë dhe askush nuk ka të drejtë të të privojë nga kjo. Megjithatë, duhet të keshë kujdes që rrethi ku punon të plotësojë kushte të caktuara të cilat, nga njëra anë, do të mbrojnë jetën tënde bashkëshortore, e nga ana tjetër dinjitetin tënd.

Islami u jep në mënyrë të barabartë të drejtë edhe burrave edhe grave që të zgjedhin llojin e punës me të cilën dëshirojnë të merren, ashtu sikur që gruas i jep të drejtë edhe të refuzojë punën që nuk i përgjegjet natyrës së saj. Nuk guxojmë të harrojmë se Hadixhja, bashkëshortja e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ishte prej tregtarëve më të çmuar në Mekke.

Do të të them edhe atë se ti je ajo e cila e zgjedh burrin tënd. I njohur është rasti i vajzës e cila kishte ardhur te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] duke u ankuar për babanë e vet i cili e kishte martuar për një njeri të cilin ajo nuk e kishte dashur, dhe se atëherë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] pohoi se gruaja nuk mund të martohet pa pëlqimin e saj.

Ji e lumtur, sepse Islami jep të drejtën për marrëveshje bashkëshortore, në të cilën gjërat më të rëndësishme janë ato rreth të cilave duhet të pajtoheni burri yt dhe ti. Në atë marrëveshje mund të kërkosh që mos të jetosh edhe me një grua tjetër, përveç nëse pajtohesh për këtë në rast të sëmundjes apo pamundësisë për të pasur fëmijë.

Nëse gruaja frikohet se burri nuk do përmbushë kushtet e saj, mundet që në marrëveshje të shënohet se në atë rast gruaja ka të drejtë në shkurorëzim.
Gjithashtu, në atë marrëveshje gruaja mund të kërkojë kujdes të plotë për gjendjen e saj psikologjike, sepse disa gra janë jashtëzakonisht të ndijshme. Burri do të duhej që të mbajë llogari për këtë dhe mos të shpreh hidhërim ndaj saj në jetën e tyre të ardhshme.

Omer ibn Hattabi [radijall-llahu anhu] kërkoi dorën e Atika bint Zejdit. Ajo shtroi dy kushte: që mos t'i ndalohet hyrja në xhami dhe mos t'ia mëshojë asaj. Ai pranoi të dy kushtet. Umm Semure bint Xhundubi kërkoi prej atij që do ta martojë që të mirëmbajë djalin e saj derisa ai nuk rritet dhe derisa nuk do të mundet të fitojë vet.

Ti ke drejtë për mehrin tënd, sepse All-llahu i Madhërishëm thotë: "Grave jepuani dhuratën e kurorës së tyre (niqahin) më të mirë, e në qoftë se ato nga vullneti i vet ju falin diçka nga ajo, atëherë hajeni atë hallall të mirë." (En-Nisa: 4)

Kjo është e drejtë të cilën askush nuk mund të ta merr, madje edhe nëse martesa jote përfundon. All-llahu i Madhërishëm thotë: "Në qoftë se dëshironi të ndërroni (ta merrni) një grua në vend të një gruaje (të lëshuar), e asaj (të lëshuares) i keni pas dhënë shumë të madhe, mos merrni prej saj asnjë send. A do të merrni atë pa të drejtë e në mënyrë mizore? Dhe si mund të merrni atë kur njëri-tjetri iu keni bashkuar (në një shtrat) dhe kur ato kanë marrë prej jush një besë të fortë?" (En-Nisa: 20-21)

Kur të shkosh në shtëpinë e burrit, do të shohësh se Islami, përmes të drejtave që t'i ka dhënë, të garanton jetë të qetë dhe të lumtur me burrin tënd. All-llahu burrin tënd e ka urdhëruar që të jetë i mirë ndaj teje, të të mirëmbajë dhe të plotësojë të gjithë nevojat tua. Detyrë e tij është që të sillet mirë ndaj teje, që të kënaqë nevojat tua private e intime dhe të të mësojë për gjithçka që duhet të dishë. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: "… Jini të mirë ndaj grave…"

Përkujdesja e mirë ndaj bashkëshortes nënkupton të përmbajturit që mos të lëndohet, qoftë me goditje, qoftë me lënien vet për një kohë më të gjatë. Burri yt nuk do të duhej që tërë kohën e vet të lirë ta kalojë jashtë me miqtë e tij, e ty të të lejë vetëm në shtëpi.

Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në hadith ka gjykuar ata njerëz të cilët i rrahin gratë e tyre ditën, kurse në mbrëmje kërkojnë prej tyre që t'i kënaqin nevojat e veta.

Burri nuk mund ta shfrytëzojë pasurinë e bashkëshortes apo të hollat e saj pa lejen e saj. Ti mund të kërkosh shkurorëzim, nëse mendon se të qëndruarit në kurorë do të shkaktojë më shumë të keqija sesa të mira. Gjithashtu, këtë mund ta bësh nëse burri yt nuk mund të të mirëmbajë, madje nëse edhe ti ke burime tua financiare. Obligim i tij është që të punojë dhe të mirëmbajë ty dhe fëmijët e juaj. Ke të drejtë të posaçme për mirëmbajtje përderisa je me barrë, sepse All-llahu i Madhërishëm thotë: "…Në qoftë se ato janë shtatzëna, atëherë furnizoni ato derisa ta heqin barrën e tyre, e nëse ato u japin gji fëmijëve tuaj, atëherë jepuani atyre shpërblimin që u takon dhe kini mirëkuptim në mes jush ashtu si duhet…" (Et-Talak: 6)

Duhet të ndjehesh e lumtur sepse Islami ta jep të drejtën e pronës private dhe që lirisht të disponosh me të, qofsh e martuar apo jo. Mund të bleshë apo shesish, të lidhish marrëveshje me të tjerët apo të nënshkruash dokumente tjera legale për të cilat mendon se janë të domosdoshme për punën tënde.
Gjithashtu, ke të drejtë që të paditish të tjerët, të mbrosh veten dhe të marrish pjesë në proceset gjyqësore që mbahen për apo kundër teje.
Duhet ta dishë se ke të drejtë edhe për trashëgimi. Para Islamit gratë jo që nuk kanë pasur të drejtë për trashëgimi, por edhe ato vetë kanë qenë të trashëguara sikur pasuria tjetër. Mos ji e mërzitur pse Islami ty të ka caktuar përgjysmë më pak sesa vëllait tënd. Ky nuk është trajtim i padrejtë, sikur që duan ta paraqesin disa, por Islami meshkujt i ka obliguar se duhet t'i mirëmbajnë gratë e veta, pa marrë parasysh pasurinë e tyre, tërë jetën. Sipas Islamit, meshkujt janë ata të cilët e bartin barrën e furnizimit në supet e veta.

Në fund dua të të them se, kur të bëhesh plakë, me rrudha, flokë të thinjura dhe kurriz të kërrusur, kur do të nevojitet dikush që të të vendosë në shtrat apo të të sjell një gotë ujë, Islami edhe atëherë të mbronë. All-llahu ua ka bërë obligim fëmijëve tu që të jenë të mirë ndaj teje, të të dëgjojnë dhe të kujdesen për ty. All-llahu i Madhërishëm thotë: "Ne e urdhëruam njeriun t'u bëjë mirë prindërve të vet, ngase nëna e vet me mundim e barti dhe me vështirësi e lindi, e bartja e tij dhe gjidhënia e tij zgjat tridhjetë muaj…" (El-Ahkaf: 15)
Pas këtyre fjalëve, vajza u fundos në gjumë me buzëqeshje që shprehte qetësi dhe siguri.

Shkruar nga Dr. Salam SHARABI

[LOGIC]

Kur veprave u vjen erë



Me emrin e Allahut Gjithëmëshirshmit Mëshirëplotit

Falënderimi i takon Allahut të madhëruar, Zotit të botëve. Paqja dhe mëshira qoftë mbi të Dërguarin e Tij salallahu alejhi ue selem, mbi familjen dhe shokët e tij e të gjithë ata që e ndjekin rrugën e tij deri në Ditën e Gjykimit.

Tregohet për një njeri, të cilit i ra një sëmundje së cilës nuk po ia gjente ilaçin. Kudo që shkonte, njerëzit i thoshin: "O njeri, a nuk e vëren kundërmimin (erën e keqe) që del prej teje, përse nuk pastrohesh”? Ndërsa disa e ofendonin, disa e tallnin dhe disa edhe e përqeshnin.

Prandaj, i ndodhur në këtë hall, ai nuk la vend pa shkuar dhe pa u kontrolluar. Vizitonte ordinanca të ndryshme duke bërë ekzaminime të llojllojshme, duke filluar nga goja, grykët, stomaku, mëlçia, zorrët etj., etj., por rezultati gjithmonë ishte i njëjtë: “nuk ekziston asnjë mjekim i natyrës organike për këtë fenomen kundërmues”.

Bënte dush disa herë në ditë, lante dhëmbët me lloj-lloj pastash aromatike, parfumohej me aromat më të këndshme, por prapë se prapë nuk mundi ta largojë kundërmimin dhe erën e keqe. I lodhur nga të gjitha këto dhe i mërzitur deri ne vdekje, më në fund u izolua tërësisht nga njerëzit. Ishte kthyer në një varr kundërmues, të cilin nuk e vizitonte as miku e lëre më armiku.

Duke qenë në këtë pikëllim të madh, dëgjoi për një plak të urtë, dhe u nis për tek ai me shpresën se mbase ai do ta ndihmonte. Pasi ia shpjegoi tërë hallin dhe situatën në të cilën ndodhej, plaku i urtë i tha: "O djalë, ky nuk është kundërmimi i trupit tënd, por është kundërmim i veprave tuaja.” Plaku i urtë i tregoi gjithashtu, se kjo është puna e Zotit dhe Zoti e sprovon kë të dojë. Dhe, me sa duket, Allahu i Plotfuqishëm, është treguar i Mëshirshëm ndaj teje dhe të dëshiron hajrin (të mirën), sepse Ai dëshiron që të të tregojë nëpërmjet kësaj, rrugën e pendimit dhe kthimit."

Djali, me kokë të ulur dhe plot turp pranoi dhe tha: "Është e vërtetë, unë jetoj vërtetë një jetë të papastër; vjedh, mashtroj, ha kamatën, bëj zina (kurvëri), konsumoj alkool, jap kredi për interes personal, fyej, shaj të tjerët, përgojoj, dhe, më e keqja, thur intriga dhe bëj shpifje ndaj të pafajshmëve..."

Plaku i urtë i tha: "E kuptova këtë, prandaj edhe të thashë se kjo është era e keqe e veprave të tua." Djali pyeti: "A mund të ketë zgjidhje për këtë?" Plaku i urtë iu përgjigj: "Natyrisht që po, ndaloje bërjen e mëkateve, pendohu sinqerisht tek Allahu dhe fillo një jetë me të cilën Allahu është i kënaqur."

Dhe vërtetë, njeriu u pendua sinqerisht, ndërpreu veprat e këqija, por akoma era e keqe nuk iu shmang. Duke mos gjetur zgjidhje në asnjë vend tjetër, erdhi përsëri tek plaku i urtë duke qarë me lot.

Plaku i urtë i tha: “Përmirësimi i veprave të tua ishte një gjë e mirë, por akoma nuk i ke përmirësuar veprat e këqija që ti ke bërë në të kaluarën.” Djali e pyeti: "E si t’ia arrij kësaj dhe si t’i përmirësoj veprat e kaluara?" Plaku i urtë i tha: "Allahu tregon ne Kuran: ‘Fale namazin në një pjese të ditës dhe në një pjesë të natës, sepse veprat e mira i fshijnë të këqijat. Kjo është këshillë për ata që e duan këshillën (që të shpëtojnë).”Hud, 114. Prandaj fillo që të falesh, të japësh lëmoshë (sadaka) dhe dëshira jote për të dhënë lëmoshë (sadaka) të jetë më e madhe se gëzimi i atij që e merr lëmoshën (sadakanë) prej teje. Pastaj kryeje haxhin si duhet dhe duke qarë me sinqeritet për mëkatet e bëra, drejtohu Allahut."

Dhe njeriu ashtu bëri, menjëherë filloi që të falej, të jepte lëmoshë, shkoi në haxh dhe duke qarë kujtonte mëkatet e kaluara. Por edhe pas këtyre veprimeve, kundërmimi ishte i rëndë, saqë edhe qentë dhe derrat largoheshin prej tij.

Filloi të mallkojë veten dhe jetën e tij. Duke mos ditur se ku të shkojë dhe se çfarë të veprojë, u nis për në varreza dhe u shtri, duke pritur një zgjidhje nga Allahu i Madhërishëm. Meqë ishte i lodhur e zuri gjumi. Në ëndërr pa se si trupat e të vdekurve ngriheshin duke marrë qefinët e tyre dhe duke ikur prej tij. U ngrit i trishtuar dhe filloi të qajë me zë.

Dhe sa ishte në këtë gjendje iu paraqit plaku i urtë, i cili kishte dalë që ta kërkonte... dhe i tha:

"E qara jote nuk është e sinqertë, sepse zemra jote është përplot kryelartësi dhe fodullëk, sepse ti nuk po qan duke kritikuar veten, por po qanë duke vënë në pyetje drejtësinë e Allahut ndaj teje."

Nuk po kuptoj, - tha djali i hutuar.

"A mendon se Allahu ka qenë i drejtë ndaj teje?" Njeriu tha: "Nuk e di!". Plaku i urtë i tha: "Kjo është e vërteta. Drejtësia e Allahut sipas gjykimit tënd, është e dyshimtë dhe e pa qartë, sepse tërë fajin ia ke lënë Allahut dhe veten e mendon si kurban (të pafajshëm) dhe të pagabueshëm. Prandaj edhe pendimi yt nuk ka qenë bërë me zemër të pastër.

Djali iu përgjigj: "Por, unë mendoj se më është bërë padrejtësi." Plaku i urtë i tha: "Sikur të hapej perdja dhe të shihje (se sa gjynahe i ke bërë), do meritoje dënim shumë edhe më të madh, por Allahu është treguar i Mëshirshëm ndaj teje. Prandaj kërko falje me sinqeritet dhe mundohu ta pastrosh zemrën tënde duke iu bindur plotësisht Allahut, sepse deri tani edhe pse ke falë namazin, e ke agjëruar Ramazanin, e ke kryer haxhin dhe ke bërë teube (pendim), ti akoma nuk i je nënshtruar (dorëzuar) tërësisht Allahut."

Njeriu i hutuar pyeti: "A thua unë nuk jam musliman?” Plaku i urtë i tha: "Jo, nuk je, sepse musliman d.m.th.: pranim i plotë i Vullnetit dhe Dëshirës së Allahut. Pra, muslimani nuk tregohet i tërbuar dhe nuk është kryelartë, kur Zoti e begaton, por njëkohësisht edhe nuk e kundërshton Atë, kur Ai ia cungon (pakëson) diçka. Dije, pa asnjë mëdyshje, se Drejtësia e Allahut nuk mungon. Ai është i Drejtë gjithmonë dhe në çdo moment, Mëshira e Tij është e pakufishme, prandaj thuaj: “La ilahe il Allah” (Nuk duhet të adhurohet (madhërohet) asgjë tjetër përveç Allahut) dhe pastaj bëhu i qëndrueshëm në këtë.

Djali tha: "Po unë në çdo moment them La ilahe il Allah!” Plaku i urtë i tha: "Ti e thua, por e thua me gojë e jo me bindje (zemer), me vepra dhe me sjelljen tënde."
Si?!!! - pyeti djali.

"Ti në brendësinë tënde, polemizon (flet) me Allahun si te ishe i barabartë me Të, duke i thënë: "Të luta të më falje e Ti nuk më fale, unë të bëj sexhde (përulem) e Ti nuk më mëshiron, unë qaj ndërsa Ty nuk të vjen keq për mua, falem, agjëroj, kryej haxhin e Ti nuk më liron nga belatë (fatkeqësitë), ku është drejtësia?"...dhe duke ia vënë dorën mbi supe djalit, plaku i urtë vazhdoi dhe tha:

"Djalë, ky nuk është teuhid (besim në Zotin e Vetëm)! Teuhidi (besimi ne Zotin e Vetëm) është që të pranosh vetëm dëshirën e Allahut, të ndiesh kënaqësi në sprova, t’i kuptosh ato dhe dobitë e tyre, dhe t’i bindesh plotësisht Dëshirës së Tij. Teuhid (besim i pastër) është të thuash: "Dëgjoj dhe bindem, o Zot" dhe të nisesh për t’i kryer urdhrat e Tij, ashtu sikurse meleku (engjëlli), pa pyetur: Pse? Sepse fjala “La ilahe il Allah” – “Nuk duhet të adhurohet (madhërohet) askush tjetër përveç Allahut” do të thotë, se vetëm Ai ekziston dhe ti jo! Prandaj, ashtu sikurse dikush që "nuk ekziston" nuk mund të polemizojë me Atë që ekziston, ashtu pra edhe t’i që “nuk ekziston”, je tërësisht i varur nga Ai që ekziston dhe që është Zoti i drejtësisë absolute. Dhe nëse ti nuk e pranon drejtësinë e Tij, duke ndryshuar brendësinë (përshtypjen) tënde, atëherë kurrë nuk do ta kuptosh drejtësinë e Tij si drejtësi mbi ty, por si padrejtësi.”

Djali filloi të qajë, por kësaj here duke e kuptuar, se deri ne atë moment ai nuk i ka bërë ibadet (adhurim) të vërtetë Allahut. Dhe plaku i urtë, duke e ngushëlluar i tha: "Tani e ke njohur të vërtetën dhe vazhdo kështu pa u hamendur (dyshuar).
Tani mund të thuash: La ilahe il Allah - Nuk duhet të adhurohet (madhërohet) askush tjetër përveç Allahut, por nga brendësia jote."

Dhe nga thellësia e shpirtit të tij, djali e pranoi se asgjë nuk e meriton të adhurohet (madhërohet) përveç Allahut dhe me gojën e tij shprehu: la ilahe il Allah.”

Më vonë njerëzit, çuditeshin me aromën e cila e shoqëronte djalin dhe pyesnin njëri-tjetrin për këtë aromë të Xhenetit (Parajsës) që buronte nga ai, ndërsa plaku i urtë u thoshte atyre: "Ky është djali i cili e njohu Zotin e vet."



Përktheu: Bashkim Selmani

Burimijetes.com

30.11.2009

[LOGIC]

Nëna...!

Plakem, e për nënën time gjithnjë jam i vogël. Ulem, por te ajo gjithnjë jam fëmijë. E vetmja ajo për mua ka derdhur lot, qumësht dhe gjak. Të gjithë më kanë harruar, po jo edhe nëna ime. Të gjithë më kanë lënë, përveç nënës sime. Bota për mua u ndryshua, por jo edhe nëna. Për Zotin, nënë, sa here i ke fshirë lotët prej fytyrës kur kam shkuar në rrugë? Sa net ke kaluar pa gjumë kur të kam munguar? Sa net ke kaluar pranë meje kur kam qenë i sëmurë.?


Nënë! Kur kthehesha nga udhëtimi, më prisje në derë me sy të përlotur nga gëzimi, ndërsa kur udhëtoja, më përcillje me pikëllim në zemër...!


Nënë...
Më ke bartur në prehër me dhembje dhe vuajtje. Më linde me klithma dhe rënkime. Më përqafove dhe më prite me puthje dhe buzëqeshje.


Nënë...
Asnjëherë nuk ke qarë deri sa isha zgjuar. Nuk ke pushuar përderisa nuk më ke parë mua të lumtur. Kur unë buzëqeshja edhe ti buzëqeshje edhe pse nuk e dije shkakun. Ndërsa kur vija i pikëlluar, ti qaje edhe pse nuk e dije shkakun. Tek ti isha i falur para se të gaboja dhe e harroje gabimin tim para se të pendohesha. Më arsyetoje para se të kërkoja falje.


Nënë...
Kush më lavdëronte, ti i besoje edhe sikur të më shpallte mbret i njerëzve. Kush më kritikonte ti nuk i besoje edhe sikur t'i sillte edhe dëshmitarët më besnik. Vetëm ti ke qenë e preokupuar me brengën ndaj meje.


Nënë...
Unë jam gjëja më e rëndësishme për ty, tregimi më i bukur, dëshira më e ëmbël. Këto më bëjnë të ndjehem mirë, ndërsa ti mendon se kjo nuk është e mjaftueshme, dhe shkrihesh nga mallëngjimi për mua...


Nënë...
Sikur të mundem që me lot falënderimi t'i lajë këmbët tuaja, nga turpi edhe këpucët tuaja.


Nënë...
Do të doja, sikur të mundem, ta marrë vdekjen tënde dhe çdo gjë të pakëndshme që të ndodhë.

Shpirti më fol që më rrënon...

"Zoti im! Mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël". (El Israë, 24)


Dr. Aid El-Karni

Përktheu dhe përshtati

Dr. Ali F. Iljazi

[LOGIC]

Erdhi per te na vjedhur.... e vodhem ne

Nje hajdut kishte hyr ne shtepin Malik Ibn Dinar per te vjedhur por nuk kishte gjetur asgje (sepse Malik Ibn Dinar ka qene nje asket i madh) Malik Ibn Dinar e verejti dhe e thirri:
Nuk gjete gje nga kjo Dunja, a deshiron dicka nga Ahireti?
Hajduti i tha: po.
Malik Ibn Dinari tha:
merr abdes dhe fali dy rekate.
Hajduti mori abdes, i fali dy rekate e pastaj doli me Malikun ne xhami...
Njerezit e pyeten Malikun.
Kush eshte ky?
Ai tha: erdhi per te na vjedhur... e vodhem ne.

[The_Capital]

Hana Shkruajti " Tetë mesele


Es-selamu alejkum


Dijetari pyeti nxënësin: Sa kohë ke që më shoqëron?
Nxënësi: Tridhjetë e tre vjet.
Dijetari: Çfarë ke mësuar prej meje gjatë kësaj kohe?
Nxënësi: Tetë mesele.
Dijetari: Inna lilah ve inna ilejhi raxhiun, tërë ymri më kaloi me ty dhe ti vetëm tetë mesele paske mësuar prej meje?!
Nxënësi: O mësues nuk kam mësuar çështje të tjera dhe nuk dua të gënjej.


Dijetari: M’i trego ato mesele që ke mësuar.
Nxënësi:
Meseleja e parë është: Vërejta se çdo njeri ka një të dashur dhe, kur shkon në varr, largohet prej tyre, andaj të dashurit e mi bëra veprat e mira, e kur të hy në varr, edhe ato do të hyjnë me mua.

Meseleja e dytë: Analizova fjalën e Allahut:
“E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, xheneti është vendi i tij”. (En-Naziat: 40- 41).
Andaj e detyroj veten të luftoj epshin tim, që të qëndroj në adhurime ndaj Allahut.

Meseleja e tretë:
Kuptova se të gjithë njerëzit ruajnë gjërat që kanë vlerë, që të mos i humbasin, pastaj analizova fjalën e Allahut:
“Ajo që e keni pranë vetes është e përkohshme, e ajo që është te Allahu është e përjetshme...”. (En-Nahl: 96).
Për këtë, çdo herë që më binte në dorë ndonjë gjë me vlerë e drejtoja tek Allahu që të ma ruante Ai.

Meseleja e katër:
Kam analizuar krijesat dhe kam vërejtur se secili mburret me pasurinë ose sojin e tij, pastaj analizova ajetin Kuranor:
"... e s'ka dyshim se te Allahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (këqijat)". (El-Huxhurat: 13).
Andaj punova për devotshmëri, që të jem i nderuar tek Allahu, azze ve xhele.

Meseleja e pestë:
Kam analizuar akuzat që njerëzit i bëjnë shoqi-shoqit dhe mallkimet që i bëjnë njëri-tjetrit dhe kam kuptuar se origjina e tërë kësaj është zilia. Pastaj kam shikuar ajetin Kuranor:
"...Ne kemi përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë; ...". (Ez-Zuhruf: 32).
Andaj e flaka zilinë, u largova prej njerëzve dhe kuptova se ndarja është prej Allahut, andaj s’kam pse t’i kem zili njerëzit.

Meseleja e gjashtë:
I shoh njerëzit si armiqësohen me njëri-tjetrin, i bëjnë zullum njëri-tjetrit dhe luftojnë njëri kundër tjetrit, e pastaj shikova ajetin Kuranor:
"Djalli është armik i juaji, pra edhe ju konsiderojeni armik...". (Fatir: 6).
Andaj braktisa armiqësinë e krijesave dhe u përcaktova vetëm për armiqësinë e djallit, shejtanit.

Meseleja e shtatë:
I shoh njerëzit se si e lodhin veten dhe e poshtërojnë duke kërkuar riskun, madje, edhe futet në gjëra që nuk i lejohen e pastaj shikova ajetin Kuranor:
"Nuk ka asnjë gjallesë në tokë që Allahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e saj...". (Hud: 6).
Kuptova se edhe unë jam një prej këtyre gjallesave, andaj u angazhova me detyrat e mia ndaj Allahut dhe nuk merrem me gjërat që m’i siguron Allahu.

Meseleja e tetë:
I shikoj krijesat dhe mësoj se çdo krijesë i mbështetet krijesave të ngjashme me të, ose për pasurinë, ose për shëndetin e tij, ose për postin e tij, e pastaj shikova ajetin Kuranor:
"Kush i mbështetet Allahut, Ai i mjafton atij...". (Talak: 3).
Andaj braktisa mbështetjen në krijesa dhe u mundova të mbështetem tek Allahu, azze ve xhele.
Mësuesi i tha: Allahu të bekoftë.

[fisniku-student]

Çiltërsi fëmijërore




Po ju tregoj një histori reale e cila ka ndodhur nga një fëmijë në moshën 4-5 vjeç.

U ul nëna atë natë duke i ndihmuar fëmijët e saj në kryerjen e detyrave të tyre. I dha fëmijës së saj të vogël 4 vjeçar një fletore vizatimi në mënyrë që të merrej me të e mos t’i bezdiste vëllezërit e tij...

Në këtë moment iu kujtua nënës se nuk i kishte dërguar darkën babait të bashkëshortit të saj i cili jetonte me ta në një dhomë të veçantë në oborr jashtë shtëpisë. I shërbente atij me sa kishte mundësi pa u kursyer e i shoqi i saj ishte i kënaqur për shërbimin që i bënte babait të tij i cili nuk dilte nga dhoma për shkak të shëndetit të tij të dobët...

Shpejtoi me ushqim për tek ai, mbasi e pyeti se mos ndoshta kishte nevojë për diçka tjetër, u largua prej tij. Kur u kthye për tek fëmijët për të plotësuar çka lanë përgjysmë, vuri re se djaloshi i vogël po vizatonte disa rrathë e disa katrorë, e duke i vënë disa shenja mbi ta. E pyeti: “Çfarë po vizaton, o i dashur?” Iu përgjigj me plot çiltërsi: “Unë po vizatoj shtëpinë time ku do të jetoj kur të rritem e të martohem. Ja kjo është dhoma e gjumit e kjo dhoma e pritjes, kjo kuzhina...” Filloi t’i numëronte të gjitha dhomat që kishte mësuar nga shtëpia në katrorët e vizatuar. Nga të gjithë katrorët e vizatuar një katror e kishte vizatuar pak më larg nga katrorët e tjerë...

E habitur nëna e pyeti: “Po kjo dhomë pse jashtë shtëpisë? E veçuar nga dhomat e tjera?” Iu përgjigj: “Kjo është dhoma në të cilën do të jetosh t’i dhe babi, sikur jeton gjyshi”. Shumë u ngushtua nëna nga përgjigja e djalit të saj.



A do të qëndroj e vetme jashtë shtëpisë, duke mos u kënaqur me bisedën e fëmijëve e të nipërve e mbesave? A nuk do të më shoqërojnë zërat e tyre e as që do të loz me ta në moshën e pleqërisë? A do ta kaloj pjesën e jetës së mbetur e vetme ndërmjet katër faqeve të murit duke mos u dëgjuar zërat pjesëtarëve të familjes?!

Menjëherë thirri shërbëtorin... e filluan t’i transportojnë mobiliet e dhomës së pritjes e cila zakonisht është dhoma më e bukur e shtëpisë, për tek dhoma në oborr dhe e pruri krevatin e babait të bashkëshortit të saj brenda.

Kur u kthye bashkëshorti e pyeti se ç’ishte shkaku i këtij ndryshimi?!

Iu përgjigj, e lotët i rridhnin pa pushim: “Unë zgjedh dhomën më të mirë në të cilën do të jetojmë unë e ti nëse na jep Allahu jetë. Ndërsa mysafirët të priten tek dhoma në oborr”. E kuptoi bashkëshorti qëllimin e saj, e falënderoi për atë çka bëri me babanë e tij i cili i shikonte me buzëqeshje e në sytë e tij dukej kënaqësia.

Nuk mbeti gjë tjetër për fëmijën vetëm se fshiu atë çka vizatoi duke buzëqeshur.

Përktheu nga arabishtja: F. Gurra

[LOGIC]

Nëse vetmohesh me veten…


Nëse vetmohesh me veten… dhe mendon se askush nuk të sheh… dhe se askush nuk të kontrollon… Pasi i ke mbyllur të tëra dyert… e vetja jote “urdhëruese për në të këqija” të thotë…: “Eja…!” Kur të shkojnë e të vijnë në mendje shumë mendime… kur gjunjëzohesh përpara joshjes së gjynahut… kur vetja të thotë afrohu këtij gjynahu… rënd, pas këtij epshi… Nëse bie në kënetën e satelitëve, nëse e lidh veten me aktorë e këngëtarë…, nëse shikon vazhdimisht “të veshurat e zhveshura” nëse në rrugë sheh një kalimtare… dhe kur shikimin e parë e shoqëron me dhjetë të tjera… apo kur të ulesh përpara ekranit të kompjuterit… dhe shikon faqet e pista që shfaqen në të… kur kjo padyshim të pengon në kryerjen e adhurimeve…, madje të shpie edhe në vonimin e namazit apo faljen e tij me përtesë…

Të gjitha këto i bën duke menduar se askush nuk të sheh… Nëse vepron apo mendon të veprosh kështu… kujto malet dhe dritaren…

Kujtoi ato male për të cilat Profeti (alejhi selam) ka thënë: “Ka disa njerëz nga umeti im që do të vinë Ditën e Kijametit me sevape sa malet e larta dhe ia zhduk atyre Allahu i Madhëruar, sikur të mos kishin eksiztuar më parë.” Theubani tha: “O i Dërguar i Allahut, na i përshkruaj se si janë ata, se ndoshta jemi prej tyre dhe ne nuk e dimë.” Tha: “Ata janë vëllezërit tuaj dhe po nga lëkura juaj, bëjnë natën ashtu siç bëni edhe ju (pra falin namaz nate). Porse ata janë njerëz që kur veçohen vetëm për vetëm me ato gjëra që i ka ndaluar Allahu i kryejnë ato.”

Transmeton Ibn Maxhe

Nëse je në gjynah… apo mendon ta kryesh atë… kujto edhe dritaren… sepse ajo është gjithnjë e hapur e të rri pranë… meleku i vdekjes të sheh nëpërmjet saj dhe ti këtë nuk e ndien… imagjino sikur ai të të marrë shpirtin në këtë gjendje… Si do ta takosh Zotin tënd… kur jeta jote është mbyllur duke kryer gjynahe…



Lus Allahun për vete dhe për ju, udhëzim dhe forcim në këtë fe!

Ai është i Plotfuqishmi për këtë.

Përgatiti: Erion Sula

www.klubikulturor.com